Πάπας της γης,
των άστρων,
και της κολάσεως
Κοσμικά σάιτ παρουσιάζουν ανάμεσα σε άλλα παράξενα του Βατικανού και το ότι αναγνωρίζει την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.
Βέβαια για όσους έχουν περισσότερες γνώσεις σχετικά με την ιστορία του παπισμού, αυτό δεν αποτελεί ούτε είδηση ούτε απροσδόκητο.
Είναι γνωστό ότι το εγκοσμιοκρατικό σχέδιο του παπισμού ανέκαθεν είχε σαν αντικειμενικό σκοπό την κατάκτηση όλου του κόσμου της υδρογείου, όχι μόνο «πνευματικά» αλλά και γεωγραφικά.
Το κράτος του πάπα της παπικής Ευρώπης ποίκιλλε ως προς την διεύρυνση των ορίων του από εποχή σε εποχή.
Κοσμικοί αυτοκράτορες της Ευρώπης ο ένας μετά τον άλλο δήλωναν υποτέλεια στην πανίσχυρη εξουσία του.
Κάποιοι απ’ αυτούς στο μεσαίωνα, που θέλησαν ν’ αποκηρύξουν την παπική εξουσία, τελικά βρέθηκαν σε έσχατη ταπείνωση μπροστά στον πάπα.
Η σχιζοφρενική αυτή παπική αντίληψη τελικά οδήγησε στο αντίθετο, στη συρρίκνωση του παπικού κράτους, το οποίο περιορίστηκε στο σημερινό κρατίδιο, που εκτείνεται σε μισό περίπου τετραγωνικό χιλιόμετρο στα δυτικά της Ρώμης.
Και ναι μεν το Βατικανό βρίσκεται στην έσχατη γεωγραφική σμίκρυνση, αλλά τα κυριαρχικά και μεγαλοϊδεάτικα όνειρα του παπισμού παραμένουν αλώβητα και αναμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για την πραγματοποίησή τους.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της επεκτατικότητας και του μεγαλοϊδεατισμού μπορεί να ερμηνεύσει κανείς και την είδηση ότι το Βατικανό αναγνωρίζει την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.
Αν σε αλλους πλανήτες, όπως ανοήτως πιστεύει το Βατικανό, υπάρχει ζωή από λογικά όντα, αυτοί βέβαια οι κόσμοι δεν μπορούν να νοηθούν θρησκευτικώς έξω από τα κυριαρχικά και επεκτακτικά σχέδια του ονειροπαρμένου παπισμού.
Αλλά και μια πιο πρόσφατη είδηση έρχεται να επιβεβαιώσει τις εγκοσμιοκρατικές επιδιώξεις του παπισμού.
Δημοσιεύτηκε πολυσέλιδη έκθεση του Βενέδικτου για το τι ανατριχιαστικά (ο χαρακτηρισμός όχι δικός μας αλλά των κοσμικών δημοσιογάφων) λέει το Βατικανό ως προς την οικονομική κρίση, που ξέσπασε τελευταία, τις αιτίες και την αντιμετώπισή της.
Λέει λοιπόν ο Βενέδικτος ότι χρειαζόμαστε μια παγκόσμια υπερεθνική κυβέρνηση, στην οποία θα υπάρχει μία αρχή και μία τάξη, που θα καλύψει τις ανάγκες όλου του κόσμου, και, σημειώνεται στην ίδια παπική έκθεση, ότι μπορεί αυτό να φαίνεται εκ πρώτης όψεως σαν κάτι το αρνητικό, στην πραγματικότητα όμως ενώνει τους ανθρώπους και προφανώς αποτελεί... θέλημα Θεού.
Να λοιπόν ότι για τον παπισμό η ιστορία είναι ρόδα που γυρίζει και ξαναφέρνει τις ευκαιρίες.
Ωραίο όνειρο σε μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα να υπάρχει, πέρα από την ενιαία κυβερνητική και νομισματική αρχή και εξουσία, και ένας θρησκευτικός ηγέτης, ο πάπας!
Μπορείτε να το φανταστείτε;
Και πως θα μπορούσε βέβαια η παπική αλαζονεία να μην έχει βλέψεις και σε ανεξακρίβωτες ανθρώπινες κοινωνίες άλλων αστρικών συγκροτημάτων;
Τι πιο θελκτικό ο μεταφερόμενος σαν είδωλο μέσα στο «ναό» του πάπας με τροχήλατο ξύλινο όχημα, να πραγματοποιεί μια ποιμαντορική επίσκεψη στους κατοίκους του Άρη λ.χ. με αστροναυτικό όχημα, που θα τρέχει λίγο λιγότερο από την ταχύτητα του φωτός;
Φαντασμαγορικό!
Μπορεί βέβαια να λεχθεί ότι δεν είναι σίγουρο ότι ο παπισμός θα επεκτείνει τη θρησκευτική και όποια άλλη εξουσία του στο κόσμο της γης και των άστρων.
Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι ο παπισμός ήδη έχει κατακτήσει τη χώρα των δαιμόνων, και πιο απλά την γέεννα του πυρός ή κόλαση.
Σ’ αυτήν πράγματι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει την πρώτη θέση και τη δεύτερη εξουσία μετά το σατανά.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Κάποιες παρατηρήσεις προς τον ανώνυμο αρθρογράφο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πάπας της γης". ΝΑΙ, συμφωνούμε, αφού κατέστη και με την ανοχή της Εκκλησίας.
"Πάπας των άστρων". Αποτελεί μεγάλη πρόοδο, για το Βατικανό, η παραδοχή, ότι η γη (ως ουράνιο σώμα) δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, κάτι που ούτε οι Πατέρες δεν δέχονται, αλλά ούτε και η Επιστήμη.
"Πάπας της κολάσεως". Όχι, διαφωνούμε. Εκεί, άλλος είναι ο Πάπας, ο Διάβολος. Εκτός και εάν ο Πάπας κατέστη Αρχιδιάβολος!
Όσον αφορά όμως την κοσμική εξουσία του Πάπα, εκεί θα διαφωνήσουμε, καθότι, αυτή η εξουσία έγινε παραδεκτή, πάλι με την ανοχή της Εκκλησίας. Και εξηγούμεθα:
Α/ Κοσμική εξουσία
Ένα μεγάλο πρόβλημα, που απασχολεί την πολιτική θεολογία, είναι η σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας. Με το θέμα αυτό ασχολείται το Εκκλησιαστικό ή Κανονικό Δίκαιο. Από την ορθόδοξη άποψη οι σχέσεις μεταξύ Εκκλησιαστικής εξουσίας και Πολιτικής εξουσίας δεν είναι αντίθετες, αλλά είναι διαφορετικές. Ο Χρυσόστομος είναι χαρακτηριστικός: «Ουκ επ’ ανατροπή της κοινής πολιτείας ο Χριστός τους παρ’ αυτού νόμους εισήγαγεν, αλλ’ επί διορθώσει βελτίονι», δηλ. «Ο Χριστός έφερε στον κόσμο τους δικούς Του νόμους, όχι για να ανατρέψει τη συνηθισμένη πολιτική εξουσία, αλλά για να γίνει καλύτερη». Αντίθετα, η Δυτική σκέψη ακολουθεί τον ιερό Αυγουστίνο, που θεωρεί αντίθετες την Εκκλησία και την Πολιτεία. Αντιπροσωπευτικός τύπος (κατά τον Αυγουστίνο) είναι ο Άβελ για την Εκκλησία και ο Κάιν για την Πολιτεία (καλή – κακή). Συνέπεια αυτού είναι η ύπαρξη του Παπικού Κράτους.
«Η μονοκρατορική δομή της Δυτικής Εκκλησία υπό τον Πάπα ήταν η αναπότρεπτη συνέπεια των ιστορικών δεδομένων, αντλώντας τη θεωρητική της κατοχύρωση από Πέτριες αξιώσεις….. Η Δυτική Εκκλησία, επομένως, έτεινε να γίνει ένας συγκεντρωτικός φορέας με ηγέτη μια μονοκρατορική και θεόπνευστη κεφαλή. Η διεύθυνση βρισκόταν στα χέρια έμπειρων διοικητών και νομικών, των οποίων η θεολογία αντανακλούσε μια τέτοια θεώρηση. Πολλοί αιώνες θα περνούσαν μέχρι η τάση αυτή να γνωρίσει την πλήρη πραγμάτωσή της….. αλλά η τάση ήταν πάντα παρούσα και εάν αυτό δεν συνέβαινε, η Εκκλησία της Ρώμης δεν θα είχε επιβιώσει τον ταραγμένο σκοτεινό Μεσαίωνα» (St. Runciman: Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα, σελ. 24-25).
ΙΚ
Β/
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σπόρος για την δημιουργία του παπικού κράτους τοποθετείται στις αρχές του 7ου αιώνα με τον πάπα άγιο Γρηγόριο Α΄ το Διάλογο (590-604), η δε ανάγκη των καιρών ώθησε τον πάπα Γρηγόριο να ασχοληθεί και με τα θέματα που αφορούσαν την πολιτική εξουσία, προσπαθώντας να αναπληρώσει το υπάρχον κενό. Ο Γρηγόριος Α΄ θεωρείται λοιπόν ως ο ηθικός ιδρυτής της κοσμικής εξουσίας των παπών, κοσμική εξουσία που προέκυψε ως φυσικό δικαίωμα της ακάματης μέριμνας των παπών να προφυλάξουν τη Ρώμη και την Ιταλία από τις επιδρομές των βαρβάρων, αφού στην πράξη συγκροτημένη πολιτική εξουσία δεν υπήρχε.
Η πρεσβυτέρα Ρώμη, κατά τον 8ο αιώνα αντιμετώπιζε τον πολιτικό και κοινωνικό κατακερματισμό της Δύσης σε πλήθος από βαρβαρικά βασίλεια, ηγεμονίες, δουκάτα, κομητείες, όπου ο κάθε είδους άρχοντας αξίωνε να καθορίζει αυτός την ορθότητα της πίστης των υπηκόων του. Με αυτά τα δεδομένα ήταν μάλλον αδύνατο για την Εκκλησία της Ρώμης να εγγυηθεί και να διασώσει, μόνο με το εκκλησιαστικό της κύρος, την καθολικότητα των εκεί τοπικών εκκλησιών. Οδηγήθηκε έτσι στη λύση να αναλάβει η ίδια και ρόλο πολιτικής εξουσίας, ώστε να είναι ικανή να επιβάλλει την ορθοφροσύνη με μέσα κοσμικής αποτελεσματικότητας.
Η επόμενη προσπάθεια πρόσκτησης και πολιτικής εξουσίας από τον πάπα της Ρώμης έγινε επί Γρηγορίου Β΄ (715-731) και πέτυχε. Ο πάπας επωφελούμενος από την αδυναμία της αυτοκρατορικής φρουράς του Λέοντα Γ΄ Ίσαυρου, εξηγέρθη, έσπασε τις εικόνες του αυτοκράτορα, εκδίωξε τον νομάρχη Ρώμης και τον έξαρχο της Ραβέννας και δραττόμενος της ευκαιρίας κηρύσσεται από τον ρωμαϊκό λαό, τιμητικός επίτροπος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Αυτό το τιμητικό αξίωμα έγινε η πρώτη αφετηρία και το πρώτο βήμα στις βαθμίδες του βασιλικού θρόνου, στον οποίον έκτοτε κάθισαν οι Πάπες ενώσαντες τη βασιλική και κοσμική εξουσία μαζί με την εκκλησιαστική (αγίου Νεκταρίου, Τα αίτια του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 185-186).
Λίγο αργότερα, η Εκκλησία της Ρώμης πέτυχε, υπό τον πάπα Στέφανο Γ΄, να αναγνωρισθεί ως αυτόνομο κράτος το 754 από τον βασιλέα των Φράγκων Πεπίνο Γ΄ τον Βραχύ (715-768, πατέρα του Καρλομάγνου) με συγκεκριμένη εδαφική κυριαρχία, θεσμούς και λειτουργίες εξουσιαστικής επιβολής στις διεθνείς σχέσεις. Η respublica romana μετετράπη από τον πάπα Στέφανο και τον Πεπίνο σε Patrimonium Petri και ο Φράγκος βασιλιάς σε Patricius Romanus (Μητροπολίτη Πισιδίας Μεθόδιου, Έλληνες και Λατίνοι, σελ. 74).
Έτσι, ο Πεπίνος επέστρεψε στην Αγία Έδρα όλες τις εκτάσεις της, που της είχαν διαρπαγεί και με επίσημο βασιλικό έγγραφο, το οποίον ο ίδιος κατέθεσε στο βωμό του αγίου Πέτρου, επικύρωνε τη προσφορά στην εκκλησία της Ρώμης και τους ποντίφηκες. Με αυτό τον τρόπο επισημοποιούταν η σύσταση του κράτους της Εκκλησίας της Ρώμης, που περιλάμβανε τις εξής περιοχές: το Δουκάτο της Ρώμης, τη Ραβέννα, το Κoμμάκιο και τα εδάφη μεταξύ των Απεννίνων Ορέων και τη θάλασσα, από το Φουρλί προς Βορρά μέχρι το Jesi και τη Σινιγάλη προς Ανατολάς, αποτελεί δε επανάκτηση των εδαφών, που ανήκαν ανέκαθεν στην Εκκλησία της Ρώμης. Το 787, ο Καρλομάγνος, υιός του Πεπίνου, αύξησε την έκταση του παπικού κράτους προσφέροντας στον πάπα Αδριανό Α΄ (772-795) και νέα εδάφη. Από το 754 λοιπόν αρχίζει η κοσμική εξουσία των παπών, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, αν και το 1929 έγινε νέα συμφωνία με την Ιταλική κυβέρνηση όπου περιοριζόταν το παπικό κράτος, στα όρια της πόλης του Βατικανού (Stato della Citta del Vaticano).
ΙΚ
Γ/
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα αίτια για την ίδρυση παπικού κράτους προστέθηκε η άποψη, ότι ο «αντιπρόσωπος του Θεού» στη γη, δεν μπορεί να βρίσκεται υπό κρατική εξουσία ετέρου προσώπου (βασιλιά κ.λπ.). Έτσι, ο Παπισμός κατάντησε και κοσμικό κράτος που έχει στρατό (τους Ελβετούς φρουρούς), ασκεί διπλωματία και επηρεάζει τη διεθνή οικονομία με τη συμμετοχή του σε μεγάλες εταιρίες και επιχειρήσεις. Πρόκειται δηλαδή για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη. Αλλά η συνύπαρξη κοσμικής και πνευματικής εξουσίας, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι κάτι το ασυμβίβαστο, κάτι ξένο προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, τους Ι. Κανόνες και την εν γένει Παράδοση της Εκκλησίας. Στην περίπτωση αυτή της διπλής ιδιότητας, η Εκκλησία υποκύπτει στο δεύτερο πειρασμό του Χριστού από το Διάβολο, που του ζήτησε να τον προσκυνήσει, για να του δώσει την εξουσία όλων των βασιλείων του κόσμου. Ο Κύριος τότε του απάντησε: «Κύριον τον Θεόν προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» (Ματθ. 4. 10).
Ένα από τα επακόλουθα της κοσμικής εξουσίας είναι και ο φορητός «παπικός θρόνος». Η παράδοση της δημιουργίας του «Φορητού Θρόνου» του Πάπα της Ρώμης (Sedia Gestatoria), με τον οποίον μεταφερόταν ο Πάπας σε επίσημες τελετές, για να είναι δυνατό να τον βλέπει ο κόσμος, αποδίδεται στον Πάπα Στέφανο Γ΄ (752-757), τον ιδρυτή του παπικού κράτους, από εδάφη που παραχωρήθηκαν στην Εκκλησία της Ρώμης από τον βασιλέα των Φράγκων Πεπίνο Γ΄ τον Βραχύ (πατέρα του Καρλομάγνου) μετά από τη στέψη του, στο Παρίσι, από τον ανωτέρω πάπα. Ο «Φορητός Θρόνος» κατηργήθη από τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ (1963-1978) μετά από 1220 χρόνια λειτουργίας του. Το παπικό όμως κράτος εξακολουθεί πάντα να υφίσταται, 1255 χρόνια από τη δημιουργία του και χωρίς να υπάρχει επίσημη καταδίκη από την Εκκλησία (από Οικουμενική Σύνοδο βέβαια), για τη διπλή ιδιότητα του Πάπα, την εκκλησιαστική και την κοσμική. Σημειώνεται, ότι με τη διπλή αυτή ιδιότητα, ο Πάπας μετείχε σε δυο Οικουμενικές Συνόδους, την Ζ΄ και την Η΄.
ΙΚ
Ως προς την ύπαρξη η μη άλλων όντων στο Σύμπαν (όχι απαραίτητα ανθρώπων), η Επιστήμη δεν το αποκλείει, αλλά ούτε και η Θεολογία. Αλλά και στην ακραία περίπτωση της πιθανής ύπαρξης άλλων όντων (και μάλιστα ανθρώπων), δεν αποκλείεται να υπήρξε, να υπάρχει ή να υπάρξει μελλοντικά η ίδια διαδικασία, που συνέβη και στη γη. Πάντως, οι ενδείξεις, για ύπαρξη άλλων όντων δεν λείπουν:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ/ Ύπαρξη άλλων όντων
Πολλοί πιστεύουν, ότι κάποια αναγνώριση ύπαρξης εξωγήινων όντων ανατρέπει τα χριστιανικά δεδομένα και δεν είναι αποδεκτή από την Αγία Γραφή. Και όμως δεν είναι έτσι. Κατ’ αρχήν πουθενά στην Αγ. Γραφή δεν αναφέρεται ξεκάθαρα η ύπαρξη ή όχι εξωγήινων πολιτισμών, γιατί αυτό που προέχει είναι η σωτηρία του ανθρώπου, η θέωση. Η Αγ. Γραφή λοιπόν δεν απορρίπτει την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών. Αντίθετα, ανακαλύπτει κανείς ορισμένα χωρία που μπορεί να υποδηλώνουν την πιθανή ύπαρξη και άλλων όντων, εκτός του ανθρώπου, στο σύμπαν, ακόμη και την ύπαρξη άλλων συμπάντων. Είναι χαρακτηριστική η φράση: «ανοίξαντός σου την χείρα τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος» (Ψαλμ. 103. 28), δηλ. «όταν ανοίγεις το χέρι σου, τα σύμπαντα γεμίζουν αγαθά».
Για την πιθανή ύπαρξη άλλων όντων, βρίσκουμε τις εξής καταγραφές: «και άλλα πρόβατα έχω, ά ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» (Ιω. 10. 16), δηλ. «έχω και άλλα πρόβατα, που δεν ανήκουν σ’ αυτή τη μάντρα». Στο χωρίο αυτό, όπως και στα επόμενα δεν δηλώνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει ζωή σε άλλους κόσμους, είναι όμως πιθανό να εννοείται. Το ίδιο ισχύει και για τη φράση του Αποστόλου Παύλου περί της «άλλης κτίσης»: «πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. 8. 38-39).
ΙΚ
Β/
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν περιλαμβάνονται κι άλλα σκεπτόμενα όντα εκτός από μας στην ερμηνεία για τα «άλλα πρόβατα» και την «άλλη κτίση». Αν οι νύξεις αυτές αφορούν και στην περίπτωση άλλων έλλογων όντων, δεν σημαίνει ότι αυτά κατοικούν απαραίτητα σε άλλους πλανήτες. Μπορεί να ζουν σε άλλες διαστάσεις, σε άλλες πραγματικότητες ή μπορεί να μην έχουν τη δική μας εξωτερική μορφή. Το ίδιο ισχύει και για τη φράση που υπάρχει στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: «και παν κτίσμα ό εν τω ουρανώ και επί της γης και υποκάτω της γης και επί της θαλάσσης εστί, και τα εν αυτοίς πάντα, ήκουσα λέγοντας» (5. 13), δηλ. «και άκουσα κάθε δημιούργημα, το οποίον είναι εις τον ουρανό και εις την γη και κάτω από την γη και στη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτά, να λέγουν».
Τέλος στα κατά Μάρκον και κατά Ματθαίον ευαγγέλια αναφέρεται, ότι στη Β΄ παρουσία οι άγγελοι θα μαζέψουν τους εκλεκτούς του Χριστού από το άκρο της γης, ως το άκρο του ουρανού ή από το ένα άκρο των ουρανών ως το άλλο αντίστοιχα: «και τότε αποστελεί τους αγγέλους αυτού και επισυνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρου γης έως άκρου ουρανού» (Μάρκ. 13. 27) και «και αποστελεί τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και επισυνάξουσι τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών» (Ματθ. 24. 31). Αυτό σημαίνει ότι αν υπάρχουν άλλα ευφυή όντα στο σύμπαν θα κριθούν και αυτά στη Β΄ παρουσία από τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Τελειώνουμε με τα λόγια του Μητροπολίτη Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης Αθανασίου σε ομιλία του με τίτλο «Ο άνθρωπος και ο χωροχρόνος»: «Ήρθε ο Θεός Δημιουργός στο χωροχρόνο, σ’ αυτό το ωραίο Σύμπαν ή τα Σύμπαντα, που ο ίδιος εδημιούργησε. Το μνημονεύουμε κάθε βράδυ στον 103ο Ψαλμό του Εσπερινού: «ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος…..». Ο πατήρ Ιουστίνος Popovic είχε τη συνήθεια να λέει: «οι κόσμοι του Θεού» σε πληθυντικό, αλλά υπάρχει και η βιβλική και εκκλησιαστική έκφραση, οι αιώνες: «και εις τους αιώνας των αιώνων» σε πληθυντικό, που φανερώνουν πολλούς κόσμους και αιώνες του Θεού. Όλους αυτούς εδημιούργησε ο Θεός δια του Λόγου και Υιού του (Εβρ. 1. 2) ο οποίος, ως Δημιουργός Θεός, ήλθε και «ενεχωροχρονήθη». Και, από τότε, είναι μεγάλη η χαρά μας, χαρά να ζούμε το λογικό του κόσμου, το έλλογο του κόσμου, όπως πολλές φορές ανέφερε και διαπίστωσε ο Einstein, αλλά ακόμη πιο μεγάλη είναι η χαρά για μας, ότι στον κόσμο και στον χρόνο μας ήλθε και εσαρκώθη ο Θεός Λόγος και σταυρώθηκε και αναστήθηκε».
ΙΚ
Θα ήθελα να ρωτήσω τον κο Καρδάση που είναι αξιέπαινος για το γεγονός ότι ανατρέχει στις πηγές της εκκλησιαστικής ιστορίας προκειμένου να αρυσθεί πολύτιμες πληροφορίες εάν αληθεύει ότι ο πάπας Γρηγόριος ο Α ο Διάλογος απέρριπτε τη χρήση του τίτλου οικουμενικός απ τον εκάστοτε πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σαν φαύλη και υπεροπτική λέξη και δεν επέτρεψε να αποδίδεται και στον ίδιο.Επίσης έχει γραφεί για τον εν λόγω πάπα ότι άσκησε μεγάλη επιρροή στην Ανατολή αλλά δε διεκδίκησε δικαιοδοσία πάνω στην Ανατολική Εκκλησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ
Ναι, πράγματι. Ο Πάπας άγιος Γρηγόριος Α΄ ο Διάλογος (590-604), ποιητής της λειτουργίας των Προηγιασμένων και των Διαλόγων (διηγήσεις γύρω από τα θαύματα) αισθάνθηκε την ανάγκη να ισχυροποιήσει το πρωτείο του Πέτρου και να εξασκεί την παπική εξουσία με αίσθημα ευθύνης, σεβόμενος όμως τα δικαιώματα και την αυτονομία των άλλων Πατριαρχείων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ιωάννης Δ΄, ο λεγόμενος Νηστευτής, ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (582-595) και συνέπεσε με τον Πάπα Γρηγόριο Α΄.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ΚΠολη. Ήταν Καππαδόκης στην καταγωγή, γι' αυτό πολλές φορές απαντάται και με το προσωνύμιο Καππαδόκης. Από πολύ νωρίς έλαβε και το προσωνύμιο Νηστευτής, για τη μεγάλη του εγκράτεια. Εργάστηκε ως χαράκτης και χειροτονήθηκε διάκονος από τον Πατριάρχη Ιωάννη Γ΄. Υπηρέτησε στο ναό της Αγίας Σοφίας και εξελέγη Πατριάρχης στις 11 Απριλίου του 582, μετά το θάνατο του Ευτύχιου.
Είναι γνωστός από το γεγονός ότι, κατόπιν συνοδικής απόφασης, ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον τίτλο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος διατηρείται μέχρι σήμερα. Η υιοθέτηση του τίτλου αυτού ήταν η αιτία έριδας μεταξύ Ρώμης και ΚΠολης. Οι Πάπες Πελάγιος Β΄ και Γρηγόριος Α΄ αντέδρασαν στον τίτλο αυτό, ο οποίος κατά τη γνώμη τους υποβάθμιζε το Παπικό πρωτείο. Ο Πάπας Γρηγόριος μάλιστα έγραψε και περίφημες επιστολές για το θέμα αυτό, ενώ ως αντίδραση υιοθέτησε ο ίδιος τον τίτλο servus servorum Dei (δούλος των δούλων του Θεού).
ΙΚ
Συμπληρωματικά αναφέρεται, ότι ο άγιος Ιωάννης Δ΄ ο Νηστευτής εποίησε και 35 Κανόνες, οι οποίοι ευρίσκονται στο ΠΗΔΑΛΙΟ, πλην όμως δεν έχουν επικυρωθεί από τον β΄ κανόνα της Πενθέκτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άγιος Νικόδημος δεν γνωρίζει την αιτίαν της μη συγκαταρίθμησης (υποθέτει, ότι δια την συγκατάβαση που κάνουν). Άλλοι ερμηνευτές θεωρούν, ότι περιέχει δυτικές επιρροές, όπως π.χ. ο α΄ κανόνας, όπου ομιλεί, περί της εξιλεώσεως του Θεού: "ου μην αλλά και ει συχναίς γονάτων κλίσεσι το θείον εξευμενίζειν αιρείται....." ή ο ιθ΄ κανόνας, περί συγκυλισμού και δυνατότητας ή μη της χειροτονίας εις ιερέα του παθόντος τον σσυγκυλισμόν, κ.ά.
ΙΚ
Ευχαριστώ πολύ τον κο Καρδάση για τον κόπο στον οποίο υπεβλήθη αν και είμαι σίγουρος ότι η ενασχόλησή του με τα πατερικά κείμενα και την εκκλησιαστική ιστορία δεν του αποφέρει κάματο.Ο υποφαινόμενος τις πληροφορίες που παρέθεσα τις αρύσθηκα απ το προτεσταντικής προελεύσεως ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ του Hallay και θέλησα μία διασάφηση και από ορθοδόξου σκοπιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ