Περὶ τῆς Ἁγιοκατάταξης τοῦ Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ.(2)

 

συνέχεια απο το προηγούμενο 

 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΝ (Γ)

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

επιμέλεια κειμένου: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

3) Τὸ τρίτο σημεῖο ἀμφισβητήσεως ἀφορὰ τὴν σχέση τοῦ ἅγιου Γέροντος μὲ τὸν Δαυίδ Μπάλφουρ, ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἐνῶ βαπτίστηκε Ὀρθόδοξος, ἔγινε μοναχὸς καὶ χειροτονήθηκε ἱερέας, στὴν συνέχεια ἐγκατέλειψε τὴν ἱεροσύνη, ἀλλὰ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἐργαζόταν γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς πατρίδας του Ἀγγλίας στὶς ὑπηρεσίες πληροφοριῶν, ἔχοντας μάλιστα παντρευτεῖ καὶ ἀποκτήσει ἕνα παιδί, χωρὶς ὁ γέροντας νὰ παύσει νὰ ἐπιμένει στὴν ἀγάπη του πρὸς αὐτόν. Πολλοὶ ἔχουν ἰσχυριστεῖ ὅτι ὁ πράκτορας τῆς «Ἰντέλιτζενς Σέρβις» ἦταν ἤδη πράκτορας, ὅταν διακονοῦσε ὡς ἱερέας, καὶ μετέφερε ὅσα μάθαινε ἀπὸ τὶς ἐξομολογήσεις τῆς βασιλικῆς οἰκογένειας στοὺς Ἄγγλους, ἦ ἄλλοι ἔχουν διαδώσει ὅτι ὁ παπά Δημήτρης, ὅπως λεγόταν, δὲν χειροτονήθηκε στὴν πραγματικότητα ποτέ. Πολλοὶ πάλι τὸν κατηγόρησαν ὅτι εὐθύνεται καὶ γιὰ τὴν αυτοκτονία τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλεξάνδρου Κορυζὴ καὶ ἄλλοι ὅτι ἔπαιξε ρόλο στὰ Δεκεμβριανά. Πρὶν ἀπὸ τὴν Συμφωνία τῆς Βάρκιζας ἀποκαλύφθηκε ὅτι δὲν ἔπαψε νὰ συνομιλεῖ μὲ ἐξέχοντα σχετικὰ τῶν τότε γεγονότων πρόσωπα. Κάποιοι ὑποστήριξαν ὅτι ἔπαιξε ὕποπτο ρόλο καὶ στὸ σχηματισμὸ τῆς κυβέρνησης συνασπισμού, ὑπὸ τὸν ἄλλοτε διοικητὴ τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας, Δημήτρη Μάξιμο. Ὁ παπα Δημήτρης πέταξε τὰ ράσα, ὅταν ἀναχώρησε μὲ τὸ τελευταῖο πρὸς ἐκκένωση  ἰστιοφόρο, τὸ «Κορινθία», ἀπὸ Πειραιὰ πρὸς Κάιρο, πέντε μέρες πρὶν μποῦν στὴν Ἀθήνα οἱ Γερμανοί, μάλλον ὅταν εἶχε φθάσει στὸν προορισμό του, ὅπου ἔμεινε μέχρι τὴν ἀπελευθέρωση, ξαναγυρνώντας τότε γιὰ νὰ συνεχίσει τὴν δράση του ὡς στέλεχος τῆς Βρετανικῆς Πρεσβείας. 

Ὁ Δαυὶδ Μπάλφουρ ἀποτελεῖ, πραγματικά, μία τραγικὴ φιγούρα. Κάποτε ὁ ἴδιος ὁμολόγησε: «Ἡ ζωή μου εἶναι μία θλιβερὴ ἀμφιταλάντευση» καὶ ἀκόμα στὸ ἀποκορύφωμα: «Ἔχασα τὴν πίστη ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ποὺ κατέχει τὴν ἀλήθεια σὲ ὅλο τὸ πλήρωμά της». Τὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν τὰ χαρακτήρισε ὡς «χρόνια τελείας ἀθεΐας». Παρόλα αὐτὰ σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν δύσκολη γι’ αὐτὸν περίοδο ὁ Γέροντας Σωφρόνιος δὲν ἔπαψε νὰ προσεύχεται γι’ αὐτόν, νιώθοντας ὅτι ἔχει εὐθύνη γιὰ τὴν ψυχή τοῦ Μπάλφουρ. Αὐτὴν τὴν σχέση του μὲ τὸν Μπάλφουρ, πολλοὶ δὲν τὴν κατενόησαν καὶ δὲν τὴν εἶδαν μὲ καλὸ μάτι, φθάνοντας νὰ ὑποπτευθοῦν ἀκόμα καὶ τὸν γέροντα μπροστὰ στὰ ὅσα διέπραττε τὸ ἀγαπητό του αὐτὸ πρόσωπο, ποὺ ἔφθαναν νὰ προβάλλονται ἐνίοτε ὡς ἐγκλήματα κατὰ τῆς δικῆς μας πατρίδας. Ἔφθασε ὡς καὶ νὰ ἀκουστεῖ ὅτι ὁ γέροντας ἦταν πράκτορας τῶν Ἐγγλέζων. Ὅμως τὸ θαῦμα ἔγινε καὶ μετὰ ἀπὸ 22 χρόνια, τὸ 1962, ὁ Μπάλφουρ ἦρθε μὲ τὶς ἐνδάκρυες εὐχὲς τοῦ γέροντα σὲ ἐπίγνωση καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου, ποὺ δέχεται τοὺς πάντες μετανοοῦντες ἐπανήλθε, παρακαλῶντας νὰ γίνει ἀποδεκτὸς στὴν Μητέρα ὅλων μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς λαϊκὸς πλέον. Ὁ πατέρας Νικόλαος στὴν Ἱερὰ Μονὴ στὸ Ἔσσεξ σημειώνει: «Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὡς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὁ Μπάλφουρ φρόντιζε μὲ κάθε ἐπιμέλεια τὴν πίστη του στὴν Ὀρθοδοξία, μεταλαμβάνοντας συχνὰ τῶν ἁγίων τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων. Πολλοὶ θυμοῦνται τὰ καυτὰ δάκρυα μετανοίας, ποὺ ἔχυνε στὴ θεία Λειτουργία. Ἀπὸ τότε ἀνανεώθηκε καὶ ἡ πνευματικὴ ἐπαφή του μὲ τὸν γέροντα Σωφρόνιο». Ὁ ἅγιος γέροντας Σωφρόνιος γιὰ τὸν ἀγώνα ποὺ ἔκανε νὰ τὸν κερδίσει γράφει: «Ἡ ἐμπειρία τῆς πνευματικῆς πατρότητος εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέρουσα, ἀλλὰ ἡ ἄσκησή της, δηλαδὴ ὁ ἀγώνας στὴν καρδία τοῦ ἀδελφοῦ ἐνάντια στὸ πάθος ποὺ τὸν βασανίζει, ὑπερβολικὰ δύσκολη. Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸν δεχθεῖς στὴν καρδία σου καὶ νὰ ζήσεις τὸν πειρασμό του ὡς προσωπικὰ δικό σου». Στὸν Μπάλφουρ τοῦ ἀπεύθυνε ὁ Γέροντας τὰ ἐξῆς λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεῶν τοῦ Νέου Θεολόγου: «διὰ πολλῆς ὑπομονῆς καὶ πόνου σφοδροῦ, καὶ καθημερινῶν δακρύων, ἀγκαλὰ καὶ σὺ δὲν ἐγνώρισες κανένα ἀπὸ τούτα ὅπου ἐδοκίμασα ἐγὼ διὰ σέ». Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἅγιου γέροντα ἔφθανε στὸν τάφο καὶ πέρα ἀπὸ αὐτόν: «Σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι θὰ προσεύχομαι γιὰ σᾶς ὡς τὸν τάφο καί, ἄν ὁ Κύριος δώσει σὲ μένα τὸν ἄθλιο τέτοια χάρη, τότε καὶ μετὰ τὸν θάνατό μου θὰ προσεύχομαι γιὰ σας, ὡς τὴν πιὸ ἀγαπητὴ καὶ συγγενὴ σὲ μένα ψυχή».

Ὅταν εἶχε πιὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἐκκλησία ὁ Μπάλφουρ συνέχιζε νὰ μαθαίνει τί λεγόταν γι’ αυτόν στὴν Ελλάδα καὶ εἶχε πολλὲς φορὲς σκεφθεῖ νὰ ἀπαντήσει στὶς ὑπερβολικὲς κατηγορίες – συκοφαντίες αυτές, ὅπως ἔγραψε σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν πρώην Ἀρχιεπίσκοπο Θυατείρων κ. Μεθόδιο καὶ μετέπειτα Μητροπολίτη Πισιδίας: «Είμαι 85 ετών (ἑνάμιση χρόνο πρὶν κοιμηθεῖ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1989) καὶ τὰ τελευταία 42 χρόνια ὑπήρξα ἀντικείμενο τῆς πιο χυδαίας συκοφαντίας, ἡ ὁποία, ἀνθρωπίνως εἰπεῖν, ἔχει καταστρέψει ἀνεπανόρθωτα τὴν ζωή μου. Ἐν τούτοις, ὑπακούοντας στὸν πνευματικό μου πατέρα, τὸν Ἀρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, δὲν ἔχω ποτὲ ἀνταπαντήσει ἤ ἐκστομίση μιὰ λέξη γιὰ αὐτοάμυνα, ἀλλὰ ἔχω μάθει νὰ παίρνω κυριολεκτικῶς κατὰ λέξη τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ: “Μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρήμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἔνεκεν ἐμοῦ» (Μτ. 5, 11). Ὁ Μητροπολίτης Πισιδίας εἶχε γράψει: «Ἀπέβαλε τὸ ἱερατικὸ σχήμα, γιατὶ ἔχασε τὴν πίστη του. Ὅταν ἀνάνηψε καὶ ἤθελε νὰ ἐπανέλθει στὴν ἐνεργὸ διακονία τῆς ἱερωσύνης ἦταν ἀδύνατο, γιατὶ στὸ μεταξὺ εἶχε συνάψει πολιτικὸ γάμο. Ἡ γυναίκα του, μοῦ εἶπε τὸν ἀπειλοῦσε πῶς θ’ αὐτοκτονοῦσε, ἐὰν τὴν ἐγκατέλειπε γιὰ νὰ μείνει Μοναχός. Ἔτσι παρέμεινε μετέωρος μέχρι τοῦ θανάτου του.  Μοὺ ζήτησε νὰ τὸν ἐπαναφέρω στὴν ἐνεργὸ ἱερωσύνη καὶ τὸν παρέπεμψα στὸ Ρῶσο Μητροπολίτη Ἀντώνιο, γιατὶ ἦταν κληρικὸς τῆς  Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Ἡ ἀπάντηση ἦταν, φυσικά, ἀρνητική. Ἐρχότανε τακτικὰ στὴν Θ. Λειτουργία στὴν Ὀξφόρδη μὲ τὸ πρόσφορό του καὶ τὰ ὀνόματα γιὰ νὰ μνημονευθοῦν στὴν Ἱερὰ Προσκομιδή. Εἶχε μετανοιώσει πικρά, γιατὶ ἐξέπεσε τοῦ ἱερατικοῦ ὑπουργήματος. Ἔχω μερικὰ γράμματά του στὸ ἀρχεῖο μου. Παρακαλῶ τὸν Κύριο νὰ τὸν συγχωρήσει».

Συμπερασματικά, ὁ ἅγιος Γέροντας ἔκανε τὰ πάντα μὲ τὴν προσευχή του καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ νὰ ἐπαναφέρει μὲ μετάνοια στὴν Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία τὸν Δαυίδ Μπάλφουρ καὶ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ τὰ κατάφερε. Ὅμως γιὰ νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ πέρασε στὴν διάρκεια τοῦ μακροχρόνιου ἀγώνα του μέσα ἀπό πολλὲς πνευματικὲς καταστάσεις, γεγονὸς ποὺ τὸν κατέστησε ἰκανὸ πλέον νὰ μπορεῖ νὰ καθοδηγεῖ ἔμπειρα μὲ διάκριση τὰ πνευματικὰ του παιδιά, ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἠ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

 

Βαπτίζονται τα  υιοθετημένα τέκνα από γάμο ομόφυλου ζεύγους;

(Απόψεις πάνω σε σχετικό  άρθρο του Δρ. Αναστάσίου Κων. Βαβούσκου
Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω Άρχοντος Ασηκρήτη της Μ.τ.Χ.Ε.)

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εισαγωγικά

Σε εκκλησιαστική ιστοσελίδα και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.exapsalmos.gr/vaptizontai-ta-tekna-apo-gamo-omofylou-zevgous/

δημοσιεύτηκε  άρθρο του Δρ.Αναστασίου Βαβούσκου(στο εξής κ.Α.Β), με τον τίτλο «Βαπτίζονται τα τέκνα από γάμο ομόφυλου ζεύγους;»

 Το εκτενές αυτό άρθρο μπορούμε να το χωρίσουμε σε τρία μέρη.

Στο πρώτο μέρος, όπου γίνεται μια εισαγωγή στο Μυστήριο του βαπτίσματος και τις προϋποθέσεις εγκυρότητας και κανονικότητας.

Στο δεύτερο μέρος, όπου γίνεται αναφορά στον νηπιοβαπτισμό  και τη σημασία του.

Και το τρίτο μέρος, όπου δίνεται απάντηση στο ερώτημα «Βαπτίζονται τα τέκνα από γάμο ομόφυλου ζεύγους;»

Στο παρόν άρθρο θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο τρίτο μέρος του αξιόλογου αυτού άρθρου, εκφράζοντας τεκμηριωμένες απόψεις μετά από πολυετή ιερατική εμπειρία, χωρίς να θίξω τις  κακές εφαρμοζόμενες πρακτικές  σήμερα στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.

Γενικές παρατηρήσεις

Μελετώντας το άρθρο αυτό διαπιστώνουμε  τα εξής:

Α. Το μυστήριο του βαπτίσματος αποσυνδέεται από την πίστη των γονέων του παιδιού.

Β. Δεν γίνεται καμία αναφορά στις προβαπτισματικές ακολουθίες.

Γ. Γίνεται μια προσπάθεια εύρεσης λύσης για το θέμα λαμβάνοντας υπόψη το πρόσφατο ψηφισθέντα νόμο και την «κατ΄οικονομίαν» πρακτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους αλλοδόξους και αλλοθρήσκους.

Δ. Δεν γίνεται καμία αναφορά στην εκκλησιαστική ακολουθία της υιοθεσίας.

Παρατηρήσεις - σχόλια

1.Ο νηπιοβαπτισμός αποτελεί πράξη της Εκκλησίας (κατ΄όικονομία) από τους αποστολικούς χρόνους και αδιάκοπα μέχρι και σήμερα. Είναι πολύ γνωστές οι περιπτώσεις βαπτίσεως όλων των μελών της οικογένειας του Κορνηλίου (Πρξ 10:48), της Λυδίας (Πρξ 16:15), του δεσμοφύλακος των Φιλίππων (Πρξ 16:31-34), του αρχισυναγώγου Κρίσπου (Πρξ 18:8) και του Στεφανά (Α’ Κορ 16:15), στις οποίες θα υπήρχαν μικρά παιδιά και νήπια.

Ο κ.Α.Β αν και αναφέρει τις περιπτώσεις των βαπτίσεων όλων των μελών της οικογένειας του Κορνηλίου και της Λυδίας, αποσιωπά τα εξής:

-Οι οικογένειες ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΟΦΥΛΕΣ και ως εκ τούτου υπήρχε πατέρας και μητέρα. Τα θαυμαστά γεγονότα, που προηγήθηκαν της βάπτισης του Κορνηλίου και της οικογένειάς του το επιβεβαιώνουν. Εξάλλου ήταν δυνατόν οι Απόστολοι να τελούσαν βαπτίσεις Ομοφυλόφιλων γονέων;;;

-Οι γονείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για τη βάπτιση των παιδιών τους.

-Οι ίδιοι ήταν βαπτισμένοι  Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Η συμμετοχή των γονέων στην ορθόδοξη βάπτιση.

1.Με βάση, λοιπόν, την παράδοση της Εκκλησίας οι γονείς συμμετέχουν στη βάπτιση πρώτα με τη συγκατάθεσή τους, επιθυμώντας να αποκτήσει το παιδί τους την ίδια πίστη με αυτούς. Εφόσον ισχύει ο νηπιοβαπτισμός και το ανήλικο τέκνο βρίσκεται υπό την κηδεμονία των ορθόδοξα βαπτισμένων γονέων του, θεωρητικά η έγκριση της βάπτισης και από τους δύο γονείς σημαίνει ότι αυτοί συμμετέχουν εμμέσως πλην σαφώς στο μυστήριο του βαπτίσματος. Σε περίπτωση αλλοδόξων ή αλλοθρήσκων γονέων, που επιθυμούν τα παιδιά τους να βαπτιστούν ορθόδοξα, θα πρέπει να εξετάζονται  κατά περίπτωση και η εφαρμοζόμενη «οικονομία», σε μερικές περιπτώσεις, δεν πρέπει να γίνει κανόνας.

Επομένως τα γραφόμενα: « Η αδυναμία του νηπίου να εκφράσει τη βούλησή του υποκαθίσταται  από τη βούληση του αναδόχου» δεν ισχύει στην πραγματικότητα, γιατί στην όλη διαδικασία της βάπτισης συμμετέχουν και οι γονείς.

2.Η πίστη των γονέων (και του αναδόχου βεβαίως) αποτελεί βασική προϋπόθεση για να έχει το μυστήριο σωτηριολογικά αποτελέσματα. Αυτό αποδεικνύεται και από την συμμετοχή των γονέων  και αναδόχου στις προβαπτισματικές ακολουθίες και ιδιαίτερα στην ακολουθία του Σαραντισμού, στην οποία έχουμε εκκλησιασμό βρέφους και μητέρας.

Κάθε νέα μητέρα λοιπόν, με πρότυπο την Παναγία, κρατώντας το νεογέννητο στην αγκαλιά της, ανεβαίνει τα σκαλιά της Εκκλησίας για δύο βασικά λόγους: Πρώτα, για να εισάγει το βρέφος στον ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετέχει στην «εν Χριστώ λατρευτική ζωή» και μετά, για να διαβαστούν και σ’ αυτήν οι ευχές του σαραντισμού, που αναφέρονται στον καθαρισμό της γυναίκας.

Όσον αφορά το βρέφος, ο ιερέας μετά την ανάγνωση των ευχών, ως άλλος Συμεών θα το πάρει στην αγκαλιά του, θα το εισάγει στον ναό σχηματίζοντας τρεις φορές το σημείο του Σταυρού, προ των πυλών του ναού, στο μέσον του ναού, και προ των πυλών του θυσιαστηρίου, λέγοντας τη φράση: «Ἐκκλησιάζεται ὁ / ἡ δοῦλος/η του Θεοῦ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμὴν».

Η μητέρα τώρα, συνοδεύει το παιδί και ευλογείται υπό του ιερέως, για να εισέλθει πλέον στον ιερό ναό και να καταξιωθεί της μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού. Οι γονείς μόλις έχουν επιτελέσει την πιο ιερή αποστολή, την τεκνογονία.

Εδώ να τονίσουμε πως η ευχή αναφέρει και τους δύο γονείς και είναι λάθος να παρουσιάζεται στον ναό  μόνο η μητέρα. Μαζί οι γονείς έχουν γίνει συνδημιουργοί του Θεού. Έφεραν μία νέα ζωή στον κόσμο. Δεν είναι, ούτε αμαρτωλοί, ούτε ακάθαρτοι για την πράξη τους αυτή. Αυτά είναι Εβραϊκά κατάλοιπα και αντιλήψεις, που δεν έχουν, πιστεύω, θέση στην Εκκλησία της χάριτος του Χριστού. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια της τελευταίας ευχής του σαραντισμού. «…Αυτός και νυν, ο φυλάσσων τα νήπια, Κύριε, ευλόγησον το παιδίον τούτο, άμα τοις γονεύσι και αναδόχοις αυτού· «και καταξίωσον αυτό εν καιρώ ευθέτω και της δι' ύδατος και πνεύματος αναγεννήσεως· συγκαταρίθμησον αυτό τη αγία σου ποίμνη των λογικών προβάτων, των επικεκλημένων τω ονόματι του Χριστού σου».

Επίσης σύμφωνα με το τυπικό της ακολουθίας του σαραντισμού συμμετέχει και ο ανάδοχος. Ο ανάδοχος εκκλησιαστικά επωμίζεται την ευθύνη και αναλαμβάνει την υποχρέωση να διδάξει το παιδί, μαζί με τους γονείς του την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Να το οδηγεί, καθώς θα μεγαλώνει, στη συνειδητή χριστιανική ζωή.

Η παρουσία του αναδόχου στον σαραντισμό, είναι θα λέγαμε, μια εκ προοιμίου ασφαλιστική δικλείδα, ότι το νήπιο θα αναπτυχθεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, γι'αυτό ο ανάδοχος οφείλει να έχει τη σφραγίδα της ορθοδοξότητάς του.

Καταληκτικά, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι κατά την τελετή του σαραντισμού το βρέφος, κατά μίμηση και προτύπωση της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, αφιερώνεται και προσφέρεται για να αγιαστεί στον ναό, ενώ η μάνα Εκκλησία υποδέχεται στις αγκάλες της και τη μητέρα - που συμβολίζει την Παναγία-  και την επαναφέρει με τον τρόπο αυτό στη συμμετοχή στα άγια και ιερά μυστήριά της.

3.Γράφει ο κ.Α.Β: «Όπως είχα γράψει και παλαιότερα σε σχετικό άρθρο μου, επ’ ευκαιρία του βαπτίσματος εντός της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδος διδύμων τέκνων ομόφυλου ζεύγους εξ Αμερικής από τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο: «Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε, ότι σε μία βάπτιση πρωταγωνιστής είναι ο βαπτιζόμενος και εκ πλαγίου ο ανάδοχος, όχι ο γονέας ή οι γονείς. Και με βάση αυτό το κριτήριο, νομίζω ότι πρέπει να αντιμετωπισθούν οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και οι σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων. Άλλωστε άπαντες οι εμπλεκόμενοι, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ο Μητροπολίτης Γλυφάδος και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έδειξαν με την συμπεριφορά τους, ότι αναγνωρίζουν πως όντως ο πρωταγωνιστής σε μία βάπτιση είναι ο βαπτιζόμενος. Ουδείς διανοήθηκε να αμφισβητήσει το κύρος της».

Σχολιάζοντας τα παραπάνω λέμε ότι το κύρος του συγκεκριμένου Μυστηρίου του Ορθοδόξου Βαπτίσματος δεν το κρίνει ούτε ο Αμερικής, ούτε ο Γλυφάδος. Η Ιερά Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας απέφυγε επιμελώς να πάρει θέση, οπότε αναμένουμε τις τελικές αποφάσεις της για το θέμα. Γνωρίζει πολύ καλά ο κ.Α.Β  ότι για ζητήματα που αφορούν Μυστήρια  η Ορθόδοξη Εκκλησία αποφαίνεται Συνοδικά, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους του υπό εξέταση θέματος.

Μπορεί στην τελετή του Μυστηρίου του Βαπτίσματος ο ανάδοχος και ο βαπτιζόμενος να φαίνονται ως πρωταγωνιστές, αλλά τελικά τον πρώτο λόγο στη συνέχεια θα τον έχει η οικογένεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαγράφουμε το ρόλο του αναδόχου. Γι΄αυτό έχει διατηρηθεί μεχρι τις μέρες μας η εξής πρακτική. Μετά το τέλος του Μυστηρίου η μητέρα παραλαμβάνει από τον ανάδοχο το παιδί που βαπτίστηκε, κάνοντας τρείς μετάνοιες.

 

Ο ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ 

ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΑΣ 

ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Σύντομο συναξάριο της Οσίας

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη  το 1210. Ο πατέρας της ονομαζόταν Ιωάννης Πετραλίφας και ήταν σεβαστοκράτορας και διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Η μητέρα του Ελένη ανήκε σε οικογένεια αριστοκρατών της Κωνσταντινουπόλεως. Η οικογένεια του πατέρα της «ήλκε»  την καταγωγή του από την φημισμένη ιταλική οικογένεια των Πετραλίφα. Πρόγονός της υπήρξε ο Πέτρος di Alife, ο οποίος είχε πάρει μέρος στην Α΄ Σταυροφορία, τον 11^ο αιώνα.

 Ανάμεσα στα έτη 1224-1230 πέθανε ο πατέρας της και ανάλαβε την προστασία της ο Δεσπότης της Ηπείρου Θεόδωρος Άγγελος Κομνηνός – Δούκας. Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι την εποχή αυτή δεν υφίσταται η βυζαντινή αυτοκρατορία, αφότου την κατέλυσαν οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας (1204), αλλά κάποια βασίλεια – δεσποτάτα. Ένα από αυτά ήταν αυτό της Ηπείρου, που είχε έδρα την Άρτα. Οι Κομνηνοδούκες έφυγαν από την Κωνασταντινούπολη και ίδρυσαν το Δεσποτάτο της Ηπείρου το 1204.

 Στα 1230 ο Θεόδωρος υπέστη ήττα από τους Βουλγάρους και γι’ αυτό αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία στον ανεψιό του Μιχαήλ Β΄, γιο του Μιχαήλ Α,  ιδρυτή του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Ο Μιχαήλ Β΄ γνώρισε την νεαρή Θεοδώρα και εντυπωσιάστηκε από την σπάνια ομορφιά της και από την πνευματική της καλλιέργεια και γι’ αυτό αποφάσισε να τη ζητήσει σε γάμο. Σύντομα παντρεύτηκαν και την ανέβασε ως βασίλισσα στο θρόνο του Δεσποτάτου της Ηπείρου..

Μετά τη γέννηση του γιου τους Νικηφόρου ο Μιχαήλ, σύναψε σχέσεις με κάποια αρχόντισσα αρτινή, «ονόματι  Γαγγρινή», την οποία λίγο αργότερα την εγκατέστησε στο παλάτι και έκανε μαζί της δύο νόθους γιους, απομακρύνοντας την Θεοδώρα από το παλάτι.

Όπως αφηγείται ο βιογράφος της Θεοδώρας, κάποιος λόγιος μοναχός ονόματι Ιώβ, ο οποίος έζησε τον 17^ο αιώνα, η αγία βασίλισσα, μαζί με το παιδί της τριγυρνούσε για πέντε ολόκληρα χρόνια στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου, ζώντας σε πλήρη ένδεια. Τρέφονταν με άγρια χόρτα και στεγάζονταν στις σπηλιές των βουνών. Μάλιστα ο βιογράφος της την  αποκαλεί «λαχανευομένη», από την μοναδική τροφή της άτυχης αρχόντισσας και του παιδιού της.

Παρ’ όλα τα βάσανά της ουδέποτε γόγγυσε κατά του Θεού και ούτε στιγμή έχασε την βαθιά της πίστη στην πρόνοιά Του. Μετά από απίστευτες περιπέτειες, πέντε χρόνων, τη βρήκε κάποιος ενάρετος κληρικός, ο οποίος την περιμάζεψε στο χωριό Πρένιστα, το σημερινό ορεινό χωριό Κορφοβούνι της Άρτας.

 Εν τω μεταξύ έγινε γνωστή η εύρεση της βασίλισσας στον πιστό και ευλαβή λαό της Άρτας. Η χαρά των Αρτινών μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε οργή κατά του μοιχού Μιχαήλ. Εξαγριώθηκαν οι υπήκοοί του και απαιτούσαν την άμεση επιστροφή της Θεοδώρας στο παλάτι και την αποκατάσταση στο θρόνο της. Στην αρχή ο Μιχαήλ αγνοούσε τη λαϊκή κατακραυγή, αλλά όταν διαπίστωσε πως δεν ηρεμούσαν οι εξαγριωμένοι αρτινοί, αναγκάστηκε να την δεχτεί στο παλάτι, να την αποκαταστήσει στο θρόνο της και να διώξει τη μοιχαλίδα Γαγγρινή από τη βασιλική αυλή.

Μια νέα σελίδα ανοίχτηκε για την ευσεβή βασίλισσα. Μετά την περιπέτειά της, την οποία θεώρησε δοκιμασία από το Θεό, άρχισε ένα πρωτόγνωρο θεάρεστο και φιλάνθρωπο έργο. Κατόρθωσε επίσης με την προσευχή και την επιμονή της να κάνει τον Μιχαήλ να μετανοήσει για την συζυγική του απιστία. Έκανε μαζί του άλλα πέντε  παιδιά: τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Άννα και μία ακόμη κόρη που δεν διασώθηκε το όνομά της.

    Ο Μιχαήλ, μάλιστα, για να εξιλεωθεί για τον έκλυτο βίο του και την αμαρτία της μοιχείας κατά της Θεοδώρας, έκτισε ονομαστές Μονές και λαμπρές εκκλησίες στην Άρτα, τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα και προκαλούν το θαυμασμό μας. Ίδρυσε την Ιερά Μονή της Κάτω Παναγιάς, την Μονή του Αγίου Δημητρίου στην Κυψέλη Θεσπρωτίας ,την Μονή της Παντάνασσας στην Φιλιππιάδα και το μοναστήρι της Μεταμόρφωσης στο Γαλαξείδι.

  Το 1270 πέθανε ο Μιχαήλ και η Θεοδώρα αποσύρθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου, όπου μόνασε για δέκα χρόνια, ως το θάνατό της το 1280, ή το 1281 και θάφτηκε στο νάρθηκα του ναού της Μονής, ο οποίος αφιερώθηκε κατόπιν σε αυτήν.

      Οι ευσεβείς κάτοικοι της Άρτας και των γύρω περιοχών, την ανακήρυξαν αμέσως αγία, λόγω της πίστης της στο Θεό, της αγίας ζωής της και του μεγάλου φιλανθρωπικού της έργου. Η μνήμη της εορτάζεται στις 11 Μαρτίου και τιμάται ιδιαίτερα στην Άρτα, της οποίας είναι πολιούχος και προστάτης. Το τίμιο λείψανό της βρίσκεται σε μια κόγχη στα δεξιά του ναού , σε ασημένια λάρνακα. Κάθε χρόνο στην μνήμη της γίνεται λαμπρή λιτάνευση στην πόλη της Άρτας.

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η υιοθεσία και το βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών. Ποιμαντική προσέγγιση.

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η υιοθεσία και το βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών. Ποιμαντική προσέγγιση.

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

 

ΜΕΡΟΣ-Β

4. Η υιοθεσία στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση

5. Υιοθεσία και αναδοχή ομοφύλων ζευγαριών. Ποιμαντική προσέγγιση.

6. Η Ακολουθία της υιοθεσίας ως προϋπόθεση για το Ορθόδοξο βάπτισμα υιοθετημένων παιδιών.

7. Η Ορθόδοξη Εκκλησία για την σχέση γονέων και παιδιών
8. Βιβλικός και Ορθόδοξος πατερικός λόγος για ομοφυλοφιλία.

9.Επίλογος

 4.Η υιοθεσία στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση

Η υιοθεσία τέκνων θεωρείται, ως μια νόμιμη πράξη τεχνητής σύστασης οικογένειας. Είναι μια εναλλακτική λύση και επιλογή για τους άτεκνους συζύγους. Βασίζεται σε νομοθεσία και σε ρύθμιση με ανάλογα άρθρα του οικογενειακού δικαίου, και αποτελεί αποδεκτή κοινωνική πράξη.

Σαφώς η υιοθεσία —όσο με τη φυσική έννοια τόσο και με την πνευματική έννοια — παρουσιάζεται με ευνοϊκό ύφος στη Γραφή. Εκείνοι που υιοθετούν και αυτοί που υιοθετούνται, λαμβάνουν μεγάλη ευλογία, ένα προνόμιο που έχουμε παραδειγματιστεί από την υιοθεσία μας στην οικογένεια του Θεού.

Η υιοθεσία είναι μια απάντηση στην προσευχή πολλών ζευγαριών, που δεν μπόρεσαν να έχουν δικά τους παιδιά. Η υιοθέτηση είναι, για μερικούς, ένα κάλεσμα στο να πολλαπλασιάσουν το αντίκτυπό τους ως γονείς, επεκτείνοντας την οικογένειά τους με παιδιά που δεν είναι δικά τους, βιολογικά. Ολόκληρη η Γραφή αναφέρει ευνοϊκά λόγια για την υιοθεσία.

Στο βιβλίο της Εξόδου λέει την ιστορία μιας εβραίας γυναίκας, που ονομαζόταν Ιωχαβέδ, που γέννησε έναν γιο σε μια εποχή που ο Φαραώ είχε διατάξει να θανατωθούν όλα τα εβραϊκά αρσενικά βρέφη (Έξοδος 1:15-22).

Η Ιωχαβέδ πήρε ένα καλάθι, το στεγανοποίησε, και έστειλε το μωρό στο ποτάμι μέσα στο καλάθι. Μία από τις κόρες του Φαραώ είδε το καλάθι και παρέλαβε το παιδί. Αυτή τελικά το υιοθέτησε στη βασιλική οικογένεια και του έδωσε το όνομα Μωυσής, ο οποίος έγινε ένας πιστός και ευλογημένος υπηρέτης του Θεού (Έξοδος 2:1-10).
Στο βιβλίο της Εσθήρ, ένα όμορφο κορίτσι που ονομαζόταν Εσθήρ, η οποία είχε υιοθετηθεί από τον ξάδερφο της μετά το θάνατο των γονιών της, έγινε βασίλισσα και ο Θεός τη χρησιμοποίησε για να φέρει απελευθέρωση στον εβραϊκό λαό. Στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο διαμέσου του Αγίου Πνεύματος αντί διαμέσου του σπέρματος ανθρώπου (Ματθαίος 1:18). "Υιοθετήθηκε" και ανατράφηκε από τον Ιωσήφ, που τον έλαβε ως παιδί του."
Από τη στιγμή που δίνουμε την καρδιά μας στον Χριστό, πιστεύοντας και εμπιστευόμενοι μόνο σε Αυτόν για σωτηρία, ο Θεός λέει ότι γινόμαστε μέρος της οικογένειάς Του — όχι μέσω της φυσικής διαδικασίας της ανθρώπινης αντίληψης, αλλά μέσω της υιοθεσίας. "Δεδομένου ότι δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Aββά, Πατέρα." (Προς Ρωμαίους 8:15). Παρομοίως, το να φέρεις ένα άτομο σε μια οικογένεια με υιοθεσία γίνεται από επιλογή και από αγάπη. "Αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Iησού Xριστού στον εαυτό του, σύμφωνα με την ευδοκία του θελήματός του," (Προς Εφεσίους 1:5). Όπως ο Θεός υιοθετεί εκείνους που λαμβάνουν τον Χριστό ως Σωτήρα στην πνευματική του οικογένεια, και εμείς θα πρέπει με πνεύμα προσευχής να αναλογιστούμε την υιοθεσία παιδιών στις δικές μας φυσικές οικογένειες.

Επίσης η Εκκλησία αντιμετωπίζει την υιοθεσία και με μια άλλη διάσταση. Ποια είναι αυτή; Η  προσφορά προς τον πλησίον, ιδιαίτερα στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, ορφανά και χήρες.

Έτσι από τα πρώτα αποστολικά χρόνια εμφανίζεται η εντολή για τη φροντίδα των συνανθρώπων, που έχουν ανάγκη να διαβιούν στα ορφανοτροφεία. Όπως αυτά που ίδρυσε ο Μέγας Βασίλειος στη Βασιλειάδα.