ΤΙΜΗ ΑΓΙΟΥ – ΜΙΜΗΣΙΣ ΑΓΙΟΥ

Η ζωντανή Ορθόδοξη Πίστη, κατά τον ιερό μας Πατέρα Άγιο Φώτιο τον Μέγα, η Πίστη της Αληθείας, είναι η αρχή της Χριστιανικής μας υποστάσεως. 

Ο Μέγας Φώτιος, καταδικάζει ως «ἁμαρτίαν πρὸς θάνατον» κάθε εκτροπή από την Ορθοδοξία και την «τῶν παραδοθέντων ἀθέτησιν» ή «καταφρόνησιν», και συμβουλεύει την επιμελή φύλαξη της διδασκαλίας των Οικουμενικών Συνόδων λέγοντας: «πᾶσα καινοτομία καὶ αἵρεσις ἀπελαύνεται, τὸ δὲ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀκήρατον καὶ ἀρχαιοπαράδοτον φρόνημα ταὶς εὐσεβούντων ψυχαὶς εἰς ἀδίστακτον σεβασμιότητα καθιδρύνεται». 

Αγωνιζόμενος ο Άγιος Φώτιος υπέρ «τῆς πίστεως ἠμῶν τῶν Χριστιανῶν…., τῆς ἀχράντου καὶ εἰλικρινοῦς λατρείας, καὶ τῶν περὶ αὐτὴν μυστηρίων» στρέφεται στην καταπολέμηση της αιρέσεως, «κατὰ πάσης αἱρέσεως», που απειλεί την ενότητα και την ακεραιότητα της Ορθοδοξίας και συγχρόνως καλεί κάθε χριστιανό να είναι άγρυπνος εναντίον οποιασδήποτε μορφής δυσέβειας εξετάζοντας τον ποιμένα του. Και αν μεν ο ποιμήν έχει ευσεβή πίστη και ζωή, χωρίς κανένα αιρετικό ψεγάδι, τότε ο πιστός πρέπει να κάνει υπακοή σ’ αυτόν, αφήνοντας την εξέταση όλων όσων αφορούν τον ποιμένα, στον Θεό. Αν όμως, ο ποιμήν είναι αιρετικός, τότε ο πιστός πρέπει αμέσως ν’ απομακρυνθεί απ’ αυτόν διότι «λύκος εστί» και η κοινωνία με αυτόν είναι δηλητήριο φιδιού. 

-----------------------------------------------------------------------------

Ο Άγιος Φώτιος προήδρευσε της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, η οποία εξέδωσε τον 15ο Ιερό Κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο επιβάλλεται η απομάκρυνση από τους αιρετικώς φρονούντας ποιμένες ώστε να διατηρηθεί ακέραιη η ενότητα της Πίστεως. 

Με την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, το 2016, νομιμοποιήθηκε συνοδικά, η αίρεση του οικουμενισμού, η οποία, 1ον) αναγνώρισε τις άλλες ομολογίες-αιρέσεις ως εκκλησίες, γεγονός που καταργεί πλήρως την έννοια της «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς και Ἀποστολικῆς Εκκλησίας» δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και 2ον) επικύρωσε την συμμετοχή της Oρθοδόξου Eκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) τον οικουμενικό αντιχρίστο οργανισμό που προωθεί την ενότητα εκκλησιών-αιρέσεων ήδη καταδικασμένων από οικουμενικές συνόδους κάνοντας δόγμα της εκκλησίας όλα τα βλάσφημα κείμενα που από την ίδρυση του έχουν συνταχθεί (Δήλωση του Τορόντο).

Αδελφέ, εσύ που σήμερα τιμάς την μνήμη του Μεγάλου Φωτίου, είσαι έτοιμος να τον μιμηθείς;

 Eίσαι έτοιμος να καταδικάσεις ως «ἁμαρτίαν πρὸς θάνατον» την μεγαλύτερη εκτροπή από την Ορθοδοξία, την αίρεση των εσχάτων χρόνων, την παναίρεση του οικουμενισμού και να διαφυλάξεις την διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων, ακολουθώντας τα όσα διδάσκει ο Άγιος Φώτιος;  

Είσαι έτοιμος να εξετάσεις την πίστη του ποιμένος σου, του οποίου η παρουσία σ’ αυτόν τον ναό υποδηλώνει την συμμετοχή του στην αίρεση την χρονική στιγμή που όποιος μοναχός ή κληρικός υπερασπίζεται την Ορθόδοξη Παράδοση (έχοντες αρχιερέα μέγαν…κρατώμεν της ομολογίας (προς Εβρ. δ΄. 14.)), εκδιώκεται; (πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται (προς Τιμοθ. γ΄. 12.))

Είσαι έτοιμος να διακόψεις την κοινωνία σου με τους αιρετικούς, υπακούοντας στον 15ο Ιερό Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου;

Είσαι έτοιμος ν’ αγωνισθείς για τον Χριστό και να μην Τον προδώσεις με την σιωπηλή συμμετοχή σου στην τελευταία των αιρέσεων, την παναίρεση του οικουμενισμού που νομιμοποιεί και δικαιώνει τις καταδικασμένες αιρέσεις αδιαφορώντας γιά τις δογματικές τους διαφορές; (όστις ου βαστάζει τον σταυρό εαυτού και έρχεται οπίσω μου ου δύναται είναι μου μαθητής (Λουκά ιδ΄. 27.)) 

Αδελφέ, η σωτηρία της ψυχής είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Η μη ενημέρωσή σου από τον κληρικό δεν σε απαλλάσσει των ευθυνών σου απέναντι στον Θεό (ίνα μη των αθέσμων πλάνη συναπαχθέντες εκπέσητε…(Β΄. Πέτρου γ΄. 17)). 

Ο ιερέας σου ΔΕΝ θέλει να ομολογήσει πίστη (όχι δεν μπορεί), εσύ;;; (Ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται (προς Εβρ. ι΄. 38))

Ο ιερέας σου ή συμφωνεί με την ένωση των θρησκειών χωρίς κοινή πίστη ή περιμένει μαζική αποτείχιση από την αίρεση φοβούμενος την υπεράσπιση της αλήθειας, εσύ;;; (τοις δειλοίς και απίστοις…και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω,ο εστιν ο θάνατος ο δεύτερος (Αποκ. Ιωαν. κα΄. 8.)) 

Το να ενημερωθείς για την σύνοδο της Κρήτης δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις, χρόνο και κόπο, απαιτεί αγάπη και φόβο για τον Θεό. Ενημερώσου, σταμάτα την κοινωνία με την αίρεση, απομακρύνσου απ’ το Π.Σ.Ε., θέσε τους κληρικούς ενώπιον των ευθυνών τους, πες το «Πιστεύω» αναλλοίωτο πιστεύοντας μόνο στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τίμησε τους αγίους με τις πράξεις σου και αγωνίσου για την σωτηρία σου φροντίζοντας να μην συναριθμηθείς με τους προδότες της Πίστεως (είτε ηθελημένα είτε αθέλητα). Και ποτέ μα ποτέ μην πιστέψεις ότι κάνοντας τα πνευματικά σου καθήκοντα είσαι εντάξει ενώ βρίσκεσαι σε κοινωνία με αυτόν που ενώ θα έπρεπε να ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, δεν το κάνει. 

 

Χωρίς την ορθή πίστη είσαι αποκομμένος από την Εκκλησία (ως σώμα του Χριστού) και είσαι κοινωνός των αιρετικών. Επέλεξε συνειδητά: με τον Τριαδικό Θεό ή με τους εχθρούς του;

 

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ

 

ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

 

 

O Επίσκοπος Αχρίδος άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, για την Ένωση των «εκκλησιών»Ὁ ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος, ἀπευθυνόμενος στοὺς ὑπέρμαχους τῆς ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ στὸν τρόπο, ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ τὴν πετύχουν, ἔλεγε τὰ ἑξῆς: «Ὅλοι θέλουμε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἑνότητα πίστεως στὸν κόσμο. Μὰ ἐσεῖς τὰ μπερδεύετε τὰ πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν.

 

O Επίσκοπος Αχρίδος άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, για την Ένωση των «εκκλησιών»

Ὁ ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος, ἀπευθυνόμενος στοὺς ὑπέρμαχους τῆς ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ στὸν τρόπο, ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ τὴν πετύχουν, ἔλεγε τὰ ἑξῆς:







«Ὅλοι θέλουμε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἑνότητα πίστεως στὸν κόσμο. Μὰ ἐσεῖς τὰ μπερδεύετε τὰ πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. 

Ὁ Χριστιανισμὸς ἐπιβάλλει ν᾽ ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τοὺς πάντες, ὅποια πίστη καὶ ἂν ἔχουν! Συγχρόνως ὅμως μᾶς διατάζει νὰ κρατᾶμε ἀλώβητη τὴν πίστη μας καὶ τὰ δόγματά της.
Σὰν χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἐλεεῖτε ὅλο τὸν κόσμο, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους! 

Ἀκόμη καὶ τὴ ζωή σας νὰ δώσετε γι᾽ αὐτούς. 

Ἀλλὰ τὶς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ τὶς θίξετε. 

Γιατὶ δὲν εἶναι δικές σας. 

Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία μας νὰ τὴν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε».

 

Στόν δάσκαλο Σ., πού ρωτᾶ γιατί ὁ Χριστός ἔπρεπε νά γεννηθεῖ καί ὄχι ἁπλά νά ἐμφανισθεῖ

ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ρωτήσατε, γιατί ὁ Κύριος Χριστός ἔπρεπε νά γεννηθεῖ, καί νά μεγαλώσει, καί νά βασανισθεῖ; Γιατί δέν ἐμφανίσθηκε ξαφνικά μέ μιᾶς ἀπό τούς οὐρανούς μέ τή μορφή ὥριμου ἀνθρώπου ὅπως, κατά τούς ἑλληνικούς μύθους, ὁ Ἀπόλλων ἐμφανιζόταν στούς ἀνθρώπους; Ἐντελῶς ἀνάρμοστη σύγκριση! Πῶς μπορεῖ νά συγκρίνεται ὁ πραγματικός ἄνθρωπος μέ μία παραίσθηση καί ὁ ἀληθινός Θεός μέ φανταστικά τέρατα;

Ὅσο πιό ψηλά εἶναι ὁ οὐρανός πάνω ἀπό τή γῆ, τόσο εἶναι ὑψηλή ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπό τό λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τή σοφία τοῦ Ὑψίστου ὁ Χριστός ἔπρεπε νά ἐμφανισθεῖ στόν κόσμο καί σάν παιδί καί σάν νεαρός καί σάν ὥριμος ἄνθρωπος, γιά νά εἶναι σ᾿ ὅλους προσιτός καί νά κερδίσει τούς πάντες. Ἐάν Αὐτός δέν ἦταν ποτέ παιδί, θά ἦταν ὠχρός καί κρύος ὁ λόγος Του: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά· τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάρκ. 10:14) καί πάλι: «Ἀμήν λέγω ὑμίν, ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 18:3). Ἐσεῖς εἶστε δάσκαλος τῶν παιδιῶν, καί σάν δάσκαλος σκεφθεῖτε, πόσο διαφορετική θά ἦταν ἡ σχέση σας μέ τά παιδιά, ἐάν δέν εἴχατε ὑπάρξει κι ἐσεῖς παιδί.

Ὁ Χριστός ἀναμφίβολα μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στόν κόσμο καί ἔτσι ὅπως τό θέλετε ἐσεῖς ἀλλά, ἐάν τό εἶχε κάνει, Αὐτός δέν θά μποροῦσε νά εἶναι γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖνο πού Αὐτός ἤθελε νά εἶναι, δηλαδή Δάσκαλος καί Σωτήρας ὅλων, καί παράδειγμα ὅλων τῶν γενεῶν.

Ἐσᾶς σᾶς ταλαιπωρεῖ αὐτό πού σκέφτεστε, ὅτι ὁ Κύριος μέ τήν ἀσυνήθιστη γέννησή Του μεγάλωσε γιά τό λογικό μας τό μυστήριο τοῦ Εἶναι Του. Ἀλλά τό μυστήριό Του, δέν θά ἦταν πολύ μεγαλύτερο καί ἀκατανόητο, ἐάν Αὐτός ξαφνικά κατέβαινε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἔξω ἀπό κάθε συγγενικό δεσμό μέ τούς ἀνθρώπους; Δέν θά μιλοῦσε ὁ κόσμος σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση γι᾿ Αὐτόν σάν γιά κάποιο φάντασμα; Τότε καί τό πρόσωπό Του, καί μαζί μ᾿ αὐτό καί ἡ διδασκαλία καί ἡ θυσία Του, θά ἔχαναν τήν πραγματική βάση καί τήν πραγματική σημασία. Ἀφοῦ ἐάν ἦταν φάντασμα, ποιός ἀπό μᾶς θά ἄκουγε καί θά προσπαθοῦσε νά μιμηθεῖ ἕνα φάντασμα;

Ἀκόμα ἔπρεπε νά γεννηθεῖ ὁ Κύριος μας, καί ἀκριβῶς μέ τόν τρόπο πού γεννήθηκε, γιά νά δείξει μ᾿ αὐτό τή δυνατότητα καί γιά νά τονίσει τή σημασία τῆς δικῆς μας πνευματικῆς γέννησης, πού στέκετε στό κέντρο τῆς διδασκαλίας Του περί τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τόν λόγο Του: «Ἐάν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 3:3). Ὅπως Αὐτός γεννήθηκε ἐκ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀπό τό ὑπερκαθαρό σῶμα τῆς Παρθένου Μαρίας, ἔτσι μποροῦμε κι ἐμεῖς νά γεννηθοῦμε πνευματικά ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς μας. Οἱ μεγάλοι ὀρθόδοξοι πνευματικοί γέροντες ἀνέκαθεν δίδασκαν, ὅτι ἡ νέα γέννηση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ὑπό τόν ὅρο τῆς παρθενικῆς καθαρότητας τῆς ψυχῆς. Μ᾿ ἄλλα λόγια οἱ ψυχές οἱ ὁποῖες καθαρίζουν ἐντελῶς, ἀκόμα καί ἀπό ἁμαρτωλές σκέψεις, γίνονται παρόμοιες μέ τήν ἁγία Κόρη, καί ἀξιώνονται μέ τήν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ νά γίνουν κατοικία τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι δύσκολα κατανοητή γιά τόν κοινό νοῦ, εἶναι ἐξαιρετικά ὠφέλιμη καί ἐνθαρρυντική γιά ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θά ἐπιθυμήσουν τήν πνευματική ἠθική ἀναγέννηση τοῦ εἶναι τους.

Γι᾿ αὐτό, ἡσυχάστε, καί εὐχαριστῆστε τήν αἰώνια Σοφία ἐπειδή ὁ Σωτήρας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἐμφανίσθηκε ἔτσι ὅπως ὁ Ἴδιος θεώρησε ὡς καλύτερο. Καί φωνάξτε μαζί μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ» (Ρωμ. 11: 33). Καί χαιρετῆστε τά παιδιά σας στό σχολεῖο μέ τήν παιδική χαρά: Ὁ Χριστός γεννήθηκε, παιδιά!

(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται… Ἱεραποστολικές ἐπιστολές  Α΄», Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»)

Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας 

και το ήθος του  επισκόπου

(ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΒΙΤΟΥΛΑ)

Στις 20 Δεκεμβρίου σήμερα και η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη ενός μεγάλου και "ιδιαίτερου" αγίου. Ο προσδιορισμός "μεγάλος" δικαιολογείται από το γεγονός ότι ο άγιος Ιγνάτιος υπήρξε πιστός μαθητής των Αποστόλων, γεμάτος από άσβεστο πόθο για το πρόσωπο του Χριστού και ενθουσιώδη ζήλο για την οικοδομή και στερέωση της Εκκλησίας στα δύσκολα χρόνια των διωγμών του 107-118 μ.Χ. όταν και ο ίδιος μαρτύρησε θηριομαχώντας.

Ο προσδιορισμός "ιδιαίτερος" έχει να κάνει με την πρωτοφανή περίπτωση να συνεχίζεται το μαρτύριο του αγίου Ιγνατίου μέχρι τις μέρες μας, λόγω της κατάφωρης διαστρέβλωσης της θείας διδασκαλίας του προς όφελος μιας στυγνής αντιεκκλησιαστικής εξουσιολαγνείας θλιβερών αρχομανών και θλιβερότερων οσφυοκαμπτών. Το φαινόμενο έχει την εξήγησή του απλή: το κραυγαλέο κενό που δημιουργείται από την ασυνέπεια στην πίστη του Χριστού πρέπει να επικαλυφθεί άμεσα και αποτελεσματικά. Έτσι η θυσιαστική διακονία γίνεται αυταρχική εξουσία, η υπακοή, που εμπνέει ελεύθερα το πρωτείο της αγάπης και της ταπείνωσης, μεταβάλλεται σε πειθαρχία που επιβάλλει αναγκαστικά η φιλοπρωτία και η έπαρση.

Συνέπεια αυτής της οδυνηρής απόκλισης από το εκκλησιαστικό ήθος είναι να θεμελιώνεται το επισκοπικό λειτούργημα στην εξαναγκαστική επιβολή αντί του μαρτυρίου. Αντί να πρωτεύει ο επίσκοπος στην αγάπη και τη νέκρωση του πεπτωκότος εαυτού του, πρωτεύει στην απαίτηση της προς αυτόν υποταγής. Η τραγική αυτή διαπίστωση γίνεται τραγικότερη όταν προβάλλεται ο άγιος Ιγνάτιος ως ο "θεωρητικός" αυτής της αχρείας, αθεολόγητης, αντιεπιστημονικής και αντορθόδοξης παρέκκλισης.

Η μέθοδος γνωστή και πετυχημένη στα ώτα επιπόλαιων, δουλοφρόνων και ημιμαθών. Αποκόπτονται συγκεκριμένες φράσεις από το έργο του αγίου Ιγνατίου και προσαρμόζονται στο οικοδόμημα της μεγαλομανίας. Μια σοβαρή ανάγνωση όμως των επιστολών του αγίου Ιγνατίου φανερώνει πως το οικοδόμημα είναι σαθρό, αθεμελίωτο και ακαλαίσθητο. Για να γίνει πιο κατανοητό το παράδειγμα αναφέρουμε ότι στο Ψαλτήρι υπάρχει η εξής τρομακτική φράση: "ουκ έστι Θεός" (13,1)! Φυσικά ο πλήρης στίχος αναφέρει: "είπεν άφρων εν καρδία αυτού . ουκ έστι Θεός." Όση αφροσύνη λοιπόν διακρίνει εκείνον που θα αποκτήσει επιχείρημα εναντίον της ύπαρξης του Θεού από το παραπάνω κολοβωμένο χωρίο, άλλη τόση δυστυχώς χαρακτηρίζει και όσους κατακρεουργούν με τον ίδιο τρόπο τις επιστολές του αγίου Ιγνατίου με τη μάχαιρα της αποκρουστικής υπεροψίας τους προς στήριξη ξένων και φίλαυτων ιδεολογημάτων.

Η υπακοή που αξιώνει ο άγιος Ιγνάτιος στον επίσκοπο όταν προβάλλεται αποκομμένη από το ήθος που πρέπει να διακρίνει τον επίσκοπο, σύμφωνα πάντα με τον άγιο Ιγνάτιο, καταντά μια διαταγή πειθαναγκασμού όμοια με αυτή των πιο δεσποτικών και απάνθρωπων καθεστώτων, με τη διαφορά ότι αυτή απαιτείται μάλιστα στο όνομα του Θεού! Κατά τούτο υπήρξαν λιγότερο αμαρτωλά τα άθεα καθεστώτα του εικοστού αιώνα, αφού τουλάχιστον δεν ενέπλεκαν τον ίδιο τον Θεό στην εκμετάλλευση και καταδυνάστευση του ανθρώπου.

Ποιο είναι όμως το ήθος του επισκόπου, κατά τον άγιο Ιγνάτιο, που τόσα έντεχνα αποσιωπάται από τους μεγαλοσχήμονες "μελετητές" του και στο οποίο και μόνο θεμελιώνεται η υπακοή προς αυτόν; Θα αποτελούσε ολόκληρη επιστημονική διατριβή η αναφορά και ο σχολιασμός των σχετικών χωρίων από τις επιστολές του αγίου επισκόπου Αντιοχείας. αλλά ας δούμε απλώς κάποια χαρακτηριστικά. Στην προς Εφεσίους επιστολή του αναφέρει ότι οι επίσκοποι "εν Ιησού Χριστού γνώμη εισίν"(1). Θεωρεί δεδομένο ο Θεοφόρος Ιγνάτιος ότι οι επίσκοποι δεν διαθέτουν δική τους γνώμη, ατομικό θέλημα αλλά ότι έχουν το θέλημα του Χριστού. Και το θέλημα του Χριστού είναι ένα: η παράδοση του εαυτού Του στον θάνατο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Είναι απολύτως λογική η υπακοή στον επίσκοπο που έχει γίνει ένα με τον Χριστό. Κι έτσι η υπακοή αυτή ουσιαστικά χαρίζεται όχι σε ανθρώπινες επιδιώξεις αλλά στον ίδιο τον Κύριο. Σε διαφορετική περίπτωση η ειδωλολατρία είναι προ των πυλών.

 

Αυτό που καταξιώνει τον επίσκοπο στη θέση του περιγράφει ο άγιος συγγραφέας με μια μοναδική φράση για τον εαυτό του. Στην ίδια επιστολή, αναφερόμενος στους χριστιανούς της Εφέσου, λέει κλείνοντας: "αντίψυχον υμών εγώ"(2). Ο ίδιος δηλαδή προσφέρει τον εαυτό του θυσία για χάρη του πληρώματος. Κι αυτό δεν είναι μια ποιητική συναισθηματική έξαρση αλλά φρικτή πραγματικότητα, αφού μετά από λίγο παρέδωσε με χαρά το κορμί του στα θηρία. "Σίτος ειμι Θεού και δι’ οδόντων θηρίων αλήθομαι, ίνα καθαρός άρτος ευρεθώ του Χριστού,"(3) θα γράψει σε μια άλλη επιστολή του.

 

Αγιος Νικόλαος Αχρίδος: Στενοχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ.

Ὁ Χριστός μέ τή διδασκαλία του συνέβαλε στήν πρόοδο τῆς Εὐρώπης; Ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τόν Χριστό;

Ἀδελφοί μου, αὐτά τά ἐρωτήματα μποροῦν νά ἀποτελέσουν θέμα μελέτης και διδαχῆς. Τί προσέφερε ὁ Χριστός στην Εὐρώπη; Οἱ εὐρωπαῖοι ἀνέμεναν πολλά ἀπό τόν Χριστό καί Αὐτός τούς ἔδωσε περισσότερα ἀπό ὅσα ἐκεῖνοι περίμεναν. Τούς πρόσφερε τά πάντα.

Ὁ Χριστός ἀπάλλαξε τήν Εὐρώπη ἀπό τόν σκοταδισμό τῆς ἀθεΐας καί τήν μωρία τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτή ἡ φράση εἶναι σημαντική γιά ὅποιον μπορεῖ νά καταλάβει τί εἶναι εἰδωλολατρία καί τί εἶναι ἀθεΐα. Γιά ὅποιον δέν μπορεῖ νά τήν κατανοήσει θά τήν ἐξηγήσω περισσότερο.

Ὁ καιρός τῆς ἀθεΐας καί τῆς εἰδωλολατρίας στήν Εὐρώπη ἦταν μία περίοδος σκοταδισμοῦ. Μιά κατάσταση παρόμοια μ᾽ αὐτήν πού ὑπάρχει στίς μαῦρες φυλές, πού ζοῦν στήν Ἀφρική.

Ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε: Θεολογία δίχως τόν ἀληθινό Θεό, γάμοι χωρίς ἠθική καί κοινωνία δίχως εὐσπλαχνία για τόν συνάνθρωπο.

Μέ μιά λέξη ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε ζωή χωρίς οὐσία καί θάνατο χωρίς ἐλπίδα.

Παράλληλα ὑπῆρχε συνεχής φόβος γιά θεούς τρομακτικούς, τῶν ὁποίων το θυμό προσπαθοῦσαν νά κατευνάζουν με αἱματηρές θυσίες, εἴτε ζώων εἴτε ἀνθρώπων. Σκοτάδι καί μωρία ἐπικρατοῦσε στις φτωχές χωριάτικες καλύβες, ἀλλά καί στον περίβολο τῶν παλατιῶν. Ὁ σατανᾶς κυριαρχοῦσε στήν Εὐρώπη μέχρι ὁ Χριστός νά ἐμφανιστεῖ. Ὅλοι οἱ εὐρωπαῖοι ἦταν ἄρρωστοι στήν ψυχή καί στό σῶμα, ὅπως οἱ λεπροί. Ὅταν λοιπόν ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε σ᾽ αὐτό τό εὐρωπαϊκό νοσοκομεῖο καί τρελοκομεῖο μίλησε στήν Εὐρώπη με τόν ἴδιο τρόπο πού μίλησε σέ ἐκείνη την ἄρρωστη, γιά δεκαοχτώ χρόνια γυναίκα, ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. Ἦταν κυρτωμένη καί δέν μποροῦσε νά ἰσιώσει τό σῶμα της. Ὅταν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τῆς φώναξε και τῆς εἶπε: Εὐρώπη ἀπαλλάσσεσαι ἀπό την ἀρρώστια σου. Ἔτσι μέ μιᾶς ἡ Εὐρώπη, ὅπως ἡ γυναίκα, ὀρθώθηκε, συνῆλθε, διαφωτίστηκε, ἐξαγνίστηκε, ἐκπολιτίστηκε. Ἡ Εὐρώπη σάν τό φυλακισμένο, πού ξαφνικά ἀνοίγει ἕνα παράθυρο στό κελί του, φωτίστηκε. Ὁ Χριστός ἔδωσε την ἐξουσία στούς βαπτισμένους λαούς της νά βαπτίζουν καί ἄλλους σ᾽ ὅλη τή γῆ. Τούς ἔδωσε τήν ἐξουσία ἀφοῦ ἦταν ἁγιασμένοι ἀπό Αὐτόν, νά ἁγιάζουν ἄλλους, καί ἀφοῦ φωτίστηκαν νά φωτίζουν τους ὑπόλοιπους ἀδελφούς τους. Νά λοιπόν, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν Εὐρώπη.

 

Εορτή- μνήμη Αγίου Ιερομάρτυρα Φιλουμένου του Κυπρίου. Το ίδιο χέρι που κατακρεούργησε τον Άγιο Φιλούμενο κατέσφαξε και τα 8.000 παιδιά στη Γάζα! ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ( 5.500 νεκρά και άλλα χιλιάδες κάτω από ερείπια) ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ… ”Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ”

Είναι το ίδιο χέρι που δολοφόνησε και τους 33 Ελληνορθόδοξους μάρτυρες (18 νεκροί κι 15 θαμμένοι ζωντανοί) στον Άγιο Πορφύριο Γάζας..

Ὁ ἅγιος νέος ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Φιλούμενος ὁ Κύπριος: Ἡ ἀπαρχὴ τῶν τοῦ Χριστοῦ μαρτύρων τῆς «Νέας Ἐποχῆς» έγραφε ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.

Το μαρτύριο του πιο επίκαιρο παρά ποτέ..

(LIVE Μέγας Εσπερινός από τον νεόδμητο θαυμαστό ναό του παρά τον Ορούντα)…

Τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Φιλουμένου στὶς μέρες μας ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη σημασία, γιατί, κατὰ κάποιον τρόπο, προεικονίζει τὸ μέλλον μας. Ἕνα μέλλον, ποὺ ὁριοθετεῖται ἀπὸ τὰ παγκόσμια γεγονότα ποὺ ζοῦμε, τῶν πολιτικῶν, τῶν γεωστρατηγικῶν, τῶν κοινωνικῶν, τῶν οἰκονομικῶν ἀλλαγῶν καὶ τῶν βιαίων ἀνατροπῶν ποὺ συμβαίνουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο, εἰδικὰ στὴν περιοχή μας, τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, καὶ τὴν εὐρύτερη Ἀνατολή. Ἕνα μέλλον, ποὺ τροχιοδρομεῖ ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», πάντοτε ἀσφαλῶς μέσα στὸ πλαίσιο τῆς Θείας Πρόνοιας καὶ παραχώρησης, γιὰ νὰ ἐπιβάλει τὴν ὁλοκλήρωση πραγμάτωσης τῆς ἤδη ἀρξαμένης «Νέας Ἐποχῆς». (Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου)\

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΜΕ 72 ΤΣΕΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ

Το τελευταίο προσκύνημα στο οποίο διορίστηκε ήταν στο Φρέαρ του Ιακώβ. Εκεί είχε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες γιατί συχνά τον επισκέπτονταν φανατικοί Σιωνιστές απαιτώντας να αφαιρέσει τις εικόνες και το Σταυρό από το ναό. Πολλές φορές μάλιστα τον απειλούσαν ότι θα τον σκότωναν αν δεν έφευγε από το προσκύνημα, αλλά αυτός είχε πάρει την απόφαση να παραμείνει εκεί ό,τι και αν συνέβαινε.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, μέρα που η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου μάρτυρος Φιλουμένου –του εν Αγκύρα μαρτυρήσαντος εν έτη 270- «άγνωστοι» εισήλθαν στο Φρέαρ του Ιακώβ και επιτέθηκαν στον Άγιο. Τον σκότωσαν κτυπώντας τον με τσεκούρι στο πρόσωπο, στα χέρια και στα πόδια. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την εκκλησία, ενώ φεύγοντας έριξαν  και μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας το χώρο σχεδόν ολοσχερώς.

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου-Παράπονα

 

Εισαγωγικά

 

Πόσο επίκαιρος ο λόγος του άγιου Πατέρα! Νομίζει κανείς, ότι τα λόγια αυτά αφορούν τους Χριστιανούς πιστούς της σήμερον. Άραγε, γνωρίζουν οι πιστοί, ότι η θ. λειτουργία είναι μια πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών («Μεμνημένοι τοίνυν της σωτηρίου ταύτης εντολής………., της δευτέρας και ενδόξου πάλιν παρουσίας»); Γνωρίζουν, ότι τη λειτουργία προσφέρει ο ίδιος ο Χριστός στον Πατέρα του, μαζί με το πλήρωμα της Εκκλησίας («συ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος……….»); Κατανοούν τον αποστολικό και ευαγγελικό λόγο («……….και τους της διανοίας ημών οφθαλμούς διάνοιξον εις την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν……….»); Γνωρίζουν, ότι ο Χριστός προσωποποιείται στο πρόσωπο του Αρχιερέα ή του Ιερέα, που είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού»; Γνωρίζουν, ότι κατά χάριν θεωρούνται άγιοι κατά την θ. μετάληψη («τα άγια τοις αγίοις»), ενώ «εις άγιος, εις Κύριος Ιησούς Χριστός…..…..» (άγιος Νικόλαος Καβάσιλας); Γνωρίζουν, ότι έχουν αυτούσιο το Χριστό, από τη στιγμή της αναπομπής της ευχής «Μεταβαλών τω Πνεύματί σου το αγίω», μέχρι την κατάλυση από τον Ιερέα; Γνωρίζουν, ότι κοινωνούν το σώμα και το αίμα του ανθρώπου Χριστού, μαζί με τον Θεό Χριστό, «εις άφεσιν αμαρτιών»; Δηλ. ότι κατά θεία παραχώρηση, αλλά και εντολή γίνονται ανθρωποφάγοι και θεοφάγοι; Γνωρίζουν όλα αυτά τα καταπληκτικά μυστήρια, που συντελούνται και όταν τρώγουν τον Θεάνθρωπο Χριστό «θεούνται» γενόμενοι κατά χάριν ανθρωποθεοί (άγιος Μάξιμος Ομολογητής); Αν τα γνωρίζουν όλα αυτά, τότε προσέρχονται με φόβο Θεού (δηλ. φόβο μη εκτέλεσης των εντολών του, κατά το «Ένθες ημίν και τον των μακαρίων σου εντολών φόβον……….»), έχουν Πίστη («ώστε όρη μεθιστάνειν») και Αγάπη προς τον Θεό και τον συνάθρωπο (αγάπη που «μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλοί, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν……….»), και τότε και μόνον τότε βρίσκονταν ήδη από τώρα στη Βασιλεία των Ουρανών.(ΙΚ)

 

ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΚΑΝΕΛΛΟΥ Ηγουμένου 

Ιεράς Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας 

(+2023)

Παραπονείται, λοιπόν, ο Άγιος για την συμπεριφορά των πιστών μέσα στο ναό, για τις πολλές απουσίες τους, για την αδιαφορία τους: «Σήμερα όλοι σας έχετε μεγάλη χαρά. Μόνον εγώ έχω απέραντη λύπη. Κι αυτό, γιατί όταν αναλογισθώ πως όταν περάσει η εορτή και αυτό το πλήθος πάλι θα εξαφανισθεί. Καίγομαι και λυπούμαι κατάκαρδα. Τόσα παιδιά γέννησε η Εκκλησία και όμως δεν τα βλέπει για να τα απολαύσει σε κάθε σύναξη, αλλά μόνον όταν υπάρχει κάποια μεγάλη εορτή. Πόση αγαλλίαση πνευματική, πόση χαρά, πόση δόξα για τον Θεό, πόση ωφέλεια για τις ψυχές θα υπήρχε, αν σε κάθε σύναξι βλέπαμε να είναι γεμάτη η εκκλησία;

 Τι μπορώ, για πες μου, να σε διδάξω για όλα τα αναγκαία της πίστεως, όταν έρχεσαι στην εκκλησία μία ή δύο φορές τον χρόνο; Για την ψυχή, για το σώμα, για την αθανασία, για την Βασιλεία των ουρανών, για την κόλαση, για την γέεννα, για την μακροθυμία τού Θεού, για την συγχώρηση, για την μετάνοια, για το βάπτισμα, για την άφεση των αμαρτιών, γι’ αυτή την δημιουργία, την ουράνια και την επίγεια, για την φύση των αγγέλων, για την κακουργία των δαιμόνων, για τα τεχνάσματα του διαβόλου, για τον τρόπο ζωής των Χριστιανών, για τα δόγματα, για την ορθή πίστη, για τις διεφθαρμένες αιρέσεις;» (Λόγος εις το άγιον Βάπτισμα).

 Παραπονείται για την αδιαφορία των Χριστιανών για τα πνευματικά. Ερμηνεύων το του Κυρίου «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν» (Ματθαίου ΣΤ’, 33), αναφέρει:

 «Προσέξτε, μη ζητείτε, λέγει ο Κύριος, τα τού παρόντος βίου διόλου. Εμείς όμως συνεχώς αυτά ζητούμε. Λέγει να επιζητείτε τα επουράνια. Εμείς όμως ούτε για λίγη ώρα δεν τα επιζητούμε. Ίσα ίσα όση μέριμνα επιδεικνύουμε για τα βιωτικά, τόσην ολιγωρία και αδιαφορία έχουμε για τα πνευματικά. Μάλλον δε η αδιαφορία μας είναι πολύ περισσότερη» (Ομιλία ΚΒ’ εις τον Ματθαίον).

 Είχε δε ο ιερός Πατήρ πρόβλημα με το ακροατήριόν του. Άλλοτε συνωθούντο, άλλοτε εξηφανίζοντο.

Η ανεξικακία του αγ. Νεκταρίου προς τον πνευματικό δήμιό του, Πατριάρχη Ἀλε­ξαν­δρείας Σωφρόνιο!



Φέτος, λίγους µῆνες πρίν τήν ἑορτή του (τόν Αὔγουστο), ὁ ἅγιος Νεκτάριος µᾶς ἐπεφύλαξε µιά εὐχάριστη ἔκπληξη-δωρεά του. Μᾶς φανέρωσε µέ ἀπροσδόκητο τρόπο µιά ἄγνωστη ἀλλά καί πολύ σηµαν­τική ἐπιστολή του, ἡ ὁποία, βεβαίως, εἶχε µείνει ἀδηµοσίευτη µέχρι σήµερα.
Ἡ µητέρα ἑνός πνευµατικοῦ µου παιδιοῦ εἶχε –χωρίς νά τό γνωρίζη– στήν κατοχή της ἐπί ἑξῆντα καί πλέον χρόνια, στή Λα­µία, φωτογραφία χειρογράφου ἐπιστολῆς τοῦ ἁγίου Νεκταρίου πρός τόν τότε Μητροπολίτη Ἀθηνῶν κυρό Γερµανόν Καλλιγᾶν. Ἡ ἐπιστολή ἦταν ἀναµεµειγµένη µέ ἔγγραφα καί συµβόλαιά της καί πρό δεκαετίας τά ἔγγραφα αὐτά τά παρέλαβε ἡ κόρη της στήν Ἀθήνα πρός φύλαξη.

Άγιος Νεκτάριος, Περί των σχέσεων με αιρετικούς.

«Ἔστι λίαν πιθανὸν νὰ ἑλκύση πρὸς ἑαυτὸν (ὁ ἐπίσκοπος ὁ διαχειριζόμενος τὸν διάλογον) καὶ τὴν ἐξ ἐσφαλμένης περιωπῆς κρίνουσαν δογματικόν τι ζήτημα ἑτερόδοξον ἐκκλησίαν»

Τὸ κατεξοχὴν ἔργο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περὶ τοῦ πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι τὸ «Περὶ Ἀνεξιθρησκείας» (Ἕνα μικρὸ βιβλιαράκι ἐκδόσεων Παναγόπουλου ). Ἂς δοῦμε μερικὰ ἀποσπάσματα…

Λέει ὁ ἅγιος Νεκτάριος γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἐπισκόπου:

– «Πρῶτον χρέος εἰς τὸν τῆς Ἐκκλησίας προστάτην τὸ νὰ ἐπιμελεῖται νὰ στηρίζει εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ νὰ καταρτίζῃ εἰς τὴν θεάρεστον πολιτείαν τοὺς ἐγκεχειρισμένους αὐτῷ ὀρθοδόξους. 

– Δεύτερον ἔργον καὶ μετ᾿ ἐκεῖνο, καὶ οἶον ἐκ περιουσίας κατόρθωμα, τὸ νὰ ἀγωνίζεται διὰ νὰ κερδίσει καὶ τοὺς ἐξ ἀλλοτρίας θρησκείας ἢ κόμματος, καὶ νὰ συναγάγῃ τοὺς πλανωμένους εἰς τὰ σκότη τῆς ἀσεβείας ἢ τῆς αἱρέσεως. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ (τὸ ὁποῖον καὶ ἐδῶ περιττὸν ἴσως δὲν εἶναι νὰ τὸ προσθέσω) ΟΧΙ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟΝ, ΠΑΡΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ».

Ἀφοῦ λοιπὸν προσέχει καὶ κατηχεῖ σωστὰ τὸ δικό του ποίμνιο ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, τότε μόνο ἂς προσπαθήσει νὰ διορθώσει καὶ τοὺς πλανεμένους. Μὲ ποιὸν τρόπο; Μὰ φυσικὰ μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ὀρθοῦ λόγου. Ἀφήνει περιθώρια γιὰ παρερμηνεῖες καὶ ὑποθέσεις ὅτι μπορεῖ καὶ ἔχει τὸ δικαίωμα ὁ ἐπίσκοπος νὰ συμπροσεύχεται καὶ νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ νὰ κατορθώσει νὰ τοὺς διορθώσει; Ὄχι βέβαια.

Λέει κάπου ἀλλοῦ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γι᾿ αὐτὸν ποὺ «περιέρχεται δὲ εἰς λύμην καὶ διαστροφὴν καὶ ἐξαπάτην τῶν ὑγιαινόντων τέκνων τῆς πίστεως»:

 Άγιος Νεκτάριος: 

Περί της δημιουργίας των Αγγέλων

1. Εκτός από τη δημιουργία του αισθητού κόσμου και τη δημιουργία του ανθρώπου, δημιούργησε ο Θεός και άλλα λογικά όντα;
Μάλιστα. Ο Θεός δημιούργησε και έναν άλλο κόσμο, πνευματικό, που υπερβαίνει τον αισθητό, και άλλα όντα, νοερά, λογικά και αυτεξούσια.


2. Από που γνωρίζουμε για τον υπεραισθητό κόσμο;
Μαθαίνουμε για αυτόν και την ύπαρξη των αγγέλων από τις Άγιες Γραφές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.


3. Που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη η ύπαρξη των αγγέλων;
α) Στη Γένεση, και συγκεκριμένα στο εδάφιο 16:78 κτλ., αναφέρεται ότι φανερώθηκε άγγελος στην Άγαρ. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά σε αγγέλους, ακολουθούν, όμως, και διάφορες
άλλες αναφορές σε αγγέλους στο βιβλίο της Γένεσης.
β) Στο Δευτερονόμιο, εκεί που μιλάει ο Μωϋσής για αγγέλους, διαβάζουμε, ότι «όταν ξεχώριζε ο Κύριος τα έθνη, διασπείροντας τα παιδιά του Αδάμ, καθόρισε όρια για τα έθνη που αντιστοιχούσαν σε αριθμό με τους αγγέλους του Θεού» (Δευτ. 32:8-9).
γ) Επίσης σε όλα τα βιβλία της Αγίας Γραφής υπάρχουν αναφορές σε αγγέλους. Στο βιβλίο του Ιώβ λέγονται τα εξής αξιοσημείωτα: «Ιδού ήλθαν οι άγγελοι του Θεού και παρουσιάστηκαν ενώπιον του Κυρίου, και ήλθε μαζί τους και ο Διάβολος» (Ιώβ 1:6), και πιο κάτω, «όταν έγιναν τα άστρα, τότε οι άγγελοί μου με δοξολόγησαν με μεγάλη φωνή» (38:7, παράβαλε και 40:14). Επίσης υπάρχουν αναφορές στο βιβλίο των Βασιλειών, των Αριθμών, κτλ.[14]


4. Που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη η δημιουργία του υπεραισθητού κόσμου;

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: 

«Ἄν δέν ἀρχίσουν μερικοί νά κτυποῦν τό κακό, νά ἐλέγχουν δηλαδή αὐτούς πού σκανδαλίζουν τούς πιστούς, θά γίνη μεγαλύτερο κακό»

Διαφορά Αγίων και συγχρόνων κατηχητών

-Γέροντα, τα διάφορα κινήματα, οι διαμαρτυρίες που γίνονται από τους Χριστιανούς έχουν κάποιο αποτέλεσμα;
-Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήση περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: « Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας. Συμφωνούν μαζί μας.».
Αν δεν αρχίσουν μερικοί να κτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνη μεγαλύτερο κακό.
Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι, να κάνουν βόλτες. Είναι το σκάφος του Χριστού. Αυτοί είναι κατακριτέοι.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν μεγάλο μισθό, πολυτελές αυτοκίνητο, να τρέχουν στις διασκεδάσεις … Και ύστερα κάνουν νόμο να παντρεύονται με πολιτικό γάμο, νομιμοποιούν τις αμβλώσεις…Τι θα κάνη ο Θεός, άλλο θέμα.
Και με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Το κάνουν, για να πουν: «αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθη ο Μεσσίας », και να παρουσιάσουν μετά τον «Μεσσία » τους. Εκεί το πάνε.

Ό,τι αμφισβητούν οι Οικουμενιστές, επιβεβαιώνουν οι Άγιοι.

Οι Οικουμενιστές προσπαθούν με νέου είδους μηνύματα, προσευχές και συμπροσευχές με αιρετικούς και ειδωλολάτρες να σώσουν τον κόσμο και να φέρουν, όπως ισχυρίζονται, την ειρήνη, την οικολογική ισορροπία κλπ. Όλα αυτά τα κάνουν, διότι δεν τους φθάνει η Ορθόδοξη λατρεία, την οποία δεν πιστεύουν. Γι' αυτό και δεν καλούν σε μετάνοια. Οι Άγιοί μας όμως άλλα λένε.


Άγ. Ιωάννης της Κροστάνδης: 

"Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην Ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν λύσεις και απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου".




Πολλοί χριστιανοί δεν αγαπούν τον ναό, δεν συμμετέχουν στη λατρεία. Γιατί;
Διότι από μικροί δεν εγάλουχήθηκαν με τά λυτρωτικά της νάματα, αλλά και δεν γνώρισαν την ανακαινιστική της δύναμη!
Και γενικά δεν κατανόησαν ποτέ την θεία και ανθρωποσωτήριο αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού.
Αν αδελφοί μου, έρχεσθε τακτικά στην Εκκλησία, αν ακούτε προσεκτικά όσα διαβάζονται και ψάλλονται, αν συμμετέχετε με ευλάβεια στα τελούμενα, τότε σιγά-σιγά ύστερα από μία πρώτη δυσκολία, θα ζεσταθεί και θα σκιρτήσει η καρδιά σας από τον πόθο της προσευχής, από την λαχτάρα της αδιακόπου επικοινωνίας με τον φιλεύσπλαχνο Θεό.
Τότε θα ανάψει μέσα σας φλόγα πνευματική, φωτιά που θα λιώσει τον πάγο της ραθυμίας και της αδιαφορίας, με τις οποίες ο διάβολος σας κρατά μακριά από τους γλυκεῖς χυμούς της λατρείας μας!
Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην Ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν λύσεις και απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου..

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἐνώπιον τοῦ αἱρετικοῦ-μονοθελήτη αὐτοκράτορος

 

"Ουδένα κατέκριναν... Ου γάρ εσκόπουν τά των άλλων, αλλ’ εσκόπων ὅπως μή εκπέσωσι της ευσεβείας".

To παρακάτω κείμενο –κάρφος στὰ μάτια ἐκείνων τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση– ἔχει ἀπὸ πολλοὺς ἀναδημοσιευθεῖ, ἀλλὰ εἶναι τόσο ἐπίκαιρο στὶς μέρες μας καὶ κάθε φορὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ κι ἄλλες πλευρές, ποὺ προφυλάσσουν τοὺς ἀγωνιζόμενους κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ ἄστοχες κινήσεις, πληροφοροῦν γιὰ τὴ σωστή πορεία καὶ φωτίζουν τὸ δρόμο τῶν λίγων πιστῶν, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων σὲ καιροὺς ζοφεροὺς συγχύσεως καὶ σκληροκαρδίας.

Δυστυχῶς στὶς μέρες μας –μέρες σκοτισμοῦ ἐξ αἰτίας τοῦ μολυσμοῦ ἐκ τῆς Παναιρέσεως– ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ κηρύττουν ΚΑΚΟΔΟΞΑ καὶ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΑ ὅτι εἶναι δυνητικὴ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, δηλ. ἡ ἀποτείχιση. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ἄλλοι ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὴν ἀπομάκρυνση ἐκ τῶν αἱρετικῶν διὰ τῆς ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ θέλουν νὰ λύσουν ΜΟΝΟΜΙΑΣ καὶ ὅλα τὰ προβλήματα ποὺ ἔχει συσσωρεύσει ἡ Παναίρεση (ὅπως τὸ Πλαιοημερολογιτικό) ἢ καὶ ἀποφαίνονται ὅτι: δὲν ὑπάρχουν μυστήρια στοὺς μὴ καταδικασθέντας ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο Οἰκουμενιστὲς καὶ σὲ ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους.