Ομολογία

Μήπως, η ορθή πίστη,

κ. Ιγνάτιε,

σας προκαλεί αλλεργία;

Σε χθεσινή ομιλία του (12.12.2011, romfea.gr) ο μητροπολίτης Δημητριάδος, κ. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος, είπε σπουδαία πράγματα. Είχαν, όμως, αυτά ορθόδοξη προοπτική και προϋποθέσεις;

Μεταξύ άλλων τόνισε την σπουδαιότητα της ενότητας των μελών του Σώματος του Χριστού, η οποία, όπως είπε «απορρέει από την Αγία Τράπεζα και από την ζωή της Εκκλησίας... Δεν είναι ενότητα λόγων η συμφερόντων. Είναι ενότητα αγάπης. Γιατί ο Χριστός ...θέλει αδελφούς και παιδιά αγαπημένα. Θέλει καρδιά ο Χριστός, που να αγαπάει, που να φλέγεται από Θείο έρωτα για να κοινωνεί μαζί Του. Αυτή είναι η ενότητα της Εκκλησίας, που δεν εδράζεται σε ιδέες, ιδεολογίες και συμφέροντα, αλλά στην καρδιά που αγαπάει τον Χριστό…».

Η Εκκλησία ασφαλώς και είναι ενότητα αγάπης και όχι ιδεολογία ή αιρεσιολογία. Μόνο που η ενότητα της Εκκλησίας, Σεβασμιώτατε κ. Ιγνάτιε Γεωργακόπουλε, δεν απορρέει μόνο από την Αγία Τράπεζα («αγία τράπεζα» έχουν και οι αιρετικοί), απορρέει πρώτιστα από την πίστη και την εφαρμογή των Εντολών του Θεού και την ομολογία της Πίστεως. Στην ορθόδοξη Αγία Τράπεζα, βέβαια, σφραγίζεται και εδραιώνεται και γιγαντώνεται η αγάπη, αλλά προηγείται, ως βάση και αφετηρία, η ορθή πίστη και ακολουθεί η αγάπη. Δεν υπάρχει στην Εκκλησία αγάπη ξεκρέμαστη και αόριστη. Πρώτα μιλάμε για την «ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του αγίου πνευματος». Ξεκινάμε απὸ την πίστη, για να φτάσουμε στην αγάπη. «Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».

Εσείς, όμως, κ. Ιγνάτιε (όπως όλοι οι οικουμενιστές) δεν μιλάτε για ενότητα πίστεως, αλλά για ενότητα αγάπης. Ξεκινάτε ανάποδα. Μα, πώς μπορείτε να μιλάτε για αγάπη, αφού σας λείπει η προϋπόθεσή της, δηλ. η αληθής πίστη; Αυτή την πίστη την έχει «μπασταρδέψει» ο Οικουμενισμός, τον οποίο υπηρετείτε και βραβεύσατε στο πρόσωπο του κ. Ζηζιούλα, αφού δέχεσθε ως «εκκλησίες» τις αιρέσεις και βραβεύετε τον κ. Ζηζιούλα, που ισχυρίζεται τερατωδώς, ότι το βάπτισμα των αιρετικών είναι αληθές! Μπορεί μια «καρδιά να αγαπάει τον Χριστό», όπως λέτε, και να μη εφαρμόζει τις Εντολές Του;

Και επειδή προϋπόθεση για να υπάρξει η αγάπη είναι η πίστη, και η πίστη υμών, των οικουμενιστών επισκόπων, είναι κάλπικη και φαινομενική, μιλάτε μόνο για μια ανύπαρκτη αγάπη. Και συνδιαλέγεστε με τους αιρετικούς που δεν πιστεύουν ορθά, αλλά με την πίστη που κηρύττουν βλασφημούν τον Θεό· και αντί να τους καλείτε σε μετάνοια, σε αποβολή των βλασφημιών τους, προχωρείτε σε σχέδια ενώσεως μαζί τους με βάση την αγάπη, αλλά χωρίς την κοινή πίστη. Λέγει, όμως, ο απ. Παύλος: «πως ουν επικαλέσονται εις ον ουκ επίστευσαν (ορθώς); πως δε πιστεύσουσιν ου ουκ ήκουσαν; άρα η πίστις εξ ακοής, η δε ακοή δια ρήματος Θεού». Εσείς, όμως, καταργήσατε την Ιεραποστολή προς τους ετερόδοξους. Και αλλάξατε την Εντολή του Θεού και στη θέση της βάζετε εντάλματα ανθρώπων αιρετικών.

Σε άλλο σημείο μίλησε ο Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος, για την αγιότητα: «Μην την φοβάστε την αγιότητα, δεν είναι πέρα και έξω από εμάς, είναι δική μας και οι Άγιοι που μας περιστοιχίζουν είναι μαζί μας... Δεν ήταν διαφορετικοί από εμάς. Απλοί άνθρωποι ήταν. ...Ήταν και είναι σαν κι εμάς και θέλησαν αυτή την αγάπη να την κάνουν πράξη ζωής. Και έτσι ακολούθησαν το δρόμο της μίμησης του Χριστού. Έκαναν πράξη την εντολή της αγάπης Του, συγχώρεσαν όλο τον κόσμο, άπλωσαν την αγκαλιά τους και χώρεσαν όλους τους ανθρώπους. Κανέναν ποτέ δεν ξεχώρισαν και έγινε αυτή η αγάπη, αγάπη της Αγίας Τριάδος…».

Πάλι λόγος για την κάλπικη οικουμενιστική αγάπη. Πουθενά για την προϋπόθεσή της, την πίστη. Αλλά οι Άγιοι «έκαναν πράξη την εντολή της αγάπης», επειδή πίστευαν ορθόδοξα και τηρούσαν τις Εντολές του Θεού. Ούτε «χαίρετε» δεν έλεγαν στους αιρετικούς. Δεν τους συγχωρούσαν πριν μετανοήσουν, αν και τους αγαπούσαν, αφού κι όταν δεν τους συγχωρούσαν εξωτερικά, τους αγαπούσαν· η καρδιά τους ήταν χωρητική αγάπης· από αγάπη δεν τους επικοινωνούσαν μαζί τους, μήπως και καταλάβουν το λάθος τους, «έρθουν εις εαυτόν» και «επιστρέψουσι και ιάσομαι αυτούς», όπως λέγει η Αγία γραφή.

Οι Άγιοι δεν άνοιγαν την αγκαλιά τους στους αιρετικούς, όπως κάνετε εσείς, διαστρέφοντας το κήρυγμα του Κυρίου της αγάπης. Όχι αγκαλιές και φιλιά και συμπόσια και βραβεύσεις στους αιρετικούς. Κι όταν προσπαθούσαν οι Άγιοι να τους μεταστρέψουν στην αλήθεια, μιλούσαν για μετάνοια από αγάπη, και «μετά μίαν και Δευτέρα νουθεσίαν», έφόσον έμεναν στην πλάνη, έφευγαν μακριά τους, ενώ εσείς παραμένετε κολλημένοι σε μια αίρεση που μετρά 90 τόσα χρόνια.

Για εξηγείστε μας, λοιπόν, κ. Ιγνάτιε: διδάσκει η Εκκλησία αγάπη απροϋπόθετη, ή καλύτερα υπάρχει αγάπη χωρίς την αληθή Πίστη και Παράδοση;

Λεόντιος Διονυσίου