Ομολογία

Αγιος ΟΧΙ,

εθνομαρτυρας

ΝΑΙ.

του αρχιμ. Ευθυμιου Τρικαμηνα

Εἶναι ἀνάγκη νὰ δημοσιευθουν οἱ παροῦσες σκέψεις, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπικειμένης ἑορτῆς, τὴν ὁποία ἐθέσπισαν πρόσφατα οἱ Ἐπίσκοποι, τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τῶν ὑπολοίπων πεσόντων στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή.

Ὁ λόγος εἶναι ὅτι μὲ τὰ πανηγύρια καὶ τὶς φιέστες προσπαθοῦν κάθε χρόνο οἱ δεσποτάδες νὰ ἐπιβάλλουν στὸν λαὸ αὐτὴν τὴν παράνομη ἁγιοποίησι καὶ μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου νὰ θεωρηθῆ τὸ γεγονὸς τετελεσμένο καὶ μάλιστα ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἀναγνωρίστηκε ὡς ἅγιος μὲ τὴν συγκατάθεσι τοῦ λαοῦ.

Δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένα πρόβλημα ἂν ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐτιμᾶτο, ὅπως συνέβαινε μέχρι πρότινος, μόνο ὡς Ἐθνομάρτυς. Διότι εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσι τὸ μόνο ποὺ ἐξετάζεται εἶναι ἡ προσφορὰ στὴν πατρίδα καὶ ἡ θυσία δι’ αὐτήν, τὰ ὁποῖα ὄντως ὑπῆρχαν στὸν Χρυσόστομο Σμύρνης εἰς μέγιστο βαθμό.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ θέλησαν οἱ Ἐπίσκοποι, ὑπακούοντας προφανῶς στὴν Μασονία, νὰ τὸν κατατάξουν στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, τὰ πράγματα εἶναι τελείως διαφορετικά.

Διότι ἐδῶ πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ἂν ἡ ἁγιοποίησις αὐτὴ συνᾴδει μὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξο διαχρονικὴ Παράδοσι. Ἂν δηλαδή, γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶχε ὀρθόδοξο πίστι καὶ φρόνημα ἢ διακατείχετο καί διεκήρυττε ἀπροκάλυπτα αἱρέσεις, ἂν εἶχε σχέσεις μὲ σκοτεινὲς δυνάμεις (Μασονία), ἂν εἶχε κοσμικὸ φρόνημα, ἂν εἶχε εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις κλπ.

Ἀκόμη πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ἂν τὸ μαρτύριό του ἔγινε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνο γιὰ τὴν πίστι στὸν Χριστὸ ἢ ἔγινε γιὰ πατριωτικοὺς ἢ ἄλλους λόγους, ἂν ὁ Θεὸς ἔδειξε μὲ κάποιο σημεῖο (θαῦμα) τὴν ἁγιότητα τοῦ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἂν ὁ λαὸς εἶχε συνειδητοποιήσει τὴν ἁγιότητα αὐτή, ἐν ὅσῳ ζοῦσε καὶ μετὰ θάνατο.

Ἡ ὀρθόδοξος λοιπὸν Παράδοσις ἀπαιτεῖ, προκειμένου νὰ καταγραφῆ κάποιος στὰ συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τιμᾶται ὡς ἅγιος, νὰ μὴν πληροῖ μόνο κάποιους ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντας ὅρους, ἀλλὰ ὅλους.

Δηλαδὴ ἂν καὶ ἕναν ὅρο δὲν πληροῖ δὲν καταγράφεται στὰ συναξάρια ὡς ἅγιος. Τὸ παράδοξο λοιπὸν καὶ συγχρόνως πρωτάκουστο καὶ πρωτοφανὲς διὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἁγιοποιήθηκε χωρὶς νὰ πληροῖ οὔτε ἕναν ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντας ὅρους.

Καὶ τὸ τονίζουμε αὐτό, ΟΥΤΕ ΕΝΑ.

Ἐκεῖ δηλαδή ποὺ καὶ ἕνας ὅρος νὰ λείπη δὲν ἁγιοποιεῖται κάποιος, ἐδῶ ἁγιοποιήθηκε ἔχοντας ὅλα τὰ ἀντίθετα (κουσούρια), θὰ λέγαμε εἰς πεῖσμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς ἐξευτελισμὸ τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἰς δόξα τῆς παντοδυνάμου Μασονίας, εἰς ἀπόδειξι τῆς συμπορεύσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Νέα Ἐποχή, τὴν Μασονία καὶ τὸν Ἀντίχριστο, καὶ εἰς ἐπαλήθευσι τῆς κατὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἥττας τῶν ἁγίων, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Δανιὴλ (Δαν. 7,25).

Ἅγιοι ἐδῶ ἐννοοῦνται οἱ κατὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι, στοὺς ὁποίους πλέον θὰ ἐπιβληθοῦν ὡς ἅγιοι οἱ Μασόνοι, οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ χλιαροὶ καὶ ἀδιάφοροι περὶ τὴν πίστι καὶ εἰδωλολάτρες κατὰ τὴν ἀντίληψι, οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ μοντέρνοι, δυτικομανεῖς καὶ δυτικόπληκτοι καὶ κοντολογὶς νεοεποχίτες ἅγιοι, ποὺ τὰ πιστεύω τους ταιριάζουν μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.

Ἐπειδὴ στὴν ἀντιπαράθεσί μου γιὰ τὴν ἐν λόγῳ ἁγιοποίησι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι θέλοντας νὰ κάνουν τυφλὴ ὑπακοὴ στους προϊσταμένους των καὶ προφανῶς γιὰ νὰ ἔχουν τὴν εὔνοια των ὡς πρὸς τὴν περαιτέρῳ σταδιοδρομία των, γράφουν κατὰ καιροὺς ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἁγιότητά του, θέλω νὰ τοὺς ὑποβάλω κάποιες συγκεκριμένες ἐρωτήσεις, σχετικὰ μὲ τὴν ἁγιοποίησι αὐτή, διότι ἡ ἁγιότης κάποιου κρίνεται μὲ βᾶσι τὴν ὀρθοδοξο διαχρονικὴ Παράδοσι καὶ δὲν στηρίζεται σὲ συναισθηματισμοὺς ἢ μοιρολόγια, οὔτε σὲ δικτατορικὲς ἀποφάσεις κάποιας Συνόδου καὶ σὲ διαστροφὴ τῆς ἀληθείας.

Ἐρωτῶ λοιπὸν τὰ ἑξῆς:

1. Διατὶ μέχρι σήμερα δὲν δέχθηκαν καμμία συζήτησι ἐπὶ τοῦ θέματος (δημόσιο διάλογο, δημόσια ἀνατροπὴ τῶν ἐπιχειρημάτων μας, διαφάνεια ἐπὶ τοῦ θέματος κλπ), τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία κάθε φορὰ τοὺς τὸ προτείνουμε καλοπροαίρετα, γιὰ νὰ φανῇ ἡ ἀλήθεια;

Εἶναι γνωστὸ τοῖς πᾶσι ὅτι εἶναι εὔκολο νὰ ὁμιλεῖ κανεὶς χωρὶς ἀντίλογο καὶ μάλιστα στηριζόμενος στὴν ἐξουσία καὶ δυσκολο ὅταν ὑπάρχει ἀντίλογος ἀπὸ ἀνθρώπους μάλιστα ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Αὐτὴ ἡ κυνικὴ ἀδιαφορία γιὰ διαφάνεια καὶ δημόσιο διάλογο εἶναι γνώρισμα τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων, τῆς Μασονίας καὶ τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία πάντοτε ταυτίζεται μὲ τὴν ἀλήθεια.

2. Ὑπάρχει στὸ ὀρθοδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις (ἔστω καὶ μία) ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται «ἐθνοϊερομάρτυρας», δηλαδὴ πατριωτικὸς ἅγιος ἢ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ ἄρα δὲν ταιριάζει μὲ κανένα ἅγιο;

3. Ὑπάρχει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἦτο ἐμπλεκόμενος σὲ σκοτεινὲς δυνάμεις (Μασονία) ἢ καὶ ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι μοναδικός;

4. Ὑπάρχει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλῶς εἶχε κάποια αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ κυριολεκτικῶς δὲν εἶχε κανένα ὀρθόδοξο, σὲ σημεῖο (εἶναι λυπηρό) ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τί ἐπίστευε καὶ ποῖον Θεὸ προσκυνοῦσε;

5. Ὑπάρχει τέλος, γιὰ νὰ μὴν μακρηγοροῦμε, στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος εἶχε εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις, κοσμικὸ φρόνημα, δυτικὰ πρότυπα γιὰ τὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμοναχικὲς ἰδέες, ἢ ἅγιος ὁ ὁποῖος ἐλάτρευε τὴν πατρίδα σὲ βαθμὸ παραλογισμοῦ, θυσίαζε τὴν ἀρχιερωσύνη του χάριν αὐτῆς, ὑπετάσσετο χάριν τῆς πατρίδος στὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ θεοποιοῦσε τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς ἢ τέλος διέστρεφε τὶς προφητεῖες τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τὶς προσάρμοζε στὰ στρατιωτικὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς του;

Ἄν, οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς ἁγιοποιήσεως βροῦν ἔστω καὶ κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης νὰ ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλους ἁγίους, ἐμεῖς θὰ σταματήσουμε τὸν δημόσιο ἔλεγχο, ὄχι φυσικὰ γιατὶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι ἅγιος, αὐτὸ εἶναι ἡλίου φαεινότερο, ἀλλὰ διότι αὐτοὶ ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν πλανήθηκαν ὡς ἄνθρωποι.

Ἂν ὅμως δὲν βρεθεῖ οὔτε ἔνας ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ νὰ ἔχη αὐτὰ τὰ κουσούρια, τότε σημαίνει ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης δὲν ταιριάζει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο, ἀλλὰ μᾶλλον στὸ Παπικὸ (ἐκεῖ ἁγιοποιοῦνται μὲ τὴν βούλα τοῦ Πάπα ἀκόμη καὶ οἱ δολοφόνοι ὁλοκλήρου λαοῦ), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι οἱ ἁγιοποιήσαντες αὐτὸν Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτοὺς ἔχουν ἤδη χαράξει ἄλλη πορεία καὶ ἀγωνίζονται νὰ ὁδηγήσουν εἰς αὐτὴν καὶ τὸν λαό.

Κλείνοντάς τὶς παροῦσες σκέψεις καὶ εὐχαριστώντας γιὰ τὴν φιλοξενία των, σας ἀναφέρω τὰ χαρακτηριστικὰ λόγια τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τὰ ὁποῖα δύνανται νὰ καθοδηγήσουν ἐπὶ τοῦ θέματος κάθε καλοπροαίρετο ἀνθρωπο.

«Οὐδεὶς ἅγιος τὸν τοῦ Θεοῦ νόμον παραβέβηκεν, οὐδὲ παραβὰς δύνασθαι καλεῖσθαι ἅγιος» (P.G. 99,1048 B).