Το σχίσμα, η Ουκρανία

και η Αυτοκέφαλη Ελλάδα

Σύμφωνα με όσα έπραξε στην Ουκρανία, οφείλει να προχωρήσει άμεσα στην πλήρη ένταξη των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών–Κρήτης –Δωδεκανήσου στην Εκκλησία της Ελλάδος!

Το σχίσμα, η Ουκρανία και η Αυτοκέφαλη Ελλάδα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

   Για πρώτη φορά μετά από αιώνες η Ορθοδοξία είναι  σε σχίσμα. Αιτία, η απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου να αγνοήσει την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας και το Πατριαρχείο της Μόσχας, στου οποίου έως σήμερα την εκκλησιαστική δικαιοδοσία είναι η Εκκλησία της Ουκρανίας, και να στείλει εξάρχους (αντιπροσώπους) του στο Κίεβο για να

συνεννοηθούν με την εκεί κυβέρνηση και τους σχισματικούς Ορθοδόξους της χώρας.  Σκοπός του να τους δοθεί το αυτοκέφαλο, δηλαδή η εκκλησιαστική ανεξαρτησία από το Πατριαρχείο της Μόσχας, παραγνωρίζοντας τα εκατομμύρια των Ορθοδόξων στην Ουκρανία, που είναι πιστοί στη Ρωσική Εκκλησία.

   Η αντίδραση της Συνόδου του Πατριαρχείου της Μόσχας στην ενέργεια του κ. Βαρθολομαίου ήταν άμεση. Η απόφασή της, στις 14 Σεπτεμβρίου 2018, έχει όμοια χαρακτηριστικά με το μεγάλο σχίσμα της  Ανατολικής Εκκλησίας με τη Δυτική, το 1054, πλην του λιβέλου και του αναθέματος εκ μέρους των δύο Εκκλησιών. Με την Παπική Εκκλησία οι Ορθόδοξοι δεν έχουν από τότε εκκλησιαστική κοινωνία, δεν αναγνωρίζουν τον Πάπα ως κανονικό Πρωθιεράρχη και φυσικά δεν μετέχουν σε οποιαδήποτε δραστηριότητα του Βατικανού.

Το Πατριαρχείο της Μόσχας διακόπτει τη μνημόνευση του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, που πάει να πει ότι πλέον δεν τον αναγνωρίζει. Επίσης διακόπτει το συλλείτουργο με τους ιεράρχες του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, που σημαίνει ότι παύει κάθε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους. Ακόμη διακόπτει τη συμμετοχή της ρωσικής Εκκλησίας σε όλες τις διορθόδοξες συναντήσεις, τους θεολογικούς διαλόγους και σε κάθε διαχριστιανικό οργανισμό, που προεδρεύεται ή συμπροεδρεύεται από εκπροσώπους του Φαναρίου.

   Έως σήμερα  υπέρ της υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας κανονικής Εκκλησίας της Ουκρανίας έχουν εκδηλωθεί οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας και οι Προκαθήμενοι των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών Κύπρου, Πολωνίας και Τσεχίας-Σλοβακίας. Ο Πατριάρχης Ρουμανίας και οι Αρχιεπίσκοποι της Ελλάδος και της Αλβανίας έχουν επίσης τις επιφυλάξεις τους για την ενέργεια του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

   Επακόλουθο της ενέργειας του Φαναρίου στην Ουκρανία  πρέπει να είναι η άμεση επέκταση του αυτοκεφάλου  της Εκκλησίας της Ελλάδας σε όλη την Ελληνική Επικράτεια.  Αυτό διότι κοινά είναι τα στοιχεία στις δύο περιπτώσεις. Οι Ουκρανοί με τους Ρώσους είναι το ίδιο γένος, όπως οι Ρωμιοί της Πόλης με τους άλλους Έλληνες. Κράτος ανεξάρτητο η Ουκρανία, κράτος ανεξάρτητο και η Ελλάδα. Δεν μπορεί  λοιπόν το Φανάρι να παίρνει απόφαση για αυτοκεφαλία στην Ουκρανία και να μην κάνει το ίδιο στην Ελλάδα.  Ηθικά και εκκλησιολογικά οφείλει να προχωρήσει άμεσα στην πλήρη ένταξη των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών, της Κρήτης και της Δωδεκανήσου στην Εκκλησία της Ελλάδος, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Έτσι θα δείξει ότι δεν αυθαιρετεί αποφασίζοντας ανάλογα με τα συμφέροντά του. Αν τα πολιτικά και εθνικά προβλήματα της Ουκρανίας με την Ρωσία  εξωθούν τον κ. Βαρθολομαίο στο αυτοκέφαλο της, τότε μείζονα είναι τα ανάλογα ζητήματα, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με την Τουρκία.- 

«Κἄν πτερωτοί γενώµεθα,

µηδείς ἐλπίσῃ διαφυγεῖν τόν ὄλεθρον»

Συνηθίζουν οἱ λαοί νά θυµοῦνται καί νά διηγοῦνται ἀπό στόµα σέ στόµα καί νά γράφουν γιά παλιά καί νέα γεγονότα, πού τούς προσδίδουν δόξα καί ἐπαίνους καί ἐπιβεβαιώνουν τό σηµαντικό ρόλο τῆς παρουσίας τους στό πολύχρωµο µωσαϊκό ὅλων τῶν ἄλλων λαῶν, πού κατοίκησαν καί κατοικοῦν πάνω σέ αὐτόν τόν πλανήτη.

Σχεδόν ποτέ δέν θυµοῦνται καί δέν ἀσχολοῦνται νά µιλήσουν καί νά ἀναλύσουν γεγονότα θλιβερά, γιά τά ὁποῖα ντρέπονται καί τά ὀνοµάζουν “µελανά”. Αὐτά προσπαθοῦν νά τά ξεχάσουν, νοµίζοντας ὅτι µέ αὐτό τόν τρόπο θά “ξορκίσουν τό κακό”, θά τά ἐξαφανίσουν ἀπό τίς µνῆµες τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό ὑπάρχει καί τό γνωστό ρητό ὅτι τό µόνο πού διδάσκει ἡ Ἱστορία, εἶναι ὅτι… κανείς δέν διδάσκεται ἀπό τήν Ἱστορία!

Γιατί ἡ Ἱστορία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό ἕνα σύνολο ἀνθρώπινων ζωῶν, κι ὅλοι γνωρίζουµε ὅτι ἐλάχιστοι, µέσα στό χάος τῆς ἀνθρωπότητας, ἔχουν τή σοφία νά µαθαίνουν ἀπό τά λάθη τους! Ὁ δικός µας λαός, δυστυχῶς, ὄχι µόνο δέν µαθαίνει ἀπό τά λάθη του, ἀλλά εἶναι ἴσως καί ὁ µοναδικός, πού φαίνεται νά ἔχει τό σπόρο τῆς αὐτοκαταστροφῆς του στό DNA του! Σέ κάποια γεγονότα αὐτό εἶναι τόσο φανερό, ὥστε ὁ ἀπόηχός τους  φτάνει µέχρι τίς µέρες µας, παρά τό ὅτι ὁ χρόνος, πού µᾶς χωρίζει, ἔχει ξεθωριάσει τή φρίκη τῆς µνήµης τους.

Ἕνα τέτοιο γεγονός ἔγινε στίς 26 Ἰουλίου τοῦ 811. Γιά πρώτη –καί εὐτυχῶς µοναδική– φορά στή ζωή τῆς Ἁγίας Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἕνας αὐτοκράτορας, ὄχι µόνο ὁδήγησε τό στρατό του σάν κοπά­δι ἕτοιµο γιά σφαγή, ὄχι µόνο ἔστησε µόνος του τήν παγίδα γιά νά πέσει µέσα, ἀλλά τήν ὥρα πού συνειδητοποίησε τήν καταστροφή πού ἐρχόταν, περιορίστηκε στό νά σχολιάσει ἁπλᾶ: «κἄν πτερωτοί γενώµεθα, µηδείς ἐλπίσῃ διαφυγεῖν τόν ὄλεθρον»!¹ Μέ ἄλλα λόγια, «καί φτερά νά βγάλουµε, µήν ἐλπίσετε ὅτι θά γλιτώσουµε τόν χαµό»! Καί µ’ αὐτή τή διαπίστωση, κάθησε ἁπλᾶ νά τόν σφάξουν καί µαζί του νά σφάξουν καί ὁλόκληρο τό στρατό του, περίπου 60 µέ 80.000 ἄντρες.²  Καί, ἐπίσης γιά πρώτη φορά στήν Ἱστορία, ὁ νικητής ἐχθρός του, τοῦ ἔκοψε τό κεφάλι καί, ἀφοῦ τό περιέφερε θριαµβευτικά γιά τρεῖς µέρες, ἔδωσε ἐντολή νά ἀδειάσουν τό περιεχόµενό του, νά τό ἐπενδύσουν µέ ἀσήµι καί τό ἔκανε κύπελλο γιά νά πίνει τό κρασί του!

Τό παράξενο στήν ὅλη ὑπόθεση εἶναι ὅτι, ὁ λαός τῆς Βασιλεύουσας καί αὐτοί οἱ λίγοι πού ἐπέζησαν, παρά τή µεγάλη συµφορά, ἀνακουφίστηκαν πού πέθανε ὁ αὐτοκράτοράς τους! Ἔτσι, γιά νά ἐπιβεβαιωθεῖ γιά ἄλλη µιά φορά ὅτι καµµία συµφορά καί κανένα κακό δέν γίνεται τυχαῖα, ἀλλά ἐµεῖς οἱ ἴδιοι δουλεύουµε σκληρά γιά νά τά ἑτοιµάσουµε.

Ποιός ἦταν, λοιπόν, αὐτός ὁ ἄνθρωπος, πού ἔγινε τόσο ἀπεχθής σέ ἐχθρούς καί φίλους καί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ἔχει ἕνα τέτοιο φριχτό τέλος, καί νά προκαλέσει στήν αὐτοκρατορία τέτοιο ὄνειδος, ὥστε νά χρειαστεῖ ἕνας ἄλλος αὐτοκράτορας, ὁ Βασίλειος ὁ Β΄, πάνω ἀπό ἕναν αἰῶνα µετά, νά ἀφιερώσει ὁλόκληρη τή ζωή του γιά νά ξεπλύνει τήν ντροπή;

Αὐτός ὁ αὐτοκράτορας, ἦταν ὁ Νικηφόρος, ὁ πρῶτος πού βασίλεψε µέ αὐτό τό ὄνοµα, ἕνας ἄνθρωπος µέ ἐλάχιστα χαρίσµατα καί πάρα πολλά ἐλαττώµατα!³ Ἀκόµα καί ὁ τρόπος πού ἀνέβηκε στό θρόνο, δείχνει τόν αἰσχρό καί θρασύδειλο χαρακτήρα του.

Ἡ αὐτοκράτειρα Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία, πού ἀνεστήλωσε µετά τήν πρώτη φάση τῆς Εἰκονοµαχίας τίς Ἅγιες Εἰκόνες καί συγκάλεσε τήν Ζ΄ Οἰκουµενική Σύνοδο (ἡ µνήµη της ἑορτάζεται τήν 9η Αὐγούστου) τόν εἶχε τιµήσει καί τοῦ εἶχε δώσει τό ἀξίωµα τοῦ Λογοθέτη τοῦ Γενικοῦ, κάτι σάν σηµερινό ὑπουργό οἰκονοµικῶν. Ὅµως, ὅπως περιγράφει γλαφυρά ὁ Θεοφάνης στή Χρονογραφία του, «τούτῳ τῷ ἔτει, µηνί Ὀκτωβρίῳ λα΄ ἰνδικτιῶνι ια΄ ὥρᾳ νυκτερινῇ δ΄, ἐπιφωσκούσης ἡµέρας δευτέρας, Νικηφόρος πατρίκιος καί γενικός λογοθέτης ἐτυράννησεν κατά τῆς εὐσεβεστάτης Αὐγούστης Εἰρήνης, Θεοῦ µέν συγχωρήσαντος ἀφάτοις κρίµασιν διά πλῆθος ἁµαρτιῶν ἡµῶν…»

Μαζί µέ µιά ὁµάδα ἀπό συνωµότες, ἀνθρώπους πού εἶχαν ὅλοι εὐεργετηθεῖ ἀπό τήν αὐτοκράτειρα καί πού ζοῦσαν στήν Αὐλή της, δείχνοντάς της λατρεία καί γεµίζοντας τήν µέ ὅρκους πίστης καί κολακεῖες, πλησίασαν τούς φρουρούς τῆς Χαλκῆς Πύλης, οἱ ὁποῖοι τούς γνώριζαν σάν σπουδαίους ἄρχοντες καί φίλους τῆς Αὐγούστας καί τούς εἶπαν ψέµµατα, ὅτι εἶχαν ἐντολή ἀπό τήν ἴδια τή βασίλισσα νά ἀναγορεύσουν τό Νικηφόρο αὐτοκράτορα, γιατί ὑπῆρχε κίνδυνος ὁ πατρίκιος Ἀέτιος νά ἀναγορεύσει τόν ἀδερφό του Λέοντα, ἐκθρονίζοντάς την!

Οἱ ἀξιωµατικοί τῆς φρουρᾶς τούς πίστεψαν, τούς ἔβαλαν µέσα στό Μέγα Παλάτιο καί ἀναγόρευσαν τό Νικηφόρο αὐτοκράτορα. Κι ἐκεῖνος ἀµέσως, ἔστειλε ἀγγελιαφόρους στόν Πατριάρχη καί σ’ ὅλη τή Βασιλεύουσα νά ἀναγγείλουν τό γεγονός καί ἔστειλε καί φρουρά στό παλάτιο τῶν Ἐλευθερίου, ὅπου ἔµενε ἐκεῖνες τίς µέρες ἡ Αὐγούστα Εἰρήνη γιά νά τήν ἐµποδίσει νά βγεῖ καί νά ἀντιδράσει. Καί τό ξηµέρωµα, τήν ἔφεραν στό Μέγα Παλάτιο καί τήν κράτησαν ἐκεῖ, ἐνῶ οἱ συνωµότες πῆγαν στή Μεγάλη Ἐκκλησία γιά τή στέψη.

Ὁ λαός δέν εὐχαριστήθηκε καθόλου µέ αὐτά τά γεγονότα. Ἀκόµα καί τόν σκοτεινό καί κρύο καιρό, τόν θεώρησαν κακό σηµεῖο. Σέ ὅλη τή Βασιλεύουσα συζητοῦσαν πῶς εἶναι δυνατόν, αὐτοί, πού ἡ βασίλισσα τούς τιµοῦσε τόσο πολύ καί τούς εἶχε γεµίσει δῶρα κι ἔτρωγαν µαζί της σάν οἰκεῖοι της καί τήν κολάκευαν καί τήν παίνευαν, τώρα νά τῆς κλέβουν τό θρόνο. Ἄλλοι πάλι, νόµιζαν ὅτι βλέπουν ὄνειρα καί τίποτα ἀπ’ αὐτά δέν ἦταν ἀλήθεια.

Ἡ γραμμή τῆς Νοσταλγίας...

Φθινόπωρο, μέ τίς καλοκαιρινές ἀχτίδες νά τοῦ συντροφεύουν ἀκόμα τά μεσημέρια, γιά νά γίνονται τά ἀπογεύματα φῶς ἱλαρό, νοσταλγικό, ἄλλων καιρῶν καί χρόνων, πού κομίζει  στήν ψυχή τή γοητεία τῆς ποίησης, ἡ ὁποία καί τά στεφανώνει.

Αὐτές οἱ περιούσιες, λοιπόν, ὧρες εἶναι πού ἀνακαλοῦν στή μνήμη ἕνα πλῆθος ἀπό πρόσωπα καί δαστηριότητες, μυρωδιές καί ἐδέσματα, ὅλα σχεδόν λησμονημένα ἀπό τούς νεότερους. Γιατί αὐτός ὁ καιρός, καιρός τοῦ φθινοπώρου παράγει μέσα στήν ψυχή φωτεινές μνῆμες πού τίς συντηρεῖ πάντα μέ τή ναφθαλίνη τῆς γοητείας, τήν ὁποία ἀποπνέουν ἐκεῖνες οἱ φευγαλέες στιγμές τοῦ χτές. Ἑνός χτές πού τό διακρατεῖ ἡ ψυχή μέ εὐλάβεια, καθώς μαζύ του συνυπάρχουν πρόσωπα ἀγαπημένα καί καθαγιασμένα στή συνείδηση. Καί πάντα σ’ ἕναν χῶρο: ἐκεῖνον τοῦ ἁπλοῦ νησιώτικου χωριοῦ, πού εὐωδίαζε αὐτόν τόν καιρό στυμένο σταφύλι καί φρεσκοκομμένο ξύλο.  Ὡστόσο αὐτόν τόν καιρό, φθινοπώρου καιρό, μποροῦσες νά ὀσμιστεῖς κι ἄλλες εὐωδιές, γιατί καθώς οἱ μῆνες παρέρχονταν καί οἱ μέρες, καθώς δηλαδή τόν τρῦγο τόν ἀκολουθοῦσε τό μάζεμα τῆς ἐλιᾶς, τότε ὁ τόπος ἄλλαζε τίς εὐωδιές καί μοσχοβολοῦσε φρέσκο λάδι, πορτοκάλι, καψαλισμένο ψωμί καί ψημμένο κυδῶνι.

Ὅμως ἄς πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή, γιά νά ὑπογραμμιστεῖ μέ εὐθεία, ἀπαρέκλιτη καί δίχως τό τρέμουλο στό χέρι καί στήν ψυχή, ὅλη ἐκείνη ἡ Νοσταλγία πού τή γεννοῦν οἱ κάθε εἴδους μνῆμες καί οἱ ζωντανές ἐμπειρίες.

Στά μέσα τοῦ Σεπτεμβρίου, καί πιό συγκεκριμένα ἀπό τή γιορτή τοῦ Σταυροῦ καί μετά, ἄρχιζαν οἱ διαδικασίες γιά τόν τρύγο καί τό πάτημα τῶν σταφυλιῶν. Τότε λοιπόν συντονίζονταν ὅλα «τ’ ἀγκειά», δηλ. ὅλα τά χρειαζούμενα σκεύη γιά τόν τρύγο, πού τά φρόντιζε ἡ κάθε οἰκογένεια μέ θρησκευτική εὐλάβεια, ἀφοῦ τότε, τήν πρό τουριστική περίοδο, αὐτές οἱ συνήθειες ἦσαν κομμάτι ἀναπόσπαστο τῆς ζωῆς ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων.

Φορτωμένα ζῶα μέ προβιές ἤ κοφίνες φέρνανε τά σταφύλια πού κόβανε οἱ ἐργάτες στ’ ἀμπέλια κι ὕστερα τἄριχναν στά μεγάλα πατητήρια, ὅπου ἕνα ἤ δυό ἄτομα τά πατοῦσαν καί τά ρίχνανε μαζύ μέ τό μοῦστο στίς μεγάλες κάδες –καροῦτες παλιότερα. Καί σέ μαστέλες πατοῦσαν σταφύλια, διαλεχτά ὅμως, γιά νά κάνουν τίς «κουρκοῦτες», τίς μουσταλευριές δηλαδή. Ἀνέβαινε, λοιπόν, ἀπό τά σπίτια μιά εὐωδιά, πού πραγματικά ἦταν χαρακτηριστική καί συνάμα πολύ ἑλκυστική. Εὐωδιά ξεχασμένη σήμερα, πού ὁ μοῦστος ἔρχεται ἕτοιμος, καθώς τά ντόπια τά σταφύλια σχεδόν ἐξαφανίστηκαν!

Τίς εὐωδιές τοῦ τρύγου τίς ἀκολουθοῦσε τό πρῶτο φρέσκο λάδι,  πού ἔβγαινε ἀπό τίς πρῶτες ἐλιές, «τό πρῶτο χέρι», δηλαδή τό μάζεμα τῶν πεσμένων πρώτων ἐλαιῶν, γιατί τότε τίποτε δέν πήγαινε χαμένο. Ἔτσι, μέ τά πρῶτα κυκλάμινα, πού στόλιζαν τούς «θαμνεμένους» ἐλαιῶνες, ἄρχιζε ἡ συγκομιδή καί τό εἰσοδικό στό σπίτι τοῦ νέου λαδιοῦ «νιό λάδ παλιό κρασί», ἡ παροιμία...

Ἀπό τό ρέμα λοιπόν, ὅπου βρίσκονταν οἱ παλιές καλιάγριες,  ἀνέβαινε ἡ εὐωδιά τοῦ νέου λαδιοῦ, πού τή συνόδευαν πάντα κάποιες ἄλλες εὐωδιές, ὅπως τοῦ καψαλισμένου ψωμιοῦ, γιά νά γίνει ἡ περίφημη «ζούπα», τοῦ ψημμένου κυδωνιοῦ καί τῶν βρασμένων χόρτων, πού μόλις εἶχε βγάλει ἡ γῆς, γιά νά φαγωθοῦν μαζί μέ τό νιό τό λάδι καί τίς φρεσκοτηγανισμένες ζαργάνες. Καί συνοδευτικό αὐτῶν τῶν ἐδεσμάτων ὁ «λάγκερος», τό πρῶτο κρασί, πού τό ἀνοίγανε πρίν ἀπό τό καλό, πού σιγόβραζε...

Τά χρόνια πού πέρασαν, ἄφησαν πολλή στάχτη, ὥστε νά χαθοῦν τά παραπάνω. Μόνο λιγοστοί ἀπομένουν νά εἶναι συντονισμένοι μέ τή γραμμή τῆς Νοσταλγίας, μέχρι νά ἐξαφανιστοῦν κι αὐτοί...

Σκόπελος                                                        π. Κων. Ν. Καλλιανός

Συζητησι του στρατηγου Μακρυγιαννη με ενα αθεο

"Του αϊ-Γιαννιού του Θεολόγου το βράδυ ήταν κάτι λογιότατοι εις το σπίτι μου, μισομαθείς και άθρησκοι. Πιάνει ο ένας και λέγει:
Πώς ο Θεός θα διόριζε την Θεοτόκο να γεννήσει τον Χριστόν και να μείνει παρθένο, πώς γένεται αυτό; Του λέγω:
Εις το σκολειόν όπου πάτε, θεολογίαν σπουδάζετε και φιλοσοφία ή το ένα; Λέγει:
Φιλοσοφίαν μόνον. Τον άφησα, δεν του ματάκρινα τίποτας, και πέσαμεν σ' άλλες ομιλίες, δια ν' αστοχήσει αυτό.
Μετά από καιρόν του λέγω: Εσύ, φίλε, είσαι κουτσός· διατί κάνεις αδρασκελιές δια δύο ποδάρια, εις καιρόν οπού έχεις ένα ποδάρι μόνον;
Όχι, λέγει, δύο έχω, και καλά! Του λέγω, ένα μόνον έχεις, και εκείνο τσακισμένο. Όχι, λέγει, δύο! Σώπα, του λέγω, ψεύτη!
Σηκώνεται απάνω, λέγει: Ορίστε οπού χω δύο και περπατώ.
Βρέ αδελφέ, του λέγω, δεν σε ρώτησα εγώ, εκεί όπου σπουδάζεις τί μαθαίνεις, θεολογικά και φιλοσοφικά, και μου είπες μόνος σου ότι μαθαίνεις φιλοσοφικά μόνον; και διατί σπουδάζεις το ένα και κάνεις κρίση δια τα δύο.... και είσαι μισόθρησκος και θιαμαίνεσαι πώς η Θεοτόκο γέννησε τον Χριστόν κι έμεινε παρθένο;
Εσύ δεν μπορείς να το γνωρίζεις, ότι είσαι κουτσός· αυτός ο άγιος ο σημερινός και ο άγιος Βασίλειος και οι άλλοι πατέρες της Εκκλησίας το γνωρίζουν, ότι είχαν πρώτα αρετή, ηθική, και σπούδαξαν και την θεολογίαν πρώτα και την φιλοσοφία και γνώρισαν με την εντέλειαν το ένα και τ' άλλο και έγιναν και καλοί χριστιανοί ορθόδοξοι θεολόγοι και καλοί φιλόσοφοι, και τότε έλαβαν και την φώτιση του Θεού και την ευλογίαν του και της βασιλείας του και έγιναν πατέρες της Εκκλησίας και άγιοι, και δι' αυτά όλα τους έκαμαν εικόνες και τους προσκυνούμεν, και αυτείνοι ξέρουν πώς ήταν η Θεοτόκο, ποιά αρετή, ποιά αγαθότη, και πώς εσαρκώθη και πώς εγεννήθη και πώς εσταυρώθη, να σώσει εσένα τον παλιάνθρωπον, τον αχάριστον, και απάνω να σού δείξω πώς, δια να γιομίσει το ξεροκέφαλό σου, και σέναν και των ομοίων σου.
Δεν σηκώνεταν, να μην τον χτυπήσω, ότι μ' έβλεπε θυμωμένον οπού του μιλούσα. Με το στανιό τον σήκωσα, του λέγω: Έμπα εις την άλλη κάμαρη μέσα, και εις της κλειδωνιάς την τρύπα να βάλεις τ' αυτί σου, και ό,τι σού ειπώ κρυφά να μας ειπείς όταν θα βγείς έξω.
Μπήκε μέσα, έβαλε το αυτί του εις την κλειδωνότρυπα. Του λέγω: Βάλ' το πλησίον - και εγώ απ' όξω φυσάγω πολύ. Έβγα, του λέγω, να μας ειπείς τί σού είπα. Βήκε, λέγει: Ένας αγέρας μου γιόμωσε το αυτί μου.
Του λέγω: Και αυτό της θεία-Πρόνοιας με την Θεοτόκον αγέρας είναι, είπε και έγινε, δεν είναι ανθρώπινον έργον, και δια τούτο εγεννήθη και έμεινε παρθένος·
έλα να σού δείξω και το έργον ποίον είναι.
Παίρνω ένα καρφί και το βαρώ και μπαίνει εις τον τοίχο· τότε το βγάζω, του λέγω:
Αυτό λέγεται, λογιότατε, έργον, ότι χάλασε τον τοίχον."


ΠΗΓΗ: "ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ", Στρατηγού Μακρυγιάννη

ο λαός ξανασταυρώνεται!…

του τελευταιου των Μοϊκανων 

παπα-Ηλια Υφαντη

Η  γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού μας παραπέμπει στη Μεγάλη Βδομάδα και τα Πάθη του Χριστού.

Και, όπως το περιεχόμενο της γιορτής αυτής προκαλεί στο χριστεπώνυμο πλήρωμα έντονα συναισθήματα ευλάβειας, έτσι και σε καθένα σκεπτόμενο άνθρωπο  δημιουργεί εύλογες απορίες  και ερωτήματα. Όπως, για παράδειγμα, είναι το σχετικό με το ποιοι και γιατί σταύρωσαν το Χριστό:

Και η απάντηση, στην προκειμένη περίπτωση, είναι, οπωσδήποτε, ευνόητη: Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να σταυρώσουν το Χριστό, εκτός από κάποιους ειδεχθείς κακούργους! Και ποιοι ήταν οι κακούργοι; Όχι, βέβαια, κάποιοι λήσταρχοι και οι φονιάδες και πάσης φύσεως βαρυποινίτες ή κάποιοι απ’ αυτούς, που οι αρχιτρομοκράτες της άρχουσας αναρχίας τους «βαφτίζουν» τρομοκράτες. Όπως ήταν, για παράδειγμα, ο Νταβέλης ή ο Γιαγκούλας ή κάποιοι άλλοι παρόμοιοι. Οι οποίοι διέθεταν, αρκετή λεβεντιά και φιλότιμο, ώστε συχνά απ’ αυτά, που έπαιρναν απ’ τους πλούσιους, να βοηθούνε τους φτωχούς! Ή, όπως ήταν οι περίφημοι κλέφτες, που πρωτοστάτησαν στην εθνική παλιγγενεσία και πρόσφεραν το αίμα τους και τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας.

Δεν ήταν, λοιπόν, αυτοί. Αλλά οι κακουργότεροι μεταξύ των  κακούργων. Όπως είναι σε κάθε εποχή κάποιοι εκπρόσωποι της θρησκείας, του Νόμου και του Μαμωνά. Οι οποίοι συνεργάζονται, για να διαπράττουν σε βάρος των λαών τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Και πρώτοι-πρώτοι οι εκπρόσωποι της θρησκείας: Οι κλειδοκράτορες του πνευματικού θησαυροφυλακίου, που πωλούν τα πνευματικά πρωτοτόκια, για να πάρουν ως αντιπαροχή υλικά αγαθά και απάνθρωπα προνόμια. Αυτοί, που οφείλουν να είναι στο πλευρό των “ελαχίστων αδελφών” του Χριστού και  γίνονται τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των σταυρωτών του λαού…

Και, βέβαια οι αρχιερείς του Μαμωνά! Που πρωτοστατούν στη σταύρωση εκατομμυρίων αθώων. Αφού τους παίρνουν το ψωμί και τους προσφέρουν το θάνατο. Με την πείνα και τον πόλεμο….
Κι ακόμη οι αξιότιμοι νομοθέτες! Που κάθε, σχεδόν, νομοθέτημά τους υπαγορεύεται από δολιότητα και  συνιστά παγίδα σε βάρος του λαού. Καθεστώς που υπηρετούν, κατά κανόνα, και οι πάσης φύσεως, προνομιακά μισθοδοτούμενοι Ηρακλείς της νομιμότητας. Που υποτίθεται ότι υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Αλλά στην πραγματικότητα συμβιώνουν αρμονικότατα με την αδικία. Και από εκπρόσωποι της δικαιοσύνης, καταντούν να είναι εκπρόσωποι των πρωταθλητών της αδικίας…

Όπως είναι, εδώ και τώρα, στον τόπο μας και στις μέρες μας η τωρινή και πρώην συγκυβέρνηση του δικομματισμού και συλλήβδην η συμμορία των υπερασπιστών του μνημονίου. Οι οποίοι λειτουργούν, όχι βέβαια ως εκπρόσωποι, αλλά ως δολοφόνοι του λαού και ολετήρες της πατρίδας. Με επικεφαλής κάποια κολεγιόπαιδα της Μπίλντεμπεργκ και ανδρείκελα της Μέρκελ. Που καταληστεύουν το φτωχό λαό, για να ικανοποιήσουν την αδηφάγο απληστία των τοκογλύφων. Και όμως, παρόλα αυτά οι εφιάλτες αυτοί ισχυρίζονται ότι κάνουν τα εγκλήματά τους  νόμιμα. Πράγμα που συμβαίνει, δεδομένου ότι έχουν διαστρέψει κάθε έννοια δικαίου και ηθικής. Αφού έχουν νομιμοποιήσει την κλοπή,  τη ληστεία, την απάτη την αδικία και κάθε είδους διαστροφή . Και θεοποίησαν συλλήβδην την κακουργία.

Όπως και οι γραμματείς με τους φαρισαίους, οι οποίοι, στο όνομα της νόμιμης κακουργίας τους δολοφόνησαν το Χριστό: «Εγώ, τους είπε ο Πιλάτος, δεν βρίσκω στον άνθρωπο αυτό καμιά ενοχή». Κι εκείνοι του αποκρίθηκαν: «Εμείς έχουμε νόμο. Και, σύμφωνα με το νόμο μας αυτό, πρέπει να πεθάνει. Γιατί λέει ότι είναι γιος του Θεού»…

Και ασφαλώς, το τελευταίο που ενδιέφερε τους απατεώνες αυτούς, ήταν ο Θεός. Γιατί  το μόνο, που ασφαλώς τους ενδιέφερε, ήταν τα αμαρτωλά τους συμφέροντα. Τα οποία θίγονταν απ’ την διδασκαλία και δράση του Χριστού.

 Όπως συμβαίνει και με τους σημερινούς τοκογλύφους, οι οποίοι δολοφονούν και σταυρώνουν τους λαούς, στο όνομα της τοκογλυφίας. Την οποία  φροντίζουν να νομιμοποιούν και να θεοποιούν τα απανταχού της Γης εξωνημένα ανδρείκελά τους.

Και το άκρως θλιβερό και αποκαρδιωτικό, στην τωρινή συγκυρία, είναι ότι ο λαός είναι συνυπεύθυνος, δεδομένου ψηφίζει τους δολοφόνους, τους δικούς του και των συνανθρώπων του.

Σε αντίθεση με το λαό της εποχής εκείνης, ο οποίος δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Οπότε τον χρησιμοποιούσαν οι διάφοροι νταβατζήδες, ανάλογα με τις περιστάσεις, προκειμένου να δημιουργήσουν ηθικό αντίβαρο στο κακούργημά τους.

 Πράγμα, που κάνουν, κατά κανόνα, οι αιώνιοι φαρισαίοι, όταν θέλουν να εξοντώσουν ένα άτομο ή και έναν ολάκερο λαό: Θυμηθείτε τι έγινε στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη. Και τι γίνεται πρόσφατα στη Συρία Όπου εφευρίσκουν διάφορα προσχήματα και «προφάσεις εν αμαρτίαις» (Αλκάιντα, πυρηνικά, χημικά, κλπ). Έτσι ώστε να σπιλώνουν τις ηγεσίες και να δημιουργούν τα ανήθικα ηθικά ερείσματα, προκειμένου να αλώσουν τις χώρες  και να εξοντώσουν τους λαούς.

Και βέβαια αρκετά εύγλωττη είναι και η δική μας περίπτωση. Κατά την οποία η φύτρα των, διαχρονικά, μεγαλύτερων κακούργων και δολοφόνων, έκαμαν συστηματική εκστρατεία κατασυκοφάντησης σε βάρος μας. Προκειμένου να δώσουν ηθικά ερείσματα στο δολοφονικό τους σχέδιο. Με πρωταθλητές της συκοφαντικής τους εκστρατείας κάποιους πολιτικούς μας εφιάλτες, που μιλούσαν για «διεφθαρμένο λαό» άλλα συναφή κακοηθέστατα. Και ύστερα οι αρχιφασίστες και αρχιναζιστές αυτοί έχουν το απύθμενο θράσος να  μιλούν για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Όταν συλλήβδην μας δολοφονούν και παράλληλα καταπροδίδουν και ξεπουλάνε την πατρίδα μας. Και δίνουν σε βάρος του λαού αλλεπάλληλα ρεσιτάλ νομικής και οικονομικής και αστυνομικής βαρβαρότητας.

Ενώ, αν είχαν και ίχνος, έστω, ντροπής και φιλοτιμίας, θα έπρεπε να είχαν κρυφτεί και βουβαθεί. Αλλά πού να βρουν τη ντροπή και το φιλότιμο οι συνειδητά ασυνείδητοι και αμετανόητοι αυτοί προδότες και δολοφόνοι!…

 Ιλαρίωνας: «Οι ΗΠΑ θέλουν να καταστρέψουν τη Ρωσική Εκκλησία»

Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείο Μόσχας, πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ενδιαφέρονται για την αποδυνάμωση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Η Αμερική ενδιαφέρεται για την αποδυνάμωση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, διότι, όπως έχει πει κι ένας Αμερικανός αναλυτής, σύμβουλος προέδρων των ΗΠΑ, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η κύρια δύναμη την οποία οι ΗΠΑ πρέπει να καταστρέψουν είναι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό συμβαίνει τώρα», δήλωσε ο Ιεράρχης στο τηλεοπτικό κανάλι Rossiya 24.

Ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας τόνισε επίσης πως είναι απολύτως προφανές ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ βρίσκεται πίσω από τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου και προσέθεσε: «Ο Αμερικανός πρεσβευτής συνεχώς προσφέρει συμβουλές στον Πέτρο Ποροσένκο, κι ένας άλλος πρεσβευτής των ΗΠΑ επισκέπτεται συχνά τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο».

Προς το παρόν δεν υπάρχουν θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να ενώσουν τους Ουκρανούς εκτός από τον Μητροπολίτη Ονούφριο», δήλωσε επίσης ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας.