Διαλογος αληθειας εν αγαπη....

ΑΠΑΝΤΗΣΙ 

 

ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

 

Μνήμη της Γ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου



 

«Κατ' άκραν οικονομίαν» και κατ’ άκραν νούσειον βλακείαν...

 

Σχιζοφρένεια, αναίρεση και παραπλάνηση: Νουσιολογικά αρρωστήματα ή ψυχοπαθολογικά καθεστώτα;

(με αφορμή την παντελώς βλάσφημη, κακάσχημη και αμαυρωμένη εκ διανοητικής και αθεολόγητης επόψεως ανταπόκρισης του Κώστα Νούση επί της απαντήσεως του Νικολάου Σωτηροπούλου στον –χωρίς το Σεβ/το -  Σιατίστης Παύλο).






Του Αποτειχισθέντος 


Aγωνιστου Θεολόγου Νικολάου Πανταζή

 
Αποτειχισι: Δεν ειναι μονο ο Νουσης που με τις ακατασχετες φαιδροτητες του καταφερεται εμπαθως, φθονερως και αναιτιως κατα του Νεοατλαντα της Εκκλησιας ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ και Αγωνιστου Θεολογου Νικολαου Σωτηροπουλου. Υπαρχουν και καποιοι φαιδροι και φτηνοι, αηδεις και αναιδεις γεροντοπληκτοι συναμα δε και διαβολοπληκτοι, που τολμουν και καταφερονται εναντιον του Γιγαντα της Πιστεως. 
Σκληρον ομως αυτοις, προς κεντρα λακτιζουν...



Η περίπτωση Νούση μας θυμίζει εκείνη του σκαραβαίου μούτσου Ιουλίου Βέρν που εντεκάχρονος εισπήδησε σε πλοίο, αλλά πιάστηκε στη φάκα κι έτσι του φουκαρά το ταξίδι τελείωσε πρόωρα. 
Πάντα νοσταλγούσε τη θάλασσα, μα δε κατάφερε ποτέ ο ταλαίπωρος να γίνει ναυτικός, ενώ από μικρός ζωγράφιζε επίμονα φανταστικές εικόνες στο μαυροπίνακα της τάξης για να απεικονίσει τις δαιδαλώδεις ιδέες του, τις πολύπλοκες μηχανές και τις αναπτυσσόμενες εφευρέσεις του μέλλοντος.



Ο παμπόνηρος εφευρετης των κακών, ο εν πολλαίς πονηρίαις αναπτυσσόμενος και εν πολλαίς αστοχίαις περιπεσόμενος νάνος Νούσης, νοσταλγώντας τη δόξα των Πατέρων, υποδύεται το ρόλο του μικρού Δαυίδ ρίχνοντας βοτσαλάκια της τρικυμισμένης εν τω κρανίω αυτού θαλασσης, στον Θεολογικό Γίγαντα της εποχής μας Νικόλαο Σωτηρόπουλο. 
Κι όσα δεν φτάνει ο φουρτουνιασμένος και κυμματοδαρμένος «τα κάνει κρεμαστάρια», επιχειρώντας παράτολμο κρέμασμα και αλόγιστο λιντσάρισμα.




Ο εν ακορέστω βλακεία βυθισμένος και καταποντισμένος μούτσος Νούσης αμφιταλαντεύεται σε ναυαγισμένους παραλληλισμούς του Νικολάου Σωτηροπούλου με τον Απόστολο Μακράκη. 
Μακράν απέχει της πραγματικότητας ο έμπειρος της φαυλότητας και νανομικρολιθικός Νούσης.



Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος πάντοτε κήρυξε και συνεχίζει να παραγγέλλει τοις ανθρώποις πάσιν πανταχού μετανοείν. 
Ακόμη και στον γράφοντα, σε προσωπικό επίπεδο, δεν έπαυσε να με νουθετεί προς μετάνοιαν εν μέσω επουρανίων θαυμάτων, σημείων και τεράτων να με ωθεί στο μέγα μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.



Ο ίδιος πρωτίστως εφαρμόζει αυτά που διδάσκει και προστρέχει εν πλήρη ταπεινώσει και απολύτω συνειδήσει στο λουτρό της μετανοίας. 
Έχει έντονη την αίσθηση της ματαιότητος των ανθρωπίνων πραγμάτων και την ταπεινή αναγνώριση προσωπικών σφαλμάτων. 
Εντονότερο δε πάντων κατέχει το αίσθημα της δικαιοσύνης θεαρέστως μεμιγμένο μετά θείου ζήλου του Προφήτου Ηλιού, συνυφασμένο πάντοτε υπερφυώς μετά Αποστολικής παρρησίας και Προδρομικού ελέγχου.



Μη τολμάς λοιπόν να μας τον συγκρίνεις με τον πλανεμένο και ναυαγισμένο Μακράκη. 
Απλά και μόνο, χωρίς θεολογίες και φιλολογίες, πρόσεχε. 
ΤΟΝ ΑΔΙΚΕΙΣ και άδικοι εν γνώσει και αμετανοησία ΔΕΝ θα σωθούν. 
Κι αν θες να σου το πω λαϊκίστικα, καλύτερα να ήσουν "νταβατζής" και "βαποράκι", πιο πιθανές ελπίδες θα είχες σωτηρίας, ΠΑΡΑ τώρα που διαφθείρεις, όσον από σένα εξαρτάται, την υπόληψη ενός τέτοιου θεαρέστου, θεοπροβλήτου και ακαθαίρετου πύργου που λέγεται Σωτηρόπουλος. 
Και μιας και μιλάμε για πύργους, κι απ' τον Λευκό Πύργο να φούνταρες, πάλι πιο πολλές πιθανότητες θα είχες για συγχώρεση, επικαλούμενος φυσικά προχωρημένη χρόνια φρενοβλάβεια, παρά να τα βάζεις με τον αδικημένο, αλλά εκ Θεού παρασημοφορημένο Σωτηρόπουλο.



Δεν θα σου βγει σε καλό. 
Ένα μόνο μπορώ να σου εγγυηθώ, πλανεμένε μου αδελφέ Κώστα, με τίμημα και τη ζωή μου ακόμη, πως, εάν τον γνώριζες σε προσωπικό επίπεδο, θα τον αγαπούσες υπερβολικά, θα τον ασπαζόσουν υϊκώς και θα καταλάβαινες το σφάλμα σου να τον καταδικάζεις επιπόλαια, φαινομενικά, χωρίς να τον έχεις ΖΗΣΕΙ από κοντά.



Κι αυτή είναι η αυτοδίκαιη τιμωρία σου, η αυτοκαταδικαστική σου στάση και το αυτοκατάκριτο τυφλοπάνι, που σου φορά ο Θεός για να βλέπεις θαμπά, να μιλάς στρεβλά και να επαίρεσαι παράλληλα και να δοκείς πως δόξαν λατρείας προσφέρεις στο Θεό, ενώ δολοφονείς εν ψυχρώ ένα  καταξιωμένο συνάδελφό σου μετ' ασυγγνώστου εμπαθείας.



Αλλά δεν θα απαντήσω εγώ εκ μέρους του διδασκάλου μου ούτε είμαι «βαλτός» από κανένα. Ενεργώ αυθορμήτως και αυτοβούλως. 
Θα αφήσω τον ίδιο τον κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο να απαντήσει, αν τελικά καταδεχθεί να πέσει τόσο χαμηλά, ώστε να ασχοληθεί με ανόητες, ανούσιες, άνοστες και ανόσιες Νουσειολογίες.



Και ερχόμαστε τώρα στην απελευθερωμένη και ελευθεριάζουσα βίλα των οργίων. 
Βάζει ο Νούσης τη στολή του και τη θεολογική σκούφια την ψηλή του, μ' όλα τα σπουργίτικα φτερά, βρε τον μασκαρά. Και μια νύχτα με φεγγάρι τον ατρόμητο και δεινότατο Σωτηρόπουλο τρακάρει, βρε τον φουκαρά... – Αχ, με τέτοιο Λεβέντη και Λιοντάρι ποιός Πατρινός βόθρος μου είπε να τα βάλω...



Αντί για «σκέπαρνον εΰξοον» (Όμηρος ε΄ 237), δηλαδή σκεπάρνι ακονισμένο, ο Νούσης αποφαίνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι, ως ανειδίκευτος κατεργάρης και απαίδευτος ψωρομάστορας πρωτάρης. Κορδώνεται και καμαρώνει λίαν υπερβολικά, πάνυ επιδεικτικά, συχνά-πυκνά χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος, σοβαρός και έγκυρος λόγος. 
Ο θολολόγος επιχειρεί και πάλι να θολώσει τα νερά και πυροδοτεί ψεύτικα βεγγαλικά ισχυριζόμενος παραπλανητικά: «Όταν τα πόδια εγείρονται κατά της κεφαλής, όταν αντιστρέφεται, μάλλον διαστρέφεται η τάξη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, όταν ο καθένας από ποιμαινόμενος μετατίθεται ιδία πρωτοβουλία στη θέση του ποιμένος και διδασκάλου, τότε τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους.»



Πολλές φορές στην Ιστορία της Εκκλησίας μας οι «κεφαλές», που λες και λατρεύεις εσύ, Κώστα Νούση, εισήγαγαν τις μεγαλύτερες και φρικτότερες αιρέσεις! Μην πάμε μακρυά. 
Σήμερα τιμάται η μνήμη της Γ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, όπου διαφάνηκε η μεγάλη και αισχρή αίρεση του Νεστορίου, Πατριάρχου Κωνταντινουπόλεως. 
Ακούσατε καλά; 
«Πατριάρχου Κωνταντινουπόλεως»! 
Ο Νεστοριανισμός και ο Βαρθολομαϊσμός από Πατριαρχικά έδρανα ξεπήδησαν. 
Και μάθε, θεολόγε αθεολόγητε, ότι ένας που πρωτοστάτησε κατά των κακοδοξιών του αιρετικού Πατριάρχου Νεστορίου ήταν ο ομολογητής λαΐκός τότε Ευσέβιος, ο οποίος δικαιώθηκε πανηγυρικώς από την Εκκλησία κατά την καταδίκη του Νεστορίου.


Και επειδή ο λόγος περί Ομολογητών, μετρίασε το θράσος σου και μη χρησιμοποιείς απαξιωτικώς την ιερή αυτή έννοια. 
Και πάλι ας μην πάμε μακρυά. 
Σήμερα τιμάται επίσης η μνήμη του Θεοφάνη του «Ομολογητού». 
Δεν μαρτύρησε, εκοιμήθη οσιακά. 
Αλλά μαρτύρησε ομολογιακώς, όπως ακριβώς μαρτυρεί και ομολογεί και ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος την Αγία και Ανόθευτη Πίστη των Ορθοδόξων, η οποία στους χαλεπούς καιρούς μας υπονομεύεται από Πατριάρχες, Αρχιερείς και «θεολόγους» σαν την αφεντιά σου.



Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος, αγαπητέ μου, δεν είναι "ο καθένας". 
Όταν ο ίδιος παιδιόθεν εντρυφούσε στα μυστήρια της Γραφής, καταμάνθανε τους Προφήτες και δη τον Ησαϊα, και ηύξανε και κραταιούτο πνεύματι, εσύ φορούσες λερωμένο μπεμπελίνο, αμφιβάλλω εάν υπήρχες κιόλας.



Και έρχεσαι τώρα, το μιξιάρικο με πιπίλα θρασύτητος και υπερηφανείας, να απαξιώνεις τον πανελλήνιας εμβέλειας χαλκέντερο Θεολόγο και ερμηνευτή των Γραφών με τον πολλαπλώς επαναλαμβανόμενο άκομψο και καταφρονητικό χαρακτηρισμό "ο πολιός". Μάθε, λοιπόν, νεαρούλη μου, ότι και ο Παντοκράτωρ Θεός ονομάζεται "ο παλαιός των ημερών".



ΝΟΥΣΗ ΠΡΟΣΕΧΕ. 
Μην επεκτείνεσαι και μην εκτίθεσαι περισσότερο. 
Το γράφεις από μόνος σου: «δεν χρειάζεται να επεκταθούμε εδώ περισσότερο». 
Αλλά το άλλο, αδελφέ μου, τί το ’θελες και το ξεφούρνισες; 
«Ο γράφων σε καμιά περίπτωση δεν διακατέχεται από υποδόρια φασιστικά σύνδρομα φίμωσης του εκκλησιαστικού λόγου ή παροχής του διδακτικού τοιούτου αποκλειστικά σε Ιερείς και Επισκόπους». 
Ξαναααά φοβεροοοό... 
Ακούσατε, ακούσατε: «υποδόρια φασιστικά σύνδρομα φίμωσης του εκκλησιαστικού λόγου!» 
Νούση, «είσ’ ωραίος»!



Και όμως, η ψυχολογία διδάσκει πως συμβαίνει το αντίθετο και όντως διακατέχεσαι από τέτοια "υποδόρια φασιστικά σύνδρομα φίμωσης" και εκκλησιολογικά κόμπλεξ, προσωπολατρία και άλλα. 
Το ομολογείς και από μόνος σου, χωρίς να καταλαβαίνεις, ότι υποσυνείδητα αποκαλύπτεις και κάποιες δικές σου ύποπτες πτυχές και ένοχες «πηγές», στις οποίες στρέφεσαι και περιστρέφεσαι όχι σαν μέλισσα αλλά σαν μύγα, οι οποίες μάλιστα μολύνουν το ποιόν σου και σε ευτελίζουν ως θεολόγο.



Και εκπορεύεις το κύκνειον άσμα σου: «Όταν παύεις να τροφοδοτείσαι από κει που θα έπρεπε, όταν η γνήσια πνευματικότητα δεν αποτελεί τον κύριο ζωογόνο παράγοντα του ανθρώπου, είναι απόλυτα φυσικό να στρέφεσαι σε άλλες πηγές, ψυχικές και σωματικές, εκ των οποίων θα αντλήσεις την επιθυμητή ηδονή». 
Σταματώ εδώ. Σιχαίνομαι να συνεχίσω. Απορώ πως μας ανέχεται ο Θεός.



Τα "χονδροειδή μαργαριτάρια" που αλιεύεις «ω αλιεύ των ψυχών και των σωμάτων», από τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο, «τα πλείστα φονταμενταλίζουσας σύνθεσης», συνθέτουν τη δική σου αποσύνθεση νοός και σήψη νοοτροπίας. 
 Δράττεσαι και της ευκαιρίας για θούρειες θριαμβολογίες και ειρωνικά ρωτάς: «Ποιά σφάλματα διέπραξε επιτέλους ο Ιεράρχης που τον «καθύβρισε». 
Θεολογικά; Ποιμαντικά; Κάτι άλλο;»



Αλλ' αφού από μόνος απαντάς κάνοντας σχιζοφρενικό διάλογο με τον εαυτούλη σου: «Εκτός αν επιμένει εισέτι στις φαιδρές ενστάσεις και αιτιάσεις που εξετόξευσε κατ’ εκείνου προ καιρού.
Και επειδή ομιλεί για «διάφορα σφάλματά του», ήτοι πλείονα του ενός (για τη Χ.Α., αν θυμάμαι καλά, το ένα και σίγουρο), ας κάνει έναν κόπο να μας τα απαριθμήσει και πάλι, ειδάλλως πρόκειται περί αήθους και κοινής συκοφαντίας, ανεπίτρεπτης και για μη θεολόγους ακόμα, αλλά και για αλλοδόξους και αλλοθρήσκους».



Και συνεχίζεις με εμετικά υπονοήματα, ξεδιάντροπε, να τον λασπώνεις για ηθικά παραπτώματα, λέγοντας: «Τα κρυπτώς γενόμενα εκ του πονηρού εστί...».



Ομολογώ πάντως, ανάλογο Νούσειο «κρεσέντο αλαζονικής υποκρισίας» δεν έχω συναντήσει ποτέ  στα χρόνια της σπουδής μου αλλά και μετέπειτα! Τολμάς, διεφθαρμένε στο νου, και του αποδίδεις την αισχροτάτη μομφή του συκοφάντη;;;


Και συνεχίζεις να σαλιαρίζεις αναιδέστατα: «Ας μας κάμει τη χάρη ο πολιός να μην ωφελήσει ούτε εμάς». «Ο πολιός», όπως τον αποκαλείς, όχι μόνο δεν θα σε ωφελήσει, αλλά θα σε βλάψει ανεπανόρθωτα και θα σε «μουτζουρώσει» και μετά θάνατον, θα σε καβουρνιάσει με τέτοιο εξευτελισμό, που ούτε ο απόπατος της Πάτρας και ο νιαγάρας δούρειος βυθός της βίλας των οργίων δεν θα μπορέσουν να σε ξεπλύνουν. 
Είδες λοιπόν, «δεν περνάνε σε όλους οι λεκτικές τούτες πομφόλυγες», φανφαριστή της φάρσας!



Στη συνέχεια απορείς, ταλαίπωρε, απορείς «γιατί κατατάσσει τον Άγιο Γέροντα Φλωρίνης Αυγουστίνο στους Πατέρες της Εκκλησίας. Με τι κριτήρια; Να μας τα πει!»



Αμέσως! 
Τώρα να σου τα πει! 
Όχι τώρα! 
Θα σου το αποδείξω εγώ. 
«Αμ και το ρήμα «αποδείξει», μαργαριτάρι Νούσειο και αυτό, σου θυμίζει κάτι;



Περί της Αγιοπατερικότητος του Ιερού αυτού Ανδρός και ΝΕΟΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ της Εκκλησίας μας (που θα 'πρεπε να πλένεις το στόμα σου με υγρόκαυτο θειάφι και πυραναλωμένο θείο, όταν αναφέρεσαι στον π. Αυγουστίνο Καντιώτη) ομιλούν και καταμαρτυρούν σύγχρονοι και χαρισματούχοι Άγιοι Γέροντες, που τόσο πολύ τον ευλαβούντο και τόσο πολύ τον υπεραγαπούσαν.



Αχ, ο κατακαϋμένος, κατακαμμένος και καταπικραμένος Νούσης, κλαίγεται, δεν τον ακούτε; Αφουγκραστείτε το πόνο του: «Περιμένω από καιρό κάποιες απαντήσεις ή στοιχειώδεις αντιδράσεις από τον πολιό συνάδελφο...  
Άλλωστε, είπαμε ότι πρέπει να είμαι πολύ μικρός για τα μεγέθη αυτά, ώστε να ασχοληθούν σοβαρά μαζί μου».



Ξέρεις κάτι Νούση; 
ΕΥΤΥΧΩΣ που το κατάλαβες! 
Πάλι καλά που έχεις και κάποια τέλος πάντων διαίσθηση, μη σε αδικήσουμε τελείως.



Ακούσατε τις «καμπάνες»: «Με δέος επίσης, (πω, πω, πολύ δέος ο δικός μας, μεσ’ το πολύ το δέος δέεται και για το διάολο!) και περισσή λύπη προβαίνεις στην περίπτωση του Σωτηρόπουλου και των προαναφερθέντων, (την περίπτωση Πανταζή δηλαδή) ως και απάντων των την αυτήν πλάνην πασχόντων) σε μια θλιβερότατη διαπίστωση (θα χρησιμοποιούσα βαρύτερη έκφραση αλλά σέβομαι την ευαισθησία ενίων αναγινωσκόντων): της ύπαρξης μιας απύθμενης οίησης, ενός εξοργιστικότατου και αναιδέστατου εγωισμού, βλέποντάς τους, μόνους αυτούς, να βαυκαλίζονται ότι υπεραμύνονται της Ορθοδοξίας και άπαντες οι υπόλοιποι εξέπεσαν και εμιάνθησαν από την νεοφανή αίρεση του Οικουμενισμού». 
ΠΡΟΣΕΧΕ το μόλυσμα, Νούση! 
Πρόσεχε το μίασμα και άσε τα διαγνωστικά κουραφέξαλα.



Ούτε σε αρχική ούτε «σε τελική ανάλυση» δεν τοποθετούμε τους αμαρτωλούς και αναξίους εαυτούς μας «υπεράνω των σύγχρονων Γερόντων»; 
ΕΣΥ ΔΕΝ ντρέπεσαι λιγάκι που το συμπεραίνεις αυθαιρέτως και ανεξαιρέτως; 
ΕΣΥ, Νούση, ΔΕΝ αισχύνεσαι να διατείνεσαι, ότι είσαι ορθοδοξότερος των Αγίων Πατέρων που εξάπαντος αφωρίσθησαν και αυτομάτως αποτειχίσθηκαν από την κάθε αίρεση και τον κάθε ψευδο-λυκο-ποιμένα;



Ω Γέροντα Νούση, πες μας την ασκητική παραίνεσή σου, κέντρισέ μας με την αγαπητική ένεσή σου:



- Αδελφικά, έστω φιλικά, (σαν πολύ φιλία πέφτει, μιλάμε για φιλικό θάψιμο) τού απευθύνω έκκληση σύνεσης και μετανοίας.



– ΣΥΝΕΛΘΕ ΝΟΥΣΗ! 
Κώστα Συνετό έπρεπε να σε λένε! 
Κατά το κοινώς λεγόμενον: ΚΑΤΣΕ ΦΡΟΝΗΜΑ! 
Και μιας και είσαι εν παντί και πάσι φρόνιμος, με σώας και ξέφρενας τας φρένας, σου υπενθυμίζω το Αγιογραφικό: «Μη καυχάσθω ο φρόνιμος εν τη φρονήσει αυτού» (Α΄ Βασ. 2, 10).



Και για να ’μαστε πιο ακριβείς και να μην παραπλανούμε το κοινό, το «πρόσεχε σεαυτώ» δεν είναι στην ουσία του Αγίου Αρσενίου, αλλά του Μεγάλου Βασιλείου. 
Και τα «πάψε» «πάψε» «πάψε, τρελλή κι’ αμετανόητη» δεν ανήκουν στον Παπακωνσταντίνου, αλλά στο Νούση! 
Α, δεν παραλείπει να μας συνιστά να «λυπηθούμε τον εαυτό μας» (κοιτάχτε ποιός μιλάει για λύπηση) και να σπεύσουμε (σπεύσε, τρέχα ακάκιε Νούση, φρόντισε να είναι «Μίσκο») να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με την οικουμενιστική (χωρίς εισαγωγικά) Εκκλησία», δηλαδή να επιστρέψουμε στην αγκάλη του Σατανά και να αποκαταστήσουμε τις ερωτικές μας σχέσεις με τον Εωσφόρο!



Και τώρα ο Νούσης αναφέρεται αποκλειστικά σε μας (τιμή μας) – «Πάψε να ακούς τα άσκεπτα, αμαθή, ημιμαθή και πωρωμένα παπαγαλάκια και τους χειροκροτητές της κακότητας, που σου εφυσίωσαν τον νου και σου εξύφαναν μια ανυπόστατη υπεραξία γέμουσα υπερηφανείας, της συνιστώσας τη μέγιστη πνευματική μοχθηρία».



Αφού πέρασαν κυριολεκτικά πέντε λεπτά μέχρι να μου κοπάσει το δυνατό το γέλιο διαβάζοντας «τα άσκεπτα, αμαθή, ημιμαθή και πωρωμένα παπαγαλάκια και τους χειροκροτητές της κακότητας», λες και ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος παίρνει οδηγίες και ντιρεκτίβες από μας τους μηδαμινούς, που δεν τον φτάνουμε ούτε στο νυχάκι, αφού λοιπόν κόπασε το τρανταχτό το γέλιο, βρήκα τη σοβαρότητα να σου πω στα σοβαρά: ΠΑΣ ΚΑΛΑ, ΡΕ ΝΟΥΣΗ;;;;;;;;;;




Η θεολογική σου σχιζοφρένεια θα σταθεί το χειρότερο στίγμα της ζωής σου. 
 Τί «Πηδάλιο» συζητάς, αφού δεν ξέρεις καν ποδήλατο, δεν ξέρεις κι από βέσπα! 
Καλέ μου άνθρωπε, τα χάπια σου! Γρήγορα!



- «Ούτε εγώ προσωπικά αρέσκομαι να βλέπω το Πηδάλιο ωσεί έναν άκαμπτο δικανικό κώδικα επιβολής κυρώσεων και προσμέτρησης ορθοδοξότητας». 
Τώρα μάλιστα. 
Ξόφλησες, Νούση, τα είπες όλα, έδωσες ρεσιτάλ, έδωσες ρέστα! «Δικανικό κώδικα επιβολής κυρώσεων...». 
Δίκανο που σου χρειάζεται! 
Έχε χάρη που δεν αυτοδικούμε, ούτε στήνουμε κανένα στο τοίχο. 
Είσαι τυχερός που δεν γεννήθηκες Μουσουλμάνος και δεν τα λες αυτά για κάνα Κοράνι (από αυτά τα «άγια» και πανάγια «κοράνια», που μοιράζει ο «Παναγιώτατός σου!), θα σας αποκεφάλιζαν οι Μουφτήδες!



«Συνάμα (εδώ ακούστε και προσέξτε περικαλώ, έχει πολύ φάση το παιδί, μιλάμε για ταινία τρόμου τύπου «Εξορκιστή») θα ΕΤΡΕΜΑ (τρομάρα σου και πάλι) «θα έτρεμα» σου λέει (σιγά να μη λερωθεί το παιδί και δεν έχουμε και καμιά πάνα υπερμεγέθη), μη γελάτε, ακούστε κύριοι, «θα έτρεμα την απόφαση μιας Μείζονος (όχι «έστω υπέρ-ατελούς» αλλά σίγουρα και αποδεδειγμένα υπερατελούς, υπερπονηράς, ληστρικής και μοιχαλίδος συνόδου)!



Επί πλέον δε τούτων, ο Παροιμιώδης Παρατηρητής μας, «παρατηρεί μια παράλογη επιθετικότητα» (μάλλον για μένα μιλά) δραττόμενος των συγκυριών, (δραχμή μου τρύπια) προσαρμόζοντάς την στους σημερινούς αποτειχισθέντες και στον πολιό (νάσου πάλι και το πολιός, το θυμήθηκε ο Νούσης). 
Κοιτάχτε τώρα τον σεσωσμένο «ντε και καλά» Νούση τι μας πιστοποεί παρεμπιπτόντως:



- «Η απουσία ορατών κατοχυρώσεων σωτηρίας (ο Νούσης κατοχυρωμένη πάντως την έχει τη σωτηρία, βέεεεβαιαα) και η επιθυμία λήψης «πνευματικής ηδονής» (αυτή εννοείται υπερπερισσεύει στην ψυχοσωματική και ψυχοσωστική ύπαρξη του Νούση) οδηγεί άφευκτα (φευ πουλάκι μου) σε υποκατάστατα και αναλγητικά φαντασιοκοπήματα, τα οποία με τη σειρά τους γεννούν ψυχοπάθειες πάσης φύσεως, «βλαμμενιάσεις» κάθε μορφής (μια απλή ματιά στην περίπτωση Πανταζή είναι υπέρ το δέον πειστική, ως και στον φιλοξενούντα εκείνον βοθρόστομο ιστολόγο) Οδυσσέα μου, σε πήρε και σένα η μπόρα, ή μάλλον «η μπόχα» να πω, του Νούση... κι’ όπου φύγει, φύγει ο Πανταζής... 
Ταλαίπωρε, χαίρομαι που χαρακτηρίζεις τα γραπτά μου «του Δημοτικού» και αντικαθρεπτίζουν τον παιδαριώδη εαυτό σου. 
Τοιούτος ημίν έπρεπε Νούσης. 
Άκακος, αμίαντος από οικουμενισμού και «μυγιάγκιχτος» ουδαμού!



Η «περίπτωση» Πανταζή σου 'χει λάχει, να σε κυνηγούνε οι Βλάχοι, μιας κι  έχω ακατηγόρητη (μάλλον επίσημη) Βλάχικη καταγωγή και όχι Αυστραλοπίθηκη που θέλει ο «Τεντυμπόης» της Αυστραλίας, αποκαλώντας έτσι τον όντως Άκακο και παντελώς Άγιο Μητροπολίτη Λαρίσης Θεολόγο!



Προφανώς, Νούση, έχεις απολυτήριο από τα άσυλα των ανιάτων κι ο αθεράπευτος συλλογισμός σου δεν λέει να ξεκολλήσει από την πυρέσσουσαν μανία της μαινομένης κατακρίσεως και εμπαθούς καταδίκης των αδελφών σου.



Μας κατηγορείς για «καθαρούς φονταμενταλισμούς, άκοσμους και αθέμιτους ζηλωτισμούς και πολλές φορές για φαιδρότητες και γελοιότητες που κυριολεκτικά «κάνουν μπαμ». 
Απόψε και κάθε απόψε, κάνεις μπαμ, Νούση. 
 Κάθε πέρυσι και χειρότερα, κάθε αύριο και «μη χοιρότερα» τα δικά σου χάλια, στα ιδιωτικά σου τα κανάλια.



Στην ιδιωτική σου αμφιλεγόμενη οδό, αλήθεια, «πού χώρος για Χριστό;» παρά μόνο για το βλάσφημο και ομόφρονα Καζαντζάκη. 
«Πού αγάπη για τον Κύριο και τον πλησίον σου αδελφό (ούτε καν λόγος για τον εχθρό…);» 
 Πρόσεχε πάλι, Νούση. 
Από την πολλή σου την αγαπολογία θα σου ξεγλυστρίσει από τα δάχτυλα η αλήθεια και θα μείνεις ξεγάνωτος τενεκές, κύμβαλον αλαλάζον να διαλαλείς της αλαζονείας σου το κονσέρτο.



Νά τα βιολιά, να και τα κλαρίνα: - «Ας ευχηθούμε (γιατί, πόσοι είστε, είστε πολλοί;) τη μετάνοια του ανδρός.» (ποιόν απ’ όλους, του Σωτηροπούλου ή του Πανταζή;) την επανένταξη στην εκκλησία» (ποιά απ’ όλες; 
Την Οικουμενιστική; 
Ναι, απ’ αυτήν ξεκόψαμε! 
Να μας λείπει! 
Σου την χαρίζουμε! 
Την Εκκλησία του Χριστού; 
Εν αυτή εγεννήθημεν, εν αυτή ζώμεν, και εν αυτή κοιμησόμεθα. 
Ει δε και καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ αυτής τεθνηξόμεθα!



Η κατακλείδα του Νούση, φοβερή θεολογία! – «Ας πάψει επιτέλους....» εντάξει ρε Κωστάκη, αυτό το είπαμε, ξεκόλλα, προχώρα, πάμε σ’ άλλο! Και προχωρά, ο ΘΟΛΟΛΟΓΟΣ Νούσης και ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ λέγοντας τα διεφθαρμένα «γιαχωβίτικα» τεχνάσματα περί του Χριστού ως κτίσματος! 
«Ούτε ο Χριστός δεν δικαίωνε τον εαυτό του!» 
Επικαλείται μάλιστα το χωρίο του Ευαγγελιστού Ιωάννου στο Κεφ. 5, στιχ. 31. 
Τέτοια ανισόρροπη, ανατριχιαστική βλασφημία και αίρεση δεν έχω ξανακούσει από Ελλαδικό «θεολόγο», δείγμα και αυτό της οικουμενιστικής, εγκεφαλικής ΒΛΑΒΗΣ, και έπειτα κατηγορεί εμένα για «βλαμμενίαση». 
Δόξα τω Θεώ, πλανεμένε Κώστα, που δεν μου επέτρεψε, μη γένοιτο, να πέσω σε τέτοια ασυγχώρητη πλάνη και μέγιστη βλασφημία να στερώ το Χριστό αυτοδικαιώσεως, που σημαίνει στέρηση και απογύμνωμα της Θεότητος!



Θυμίζει «σε πολλά» (όπως λες) τον Αυστραλίας Χαρκιανάκη και τις αισχρές βλασφημίες του κατά της αναμαρτησίας του Χριστού και σαχλά μετέωρα βήματα μαγικού αιφνιδιασμού και άλλες αμπελο-μπουρδο-ψυχωτικοφιλοσοφίες!

Το ίδιο το χωρίο που καταχράσαι, ένα μόλις στίχο πριν, τονίζει και ΣΟΥ υπογραμμίζει: «Η ΚΡΙΣΙΣ Η ΕΜΗ ΔΙΚΑΙΑ ΕΣΤΙ!» 

Και ΒΕΒΑΙΑ ο Χριστός δικαίωνε τον Θεάνθρωπο Εαυτό Του, μωρόσοφε Νούση! «ΤΙΣ ΕΛΕΓΞΕΙ ΜΕ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ;» Αυτό κι αν είναι ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗ!!! 

Σου φράζει το στόμα, βλάσφημε, ο Χριστός. 

Δεν τα καταφέρνεις με την Αγία Γραφή. 

Πήγαινε καλύτερα στα πορνικά και ανώμαλα καταγώγια της ιδιωτικής οδού, εκεί θα αριστεύσεις!


ΝΑΙ, ΝΟΥΣΗ. Άγεσαι και φέρεσαι πλανών και πλανώμενος, βλασφημών και βλασφημούμενος! 

«Για να σωθείς, προπάντων και κυρίως είνε ανάγκη ν' αποβάλεις την οίησι, να ενδυθείς τη χρυσή στολή της ταπεινοφροσύνης, να εγκολπωθείς την μετάνοια και να κλαύσεις τη ζωή σου ολόκληρη για την αισχρή και ξεδιάντροπη βλασφημία που ΞΕΣΤΟΜΙΣΕΣ! 

Όσο και να πολεμάς τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο και τους Αποτειχισθέντες αδελφούς σου, δεν ωφελείσαι. 

ΚΟΛΑΖΕΣΑΙ διότι επιτρέπει ο Θεός να πέφτεις κατάμουτρα σε πλάνες και λάκκους, που ανοίγεις για μας.


ΔΕΝ επιθυμώ να κολαστείς, Κώστα. 

Ας κολάσει εμένα ο Θεός, αλήθεια το λέγω, όχι ταπεινολογώντας, προκειμένου να σωθείς εσύ και να μετανοήσεις από την βλασφημία που εξεστόμισες, κρίμασι οις οίδεν ο Κύριος!


Εάν, χάριτι Θεού, ΑΝΑΚΑΛΕΣΕΙΣ και δηλώσεις μετάνοια μετά δακρύων στον πνευματικό σου, τότε θα αναφωνήσω κι εγώ μετ’ ευφροσύνης: - «Ήδη, άλλωστε, σύμφωνα με προσωπικές μου διαπιστώσεις και πληροφορίες, εις τον αδελφόν ημών Κώνσταν Νούσην, άρχισαν να συντελούνται θαύματα!


Νικόλαος Πανταζής
Αποτειχισθείς Θεολόγος, Αυστραλία