Οι (ψευδομακεδόνες) Γυφτο

 

Οι (ψευδομακεδόνες) Γυφτο 

Σκοπιανοί 

προκαλούν και η Ελλάδα 

(ουσιαστικά) δεν αντιδρά

 

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια κακή συμφωνία, όχι μόνο διότι περιλαμβάνεται το όνομα Μακεδονία στην ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, αλλά γιατί δεν είναι πραγματικά erga omnes και δεν προβλέπει αυτόματες κυρώσεις για την χώρα που την παραβιάζει.

Η νέα εθνικιστική και ανιστόρητη κυβέρνηση των Σκοπίων συνεχίζει να προκαλεί όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Βουλγαρία σε μια σειρά θεμάτων.

Τις προηγούμενες ημέρες ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Χρίστιαν Μίτσκοσκι σε συνέντευξή του είπε χαρακτηριστικά:

«Είναι δικαίωμά μου να εκφράζομαι ελεύθερα. Θα σεβαστώ το Σύνταγμα και τους νόμους εκεί που πρέπει, είτε μου αρέσουν είτε όχι. Όσο θα είμαι στο αξίωμα, το Σύνταγμα και οι νόμοι θα γίνονται σεβαστοί. Αλλά το δικαίωμά μου στον ελεύθερο λόγο είναι αναφαίρετο. Χρησιμοποιώ το όνομα Μακεδονία και θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ το όνομα Μακεδονία, καθώς είναι ανθρώπινο δικαίωμά μου και κανένας δεν μπορεί να μου το αφαιρέσει».

Ο άνθρωπος αυτός έχει μπερδέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα με το Διεθνές Δίκαιο.
Ειδικά ένας Πρωθυπουργός, όπως και όλοι οι αξιωματούχοι μιας χώρας, υποχρεούνται να ακολουθούν το πρωτόκολλο, τους νόμους και τις διεθνείς συμφωνίες της χώρας τους, είτε δημόσια, είτε κατ΄ ιδίαν.

Η μη τήρηση μιας διεθνούς συμφωνίας δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα ελευθερίας έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού.

Μέχρι στιγμής, η Αθήνα δεν έχει απαντήσει στη νέα πρόκληση του Ψευδομακεδόνα πολιτικού. (Αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμά μας να τον αποκαλούμε όπως θέλουμε).

Υπενθυμίζουμε τις χαλαρές αντιδράσεις και απαντήσεις της Αθήνας, στις προηγούμενες προκλήσεις του Ψευδομακεδόνα πρωθυπουργού και της Προέδρου της Ψευδομακεδονίας:

Από την Άλωση της Πόλης στην Άλωση του Αιγαίου μας;

 

 

ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΑΛΩΣΗ  ΤΗΣ  ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ  ΑΛΩΣΗ  ΤΟΥ  ΑΙΓΑΙΟΥ ΜΑΣ  ;

Παπανικολόπουλος Νικόλαος, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

   Η  Άλωση  της  Πόλης

   29  Μαΐου  2024. Άλλη μια πικρή μνήμη της Άλωσης της Πόλης.   29  Μαΐου,  μια ημερομηνία που ματώνει αιώνες τώρα κάθε ελληνική καρδία.

  Τρίτη 29 Μαΐου 1453, τα οθωμανικά στρατεύματα του σουλτάνου Μωάμεθ Β’, μετά από πολιορκία 53 ημερών (6 Απριλίου-29 Μαΐου), καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη , δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

  Έκτοτε, η  29^η Μαΐου χαρακτηρίστηκε ως«Αποφράς Ημέρα του Ελληνισμού» (δυσοίωνη,  καταραμένη μέρα).

   Ωστόσο, το Βυζάντιο μας άφησε ένδοξη κληρονομία και το Γένος μας επέζησε. Οι προγονοί μας το κατόρθωσαν.

   Αμέσως μετά την άλωση της Πόλης και τους θρήνους, γεννήθηκε στους Ρωμιούς μια νέα ελπίδα, μια ‘’Μεγάλη ιδέα’’, ένας πόθος για την απελευθέρωσή  της κι όλου του ελληνικού πληθυσμού.

   Ήταν μια ιδέα ναι μεν με εδαφική έκφραση, αλλά κατά βάθος με πνευματικό, ηθικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Ένα περιεχόμενο που ενέπνεε και ένωνε. Εκφράστηκε ελληνορθόδοξα, με μια υπόσχεση στην Παναγία, μέσα από το Δημοτικό τραγούδι που βρέθηκε σε χειρόγραφο του 15^ου αιώνα και με τη σημερινή του μορφή μας το παρέδωσε το 1914, ο λαογράφος και καθηγητής στο ΕΚΠΑ, Νικόλαος Πολίτης (Καλαμάτα 1852 – Αθήνα 1921) :

         « Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα ουράνια

            Σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι…

                                        και καταλήγει 

            …Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις

             Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι ».

   Οι Έλληνες, στα 400 χρόνια σκλαβιάς, στηρίχτηκαν στην Ορθόδοξη Χριστιανική τους πίστη, τη διδασκαλία, την ιστορία και τις παραδόσεις. Αυτό τους ενέπνευσε και τους ένωσε ώστε το όραμα του 1453 να αρχίσει να πραγματώνεται το 1821.

Χάρτης της Γαλάζιας Πατρίδας

 

Αυτός είναι ο Χάρτης της Γαλάζιας Πατρίδας που από φέτος θα διδάσκεται στους μαθητές των τουρκικών δημοτικών σχολείων και σε 15 χρόνια θα έχει βγάλει ολόκληρη (πολυάριθμη) γενιά Τούρκων με την πεποίθηση ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι τουρκικά υπό ελληνική κατοχή.

Ποιος τότε θα σώσει τα απάτριδα δικά μας παιδιά από το αφιονισμένο νεοοθωμανικό πλήθος;

 

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: "Η ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ"

 

 

 

Η αγιασμένη επανάσταση.  

 

Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.

 

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και για αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές ως πνευματική ζωή θεωρούν οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι και αυτές υλικές, και ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της Γαλλικής Επανάστασης, για παράδειγμα, θεωρούσε ως πνευματικά, πράγματα που, στην πραγματικότητα δεν ήταν πνευματικά. Αυτός ήθελε να αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτον τον κόσμο μονάχα, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μην πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτα άλλο για να επιδιώξει ο άνθρωπος. Για αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουν σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξαμε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

Η ελληνική όμως Επανάσταση είχε μεν για αιτία και τις υλικές στερήσεις και την κακοπάθηση του κορμιού, όπως η κάθε επανάσταση, αλλά πάνω από αυτές τις αιτίες, είχε και κάποιες που είναι καθαρά πνευματικές. Και πνευματικό, κατά τη γνώμη μου, αληθινά πνευματικό, είναι ό,τι έχει σχέση με το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, με την  ψυχή του, δηλαδή με τη θρησκεία.

Η σκλαβιά που έσπρωξε τους Έλληνες να ξεσηκωθούν καταπάνω στον Τούρκο δεν ήταν μονάχα η στέρηση και η κακοπάθηση του κόσμου, αλλά, πάνω από όλα, το ότι ο τύραννος ήθελε να χαλάσει την πίστη τους για να γίνουν μωχαμετάνοι. Για τούτο πίστη και πατρίδα είχαν γίνει ένα και το ίδιο πράγμα, και η λευτεριά που ποθούσαν δεν ήταν μονάχα η λευτεριά που ποθούν όλοι οι επαναστάτες, αλλά η λευτεριά να φυλάξουν την αγιασμένη πίστη τους, που με αυτήν ελπίζανε να σώσουν την ψυχή τους. Για αυτούς, κοντά στο κορμί, που έχει τόσες ανάγκες και που με τόσα βάσανα γίνεται η συντήρησή του, υπήρχε και η ψυχή, που είπε ο Χριστός πως αξίζει περισσότερο το ρούχο από αυτό.

Εκείνες οι απλές ψυχές, που ζούσαν στα βουνά και στα ρημοτόπια, ήταν διδαγμένες από τους πατεράδες τους στην πίστη του Χριστού, και γνωρίζανε, παρόλο που ήταν αγράμματες, κάποια από τα λόγια του, όπως είναι τούτα: «Τι θα ωφελήσει άραγε τον άνθρωπο, αν κερδίσει τον κόσμο όλο, και ζημειωθεί την ψυχή του;». Ή: «Τι θα δώσει άνθρωπος για πληρωμή της ψυχής του;» , «Η ψυχή είναι πιο πολύτιμη από τη θροφή, όπως το κορμί από το φόρεμα!», κ.ά.

Για τούτο, κατά τα χρόνια της σκλαβιάς, χιλιάδες παλληκάρια σφάχτηκαν και κρεμάστηκαν για την πίστη τους, αψηφώντας τη νεότητά τους, και μη δίνοντας σημασία στο κορμί τους σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή. Στράτευμα ολάκερο είναι οι άγιοι νεομάρτυρες, που δε θανατώθηκαν για τα υλικά αγαθά τούτης της ζωής, αλλά για την πολύτιμη ψυχή τους, που γνωρίζανε πως δε θα πεθάνει μαζί με το κορμί, αλλά θα ζήσει αιώνια. Ακούγανε και πιστεύανε ατράνταχτα τα λόγια του Χριστού που είπε: «Μη φοβηθείτε εκείνον που σκοτώνει σώμα, και που δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω. Αλλά να φοβηθείτε εκείνον που μπορεί να θανατώσει και το σώμα και την ψυχή».