Ομολογία

Ολοι αυτοί οι μαύροι ογκοι,
που διαμαρτυρηθηκαν για την προφυλάκισι (καλώς ή κακώς) του Εφραίμ,
πως ανέχονται οι αναίσθητοι,
ΕΙΚΟΣΙ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ,
τον "αφορισμό" γιά το όνομα του Χριστού,
του πρύτανι των Ελλήνων Θεολόγων;

Θα απαντήση κανένας μαύρος όγκος;

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Η επέτειος ενός χαρμοσύνου γεγονότος, έχει μεγάλη σημασία και προξενεί ιδιαίτερη χαρά σε όσους σχετίζονται με αυτή. Η επέτειος όμως μιάς μεγάλης αδικίας, για μεν τον αδικούμενο και πνευματικό άνθρωπο, είναι δόξα, τιμή, ευλογία και έπαινος, διά δε τους αδικούντες είναι κόλαση αιώνια και βάσανο ακατάπαυστων τύψεων συνειδήσεως.

Πριν από ένα δεκαπενθήμερο, στις 18 Δεκεμβρίου, ήταν η χαρμόσυνη και θλιβερή επέτειος του αδίκου, ανυποστάτου και παρανόμου αφορισμού του διακεκριμένου ανά τον Ορθόδοξο κόσμο Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου. Κοντεύει μία σχεδόν εικοσαετία και αυτή η επάρατη εκκλησιαστική αδικία δεν έχει τελειωμό.

Για τους υπαίτιους και δόλιους ενορχηστρωτές αυτής της κραυγαλέας αδικίας, η επέτειος αποτελεί ένα ακόμη επιπρόσθετο ενοχοποιητικό στοιχείο εις βάρος τους, εις μνημόνιο μεγίστης ατιμίας, εις μνημόσυνο αιωνίας αισχύνης. Η ιστορία τους δικάζει, το Κανονικό Δίκαιο τους καταδικάζει και ο Θεός προετοιμάζει τις κολάσεις που θα υποστούν εάν δεν μετανοήσουν και δεν επανορθώσουν το κακό πάραυτα.

Ο αυστηρός προειδοποιητικός λόγος του Αγίου Γέροντος Παϊσίου θα έπρεπε να έχει αγγίξει το αίσθημα δικαιοσύνης εντός τους και να είχε θίξει την πνευματική ευαισθησία τους, εάν όντως αυτή υφίσταται... (μετά λύπης το λέγω και όχι μετά σαρκασμού):

"Ο Προφήτης Ηλίας τροχάει και ετοιμάζει την μάχαιράν του! Και μάλιστα θα αρχίσει πρώτα από τους πατριάρχες, δεσποτάδες, παπάδες και μοναχούς!" (Αγιος Γέρων Παϊσιος)

Σε αυτό το σημείο, θέλω να υπογραμμίσω και να ξεκαθαρίσω μια πολύ μεγάλη πλάνη (ακούσια πιστεύω) και τραγικό εκκλησιολογικό σφάλμα (ασυνείδητο) εκ μέρους πολλών Ορθοδόξων. Πρέπει να πάψει οριστικώς αυτό το ανόσιο, ανούσιο και ανόητο παραμύθι ότι "δεν πρέπει να κρίνουμε τους Πατριάρχες και τους Δεσποτάδες" διότι είναι τελείως αντιαγιογραφικό, αντορθόδοξο και εμμέσως πλην σαφώς προωθεί την εκκλησιαστικήν ασυδοσία, αναρχία και τρομοκρατία.

Οταν το λέγουν οι άγιοι Γέροντές μας, εννοούν να μην τους καταδικάζουμε, να μην έχουμε κακία και εμπάθεια εναντίον τους, όχι όμως και να μην κρίνουμε (εξετάζουμε) έαν οι ενέργειές ή οι δηλώσεις τους είναι σύμφωνες με την Ορθόδοξη Πίστη και το Ευαγγέλιο...

Εάν εξετάζαμε την Εκκλησιαστική Ιστορία θα βλέπαμε δυστυχώς ότι οι πλείστοι από τους μεγαλυτέρους αιρετικούς ήταν ιερείς και αρχιερείς. Η ιερωσύνη (πράγμα που είχε και ο Ιούδας αλλά και ο Πέτρος) δεν είναι αυτόματο εχέγγυο απαλλαγής από λάθος ή αίρεση. Ολοι κρίνονται και όλοι υπόκεινται σε ενδεχόμενο σφάλματος, ασχέτως βαθμού ή θέσεώς τους.

Ακόμη και ο ίδιος ο Πατριάρχης κρίνεται, πρέπει να εξομολογείται και να έχει πνευματικό...

Αλήθεια, έχει; Εάν ναί, τί άρα να του υπέδειξε για αυτό το σοβαρότατο θέμα; Και ο πνευματικός του Αρείου είχε διαφωνήσει μαζί του και τον είχε επιπλήξει για τις αιρετικές του δοξασίες αλλά ο δαιμονισμένος πια Αρειος "ουκ ηβουλήθη συνιέναι."

Ο ίδιος λοιπόν ο Πατριάρχης έχει ανωτέρα αρχή και αυτή είναι, πρώτον ο Θεός, έπειτα ο πνευματικός του και έπειτα ο Πιστός Λαός, η συνείδηση του Σώματος του Χριστού που τον αναγνωρίζει σαν οικουμενικό πατέρα και δέχεται να είναι υπό από την προστασίαν του.

Στην Ορθοδοξία κανείς δεν είναι "αλάθητος Πάπας" και ασχέτως της μεγαλοσχήμου θέσεώς του, ο κάθε πιστός (ακόμη και ο νεωκόρος ή ο νεοφώτιστος εάν είναι σε ώριμη ηλικία) έχουν κάθε δικαίωμα από τον Ιδιο το Θεό να εκφέρουν κρίση για το σωστό, το δίκαιο και αληθινό, «να κρίνουν την δικαίαν κρίσιν» (το «κρίνατε» είναι μάλιστα στην Προστακτική) και να ελέγξουν μια αδικία ή μία αίρεση. (Ιωάν. 7, 24)

Ακόμη και ο Μέγας Βασίλειος που εορτάσαμε, όχι μόνον υποστηρίζει την δίκαιη κρίση μας "ευκαίρως ακαίρως" (Β' Tiμ. Δ', 2-4) αλλά και προχωρά ένα βήμα ακόμη παραπέρα λέγοντας πως "ο Επίσκοπος εστίν ο οφθαλμός του ποιμνίου και εί αυτός σκανδαλίζει υμάς, δύνασθε κατά το του Χριστού ρήμα αποκοπείν παρ' αυτού", μπορούμε δηλαδή να τον αποκόψουμε σαν καρκίνωμα!

Εμείς βέβαια δεν επιθυμούμε καμμία αποκοπή, δεν επιδιώκουμε την ενορχήστρωση κανενός σχίσματος, ούτε πάλι συμφωνούμε με τον άκρατο και αδιάκριτο ζηλωτισμό. Δεν θα μείνουμε όμως σιωπηλοί και δειλοί διότι στο Βιβλίο της Αποκαλύψεως ο Θεός αναφέρει κάποιες σοβαρές αμαρτίες ως κριτήριο κολάσεως (και μάλιστα απαριθμείται πρώτη-πρώτη ως μεγίστη αμαρτία, μετά την βαλσφημίαν του Αγίου Πνεύματος η οποία δεν συγχωρείται): "Ουαί τοις δειλοίς!" (Αποκαλ. 21, 8)

Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης και οι εμπλεκομένη "λιντσαριστική παρέα" των εκπροσώπων τοπικών εκκλησιών, (ντρέπομαι να τους αναφέρω) παραμένουν ακόμη αμετανόητοι, αναίσθητοι και ασυνείδητοι μπροστά στα πολυάριθμα, κραυγαλέα ξεσπάσματα και εξακριβωμένα ξεσκεπάσματα που τόσα χρόνια έλαβαν χώρα εκ μέρους Αρχιεπισκόπων, Μητροπολιτών, Θεολόγων, Λαϊκών και άλλων Εκκλησιαστικών Προσωπικοτήτων, οι οποίοι αποκαλύπτουν και καταδικάζουν τις αντικανονικές, συνωμοτικές και παράνομες μεθοδεύσεις εκείνης της Συνόδου.

Πολλοί μάλιστα από τους παρόντες της επαισχύντου εκείνης Συνόδου, είναι δυστυχώς υποκριτές και αχάριστοι (το λέγω υπευθύνως) διότι οι ίδιοι απήλαυσαν πλουσίως και ωφελήθηκαν τα μέγιστα από τα δυναμικά και αντιαιρετικά κηρύγματα του κ. Σωτηροπούλου στις Μητροπόλεις τους και τον είχαν προσκαλέσει πολλές φορές στο παρελθόν ως επίτιμο και καταξιωμένο εργάτη του Ευαγγελίου.

Το «ευχαριστώ» τους τώρα είναι αυτό:

"Σε κρεμούμε ανελέητα σαν δήμιοι δίχως οίκτο..." Διότι αυτό θα πει αφορισμός: πνευματικό κρέμασμα, πραγματική εξολόθρευση, αποκλεισμός σωτηρίας και καταδίκη εις κόλασιν αιωνίαν, διότι όχι μόνο δεν επιτρέπεται η συμμετοχή ενός αφορισμένου στα Μυστήρια, αλλά ούτε καν ο Εκκλησιασμός του, ούτε και ο ενταφιασμός του... Δηλαδή "ψοφάει σα σκυλί".

Για αυτόν ακριβώς το λόγο και οι Ιεροί Κανόνες είναι πάρα πολύ αυστηροί εις το να εξετάζουν εάν τηρήθηκαν εκ των προτέρων οι προκαθορισμένες, επιβεβλημένες διαδικασίες ενός αφορισμού. Το Κανονικό Δίκαιο επισημαίνει ότι θα πρέπει πρωτίστως να έχουν εξαντληθεί όλα τα άλλα ένδικα μέσα και περιθώρια μετανοίας "εξωδίκως" προς αποφυγήν της αλόγιστης και επιπόλαιης χρήσης αυτού εσχάτου όπλου της ύστατης τιμωρίας και φρικτότατης ποινής.

Συνεπώς, η κατάσταση είναι πιό τραγική και θλιβερή διότι υποτίθεται η εκκλησιαστική μας ηγεσία επιδεικνύει (ή όφειλε να επιδεικνύει) ανώτερη αγάπη από αυτή που πολύ τολμηρά, ολοπρόθυμα και ανερυθρίαστα επιδεικνύει προς τους αιρετικούς στους "οικουμενικούς διαλόγους της αγάπης". Οι δικοί μας Αρχιερείς υποτίθεται εκπροσωπούν την Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, την Αγάπη και θα έπρεπε αυτοί πρώτοι να σταθούν υπογραμμοί και υπόδειγμα φιλανθρωπίας, μακροθυμίας και συγχωρήσεως στα του οίκου τους.

Δόξα τω Θεώ όμως υπάρχει η δικαιοσύνη του Θεού και η Παγκόσμια Κρίση. Εκεί θα λυθούν τα πάντα. Εκεί θα κυριαρχίσει τελεσίδικα η εκδίκαση και η εκδίκηση του Θεού. «Εμη εκδίκησις, Εγώ ανταποδόσω, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ».

Στις 18 Δεκεμβρίου 1993, η λεγομένη "Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος" (αποδεδειγμένως Ληστρική) με διπλωματικό και αυθαίρετο τρόπο, κατέστρωσε τον αιφνίδιο αφορισμό του γνωστού τοις πάσι και πανεντίμου Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου, διαπράττοντας πέντε κυρίως ανεπίτρεπτες παρανομίες, πέντε σοβαρότατες παραβάσεις και βαρύτατα ατοπήματα τα οποία αυτομάτως καθιστούν τον αφορισμό άκυρο και ανυπόστατο:

1. Δεν έγινε η νόμιμη, καθορισμένη και επιβεβλημένη κλήσι σε απολογία, του κατηγορουμένου

2. Δεν έλαβε χώρα καμία απαγγελία συγκεκριμένης κατηγορίας

3. Δεν διενεργήθηκε καμία ένορκη διοικητική εξέταση των υποτιθεμένων κατηγοριών προς αποφυγήν συκοφαντίας

4. Δεν ενημερώθηκε εκ των προτέρων (όπως ορίζει το Κανονικό Δίκαιο) η υφιστάμενη Εκκλησιαστική Αρχή, ο Κανονικός Επίσκοπος (ο οποίος επέχει θέση δικαστικού) και πνευματικός πατέρας του κ. Σωτηροπούλου, ο Μακαριστός και όντως Μακαριώτατος, ο εν παντί και πάσι Σεβασμιώτατος, πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, δεν κοινοποιήθηκε λοιπόν η απόφαση ούτε στον Επίσκοπό του, ούτε στον ίδιο τον κ. Σωτηρόπουλο, και τέλος,

5. Δεν του στάλθηκε ποτέ το επίσημο πρακτικό το οποίο ζήτησε ο κ. Σωτηρόπουλος δια της αναγκαίας νομικής οδού.

Η αλήθεια είναι πως μόνο η πρώτη παράβαση αφ' εαυτής είναι συντριπτικώς υπέραρκετή και καθιστά τις υπόλοιπες παραβάσεις περιφρονητέες.

Ως κατακλείδα, θα μοιραστώ στην αγάπη σας ένα αξέχαστο ανέκδοτο που με την χαρακτηριστική του ευθυμία, την έντονη αλλά και λίαν σπάνια αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει ο ο κ. Σωτηρόπουλος, απήλαυσα ο ίδιος σε μία προσωπική οικία κατά την παραμονή του εδώ στην Μελβούρνη.

"Ενας Λόχος στρατιωτών αρνήθηκε να πάει για πόλεμο. Ο Διοικητής λοιπόν, αφού άκουσε για αυτή τους την απραξία, τους κάλεσε να απολογηθούν (να και κάποιος που τουλάχιστον τηρεί τις νόμιμες διαδικασίες). Ο απολογούμενος του Λόχου ξεκίνησε λέγοντας:

"Κύριε Διοικητά, έχουμε δέκα σοβαρούς λόγους που δεν πήγαμε για πόλεμο." - "Να τους ακούσω" λέγει ο Διοικητής. - "Πρώτον, δεν είχαμε όπλα. Δεύτερον, δεν...." - "Σταμάτα!" διατάζει ο Διοικητής. Ο πρώτος λόγος είναι αρκετός, δεν θέλω να ακούσω τους υπολοίπους εννέα!"

Ετσι λοιπόν και εδώ, ο πρώτος και μόνον λόγος που καθιστά άκυρον τον αφορισμόν, το ότι "δεν έγινε η νόμιμη, καθορισμένη και επιβεβλημένη κλήση σε απολογία του κατηγορουμένου" είναι υπέραρκετός, τα λέγει όλα και δεν είνε ανάγκη να ακούσουμε άλλους λόγους ακυρώσεως του αφορισμού...

Τέλος, στην φετεινή Εγκύκλιό του, "Πατριαρχική απόδειξις επί τοις Χριστουγέννοις", ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης δεν παρέχει καμία απόδειξη περί αγάπης και συγωρήσεως παρά μόνο λόγια χειλέων άκαρπα, λόγια εις τον εκκλησιαστικόν αέρα.

"Ας... βιώσωμεν την επί γής και εντός των καρδιών μας ανυπέρβλητον Ειρήνην και την πλήρη αγάπης ευδοκίαν του Θεού προς ημάς.

Ας καταστήσωμεν εαυτούς πρόσωπα κοινωνούντα αγαπητικώς μετά του Θεού και του συνανθρώπου, μετατρεπόμενοι από άτομα εις πρόσωπα.

Ας αποβάλωμεν τα προσωπεία του διεσπασμένου και αποκεκομμένου από τον Θεόν και την εικόνα Αυτού, τον συνάνθρωπον, τον πλησίον, εγωϊστικού ατόμου..."

Βεβαίως, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν εξαιρεί τον εαυτόν του από τα παραγγέλματά του, εφ' όσον ομιλεί σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Ας βιώσει λοιπόν ο ίδιος πρώτα εντός της καρδίας του την ειρήνη μετά του συνανθρώπου του Θεολόγου και ας επιδείξει (μιας και ο τίτλος "Απόδειξις") πλήρη αγάπη προς αυτόν που αδίκως αφόρισε. Ας καταστήσει παραδειγματικώς τον εαυτό του πρόσωπον κοινωνούν αγαπητικώς μετά του αδικηθέντος παρ' αυτού και ας, τέλος πάντων, αποβάλει το προσωπείον του διεσπασμένου και αποκεκομένου από τον Θεόν και την εικόνα Αυτού, αφού και ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος παραμένει όντως εικόνα πορευομένη στο καθ' ομοίωσιν, στέκει στιγματισμένος συνάνθρωπος, παραστέκει να είναι «ο πλησίον».

"Και τις εστίν ο πλησίον;" Ο τετραυματισμένος και αδίκως "αφορισμένος" Νικόλαος Σωτηρόπουλος!

Μη λοιπόν, ω Πατριάρχα, ελθών, ειδών, αντιπαρίδης και πάλιν καταφρονήσεις και εφέτος τον λίαν αδικηθέντα παρά σου...

"Προσδοκώ επανόρθωσιν της αδικίας και εφαρμογήν αρίστην των προς ημάς συμβουλευθέντων, αμήν γένοιτο!"

Ο επίσης τεθείς εις παράτυπον, άδικην "αδιαθεσία"

Νικόλαος Πανταζής

Μελβούρνη, Αυστραλίας.