Ομολογία

ΠΕΡΙ ΑΠΑΞΙΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Παλαιὸ Ἡμερολόγιο: ἀπὸ ἕνα μὴ-θεολογικὸ θέμα

σὲ ἕνα ὀλέθριο θεολογικὸ λάθος

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ἔχει καταντήσει καθεστὼς —καὶ μοιάζει πλέον μὲ «προβοκάτσια»— τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε φορὰ ποὺ δημοσιεύεται στὸ διαδίκτυο κάποιο κείμενο τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» (ΦΕΚΦ) ἢ μελῶν της, καταβάλλεται σύντονη προσπάθεια:

(α) Νὰ ἀπαξιωθοῦν οἱ ἀπόψεις ποὺ ἐκτίθενται σὲ αὐτὸ ὡς ἤδη γνωστές, τῶν ὁποίων περιττεύει ἡ δημοσίευση καὶ νὰ ἀπαξιωθοῦν οἱ συντάκτες τοῦ κειμένου ὡς μὴ συνεπεῖς, μὲ τὴν κριτικὴ καὶ τὶς θέσεις τους, ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ —διότι δὲν προσχωροῦν στὶς ἐπιλογὲς ἑκάστου ἐπικριτῆ τους· καὶ

(β) Νὰ ἀποπροσανατολισθεῖ ἡ συζήτηση ἀπὸ τὴ συγκεκριμένη κάθε φορὰ θεματολογία καὶ νὰ ἐκτραπεῖ σὲ συζήτηση περὶ τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, ἐνῶ αὐτὸ δὲν ἀναφέρεται οὔτε κἂν ἀκροθιγῶς στὸ δημοσιευόμενο κείμενο.

Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικό, ὅτι καὶ ἡ ἀπαξίωση καὶ ὁ ἀποπροσανατολισμὸς προέρχονται συνήθως ἀπὸ τὰ ἴδια πρόσωπα.

[Α]

Ἡ προσπάθεια ἀπαξιώσεως τῶν ἀπόψεων τῆς ΦΕΚΦ (ἀναλύσεις, ἐκτιμήσεις, ἐπισημάνσεις, πάντοτε βάσει τοῦ ἱ. Εὐαγγελίου, τῆς ἱ. Παραδόσεως, τῶν ἱ. Κανόνων καὶ τῆς ἁγιοπατερικῆς Διδασκαλίας) —ἐνῶ δὲν ἐλέγχονται ὡς λαθεμένες ἢ κακόδοξες ἢ αἱρετικές, ἀλλὰ ἐνίοτε καὶ ἐπαινοῦνται!— δικαιολογεῖται μὲ τὴν ἔνσταση ὅτι αὐτὲς «εἶναι γνωστὲς στοὺς ἐπαΐοντες».

Ἀλλὰ τὰ κείμενα τῆς ΦΕΚΦ δὲν ἀπευθύνονται μόνον στοὺς «ἐπαΐοντες»· ἀπευθύνονται σὲ ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι, παρ’ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς γεροντάδες καὶ τοὺς πνευματικούς, στοὺς ὁποίους ὀμνύουν, οὐσιαστικὰ παραμένουν ἀποίμαντοι καὶ ἀπληροφόρητοι εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ὄχι μόνον· μιθριδατίζονται στὴν ἀποδοχὴ κάθε αἱρέσεως καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ διὰ τῶν «θεολογικῶν» διαλόγων μὲ τοὺς παπικούς, διὰ τῆς συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίων στὸ προτεσταντικὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), διὰ τῶν συμπροσευχῶν μὲ ἀλλοδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, διὰ τῶν οἰκουμενιστικῶν συνεδρίων, ἡμερίδων, συναντήσεων, θεολογικῶν ἀκαδημιῶν, μεταπατερικῶν θεολογιῶν κ.π.ἄ., ὅπου ἀποδομεῖται τὸ Ὀρθόδοξο Φρόνημα τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ νοθεύεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη, καταργεῖται τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀκρωτηριάζεται ἡ ἱερὰ Παράδοση, διαστρέφεται ἡ ἁγιοπατερικὴ Διδασκαλία καὶ παραβιάζονται οἱ ἱεροὶ Κανόνες. Καὶ μάλιστα αὐτὰ συμβαίνουν μὲ τὴν αὐτουργία, διὰ λόγων καὶ ἔργων, τόσο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ὅσο καὶ συσσώμων τῶν ἱεραρχιῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν —πλὴν τῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Γεωργίας— ἀλλὰ καὶ σιωπηρῶς συναινούντων ἐκείνων τῶν ἀφώνων ἢ καὶ ὁμιλούντων ἀλλὰ ἐπαμφοτεριζόντων ἐπισκόπων, ποὺ ἀρέσκονται νὰ ἀποκαλοῦνται «παραδοσιακοί».

Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ ἀποκαλύπτονται καὶ νὰ καταγγέλλονται καὶ νὰ κυρώνονται —ὡς αἱρέσεις, ὡς γεγονότα καὶ ὡς πρόσωπα— ἀπὸ τοὺς ἐκ τῆς ἱερωσύνης τους καὶ τῶν ἱερατικῶν ἀξιωμάτων τους ἁρμοδίους (πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους, ἐπισκόπους καὶ τὶς συνόδους αὐτῶν), τοὺς ὑποχρέους νὰ διαφυλάττουν τὸ ποίμνιο ποὺ ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς τοὺς ἐμπιστεύθηκε. Ὡστόσο, ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς μεταλλάχθηκαν σὲ προβατόσχημους λύκους, ἔγιναν ριψάσπιδες καὶ αὐτομόλοι, λατινόφρονες καὶ δυτικόπληκτοι αἱρετικοί, οἰκουμενιστὲς καὶ συγκρητιστές, συνιστώντας τὴν πέμπτη φάλαγγα ἐντὸς τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας τὴν ὁποία συστηματικὰ ἐξουνιτίζουν, καὶ ἄλλοι κατέστησαν συλλειτουργοὶ καὶ ὁμοτράπεζοι καὶ σύνεδροι, ἀνεκτικοὶ ἀποδέκτες τῶν κακοδόξων καὶ αἱρετικῶν λόγων καὶ ἔργων τῶν πρώτων.

Γι’ αὐτὸ εἶναι καθῆκον ἐκείνων —ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας— ποὺ ἀντιλαμβάνονται καὶ συνειδητοποιοῦν τὴν κατάσταση τῆς ἄκρας ἀποστασίας, στὴν ὁποία ἔχουμε περιέλθει, νὰ μιλοῦν καὶ νὰ γράφουν καὶ νὰ καταγγέλλουν —ξανὰ καὶ ξανὰ, ἀκαταπαύστως— λόγους, ἔργα καὶ πρόσωπα ποὺ αἱρετίζουν καὶ «μουλωχτὰ» ἢ ἀνοικτὰ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, κηρύττουν τὴν αἵρεση.

Καὶ ὅσοι μᾶς ἐλέγχουν, ὅτι μόνον καταγγέλουμε καὶ δὲν πράττουμε, ἂς γνωρίζουν ὅτι ὅπως κανεὶς δὲν μᾶς ἐπέβαλε νὰ μιλοῦμε παρὰ μόνον ἡ ὀρθόδοξη συνείδησή μας καὶ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά μας ἔτσι καὶ πράττουμε ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον κατὰ πῶς ἡ συνείδησή μας καὶ τὸ φρόνημά μας ἐπιτάσσουν —ὡς ἐλεύθερα καὶ αὐτεξούσια πρόσωπα, ὅπως μᾶς ἔπλασε ὁ Δημιουργός μας— καὶ ὄχι κατὰ πῶς ὁ ἔλεγχος τῶν ἐπικριτῶν μας προσπαθεῖ νὰ μᾶς ποδηγετήσει, πότε πρὸς τὴν μιὰ ἢ τὴν ἄλλη παράταξη τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καὶ πότε πρὸς τὴν μιὰ ἢ τὴν ἄλλη προσωπικὴ ἐπιλογὴ τοῦ κάθε καλοπροαιρέτου ἢ κακοπροαιρέτου ἐπικριτῆ μας. Ἐνημερώνουμε καὶ καταγγέλουμε· αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον μας. Ὅποιος μᾶς ἀκούει καὶ μᾶς διαβάζει, ἂς ἀποφασίσει τὸν λόγο του καὶ τὴ στάση του καὶ τὴ δράση του ἐλευθέρως καὶ αὐτεξουσίως, κατὰ τὴ συνείδησή του καὶ κατὰ τὴν προαίρεσή του.

Ὅλοι τελικῶς λόγο θὰ δώσουμε καὶ θὰ κριθοῦμε ὅταν βρεθοῦμε ἐνώπιος ἐνωπίῳ πρὸ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ· ἡ κρίση Του καὶ τὸ ἔλεός Του ἔχουν τὴν ἀπόλυτη καὶ μοναδικὴ σημασία ποὺ πρέπει ὅλους νὰ μᾶς συνέχει στοὺς λόγους καὶ στὰ ἔργα μας· ὄχι ἡ γνώμη καὶ ἡ κρίση ὁποιουδήποτε ἀδιακρίτου «ἱστορικοῦ» καὶ οἰηματία «παντογνώστη» ἢ ὁποιουδήποτε ἐνοχικῶς καὶ ἀθεολογήτως ἰδεοληπτικοῦ «παλαιοημερολογίτη», ἀμφοτέρων ὀρθολογιστικῶς αἰωρουμένων μεταξὺ παγκοσμιοκρατικῆς ἰσοπεδώσεως καὶ κακοχωνεμένης παραδόσεως!...

[Β]

Ἡ εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ αὐθαιρέτως ἐπιβολὴ τῆς συζητήσεως ἐπὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου (παλαιοῦ=ἰουλιανοῦ καὶ νέου=ἀναθεωρημένου ἰουλιανοῦ ἤ, κατ’ ἄλλους, τοῦ γρηγοριανοῦ), ποὺ ἀποπροσανατολίζει τὴ συζήτηση ἐπὶ ὁποιουδήποτε ἄλλου θεολογικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος, πρέπει ἐπιτέλους νὰ σταματήσει· γιατὶ διαιρεῖ, βραχυκυκλώνει καὶ ἀποκλείει τὴ συμπαράταξη σὲ κοινοὺς ἀγῶνες κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ... Κι αὐτὸ πρέπει νὰ συμβεῖ μὲ τὴν κοινὴ ἀποδοχὴ ὅτι τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα δὲν εἶναι ζήτημα θεολογικὸ-δογματικό, ἀλλὰ ζήτημα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ παραδόσεως· σεβαστὸ μέν, ἀλλὰ ὄχι δογματικό! «Εὐλογήσω τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ, διὰ παντὸς ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν τῷ στόματί μου» (Ψαλμὸς 33, 2)· τὸ σημαντικὸ εἶναι ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ἡ ἀνόθευτη Θεία Λατρεία· εἶναι ἀδιάφορο τὸ ἡμερολογιακὸ καθεστὼς μὲ τὸ ὁποῖο θὰ διευθετηθοῦν τὰ καθέκαστα τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, ἀρκεῖ βεβαίως νὰ γίνει κοινῶς ἀποδεκτὸ μὲ συνοδικὸ κύρος.

(1) Ἡ ὀρθολογιστικὴ-νομικιστικὴ καὶ ἰδεοληπτικὴ προσέγγιση τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος μὲ ἀδιάκριτη ἐμμονὴ καὶ ἐμπάθεια, θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ὑποβιβάζει τὸ ἀεὶ τελούμενο ἱερὸ Μυστήριο σὲ τετελεσμένο ἱστορικὸ γεγονός, καὶ τὸ ἀεὶ λειτουργικὸ παρὸν τῆς Θείας Λατρείας σὲ ἐπετειακὴ-ἀναμνηστικὴ ρουτίνα/ἀγγαρεία τελεσμένου γεγονότος· ὅτι καθιστᾶ τὸ ἱερὸ Μυστήριο μία θεατρικὴ παράσταση· δηλαδὴ ὅτι μεταλλάσσει τὴ ζωντανὴ Πίστη σὲ νεκρὴ ἀνάμνηση· ὅτι ἱεροσυλεῖ διασύροντας τὸν ζῶντα Τριαδικὸ Θεὸ σὲ εἴδωλο καὶ πρόσχημα ἰδεοληπτικῆς τυπολατρείας. Γιατὶ τὸ Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου[1], τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου[2], ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου[3], ἡ Γέννησις τοῦ Θεανθρώπου[4], ἡ Περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ[5], ἡ Βάπτισις τοῦ Κυρίου[6], ἡ Διδασκαλία καὶ τὰ Θαύματά τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Μεταμόρφωσίς Του, τὸ Πάθος Του, ἡ Σταύρωσίς Του[7], ἡ Ἀνάστασίς Του, ἡ Ἀνάληψίς του, ἡ Πεντηκοστή, εἶναι Μυστήρια τελούμενα εἰς τὸ διηνεκές, εἰς τὸ ἑκάστοτε ἐδῶ καὶ τώρα παρόν[8]· συμβαίνουν ἐντὸς τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ ἐκτὸς χώρου καὶ χρόνου, διότι δὲν ἐμπεριέχονται ἀλλὰ ἐμπεριέχουν τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο!... Τὸ Μυστήριο τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς Λατρείας μας δὲν χωρεῖ σὲ ἡμερολόγια, γιατὶ ἀφορᾶ μὲν στὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα.

Τὸ ὅποιο ἡμερολόγιο εἶναι ἡ ἀνθρώπινη οἰκείωση τοῦ χρόνου —τὸν ὁποῖο συμβατικὰ «διαχωρίζει» ἀπὸ τὸν χῶρο— καὶ ἡ διευθέτησή του ἀφορᾶ στὴν πρακτικὴ χρήση τοῦ χρόνου στὴν καθημερινότητα τοῦ ἀνθρώπου· ἡ χρήση τοῦ ὅποιου ἡμερολογίου στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ διευθετεῖ τὴν πρακτικὴ πλευρὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, συντονίζει τὴ συλλογικὴ λατρευτικὴ ζωή, ἡ ὁποία —παρόλο ποὺ μὲ τὰ χρόνια καθίσταται παράδοση— ἐπιδέχεται τροποποιήσεις τόσο στὸν τρόπο της ὅσο καὶ στὶς ἡμερολογιακὲς διευθετήσεις της, συνοδικὰ ἀναγνωρισμένες καὶ ἐπιβεβλημένες, ὅπως ἄλλωστε ἔχει συμβεῖ στὴν δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας· ὡς ἐκ τούτου τὸ ἡμερολόγιο ἀποτελεῖ ζήτημα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως τρεπτό, καὶ ὄχι ζήτημα δογματικὸ ἄτρεπτο.

Οἱ ἀποφάνσεις συνόδων σχετικὰ μὲ τὸ ἡμερολόγιο βρίσκονται σὲ συνάφεια μὲ ἐπικαιρικὰ προβλήματα καὶ ποιμαντικὲς ἀνάγκες καὶ ὁπωσδήποτε τελοῦν ἐν ἀγνοίᾳ τῶν συγχρόνων ἐπιστημονικῶν καὶ τεχνολογικῶν δυνατοτήτων ἐπακριβοῦς προσδιορισμοῦ τοῦ ἡμερολογίου, ἐνῶ de facto ἀποδέχονται τὸν ἐπιστημονικὸ προσδιορισμό του, ἐφ’ ὅσον κανένα ἡμερολόγιο δὲν δόθηκε ἐξ ἀποκαλύψεως· καὶ τὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο —τὸ ὁποῖο διαδέχθηκε ἄλλα προγενέστερα— προέκυψε ἀπὸ ἐπιστημονικὲς παρατηρήσεις καὶ ὑπολογισμούς, ποὺ ὑπόκεινται σὲ ἀναθεωρήσεις ἐπιβαλλόμενες ἀπὸ τὶς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικὲς ἐξελίξεις. Ἄλλωστε ἡ χρήση τοῦ ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ὡς μὴ ἀνταποκρινόμενο στὸν πραγματικὸ χρόνο σήμερα, ἀντιστοιχεῖ σὲ μία εἰκονικὴ πραγματικότητα καὶ ὡς ἐκ τούτου πλαστή, ἐνῶ τὸ Μυστήριο τῆς Πίστεως καὶ τῆς Λατρείας εἶναι ἡ ὄντως πραγματικότητα!...

Βεβαίως ἡ ὅποια τροποποίηση ἢ διευθέτηση τῆς πρακτικῆς πλευρᾶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο· καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ οἱ ὑπερασπιστὲς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἔχουν ἀπόλυτο δίκιο, ποὺ δυστυχῶς ἀνήγαγαν σὲ ἰδεοληπτικὴ ἐμμονή, ἡ ὁποία τοὺς ὁδηγεῖ σὲ ἐμπαθῆ, ἐπιθετικὴ καὶ ἀλαζονικὴ συμπεριφορά· λ.χ. ἀρνοῦνται ὅτι στὸ νέο ἡμερολόγιο ὑπάρχει ἡ θεία Χάρις καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, ἐκτὸς τῶν ἄλλων παραθεωρώντας τὰ οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς θαύματα ποὺ συμβαίνουν στὸν χῶρο τοῦ νέου ἡμερολογίου καὶ τὴν ἀνάδειξη μεγάλων καὶ θαυματουργῶν Ἁγίων, ὅπως ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ μεγαλομάρτυς καὶ θαυματουργὸς κ.π.ἄ.[9] Ἡ ἔνστασή τους σὲ καμμία περίπτωση δὲν δικαιολογεῖ τὸ σχίσμα καὶ πολὺ περισσότερο τὶς κακοδοξίες καὶ τὶς ἐκκλησιολογικὲς αὐθαιρεσίες ποὺ τὸ ἀκολούθησαν στὸν χῶρο τῶν εὐαρίθμων καὶ ὄχι πάντοτε ἐγκύρων καὶ διαφανῶν, ὡς πρὸς τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή, παρατάξεων τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου.

(2) Ἡ ἰδεοληπτικὴ ἐμμονὴ στὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα καὶ ἡ ἀναγωγή του σὲ ζήτημα θεολογικὸ-δογματικὸ ἐνέχει μία ἐνοχικὴ διάσταση ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔτσι φρονοῦν· διότι ἡ ὅλη κίνηση τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ, ποὺ ὁδήγησε σὲ σχίσμα (ἀνεξαρτήτως ποιὰ πλευρὰ τὸ χρεώνεται), δὲν βασίσθηκε σὲ θεολογικὸ-δογματικὸ θέμα, ὅπως ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ἐξουνιτισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ἢ ἄλλη αἵρεση —ὁπότε καὶ ἐνδεχομένως θὰ δικαιολογοῦσε εὐλόγως τὴν ρήξη διὰ τῆς ἀποτειχίσεως— ἀλλὰ σὲ θέμα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ στηρίξει αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη.

Ἡ ὑποστηριζόμενη ἄποψη ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου τὸ 1924 ἦταν ἡ πρώτη πράξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀπορρίπτοντας τὸ νέο ἡμερολόγιο ἀπορρίπτεται καὶ ὁ Οἰκουμενισμός, ἠχεῖ περιέργως, ὅταν ἤδη ἀπὸ τοῦ 1902, 1908 καὶ 1920 ὑπάρχουν οἱ γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς ἐγκύκλιοι ποὺ ἐξαπέστειλε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, οἱ ὁποῖες ὡστόσο δὲν προκάλεσαν τὴν ρήξη ποὺ προκάλεσε τὸ νέο ἡμερολόγιο. Ἡ ἄποψη ὅτι αὐτὲς οἱ ἐγκύκλιοι δὲν ἔλαβαν δημοσιότητα στὴν ἐποχή τους, καὶ γι’ αὐτὸ παρέμειναν γιὰ δεκαετίες ἄγνωστες, στερεῖται σοβαρότητας· διότι ὅλοι οἱ τότε ἐπίσκοποι τὶς παρέλαβαν καὶ οἱ διαφωνοῦντες —οἱ ὁποῖοι ἀργότερα ἡγήθηκαν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ κινήματος— μποροῦσαν νὰ τὶς δημοσιοποιήσουν καὶ δημοσίως νὰ ἐκφράσουν τὴν ὀρθόδοξη ἀντίστασή τους κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἐνδεχομένως μάλιστα νὰ ἀπέτρεπε τὸ κατοπινὸ ἐγχείρημα ἐπιβολῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου. Περισσότερο ἀληθοφανὴς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ μὴ προβαλλόμενος ἰσχυρισμὸς ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ τότε —ὅπως, ἄλλωστε, καὶ σήμερα— ἐλάχιστα θὰ ἀντιλαμβανόταν τὶς κακοδοξίες καὶ τὶς αἱρέσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε νὰ συσπειρωθεῖ καὶ νὰ ἀντιδράσει στὴν ἔκταση ποὺ τὸ ἔπραξε μὲ ἀναφορὰ τὸ ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου, ὡς περισσότερο «βατὸ» στὶς παραδοσιακὲς προσλαμβάνουσές του.

Σὲ κάθε περίπτωση ἡ ἐκκλησιαστικὴ πόλωση περὶ τὸ ἡμερολόγιο πραγματοποιήθηκε ἐπὶ σαθρῆς θεολογικῆς-δογματικῆς βάσεως καὶ τὰ ἐπιγενόμενα αὐτὸ ἀπέδειξαν. Ἄλλωστε ἡ τήρηση τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἀπὸ τὰ Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, Μόσχας, Σερβίας καὶ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τὸ Ἅγιον Ὄρος κ.λπ. —ποὺ μάλιστα τελικῶς ἀπεδέχθησαν τὴν κοινωνία μὲ τὴν ἀτακτοῦσα νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος— δὲν συγκράτησε τὴν οἰκουμενιστικὴ ἐπέλαση, τὴν ὁποία ὑπέστησαν καὶ ὑφίστανται καὶ στὴν ὁποία ἐν πολλοῖς ὑπέκυψαν· ἀλλὰ καὶ ἡ τήρηση τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἀπὸ τοὺς καθ’ ἡμᾶς ὑπερασπιστές του δὲν ἀπέτρεψε μήτε τὴν οἰκουμενιστικὴ ἐπιρροὴ μηδὲ τὴν βαβελικὴ πολυδιάσπαση στὸν χῶρο τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου!...

(3) Ὅσοι λοιπὸν μᾶς ἐπιτιμοῦν, μᾶς προκαλοῦν καὶ μᾶς προσκαλοῦν στὶς διάφορες παρατάξεις τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, ἂς κατανοήσουν ἐπιτέλους πὼς δὲν μᾶς πείθουν ὅτι ὁ ἰδεοληπτικὸς λόγος τους ἐπὶ τοῦ ἡμερολογιακοῦ εἶναι λόγος ὀρθόδοξος. Δὲν ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους καὶ γιὰ τὴν καλὴ προαίρεσή τους, ἀλλὰ ὅσο θέτουν τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα ὡς θεολογικὸ-δογματικὸ αὐτοπεριορίζονται καὶ αὐτοαπομονώνονται· ἀναιτίως καὶ ἀδικαιολογήτως δὲν δέχονται τὴν κοινωνία μαζί μας καὶ τὴν συμπαράταξή μας στὸν ἀντὶ-Οἰκουμενιστικὸ ἀγῶνα· νὰ γνωρίζουν ὅμως ὅτι ἐμεῖς σεβόμαστε τὴν ἡμερολογιακὴ ἐπιλογή τους καὶ —ἐκτὸς τῶν βαβελικῶν καὶ ἑώλων παρατάξεών τους— δεχόμαστε τὴν κοινωνία, συνεργασία καὶ ἀγωνιστικὴ συμπαράταξη μαζί τους. Ἐπιτέλους, ἀδελφοί, δὲν ἔγινε ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸ Σάββατο ἀλλὰ τὸ Σάββατο γιὰ τὸν ἄνθρωπο!...

Ἀντίπαλός μας δὲν εἶναι —καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι— ὁ παλαιοημερολογίτης ἢ ὁ νεοημερολογίτης, ἀλλὰ ἡ ἑωσφορικὴ Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ραγδαίως τεκταινομένη οἰκουμενιστικὴ καὶ συγκρητιστικὴ Πανθρησκεία, ποὺ ἀνεμπόδιστα προωθεῖ ἡ σιωνιστοκινούμενη παγκοσμιοκρατία, οἱ αἱρετικοὶ καὶ αἱρετίζοντες ἐκφραστὲς τῆς ἐπιβουλῆς κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκτὸς καὶ —ἰδιαιτέρως— ἐντὸς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, γερόντες, πνευματικοὶ καὶ οἱ παρατρεχάμενοί τους, νεοημερολογίτες καὶ παλαιοημερολογίτες...

Λ.Ντ.

---

[1] «Ἡ στεῖρα τίκτει [σήμερον] τὴν Θεοτόκον καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν».

[2] «Σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου».

[3] «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις».

[4] «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως». «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει».

[5] «Ὁ τῶν ὅλων Κύριος περιτομὴν ὑπομένει..., δίδωσι τὴν σωτηρίαν σήμερον κόσμῳ».

[6] «Ἐν τοῖ ῥείθροις σήμερον τοῦ Ἰορδάνου γεγονὼς ὁ Κύριος». «Ἐπεφάνης σήμερον τῇ οίκουμένῃ καὶ τὸ φῶς σου, Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ’ ἡμᾶς».

[7] «Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας, παραδοῦναι τὸν Κύριον... Σήμερον ὁ ἄνομος ἀρνεῖται τὸν Διδάσκαλον... Σήμερον τῷ Σταυρῷ προσήλωσαν, Ἰουδαῖοι τὸν Κύριον... Σήμερον τῇ λόγχῃ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ ἐκέντησαν...». «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας».

[8] «Εὐλογημένος εἶ ὁ [ἀεὶ] ἐρχόμενος τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι».

[9] Ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἐκ βάθους καρδίας «περιαυτολογία». Ἡ πρὸ 19 ἐτῶν καὶ σὲ ἡλικία 42 ἐτῶν —ἐκ τοῦ παπισμοῦ (τυπικὴ) καὶ ἐκ τῆς πολιτικῆς ἀθεΐας (οὐσιαστικὴ) ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς ἀποκρυφιστικῆς ἀναζητήσεως (δυνητικὴ)— ἐπιστροφή μου στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία, δὲν συνέβη διὰ προσηλυτισμοῦ ἀλλὰ διὰ μεγάλου καὶ πολυετοῦς θαύματος, μὲ τὸ ὁποῖο μὲ εὐλόγησε ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου οὔτε στὸν παπισμὸ (λόγῳ καταβολῆς) οὔτε στὸν προτεσταντισμὸ (λόγῳ ὀρθολογισμοῦ) ἀλλὰ οὔτε στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο (ἂν καὶ ὁ μεγαλύτερος ἑτεροθαλὴς ἀδελφός μου ἀνῆκε ἤδη σὲ αὐτὸ) μὲ ὁδήγησε· μὲ ὁδήγησε στὸ νέο ἡμερολόγιο. Πέραν ὁποιασδήποτε ἐπιχειρηματολογίας, τὸ θαυματουργικὸ προσωπικὸ βίωμα ἐν τῇ θείᾳ οἰκονομίᾳ τοῦ Κυρίου —πού, δυστυχῶς, δὲν μεταβιβάζεται ὡς ἐπιχείρημα ἢ ἀπόδειξη— ἀποτελεῖ τὸν στέρεο βράχο τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεών μου καὶ τῶν ἐξ αὐτῶν λόγων καὶ ἔργων μου. Σὲ ὅσους μὲ ἐπιτιμοῦν καὶ μὲ προκαλοῦν —παλαιοὶ σύντροφοι, νεώτεροι συζητητές, ἐπίσκοποι, γέροντες, πνευματικοί, παλιοημερολογίτες καὶ νεοημερολογίτες— τί καὶ πῶς νὰ ἀπαντήσω; Ὁ Κύριος νὰ μᾶς συγχωρεῖ καὶ νὰ μᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ μᾶς φωτίζει...