Η μάχη του Επισκόπου μας Αρτεμίου και της Επαρχίας μας για τη διατήρηση της Θρησκείας είναι η κύρια αιτία για την εξορία μας

(Χωρεπισκόπου  Novobrd και Παννονίας Μάξιμου (Νοβάκοβιτς)

Ο Επίσκοπος μας Αρτέμιος, πραγματικά πιστός πνευματικός γιος του οσίου Ιουστίνου από τη μονή Τσέλιε – αυτού του τεράστιου δέντρου, φυτρωμένου από το Θεό στην πνευματική περιβόλι του αγίου Σάββα της Σερβίας, δηλαδη στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, πιστά διατηρεί την ορθόδοξη παράδοση των δύο αναφερόμενων Αγίων Πατέρων. Ιδιαίτερα σημειώνουμε ότι το μήνυμα όλων των μηνυμάτων της θεολογίας του Πατέρα Ιουστίνου είναι το εξής: με την κάθε προσοχή και ευψυχία πρέπει να προστατεύουμε την αμετάβλητη και αδιάφθορη ομολογία της ορθόδοξης θρησκείας, και να ζούμε μέσα και σύμφωνα την θρησκεία αυτή. Αυτή τη βασική παράδοση του αγίου Ιουστίνου, ο Επίσκοπος Αρτέμιος έλαβε και χάραξε στην ποιμαντική και ασκητική του προσωπικότητα και συνάμα στην πράξη του. Φυσικά, ο Επίσκοπος Αρτέμιος μετέφερε όλα αυτά στο ποίμνιο του, στην Επαρχία του, σε αυτό το μέρος του πνευματικού κήπου του αγίου Σάββα, στο περιβόλι που δόθηκε από το Θεό. Η ζήλια εκείνων των επισκόπων που έχουν χάσει το στόχο της ποιμαντικής τους εξυπηρέτησης και έχουν χάσει τον ορθόδοξο προσανατολισμό στην πράξη τους, βοηθούμενη με την κτηνώδη αναίδεια των ηγεμόνων του κόσμου και ισχυρών παγκοσμιστών, έβαλε τη μην ευλογημένη χείρα της στο πνευματικό περιβόλι του Επισκόπου Αρτεμίου, με το σκοπό να το καταστρέψει. Αλλά, εκείνο το μέρος του ποιμνίου στην Επαρχία μας, το οποίο ήταν βαθιά ριζώμενο στην αναφερόμενη παράδοση του Επισκόπου μας, παρέμεινε προστατευόμενο από αυτήν τη μην ευλογημένη χείρα, ενώ εκείνο χωρίς ρίζα ξεριζώθηκε και ξεράθηκε. Ο ψεύτικος κηπουρός Θεοδόσιος, τον οποίο οι συνοδικοί οικουμενικοί Πατέρες με τα λόγια κανονικού δικαίου απολύτως δικαία αποκαλούν “μοιχός“, κατείχε μόνο την περίφραξη του πνευματικού κήπου της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης. Όμως, το κύριο περιεχόμενο του κήπου, δηλαδή τα μην ξεραμένα σπορόφυτα της Επαρχίας έχουν παραμείνει στην ιδιοκτησία του αληθινού κηπουρού του πνευματικού κήπου –του Επισκόπου Αρτεμίου.

Μιλώντας πιο απλά, η Επαρχία μας είναι φυσικά αποκλεισμένη έξω από την επίγεια της περίφραξη, δηλαδή έξω από τα σύνορα της, αλλά ως μια υγιής οντότητα, ο υγιής οργανισμός πνευματικά, συνέχισε να υπάρχει, ζει και επεκτείνεται εκεί που είναι υποχρεωμένη να υπάρχει με τη δύναμη των περιστάσεων, όχι σύμφωνα με το θέλημα της, δηλαδή παντού στη χώρα μας, αλλά και μακρύτερα – στο εξωτερικό. Η Επαρχία κατάφερε όλα αυτά προφανώς εξαιτίας του Επισκόπου μας, ο όποιος, κρατώντας την παράδοση της Εκκλησίας, για όλους μας έβαλε τον κύριο στόχο: τη διατήρηση της ορθοδοξίας και τη ζωή στην αμετάβλητη και αδιάφθορη ορθόδοξη πίστη. 

Φυσικά, η μάχη μας για τη διατήρηση της ορθόδοξης θρησκείας είχε μπροστά δικό της εχθρό. Επειδή εκεί πού υπάρχει μια μάχη, υπάρχει και ένας εχθρός. Ο κύριος εχθρός της ορθοδοξίας τον οποίο παλεύουμε σήμερα είναι η αίρεση του οικουμενισμού. Ο οικουμενισμός είναι η ουσία, η βάση και η έμπνευση όλων των καινοτομίων και μεταρρυθμίσεων μέσω των οποίων οι σύγχρονοι μισθοφόροι και περιπλανημένοι, διεστραμμένοι, αποπροσανατολισμένοι ποιμένες προσπαθούν να “βελτιώσουν“, “αλλάξουν“, “μεταρρυθμίσουν“ την ορθόδοξη θρησκεία και με αυτό τον τρόπο να την διαλύσουν, δηλαδή να καταστρέψουν την Εκκλησία του Χριστού. Βεβαίως, σε αυτή τη μάχη ή σύγκρουση με την αιρετική οικουμενιστική κίνηση εντός της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας και μακρύτερα, καθώς και με το οικουμενιστικό δόγμα, είναι λογικό να φτάσουμε στη σύγκρουση με τους κορυφαίους αυτού του δογματικού οικουμενιστικού νεωτερισμού, δηλαδή με τους οικουμενιστές. Αν ξέρουμε ότι οι οικουμενιστές προέρχονται από τη σειρά των επισκόπων γραφειοκρατών, εκπροσώπων, κακογράφων, επιχειρηματίων, ποδοσφαιριστών, ψαράδων, πολιτικών, δηλαδή των σφετεριστών των εκκλησιαστικών θεσμών, εκείνη η σύγκρουση φυσικά έχει μεταφερθεί στο εκκλησιαστικό-γραφειοκρατικό πλαίσιο που προκάλεσε την εξορία και το διωγμό της Επαρχίας μας. Το αποτέλεσμα είναι η εξορία μας. Στην προσπάθεια τους να διαψεύσουν και να ανατρέψουν το γεγονός ότι οι ποιμένες-σφετεριστές της γραφειοκρατικής εξουσίας στην Εκκλησία, μας διώχνουν, κάποιοι δηλώνουν πως εμείς φανταζόμαστε (!) όλα αυτά, και ότι η αλήθεια είναι το γεγονός πως εμείς διώχνουμε τον εαυτό μας σαν να είμαστε τρελοί. Αυτό είναι μόνο η δημαγωγική και ματαιωμένη προσπάθεια της απόρριψης του γεγονότος ότι είμαστε διωγμένοι από τις μονές και την Επαρχία μας. Κυριολεκτικά μετά βίας, οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του Κοσσυφοπεδίου (KPS – η αλβανική τρομοκρατική αστυνομία), μας έδιωξαν από τις μονές μας με τη διαταγή του Πατριάρχη Ειρηναίου και των αναφερόμενων επισκόπων του οικουμενιστικού προσανατολισμού της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης, όλα αυτά επιβεβαιώνουν τα υπολείμματα του κομμουνιστικού καθεστώτος στις μέρες μας, δηλαδή το γεγονός ότι μετά από το διωγμό μας έξω από τα σύνορα της Επαρχίας ο Επίσκοπος Αρτέμιος ήταν κατά τη διάρκεια των δύο μηνών υπό την αστυνομική επιτήρηση κάθε μέρα όλο το εικοσιτετράωρο, όπως ήταν η κατάσταση του οσίου Ιουστίνου από τη μονή Τσέλιε και του αγίου ιερομάρτυρα Βαρνάβα από το Χβόσνο. Αυτήν την ανέντιμη ενότητα και συνεργασία της κορυφής της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας με την αστυνομία του μην αναγνωρισμένου, τρομοκρατικού αλβανικού κράτους στο Κοσσυφοπέδιο, τεκμηριώνουν το οπτικοακουστικό υλικό και τα ντοκουμέντα σχετικά με αυτή την παράνομη πράξη, και οι άλλες παράνομες πράξεις των αξιωματούχων της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας με το σκοπό του διωγμού μας. Δεν έχουμε καιρό να πούμε όλα. Αυτή η σύγκρουση μας με τους επισκόπους οικουμενιστές και τον Πατριάρχη Ειρηναίο ήταν αναπόφευκτη, επειδή καθώς ήδη έχουμε πει – δεν είναι δυνατό να παλεψουμε τον οικουμενισμό χωρίς να αντιμετωπίσουμε τους οικουμενιστές. Αλλιώς, θα κάναμε το ίδιο όπως οι πολιτικοί όταν μιλούν για τη μάχη εναντίον της εγκληματικότητας χωρίς να διώξουν τους αληθινούς εγκληματίες όπως δυστυχώς γίνεται συχνά.

Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν μας απομάκρυναν από τον κύριο μας στόχο, από την προστασία της ορθοδοξίας. Αντιθέτως, μας έχουν ενθάρρυνει να συνεχίσουμε σε αυτόν το δρόμο. Επομένως, η προστασία της Θρησκείας είναι τώρα περισσότερο από ποτέ ο κύριος σκοπός και η έμπνευση της διωγμένης, εμπαιγμένης, εξευτελισμένης και στερημένης από το κάθε δικαίωμα, αλλά από το Θεό υποστηριγμένης μας Επαρχίας. Για τους ορθόδοξους αυτό είναι καλό, για άλλους είναι ο παράλογος φόβος και η λύπη, επειδή εμείς, μέσω αυτού, παλεύομε με αυτό τον τρόπο για την επιστροφή της ενότητας στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία σχετικά με την ομολογία της ορθοδοξίας, αληθινή ειρήνη και κοινότητα με το Άγιο Πνεύμα. Διότι, χωρίς ορθόδοξη θρησκεία, δεν υπάρχει κοινότητα ούτε με το Άγιο Πνεύμα ούτε στο Άγιο Πνεύμα. Η παραμονή σε αυτό το δρόμο και η παρακολούθηση αυτής της κατεύθυνσης, είναι ο αλάνθαστος περίπατος στο μονοπάτι του Χριστού, των Αγίων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων, όπως έχει αποδειχθεί από την προηγούμενη μας εμπειρία. Εμείς μόνο ακολουθούμε, όσο μπορούμε, την αποστολική και αγιοπατερική εμπειρία, την οποία μαρτυρούν οι βίοι των Αγίων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων (προστατών της αληθινής πίστης). Αυτό μας μαρτυρούν τα βαθύτερα δογματικά τους έργα, αλλά και το εκκλησιαστικό δίκαιο, δηλαδή η διατύπωση του κανονικού δικαίου αυτής της αποστολικής και αγιοπατερικής εμπειρίας στη μάχη για τη διατήρηση της ορθοδοξίας.

Είναι σημαντικό τώρα να τους σωπάσουμε με τα επιχειρήματα, εκεινούς που φορτωμένοι με τη στενόμυαλη και επικερδή συνείδηση, κατηγορούν τον Επίσκοπο Αρτέμιο πως αυτός αποφάσισε να πολεμάει την γραφειοκρατική-εκκλησιαστική κορυφή της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας  μόνο εξαιτίας της παράνομης του εκθρόνισης και μόνο μετά από την αρχή του διωγμού του. Προπαντός, από την αρχή της ποιμαντικής του εξυπηρέτησης, ο Επίσκοπος Αρτέμιος ήταν γνωστός στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία και μακρύτερα, ως ιερομόναχος και αρχιμανδρίτης για τη σταθερή, αμετάβλητη, ακλόνητη και επίμονη παραμονή στο μέτωπο της προστασίας της ορθοδοξίας, με την ευλογία, το υπόδειγμα και το παράδειγμα του οσίου Πατέρα Ιουστίνου από τη μονή Τσέλιε. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό γενικά στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία. Εδώ πρώτα υπογραμμίζουμε την ισχυρή του αντίσταση σχετικά με τις καινοτομίες στην πίστη. Η αντίσταση αυτή ήταν ιδιαίτερα φανερή εναντίον της αιρετικής οικουμενιστικής κινήσεως στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία και μακρύτερα. Κατά τη διάρκεια των ετών, αυτός μιλούσε, έγραφε και πάλευε εναντίον της αίρεσης αυτής. Έχουμε τα αλησμόνητα του έργα καθορισμένα για τη Σύνοδο της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και η αντίσταση του εναντίον της οικουμενιστικής κινήσεως και ιδιότητας μέλους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Όλα αυτά είχαν για το αποτέλεσμα την επίσημη απόφαση της Συνόδου αυτής – η απόκλειση από το αναφερόμενο αιρετικό Συμβούλιο Εκκλησιών. Η απόφαση αυτή, δυστυχώς, δεν εφαρμόστηκε ποτέ, εξαιτίας των μηχανορραφιών των επισκόπων οικουμενιστών. Μετά από αυτό το ενεργητικό έργο και την αφιέρωση του Επισκόπου Αρτεμίου, ήταν δυνατόν να εκπληρωθούν τα ρητά του προφήτου Δαυίδ: …ἤμην εἰρηνικός· ὅταν ἐλάλουν αὐτοῖς, ἐπολέμουν με δωρεάν (Ψαλ. 119,7). Οι οικουμενιστές δεν μπόρεσαν να αντέξουν αυτή την ισχυρή αντίσταση στους ουνιατικούς τους στόχους. Για αυτό το λόγο, οι επίσκοποι οικουμενιστές με επικεφαλής τον Πατριάρχη Ειρηναίο (δημοσίως δηλωμένος οικουμενιστής) με το διωγμό του Επισκόπου Αρτεμίου και την εκθρόνιση του, άρχισαν ανοιχτό, φυσικό, εκκλησιαστικό-γραφειοκρατικό διωγμό όλων των ορθοδόξων επισκόπων. Αυτός ο διωγμός των ορθοδόξων επισκόπων από τη πλευρά του οικουμενιστικού Πατριαρχείου στο Βελιγράδι έχει προκαλέσει την κατάλληλη αντίδραση από την πλευρά μας, δηλαδή την ύψωση του αντι-οικουμενιστικού μας αγώνα σε ένα κατάλληλο, πιο υψηλό εκκλησιαστικό επίπεδο του κανονικού δικαίου. Επομένως, έπρεπε να αντικαταστήσουμε τα λόγια με τη δράση, επειδή οι οικουμενιστές άρχισαν να δρουν, να διώξουν ανοιχτά τους αντί-οικουμενιστές. Για να εφαρμόσουμε αυτό, εμείς διακόψαμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη και τη γραφειοκρατική επικοινωνία με αυτόν, επειδή ήταν φανερό ότι το μολυσμένο μέρος της ιεραρχίας της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας χρειάστηκε πολύ πιο δυνατό φάρμακο από τα γραπτά ή προφορικα λόγια. Αυτό, και όχι οποιαδήποτε λαχτάρα για την εξουσία, αποτελεί την πραγματική αιτία της ανοικτής αντίστασης του Επισκόπου Αρτεμίου στην οικουμενιστική κορυφή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αρτέμιος, αντί να καλλιεργήσει το δικό του είδος λατρείας του εξόριστου, μάρτυρα, φυλακισμένου, αθώου Επισκόπου (σύμφωνα με τη συμβουλή των θεολογικά επιπόλαιων και μυωπικών συμβούλων), τον οποίο θα θρηνούμε, αυτός θαρραλέα, καθώς είναι κατάλληλο για τους αληθινούς ποιμένες, άρχισε να πολεμάει τους πνευματικούς λύκους-οικουμενιστές που επιτέθηκαν το ποίμνιο της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.