ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 
ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ.

Μη ξεχάσετε στην προσευχή σας…. τον ανώνυμο «ΔΟΤΗ» του ήπατος στον Ιγνάτιο εκεί μακριά στο Μαϊάμι.

Δρ Ανδρέας Τζάκης Ο ΔΕΣΠΟΤΟΦΑΓΟΣ

Tο γαντοφορεμένο χέρι σφίγγεται σε γροθιά και ο αντίχειρας σε έκταση. Τώρα. Ο αναισθησιολόγος πλημμυρίζει τα πνευμόνια του ναρκωμένου ασθενή με οξυγόνο. Μια τζούρα υπεροξυγονομένου αίματος εφορμά στα ηπατικά κύτταρα ώστε να αντέξουν στην ταλαιπωρία. Κάτι σαν βαθιά αναπνοή πριν το μακροβούτι!!!

Δεύτερο σήμα, τελειώσαμε…ο ήχος του μόνιτορ συνεχίζει να ακούγεται μονότονα. Ο αναισθησιολόγος κλείνει βιαστικά την στρόφιγγα του οξυγόνου, λες και δεν θέλει ούτε λίγο να πάει χαμένο. Ο εκριζωτής γιατρός του συκωτιού, το παίρνει με ευλάβεια και προσοχή, σαν τον υαλοπώλη που συσκευάζει ένα πανάκριβο βάζο,  και το τοποθετεί στο φορητό ψυγείο που ΄ναι δίπλα του. Μόλις το κλείνει, το αρπάζει με τη βιασύνη του ντελιβερά,  ο μεταφορέας.

Στο μόνιτορ πέφτουν οι σφίξεις, χτυπάει ο συναγερμός,… είναι πρώτη φορά που δεν αγχώνεται ο αναισθησιολόγος σ΄ αυτό το τσίριγμα…Ενοχλημένος, το βγάζει από την πρίζα. Αφαιρεί  τον τραχειοσωλήνα και αφήνει τον άρρωστο να αναπνεύσει(!) μόνος του!!!

Ο νέος γιατρός ράβει με αραιές βελονιές τα κοιλιακά τοιχώματα.

Ο αναισθησιολόγος τακτοποιεί τα εργαλεία του, ούτε καν κάνει τον κόπο να δει την ισοηλεκτρική γραμμή. Ήδη οι νοσοκόμοι με το τροχήλατο φορείο μπαίνουν στη αίθουσα για να μεταφέρουν το πτώμα, πλέον, στον Νεκροθάλαμο…Στο πλημμυρισμένο από αγωνία σαλονάκι έξω από το χειρουργείο, δεν υπάρχει ψυχή. Ο συγγενής -μάνατζερ του άτυχου  «αρρώστου», είναι πιο μακριά. Ευτυχισμένος, χαϊδεύει την δεσμίδα και κάνει όνειρα πώς θα ξοδέψει τα χρήματα από αυτή την «πώληση». Όσο για τα της κηδείας, το ανέλαβαν οι φραγγάτοι αγοραστές.!!

Μια  πώληση χωρίς εγγύηση  καλής λειτουργίας και επιστροφής…

Αναρωτιέμαι,  αυτή η «θυσία» του ανθρώπου αυτού είναι μια θεάρεστη πράξη; Μπορεί να είναι αυτό το μόσχευμα «δώρο Θεού»;.. Μπορεί ο Θεός να «δωρίζει» προϊόντα δολοφονίας; Αυτοί είναι ληστές οργάνων και όχι λήπτες…

Πώς γίνεται η γραφή να λέει πως ο καλός ο ποιμένας δίνει την ζωή του για τα πρόβατα και εδώ να ζούμε τη θυσία του προβάτου για τον ποιμένα;  Πώς γίνεται να υπηρετείς (όχι με το ζόρι) και να κηρύττεις «αγάπα τον πλησίον..»  και από την πολλή αγάπη, να θυσιάζεις τον πλησίον για λίγα χρόνια (ίσως) παράτασης της χοϊκής ζωής σου;

Μια επιστημονική αιματηρή θυσία…Μπορούν άραγε οι οργανωτές της να στέκονται στην Αγία Τράπεζα και να επιτελούν την «αναίμακτη θυσία»;

Πολλοί οι προβληματισμοί, αλλά ένα μπορούμε να κάνουμε. Να μνημονεύουμε στην προσευχή μας εκείνον τον ανώνυμο «ΔΟΤΗ». Για τους άλλους, γίνονται αρχιερατικά τρισάγια, μνημόσυνα…

Ο Θεός να αναπαύσει τον ανώνυμο «ΔΟΤΗ» του ήπατος εκεί μακριά στο Μαϊάμι.

Ασκληπιάδης.

Σχόλια :Κανείς από τους κόλακες του κυρού Ιγνατίου, δεσποτάδες, κλήρος, χριστιανοί, περιφερειάρχης, δήμαρχος,  δημοσίως τουλάχιστον δεν έκανε μνεία για την προσφορά και θυσία αυτού  του ΔΟΤΗ για ένα ευχαριστώ στους οικογενείς του. Τόση αχαριστία; Μια κατ’ ιδίαν προσευχή αν ήταν αιρετικός μουσουλμάνος, ινδουιστής, παπικός… Καμία προτροπή.   Ποιος να ήταν άραγε  ο ΔΟΤΗΣ…  Ινδιάνος, Μεξικανός, Αφρικανός, Ινδός, Σύριος,  νέος από ατύχημα;;; Δεν θα μάθουμε ποτέ.  Η αχαριστία των ανθρώπων τους κάνει να ξεχνούν  τους ευεργέτες των. Το όνομά του δεν θα γραφεί βέβαια δίπλα στο όνομα του «Αρχιθύτη» Ιγνατίου.

 Μνήσθητι  Κύριε, του αγνώστου δούλου σου….  ακουσίου ΔΟΤΟΥ,  και ανάπαυσον αυτόν.

 «Εγκεφαλικός θάνατος» σε όλους μας μπορεί να συμβεί… και το σύστημα μας θέλει εν δυνάμει όλους δότες. Ας σταματήσουμε τις μεταμοσχεύσεις των μοναδικών οργάνων που επιφέρουν τον θάνατο του δότου με πρόφαση  τον «εγκεφαλικό Θάνατο».

OTAN ΣΕΙΟΝΤΑΝ Η ΛΑΡΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟ  ΘΕΟΛΟΓΟ.

Καταχωρουμε το παρακατω κειμενο που αποστειλαμε στους τοτε ΕΠΤΑΚΙΣΧΙΛΙΟΥΣ Αγωνιζομενους χριστιανους της Λαρισας για να απαντησουμε "στις μεδουσες, στις τσουχτρες και τους αχινους" που εμφανισθηκαν στην κηδεια του Ιγνατιου Λαππα να τον υπερασπιζονται για τις ανυπαρκτες αρετες του.
Βεβαια το κειμενο εγραφη για τον δευτερο ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗ που "νυχτα ηρθε και νυχτα εφυγε", τον διαβοητο Μπεκιαρη.
Ομως επειδη η παρουσια εκεινου στη Λαρισα ηταν βραχυχρονια και τον αντικατεστησε ο τριτος στη σειρα, τα γραφομενα ισχυουν και γι αυτον.
Ιδιαιτερα δε ας προσεξουν τα ιστορικα στοιχεια και τα αλλα στοιχεια που απαντουν σε ολους τους υποστηρικτας της καθε εκκλησιαστικης φαυλοτητος.

Τα διαβάζεις αυτά, Αλέξη; Σαν και σένα; Ούτε κατά διάνοια!

Κολίντα Γκραμπαρ- Κιταρίκοβιτς.Προεδρος της Κροατιας.
Πολλοι (μαζι κι εγω) την χλευασαμε για τις αγκαλιες και τα φιλιά αλλά με ενημερωσε φίλη Σερβιδα οτι ειναι πραγματικοτητα παντα πολυ διαχυτικη και αληθινη που πολλες φορες παρεξηγηται.

Διαβαστε τι εκανε η μανταμ.

1.Πουλησε το πρεοδρικο αεροπλανο και παντα ταξιδευει σε οικονομικη θεση με πτηση γραμμης.
2.Το διαστημα που πηγαινε στην Ρωσια στο μουντιάλ δεν πληρωθηκε τις ημερες που ελειπε κι ολα τα εξοδα διαμονης ηταν προσωπικα της.
3.Πουλησε 35 αυτ/τα πολυτελειας που ανατεθηκαν σε υπουργους και πηγαν τα χρηματα στο δημοσιο ταμειο.
4.Μειωσε τον μισθο του προεδρου και των υπουργων της στο ημισυ.
5.Μειωσε τα εξοδα και τους μισθους των πρεσβευτων και των προξενων στο 60% των αποδοχων τους.
6.Αυξησε τον ελαχιστο μισθο για τον ιδιωτικο τομεα.
6.Εξομαλυνση του μισθου για δημοσιους υπαλληλους με αυτους του ιδιωτικου τομεα.
7.Μιλαει απταιστως 7 ξενες γλωσσες και δεν θεωρει οτι κατεχει υψηλοτερα αξιωματα απο εναν εργαζομενο.

Και εμείς………οι «προοδευτικοί» «ψαγμένοι» «ξερόλες» την χλευάσαμε

EΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ.
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΟΧΙ ΕΚΚΛΗΣΑΣΤΙΚΟΥ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ.

Μια αλήθεια που πονάει  Δημοσιεύθηκε στις: 17 Ιουλίου 2018.

*Του Γ. Καραβάνα

Προτίμησα να περιμένω κάποιες μέρες πριν γράψω. Να περιμένω σεβόμενος τη στεναχώρια και το πένθος, που εύλογα κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται, όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος δικός τους ή ένας άνθρωπος που γνώρισαν και εκτιμούσαν πολύ. Ο θάνατος παραμένει μυστήριο, που προκαλεί δέος και πόνο στους ανθρώπους. Δέος και πόνο, που η εκκλησία προσπαθεί να απαλύνει με τον παρηγορητικό της λόγο. Αυτός είναι ο ρόλος της! Και καλό πάντα είναι, ο λόγος να συνοδεύεται απ’ το παράδειγμα.

Σκέφτομαι το μεγαλείο που εκπέμπει ο ιεράρχης, που επιλέγει να περάσει τις τελευταίες μέρες του προσευχόμενος σε κάποιο μοναστήρι. Πόσο σπουδαίος είναι αλήθεια ο πνευματικός ηγέτης, που λέει: «Ευγνωμονώ τον Κύριο που με άφησε να ζήσω 72 χρόνια. Τον ευχαριστώ που με αξίωσε να φτάσω σε ανώτατα ιερατικά αξιώματα. Και τώρα, μετά από μια πλούσια ζωή, προσμένω επιτέλους να Τον συναντήσω». Πόσο συγκινεί και πόσο βοηθάει το ποίμνιό του, αυτός που λέει «Χαίρομαι που φεύγω, αν αυτό είναι το θέλημά Του!».

Και πόσο αδυνατίζει αυτή την πίστη, η επιλογή να μεταβείς στο καλύτερο και ακριβότερο μεταμοσχευτικό κέντρο του κόσμου – αυτό που οι «κοινοί θνητοί» δύσκολα μπορούν να πλησιάσουν – και να στερήσεις από την έτσι κι αλλιώς φτωχή παγκόσμια δεξαμενή μοσχευμάτων, ένα μόσχευμα που θα μπορούσε διαφορετικά να σώσει έναν πολύ νεότερο άνθρωπο; 
Για να πετύχεις τι, αν το νόημα της ζωής είναι πράγματι το να θυσιάζεσαι για τους άλλους;

Η ζωή βεβαίως είναι γλυκιά. Και δεν πρόκειται εγώ να κατηγορήσω κανέναν, επειδή κάνει ότι μπορεί για να σώσει τη δική του. Ο εκλιπών Μητροπολίτης μας, στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα περισσότερο απ’ ότι θα έκανε κι οποιοσδήποτε από εμάς, εάν είχε βεβαίως την οικονομική δυνατότητα! 
Λιγόστεψε όμως με την πράξη του αυτή, την πίστη των ανθρώπων. 

Τι να της πεις τώρα της χαροκαμένης μάνας, που έχασε πρόωρα το παιδί της; Ότι το κάλεσε τάχα ο δημιουργός του και πως πρέπει να αποδεχθεί καρτερικά το θέλημα Του; 

Τι να του πεις του γονιού, που περιμένει με λαχτάρα να χτυπήσει κάποτε το τηλέφωνο, για κάποιο μόσχευμα που βρέθηκε διαθέσιμο για το βλαστάρι του; 
Ότι το πήρε ένας 72χρονος, επειδή είχε περισσότερα χρήματα από εκείνον; 

Τι να του πεις αυτού που πιστεύει πως, ίσως στον άλλο κόσμο να περάσει καλύτερα! Ότι το πιστεύεις κι εσύ; Όταν του δείχνεις με τις πράξεις σου πως, τελικά, μάλλον μόνο σ’ αυτή τη ζωή έχει νόημα να ζεις!

Πόσο πιο ωραίο θα ήταν να έφευγες περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που σε πιστεύουν και σ’ αγαπούν, προσευχόμενος ίσως σε κάποιο μοναστήρι για όσους – πολύ νεότερους – αφήνεις πίσω σου, να παλεύουν ακόμα για να βρουν γιατρειά! 
Πόσο περισσότερο θα στήριζες τον αγώνα και την πίστη τους, αν αυτά ήταν τα έργα κι όχι μόνο τα λόγια σου…!

Καταλαβαίνω βεβαίως, πως κάτι τέτοιες απόψεις συνήθως τις αποφεύγουν όσοι ασχολούνται με τα κοινά! 
Πως σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη, μόνο εκλογική ζημιά μπορεί να προκαλέσουν! 
Εγώ πάλι πιστεύω πως ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει και διακρίνει πλέον αυτούς που δε φοβούνται την αλήθεια. 
Πως βαρέθηκε τους κόλακες και τους υποκριτές. 
Πως θέλει επιτέλους ανθρώπους ειλικρινείς, που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, όσο δυσάρεστη κι αν είναι μερικές φορές αυτή. 
O Μητροπολίτης μας, ΔΕΝ έπρεπε να υποβληθεί σε μεταμόσχευση. 
Σαν καλός Χριστιανός, έπρεπε να δώσει τη σειρά του είτε σε κάποιον που είχε πολύ λιγότερα χρήματα, είτε σε κάποιον που είχε πολύ περισσότερα χρόνια μπροστά του για να ζήσει. 
Πως αντί να πεθάνει επάνω στο χειρουργικό τραπέζι, θα ήταν καλύτερο να πεθάνει ήσυχα, ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. 
Αυτή είναι η άποψή μου, κι αυτή θέλησα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας!

*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μοριακός Βιολόγος και πολ. στέλεχος της ΝΔ

OMOΛΟΓΙΑ: Συγχαιρουμε τον κ. Καραβανα, για οσα αληθινα και συγκινητικα εγραψε.
Οι εκκλησιαστικοι αρχοντες που παρεστησαν στην κηδεια, μας γεμισαν ψεμματα και μας εδειξαν οτι ζουν ολοι τους με τα ψεμματα. 
Αυτα τους γεμιζουν, αυτα τους αναπαυουν και με αυτα καλλιεργουν τον αδαη και ανερματιστο λαο.
Γι αυτο και ο λαος δεν μπορει να ξεχωριση το καλο απο το κακο και τους καλους απο τους κακους.
Γι αυτο και οδευει η πατριδα μας στο μεγαλο χαλασμο. Γιατι υπερεχουν οι κολακες, οι γλοιωδεις και τα παρασιτα. Παντου. Και ιδιαιτερα μεσα στην Εκκλησια.
Ο Ιγνατιος Λαππας με την προσωπικη υπαιτιοτητα του ανηλθε στον θρονο ενος Κανονικου και Νομιμου επισκοπου που ηταν πολυ διαφορετικος απο ολους αυτους που παρεστησαν στην κηδεια του ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΟΥ.
Εκεινος ο επισκοπος εμοιαζε με τον Κυριο και Θεο Του, γι αυτο και τον αγαπησε η Λαρισα οσο κανενα αλλο προηγουμενο, ουτε και επομενο θα αγαπηση.
Ο Ιγνατιος Λαππας, εφερε το μακελλιο στην Εκκλησια της  Λαρισας, εχυσε αιμα χριστιανικο αφου καλεσε τα ΜΑΤ και τις αστυνομοκρατουμενες δυναμεις για να τον "καλυψουν" απο τον οργισμενο λαο του Θεου, που εβλεπε να καταπατειται ο ηθικος και ο δικαιος, αλλα και η ηθικη και το δικαιο, το Αγιο Ευαγγελιο, οι Ιεροι Κανονες και οι Αποφασεις του Ανωτατου Δικαστηριου της Πατριδος μας και ολα οσα αποτελουν τα δικαια Κυριου Παντοκρατορος.
Η μεταμοσχευσι ηπατος που πηγε να κανει στο Μαϊαμι των ΗΠΑ ηταν το τελευταιο του εγκλημα.
Δεχθηκε το σηκωτι ενος ανερωτητου ασθενη, ο οποιος αμεσως εξεπνευσε και μετα ταυτα ....ανεκοπη και η αναπνοη του ληπτου επισκοπου.
Κυριε Καραβανα, υπαρχει ενα αυτι που τα ακουει ολα, υπαρχει ενα ματι που τα βλεπει ολα και περιμενει να μετανοησουμε ολοι απο ολα τα ασχημα και απαραδεκτα πεπραγμενα μας.
Και ιδιαιτερα οι αρχιερεις, οταν κακουργουν επανω εις το Σωμα της Εκκλησιας.
Ειθε, καποια συντομη μερα, να ελθη η ανοιξι μεσα στην Εκκλησια μας  και στον λαο Της.

Την 19ην Ιουλιου η μνημη του Οσιου πατρος ημων Σεραφειμ του Σαρωφ