Η ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΦΙΛΤΑΤΗ ΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ! -
“Οὐκ ἀρνησόμεθά
σε…” Πολύ εύκολα λέγονται τα
λόγια τα
μεγάλα, από μας τους
μικρούς και
μηδαμινούς… Πανεύκολα
σκορπίζουμε περίτρανες
ομολογίες και
αποδεχόμαστε
χειροκροτήματα και επευφημίες. Προβαίνουμε σε
πρόωρες
«αγιοκατατάξεις» εν ζωή και σε
μεροληψίας
μακαρισμούς προ τέλους. Ταύτα πάντα,
«ποιητική αδεία».
Καταντούμε αηδία με τον
αυτοέπαινο,
την φιλοφρόνηση και την κολακεία.
“Οὐκ ἀρνησόμεθά
σε, φίλη Ὀρθοδοξία!” Οι μεγάλοι Πατέρες που
τα είπαν, τα
εννοούσαν και
τα επισφράγισαν με τους διωγμούς τους,
τα παθήματά τους,
τις θυσίες τους
και τα μαρτύριά τους τα
οποία έπαθαν για
την δική Του Αγάπη και
την δική Του Αλήθεια.
«Τας αλγηδόνας των Αγίων ας υπέρ Σου έπαθον…» Όλα όσα έλεγαν, τα
βίωναν, τα
ζούσαν. Την
πράξη βρήκαν ως Θεόπνευστοι,
«εις θεωρίας επίβασιν».
Κρίμασιν οις οίδεν Κύριος, εμείς, μένουμε στα
λόγια “της
παχυάς φακής”. Κάνουμε βαρύγδουπες
ομολογιακές δηλώσεις: “Οὐκ ἀρνησόμεθά
σε…” Και σε αρνούμαστε, Φίλη
Ορθοδοξία. Σε
απαρνούμαστε με
αρνήσεις
τρεις και χίλιες δεκατρείς. Σε
αρνούμαστε, όχι μόνο όπως ο Απόστολος Πέτρος, αλλά όπως όλοι οι Απόστολοι.
Το αναφέρει ξεκάθαρα ο
Ευαγγελιστής Μάρκος: “ἐάν με δέῃ
συναποθανεῖν σοι, οὐ μή σε ἀπαρνήσομαι. ὡσαύτως δὲ καὶ πάντες ἔλεγον.”
(Μαρκ. 14, 31).
Όλοι τα ίδια έλεγαν,
«δεν πρόκειται να
Σ΄ αρνηθούμε.» Μη μου λέτε για ήρωες και
μαχητές επισκόπους. Μη
μου μιλάτε για
«χαλκέντερους»
διδασκάλους και
λέοντες-χαμαιλέοντες
μητροπολίτες. Εδώ ολόκληροι Απόστολοι
θαυματοποιοί, με εξορκισμούς, ιάσεις και
νεκραναστάσεις και όμως πρόδωσαν,
αρνήθηκαν και
απαρνήθηκαν ενώ ορκίζονταν
και επιδείκνυαν μάχαιρα
απειλητική: «δεν πρόκειται να
Σ΄ αρνηθούμε.»
Θεέ μου, τί μεγάλα λόγια! “Ακόμη κι αν
χρειαστεί να πεθάνω μαζί σου, δεν
θα σ΄ αρνηθώ!” Κι όμως… αμέσως ευθύς, μπροστά σε μία παιδίσκη, σ΄ ένα τόσο δα
μικρό, ανήμπορο και
ντροπαλό δεκάχρονο
κοριτσάκι: “ουκ
οίδα τον Άθρωπον!”
Συγκλονίζομαι,
ανατριχιάζω. Έπρεπε να
σταματήσω να γράφω, εδώ…
Στ΄ αλήθεια κλαίω και
απορώ. Δεν κλαίω για
αυτούς. Τα δικά μου χάλια κλαίω. Πόσε φορές και εγώ, σε
απαρνήθηκα
Χριστέ μου.
Ορθοδοξία μου, Φίλη μου,
Φιλτάτη μου Αλήθεια! Φίλος ο “Πλάτων” ο
πνευματικός, φίλος ο γέροντας
και ο παπούλης, φίλος ο επίσκοπος
και διδάσκαλός μου.
Φιλτάτη η Αλήθεια! “Οὐκ ἀρνησόμεθά
σε, φίλη Ὀρθοδοξία!”
Και κάτι σημαντικό επ΄ αυτού. Ο τίτλος του
παρόντος άρθρου
αυτού «Φίλη και
Φιλτάτη
Ορθοδοξία» σημαίνει στην
κυριολεξία: «Ερωμένη Ορθή Δόξα και
προσφιλεστάτη Ορθή Λατρεία!» Το “φίλη
Ορθοδοξία”, δεν
το λέγουν οι Άγιοι Πατέρες με
την έννοια της
απλής φιλίας αλλά της Ερωμένης! Αναφέρονται
στον Θείο Έρωτα, ο
οποίος
αποτελεί τα διάπλατα
ανοιχτά πρόθυρα της
Θεώσεως. Η Θέωση πρέπει πάντοτε να
γράφεται με
“Θ” Κεφαλαίο διότι αναφερόμαστε
στον Θεό, στον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό, όχι σε κάποια θεότητα ή θεοποίηση του
“εγώ”.
Οι Άγιοι Πατέρες είχαν τέτοιο απερίγραπτο Έρωτα Θεϊκό με την
Ερωμένη τους
Ορθοδοξία που δεν
περιγράφεται με
λόγια, όσες
θεολογίες
ακαδημαϊκές κι αν “σκαρφιστούμε”, όσα μεγάλα λόγια και
να πούμε. Δεν
θα μπορέσουμε ποτέ οι
πεπερασμένοι εμείς, να το
διανοηθούμε. Δεν είναι θέμα διανοήσεως,
κατανοήσεως και
λογικής. Είναι θέμα υπέρλογο περί Λόγου Θεού, Σοφίας και
Δυνάμεως.
Άλλο πράγμα η δύναμη της
αγάπης και άλλο η εξ΄
ύψους δύναμις του
Αγιοπνευματικού Έρωτος.
Αυτή η
Τριαδολογική Θεία Δύναμις,
την οποία ψάλλουμε
μεγαλοπρεπώς στο Τρισάγιο, του
Αμαλήκ-Οικουμενισμού την δύναμιν
ετροπώσατο. Την
φλόγα των
αιρέσεων και
των παθών κατέσβεσεν.
Οι Άγιοι Πατέρες νίκησαν τον ανθρώπινο έρωτα με Έρωτα Θεϊκό, Έρωτα Απερίγραπτο, Ανέκφραστο και Ακατάληπτο για την Ορθοδοξία. «Ακατάληπτον εστί» το τελούμενον αυτοίς περί Έρωτος Ορθοδοξίας. Εμείς μένουμε υποταγμένοι στον ανθρώπινο έρωτα, υποδουλωμένοι στα φρικτά μας πάθη και τολμούμε έπειτα και θεολογούμε. Ευθύς αμέσως όμως προχωρούμε στην άρνηση της Αγιοπατερικής Αληθείας.