Οὐχί οἱ ὀγδόντα ἕνας

Οὐχί οἱ ὀγδόντα ἕνας 

εὐεργετήθηκαν; 

οἱ δέ ὀγδόντα ποῦ;

Πορφυρίτης

«Ποῦ πῆγαν ὅλοι τους; Ποῦ κρύφτηκαν; Ἔχουν φόβο Θεοῦ ἤ μόνο τόν Καίσαρα φοβοῦνται καί ὑποτάσσονται; Ποῦ θά λάβουμε τό Ποτήριον τῆς Ζωῆς; Ὁ ἕνας, ὁ Ἅγιος Κυθήρων, ἔκανε μόνος τόν ἀγῶνα του, ποῦ πῆγε τό ‘‘φιλάδελφον’’; ‘‘Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις’’ ἤ ‘‘πειθαρχεῖν δεῖ ἀνθρώποις μᾶλλον ἢ Θεῷ’’;» 

Αὐτές εἶναι μερικές ἀπορίες πού συζητοῦνται μεταξύ τῶν πιστῶν, γιά αὐτούς πού, στό παρελθόν, μᾶς διαβεβαίωναν ὅτι «ἔχουν γνώση οἱ φύλακες», γι’ αὐτούς πού βρίσκονται ἐπί σκοπόν, τά «λεοντάρια», τούς διακόνους τοῦ Κυρίου, τούς «εἰς τύπον Χριστοῦ». Ἄφαντοι! Ἐξαφανίστηκαν οἱ ποιμένες καί ἄφησαν τά λογικά πρόβατα χωρίς τόν Ἄρτο ζωῆς αἰωνιζούσης.

     Κι ὅμως, αὐτή εἶναι ἡ πικρή πραγματικότητα· μόνο ἕνας τόλμησε καί συνελήφθη!   Ἦταν ἄραγε ἔκπληξη αὐτή ἡ στάση ζωῆς τῶν μητροπολιτῶν; Γιά τούς Χριστιανούς πού κάνουν τό μικρό τους ἀγῶνα ἐναντίον τῶν παθῶν τους, ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία καί ἐνδιαφέρονται γι’ Αὐτήν, ἦταν ἀναμενόμενο. Δυστυχῶς, ἔχουμε τούς ἐπισκόπους πού ἀξίζουν σέ ἕνα λαό κοιμισμένο καί ἀποχαυνωμένο· λαό πού ὡς δόγμα υἱοθέτησε τό «ἄς φᾶμε, ἄς πιοῦμε γιατί αὔριο θά πεθάνουμε». Ἐάν ἔκλειναν τά μπακάλικα καί τά φαγάδικα, μπορεῖ νά ξεσηκώνονταν! Ἔλειψε ἡ ἀσκητική ζωή, ἡ μυστηριακή ζωή, καί ἡ καλοπέραση ἔγινε ὁ ὕπουλος ἐχθρός μας.

     Οἱ ἐπίσκοποί μας λοιπόν, γιά ὅσους παρατηροῦν τά σημεῖα τῶν καιρῶν εἶναι ἡλίου φαεινότερον, δέν ἔχουν τό σθένος, καί θά τολμήσω νά πῶ, ὅτι δέν ἔχουν καί τήν πίστη νά τηρήσουν τούς ὅρκους πού ἔδωσαν, νά ἀντισταθοῦν, νά παλέψουν γιά τόν Χριστό, γιά τήν Ὀρθοδοξία, νά ἀγωνιστοῦν γιά τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, γιά τούς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου. Πλέον τά λόγια τους γιά τόν παντοδύναμο Χριστό, γιά τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό Θεοτόκο, γιά τήν ὑπερνίκηση τοῦ φόβου τοῦ θανάτου καί τήν Ἀνάσταση, γιά τά θαύματα τῆς Πίστεως, ἀκούγονται τόσο κούφια, τόσο ὑποκριτικά, τόσο κενά περιεχομένου. Πῶς  θά στέκονται μπροστά μας καί θά μᾶς μιλοῦν γιά τό μεγαλεῖο τῆς Πίστεώς μας, ὅταν τούς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ἀποδείξουν ὅλα ὅσα μᾶς ἔλεγαν καί δέν τό ἔπραξαν; Οἱ Στρατηγοί ἐν καιρῷ πολέμου ἀποδεικνύουν την ἀξία τους.

     Οἱ χριστιανοί πού ἐκκλησιάζονται δυό φορές τό χρόνο ἤ καθόλου, αὐτοί πού πιστεύουν ὅτι τρῶνε λίγο ψωμάκι καί πίνουν λίγο κρασάκι, ὅπως ἄλλωστε καί κάποιοι μητροπολῖτες, θεώρησαν συνετό νά κλείσουν οἱ ἐκκλησιές μας. Φυσικό εἶναι, διότι ὅσο ἀλκοόλ καί νά περιέχει πιά αὐτό τό κρασί, καλύτερα γιά μεγαλύτερη σιγουριά, νά ἔχουν τό κεφάλι τους ἥσυχο, ἄλλωστε ἕνα ἐκκλησιαστικό «καθῆκον» λιγότερο.

     

Οἱ Χριστιανοί ὅμως, πού πιστεύουν στόν Χριστό ὡς τόν Μόνο Ἀληθινό Θεό, ὡς Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας, πού θέλουν νά φᾶνε τό σωτήριο Σῶμα καί Αἷμα Του γιά νά νά τούς προστατεύει ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καί ὄχι μόνο· οἱ Χριστιανοί πού θέλουν «ἐν ἐκκλησίαις» νά τιμήσουν τήν Θεοτόκο καί νά τήν παρακαλέσουν νά βοηθήσει στίς δύσκολες αὐτές στιγμές, ὅπως πάντα ἔκανε, εἶδαν τούς ποιμένες τους νά τούς γυρνοῦν τήν πλάτη.

     Τί νά τίς κάνουμε τίς ἀκριβές φιέστες, τίς τιμές, τά πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, τά χρυσοποίκιλτα ἄμφια, τίς διαμαντοστολισμένες μίτρες, τά χρυσά ἐγκόλπια, γιά τά ὁποία ὑποστηρίζουν ὅτι ἔτσι τιμοῦν καλύτερα τόν Χριστό, κι ἡ καρδιά καί οἱ πράξεις πόρρω νά ἀπέχουν ἀπ’ Αὐτόν; Ὁ Χριστός θέλει Ἁγίους ἐπισκόπους, ὅπως θέλει καί ἁγίους λαϊκούς. Οἱ ἐπίσκοποί μας ὅμως, δέν ἀκοῦν, ἀπ’ ὅτι καί πάλι φάνηκε, οὔτε τόν λαό, οὔτε τόν Θεό. Ἔτσι, βρέθηκε ὁ πιστός λαός, νά ψάχνει νά βρεῖ ἐκκλησιά νά λειτουργηθεῖ, νά μεταλάβει. Ἴσως ξαναγυρίσουμε στίς κατακόμβες, ποῦ; στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα! Τό πείραμα ἔγινε καί πέτυχε!

     Ὅσοι μελετοῦμε Ἁγία Γραφή καί τήν ἁγιοπατερική γραμματεία, κι ὄχι τά κακόδοξα συγγράμματα τῆς αἱρετικῆς Δύσεως, γνωρίζουμε ὅτι αὐτή ἡ πανδημία, καθώς καί ἡ στέρηση τῆς Θείας Τροφῆς εἶναι τό ἐπιτίμιό μας, γιά τίς πολλές καί θανάσιμες ἁμαρτίες μας· γιά τήν ἀποστασία μας ἀπό τόν Θεό, γιά τήν προδοσία, ἐδῶ καί δεκαετίες, τῆς Πίστεώς μας. Γνωρίζουμε, ἐπίσης, πώς σέ τέτοιες περιπτώσεις, οἱ  Ἅγιοι Πατέρες κηρύττουν γενική μετάνοια, κάνουν παρακλήσεις, καί λιτανεῖες γιά νά προσελκύσουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πράγματα πού φαντάζουν τόσο ἀπόμακρα καί ξένα, ἄν κρίνουμε ἀπό τό ξερό δημοσιοϋπαλληλικό ἀνακοινωθέν τῆς Διοικούσας Ἐκκλησίας.

     Ἐν κατακλεῖδι, ὅλη μας ἡ προσοχή ἑστιάζεται στόν Κύριό μας, μέ τήν ἐλπίδα νά ἀνανήψουμε ἔστω καί τήν δωδεκάτη, καί νά φανερωθοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, τούς ὁποίους κρατᾶ κρυμμένους ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν μας, πού θά δοξάσουν τήν Ἁγία μας Ὀρθοδοξία. Μπορεῖ ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ ἑλλαδῖτες ἐπίσκοποι νά γλυτώσουν ἀπό τόν κορωνοϊό, τό σίγουρο ὅμως εἶναι ὅτι δέν θά γλυτώσουν ἀπό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλοι μας, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται ταχύ!

Πορφυρίτης