Ομολογία

Μαρτυρία εμπειρίας την Παρασκευή της Γ’ Στάσης των Χαιρετισμών 20/03/2020

Θα ήθελα, μετά φόβου Θεού, να καταθέσω σύντομα μία προσωπική εμπειρία, που έλαβε χώρα την Παρασκευή της Γ’ Στάσης των Χαιρετισμών.

Δεν επιθυμώ να γράψω λεπτομέρειες. Το γεγονός είναι πραγματικό και επαφίεται στην καλόπιστη διάθεση του αναγνώστη εάν θα το δεχθεί ή όχι. Προσωπικά έλαβα τα μηνύματα που είχα ανάγκη.

Απογευματινές ώρες εκείνης της ημέρας, λοιπόν, βρισκόμενος στα περίχωρα μεγαλούπολης, γεμάτος θλίψη για την πρωτοφανή απαγόρευση των ακολουθιών εν μέσω Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μπήκα στο ναό να ανάψω ένα κεράκι και να παρακαλέσω τη Παναγία μας.

Ο λογισμός που έκανα συνεχώς ήταν:

«Πως το επιτρέψαμε ως χριστιανοί να παρατήσουμε μόνη την γλυκιά μας Μανούλα, τέτοια άγια ημέρα και να κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας, όταν άλλοτε σπεύδαμε στους ναούς σύσσωμοι οι πιστοί να της πούμε το «Χαίρε»; Τι θλίψη αυτή τώρα, ο ναός να είναι άδειος, μέσα σε απέραντη σιωπή και σκοτεινός, ενώ κάποτε κατ’ αυτή την ώρα επληρούτο φωτός, χαρμόσυνων υμνωδιών, λατρείας και πιστών να δέονται με πόθο στη Μητέρα της Ζωής και του Φωτός! Κάθε μέρα τη χαιρετίζουμε στο σπίτι μας, στο δρόμο, οπουδήποτε. Σήμερα όμως; Σήμερα -αιώνες τώρα- μας καλεί να την υμνήσουμε ομοθυμαδόν στο ναό! 

Πως θα νιώθει άραγε για αυτή μας την 

αποστασία; Πώς θα καταφύγει στον Υιό της να παρακαλέσει για εμάς τη στιγμή που την εγκαταλείψαμε από φόβο ιού και όχι Θεού; Κάτω από τον Σταυρό του Υιού της παρακαλούσε: «Μη λίπης Μόνην με, Ευεργέτα Πολυέλεε» και Εκείνος της χάρισε τον Θεολόγο, ο οποίος μόνος στάθηκε δίπλα της στο Πάθος. «᾿Ιησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου». Αυτή την ευλογία μας δίνει ο Θεός: Να είμαστε υιοί της Μητέρας Του, όταν σαν τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στεκόμαστε δίπλα της την ώρα του Πάθους! Και είναι όντως ώρες πάθους του λαού του Θεού, αυτές που ζούμε».

Υπό αυτό το πνεύμα εμφορούμενος εισήλθα στο ναό. Άδειος. Μόνο ο νεωκόρος εντός. Προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα όμως μία ψαλμωδία «Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος…» Ήταν ένας σχετικά νέος άνδρας που στεκόταν με ευλάβεια μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και έψαλε την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, όπως είθισται τέτοια μέρα να ψάλλεται στους ναούς.

Χάρηκα από αυτή την εικόνα και στάθηκα αρκετά πίσω να συμπροσευχηθώ. Δεν πέρασε πολύ και μπήκε μέσα στο ναό μια γυναίκα. Γυναίκα όμως με δαιμόνιο. Μόλις άκουσε την ψαλμωδία από τον αδελφό άλλαξε όψη. Στάθηκε μακριά πίσω και άρχισε να φρίττει και να φωνάζει με μεγάλη φωνή:

«Τι κάνει;;; Τι κάνει αυτός εκεί;;;

Ε!! Τι κάνεις εκεί;;

Αυτό που κάνεις απαγορεύεταιαιαιαι !!!!!!

Απαγορεύεται !!!!!!!! Ακούς;;;

Σταμάτα τώραααααα!!!

Είχαμε τους ψάλτες και παπάδες να ψάλλουν, τώρα θα χουμε εσένααα;;;;;

Σταμάτα τώρα!!!!»

Ο αδελφός φάνηκε ότι προσηλώθηκε με μεγαλύτερο σθένος στο ψάλσιμο και δυνάμωσε τη φωνή του. Εγώ ταράχθηκα. Ο νεωκόρος προσπάθησε να την ηρεμήσει, αλλά φαινόταν αδύνατο. Πηγαινοερχόταν ανήσυχη μονολογώντας, δεν άκουγα τι άλλο ακριβώς έλεγε. Προσπάθησα κι εγώ να προσευχηθώ γιατί ταράχθηκα.

Τελικά η γυναίκα έφυγε πλήρης θυμού, μη αντέχοντας να ακούει τα ψαλλόμενα. Μετά από λίγο ανεχώρησα κι εγώ, μετανιώνοντας που δεν περίμενα να γνωριστώ με τον πιστό αδελφό, ο οποίος δεν άφησε μόνη και ανύμνητη την Θεοτόκο κατ’ αυτή την ημέρα…

Η απάντηση στους λογισμούς μου είχε δοθεί. Η Παναγία επέτρεψε το γεγονός αυτό και την δοξάζω που με ενδυνάμωσε. Αναμφίβολα ο αντίδικος ημών διάβολος χαίρεται από την κατάσταση αυτή της απαγόρευσης των ακολουθιών και μάλιστα της Θείας Λειτουργίας, ενώ το Πνεύμα του Θεού λυπείται.

Δεν ξεχνούμε όμως τον λόγο του Χριστού μαςι: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται», γι’ αυτό κι ελπίζουμε.

Καλή δύναμη αδελφοί, η Παναγιά μας να κάνει έλεος και να μας βγάλει από αυτό τον πειρασμό. Αμήν

Ιωάννης Λίτινας