Ομολογία

Η ΒΑΠΤΙΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΒΑΠΤΙΣΙΣ

του Aειμνηστου Ομολογητού Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου

ΤΗΝ 6η Ιανουαρίου η Εκκλησία εορτάζει μία από τις μέγιστες και λαμπρότατες εορτές της, την εορτή της βαπτίσεως του Χριστού και της φανερώσεως της Αγίας Τριάδος. Κατά το απολυτίκιο της εορτής, « Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κυριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις». Οταν, Κυριε, βαπτιζόσουν στον Ιορδάνη, φανερώθηκε η Τριας, ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον Πνεύμα, και αφού φανερώθηκε, ότι ο Θεός είνε Τριαδικός, φανερώθηκε, ότι πρέπει να προσκυνούμε, να λατρεύωμε, Τριάδα.

Η βάπτισι του Χριστού ήταν ταπείνωσι του ενανθρωπήσαντος Θεού για τη σωτηρία ημών των εγωιστών και εξ αιτίας του εγωισμού αμαρτωλών ανθρώπων. Αλλ η βάπτισι του Χριστού ήταν και παράδειγμα για τη δική μας βάπτισι. Αν ο αναμάρτητος βαπτίσθηκε για μας τους αμαρτωλούς, πόσο μάλλον πρέπει να βαπτιζώμεθα εμείς οι ίδιοι οι αμαρτωλοί. Γι αυτό ο Κυριος μίλησε για αναγέννησι του ανθρώπου «εξ ύδατος και Πνεύματος» ( Ιωάν. γ´ 5), ο πρόδρομος Ιωάννης κήρυξε για βάπτισμα από τον Κυριο «εν Πνεύματι Αγίω» (Μαρκ. α´ 8, Ιωάν. α´ 33), «εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. γ´ 11, Λουκ. γ´ 16), και ο ίδιος ο Κυριος μίλησε για βάπτισμα «εν Πνεύματι Αγίω» (Πραξ. α´ 5, ια´ 16).

Προτού δε αναληφθή στον ουρανό ο Κυριος, έδωσε στους Αποστόλους αυτή την εντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. κη´ 19 – 20). Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές (χριστιανούς) όλα τα έθνη με το να τους βαπτίζετε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, με το να τους διδάσκετε να τηρούν όλα όσα σας είπα. Με τους άλλους λόγους του περί αναγεννήσεως του ανθρώπου «εξ ύδατος και Πνεύματος» και περί βαπτίσεως «εν Πνεύματι Αγίω», κυρίως δε με την ειρημένη εντολή προ της αναλήψεώς Του ο Κυριος συνέστησε, ίδρυσε, το χριστιανικό βάπτισμα, βασικό μυστήριο της Εκκλησίας, με το οποίο ο άνθρωπος γίνεται μαθητής, χριστιανός, και μέλος της Εκκλησίας.

Κατά την εντολή του Κυρίου εμείς είμεθα βαπτισμένοι «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Αλλ έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτός ο λόγος του Κυρίου, με τον οποίο ο λειτουργός του Υψίστου μας βάπτισε και γίναμε χριστιανοί και μέλη της Εκκλησίας;

Πρώτον είνε άξιο παρατηρήσεως, ότι ο Χριστός δεν είπεν «εις τα ονόματα», κατά πληθυντικό, αλλ είπεν «εις το όνομα», κατά ενικό, καίτοι εδώ δεν πρόκειται περί ενός προσώπου, αλλά περί τριών προσώπων, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αλλωστε κατά την Αγία Γραφή ουδέποτε γίνεται κάτι σε «ονόματα», κατά πληθυντικό, αλλά πάντοτε σε «όνομα», κατά ενικό, στο όνομα του Θεού η του Χριστού, του ενανθρωπήσαντος Θεού. Στην εντολή περί του βαπτίσματος ο ενικός «το όνομα» σημαίνει, ότι τα τρία πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον Πνεύμα, είνε μία φύσις, μία ουσία, μία θεότης, ένας Θεός. Αν μας ερωτήση κανείς, ποιο είνε το όνομα του Θεού μας, και θέλωμε να δώσωμε ακριβή και πλήρη απάντησι, πρέπει να ειπούμε, ότι το όνομα του Θεού μας είνε Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα, τριπλό όνομα. Επίσης, αν μας ερωτήση, ποιός είνε ο Θεός μας, πρέπει ν απαντήσωμε: Ο Θεός μας είνε ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον Πνεύμα. Τρία πρόσωπα, ένας Θεός, αλήθεια φυσικώς αδιανόητη και ανεπινόητη, φανερωμένη δε από τον ίδιο το Θεο. Που είνε οι λεγόμενοι Μαρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί, οι οποίοι δεν παραδέχονται την Αγία Τριάδα; Αντιτριαδίτες είνε και οι αλλόθρησκοι Ιουδαίοι, διότι και αυτοί απορρίπτουν τον Υιό και το Αγιο Πνεύμα ως πρόσωπα της Θεότητος. Και όμως ο Πατριάρχης μας δήλωσε, ότι εμείς οι Χριστιανοί και οι Ιουδαίοι έχουμε τον ίδιο Θεο!

Αφού δε τα τρία πρόσωπα είνε ένα «όνομα», τουτέστι μία φύσις, μία ουσία, μία θεότης, ένας Θεός, τα τρία πρόσωπα είνε ίσα μεταξύ των, κανένα δεν είνε ανώτερο η κατώτερο του άλλου. Καθε πρόσωπο έχει ολόκληρη τη θεία ουσία, είνε ολόκληρος Θεός. Η διαφορά μεταξύ των τριών προσώπων έγκειται σε τούτο μόνο, ότι ο Πατήρ είνε αγέννητος, ο Υιός γεννάται προαιωνίως από τον Πατέρα, και το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται προαιωνίως από τον Πατέρα. Οτι δε το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα, τούτο δίδαξε ο Χριστός ( Ιωάν. ιε´ 26) και διατύπωσαν ως δόγμα πίστεως οι άγιοι πατέρες της Α´ Οικουμενικής Συνόδου προς καταισχύνη του πάπα, ο οποίος εισήγαγε την καινοτομία, αίρεσι, ότι το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιόν.

Το «βαπτίζομαι» με την έννοια του μυστηρίου της Εκκλησίας σημαίνει βυθίζομαι εντός του αγιασμένου ύδατος, λούομαι, καθαρίζομαι από την αμαρτία, αναγεννώμαι, γίνομαι χριστιανός και έτσι καθίσταμαι μέλος της μεγάλης οικογενείας του Θεού, της Εκκλησίας. Ο πάπας καινοτόμησε σε πολλά άλλα, καινοτόμησε και στον τρόπο του βαπτίσματος. Ενώ το «βαπτίζω» σημαίνει βυθίζω, αυτός δεν βυθίζει εντός του ύδατος, αλλά ραντίζει με το ύδωρ.

Το «βαπτίζομαι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» σημαίνει, ότι δια της πίστεως παραδίδομαι στον Τριαδικό Θεο. Δεν ανήκω πλέον σε κανένα άλλον, αλλά στον Τριαδικό Θεο. Κυριος μου, αυθέντης μου, είνε ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον Πνεύμα. Και οφείλω ν αγωνίζωμαι για να κάνω όχι το δικό μου θέλημα, όχι το θέλημα του κόσμου, όχι το θέλημα του Σατανά, αλλά το θέλημα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Οι Τρεις ένα θέλημα έχουν, άγιο, και προς το συμφέρον μας.

Η Εκκλησία βαπτίζει και τα νήπια, στα οποία βεβαίως δεν υπάρχει η πίστις ως προϋπόθεσις του βαπτίσματος. Αλλ ο Χριστός είπεν, « Αφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με, και μη κωλύετε αυτά· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών… Και εναγκαλισάμενος αυτά κατηυλόγει τιθείς τας χείρας επ αυτά» (Μαρκ. ι´14-16). Οι ανάδοχοι, οι γονείς και οι κληρικοί έχουν το καθήκον να κατηχήσουν τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, και να τα οδηγήσουν στην πίστι.

Στο Εφεσ. δ´ 5 ο Απόστολος διακηρύττει· «Εις Κυριος, μία πίστις, εν βάπτισμα». Και κάθε πιστός απαγγέλλων το Συμβολο της Πιστεως αναφωνεί· « Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Ποιο είνε το «εν βάπτισμα», το σωστό και σωτήριο, το οποίο διακηρύσσει ο Απόστολος και ομολογεί ο πιστός; Είνε το βάπτισμα, το οποίο τελείται εκεί, όπου υπάρχει η «μία πίστις», η ορθή πίστις, τελείται δηλαδή στην Εκκλησία, στην Ορθοδοξία. Το βάπτισμα των αιρετικών είνε άκυρο, δεν είνε μυστήριο. Οι αιρετικοί δεν έχουν μυστήρια. Και είνε αίρεσι το ότι ο Πατριάρχης μας αναγνώρισε το βάπτισμα αιρετικών ως έγκυρο. Υπάρχουν βεβαίως περιπτώσεις, κατά τις οποίες η Εκκλησία δέχθηκε στους κόλπους της επιστρέφοντες αιρετικούς χρίοντας αυτούς με μύρο, χωρίς δηλαδή να τους βαπτίση. Αλλά τούτο δεν σημαίνει, ότι η Εκκλησία αναγνώρισε το βάπτισμα των αιρετικών ως έγκυρο· τούτο σημαίνει, ότι το άκυρο βάπτισμα των αιρετικών την ώρα της επιστροφής και χρίσεως αυτών με το μύρο η βούλησι της Εκκλησίας κατέστησεν έγκυρο.

Αγαπητοί αναγνώστες! Για να είμεθα συνειδητοί χριστιανοί και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, πρέπει να εξετάζωμε και να συνειδητοποιούμε και συχνά να σκεπτώμεθα τη σημασία του βαπτίσματός μας στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Προπάντων να σκεπτώμεθα, ότι κατά την ώρα του βαπτίσματος παραδοθήκαμε στον Πατέρα, στον Υιό και στο Αγιο Πνεύμα, δεν ανήκουμε πλέον σε κανένα άλλον, αλλά σ αυτούς τους Τρεις, και οφείλουμε ν αγωνιζώμεθα, για να εκτελούμε το άγιο θέλημά τους και να κατακτήσωμε τη σωτηρία και τη δόξα στην απέραντη αιωνιότητα.