Ομολογία

Ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ οἱ θεοὶ τῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν

Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης

Τὴν περίοδο ποὺ μεσουρανοῦσαν τὰ καθεστῶτα ποὺ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, δηλ. τὰ ὑλιστικὰ καὶ ἀθεϊστικὰ καθεστῶτα, κυρίαρχη ἰδεολογία ἦταν ὁ ἀθεϊσμός, ὁ ὁποῖος προσλάμβανε πολεμικὸ χαρακτῆρα ἐναντίον τῆς θρησκευτικῆς πίστης καὶ ἰδιαιτέρως ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ τυπώνονταν βιβλία, τὰ ὁποῖα προσπαθοῦσαν νὰ συγκρίνουν τὸν Κύριό μας μὲ τοὺς ψευτοθεοὺς τῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν. Οἱ συγγραφεῖς τους, ἔβρισκαν ὑποτιθέμενα κοινὰ σημεῖα ἀνάμεσά τους καὶ μέσῳ αὐτοῦ τοῦ τρόπου προσ­παθοῦσαν νὰ περάσουν στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων τὴν ἰδέα ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνα φανταστικὸ ἀνύπαρκτο πρόσωπο, μία ἁπλὴ …ἐπανάληψη τῶν θεῶν τῶν ἄλλων ἀρχαίων ψευδῶν θρησκευμάτων. Τὸ ἴδιο προσπάθησαν νὰ κάνουν καὶ στὴν πατρίδα μας καὶ οἱ ντόπιοι μαρξιστές, γράφοντας βιβλία μὲ βάση τὴν ἴδια ξεπερασμένη συνταγὴ τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ.

Ὑπάρχουν λοιπὸν πράγματι ὁμοιότητες ἀνάμεσα στὸ Χριστὸ καὶ τοὺς θεοὺς τῶν ἀρχαίων θρησκειῶν; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὸ εἰδωλολατρικὸ πάνθεο, ὑπῆρχαν θεοί, οἱ ὁποῖοι γεννιοῦνταν ἀπὸ παρθένο μητέρα, περνοῦσαν ἀπὸ διάφορα πάθη, πέθαιναν καὶ στὸ τέλος ἀνασταίνονταν. Ἔτσι γιὰ παράδειγμα, ὁ θεὸς Ἄδωνης πεθαίνει ἀλλὰ ἀνασταίνεται, ὁ θεὸς Ὧρος γεννιέται μὲ ἄσπορη σύλληψη ἀπὸ τὴν θεὰ Ἴσιδα κ.ἄ. παρόμοια.

Ποῦ ὀφείλονται ὅμως αὐτὲς οἱ φαινομενικὲς ὁμοιότητες; Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως ὅτι μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἀπόγνωση, ἀλλὰ τοὺς ἔδωσε καὶ τὴν μεγάλη ἐλπίδα. Στὸ στίχο γ΄15 διαβάζουμε: «Θὰ στήσω ἔχθρα ἀνάμεσα σὲ σένα (τὸ Σατανᾶ ) καὶ στὴ γυναίκα, ἀνάμεσα στὸ σπέρμα σου καὶ στὸ σπέρμα της. Αὐτὸς (δηλ. ὁ Λυτρωτὴς) θὰ σοῦ συντρίψει τὴν κεφαλὴ κι ἐσὺ θὰ τοῦ κεντήσεις τὴ φτέρνα». Μέσα σὲ αὐτὸν τὸ στίχο, ποὺ θεωρεῖται τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο, ἡ πρώτη χαρμόσυνη ἀγγελία, ἐμπερικλείονται ὅλα τὰ βασικὰ γνωρίσματα τῆς ζωῆς τοῦ Λυτρωτῆ ποὺ θὰ στείλει ὁ Θεός, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ἀπὸ τὴ φράση ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ εἶναι «σπέρμα γυναικός», συμπεραίνουμε ὅτι θὰ γεννηθεῖ κατευθεῖαν ἀπὸ γυναίκα χωρὶς σπέρμα ἄνδρα, ἄρα ἀπὸ παρθένο μητέρα. Ἑπομένως ὁ Λυτρωτὴς θὰ ἔχει ὑπερφυσικὴ ὑπόσταση. Ἀπὸ τὴ φράση ποὺ λέει ὅτι ὁ Μεσσίας «θὰ πληγωθεῖ στὴ φτέρνα του», συμπεραίνουμε ὅτι πρὶν τελειώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου θὰ περάσει ἀπὸ μαρτυρικὰ πάθη καὶ θὰ θανατωθεῖ. Κι ἀπὸ τὴ φράση ὅτι ὁ Μεσσίας «θὰ συντρίψει τὴν κεφαλὴ» τοῦ ἐχθροῦ, συμπεραίνουμε τὴν τελικὴ νίκη καὶ τὸ θρίαμβο τοῦ Λυτρωτῆ διὰ τῆς Ἀναστάσεως. Γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Λυτρωτὴς δὲν θὰ ἦταν μόνο προσδοκία τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ «προσδοκία ὅλων τῶν ἐθνῶν», (Γέν. μθ΄ 10), ἀφοῦ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα ἦταν προπάτορες ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ προφητεία αὐτὴ ποὺ σὲ ἁδρὲς γραμμὲς περιέγραφε τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Μεσσία, μεταδόθηκε στοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδὰμ καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἐξάπλωση τῶν ἀνθρώπων, κυκλοφόρησε ἀνάμεσα σὲ ὅλα τὰ προχριστιανικὰ ἔθνη ἀπὸ στόμα σὲ στόμα κι ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. Ἀπὸ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων καὶ στὸ ἑξῆς, ἡ παγκόσμια προσδοκία τοῦ Λυτρωτῆ ὑπῆρξε τόσο ἔντονη, ὥστε τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτὰ ἀποδίδονταν σὲ θεοὺς τῶν ἐθνικῶν θρησκειῶν.

Φυσικά, ἀνάμεσα στὸν ἀληθινὸ Μεσσία καὶ τοὺς ψευτομεσσίες τῶν ἐθνῶν ὑπάρχουν καὶ τεράστιες διαφορὲς ποὺ καθιστοῦν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀσύγκριτο, μοναδικὸ κι ἀνεπανάληπτο: Κανένας θεὸς τοῦ ἀρχαίου κόσμου δὲν δίδαξε αὐτὰ ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός. Κανένας θεὸς δὲν ἔκανε τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων θρησκειῶν ὄχι μόνο δὲν ἦταν ἀναμάρτητοι, ὅπως ἦταν ὁ Χριστός, ἀλλὰ εἶχαν τὰ ἴδια πάθη μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ προπαντός, κανένας ἀρχαῖος θεὸς δὲ θυσίασε ἑκούσια τὴ ζωή του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἔκανε γιὰ ἐμᾶς ὁ Χριστός.

Σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσο ὀργανωμένη προπαγάνδα πολλῶν δεκαετιῶν προκειμένου νὰ ἀποδειχτεῖ ἡ ἀνυπαρξία τοῦ Χριστοῦ, ἡ σοβαρὴ ἱστορικὴ ἐπιστήμη δὲν ἀμφισβητεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε πραγματικά. Ἱστορικὰ βιβλία ποὺ γράφτηκαν τοὺς δύο πρώτους αἰῶνες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὰ τοῦ Ἰουδαίου ἱστορικοῦ Ἱώσηπου καὶ τῶν Ρωμαίων Τάκιτου καὶ Σουητώνιου, περιέχουν σύντομα σχόλια γιὰ τὸν Ἰησοῦ. Ἡ ἐμφάνισή Του στὴ γῆ ἔγινε σὲ συγκεκριμένο ἱστορικὸ χρόνο καὶ συνδέεται μὲ γνωστὰ ὀνόματα τῆς ἱστορίας ὅπως τοῦ Ὀκταβιανοῦ, τοῦ Ἡρῴδη, τοῦ Τιβέριου, τοῦ Πιλάτου κ.ἄ. Τὸ συμπέρασμα εἶναι ὁριστικό: Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἱστορικὸ πρόσωπο κι ὄχι ἥρωας μυθοπλασίας, ὅπως οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν.

Ποῦ ὀφείλεται ὅμως ἡ ὕπαρξη προφητειῶν στὸν ἐθνικὸ κόσμο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτῆ; Ἡ ἐλπίδα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτῆ ποὺ θὰ λύσει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου, ἀφοροῦσε ὄχι μόνο τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ὕπαρξη προφητειῶν στὸν ἐθνικὸ κόσμο γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ, ἐντάσσεται μέσα στὸ σχέδιο τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἐθνικούς, ὥστε νὰ ἀναγνωρίσουν καὶ αὐτοὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία καὶ νὰ σωθοῦν. Γι’ αὐτὸ κι ὅταν ὁ Χριστὸς κατέβηκε γιὰ νὰ κηρύξει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων στὸν Ἅδη, πολλοὶ πρέπει νὰ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ πίστεψαν.

Ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς βιβλικὲς προφητεῖες καὶ στὶς προφητεῖες τῶν ἐθνικῶν; Ἂν ἐξετάσουμε τὶς προφητεῖες γιὰ τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία στὰ κείμενα τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, θὰ δοῦμε ὅτι ἐδῶ ὁ Μεσσίας περιγράφεται μὲ κάθε λεπτομέρεια ὅπως ἀκριβῶς ἦταν. Στὶς προφητεῖες τῶν ἐθνικῶν ὁ Μεσσίας περιγράφεται, ὅπως περίπου ἦταν. Ἡ διαφορὰ αὐτὴ ἀνάμεσα στὶς βιβλικὲς προφητεῖες καὶ στὶς προφητεῖες τῶν ἐθνικῶν ὀφείλεται στὸ ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι προφῆτες ἦταν ἀπολύτως θεόπνευστοι, ἐνῷ οἱ προφῆτες τῶν ἐθνικῶν σχετικῶς.

Φυσικά, ὅλες οἱ σχετικὲς προφητεῖες εἴτε προέρχονταν ἀπὸ δυνατὰ φῶτα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἴτε ἀπὸ τὰ χαμηλὰ φῶτα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, βρῆκαν τὴν πραγματοποίησή τους στὸ ἱστορικὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Μεσσία καὶ Λυτρωτῆ, τοῦ ἀπὸ αἰῶνες ἀναζητούμενου ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη.