Συνέχεια απο το προηγούμενο
Η φανέρωση της περιπλάνησης και παρέκκλισης από τους σωστούς δρόμους της Εκκλησίας του Θεού, βλέπουμε ως θλιμμένα παραδείγματα των σύγχρονων μας στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία και στις άλλες τοπικές Εκκλησίες, οι οποίοι, αντί να προστατεύουν την ορθοδοξία, θεωρούν ότι η διατήρηση της εξωτερικής και ψεύτικης ειρήνης στην Εκκλησία είναι ο σπουδαιότατος εκκλησιαστικός στόχος, καθώς και όσο πιο καλύτερα γίνεται η τοποθέτηση της Εκκλησίας εντός των μοντέρνων ρευμάτων του κόσμου.
Οι ανεύθυνοι ποιμένες της Εκκλησίας που επιλέγουν την ψευδαισθητική ειρήνη, ενότητα και ευημερία του εν λόγω είδους, καταπατούν τη βασική θεολογική αλήθεια της Εκκλησίας ότι χωρίς ενότητα στην ορθοδοξία, ούτε υπάρχει καμία άλλη ενότητα ούτε καμία άλλη ειρήνη.
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι ο πιο σημαντικός στόχος είναι η διατήρηση των εκκλησιαστικών κτιρίων, του εκκλησιαστικού εισοδήματος, και γενικά, η διατήρηση της Εκκλησίας με την έννοια των υλιστικών της αγαθών. Σαν να μην είναι η Εκκλησία πρώτιστα ένα πνευματικό κατασκεύασμα ή μία πνευματική οντότητα, αλλά το αρχιτεκτονικό ή οικονομικό πράγμα. Τέτοια μέθοδος εξισώνει την Εκκλησία με τα τείχη και το ταμείο, και η μέθοδος αυτή είναι ανάξια της χριστιανικής κατανόησης και αντίληψης της Εκκλησίας, η μέθοδος αυτή μένει μακριά από την αλήθεια της πίστεως και από τη θεολογική και εκκλησιολογική ουσία της Εκκλησίας. Μιλώντας γενικά, οι χαμένοι σύγχρονοι μας στη σειρά των εκκλησιαστικών αξιωματούχων της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας με επικεφαλής τον πατριάρχη Ειρηναίο (δημοσίως δηλωμένος οικουμενιστής), και οι άλλοι υπάκουοί σ’ αυτόν, προσπαθούν να διατηρούν μόνο την εξωτερική εμφάνιση της Εκκλησίας. Σαν να είναι η Εκκλησία κάποιο κοινωνιολογικό φαινόμενο. Η ιδεολογική βάση αυτής της όρασης είναι η αίρεση του οικουμενισμού, η οποία δυστυχώς σαν πνευματική μόλυνση είναι επεκτεινόμενη σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες.
Επειδή ασπάζονται τέτοια κοσμική και μην πνευματική άποψη, τέτοιοι ψευδοποιμένες και θεολόγοι δεν μπορούν να καταλάβουν την ίδια την ουσία της Εκκλησίας – τη θεανθρώπινη βαθύτητα και το χριστολογικό πλάτος της Εκκλησίας ως του θεανθρώπινου οργανισμού, του οποίου το θεμέλιο είναι η αληθινή ορθόδοξη θρησκεία με επικεφαλής το Χριστό. Για αυτό το λόγο στη σύγχρονη (μην) ορθόδοξη θεολογία έχουμε την υπερβολική έμφαση (με το παπιστικό φόντο) ενός κοινωνιολογικού φαινομένου και μιας λεπτομέρειας, δηλαδή η εξίσωση της Εκκλησίας με την κοινότητα των πιστών γύρω από οποιοδήποτε επίσκοπο, παραμελώντας πιο σημαντικό γεγονός ότι η Εκκλησία είναι πρωτίστως η κοινότητα των πιστών με το Χριστό, και μετά αυτό, η κοινότητα των πιστών γύρω από τον επίσκοπο, αποκλειστικά γύρω από τον επίσκοπο που ομολογεί σωστά την ορθοδοξία. Για αυτό το λόγο, είναι η μεγάλη πλάνη των δημιουργών των μην ορθόδοξων επιτεύξεων της σύγχρονης ευχαριστιακής θεολογίας ότι ο επίσκοπος είναι η εικόνα του Χριστού (εννοείται αυτοδικαίως). Αυτό μοιάζει ζωηρώς με το χωρισμό του αιρετικού δόγματος περί αλαθήτου πάπα ex cathedra, δηλαδή ο πάπας είναι “αλάθητος“ μόνο όταν δημοσίως ομολογεί και διδάσκει την θρησκεία, αλλά στην προσωπική του ζωή είναι αμαρτωλός, όπως λένε οι ρωμαιοκαθολικοί αιρετικοί. Ο επίσκοπος με βάση, πρωτίστως, την ορθόδοξη του ομολογία, και πάνω από όλα – την ευσεβή του ζωή, πρέπει να είναι όντως η εύχαρις και ζωντανή εικόνα του Χριστού, αντί να παρουσιάζει και να επιβάλλει τον εαυτό του ως κάποια εικόνα του Χριστού, αποκλειστικά σύμφωνα με το επίσημο του καθήκον, κρύβοντας την πνευματική του κενότητα πίσω από την προσφώνηση του, με την παπική υποδήλωση αυτού του πράγματος, σαν να είναι ο επίσκοπος αναπληρωτής του Χριστού στη γη – αυτό είναι η φιλόδοξία του παπικού αιρετικού ιδρύματος. Αυτό το υπερβολικό στοιχείο στην καινοτομική ευχαριστιακή θεολογία ταυτόχρονα αποκαλύπτει τους παπικούς στόχους και τις προθέσεις τέτοιας ψεύτικης θεολογίας.
Τέτοια συνολική ανθρωπιστική άποψη της λεγόμενης διατήρησης της Εκκλησίας, αποκλειστικά με την έννοια της ύπαρξής της ως ανθρώπινη κοινότητα και οργάνωση, χωρίς τα συμφραζόμενα της αληθινής, ανθρώπινης, ορθόδοξης θρησκείας, ακόμη και με άμεση άρνηση της αλήθειας αυτής της θρησκείας, παρουσιάζει μόνο μη δημιουργική ανανέωση της αιρέσεως του Σεργιανισμού, η οποία είναι αποκαλυμμένη και καταραμένη ειδικά από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας. Οι φύλακες της εξωτερικής ειρήνης και ενότητας της Εκκλησίας δεν προσέχουν την αλήθεια όλων των αληθειών: ότι χωρίς παραμονή στην αλήθεια της ορθοδοξίας και χωρίς διατήρηση της ορθόδοξης θρησκείας η κάθε ειρήνη στην Εκκλησία – είναι η ψεύτικη ειρήνη, και η κάθε ενότητα στην Εκκλησία – η ψεύτικη ενότητα, και το χειρότερο είναι ότι κάθε τέτοια Εκκλησία είναι στο δρόμο να γίνει η ψεύτικη Εκκλησία. Επειδή κάθε τέτοια και η κάθε άλλη ενότητα χωρίς ορθοδοξία είναι η ενότητα χωρίς Χριστό που είπε: ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει (Λκ. 11,23). Η κάθε ενότητα στην Εκκλησία χωρίς αληθινή πίστη, δηλαδή χωρίς Χριστό είναι η ενότητα στον αντίχριστο. Έτσι, μπορούμε να δούμε πόσο είναι επικίνδυνη τέτοια ψεύτικη ειρήνη και τέτοια ψεύτικη ενότητα, επειδή αυτές, όπως αποδείχτηκε, δεν εξυπηρετούν τη διατήρηση και τη δημιουργία της Εκκλησίας, αλλά εξυπηρετούν τον τρομερό και άθεο σκοπό της καταστροφής της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία δεν είναι η διοικητικό και γραφειοκρατικό σύστημα των ανθρώπων που φοράνε τα ράσα, αλλά η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός, που φάνηκε και αποδείχτηκε στην ευσεβή ομολογία της ορθόδοξης θρησκείας, δια μέσου της ζωής σύμφωνα με αυτή τη θρησκεία στα Ιερά Μυστήρια, στις Ιερές Αρετές όλων των μέλων της, με επικεφαλής το Χριστό. Όλα εκτός από αυτά δεν είναι η Εκκλησία, αλλά η μίμηση της Εκκλησίας, η κοροιδεία της Εκκλησίας, η εξίσωση της Εκκλησίας με τον αυτοδιοικούμενο οργανισμό, έχοντας ως αρχή την δημοκρατική ψηφοφορία και πλειοψηφία. Όλα αυτά σημαίνουν την προσομοίωση της Εκκλησίας και εκκλησιαστικής ζωής – μέσω της οργάνωσης των γκλάμουρ δεξιώσεων, της κατάχρησης των ιεροτελεστιών (παραδείγματος χάριν – οι χειροτονίες των επισκόπων), των εγκαινίων καινούργιων (υπερβολικά διακοσμημένων) μοντέρνων ναών, της οργάνωσης των πολλύλογων (αλλά πνευματικά κενών) φιλοσοφικών διαλέξεων, όπου λείπει η αλήθεια της ορθοδοξίας και η δημιουργική της δύναμη. Αυτό είναι η εξίσωση της Εκκλησίας με την ομάδα – των επισκόπων ποδοσφαιριστών, πολιτικών ή επιχειρηματίων. Η απόδειξη για αυτό είναι όλο και περισσότερο άδειοι ναοί στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, ακριβώς επειδή η Εκκλησία, με επικεφαλής τους επισκόπους προσομοιωτές και δογματικούς ρελατιβιστές, θανάσιμα χάνει την θεανθρώπινη και σωτηριολογική, αποστολική και ιεραποστολική, αγιοπατερική και αληθινή, μαρτυρική και εξομολογητική, όσια και ασκητική, ενάρετη και χρήσιμη ζωηρότητα και ζωτικότητα.
Στα συμφραζόμενα της αιρετικής οικουμενιστικής κινήσεως ήδη είναι φανερός ο τελικός της στόχος – η νέκρωση της Εκκλησίας και εξίσωση της με κάποιο εξωτερική φόρμα της χριστιανικής κοινότητας, δηλαδή η τόνωση αυτού του κοινωνιολογικού χαρακτήρα της Εκκλησίας (ως κοινότητα των πιστών γύρω από τον επίσκοπο-αξιοματούχο), καθώς και ο εκφοβισμός ότι έξω από τέτοιο και αυτό το είδος της κοινότητας δεν υπάρχει η σωτηρία. Στα συμφραζόμενα αυτής της άποψης για την Εκκλησία, ο στόχος των εκκλησιαστικών ιεραρχών και των προκαθημένων είναι να υπογράψουν την ουνία με τον πάπα της Ρώμης (μόνοι τους ή με την πλειοψηφία των ψήφων των οπαδών τους των επισκόπων-ψηφοφόρων), αδιάφοροι στην πίστη, αδέξιοι στην ευλάβεια και έτοιμοι να συμβιβαστούν με τον κόσμο σχετικά με τα Ιερά Δόγματα. Μετά, ο καθένας που δεν θέλει να αποδεχτεί αυτήν την ουνία αυτή, θα αποκλειστεί από την εκκλησιαστική κοινωνία και σύμφωνα με την ασθενή λογική αυτής της κακής ευχαριστιακής θεολογίας θα στερηθεί από τη σωτηρία. Για αυτό το λόγο κι εμείς είμαστε εναντίον της σύγχρονης ευχαριστιακής θεολογίας και των εξ αυτής προερχόμενων λειτουργικών μεταρρυθμίσεων, επειδή όλα αυτά μαζί συμβολίζουν τη θεολογική βάση και διεστραμμένη θεολογική άποψη της οικουμενιστικής κινήσεως που οδηγεί άμεσα στην ένωση με τον πάπα της Ρώμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου