Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

 

του μακαριστού Ιω. Καρδάση, Χημικού-Οικονομολόγου.

 

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Καθηγητή Αρχαιολογίας του ΑΠΘ Κ. Καλοκύρη: "Το αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός", ο οποίος διενήργησε ανασκαφές στον Πανάγιο Τάφο και τα γύρω από αυτόν Προσκυνήματα, με εντολή του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Σελ. 98-108)

Είναι γεγονός ότι κάτω από την παλαιά Βασιλική όπου βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος, υπάρχει παρεκκλήσιο της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού (κρύπτη της αγίας Ελένης) κατασκευασμένο από τον Κων. Μονομάχο. Στον υπόγειο αυτό χώρο βρέθηκε τμήμα ξύλου, το οποίον οι πιστοί του 4ου αιώνα ταύτισαν με τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού.

Δεν υπάρχει Ορθόδοξη μελέτη, η οποία με καθαρώς επιστημονικά, ιστορικά και αρχαιολογικά κριτήρια να εξετάζει ολοκληρωτικά το θέμα. Η παράδοση αναφέρει ότι η αγία Ελένη βρήκε τον Τ. Σταυρό με τις ανασκαφικές έρευνες που διέταξε και έγιναν. Όμως από τα μέσα του 4ου αιώνα όπου τοποθετείται η εύρεση καμιά ιστορική πηγή δεν αναφέρει ότι αυτή οφείλεται στην αγία Ελένη. Δεν μαρτυρούνται δε ανασκαφικές έρευνες από αυτήν από σύγχρονές της πηγές, εκκλησιαστικές ή άλλες, ούτε γίνεται λόγος για την εύρεση του Τ. Σταυρού στις ανασκαφικές εργασίες που έγιναν με εντολή του Μ. Κωνσταντίνου για την αποκάλυψη του Παναγίου Τάφου και την ίδρυση της πλησίον του Βασιλικής. Ούτε ο πατέρας της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Ευσέβιος Καισαρείας, γράφοντας το 335 και εγκωμιάζοντας υπερβολικά τον Μ. Κωνσταντίνο και την μητέρα του, ως ο επίσημος βιογράφος των, δεν αναφέρει πουθενά ότι εκείνη βρήκε τον Σταυρό, ενώ κάνει λόγο για τους ναούς που ίδρυσε (της Γέννησης στη Βηθλεέμ, της Ανάληψης στο όρος των Ελαιών) και για τα άλλα έργα ευποιίας της και μάλιστα όταν, γηραλέα πλέον (το 332) "ήκεν σπεύδουσα νεανικώς η πρέσβυς" στα Ιεροσόλυμα (Ευσεβίου Καισαρείας: Εις τον βίον Κωνσταντίνου, ΒΕΠΕΣ, τ. 24, XLI, σελ. 160).

Επομένως, ο πλέον ενήμερος Ευσέβιος αγνοεί τα περί ανασκαφών της Βασιλομήτορας. Ήταν όμως ποτέ δυνατόν, εάν συνέβη ένα τέτοιο γεγονός, τόσο τιμητικό για την Αυγούστα, να μην το αναφέρει και μάλιστα εγκωμιαστικά; Αλλά και ο Επίσκοπος Ιεροσολύμων Κύριλλος (350-386), ενώ μας γνωστοποιεί στις Κατηχήσεις του (350) την εύρεση του Σταυρού, τον οποίον μπορεί κανείς να δει ("το ξύλον το άγιον του σταυρού μαρτυρεί μέχρι σήμερον παρ’ ημίν φαινόμενον", ΒΕΠΕΣ, τ. 39, Κατήχ. 10η, σελ. 126), όμως αγνοεί πως και από ποιόν βρέθηκε. Σε επιστολή του δε προς τον γιο του Μ. Κωνσταντίνου, Αυτοκράτορα Κωνστάντιο (Αρειανό το φρόνημα) αναφέρει: "επί..... Κωνσταντίνου του σου πατρός το σωτήριον του σταυρού ξύλον εν Ιεροσολύμοις ηύρηται". Επομένως βρέθηκε "επί Μ. Κωνσταντίνου", αλλ’ όχι "υπό Μ. Κωνσταντίνου".

Αλλά και η αγία Μελάνη, η οποία παρευρέθηκε στην τελετή του Σταυρού στα Ιεροσόλυμα τις ημέρες του Πάσχα του 398 (και αφηγείται σχετικώς στον Επίσκοπο Νόλης Παυλίνο, P.L. τ. LI, στ. 329) δεν αναφέρει την εύρεση του Σταυρού από την Αυγούστα.

Είναι περίεργο ότι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας που έζησαν τον 4ο αιώνα και κοιμήθηκαν περί το τέλος του, δηλ ο Μ. Αθανάσιος (+373), ο Μ. Βασίλειος (+379), ο Γρηγόριος Θεολόγος (+390), ο Γρηγόριος Νύσσης (+394) και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (+407), ενώ έγραψαν ομιλίες και εγκώμια για τον Τ. Σταυρό, όμως δεν αναφέρουν ότι η εύρεση οφείλεται στην αγία Ελένη, ενώ τότε, ως φαίνεται, είχε αρχίσει να διαδίδεται το πράγμα.

Ο Χρυσόστομος πιστεύει ότι ο αληθινός Σταυρός του Ιησού δεν υπάρχει επί της γης, επειδή τον πήρε στον ουρανό ο Χριστός, ως το τρόπαιό του κατά του διαβόλου και του θανάτου και, μαζί με αυτόν θα έλθει κατά τη δευτέρα Παρουσία: "Ουκ’ αφήκεν αυτόν (σταυρόν) είναι επί της γης, αλλά ανέσπασεν αυτόν και εις τον ουρανόν ανήγαγεν. Πόθεν τούτο δήλον; Επειδή μετ΄ αυτού μέλλει έρχεσθαι εν τη δευτέρα και ενδόξω αυτού παρουσία" (Ιω. Χρυσοστόμου, ομιλία "εις τον Σταυρόν και εις τον ληστήν" PG τόμ. 49, Α΄ ομιλία, στ. 404 και Β΄ ομιλία, στ. 413).

Κάπως ανάλογο χωρίο υπάρχει στην 13η κατήχηση του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων (ο.π. σελ. 170), όπως και στο λόγο: "Εις τον Σταυρόν και την Δευτέραν Παρουσίαν" του αγίου Εφραίμ του Σύρου (306-373). Τα χωρία αυτών δεν διευκρινίζουν αν ο Σταυρός βρίσκεται στον ουρανό, όπως διασαφηνίζει ο Χρυσόστομος ή αν "σταυρού τύπος" θα εμφανιστεί κατά την Β΄ Παρουσία.

Η παράδοση για την εύρεση του Σταυρού από την αγία Ελένη, δημιουργήθηκε από το 395, όπου την γνωρίζουν οι ιστορικοί Σωκράτης, Σωζόμενος και Θεοδώρητος, στη Δύση δε στις αρχές του 5ου αιώνα οι Ιερώνυμος, Ρουφίνος, Παυλίνος της Νόλα και Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ο οποίος αναφέρει ότι ο Σταυρός βεβαιώθηκε από την επ’ αυτού επιγραφή του Πιλάτου.

Τελικά, ανεξάρτητα από την έρευνα, η οποία μέχρι σήμερα δεν συνηγορεί για την εύρεση του Σταυρού από την αγία Ελένη, η παράδοση της Εκκλησίας κατακυρώνει την εύρεση από αυτήν και την δηλοποιεί στην υμνολογία της: "Κωνσταντίνος σήμερον συν τη μητρί τη Ελένη τον Σταυρόν εμφαίνουσι.....", καθώς και στο ευχολόγιό της και δη στο μυστήριο του γάμου: "..... την χαράν ήν έσχεν η αγ. Ελένη ότε εύρε τον Τίμιον Σταυρόν".

Όσον αφορά την προσκύνηση τεμαχίου του Τιμίου Σταυρού, ο Ιω. Δαμασκηνός καταγράφει, ότι δεν πρέπει να προσκυνείται τέτοιο μετά την διάλυσή του Σταυρού: "Προκυνητέον τοίνυν το σημείον του Χριστού. Ένθα γαρ αν η το σημείον, εκεί και αυτός έσται. Την δε ύλην, εξ ης ο τύπος του σταυρού συνίσταται, ει και χρυσός ή λίθοι είεν τίμιοι, μετά την του τύπου (ει τύχοι) διάλυσιν ου προσκυνητέον" (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, κεφ. Δ11 (84)).

Οφειλόμενη απάντηση στον κ.Αδαμάντιο Τσακίρογλου (Α.Τ)

 

πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

Ο κ.Α.Τ για μια ακόμα φορά πρωτοτύπησε. Δημοσίευσε στο προσωπικό του ιστολόγιο άρθρο με τίτλο «Ὁ Ἐσταυρωμένος δὲν ἀνήκει μέσα στὸ ἱερό; Τὸ παράλογο τῆς λογικῆς ἱερέων ποὺ κατηγοροῦν τὸ ποίμνιο ὡς καινοτόμο καὶ παράλληλα συμφωνοῦν ἀπόλυτα μὲ τοὺς καινοτόμους.» με αφορμή το άρθρο Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ (Μία αντιρρητική θέση), που δημοσιεύτηκε στην διεύθυνση  https://apotixisi.blogspot.com/2024/09/blog-post_97.html

Χρησιμοποιώντας όχι την τακτική των θεολογικών επιχειρημάτων, αλλά την τακτική της διαστρέβλωσης των γραπτών και της προσωπικής επίθεσης, προσπαθεί να προσανατολίσει τον αναγνώστη εκεί όπου αυτός θέλει. Παραφράζει τα γραφόμενα, αλλά και τα διαστρέφει, φτάνοντας στο σημείο να συκοφαντεί. Θέλοντας να το πετύχει αυτό ο κ.Α.Τ έχει απενεργοποιήσει τα σχόλιά στο ιστολόγιό του, ώστε να μην καταγραφούν άλλες απόψεις, αναγορεύοντας τον εαυτό του σε Αλάθητο διδάσκαλο της αποτείχισης.

Ποτέ δεν υποστήριξα ότι ο Εσταυρωμένος δεν ανήκει στο ιερό βήμα. Η θέση μου φαίνεται καθαρά στο άρθρο ,που ταυτίζεται πλήρως με τις θέσεις των Αγίων της Εκκλησίας (Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου, Αγ.Συμεών Θεσ/νικης)  και των ειδικών λειτουργιολόγων.

Δεν μας ξεκαθαρίζει  ο κ.Α.Τ για ποιον Εσταυρωμένο μιλάει. Για τον Δυτικού Τύπου ή τον Ορθόδοξο Εσταυρωμένο; Δεν τον ενοχλεί τον υπερ.-ορθόδοξο Α.Τ. να βλέπει πίσω από την Αγία Τράπεζα το παπικό ομοίωμα του Χριστού;;;

Δεν θα μπω στην τακτική να απαντήσω ΑΝΑΛΥΤΙΚΆ  στις διαστρεβλωτικές θέσεις του Α.Τ., ούτε να απολογηθώ, γιατί, όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν τις θέσεις μου και τους αγώνες μου και ιδιαίτερα  στα πρόσφατα εκκλησιαστικά γεγονότα, στα οποία αναφέρεται.

Απλά σημειώνω  τα εξής απευθυνόμενος προς τον κ.Α.Τ.

Α. Είμαι προσωρινός διαχειριστής και συνεργάτης  του ιστολογίου ΟΜΟΛΟΓΙΑ (για τους λόγους που γνωρίζετε)  και δεν έχω αναλάβει εξ ολοκλήρου το ιστολόγιο. Έχω δικά μου ιστολόγια για να ασχοληθώ. Καλό θα είναι να ενημερώνεστε καλύτερα για το πρόσωπό μου, γιατί έχετε βαθιά μεσάνυκτα.

Β.Η συμφωνία μου με τον π.Παύλο Κουμαριανό (π.Π.Κ.)  αναφέρεται στη συγκεκριμένη άποψη που εξέφρασε και την έγραψα και αφορά τη θεολογία της Θείας Λειτουργίας. Δεν  γνωρίζω  τον π.Π.Κ. και δεν ακολουθώ την προσφιλή σας τακτική, να φακελώνω πρόσωπα, ούτε να αναπαράγω για λόγους εντυπωσιασμού το διαδικτυακό κουτσομπολιό σε άσχετες αναρτήσεις. Όπως εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε ασχολούμαι κυρίως  με απόψεις και εκκλησιολογικές θέσεις προσώπων. Δεν κρίνω ποτέ πρόσωπα, γιατί δεν είμαι ο αρμόδιος. 

Γ. Έγραψα για τις ευχές της Θείας Λειτουργίας, ότι απευθύνονται στον Θεό Πατέρα, χωρίς αυτό να έχει  καμία σχέση με τις οικουμενιστικές ερμηνείες, που εσείς δημοσιεύετε Η θεία λειτουργία αρχίζει με το «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,…» και φυσικά έχει χαρακτήρα ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΚΟ.

Για να σας το αποδείξω,  τι εννοώ,  σας τις παραθέτω αποσπάσματα από τις εισαγωγές των περισσότερων ευχών της Θείας Λειτουργίας. Άλλο οι εισαγωγές των ευχών και άλλο οι καταλήξεις.

-Ευχή Α Αντιφώνου: «Κύριε ο Θεός ημών, ου το κράτος ανείκαστον και η δόξα ακατάληπτος,…

-Ευχή β αντιφώνου: «Κύριε ο Θεός ημών, σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…

-Ευχή  γ αντιφώνου: «Ο τας κοινάς ταύτας και συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς….Ότι αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις και σοί την δόξαν αναπέμπομεν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

-Ευχή της μικρής εισόδου: «Δέσποτα Κύριε ο Θεός ημών, ο καταστήσας εν ουρανοίς τάγματα και στρατιάς αγγέλων και αρχαγγέλων…

-Ευχή Τρισαγίου:  «Ο Θεός ο άγιος, ο εν αγίοις αναπαυόμενος, ο τρισαγίω φωνή υπό των Σεραφείμ ανυμνούμενος…

-Ευχή της εκτενούς δεήσεως: «Κύριε ο Θεός ημών, την εκτενή ταύτην ικεσίαν πρόσδεξαι …

-Ευχή κατηχουμένων: «Κύριε ο Θεός ημών, ο εν υψηλοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών,…» και η δεύτερη  «Ευχαριστούμέν σοι, Κύριε ο Θεός των δυνάμεων,…

«…Χάρισαι δε, ο Θεός, και τοις συνευχομένοις ημίν προκοπήν βίου και πίστεως και συνέσεως πνευματικής· δος..»

-Ευχή του Χερουβικού: «..Συ γαρ μόνος, Κύριε ο Θεός ημών, δεσπόζεις των επουρανίων και των επιγείων, ο επί θρόνου χερουβικού εποχούμενος, ο των Σεραφείμ Κύριος και βασιλεύς του Ισραήλ, ο μόνος άγιος και εν αγίοις αναπαυόμενος. ..»

-Ευχή της Προσκομιδής:  «Κύριε ο Θεός ο παντοκράτωρ, ο μόνος άγιος, ο δεχόμενος θυσίαν αινέσεως παρά των επικαλουμένων σε…»

-Ευχή της Αγίας Αναφοράς: «Συ γαρ ει Θεός ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος, αεί ων ωσαύτως ων· συ και ο μονογενής σου Υιος και το Πνεύμά σου το Άγιον….»  και «Δέσποτα φιλάνθρωπε, βοώμεν και λέγομεν· Άγιος ει και πανάγιος, συ και ο μονογενής σου Υιος και το Πνεύμά σου το Άγιον. Άγιος ει και πανάγιος και μεγαλοπρεπής η δόξα σου…»

-Ευχή του καθαγιασμού: «Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν, και παρακαλούμέν σε και δεόμεθα και ικετεύομεν· κατάπεμψον το Πνεύμά σου το Άγιον εφ ημάς και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα…»

-Δίπτυχα και δεήσεις: «Του αγίου Ιωάννου, προφήτου, προδρόμου και βαπτιστού· των αγίων, ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων· του αγίου... ου και την μνήμην επιτελούμεν, και πάντων σου των Αγίων, ων ταις ικεσίαις επίσκεψαι ημάς, ο Θεός….»

«Μνήσθητι Κύριε της πόλεως…» , «Και έσται τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων υμών».

Δ. Το τυπικό της Λατινικής λειτουργίας είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της Ορθόδοξης καθώς και η θεολογία της. Αν εσείς κ.Α.Τ δεν το πήρατε είδηση και αρέσκεστε να δημοσιεύετε οικουμενιστικές ερμηνείες της Ορθόδοξης Θείας Λειτουργίας περί του Θεού Πατρός για να με κατηγορήσετε,  λυπάμαι  για το επίπεδό σας. Το ΟΜΟΟΥΣΙΟ   και ΑΧΩΡΙΣΤΟ της Αγίας Τριάδος δεν επιτρέπει τέτοιες ερμηνείες, που σας αρέσει να αναπαράγετε για λόγους εντυπωσιασμού. Επίσης σας υπενθυμίζω  ότι οι μοναδικές ακολουθίες που γίνονται εντός του ιερού βήματος και ενώπιον της Αγίας Τραπέζης είναι τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ(χειροτονία) και η ακολουθία του όρθρου των εορτών. Στις υπόλοιπες ακολουθίες , που αναφέρετε στο άρθρο του π.Θ.Ζ (Εσπερινός, Απόδειπνο. Μεσονυκτικό) ο ιερέας βρίσκεται ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ.

ΣΤ. Επειδή ο αγώνας του καθενός είναι προσωπικός και επειδή εσείς δεν  γνωρίζετε όλους και όλα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.Ούτε είναι υποχρεωμένος ο καθένας  να λογοδοτεί  σε εσάς, που αναγορευτήκατε ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ. Ποιος νομίζετε ότι είστε κ.Α.Τ, που τολμάτε να αμφισβητείτε και  αυτόν τον λαό που σέβεται και τιμά  αναγνωρισμένη Αγία;

 Εσείς, που θέλετε να αναγορεύετε τον εαυτό σας σε σωτήρα της Εκκλησίας,  σας προτείνω  να φορέσετε το ράσο του ορθοδόξου κληρικού και να μπείτε ως κληρικός στην αρένα του αντι-οικουμενιστικού αγώνα, για να δούμε τους αγώνες σας  και να μην αρκείστε στην  ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ.

Ζ. Τέλος κ.Α.Τ σας ενημερώνω, ότι οι θέσεις, που εκφράζω γραπτώς είτε στο διαδίκτυο, είτε στον τοπικό τύπο (τις  οποίες εσείς παντελώς αγνοείτε, βάζοντας με ευκολία ταμπέλες), είναι αποτέλεσμα έρευνας, που βασίζονται σε πηγές, αποφεύγοντας την προσφιλή  σας τακτική  του λαϊκισμού. Επειδή ακολουθείτε διαστρεβλωτική τακτική θα σας παρακαλέσω να μην ασχοληθείτε πλέον άλλο  με το πρόσωπό μου, επειδή γίνεστε αιτία σκανδαλισμού και εκτίθεσθε. 

Μην ξεχνάτε κ.Α.Τ., ότι η τακτική, που ακολουθείτε, ΔΙΑΣΠΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ με ό,τι αυτό συνεπάγεται και χρεώνεστε. Αν τέτοια αποτείχιση διδάσκετε, λυπάμαι πολύ, γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΗΘΟΣ.

 

-

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιβεβαιώνει ομόφωνα την απουσία του δικαιώματος του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου

 

 

Μετάφραση ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

Ακολουθεί το δελτίο τύπου από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαίου και Δικαιοσύνης:

Η ΕΣΔΑ επιβεβαιώνει ομόφωνα την απουσία του δικαιώματος του γάμου ομοφύλων

Στις 9 Ιουνίου 2016, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του στην υπόθεση Chapin and Charpentier v. Γαλλία (αριθ. 40183/07). Αμφισβήτησε την ακύρωση από τα γαλλικά δικαστήρια του «γάμου Bègles» που γιορτάστηκε το 2004 μεταξύ δύο ανδρών, κατά παράβαση του γαλλικού νόμου.

Με την απόφαση αυτή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπενθυμίζει ομόφωνα ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα γάμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, τόσο ως προς το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής όσο και της οικογενειακής ζωής (άρθρο 8). όπως αυτή του γάμου και της σύστασης οικογένειας (άρθρο 12). 

Πιο συγκεκριμένα, η νέα αυτή απόφαση επιβεβαιώνει μια σειρά από αποφάσεις, υπενθυμίζοντας ειδικότερα ότι: το ζήτημα του ομοφυλοφιλικού γάμου «διέπεται από τις εθνικές νομοθεσίες των Συμβαλλόμενων Κρατών» (§ 36, παραπέμποντας στην υπόθεση Schalk και Kopf κατά Αυστρίας (αρ. 30141/04 το άρθρο 12 κατοχύρωσε την παραδοσιακή έννοια του γάμου, δηλαδή την ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας» και «δεν επέβαλε στην εναγόμενη κυβέρνηση την υποχρέωση να ανοίξει γάμο σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι» (§ 36, αναφερόμενο στο Gas)· και Dubois κατά Γαλλίας, αριθ.

Αυτή η υπενθύμιση του πρόσφατου Hämäläinen v. Finland [GC] (αρ. 37359/09), και Oliari και άλλοι v. Η Ιταλία (n°18766/11 και 36030/11), έχει ισχυρό πεδίο εφαρμογής, καθώς αναγνωρίζει ένα θεωρητικό όριο στην κυριολεκτική ερμηνεία του δικαιώματος του γάμου (§ 39). όσον αφορά το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής (που κατοχυρώνεται στο άρθρο 8) και την αρχή της μη διάκρισης (άρθρο 14), «τα κράτη παραμένουν ελεύθερα (...) να ανοίγουν γάμους μόνο με ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και (...) να ἐπωφελούμεναι από ένα ορισμένο περιθώριο εκτίμησης για να αποφασιστεί η ακριβής φύση του καθεστώτος που απονέμεται από άλλους τρόπους νομικής αναγνώρισης» (αναφερόμενος στην απόφαση Schalk και Kopf, § 108 και Gas and Dubois, § 66). Τα κράτη «επωφελούνται από ένα ορισμένο περιθώριο εκτίμησης για να αποφασίσουν την ακριβή φύση του καθεστώτος που παρέχεται από άλλους τρόπους νομικής αναγνώρισης» στα ομόφυλα ζευγάρια και τις διαφορές του με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που παρέχει ο γάμος (§ 51).

Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαίου και Δικαιοσύνης (ECLJ) χαιρετίζει αυτήν την απόφαση, την οποία θεωρεί ότι συνάδει με μια δίκαιη ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Το ECLJ σημειώνει, ωστόσο, ότι αυτή η απόφαση, μετά την απόφαση Oliari, δεν κλείνει εντελώς τη δυνατότητα μελλοντικής εξέλιξης της θέσης του Δικαστηρίου υπέρ του δικαιώματος στον γάμο ομοφυλοφίλων ως στοιχείο του δικαιώματος «αναγνώρισης». σταθερών σχέσεων, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι μια τέτοια ερμηνεία δεν μπορεί να βασίζεται στο γράμμα της Σύμβασης.

Το ζήτημα του γάμου ομοφυλοφίλων θέτει το Δικαστήριο αντιμέτωπο με τα όρια της εξουσίας του να ερμηνεύει τη Σύμβαση, όρια που χαρακτηρίζονται από το ίδιο το γράμμα αυτής της συνθήκης και από τη ρητή βούληση σημαντικού αριθμού συμβαλλόμενων κρατών του. Αν και είναι πάντα σκόπιμο να εφαρμόζεται η Σύμβαση στις εξελίξεις στην κοινωνία, είναι ωστόσο καταχρηστικό να ισχυριζόμαστε ότι «εξελίσσουμε» το ίδιο το περιεχόμενο της Σύμβασης.

Γκρέγκορ Πούπινκ

Πηγή:https://www.medias-presse.info/

 

Διερευνώντας θάματα της αποτείχισης (Ε).Κριτική θεώρηση του βιβλίου του π.Επιφανίου Θεοδωρόπολουλου -ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ (μέρος δεύτερο).

 

επιμέλεια κειμένων :πρωτοπρεσβυτέρος  Δημήτριος  Αθανασίου 

Σύμφωνα με το περιεχόμενο του βιβλίου, αυτό γράφτηκε για να προφυλάξει τους χριστιανούς από το Σχίσμα του Παλαιοημερολογητισμού, χωρίς να δικαιολογήσει  ο συγγραφέας , γιατί ο Παλαιοημερολογητισμός είναι Σχίσμα. Θεωρεί δηλ.ότι η Κρατική Ελλαδική Εκκλησία είναι Η ΜΟΝΗ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ξεχνώντας τα εξής  σχετικά με την ημερολογιακή ρύθμιση του  1924.

Α. Την αντικανονικότητα του Πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη.

Β. Την αντικανονικότητα του λεγόμενου Πανορθόδοξου Συνεδρίου του 1923, που αποφάσισε την ημερολογιακή μεταρρύθμιση.(Απουσίαζαν τρία Πατριαρχεία).

Γ. Την αντικανονικότητα του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, που εκλέχτηκε από Αριστίνδην Σύνοδο.

Δ. Την έλλειψη ποιμαντικής κατήχησης και ενημέρωσης   του χριστεπωνύμου πληρώματος για την αναγκαιότητα της αλλαγής του ημερολογίου και τον σκοπό της.(Εγκύκλιοι 1902 και 1920)

Ε.. Τον απαράδεκτο εκκλησιαστικά και ηθικά τρόπο επιβολής του νέου ημερολογίου με την βοήθεια του κρατικού μηχανισμου με καθαιρέσεις κληρικών και με διώξεις κληρικών και λαϊκών αναβιώνοντας τις αιρέσεις σεργιανισμού, καισαροπαπισμού και παποκαισαρισμού.

ΣΤ. Τον απαράδεκτο χρόνο υλοποίησης της ημερολογικής μεταρρύθμισης. Είχε προηγηθεί η μικρασιατική καταστροφή και η Ελλάδα μετρούσε τις πληγές της.Είχε κατασπαραχθεί ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, είχαμε μαζική μετανάστευση προσφύγων στην Ελλάδα. Υπήρχε πολιτική και οικονομική αστάθεια κ.α. Τίποτα από τα παραπάνω δεν λαμβάνει υπόψη ο π.Ε.Θ.

Επίσης στο βιβλίο αυτό αναβιώνει ο Επισκοποκεντρισμός, σύμφωνα με την οποία  μετατίθενται τα  όρια της Εκκλησίας από την Αλήθεια της Πίστεως, στα πρόσωπα που την διοικούν!!! Έτσι λοιπόν για να βρίσκεται καποιοε εντός Εκκλησίας  πρέπει να κοινωνεί με τους εκάστοτε διοικούντες αυτήν, ακόμη και αν αυτοί είναι αιρετικοί!!! 

Ἡ ἀποτείχισις ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν αἵρεσιν, ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν.

 

Ἡ ἀποτείχισις ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν αἵρεσιν, ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, κ. Τρακάδα!

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Ἄν καί φοβοῦμαι ὅτι ὁ διάλογος μέ τόν κ. Τρακάδαν ἔχει ἤδη κουράσει τούς ἀναγνώστας, ἐν τούτοις ὑποχρεοῦμαι νά ἐπανέλθω, διότι ἐπανῆλθεν ὁ κ. Τρακάδας μέ νέας ἀντιφάσεις, παρανοήσεις καί ἀβάσιμα συμπεράσματα πού ἀπορρέουν ἀπό τήν αἵρεσιν τοῦ «Δυνητισμοῦ», τήν ὁποίαν κηρύττει. Δέν ἐκπλήσσομαι, βεβαίως, διότι ὅλ’ αὐτά εἶναι «ἴδιον τῶν Αἱρετικῶν» (βλ. Δοσιθέου Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Θ՛, Κεφ. Α՛, Παρ. ΙΔ՛). Εἰς τό νέον ἄρθρον του («Ο.Τ.», 26-7-24) ἀναμασᾶ τά ἤδη ἀνασκευασθέντα «ἐπιχειρήματά» του, λέγει ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, καί καταλήγει εἰς τό παντελῶς ἀστήρικτον συμπέρασμα, ὅτι ἐφόσον δέχομαι ἔγκυρα μυστήρια εἰς τούς Οἰκουμενιστάς, δέν χωρεῖ ἄλλη συζήτησις καί ὀφείλουν οἱ ἀποτειχισμένοι νά ἐπανέλθουν εἰς κοινωνίαν μέ αὐτούς, διά νά μή διακινδυνεύσουν τήν σωτηρίαν των! Ἀπαντῶ ἐν συντομίᾳ.

1. Κατ’ ἀρχάς, ὁ κ. Τρακάδας μ’ ἐρωτᾶ ἄν μέ τόν ὅρον «ψευδεπίσκοπος» ἐννοῶ «ἐπίσκοπον» χωρίς ἱερωσύνην, κάτι πού θά ἦτο ἀντίφασις, ἐφόσον ἔγραψα ὅτι τά μυστήρια τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι ἔγκυρα. Ἐξ ἄλλου, εἰς τό πρῶτον ἄρθρον μου ἐν τῷ πλαισίῳ αὐτοῦ τοῦ διαλόγου («Ο.Τ.», 10-11-23) διευκρίνισα ὅτι ὁ ὅρος αὐτός ἀπαντᾶται εἰς τόν 15^ον Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου. Κατά τόν Δοσίθεον Ἱεροσολύμων (ἔ.ἀ., Βιβλ. Ι՛, Μέρος Ε՛, Κεφ. ΙΒ՛, Παρ. Α՛ – Δ՛), ὁ ὅρος αὐτός ἀναφέρεται εἰς τόν «ἐπίσκοπον» διά τόν ὁποῖον ἰσχύει τοὐλάχιστον ἕν ἀπό τά ἀκόλουθα τρία: (α) πάσχει κανονικῶς ἡ τοποθέτησίς του· (β) δέν ἔχει ἔγκυρον χειροτονίαν· καί (γ) ἡ διδασκαλία του δέν εἶναι Ὀρθόδοξος.

2. Ἀριστοτέχνης εἰς τήν «κοπτοραπτικήν» (διά τήν ὁποίαν κατηγορεῖ ἀδίκως τόν ὑποφαινόμενον!), ὁ κ. Τρακάδας «πανηγυρίζει» μέν πού δέχομαι ἔγκυρα μυστήρια εἰς τούς Οἰκουμενιστάς, ἀλλά παραλείπει ν’ ἀναφέρῃ καί τήν ἀμέσως ἑπομένην ἐπισήμανσίν μου: «Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ὅμως, ἀπαιτεῖται μεγίστη προσοχή: Ὁ κοινωνῶν ἐν γνώσει μέ αὐτούς [σ.σ. τούς Οἰκουμενιστάς], παρά τάς ὡς ἄνω θείας ἐντολάς δι’ ἀποτείχισιν, λαμβάνει μέν Χριστόν, ἀλλ’ ὡς παραβάτης τῶν θείων αὐτῶν ἐντολῶν ‘δαρήσεται πολλάς’ ...» («Ο.Τ.», 19–7–2024). Πρός τεκμηρίωσιν αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ, παρέθεσα τό χωρίον Α՛ Κορ. 11:27-31, ὅθεν προκύπτει ὅτι οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ αἱρετικούς ὄχι μόνον δέν ἁγιάζονται, ἀλλά κατακρίνονται, διότι μεταλαμβάνουν ἀναξίως. Τήν ἐπισήμανσιν αὐτήν κάμνει καί ὁ Δοσίθεος (ἔ.ἀ. Βιβλ. Α՛, Κεφ. ΙΣΤ՛, Παρ. Δ՛). Συνεπῶς, διατί νά κοινωνήσουν οἱ ἀποτειχισμένοι μέ τούς Οἰκουμενιστάς; Τά μυστήριά των ἔχουν ἁγιαστικήν Χάριν μόνον διά τούς ἐν ἀγνοίᾳ κοινωνοῦντας, οἱ ὁποῖοι «δαρήσονται ὀλίγας», ὅπως ἐπεσήμανα, κατά τό Λουκ. 12:47-48, ἐφόσον «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρὸς μου μοναὶ πολλαί εἰσιν» (Ἰω. 14:2). Παρεμπιπτόντως, ἄς τονισθῇ ὅτι οἱ γονεῖς καί οἱ ἀνάδοχοι πρέπει ὁπωσδήποτε ν’ ἀπαιτοῦν ἀπό τούς ἱερεῖς νά βαπτίζουν κανονικῶς τά παιδία, μέ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις, καί ὄχι μέ «ποδόλουτρον»!

3. Γράφει ὁ κ. Τρακάδας: «Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ὅστις ἀποκόπτεται ἀπό αὐτήν, δηλ. καί ἀπό τόν μή καταδικασμένον οἰκουμενιστήν ... ὅσοι ἀποκόπτονται, ἀποκόπτονται ἀπό τά ἔγκυρα μυστήρια ... ἐφ’ ὅσον ἡ ’Εκκλησία εἶναι ἡ Ταμειοῦχος τῆς Χάριτος, ὅτιδήποτε ἄλλο δέν εἶναι, καθώς μόνον μία Ἐκκλησία δύναται νά ὑφίσταται. Οἱ ἀποτειχισμένοι εἰς ποίαν Ἐκκλησίαν ἀνήκουν, ἐάν δέν ἀνήκουν πλέον εἰς τήν Ταμειοῦχον τῆς Χάριτος;». Ἐδῶ ὑπάρχουν δύο διαστροφαί. Πρῶτον, ὅπως ἐπεσήμανα εἰς τά προηγούμενα ἄρθρα μου, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἄθροισμα καταδεδικασμένων ὑπό Οἰκ. Συνόδων αἱρέσεων, ἄρα εἶναι προφανῶς καταδεδικασμένη αἵρεσις, ἔχει δέ καταδικασθῆ καί εἰς τάς ἡμέρας μας ὑπό τοπικῶν Συνόδων καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως ὑπό τῆς ΡΟΕΔ (1983). Δεύτερον, ἡ ἀποτείχισις δέν ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ἀπό τήν αἵρεσιν, διό καί ἐπαινεῖται ἀπό τόν 15^ον Κανόνα τῆς ΑΒ՛ Συνόδου! Φαντασθεῖτε ἡ Σύνοδος ν’ ἀπένειμεν ἐπαίνους εἰς ὅσους ... ἀποκόπτονται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν! Ὁποία διαστροφή! Ὁ ἀποτειχιζόμενος δέν πηγαίνει εἰς ἄλλην «ἐκκλησίαν», ἀλλά μετακινεῖται ἀπό τό «νοσοῦν» εἰς τό «ὑγιαῖνον» μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος (ἔ.ἀ., Βιβλ. Ι΄, Μέρος Ε΄, Κεφ. ΙΑ΄, Παρ. Δ΄), ὅταν οἱ Πατριάρχαι διδάσκουν καί πράττουν παρά τά διατεταγμένα, τότε «κρίνονται, καθαιροῦνται, καί ἀποβάλλονται ὑπό τοῦ ὑγιαίνοντος μέρους τῆς Ἐκκλησίας» (ἡ ἔμφασις προσετέθη). Σημειωτέον ὅτι τινές ἐπικαλοῦνται τό παύλειον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει «σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων» (Ἐφ. 5:27), διά νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι ἡ παραδοχή ὅτι ὑπάρχει καί «νοσοῦν» μέρος εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι δῆθεν αἱρετική, μή κατανοοῦντες ὅτι τό χωρίον αὐτό ἀναφέρεται εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὄντως δέν ἔχει σπίλον ἢ ρυτίδα, καί ὄχι εἰς τά μέλη της, τά ὁποῖα ἔχουν καί σπίλους καί ρυτίδας.   

4. Γράφει ἐπίσης ὁ κ. Τρακάδας ὅτι δέν ὑπάρχει δῆθεν αἵρεσις τοῦ «Δυνητισμοῦ» καί ὅτι ἀπό τά χωρία πού ἔχω παραθέσει δέν συνάγεται ὑποχρεωτική ἀποτείχισις πρό τῆς καταδίκης τῶν αἱρετικῶν. Εἰς τό ἄρθρον τῆς 19-7-24, παρέθεσα τό ἀκόλουθον χωρίον τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Πᾶς ἄνθρωπος, τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι, καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος· τίς γάρ κοινωνία φωτί πρός σκότος;» (P.G. 26, σ. 1321). Ἐδῶ λέγει ὁ Ἅγιος ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἔχει λάβει ἀπό τόν Θεόν τό χάρισμα τῆς διακρίσεως μεταξύ τῆς ὀρθῆς καί τῆς ἐσφαλμένης γνώμης, διό καί θά κολασθῇ ἄν δεχθῇ ὡς ἀληθῆ τήν ψευδῆ δοξασίαν ἑνός ἀπείρου/ἀμαθοῦς/ἀνικάνου «ποιμένος», ἀντί ν’ ἀκολουθήσῃ τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς του, πού εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, μέ τήν προϋπόθεσιν, βεβαίως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος διάγει τόν βίον του ἐν ἁπλότητι καί καθαρᾷ καρδίᾳ καί ζητεῖ συνεχῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἰς αὐτό τό χωρίον, εἶναι φανερόν ὅτι ὁ αἱρετικός «ποιμήν» δέν ἔχει καταδικασθῆ. Εὑρίσκεται εἰς τήν μερίδα τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά διδάσκει αἱρετικάς δοξασίας λόγῳ ἀπειρίας ἤ ἀμαθείας. Ἐν τούτοις, ὁ πιστός φέρει τήν πλήρη εὐθύνην διά τόν κολασμόν του ἄν δέν ἀποτειχισθῇ ἀπό τόν ἐν λόγῳ ψευδοποιμένα! Τοὐτέστιν, ἡ ἀποτείχισις εἶναι ὑποχρεωτική ἀπό αὐτόν, παρά τό γεγονός ὅτι αὐτός δέν ἔχει εἰσέτι καταδικασθῆ. Ἕν ἀκόμη παράδειγμα μή κατανοήσεως ἐκ μέρους τοῦ κ. Τρακάδα τῶν χωρίων πού ἔχω παραθέσει.

 

5. Ὁ κ. Τρακάδας δικαιολογεῖ τήν «ἁγιοποίησιν» (αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή λέξις ἐν προκειμένῳ) τῶν γνωστῶν γερόντων ὑπό τοῦ ὑβριστοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὀλετῆρος τῆς Ἐκκλησίας «πατριάρχου» Βαρθολομαίου, διότι, λέγει, αὐτή δέν ἦλθεν ἄνωθεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας! Δέν γνωρίζει ἆραγε τήν προπαγάνδαν πού προγήθη μέ ἐκδόσεις κ.λπ.; Εὑρισκόμενος εἰς Αὐστραλίαν καί ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ, ὁ γράφων ἐβίωσα αὐτήν τήν προπαγάνδαν περί τό 1996, ὅταν κατέφθανον εἰς τάς ἐνορίας τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας φορτία μέ αὐτά τά βιβλία! Γαλουχηθείς εἰς τόν «εὐσεβισμόν», δέν ἀντελήφθην τότε τήν πονηρίαν τῶν Οἰκουμενιστῶν νά θέσουν εἰς ἐφαρμογήν τό «δόξαν παρ' ἀλλήλων λαμβάνοντες» (Ἰω. 5:44), «ἁγιοποιοῦντες» γέροντας πού συνέπλεον μέ αὐτούς καί τούς ἐνεκωμίαζον. Ἐρωτῶ: Ὑπάρχει ἆραγε κάποιος ἀπό τήν ἐποχήν πού ἐπεκράτει ὁ Ἀρειανισμός (4ος αἰών) ἤ ὁ Μονοφυσιτισμός (5^ος αἰών), ἤ ὁ Μονοθελητισμός (7ος αἰών) ἤ ἡ Εἰκονομαχία (8ος-9ος αἰών) ὁ ὁποῖος συνεπορεύθη μέ τήν μερίδα τῶν αἱρετικῶν, κοινωνῶν μετ' αὐτῶν καί ἐγκωμιάζων αὐτούς, καί κατόπιν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά τόν ἁγιοκατέταξε; Προφανῶς, ὄχι, ἀκόμη καί ἄν ὁ ἴδιος δέν ἐκήρυττεν αἵρεσιν! Οἱ Πατέρες ἐξηγοῦν: «Οἱ μέν [σ.σ. αἱρετικοί] τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, σ. 1164Α)· «ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται, καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρός» (Μ. Ἀθανασίου, P.G. 27, σ. 1369C)· «λέγει γάρ ὁ Θεός τῷ Μωϋσεῖ, Ἀποσχίσθητε ἀπό τῶν ἀνδρῶν τούτων [σ.σ. τῶν ἀσεβῶν], ἵνα μή συναπόλησθε» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Η՛, Κεφ. Δ՛, Παρ. Δ՛)· «οἱ Κανόνες καί τῶν Πατριαρχῶν ἄρχουσιν, εἰ γάρ ἔξω τῶν Κανόνων ποιοῦσιν, οὐ στοιχοῦμεν αὐτοῖς» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Β՛, Κεφ. Ε՛, Παρ. ΙΔ՛)· καί «ἐκεῖνοι μνημονεύονται, ὅσοι ὀρθοτομοῦσιν» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Ι՛, Κεφ. Δ՛). Ἀκούετε, κ. Τρακάδα, ὅσοι δέν ὀρθοτομοῦν δέν πρέπει νά μνημονεύωνται! Οἱ ἐπί Βέκκου μαρτυρήσαντες Ἁγιορεῖται, εἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν των πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον (1275) λέγουν ὅτι ὅσοι μνημονεύουν μή ὀρθοτομοῦντας «ἐπισκόπους» παίζουν θέατρον ἐνώπιον τῶν φρικτῶν μυστηρίων! (Βλ. V. Laurent καί J. Darrouzes, Dossier Grec de L´Union de Lyon (1273-1277), Institut Francais D´Etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 377-403.) Σημειωτέον ὅτι καί εἰς τά νέα αὐτά χωρία οὐδαμῶς ὑπονοεῖται ὅτι πρόκειται διά καταδικασθέντας αἱρετικούς, ἀλλ’ ἰσχύουν καί διά μή καταδικασθέντας. Λοιπόν, ἐκείνους πού ἡ Ἁγία Γραφή, αἱ Σύνοδοι καἰ οἱ Πατέρες χαρακτηρίζουν «ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ», ἐπειδή ἐκοινώνουν (ἐν γνώσει) μέ αἱρετικούς, τούς ἀναθεματίζουν καί ἀποφαίνονται ὅτι αἱ ψυχαί των χάνονται μαζί μέ αὐτάς τῶν αἱρετικῶν, ἡμεῖς θά τιμῶμεν ὡς ἁγίους;

6. Ὁ κ. Τρακάδας κλείνει τό ἄρθρον του μέ ἑνωτικόν πνεῦμα, κάμνων ἔκκλησιν πρός τούς ἀποτειχισμένους διά τόν συντονισμόν τῶν δυνάμεών μας, προκειμένου νά συγκροτηθῇ μία ἀληθῶς Πανορθόδοξος Σύνοδος κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπεδίωκε καί ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος (+1955), ὅπως καί ὅλοι οἱ ἀποτειχισμένοι πού ἔχουν ὀρθόδοξον φρόνημα, ἀλλά μέσῳ τῆς ἐμπράκτου ἐνστάσεως, ἤτοι τῆς ἀποτειχίσεως, καί ὄχι μέ «χαρτοπόλεμον» (Καθηγητής Ἰ. Κορναράκης, +2013).  

7. Ὡς ἄνθρωπος, εἶναι κατανοητόν νά κάμνῃ λάθη ὁ κ. Τρακάδας. Δέν δικαιοῦται, ὅμως, νά ψεύδεται, νά μέ κατηγορῇ ἀδίκως ὅτι δῆθεν χρησιμοποιῶ ἐπιπολαίως διάφορα χωρία, τά ὁποῖα αὐτός ἀδυνατεῖ νά κατανοήσῃ, καί ὅτι δῆθεν ἀγνοῶ τά βασικά. Ἐκτός τοῦ προαναφερθέντος παραδείγματος (βλ. παρ. 4), ἐπισημαίνω διά πολλοστήν φοράν καί ὅτι δέν εἶναι ἀληθής ὁ ἰσχυρισμός του ὅτι «ὅλοι οἱ κανονολόγοι ἀρχαῖοι καί νέοι ἑρμηνεύουν δυνητικά τόν Κανόνα καί ὑποστηρίζουν ὅτι εἰσάγει δικαίωμα». Ἐννοεῖ δικαίωμα εἰς τήν κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν, βεβαίως, ἐνῷ, ὅπως ἐπεσήμανα εἰς τό ἄρθρον τῆς 31-5-24, ἀντιφάσκει πρός ἑαυτόν, παραδεχθείς ὅτι «ὁ ΙΕ΄ Κανὼν δὲν ἐπιτρέπει τὴν κοινωνίαν μὲ αἱρετικούς»! Ὡς ἕν τρίτον παράδειγμα μή κατανοήσεως τῶν χωρίων καί τῶν ἱερῶν κανόνων πού ἔχω παραθέσει, εἰς τό ἄρθρον τῆς 19-7-24, ὅπως γίνεται εὐκόλως ἀντιληπτόν ἀπό τά συμφραζόμενα, παρέθεσα τό χωρίον «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10-11) διά νά δείξω ὅτι δέν χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ἄν εἶναι αἱρέσεις αἱ προφανεῖς βλασφημίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐφόσον αὐταί ἔχουν χιλιάκις καταδικασθῆ, γεγονός πού τούς καθιστᾶ αὐτοκατακρίτους. Λοιπόν, «ἐπιπολαίως» παρέθεσα αὐτό τό χωρίον;

Ὡς ἕν τέταρτον παράδειγμα, ὁ κ. Τρακάδας, εἰς τήν προσπάθειάν του νά πλήξῃ τήν ἀξιοπιστίαν μου, γράφει ὅτι ἡ περίπτωσις τοῦ Ὠριγένους πού ἀνέφερα ὡς παράδειγμα διά τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως «ἀπεδείχθη ἐσφαλμένη, καθώς ὁ Ὠριγένης εἶχεν ἤδη καταδικασθῆ». Δέν τό ἀπεδείξατε αὐτό, κ. Τρακάδα, ἁπλῶς τό ὑποθέτετε! Εἰς τό ἄρθρον τῆς 31-5-24 ἔγραψα: «Ἐκ τῶν ὑστέρων, συνεβουλεύθην πολλούς ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι γράφουν μέν πολλά διά τόν Ὠριγένην, ἀλλά δέν ἀναφέρουν καταδίκην του ὡς αἱρετικοῦ ἐν ὅσῳ αὐτός ἔζη». Ἀπό τούς ἱστορικούς πού συνεβουλεύθην, ὀλίγοι μόνον (τοῦ 19^ου καί τοῦ 20^οῦ αἰῶνος) γράφουν ὅτι ἀφωρίσθη ὁ Ὠριγένης ἐν ὅσῳ ἔζη, χωρίς ὅμως νά παραθέτουν τάς πηγάς των, ἄρα καί αὐτοί ἁπλῶς τό ὑποθέτουν! Συμφώνως πρός τήν πηγήν πού παρέθεσα (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Γ΄, Κεφ. Η΄, Παρ. Β΄), τό παράδειγμα αὐτό δέν εἶναι ἐσφαλμένον, ἐφόσον ἡ πηγή ἀναφέρει ὅτι ὁ Ὠριγένης ἐξεδιώχθη ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας, ὄχι ὅμως καί ὅτι ἀφωρίσθη! Ἄν εἶχεν ἀφορισθῆ ἐν ὅσῳ ἔζη, θά τό ἔγραφεν ὁ Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τόν Ὠριγένην «ἄθεον» (ἔ.α., Βιβλ. Β΄, Κεφ. Ε΄, Παρ. ΙΒ΄) καί «ἐλεεινόν» (ἔ.ἀ., Βιβλ. Α΄, Κεφ. ΙΔ΄, Παρ. Δ΄) καί ἀναφέρει ὅτι καθῃρέθη ὑπό τοῦ Ἀλεξανδρείας Δημητρίου, λόγῳ τῆς εὐνουχίσεώς του καί τῆς παρ’ ἐνορίαν χειροτονίας του, καί ὄχι λόγῳ τῶν αἱρέσεών του (ἔ.ἀ., Βιβλίον Α΄, Κεφ. Ι΄, Παρ. Ζ΄). Ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ὠριγένης καί τά συγγράμματά του ἀνεθεματίσθησαν συνοδικῶς μετά τόν θάνατόν του, τό πρῶτον μέ πρωτοβουλίαν τοῦ Ἐπιφανίου Κύπρου (ἔ.ἀ., Βιβλ. Γ΄, Κεφ. ΙΓ΄, Παρ. ΣΤ΄) καί τό δεύτερον ὑπό τῆς Ε՛ Οἰκ. Συνόδου (ἔ.ἀ., Βιβλ. Α΄, Κεφ. ΙΔ΄, Παρ. Δ΄). Αἱ ἰδικαί σας «ἀποδείξεις» περί τοῦ ἀντιθέτου, κ. Τρακάδα, βασίζονται εἰς εἰκασίας καί προφανεῖς παρερμηνείας λέξεών τινων, ὅπως ἡ λέξις «ἐκκήρυκτος».

Πηγή:  Ἐφημερίς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024, ἀρ. φύλλου 2508, σελ. 7

 

Διερευνώντας θέματα της αποτείχισης (Δ).Κριτική θεώρηση του βιβλίου του π.Επιφανίου Θεοδωρόπουλου "ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ".(Μέρος πρώτο)

 

Μοναχός Αρσένιος: Τα δύο άκρα: οικουμενισμός και ζηλωτισμός 

«Μελετώντας, το κατά δύναμιν, το βιβλίο του μακαριστού και σοφού γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου «Τα δύο άκρα», ομολογώ πως βρήκα πολλές απαντήσεις και ανάπαυση ψυχική από τα δύσκολα που διερχόμαστε, δηλαδή από τον οικουμενισμό και τον ζηλωτισμό.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η Εκκλησία μας έχει ταλαιπωρηθεί πολύ από τα δύο αυτά άκρα. Το ένα άκρο, ο οικουμενισμός με σύνθημα- μάλλον με δόλωμα- την αγαπολογία προελαύνει με πολύ θράσος και αναίδεια και στο πέρασμα του ισοπεδώνει τα πάντα: αγίες Συνόδους, ιερούς Κανόνες,

παραδόσεις, αλλά τι λέω; Ακόμη και την αγία Τριάδα τόλμησε και ύβρισε δια του filioque και αλάθητου του Πάπα, ο οποίος είναι το αφεντικό του οικουμενισμού. Και όλα αυτά τα έχει υπεραπλουστεύσει με την καταραμένη αγαπολογία.

Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε πόσο έχει ακριβώς προχωρήσει στην Ελλάδα μας ο οικουμενισμός, αλλά σίγουρα το ρεύμα που κινείται είναι πολύ ανησυχητικό. Έτσι λοιπόν το ένα άκρο, ο οικουμενισμός, μάς ήρθε από την δαιμονοκρατούμενη Δύση.

Το δεύτερο άκρο προήλθε μέσα από τα σπλάχνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και λέγεται ζηλωτισμός. Ο ζηλωτισμός γεννήθηκε το 1924 από μία άστοχη ενέργεια των ηγετών της Εκκλησίας μας που άλλαξε το ημερολόγιο για το χατήρι των οικουμενιστών, ωστόσο όμως δεν επέφερε καμία αλλοίωση στο δόγμα της αγίας Τριάδος. Να πούμε πως το μεν παλαιό εορτολόγιο ήταν από ειδωλολάτρη, το δε νέο από οικουμενιστή. Κι ενώ όπως είπαμε δεν ζημιώθηκε η Εκκλησία μας από αυτήν την αλλαγή του εορτολογίου, όμως ζημιώθηκε από τα τέκνα της, που δυστυχώς για χάρη των 13 ημερών δημιουργήθηκε σχίσμα που ταλαιπωρεί την εκκλησία μας αρκετές δεκαετίες, λες και με το παλιό ημερολόγιο δεν πήγαινε κανείς στην κόλαση.

Έτσι λοιπόν βάλλεται η μητέρα μας Εκκλησία από αυτά τα δύο επικίνδυνα άκρα και εμείς που θέλουμε να περπατήσουμε τη βασιλική οδό του Χριστού μας, που μόνον σ΄ αυτήν περπάτησαν όλοι οι άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, βρισκόμαστε και είμαστε αντιμέτωποι ανάμεσα στα δύο αυτά πυρά που εκτοξεύονται από τα δύο άκρα. Οι οικουμενιστές μάς κοιτάζουν καχύποπτα και μάς ονομάζουν καθυστερημένους και ανθρώπους που δεν έχουμε συλλάβει το «μεγάλο» νόημα των καιρών, οι δε ζηλωτές μάς ονομάζουν δειλούς και τον αγώνα μας που κάνουμε εμείς της μέσης και βασιλικής οδού, μάς τον ονομάζουν φλυαρίες και χαρτοπόλεμο!

 Κι ενώ οι ζηλωτές έχουν αντιληφθεί τη «δειλία» και «φλυαρία» μας, όπως εσφαλμένα αυτοί νομίζουν, όμως ακόμα δεν έχουν -μάλλον δεν θέλουν να αντιληφθούν -πόση ζημία και ταλαιπωρία έχουν φέρει στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κατά τα άλλα όμως, εμφανίζονται και λένε πως αυτοί οι ζηλωτές είναι η γνήσια Εκκλησία του Χριστού, οι δε άλλοι που πορεύονται με το νέο εορτολόγιο αλλά και αγιορείτες που μνημονεύουμε τον οικουμενικό Πατριάρχη έχουμε εκπέσει κατά αυτούς από τη Χάρη του Θεού, και τα μυστήρια μας είναι άκυρα! Φυσικά τους κανόνες των αποστόλων και των αγίων πατέρων μας τους έχουν κάνει κανόνια για να βομβαρδίζουν όσους από εμάς πορευόμαστε τη μέση και βασιλική οδό του Χριστού.

 Είναι γεγονός λοιπόν, πως από το πέρας της συνόδου του Κολυμπαρίου της Κρήτης αυτά τα δύο άκρα σημειώνουν σταδιακή αύξηση. Οι οικουμενιστές με τις υπογραφές της Συνόδου καυχώνται πως ο πόθος τους για την παράνομη ένωση βρίσκεται κοντά και ο καιρός έχει ωριμάσει αρκετά ώστε να γίνει το ποθούμενό τους. Οι δε ζηλωτές αύξησαν την παράλογη λοιδορία προς εμάς που ακολουθούμε τη μέση και βασιλική οδό.

 Βρίζουν ακόμα και τον πιο σοφό στα θεία των τελευταίων δεκαετιών, γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Όταν διαβάζει κανείς τα συγγράμματα του π. Επιφανίου, το πρώτο που διακρίνει ο αναγνώστης είναι η μεγάλη αρετή της διακρίσεως του σοφού γέροντα. Ίσως να είναι απαράμιλλος και αναντικατάστατος τολμώ να πω, στο είδος του. Επίσης όλα τα κείμενα του πατρός έχουν το άρωμα του πόνου και της αγάπης προς την ορθόδοξη πίστη. Ακόμα θα έλεγα πως για τα σημερινά αδιέξοδα που περνά η Εκκλησία μας, μόνο τα συγγράμματα του π. Επιφανίου φτάνουν για να φέρουν την ισορροπία στην Εκκλησία.

 Το Πηδάλιο κι οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας δεν ερμηνεύονται με την απλή λογική του καθενός μας, χρειάζεται απαραιτήτως ο φωτισμός του Αγ. Πνεύματος. Κι ένας τέτοιος άνθρωπος με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος είναι ο μακαριστός γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Μπορεί να μην υπάρχει ανάμεσά μας σωματικώς, αλλά όμως τα συγγράμματα που μας άφησε νομίζω πως μας λύνουν όλα τα εκκλησιαστικά προβλήματα που μετά την προβληματική σύνοδο της Κρήτης αυξηθήκανε. Αλλά ας ακούσουμε λίγα από τα θεόπνευστα λόγια του σοφού γέροντα Επιφανίου.

 Απαντά ο μακαριστός γέροντας σε επιστολή ενός πατρός Νικοδήμου αγιορείτου για την παύση μνημόσυνου του Πατριάρχου: «Η παύσις του μνημοσύνου του Πατριάρχου εις την οποίαν καταλήξατε, είναι το έσχατον όριον το οποίον επιτρέπουν οι ιεροί Κανόνες. Μην προχωρήσετε περαιτέρω (δηλαδή εις αποδοχήν μνημοσύνου ετέρων επισκόπων), διότι τότε προσχωρείτε εις σχίσμα! Εφ΄όσον νυν αρκείσθε εις αυτό και συνεχίζετε «κοινωνούντες μετά της κρατούσης μητρός εκκλησίας και μετά πασών των ορθοδόξων εκκλησιών» ως γράφεις, ίστασθε επί εδάφους εκκλησιαστικώς ασφαλούς. Προσοχή μόνον μη σημειωθή και έτερον βήμα! Εφ΄όσον αρκείσθε εις αυτό και δεν προβαίνετε εις αποκήρυξιν του Πατριάρχου (όπως έπραξαν άλλοι), δηλ. εις διακήρυξιν ότι ούτος είναι πλέον έκπτωτος, είναι καθηρημένος, εστερήθη της χάριτος, δεν τελεί έγκυρα μυστήρια κλπ, δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθείτε επί προτεσταντισμώ. Ο ΙΕ’ κανών της Πρωτοδευτέρας επιτρέπει μεν εις τα άτομα την παύσιν του μνημοσύνου προ «Συνοδικής διαγνώσεως», δεν ανατίθησιν όμως εις τα άτομα τας δίκας και καταδίκας των αίρετικών επισκόπων. Τούτο είναι έργον ουχί ατόμων, αλλά Συνόδου».

 Ποιος να μη θαυμάσει λοιπόν την σοφία του Θεού κατοικούσα μέσα σε αυτόν τον μακαριστό γέροντα; Ποιος δεν θα συμφωνήσει πως αυτοί οι λόγοι του πατρός όσοι τους μελετούν και τους ενστερνίζονται δεν θα γλυτώσουν από το βάραθρo της απωλείας των δύο άκρων;