Ομολογία

ΙΘ΄ Σύναξις Ὀρθοδόξου Ἐνημερώσεως

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, 20.2/4.3.2012

Τὸ Φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας

καὶ τὸ Σκότος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ*

† Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Γραμματέως Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων

Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς·

Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Μητέρες·

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

Α΄. «Οὐδεμία κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος»

Μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ἀσθενοῦντος Σεβασμ. Μητροπολίτου καὶ Πατρὸς ἡμῶν, κατὰ ἀνάθεσιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου μας, εἰσέρχομαι μὲ εὐλαβικὸ δέος στὸ Φῶς τῆς ἀχράντου Ὀρθοδοξίας μας, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ λαμπροῦ θριάμβου Της ἔναντι τῶν αἱρέσεων. Τὸ Φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας μας δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, τὸ Ὁποῖον -ὅπως ἐκφωνοῦμε στὴν Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία- «φαίνει πᾶσι»! Ζητοῦμε δὲ εὐλαβικά, στοὺς Φωταγωγικοὺς ὕμνους, τὸν θεῖο φωτισμὸ ἀπὸ τὴν Πηγὴ τοῦ Φωτός: «Φῶς ὑπάρχων Χριστέ, φώτισόν με ἐν Σοί, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ σῶσόν με»¹!

«Ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία»²! Εἶναι θεῖο Φῶς, ἀληθινὸ καὶ ἄκτιστο, Φῶς ἱλαρόν, Χάρις καὶ Ἀλήθεια, τὸ Ὁποῖο ἦλθε καὶ ἐπεφάνη ἐν Χριστῷ γιὰ νὰ μᾶς ἐνδύση τὴν πρώτην στολὴν τῆς ἀφθαρσίας. Εἶναι Φῶς Μεταμορφώσεως, Ἀναστάσεως καὶ Πεντηκοστῆς, Φῶς ἐσχατολογικὸ Ἀνεσπέρου Ζωῆς. Ἡ κοινωνία μετὰ τοῦ θείου Φωτὸς προϋποθέτει ὀφθαλμοὺς ἀνοικτοὺς Πίστεως καὶ Ἀρετῆς. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν πρέπει νὰ ἐπιμερίζεται καὶ νὰ διχάζεται μεταξὺ Ἀληθείας καὶ πλάνης, μεταξὺ Ἀρετῆς καὶ ἁμαρτίας. Σὲ ἠθικὸ ἐπίπεδο δὲν δυνάμεθα νὰ ἐπιτελοῦμε ταυτόχρονα ἔργα φωτὸς καὶ ἔργα σκότους, οὔτε νὰ ὑπηρετοῦμε «δυσὶ κυρίοις»³. Σὲ ἐπίπεδο Πίστεως -ἀντιστοίχως- δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γινώμεθα «ἑτεροζυγοῦντες»⁴, δηλαδὴ νὰ συνάπτουμε στενὸ σύνδεσμο μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐννοεῖται βέβαια σὲ ἐκκλησιαστικὸ καὶ ὄχι κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Ὁ καλόπιστος Διάλογος δὲν ἀπαγορεύεται, ἀλλὰ ἀπορρίπτεται ἡ σύγχυσις καὶ ἀνάμειξις.

«Τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;»⁵, ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος. Καὶ ὁ Ὁμολογητὴς Ἅγιος τοῦ Φωτὸς τῆς Ἀληθείας Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπαντᾶ ἀποφασιστικά: «οὐδεμία γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος»⁶!

Μέσα στὴν ἀγία Ὀρθοδοξία μας κατοικεῖ, προχέεται καὶ διαχέεται τὸ «θαυμαστὸν» Φῶς τοῦ Θεοῦ⁷, καὶ οἱ βαπτιζόμενοι-φωτιζόμενοι ἀληθῶς καὶ ὀρθοδόξως καθίστανται «φῶς τοῦ κόσμου»⁸, «υἱοὶ φωτός»⁹, καὶ περιπατοῦν ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἀγάπῃ «ὡς τέκνα φωτός»¹⁰. Καὶ ὅταν πίπτουν οἱ ἴδιοι ἤ ὅταν προσκαλοῦν τοὺς ἄλλους στὸν κλῆρο τῶν Ἁγίων «ἐν τῷ φωτί»¹¹, γνωρίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός, εἰ μὴ μόνον ἡ Μετάνοια. «Ἡ γὰρ μετάνοια», βεβαιώνει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος τοῦ θείου Φωτός, «θύρα ἐστὶν ἐξάγουσα ἀπὸ τοῦ σκότους καὶ εἰσάγουσα εἰς τὸ φῶς. Ὁ οὖν πρὸς τὸ φῶς μὴ εἰσελθών, οὐ διῆλθε τὴν θύραν τῆς μετανοίας καλῶς· εἰ γὰρ διῆλθεν, ἐγένετο ἄν ἐν φωτί»¹²!...

Οἱ πιστοὶ καὶ φρόνιμοι δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ διατηροῦν τὴν φλόγα τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναμμένη στὶς ψυχές τους, ἐν ἀγάπῃ καὶ εὐχαριστίᾳ, ἀναμένουν δὲ τὸν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἐγρήγορσι καὶ προσοχή. Αὐτὸ τὸ ἄϋλον καὶ θεῖον Πῦρ φωτίζει τὶς ψυχές, ἀλλὰ καὶ τὶς δοκιμάζει. Εἶναι ὄντως «ἀναστάσεως δύναμις καὶ ἀθανασίας ἐνέργεια», κατὰ τὸν Ἅγιο Μακάριο τὸν Αἰγύπτιο¹³, ἀλλὰ ἐπίσης εἶναι καὶ «δαιμόνων φυγαδευτήριον καὶ ἁμαρτίας ἀναιρετικόν». Τοὺς ὀρθοδόξως φωτιζομένους ἑλκύει, θἀλπει καὶ ἐνισχύει, ἀλλὰ τοὺς ἀμετανοήτως αἰχμαλώτους στὴν «σκοτοποιΐαν»¹⁴ τῆς ἁμαρτίας, τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως, ἀποδοκιμάζει, καταισχύνει καὶ ἀποπέμπει!...

Τὴν νύκτα τοῦ Ἁγίου Πάσχα, μέσα στοὺς κατανυκτικὰ συσκοτισμένους Ναούς μας, ὀλίγο πρὶν ἀπὸ τὴν διακήρυξι τῆς Ἀναστάσιμης ἰαχῆς «Χριστὸς Ἀνέστη· Ἀληθῶς Ἀνέστη!», ὁ λειτουργὸς ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Βῆμα μὲ ἀναμμένη τὴν λαμπάδα του, γιὰ νὰ μεταδώση τὸ θεῖον Φῶς, ψάλλων μεγαλοπρεπῶς καὶ χαρμοσύνως: «Δεῦτε, λάβετε φῶς, ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν»! Ἡ ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἡ συγκίνησις διαπερνᾶ τότε ὅλη τὴν ὕπαρξι τῶν λατρευτῶν τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐνδόξου Ἀναστάσεως! Καὶ ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ Καθαιρέτης τοῦ ἅδου Κύριος καὶ Θεός μας ἤδη ἀπὸ τὴν μεσημβρία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ἐπιτελεῖ κατ’ ἔτος τὸ ὑπέρλαμπρο Θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Πανάγιο Τάφο, στὸν Πανίερο Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὴν Ἁγία Πόλι Ἱερουσαλήμ! Ὅσοι ἔχουν παρευρεθῆ στὴν ἱερὰ Τελετή, γνωρίζουν ἐκ πείρας τὴν ἀπερίγραπτη κορύφωσι τῆς προσευχητικῆς προσμονῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θείου Μυστηρίου, τὸ ὁποῖο συγκλονίζει καὶ ἀλλοιώνει θαυμαστῶς. Ἀποτελοῦσε ἀνέκαθεν ὄχι μόνο τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καὶ τὸ καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν δόξα τῆς Πίστεώς μας ἔναντι ἀπίστων, ἀλλοθρήσκων καὶ ἑτεροδόξων. Ὁ Κύριος δίδει τὸ Ἅγιον Φῶς στοὺς Ὀρθοδόξους, διότι αὐτοὶ καὶ μόνον διακρατοῦν καὶ βλέπουν λειτουργικῶς καὶ πνευματικῶς τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινόν, καὶ ὄχι στοὺς κακοδόξους, οἱ ὁποῖοι διέστρεψαν τὴν Ἀλήθεια τῆς ἀποκαλυφθείσης καὶ παραδοθείσης Πίστεως καὶ ἐγκλωβίσθηκαν σὲ σκοτεινὲς καὶ ἀδιέξοδες ἀτραπούς...

Τοῦτο ὅμως οἱ αἱρετικοὶ Λατῖνοι δὲν φαίνεται νὰ ἔλαβαν ὑπ’ ὄψιν τους σοβαρῶς, ἀλλὰ ἔμαθαν ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ μὴ ἐκπειράζουν τὸν Κύριον! Εὐχόμεθα εἰλικρινῶς νὰ τὸ μάθουν καὶ νὰ τὸ κατανοήσουν καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ τῆς σήμερον, ὥστε νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τὴν σκοτοδίνη τους καὶ νὰ ἐπανέλθουν ἐν μετανοίᾳ στὴν θεῖον Φῶς τῆς Ἀληθείας, γιὰ νὰ ἑορτάσουμε πράγματι μία νέα Νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας!

Β΄. Τὸ Ἅγιον Φῶς δὲν βγῆκε μὲ τοὺς Λατίνους

Εὑρισκόμεθα στὸν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 1099, ὅταν ἀρκετὲς χιλιάδων Σταυροφόρων τοῦ Πάπα, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρώτης Σταυροφορίας τους γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι, ὅπως διετείνοντο, τῶν Ἁγίων Τόπων ἀπὸ τοὺς ἀπίστους Μουσουλμάνους, ἔφθασαν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ. Μετὰ δὲ 40 ἡμερῶν πολιορκία, στὶς 15 Ἰουλίου, εἰσῆλθαν ἐντὸς τῆς Ἁγίας Πόλεως καὶ ἐπιδόθηκαν σὲ ἄγρια σφαγὴ τῶν Μωαμεθανῶν, ὅσο δὲ γιὰ τοὺς Ἑβραίους, αὐτοὺς τοὺς ἔκαυσαν ζωντανοὺς μέσα στὴν Συναγωγή τους¹⁵. Ἀφοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες φρικτῆς αἱματοχυσίας, ὥστε τὸ αἷμα νὰ φθάνη μέχρι τοὺς χαλινοὺς τῶν ἀλόγων, οἱ Σταυροφόροι ἐνθυμήθηκαν νὰ ὑπάγουν στὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως -ὤ τῆς τρα-γικῆς εἰρωνίας!- γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Κύριο τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Φιλανθρωπίας γιὰ τὴν ἐπιτυχία τους! Τόσος ἦταν ὁ σκοτισμὸς καὶ τέτοια ἡ τύφλωσις τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἄν καὶ ἔφεραν ἐπάνω τους τὸ ἔμβλημα τοῦ σταυροῦ, ἐπέβαλαν στοὺς πάντας τὸν ἀμείλικτο τρόμο τοῦ σπαθιοῦ! Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἦσαν «ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ»¹⁶, ἄξεστοι εἰδωλολατρίζοντες ὀπαδοὶ αἱρετικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὑπερφίαλου Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκτραπῆ καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ τοποθετήση τὸν θρόνο του «ὑπεράνω τῶν ἄστρων»¹⁷!...

Οἱ νέοι αὐτοὶ στυγνοὶ κατακτηταὶ δὲν εἶχαν ἔλθει κατ’ οὐσίαν γιὰ νὰ ἐλευθερώσουν τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ τοὺς παραδώσουν στὴν ἀληθινὴ καὶ ἀνεμπόδιστη λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐπέδραμαν γιὰ νὰ ἐπιβάλουν τὴν θεομίσητη αἵρεσί τους ἐν Τόπῳ Ἁγίῳ. Ἔτσι, παρ’ ὅλον ὅτι ζοῦσε ὁ κανονικὸς Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων Συμεὼν ὁ Β΄, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐξόριστος στὴν Κύπρο¹⁸, προέβησαν ὅλως ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως σὲ ἐκλογὴ καὶ τοποθέτησι Λατίνου ψευδοπατριάρχου Ἱεροσολύμων, τοῦ Ἀρνούλφου τοῦ Τσόκ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο προεξένησε ὄντως «σόκ»(!), διότι ὁ πολέμαρχος αὐτὸς τοῦ σταυροφορικοῦ στρατοῦ δὲν ἦταν οὔτε κἄν ὑποδιάκονος καὶ μάλιστα εἶχε τόσο ἄσωτο βίο, ὥστε νὰ ἄδωνται γι’ αὐτὸν χυδαῖα ἄσματα!...

Ἡ δημόσια κατακραυγή, ἀνάγκασε τὴν διοίκησι τοῦ νεοσυστάτου τότε Λατινικοῦ Βασιλείου νὰ ἀντικαταστήση τὸν Ἀρνοῦλφο μὲ τὸν ἀφιχθέντα τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1099 παπικὸ λεγᾶτο ἀρχιεπίσκοπο Πίζας τῆς Ἰταλίας Δαϊμβέρτο· αὐτὸς εἶχε ἀφιχθῆ στοὺς Ἁγίους Τόπους μὲ στόλο 120 πλοίων, ἀφοῦ προηγουμένως πέρασε ἀπὸ τὰ Ἑπτάνησα καὶ προεξένησε φρικτὲς λεηλασίες. Ὁ Δαϊμβέρτος, ὁ ὁποῖος στὴν πραγματικότητα ἐξελέγη διὰ «σιμωνιακῶν μέσων» καὶ ἔλαβε μάλιστα τὴν ἐπικύρωσι τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης¹⁹, προέβη ἀμέσως σὲ περιοριστικὰ μέτρα κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων φυλάκων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων²⁰.

Ἔτσι, τὸ Μεγάλο Σάββατο τοῦ ἔτους 1100, ὁ Δαϊμβέρτος ἦταν ὁ πρῶτος Λατῖνος πατριάρχης Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς τῆς παραδοσιακῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός. Ὅμως τὸ Ἅγιον Φῶς γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία δὲν ἐνεφανίσθη, παρὰ τὸ ὅτι ἡ Τελετὴ παρατάθηκε ἐπὶ πολλὲς ὧρες. Ὁ λατινικὸς κλῆρος τότε προέτρεψε τοὺς Σταυροφόρους νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν τὰ ἐγκλήματά τους καὶ τελικά, ὅταν ἐνύκτωσε πλέον, ὅπως ἀναφέρει κάποιος ἱστορικός, τὸ Ἅγιον Φῶς ἐμφανίσθηκε. Τὸ δὲ ἑπόμενο ἔτος 1101, τὸ Ἅγιον Φῶς δὲν ἐμφανίσθηκε καθόλου ὅσο οἱ Λατῖνοι ἦσαν παρόντες²¹.

Πρὶν ὅμως δοῦμε τί συνέβη τὸ 1101, θέλουμε νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ μὴ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Φωτὸς τὸ Μεγάλο Σάββατο τοῦ 1100 δὲν ὀφείλετο ἁπλῶς στὴν ἠθικὴ ἀναξιότητα τῶν Σταυροφόρων ἤ πάντως δὲν ὀφείλετο μόνον καὶ κυρίως εἰς αὐτήν. Διότι ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὅπως ἄλλωστε καὶ ἡ ἐπιτέλεσις κάθε Μυστηρίου καὶ Ἱεροπραξίας, δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἠθικὴ ποιότητα καὶ τὴν ἀξιότητα ἤ ἀναξιότητα τοῦ Λειτουργοῦ. Τὸ Μυστήριο ἀντικειμενικῶς θὰ τελεσθῆ, ἄλλο ὅτι ὁ ὑποκειμενικῶς ἀνάξιος λειτουργὸς θὰ κολασθῆ. Ἡ μὴ ἔλευσις τοῦ Φωτὸς ὠφείλετο κυρίως καὶ πρωτίστως στὴν ἔκπτωσι τῶν Παπικῶν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστι. Τὸ ὅτι τὸ Ἅγιον Φῶς ἐμφανίσθηκε μόνον τὴν νύκτα, χωρὶς μάλιστα συγκεκριμένη περιγραφὴ ὡς πρὸς τὸ λατρευτικὸ πλαίσιο τῆς ἐμφανίσεως, τοῦτο ἐδείκνυε τὴν θεία συγκατάβασι τῆς Τριφαοῦς Θεότητος εἰς πίστωσιν τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως καὶ ὄχι εἰς ἐπικύρωσιν καὶ ἐπιβεβαίωσιν τῆς πίστεως τῶν Λατίνων κατακτητῶν. Τὸ πρόβλημα δὲν διωρθώνετο μὲ τὴν ἐξομολόγησι τῶν ἁμαρτωλῶν Σταυροφόρων, ἀλλὰ μὲ τὴν μετάνοια τῶν αἱρετικῶν Λατίνων ἤ ἔστω μὲ τὴν ἀπομάκρυνσί τους ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ Θαύματος.

Τὸ Μεγάλο Σάββατο λοιπὸν τοῦ 1101, ὅπως μᾶς περιγράφουν ἀδιάψευστα ὀκτὼ μὴ Ὀρθόδοξοι χρονογράφοι (τέσσερις γάλλοι, ἕνας γερμανός, ἕνας ἄγγλος καὶ ἕνας ἀρμένιος)²², ὁ Λατινοπατριάρχης Δαϊμβέρτος, μὲ ἀναρίθμητο πλῆθος, προέστη καὶ πάλι τῆς σχετικῆς Τελετῆς γιὰ τὴν ἔλευσι καὶ ἁφὴ τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Πανάγιο Τάφο. Ὅμως, ἡ ὥρα παρήρχετο καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Οὐρανοῦ δὲν κατήρχετο. Οἱ Λατῖνοι τριπλασίασαν τὶς προσευχές τους, ἐνύκτωσε, καὶ τὸν Ἅγιον Φῶς δὲν ἐμφανίσθηκε, ὥστε νὰ καταλάβη τὶς ψυχές τους ὁ ζόφος τῆς ἀπελπισίας. Ὁ Πανάγιος Τάφος κλειδώθηκε καὶ τὴν ἑπομένη, τὸ πρωῒ τοῦ Πάσχα, ἀφοῦ ὁ Δαϊμβέρτος πέρασε ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ διεπίστωσε ὅτι τὸ Ἅγιον Φῶς δὲν ἦλθε, ἀπευθύνθηκε στὸν ἀπελπισμένο λαό, παρουσίᾳ καὶ τοῦ ἀπεσταλμένου τῆς Ρωμαϊκῆς Κουρίας καρδιναλίου Μαουρίτσιο τοῦ Πόρτο· στὸν λόγο του, προσπάθησε νὰ παρηγορήση τὸ ποίμνιό του μὲ τὴν ἀφελῆ δικαιολογία, ὅτι δὲν πρέπει νὰ θλίβωνται γιὰ τὴν μὴ ἐπιτέλεσι τοῦ θαύματος, ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ χαίρωνται· διότι τὸ θαῦμα συνέβαινε ὅσο ἡ Ἁγία Πόλι ἦταν στὰ χέρια τῶν ἀπίστων, ἐνῶ τώρα ποὺ ἦταν στὰ χέρια τῶν Χριστιανῶν δὲν χρειαζόταν πλέον²³!... Ἐν συνεχείᾳ δέ, ὁ Δαϊμβέρτος ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς λιτανείας τῶν Λατίνων στὸ τέμενος τοῦ Θόλου τοῦ Βράχου, στὴν θέσι τοῦ παλαιοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, τὸ ὁποῖο εἶχαν μετατρέψει οἱ Σταυροφόροι σὲ χριστιανικὸ ναό.

Τότε, πρὸ τοῦ κλειδωμένου Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου, τὰ κλειδιὰ τοῦ ὁποίου κατεῖχε μόνον ὁ Δαϊμβέρτος, οἱ Ἕλληνες καὶ Σῦροι Ὀρθόδοξοι ἄρχισαν νὰ λιτανεύουν πέριξ Αὐτοῦ μὲ διάπυρες προσευχές, συνοδευόμενες ἀπὸ θρήνους καὶ ὀλολυγμούς. Ἐνῶ ἐγίνετο αὐτό, ἕνας Σῦρος παρατήρησε ἀπὸ μία ὀπὴ ὅτι ἐντὸς τοῦ Παναγίου Τάφου ἄναψε θαυματουργικὰ μία κανδήλα καὶ τότε ὁ θρῆνος μετεβλήθη εἰς ἀλαλαγμοὺς χαρᾶς καὶ δοξολογίας! Ἀμέσως ἔσπευσαν νὰ εἰδοποιήσουν τὸν Λατῖνο πατριάρχη γιὰ νὰ ἔλθη καὶ νὰ ἀνοίξη τὸν Πανάγιο Τάφο γιὰ τὴν ἁφή. Ἐν τῷ μεταξὺ ὅμως ὅλοι οἱ παρόντες ἔβλεπαν μὲ θάμβος καὶ ἔκπληξι νὰ ἀνάβουν μόνες τους θαυματουργικὰ οἱ κανδῆλες, οἱ ὁποῖες ἐκρέμοντο ἔξω ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο, διαδοχικὰ ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη! Ἄναψαν 16 κανδῆλες, ἤ κατ’ ἄλλους 50 ἤ κατ’ ἄλλους ὅλες²⁴!...

Τὸ θεῖο γεγονὸς ἐνέπλησε χαρᾶς καὶ ἐνθουσιασμοῦ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ κατήσχυνε τοὺς κακοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν μὲν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ δείξουν τὴν ἱκανοποίησί τους, ἀλλὰ ἦταν ἐμφανὴς καὶ ἀδιαμφισβήτητη σὲ ὅλους ἡ κατάπτωσι τοῦ γοήτρου τους καὶ ἡ ἐντροπὴ τοῦ σαθροῦ καθεστῶτος τους...

Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, ἡ Λατινικὴ ἐξουσία ἔπαυσε ὀλίγους μῆνες ἀργότερα καὶ ἐξώρισε τὸν Δαϊμβέρτο, ὡς ὑπαίτιο δῆθεν τῆς ἀποτυχίας, καὶ ἐτοποθέτησε στὴν θέσι του τὸν Ἔβρεμαρ. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ὅμως ἦταν, ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔλαβαν σοβαρὰ «ὑπ’ ὄψιν τους τὸ μάθημα»²⁵-πάθημα καὶ μὴ ἀνεχόμενοι καὶ ἀντέχοντες νέο δημόσιο ἐξευτελισμό, παρέδωσαν τὰ κλειδιὰ τοῦ Παναγίου Τάφου στοὺς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους καὶ ὥρισαν νὰ προΐσταται τῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κατ’ ἔτος ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ὁ ὁποῖος ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ ὁ Ἀντικαταστάτης τοῦ ἐξορίστου κανονικοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων.

Γ΄. Ἀντιπαπικὴ παράδοσις στοὺς Ἁγίους Τόπους

Ἕξι περίπου ἔτη ἀργότερα, τὸ 1107, ὁ Ρῶσος Ἡγούμενος Δανιήλ, ὁ ὁποῖος παρευρέθη στὴν Τελετὴ τοῦ Ἁγίου Φωτός, ἐβεβαίωσε ὅτι ὅταν ἦλθε μεγαλοπρεπῶς τὸ Ἅγιον Φῶς, ἄναψε θαυματουργικὰ τὶς κανδῆλες τῶν Ὀρθο-δόξων Ἑλλήνων καὶ Ρώσων, οἱ ὁποῖες ἦσαν ἐπάνω στὴν πλάκα τοῦ Παναγίου Τάφου, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὶς κανδῆλες τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖες ἐκρέμοντο ἐπάνω ἤ ἔξω ἀπὸ Αὐτόν²⁶!

Οἱ Παπικοὶ μὴ ἀντέχοντες οὔτε ἀνεχόμενοι τὴν αἰσχύνη ἀπὸ τὴν θεία ἀποστροφή, ἀντὶ νὰ ἔλθουν «εἰς ἑαυτούς»²⁷ καὶ νὰ μετανοήσουν, γιὰ νὰ μὴ περιπατοῦν «ἐν τῇ σκοτίᾳ», ἀλλὰ νὰ ἔχουν «τὸ φῶς τῆς ζωῆς»²⁸, ἐσκληρύνθησαν καὶ ἐσκοτίσθησαν τόσο πολύ, ὥστε διὰ τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ Θ΄ τὸ ἔτος 1238 νὰ ἀποκηρύξουν τὴν ἐγκυρότητα τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτὸς καὶ νὰ ἀπαγορεύσουν αὐστηρῶς στὸ ποίμνιό τους νὰ συμμετέχη καὶ νὰ παρίσταται στὴν ἱερὰ Τελετή²⁹!

Λίγο ὅμως ἐνωρίτερα, ὁ ἴδιος ἐκεῖνος Πάπας προέβη σὲ κάτι ἐπίσης φοβερὸ καὶ βλάσφημο. Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Γερμανίας Φρειδερῖκος ὁ Β΄, ὁ ὁποῖος εἶχε ἡγηθῆ τῆς πέμπτης Σταυροφορίας, κατώρθωσε διὰ συνθήκης τοῦ ἔτους 1229 μὲ τὸν Σουλτᾶνο τῆς Αἰγύπτου Καμὴλ νὰ τοῦ παραχωρηθῆ ἡ Ἱερουσαλήμ, ὅπου στέφθηκε ἰδιοχείρως καὶ ἐπανέκαμψε εἰς τὰ ἴδια. Ὁ Πάπας ὅμως Γρηγόριος ὁ Θ΄, ὁ ὁποῖος ἦταν θανάσιμος ἐχθρὸς τοῦ Φρειδερίκου, τόσον ἐξεμάνη ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ γεγονός, ὥστε ἐκσφενδόνισε τὴν φοβερὰ ποινὴ τῆς «ἀπαγορεύσεως» (inderdictum) ἐπὶ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπὶ τοῦ Παναγίου Τάφου! «Ὥστε καὶ μέχρι ἀφορισμοῦ τοῦ ἁγίου Τάφου ἔφθασεν ἡ παπικὴ ἀλαζονεία!»³⁰, σημειώνει ἔκπληκτος ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἱστορικός...

Ὡς ἀνεμένετο, στὴν Ἁγία Γῆ εἴχαμε τοὺς ἑπομένους αἰῶνες λαμπρὰ Ἀντιλατινικὴ Παράδοσι, ἐφ’ ὅσον ἄλλωστε ἡ ἐπιθετικότης καὶ ἡ ἁρπακτικότης τῶν Παπικῶν ἦταν πάντοτε αἰσθητὴ καὶ ἐπικίνδυνη.

Ἔτσι, κατὰ τὴν ἐποχὴ μετὰ τὴν ψευδένωσι τῆς Λυῶνος τοῦ 1274, ἀξίζει ἰδιαιτέρας μνείας ἡ ὁμολογιακὴ στᾶσις τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Γρηγορίου τοῦ Α΄. Ὁ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως ἐξέδωσε τὸ ἔτος 1281 Ἀντίρρησιν, συνταχθεῖσαν εἰς τὸ ὄνομά του ὑπὸ τοῦ ἐπιφανοῦς Ὀρθοδόξου Θεολόγου Γεωργίου Μοσχάμπαρος, μὲ ἐπιγραφή: «Κεφάλαια ἀντιρρητικὰ κατὰ τῶν τοῦ Βέκκου δογμάτων τε καὶ γραμμάτων»· εἰς αὐτὴν διελέγχονται «τὰ κίβδηλα καὶ διεφθορότα τῶν νῦν αἱρετιζόντων (Λατίνων καὶ Λατινοφρόνων) δόγματά τε καὶ γράμματα, ὅπως μὴ διὰ τοιούτων διεστραμμένων δογμάτων τε καὶ γραμμάτων αἱ τῶν ἀκεραιοτέρων ἐξαπατῶνται ψυχαὶ καὶ πρὸς δυσσέβειαν παρασύρωνται»³¹. Τὸ δὲ ἑπόμενον μόλις ἔτος 1282 ὁ μὲν Λατινόφρων αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Η΄ ὁ Παλαιολόγος ἀπέθανε, ὁ δὲ αἱρετικὸς πατριάρχης Ἰωάννης Βέκκος καθαιρέθηκε καὶ ἡ ψευδένωσις καταδικάσθηκε.

Εἶναι δὲ ἄξιον ἀναφορᾶς καὶ τὸ γεγονὸς τῆς καταλύσεως τοῦ Λατινικοῦ πατριαρχείου τῆς Ἱερουσαλήμ, τὸ ὁποῖο εἶχαν ἐγκαταστήσει μὲ τὴν παπικὴ βεβαίως ἔγκρισι οἱ Σταυροφόροι. Ὅταν οἱ Σαρακηνοὶ κατέλαβαν καὶ πάλι τοὺς Ἁγίους Τόπους, εἰσῆλθαν τὸν Μάϊο τοῦ ἔτους 1291 στὴν Πτολεμαΐδα (Ἄκκρα) τῆς Παλαιστίνης καὶ οἱ ὀλίγοι Σταυροφόροι ποὺ ἀπέμειναν ἐκεῖ, μετὰ τοῦ Λατίνου πατριάρχου Νικολάου, ὥρμησαν σὲ μία λέμβο στὴν θάλασσα γιὰ νὰ διασωθοῦν. Ὅμως, ἀπὸ τὴν βία τῶν ἐπιδόξων ἐπιβατῶν ἡ λέμβος ἀνετράπη καὶ ὁ Λατῖνος πατριάχης μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς ἐπνίγη³²!...

Οἱ Σταυροφορίες ξεκίνησαν ὑποτίθεται μὲ ἀγαθὸ σκοπό, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐπιτελέσθηκε μὲ βάρβαρο τρόπο καὶ ἔτσι ἀπέβησαν μία πραγματικὴ μάστιγα γιὰ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἀπεδείχθησαν «ἐπιζημιώταται» γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὸ Γένος. Ὁ Σταυροφορικὸς πόλεμος, ὅπως σημειώνει ὁ μέγας Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος, «ἱερὸς ἐλέγετο, καθ’ ὅν τρόπον ἱερὰ νόσος λέγεται ἡ λέπρα!»³³. Εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄν ἐπικρατοῦσαν οἱ Σταυροφόροι θὰ εἶχε ἐξαφανισθῆ ἡ Ὀρθοδοξία στὴν κοιτίδα τοῦ Χριστιανισμοῦ!

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων στὰ δεινὰ ἐκεῖνα χρόνια, παρέμενε στὴν ἐμπροσθοφυλακὴ τοῦ ἀγῶνος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι, Σύνοδος στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ ἔτος 1443, παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἰωακείμ, τοῦ Ἀλεξανδρείας Φιλοθέου καὶ τοῦ Ἀντιοχείας Δωροθέου, κατεδίκασε τὴν προδοτικὴ ἑνωτικὴ Σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας τοῦ 1438-1439, στὴν ὁποίαν ὡς γνωστὸν ὁ Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίας Μᾶρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικὸς ἀντιπροσώπευσε ἐπαξίως καὶ τοὺς τρεῖς ὡς ἄνω Ἀνατολικοὺς Θρόνους. Ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων ἀπεκάλεσε τὰ διαμειφθέντα στὴν Φερράρα-Φλωρεντία «μιαρά», διότι τὰ ἀποφασισθέντα ἦσαν ὑπὲρ τοῦ Παπισμοῦ, ἤτοι ἡ προσθήκη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὰ ἄζυμα, τὸ μνημόσυνο τοῦ Πάπα καὶ ὅσα ἄλλα «παρὰ τοὺς Κανόνας» ἄθεσμα· ἐπίσης, ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων ἐστράφη ἐναντίον τῶν προβληθέντων καὶ ἐπιβληθέντων ἀπὸ τὸν Λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη «βεβήλων μητροπολιτιδίων» καὶ «μιαρῶν ἐπισκοπιδίων», γιὰ τὴν μετάδοσι τῆς ἀπάτης, τῆς φθορᾶς καὶ τῶν σκανδάλων· οἱ «φθορεῖς» ἐκεῖνοι ἐκρίθησαν «ἀργοὶ καὶ ἀνίεροι» ἀπὸ κάθε ἱεροπραξία καὶ ἐκκλησιαστικὴ κατάστασι «ἄχρις ἄν ἐξετασθῇ ἡ εὐσέβεια κοινῶς τε καὶ οἰκουμενικῶς»· σὲ περίπτωσι δὲ ἀντιστάσεώς τους, ἡ Σύνοδος ἔκρινε νὰ εἶναι «ἀφωρισμένοι καὶ κεχωρισμένοι καὶ ἠλλοτριωμένοι τῆς Ἁγίας Τριάδος»³⁴.

Ἕτερον Θαῦμα ἀποδοκιμασίας αἱρετικῶν εἴχαμε καὶ τὸ 1579, ὅταν οἱ Ἀρμένιοι δωροδόκησαν τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ προσπάθησαν νὰ βγάλουν ἐκεῖνοι τὸ Ἅγιον Φῶς, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι εἶχαν συγκεντρωθῆ στὴν αὐλὴ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πρὸ τῆς Ἁγίας Πόρτας. Καὶ ἐνῶ οἱ Ἀρμένιοι ἐλιτάνευαν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ ποθουμένου, οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὸν τότε Πατριάρχη Σωφρόνιο τὸν Δ΄ ἔκλαιαν καὶ προσηύχοντο γιὰ τὴν ἐξ ὕψους παρηγορία. Καὶ τότε ἀκούσθηκε κρότος καὶ ἔπνευσε βιαία πνοὴ ἀνέμου, σχίσθηκε δὲ ἡ μεσαία κολώνα τῆς ἀριστερᾶς φλιᾶς τῆς Ἁγίας Πόρτας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐβγῆκε τὸ Ἅγιον Φῶς στοὺς Ὀρθοδόξους, θαῦμα τὸ ὁποῖο μαρτυρεῖται μέχρι σήμερον³⁵!

Στὴν σύντομη αὐτὴ ὁμολογιακὴ ἀναφορά μας, θὰ ἦταν παράλειψις νὰ μὴ ἀναφερθοῦμε στὸν περίφημο καὶ ἡρωϊκὸ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δοσίθεο (1669-1707), ὁ ὁποῖος «διὰ τῆς θεολογικῆς αὐτοῦ δράσεως παρίστατο “παντὸς τοῦ τῶν ὀρθοδόξων πληρώματος διδάσκαλος καὶ σοφὸς καθηγεμών”, ὑπερκείμενος πάντων τῶν συγχρόνων αὐτοῦ εἰς εὐρυμάθειαν καὶ τὸν ἀπέραντον ζῆλον ὑπὲρ τῆς ὀρθοδοξίας, μετὰ ζεούσης εἰς τὸν Θεὸν πίστεως. Εἶχεν, οὕτως εἰπεῖν, εἰς χεῖρας αὐτοῦ τὴν διεύθυνσιν τῆς ζωῆς τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας...», διότι, σὺν τοῖς ἄλλοις, ἀόκνως «ἐπολέμει τὴν ἀπὸ μέρους τῶν λατίνων ἤ τῶν προτεσταντῶν ἐπίδρασιν καὶ ἠγωνίζετο ἵνα παραμείνῃ ἀλώβητος ἡ ὀρθοδοξία»³⁶.

Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἔτος 1689 ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἀναγκάσθηκε γιὰ πολιτικοὺς λόγους, ὑπὸ τὴν πίεσιν τῆς Αὐστρίας καὶ τῆς Γαλλίας, νὰ παραχωρήση σημαντικὸ μέρος τῶν Προσκυνημάτων στὸν Πανίερο Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐπίσης στὴν Βηθλεὲμ στοὺς Λατίνους, αὐτοὶ προέβησαν σὲ βανδαλισμοὺς καὶ ἱεροσυλίες, ἀλλὰ καὶ διωγμοὺς εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων· διέδωσαν μάλιστα τὴν φήμη ὅτι ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει εὑρισκόμενος τότε Πατριάρχης Δοσίθεος ἀπαγχονίσθηκε, γιὰ νὰ τρομοκρατήσουν τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὁ ἱερὸς Δοσίθεος στὸ ἄκουσμα ὅλων αὐτῶν τῶν τραγικῶν συμβάντων ἔσπευσε νὰ διαψεύση πρωτίστως τὴν κακόβουλη φήμη γιὰ τὸν δῆθεν ἀπαγχονισμό του καὶ ἔψεξε μὲ δριμύτητα τὴν φαιδρὰ ἄποψι τῶν Λατίνων, ὅτι λόγῳ δῆθεν τῆς ὀρθότητος τῆς πίστεώς τους ἔλαβαν αὐτοὶ τὰ Προσκυνήματα! Ὁ ἱερὸς καὶ ὁμολογητὴς Δοσίθεος ἐπιβεβαίωσε ὅτι οἱ Λατῖνοι ἦσαν πάντοτε «σχισματικοὶ καὶ τῶν αἱρετικῶν οἱ κορυφαῖοι» καὶ διεκήρυξε ἀνοικτὰ καὶ ἄφοβα: «τοὺς δὲ Λατίνους ἔχομεν ὡς εἶχον οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν παντὶ καιρῷ καὶ ἐν παντὶ προσώπῳ καὶ ἐν παντὶ τόπῳ αἱρετικοὺς καὶ ἀποβεβλημένους τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παραφρονοῦσιν οἱ Λατῖνοι ὅτι νομίζουσι νὰ εἶναι ὀρθόδοξοι μὲ ἁρπαγὴν τοίχων τινῶν»³⁷!...

Ἀξιοσημείωτη ἐπίσης εἶναι ἡ πληροφορία, ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Παρθένιος συμμετεῖχε τὸ 1755 σὲ Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολι τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων (ὁ Ἀντιοχείας ἔλειπε γιὰ ἐράνους στὴν Ρωσία), ἡ ὁποία ἀπεφάσισε ὅτι οἱ Λατῖνοι καὶ οἱ λοιποὶ αἱρετικοὶ πρέπει νὰ βαπτίζωνται κανονικῶς καὶ ὀρθοδόξως ὅταν προσέρχωνται στὴν Ὀρθοδοξία, θεωρούμενοι κατ’ ἀκρίβειαν ὡς «ἀνίεροι καὶ ἀβάπτιστοι»³⁸.

Ὁ αὐτὸς Πατριάρχης Παρθένιος συμμετεῖχε ἐπίσης στὴν ἀπόκρουσι τοῦ ἐξαπλωθέντος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Συρία Οὐνιτισμοῦ, «βοηθήσας τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Σίλβεστρον καὶ καταδικάσας τοὺς παπίζοντας ἀντιπατριάρχας Ἀντιοχείας»³⁹.

Ἡ ἀναφορὰ στὸ ἀναστάσιμο Ἅγιον Φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ στὴν ἀπόκρουσι τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι στὴν αἱρετικὴ παραφροσύνη τους ἔφθασαν στὸ ἀπίστευτο καὶ βλάσφημο σημεῖο νὰ ἀπορρίψουν τὸ Θαῦμα, μᾶς ὁδηγεῖ ἀβίαστα στὴν σύνδεσι τοῦ θέματος καὶ μὲ τὴν ἑορτολογικὴ ἐκτροπὴ τῶν Λατίνων. Ἡ ἀπομάκρυνσίς τους ἀπὸ τὸ Φωτουργὸ καὶ Ζωοποιὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὸν Ζωοδόχο καὶ Πανάγιο Τάφο τοῦ Κυρίου μας, ὡδήγησε αὐτοὺς σὲ νέο ὑπολογισμὸ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, γιὰ τὴν ἐπίτευξι δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκριβείας, μὲ τὴν γνωστὴ Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμισι-Καινοτομία τους τοῦ ἔτους 1582 ἐπὶ τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου, μόνοι τους ἀπομακρύνθηκαν καὶ αἰσθητῶς-ἑορτολογικῶς ἀπὸ τὴν Ἑορτὴ τοῦ Πάσχα καὶ τὸν ἡμερομηνιακὸ συνεορτασμὸ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους· ἔτσι αὐτο-εξωρίσθηκαν εἰς χώραν μακράν, καθήμενοι ἐν σκιᾷ θανάτου, μὴ ἐπιτρέποντες νὰ τοὺς ἐγγίση τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, νὰ τοὺς ἐπιφαύση⁴⁰ ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς μὲ τὴν λαμπρότητα τῆς θείας Δόξης Του, ὥστε νὰ ἐγερθοῦν ἐξ ὕπνου αἱρέσεως καὶ ἀποστασίας. Ὅμως, γιὰ τὴν ἡρωϊκὴ καὶ σωτήρια πρᾶξι τῆς ἐγέρσεως ἀπαιτεῖται Μετάνοια καὶ Νεκρανάστασις, ὥστε νὰ γίνη «χαρὰ»⁴¹ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς! Ἡ ἐμμονὴ στὴν αἵρεσι εἶναι ἁμαρτία: «Ὁ δὲ μὴ μετανοῶν ἁμαρτάνει, διότι οὐ μετανοεῖ»⁴²...

Δ΄. Ἔκπτωσις ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια σημαίνει ἔκπτωσι ἀπὸ τὴν Χάρι

Τὸ Ἅγιον Φῶς, τὸ ὁποῖο ἐμφανίζεται θαυματουργικὰ στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ ἀνάβει τὶς κανδῆλες καὶ τὶς λαμπάδες, διαχεόμενο στὸν ἱερὸ Χῶρο τὴν μεσημβρίαν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ἑκάστου ἔτους, ἔχει ὁπωσδήποτε πηγὴ προελεύσεως τὴν Ἄκτιστη Χάρι καὶ Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ· ὅμως, ὡς αἰσθητὸ καὶ κτιστὸ ἀποτέλεσμα τῆς Χάριτος δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀποκαλέσουμε Ἄκτιστο, ἔστω καὶ ἄν συνοδεύεται ἀπὸ θαυμαστὰ πνευματικὰ φαινόμενα (δὲν καίει τὰ πρῶτα λεπτά, δὲν προκαλεῖ πυρκαϊά, προξενεῖ ψυχικὲς ἀλλοιώσεις κλπ.). Διότι, τὸ Ἄκτιστο Φῶς δὲν εἶναι κάτι αἰσθητὸ καὶ περιγραπτό, ἀλλὰ εἶναι νοητὸ καὶ ὑπὲρ νοῦν, δὲν ἔχει ἀρχή, τροπὴ καὶ τέλος, καταυγάζει τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν δύναμι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος⁴³ καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑπέρκειται τῶν αἰσθήσεων καὶ τῆς διανοίας, «εἶναι ἄϋλον καὶ οὐδὲν αἰσθητὸν ἔχει»⁴⁴.

Ἄν ὅμως οἱ Λατῖνοι δὲν ἀξιώθηκαν, οὔτε ἀξιώνονται τοῦ θαυμαστοῦ κτιστοῦ Ἁγίου Φωτὸς τοῦ Παναγίου Τάφου, πολὺ περισσότεροι εἶναι καὶ παραμένουν μὲ τὴν θέλησί τους ἀμέτοχοι τοῦ Ἀκτίστου Φωτὸς τῆς Χάριτος. Διότι, ὁ φιλοσοφικὸς σχολαστικισμός τους δὲν συνδυάζεται οὔτε συμβιβάζεται μὲ τὴν παραδοχὴ ὡς Ἀκτίστων τῶν Θείων Ἐνεργειῶν τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος, οὐσιαστικὰ δὲ ἀπορρίπτουν τὴν δυνατότητα συνειδητῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεό⁴⁵. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουν διαμορφώσει διαφορετικὴ ἀντίληψι γιὰ τὸν ἔσχατο προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὴν ἰδέα τῆς μακαριότητός του καὶ γιὰ τὴν σωτηρία καὶ θέωσί του. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δὲν κοινωνεῖ πραγματικὰ μὲ τὸ αἰώνιο καὶ ὑπέρχρονο Φῶς τοῦ Θεοῦ, τὸ Ὁποῖον ἔλλαμψε στὴν θεία Μεταμόρφωσι καὶ δωρήθηκε στὴν πυρφόρα Πεντηκοστή, τότε παραμένει ὄντως ἀλύτρωτος στὴν κτιστὴ καὶ κλειστὴ ἐνδοκοσμικὴ πραγματικότητα· ἤ, θεωρεῖ πλανερῶς ὅτι δύναται νὰ ἴδη, ἔστω καὶ μελλοντικά, τὴν ἐντελῶς ἀπρόσιτη καὶ ἀμέθεκτη Οὐσία τοῦ Θεοῦ! Οἱ ἀστοχίες καὶ ἑτεροδιδασκαλίες αὐτὲς συνιστοῦν βλασφημίες καὶ οἱ αἱρέσεις ἔχουν ἄμεση ἐπίπτωσι στὴν σωτηρία. Ἡ ἔκπτωσις ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστι τῆς Ἐκκλησίας, ἡ διαστρέβλωσις τῆς ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας, ὁδηγεῖ σὲ ἔκπτωσι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἁγιαστικὴ Θεία Χάρι⁴⁶. Ὁ Παπισμὸς κατεστάθη νεκρὸν σῶμα καὶ οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων ἐγνώριζαν ἐμπειρικὰ ὅτι στοὺς ναούς του «δὲν ὑπῆρχε κάθοδος τοῦ πυρὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ ὅτι στὴν Λατινικὴ ἐκκλησία ὁ ἄρτος δὲν μεταβαλόταν σὲ Σῶμα καὶ ὁ οἶνος σὲ Αἷμα»⁴⁷ Χριστοῦ.

Γιὰ νὰ γίνουμε περισσότερο πρακτικοί, ἄς ἀναφέρουμε δύο σχετικά, σχεδὸν σύγχρονα, παραδείγματα, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν τὴν πνευματικὴ νεκρότητα τῶν Λατίνων.

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, συνέπεσε νὰ εὑρεθοῦν σὲ μία Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Μονὴ σὲ νῆσο τῶν Κυκλάδων ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης μαζὶ μὲ τὸν Ρωμαιοκαθολικὸ ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς. Ἐνῶ δὲ ἐκάθηντο σὲ ἕναν ἐξώστη τῆς Μονῆς, εἶδαν ἕναν Ἀδελφὸ Αὐτῆς νὰ μεταφέρη στὸν ὦμο του σάκκο μὲ κοπριὰ γιὰ τὸν κῆπο τῆς Μονῆς. Ὅταν ἔμαθε ὁ παπικὸς ἐπίσκοπος ὅτι ὁ μεταφορέας ἦταν Ἱερομόναχος τῆς Μονῆς ἐξέφρασε τὸν ἀποτροπιασμό του καὶ τὴν ἀπορία του πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν κατόπιν αὐτῆς τῆς ρυπαρᾶς ἐργασίας ὁ Ἱερομόναχος αὐτὸς νὰ ἱερουργήση τὰ θεῖα Μυστήρια. Καὶ ἐνῶ ὁ Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεὺς τὸν ἐβεβαίωνε ὅτι ἡ ἐργασία αὐτὴ δὲν ἐπέφερε στὸν Ἱερομόναχο κανένα ψυχικὸ ἤ σωματικὸ μολυσμό, ὁ Λατῖνος ἀντέλεγε. Τότε, ὁ Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεὺς ἐρώτησε ἄν θὰ ἤθελε ὁ Λατῖνος νὰ δοκιμάσουν ποιός εἶναι εὐπρόσδεκτος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐργαζόμενος σὲ σκληρὴ καὶ ρυπαρὴ ἐργασία Ὀρθόδοξος Ἱερομόναχος ἤ ὁ καλλωπισμένος παπικὸς ἐπίσκοπος. Ἐκεῖνος δέχθηκε καὶ ὁ Ἀρχιερεὺς πρότεινε νὰ καλέση τὸν Ἱερομόναχο καὶ ἀφοῦ πλυθῆ καλὰ νὰ τελέση τὴν Ἀκολουθία τοῦ μικροῦ Ἁγιασμοῦ, ἐν συνεχείᾳ δὲ νὰ τελέσῃ Ἁγιασμὸ καὶ ὁ Λατῖνος καὶ νὰ φυλαχθοῦν ἀμφότεροι σφραγισμένοι, μετὰ δὲ τὴν πάροδο ἑνὸς ἔτους νὰ ἀποσφραγισθοῦν, ὥστε νὰ φανῆ ποιὸς Ἁγιασμὸς θὰ εἶναι ὁ εὐλογηθεὶς καὶ ἄρα εὐπρόσδεκτος παρὰ Θεοῦ. Πράγματι, ἀφοῦ ἐπιτελέσθηκαν οἱ Ἁγιασμοί, οἱ φιάλες ἐτέθησαν καλὰ σφραγισμένες σὲ εἰδικὸ κιβώτιο. Μετὰ τὴν πάροδο τοῦ ἔτους, παρουσίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου, τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς μετὰ τῶν Ἀδελφῶν, ὡς καὶ τοῦ παπικοῦ ἐπισκόπου μετὰ τῆς συνοδίας του, οἱ φιάλες ἀποσφραγίσθηκαν καὶ ἀνοίχθηκαν καὶ ὅλοι ἀντίκρυσαν πασιφανῶς τὸν μὲν Ἁγιασμὸ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἱερομονάχου καθαρώτατο καὶ εὐωδιάζοντα, τοῦ δὲ Λατίνου ἐπισκόπου θολό, μαυρισμένο καὶ μυρίζοντα σὰν λιμνάζον ὕδωρ⁴⁸!...

Σὲ ἄλλη περίπτωσι, ἕνας Ἱερέας ἐξήγησε μεταξὺ ἄλλων σὲ νεαρὸ ποὺ μετέβη στὸν Ἅγιο Γεράσιμο στὴν Κεφαλληνία καὶ εἶδε φοβερὰ σημεῖα μὲ δαιμονισμένους, οἱ ὁποῖοι ἀπεκάλυπταν τὰ κρυπτὰ ἁμαρτήματα ἄλλων προσκυνητῶν, ὅτι οἱ δαιμονισμένοι δὲν δύνανται νὰ ἀποκαλύψουν τίποτε σὲ ὅποιον ἔχει μετανοήσει γιὰ τὰ ἁμαρτήματά του καὶ ἔχει ἐξομολογηθῆ μὲ εἰλικρίνεια. Ἐκεῖ «μπλοκάρονται». Ὅμως, σὲ μία περίπτωσι, συνέχισε ὁ Ἱερεύς, εἶχε γνωρίσει δύο Ἰταλοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, οἱ ὁποῖοι ὡμολόγησαν ὅτι ὅσα εἶχαν ἐξομολογηθῆ στὸν ἰδικό τους παπικὸ ἱερέα τοὺς τὰ ἀπεκάλυψε ἕνας δαιμονισμένος στὴν Ζάκυνθο. Καὶ τοῦτο, διότι στὴν οὐσία ἦσαν ἀνεξομολόγητοι! Ὁ δαιμονισμένος ἦταν Ἕλληνας, δὲν γνώριζε ἰταλικά, ἐν τούτοις ὅμως ἀπεκάλυψε στοὺς Ἰταλοὺς τὰ δῆθεν ἐξομολογημένα ἁμαρτήματά τους σὲ ἄπταιστα ἰταλικά⁴⁹!...

Θεωροῦμε, ὅτι οἱ ἀληθινὲς αὐτὲς μαρτυρίες ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀνέκαθεν θεώρησι τῶν Ὀρθοδόξων περὶ τῆς ἐκπτώσεως τῶν Λατίνων ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ τοῦ ὅτι αὐτοὶ δὲν εἶναι καὶ δὲν ἀποτελοῦν Ἐκκλησίαν Θεοῦ.

Ὅταν γιὰ παράδειγμα τὸν ΙΒ΄ αἰ. ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μᾶρκος ἐρώτησε τὸν ἐπιφανῆ Κανονολόγο Θεόδωρο Βαλσαμῶνα, Πατριάρχη Ἀντιοχείας, ἄν δύναται Ὀρθόδοξος Κληρικὸς «ἀκινδύνως» «νὰ μεταδώσῃ τῶν θείων ἁγιασμάτων αὐτοῖς», δηλ. τοῖς αἱρετικοῖς, ἐκεῖνος ἀπήντησε ἀρνητικά. Εἰδικῶς δὲ περὶ τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι ἐνεφανίζοντο ὡς αἰχμάλωτοι τῶν Σαρακηνῶν σὲ Ὀρθοδόξους Ναοὺς ζητοῦντες νὰ κοινωνήσουν, ὁ Βαλσαμὼν ἐβεβαίωσε ὅτι ἡ Δυτικὴ ἐκκλησία ἀπεσχίσθη ἀπὸ χρόνων πολλῶν ἀπὸ τὴν πνευματικὴ κοινωνία μὲ τὸ ἄθροισμα τῶν τεσσάρων λοιπῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν «καὶ ἀπεσχοινίσθη πρὸς ἔθη καὶ δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια», γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πάπας διεγράφη ἀπὸ τὰ Δίπτυχα καὶ «οὐκ ὀφείλει γένος Λατινικὸν ἐκ χειρὸς ἱερατικῆς διὰ τῶν θείαν καὶ Ἀχράντων Μυστηρίων ἁγιάζεσθαι, εἰμὴ κατάθηται πρότερον ἀπέχεσθαι τῶν Λατινικῶν δογμάτων τε καὶ συνηθειῶν, καὶ κατὰ Κανόνας κατηχηθῇ καὶ τοῖς ὀρθοδόξοις ἐξισωθῇ»⁵⁰.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Πρωθιερέας τῆς Κροστάνδης στὴν Ρωσία ἔγραφε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος τὰ ἑξῆς, ἐκφράζων τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικὴ ἀποτίμησι τοῦ Παπισμοῦ:

«Ἡ κοινωνία τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας μὲ τὴν οὐράνια Ἐκκλησία εἶναι φτωχὴ καὶ ψυχρὴ καὶ δὲν ἔχει ζωή. Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία -ἐδῶ ἡ κοινωνία εἶναι ζωντανή, σοφή, πλήρης, εἰλικρινής, μὲ εὐλάβεια. Ἐκεῖ παντοῦ εἶναι ὁ πάπας, ὅλοι τιμοῦν αὐτὸν καὶ ὄχι τοὺς ἁγίους, οἱ ἅγιοι τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης ἐκεῖ ὑποτιμοῦνται, εἶναι κρυμμένοι, ἔχουν πέσει σὲ λήθη, τὰ λείψανά τους δείχνουν πότε πότε στοὺς πιστοὺς ἀλλὰ πιὸ πολὺ στοὺς τουρίστες... Ἐκεῖ ὁ πάπας καθορίζει τὴν τύχη καὶ τῆς ἐπίγειας καὶ τῆς οὐράνιας ἐκκλησίας, αὐτὸς διαχειρίζεται αὐθαίρετα “τὸ περίσσευμα” ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὴν χάρη τῶν ἁγίων, στέλνει τοὺς ἀνθρώπους στὸ καθαρτήριο καὶ τοὺς ἀπαλλάσει ἀπ’ αὐτὸ μὲ δική του ἀπόφαση, αὐτὸς ἐκδίδει συγχωροχάρτια (ἔγγραφα μὲ τὰ ὁποῖα δίνεται ἄφεση ἁμαρτιῶν στοὺς πιστούς). Γελοῖα πράγματα, θὰ ἦταν πραγματικὰ γελοῖα ἄν δὲν ἦταν τόσο βλαβερὰ καὶ πικρά. Καὶ πῶς δὲν τὸ βλέπουν οἱ ἴδιοι οἱ πάπες, οἱ καρδινάλιοι καὶ ἄλλοι!... Ἡ πίστη τῶν καθολικῶν εἶναι ἐπιφανειακή. Ἐκεῖ ὅλα πουλιοῦνται καὶ ὅλα ἀγοράζονται, ἐκεῖ ὅλη τὴν ἐξουσία τὴν ἔχει ὁ πάπας καὶ ἡ σωτηρία τῶν καθολικῶν εἶναι στὰ χέρια του. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ καθολικοὶ δὲν ἔχουν σήμερα πραγματικοὺς ἀναγνωρισμένους ἁγίους, ἔχουν μόνο “πλαστούς”, αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἔκανε ἁγίους ἡ αὐθαιρεσία τοῦ πάπα. Ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σὰν τὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ, γεμάτη ἁγίους»⁵¹.

Ἕτερος δὲ σεβαστὸς Κληρικός, Καθηγητὴς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς Θεολογίας, βεβαιώνει ὅτι «ὁ Καθολικισμὸς δὲν διατήρησε πλήρως οὔτε τὴν ἀποστολικότητα οὔτε τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ἁγιότητα»· «ἡ θεολογία τῶν Καθολικῶν θεωρεῖ τὴν Χάρι κτιστή, ὁπότε δὲν εἶναι ἐνέργεια ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χριστό»· καὶ «στὸν Καθολικισμὸ δέχονται μόνον ἀσήμαντη δύναμι τῆς θείας Χάριτος...»⁵².

Κατόπιν αὐτῶν, ἀναρωτιέται κανεὶς τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ὤθησε τοὺς ὀρθοδόξους Οἰκουμενιστὰς στὴν ἑτεροδοξία, ὄχι γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσουν σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφή, ἀλλὰ γιὰ νὰ τῆς ἀποδώσουν εὔσημα καὶ χάριτες, ποὺ οὔτε ἔχει, οὔτε τῆς ἀνήκουν, ἀλλὰ καὶ οὔτε δύναται νὰ διανοηθῆ καὶ νὰ ἐπιθυμήση! Γνωρίζουμε, ὅτι οἱ Οἰκουμενισταὶ ἔχουν ἕτοιμη τὴν ἀπάντησι· ὠθοῦνται ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ τὴν ἕνωσι τῶν Χριστιανῶν! Ὅμως, ἄν ἡ ἀγάπη χωρισθῆ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, ὅπως θὰ καταδείξουμε ἐν συνεχείᾳ ὅτι συμβαίνει καὶ ἐπικρατεῖ ἐξ ἀρχῆς στὸν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, τότε εὑρισκόμεθα πρὸ μιᾶς πλάνης καὶ διαστροφῆς, ἡ ὁποία ἔχει διαδοθῆ ἐπικίνδυνα τόσο στὶς κεφαλές, ὅσο καὶ στὸ ἐν πολλοῖς ἀδιάφορο ποίμνιο τῶν χλιαρῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν τύποις χριστιανῶν σήμερον. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ οἱ ψευδοποιμένες ἀποχαλινώνονται· διότι δὲν φοβοῦνται, ὅπως ἄλλοτε⁵³, τὴν ἐξέγερσι τοῦ ὄντως Ποιμνίου, τοῦ Φύλακος τῆς Ὀρθοδοξίας!...

Ε΄. Οἰκουμενιστικὲς ἐξάρσεις

Στὸν χῶρο τῶν στοχαστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας διαμορφώθηκαν, ἰδίως ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου (20οῦ) αἰῶνος, μὴ ὀρθόδοξες θεωρίες ὡς πρὸς τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἴσως ἐξ αἰτίας τῆς ποικιλίας ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων ποὺ οἱ τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἐπεδείκνυαν, οἰκονομοῦσες τὶς περιστάσεις, πολλοὶ ἐκ τῶν ὀρθοδόξων διαμόρφωσαν τὴν σφαλερὴ ἀντίληψι, ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι ἔστω καὶ ἄν ἐκηρύχθησαν αἱρετικοὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ὡς πρὸς τὴν Ἀποστολικὴ Πίστι καὶ τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοσι ἀπὸ Ἱερὲς Συνόδους, Οἰκουμενικὲς ἤ Πανορθοδόξους, ἐφ’ ὅσον ἀποδεικνύεται ὅτι διατηροῦν «ἀποστολικὴ διαδοχή», δηλ. ἀδιάσπαστη συνέχεια ὡς πρὸς τὶς ἐπισκοπικὲς χειροτονίες τους, ἔχουν καὶ αὐτοὶ ἀληθινὰ καὶ ἔγκυρα Μυστήρια. Μεταξὺ τῶν Οἰκουμενιστῶν στὸν χῶρο τῆς ὀρθοδοξίας, ἄλλοι περιορίζουν τὴν ὕπαρξι Μυστηρίων μόνον στοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ἄλλοι συμπεριλαμβάνουν κάθε ἑτερόδοξη Κοινότητα ποὺ διατήρησε ἤ διαμόρφωσε ἐπισκοπᾶτο, καὶ τέλος ἄλλοι προεκτείνουν τὴν μυστηριακὴ ἰσχὺ σὲ κάθε χριστιανικὴ συνάθροισι ἔστω καὶ ὑποκειμενικῶς πιστευόντων. Οἱ πρῶτοι θεωροῦν ἐν μέρει ὅτι δὲν ἐπέστη ἀκόμη καιρὸς κοινωνίας μὲ τοὺς Λατίνους γιὰ «πειθαρχικοὺς» καὶ μόνον λόγους, οἱ δεύτεροι εἶναι ἕτοιμοι γιὰ κοινωνία μὲ κάθε ἑτερόδοξη Κοινότητα ποὺ διατηρεῖ ἱεραρχία καὶ ἀναμένουν ἁπλῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἔγκρισι πρὸς τοῦτο, οἱ δὲ τελευταῖοι ἀνυπομονοῦν γιὰ κοινωνία μὲ ὅλους τοὺς Χριστιανούς⁵⁴!...

Ἡ οἰκουμενιστικὴ θεώρησις περὶ ὑπάρξεως ἐκκλησιαστικότητος καὶ μυστηρίων στὶς ἑτερόδοξες Κοινότητες τῶν πάσης φύσεως αἱρετικῶν, προγενεστέρων καὶ μεταγενεστέρων, κεῖται στὰ θεμέλια τῆς αἱρετικῆς Ἐγκυκλίου τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1920 «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»· ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή, ὡς γνωστόν, ἀπετέλεσε τὸ κύριο ἔναυσμα καὶ τὴν κινητήρια δύναμι γιὰ τὴν θεσμοποίησι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσῳ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» καὶ γενικὰ γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν

ὀρθοδόξων στὶς ποικίλες ἐκφράσεις καὶ ἐκφάνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐμεῖς ἐδῶ θὰ ἀναφερθοῦμε ἐντελῶς ἐνδεικτικὰ στὰ τῆς συναντήσεως τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου, τοῦ ὁποίου συμπληρώνονται 40 ἔτη ἀπὸ τὸν θάνατό του (+1972), μὲ τὸν Πάπα Ρώμης Παῦλο τὸν ΣΤ΄ στὴν Ἱερουσαλὴμ τὸ 1964. Ἡ συνάντησις ἐκείνη στὴν Ἁγία Πόλι, ὅπου -καθὼς διαπιστώσαμε ἀπὸ ὅσα ἐκθέσαμε- εἶχε ἐκφρασθῆ ἡ θεία ἀποστροφὴ στοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους, ἀπετέλεσε τὴν ἀπαρχὴ γιὰ τὴν ἐκτύλιξι θλιβερᾶς συνεχείας, μὲ τὴν ἄρσι τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ ἑπομένου ἔτους 1965 καὶ τὴν διάνοιξι τῆς ὁδοῦ γιὰ τὸν ὀλισθηρὸ οἰκουμενιστικὸ κατήφορο ἰδίως ὅσον ἀφορᾶ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς Λατίνους.

Ἡ Ρώμη, διὰ τῆς Β΄ Βατικανῆς συνόδου, ἐξαπέλυσε ἀπὸ μέρους της τὴν «ἐπίθεσι ἀγάπης» τοῦ ἰδικοῦ της γνωστοῦ ὡς Ρωμαιοκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, προκειμένου νὰ ἐπιτύχη μία νέα ἕνωσι οὐνιτικοῦ τύπου μὲ τοὺς ὀρθοδόξους. Ἡ συνάντησις τῶν Ἱεροσολύμων τοῦ 1964 ἀποφασίσθηκε ἀπὸ πλευρᾶς Παπικῶν κατόπιν ἐπιμόνου αἰτήσεως καὶ προσπαθειῶν τοῦ οὐνίτου πατριάρχου Μαξίμου τοῦ Δ΄⁵⁵. Πρὶν ἀπὸ τὴν συνάντησι μὲ τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ Πάπας Παῦλος ΣΤ΄ εἶχε συνάντησι μὲ «τοὺς Καθολικοὺς (δηλ. Οὐνίτας) πατριάρχας καὶ ἀρχιερεῖς τῶν κατ’ Ἀνατολὰς [Οὐνιτικῶν] Ἐκκλησιῶν, πρὸς τοὺς ὁποίους ἐξεφώνησε βαρυσήμαντον λόγον, καλέσας αὐτοὺς νὰ παραμείνουν πιστοὶ εἰς τὰς παλαιφάτους παραδόσεις των καὶ τὰ λειτουργικὰ τυπικά των, δι’ ὧν λαμπρύνεται ἡ καθ’ ὅλου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία»⁵⁶. «Ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας ἐνεκαινίασε τὸν διάλογον τῆς ἀγάπης τὸ Βατικανὸν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα»⁵⁶! Τὰ τῆς συναντήσεως μὲ τὸν Κωνσταντινουπόλεως διεξήχθησαν ἐντὸς ἑνὸς οἰκουμενιστικοῦ πλαισίου καὶ ἐτέθησαν οἱ βάσεις καὶ οἱ ἀρχὲς γιὰ τὰ περαιτέρω. Ὁ Πάπας Παῦλος ΣΤ΄, εἰλικρινὴς στὶς διαθέσεις του, δύο μόλις ἡμέρες μετὰ τὴν συνάντησι μὲ τὸν Ἀθηναγόρα, ὁμιλῶν Βηθλεέμ, ἐκάλεσε τοὺς «κεχωρισμένους ἀδελφούς», δηλ. τοὺς ὀρθοδόξους, νὰ ἐπανέλθουν στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ ποίμνη⁵⁷! Ὁ Πάπας ἐμφανίσθηκε ὡς «κάτοχος καὶ ἑρμηνευτὴς τῆς κληρονομίας τοῦ Χριστοῦ», προβάλλων ὑπεράνω τῆς ἑνώσεως τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητό του⁵⁸!

Πάρα ταῦτα, οἱ οἰκουμενιστικῆς κατευθύνσεως χαρακτηρίζουν τὸ γεγονὸς τῆς συναντήσεως ἐκείνης ὡς «κοσμοϊστορικό»⁵⁹, ἐνῶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἐπισήμων ὀρθοδόξων ἐξανέστησαν τότε καὶ ἐξέφρασαν ἔντονα τὴν ἀντίθεσί τους. Μία «Προκήρυξις» Ἁγιορειτῶν Ἡγουμένων καὶ Πατέρων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ παράδειγμα, προβαίνει σὲ ἀποκήρυξι τοῦ φιλενωτισμοῦ, διακηρύσσει ἐμμονὴ στὰ παραδεδομένα καὶ ἀποκρούει τὴν οἰκουμενιστικοῦ τύπου «ἕνωσι»· καλεῖ ἐπὶ πλέον σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία ὅσους αἱρετικοὺς τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ περιέχει σαφῆ ἀπειλή: «Ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν ἡμῶν Πατριάρχην νὰ παύσῃ ἐξακολουθῶν τὰς φιλενωτικάς του ἐνεργείας, καθόσον ἐὰν συνεχίσῃ θ’ ἀποκηρύξωμεν καὶ αὐτόν»⁶⁰!

Τὸ Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο ἐλειτούργησε ἐπί τινα καιρὸν καὶ ὅπως γνωρίζουμε ἀκόμη καὶ Ἀρχιερεῖς, ἐκτὸς τῶν Ἡγουμένων καὶ Μοναχῶν, εἶχαν προβῆ γιὰ κάποιο διάστημα χρόνου σὲ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριάρχου, ἀλλὰ ἐπανέκαμψαν στὴν «πειθαρχία», διότι ἐθεώρησαν, παραδόξως, ὅτι μετὰ τὸν Ἀθηναγόρα ἔπνευσε νέος ἄνεμος ὀρθοδοξίας στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἐν γένει στὶς τοπικὲς ἐκκλησίες, ἄν καὶ ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπεθρασύνθη!...

Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας προτίμησε, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις, τὸ «νόμισμα τῆς ἀγάπης» καὶ ὄχι τῆς Ἀληθείας καὶ διεκήρυσσε ὅτι σκοπὸς τῶν Διαλόγων καὶ τῶν σχέσεων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἰδίως μὲ τοὺς Παπικοὺς εἶναι «νὰ προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τοὺς λαούς μας ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ Ἐκκλησία καὶ μιὰ θρησκεία»⁶¹!...

Τὸ ὅτι φθάσαμε τὸ 1993 στὸ Βελεμένδιο τοῦ Λιβάνου, ἐπὶ πατριάρχου πλέον Βαρθολομαίου, τοῦ πιστοῦ ἰχνηλάτου τοῦ Ἀθηναγόρου, ὅπου ἐκηρύχθη ἐπισήμως στὰ πλαίσια τοῦ Ὀρθοδοξο-Παπικοῦ Διαλόγου, ὅτι ἀναγνωρίζονται ἀμφότεροι ὡς «Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες» μὲ τὴν πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου, δὲν ἀποτελεῖ ἔκπληξι, ἀλλὰ ἦταν κάτι μᾶλλον ἀναμενόμενο. Παπικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι Οἰκουμενισταὶ ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁμολογία ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχὴ στὰ αὐτὰ μυστήρια καὶ κυρίως στὴν μία ἱερωσύνη καὶ τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν ἐπισκόπων, «δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός»⁶²!...

Ἐπίσης, καταδίκη «τοῦ προσηλυτισμοῦ χριστιανῶν ἄλλων Χριστιανικῶν παραδόσεων» ἔγινε καὶ στὰ πλαίσια τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν»⁶³, τὸ δὲ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὑπέγραψε στὸ Φανάρι μὲ τοὺς Εὐαγγελικοὺς τῆς Γερμανίας τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2004 τὴν ἀπόρριψι τοῦ «ἀναβαπτισμοῦ», ἐφ’ ὅσον ἐξισώνονται καὶ ἀναγνωρίζονται τὰ βαπτίσματα ἀμφοτέρων⁶⁴.

Τὰ ὅσα συμβαίνουν στὸν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, ὀλίγα ἐκ τῶν ὁποίων θὰ ἀναφέρουμε, ἀποδεικνύουν ὅτι στὴν οὐσία καταλύθηκε ἡ διάκρισις ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, τὰ ὅρια ἀληθείας καὶ ψεύδους, φωτὸς καὶ σκότους· ἡ δὲ πραγματικὴ ἐπιδίωξις δὲν εἶναι ἡ ἐπίτευξις τῆς ἑνώσεως, ἤ πολὺ περισσότερο ἡ δῆθεν μεταστροφὴ τῶν πλανωμένων στὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως ὑποκριτικὰ ὑποστηρίζει ἐνίοτε ἐνώπιον «συντηρητικῶν» ἀκροατηρίων ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, διότι οἱ Οἰκουμενισταὶ πιστεύουν, ὅτι ἡ ἕνωσις μεταξύ τους ὑφίσταται, ὅτι «τὰ διαλεγόμενα μέρη εἶναι Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες καὶ ὅτι μὲ τὶς διάφορες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκφράζουν τὴν ἑνότητά τους αὐτή»⁶⁵...

Μόλις τὸν περασμένο μῆνα Ἰανουάριο τοῦ νέου ἔτους 2012, εἴχαμε μία ἔξαρσι τῶν οἰκουμενιστικῶν δραστηριοτήτων, ἰδίως μάλιστα στὰ πλαίσια τῆς ἑβδομάδος προσευχῆς ὑπὲρ τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητος.

Γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ νέου ἔτους ὠργανώθηκε οἰκουμενιστικὴ τελετὴ σὲ παπικὸ ναὸ στὴν Κολωνία τῆς Γερμανίας, μὲ συμμετοχὴ βεβαίως καὶ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία εἶχε τὸ χαρακτηριστικὸ σύνθημα: «ΜΑΖΙ. Μαρτυρία Χριστοῦ»⁶⁶.

Στὸ Ντουμπρόβνικ τῆς Κροατίας, ὁ ἐπίσκοπος Ἐρζεγοβίνης Γρηγόριος τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας, πνευματικὸ τέκνο τοῦ ἐπισκόπου Ἀθανασίου Γιέβτιτς, ἔλαβε μέρος τὴν 17η Ἰανουαρίου σὲ οἰκουμενιστικὴ τελετὴ σὲ παπικὸ ναὸ μὲ τὸν ρωμαιοκαθολικὸ ἐπίσκοπο καὶ τὸν κλῆρο του καὶ μεταξὺ ἄλλων ἐζήτησε συγγνώμην γιὰ τὰ δεινὰ τοῦ προσφάτου πολέμου.

Στὴν Σῦρο τῶν Κυκλάδων, ὁ παπικὸς ἐπίσκοπος Φραγκῖσκος Παπαμανώλης προσεφώνησε ἐντὸς τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπο τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δωρόθεο γιὰ τὰ δεκάχρονα τῆς ἀρχιερωσύνης του τὴν 19η Ἰανουαρίου, τονίζων μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ὁ λαὸς τῆς Σύρου σὲ ὑποδέχθηκε ἑνωμένος, χωρὶς καμιὰ διαχωριστικὴ γραμμή, ἑνωμένος μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένος στὴ χαρά, ποὺ οἱ καμπάνες τῶν ναῶν μας, ὀρθοδόξων καὶ καθολικῶν, σὲ κοινὴ μελωδία, σκόρπιζαν στοὺς αἰθέρες ἀναγγέλοντας τὴν ἄφιξή σου... Ἀγαπητὲ Ἀδελφέ... μποροῦμε νὰ συνεργαστοῦμε, μᾶλλον νὰ αὐξήσουμε τὴν συνεργασία μας, ἐν ἁρμονίᾳ, ἀγάπῃ καὶ εἰρήνῃ, μὲ γνώμονα τὸν ἀμοιβαῖο σεβασμό, ὄχι μόνο πρὸς τὸ πρόσωπό μας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὶς Ἐκκλησίες μας. Ἔχουμε εὐθύνη γιὰ τὸ παρὸν καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Μποροῦμε νὰ συμβάλλουμε ὥστε νὰ φθάση πιὸ γρήγορα ἡ εὐλογημένη ἡμέρα τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου».

Στὴν Θεσσαλονίκη, τὸ Σάββατο 21 Ἰανουαρίου, διοργανώθηκε οἰκουμενιστικὴ βραδυὰ συμπροσευχῆς στὸν παπικὸ ναὸ τῆς «Ἀσπίλου Συλλήψεως» τῆς Θεοτόκου. Συμμετεῖχαν Ρωμαιοκαθολικοί, ὀρθόδοξοι, Ἀρμένιοι, Ἀγγλικανοὶ καὶ Εὐαγγελικοὶ ἐνῶ κεντρικὸς ὁμιλητὴς ἦταν ὁ ἐπίκουρος καθηγητὴς Καινῆς Διαθήκης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ Χαράλαμπος Ἀτματζίδης, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε σὲ τηλεοπτικὸ κανάλι τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ περὶ τῆς συναντήσεως: «Εἶναι μία συνήθεια, ἡ ὁποία γίνεται σχεδὸν κάθε χρόνο ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ τὶς χριστιανικὲς κοινότητες τῆς Θεσσαλονίκης. Ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν ἕνα κοινὸ “πιστεύω” στὸν Ἰησοῦ Χριστό, δηλ. ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Εὐαγγελικοί, συγκεντρωνόμαστε γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε καὶ νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεό... Ὁ σκοπὸς αὐτῆς τῆς συμπροσευχῆς εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὶς ρίζες μας καὶ τὴν κοινή μας θρησκευτικὴ καταγωγή, ἡ ὁποία πολὺ παλιὰ μᾶς ἕνωνε ὅλους, ἐνῶ μετὰ ἀπὸ ἕνα χρονικὸ διάστημα μᾶς διέσπασε γιὰ λόγους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν γνώμη μας δὲν εἶναι καὶ τόσο πολὺ δικαιολογημένοι. Αὐτή, ὅμως, ἡ προσπάθεια βασίζεται, ἐρείδεται στὴν κοινὴ θέληση τῶν ἡγητόρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δηλ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, καθὼς ἐπίσης καὶ τῶν ἐπισκοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Εὐαγγελικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀρμενίων, γιὰ μιὰ κοινὴ προσπάθεια νὰ βροῦμε κοινὰ σημεῖα ἐπαφῆς καὶ ἐπικοινωνίας».

Οἰκουμενιστικὲς τελετές, συμπροσευχὲς καὶ δραστηριότητες ἔγιναν μεταξὺ 19 καὶ 25 Ἰανουαρίου στὴν Ρώμη τῆς Ἰταλίας ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Πάπα, στὴν Βουδαπέστη τῆς Οὑγγαρίας, στὶς Βρυξέλλες τοῦ Βελγίου, στοὺς Ἁγίους Τόπους, στὴν Μόσχα καὶ τὸ Νοβοσιμπὶσρκ τῆς Ρωσίας, στὸ Βουκουρέστι καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ρουμανίας καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, σὲ κλῖμα καὶ πνεῦμα συγκρητισμοῦ καὶ σχετικοποιήσεως.

Στὸ δὲ Τρίερ τῆς Γερμανίας ἄρχισε τὴν Δευτέρα 30 Ἰανουαρίου διεθνὲς οἰκουμενιστικὸ Φόρουμ μὲ συμπροσευχὴ καὶ ὁμιλίες γιὰ τὸν «ἄραφο Χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ». Σὲ αὐτὸ ἔλαβαν μέρος ἀντιπρόσωποι τῶν Παπικῶν, τῶν Εὐαγγελικῶν, τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», τῆς μητροπόλεως Γερμανίας ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τῶν Μεθοδιστῶν κ.ἄ. Στὰ πλαίσια μάλιστα τοῦ Φόρουμ αὐτοῦ, ὅπως ἐγράφη χαρακτηριστικά, «οἱ συμμετέχοντες ὑφαίνουν συμβολικὰ τὸν Χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ»!...

Στὴν οἰκουμενιστικὴ αὐτὴ παράκρουσι ἀξίζει νὰ ὑπογραμμίσουμε καὶ τὴν νέα «παράδοσι», τὴν ὁποίαν καθιερώνει τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο ἐνθρονίζει πλέον τοὺς νέους μητροπολίτες του στὸ ἐξωτερικό, ὅπου πιθανὸν δὲν διαθέτει μεγάλο καθεδρικὸ ναὸ τῆς δικαιοδοσίας του, ἐντὸς παπικῶν ναῶν! Αὐτὸ συνέβη πρόσφατα τόσο στὴν ἐνθρόνισι στὴν Βουδαπέστη τῆς Οὑγγαρίας τοῦ νέου ἐξάρχου Οὑγγαρίας καὶ Μεσευρώπης μητροπολίτου Αὐστρίας Ἀρσενίου, ὅσο καὶ στὴν ἐνθρόνισι στὴν Σινγκαπούρη τοῦ νέου μητροπολίτου Σινγκαπούρης Κωνσταντίνου, στὴν ὁποίαν μάλιστα παρίσταντο καὶ ἀρχιερεῖς τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπίσης, πρέπει νὰ ἀναφερθῆ καὶ ἡ οἰκουμενιστικὴ διάστασι τῆς φιλανθρωπικῆς διακονίας τῆς ἑταιρείας «Ἀποστολὴ» τῆς Καινοτόμου ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ἡ «Ἀποστολὴ» ἄρχισε νὰ συνεργάζεται ἐπίσημα πρόσφατα, γιὰ τὴν εὐώδοσι τῶν σκοπῶν της, τόσο μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, ὅσο καὶ μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ τὴν ἀντίστοιχη ὀργάνωσί τους «Caritas».

ΣΤ΄. Ἡ εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων

Ἐνώπιον τῆς θλιβερᾶς καὶ ἀποκαρδιωτικῆς αὐτῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία διαδραματίζεται στὰ πλαίσια τῆς ἐσχατολογικῆς «ἀποστασίας»⁶⁷ γιὰ τὴν ἐπίτευξι τῆς Πανθρησκείας καὶ τὴν ἔλευσι τοῦ «ἀνόμου», ἤτοι τοῦ Ἀντιχρίστου, γιὰ τὴν τελικὴ δοκιμασία τῆς ἀνθρωπότητος, δὲν δυνάμεθα παρὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν λύπη καὶ τὴν ὀδύνη μας· ὄχι τόσο γιὰ τὴν δεινὴ οἰκονομικὴ κρίσι καὶ τὴν κοινωνικὴ ἐξαθλίωσι τῆς Πατρίδος μας, πράγματα ἐπίσης ἄκρως ἀνησυχητικά, ὅσο κυρίως γιὰ τὴν ἅλωσι τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν συνεχιζομένη αἰχμαλωσία τῶν ψυχῶν, ἐξ αἰτίας τῶν ὑπερμαχούντων τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως, ὅπως ἔγραφε σχετικὰ ὁ Μέγας Βασίλειος γιὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς του: «Οὐ γὰρ οἰκοδομημάτων γηΐνων καταστροφήν, ἀλλ’ Ἐκκλησιῶν ἅλωσιν ὀδυρόμεθα· οὐδὲ δουλείαν σωματικήν, ἀλλ’ αἰχμαλωσίαν ψυχῶν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἐνεργουμένην παρὰ τῶν ὑπερμαχούντων τῆς αἱρέσεως καθορῶμεν»⁶⁸.

Θεωροῦμε, ὅτι αὐτὸ ποὺ προέχει σήμερα εἶναι ἡ διαφύλαξις, πάσῃ θυσίᾳ, τῆς Ὀρθοδόξου Ταυτότητός μας, ἡ ὁποία πλήττεται δεινῶς μέσα στὸν καταιγισμὸ τῆς συγχύσεως ποὺ μᾶς περιβάλλει, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνάλογη εὐαισθητοποίησι μὲ κάθε τρόπο ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρων ἀδελφῶν μας, γιὰ νὰ πράξουν ὀρθὰ καὶ θεάρεστα.

Στοὺς ἐγκλωβισμένους στὴν κατάκριτη κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀδελφούς, ὑπάρχει πάντοτε ἡ δυνατότης ἀποτινάξεως τοῦ «ζυγοῦ», διὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καὶ Ἀποτειχίσεως καὶ τῆς συγκαταλέξεως στὸν χῶρο τῆς Ἀληθείας, μακρυὰ ἀπὸ τὸ σκότος καὶ τὸ ψεῦδος τῆς πλάνης. Ὅμως, ὀλίγοι βλέπουμε νὰ ἑλκύωνται ἀπὸ τὸ Φῶς τῆς Ἀληθείας· ὀλίγοι περιπατοῦν ἐν Ἀληθείᾳ, μακρυὰ ἀπὸ τὴν πονηρία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀποστασίας. Ὅπως φαίνεται, διάφορες λανθασμένες ἐκτιμήσεις ἤ δεσμεύσεις καὶ ἐξαρτήσεις σκοτίζουν τὶς ψυχὲς καὶ ἀπωθοῦν τοὺς σωστικοὺς ἐλέγχους τῶν συνειδήσεων. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ἐπιστρατεύονται πονηρὲς προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, προκειμένου οἱ συνειδήσεις νὰ ἐπαναπαύωνται καὶ νὰ ἀποκοιμίζωνται στὴν οὐνιτικοῦ τύπου οἰκουμενιστικὴ κοινωνία. Στοὺς συγχρόνους ὑπερασπιστὰς τῆς Καινοτομίας καὶ ὑβριστὰς τῆς Ἀληθείας καὶ Ὁμολογίας, ἁρμόζουν οἱ σκληροὶ λόγοι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν»⁶⁹.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, γιὰ παράδειγμα, ἐπίστευε -ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες- ὅτι ἔχει ἄμεση σωτηριολογικὴ σημασία τὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ αἱρετικούς, γι’ αὐτὸ καὶ ηὔχετο νὰ μὴ ἐκπέση ἐκ τῆς κοινωνίας μὲ τὸ τμῆμα ἐκεῖνο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο παραμένει ἐπὶ τῆς βάσεως «τῆς ὑγιοῦς καὶ ἀδιαστρόφου διδασκαλίας»⁷⁰, διότι ἡ κοινωνία ἐν Ὀρθοδοξίᾳ κατατάσσει μὲ τὴν «μερίδα» τῶν δικαίων· ἀντίθετα, ἡ κοινωνία μὲ παραχαράκτας ἐν ὅλῳ ἤ ἐν μέρει τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, θέτει αὐτομάτως τοὺς κοινωνούντας ἐκτὸς τῆς κοινωνίας τῆς Ἐκκλησίας⁷¹. Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ ὡς Διάκονος ἀκόμη, τὸ ἔτος 361, «ἀπετειχίσθη» ἀπὸ τὸν χειροτονήσαντα αὐτὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Διάνιο, διότι ἐκεῖνος ἀπὸ ἀδυναμία χαρακτῆρος εἶχε ὑπογράψει τὴν μὴ Ὀρθόδοξη ὁμολογία πίστεως τῆς ἡμιαρειανικῆς συνόδου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 360⁷².

Τὸ ἐλπιδοφόρο εἶναι ὅτι ὀλίγοι εὐαίσθητοι καὶ ἐκλεκτοὶ δοῦλου τοῦ Θεοῦ, ἀψηφοῦντες τὶς δόλιες ἀπειλές, τὴν περιθωριοποίησι καὶ τὶς μάταιες «ἀσφάλειες» τοῦ κόσμου τούτου, ἑλκύονται στὸ Φῶς τῆς Ἀληθείας ἀποτειχιζόμενοι κατὰ τὸ Πατερικὸ παράδειγμα καὶ τὴν Συνοδικὴ καὶ Κανονικὴ προσταγὴ ἀπὸ τὶς ἐπίσημες λεγόμενες Ἐκκλησίες, καὶ ἀποφεύγοντες διὰ τοῦ τρόπου τούτου τὴν κοινωνία τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως.

Κάποιοι, ὅπως οἱ πνευματικοί μας πρόγονοι ἐν τῇ Πίστει, ἔπραξαν τοῦτο παλαιότερα, ἐξ αἰτίας τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας (1924 ἑ.)· ἄλλοι, ὅπως οἱ πνευματικοί μας γεννήτορες ἐν Κυρίῳ, ἔπραξαν τοῦτο ἀργότερα ἐξ αἰτίας τῶν ὅλο καὶ περισσότερο τολμηρῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων καὶ ὑπερβολῶν· ἄλλοι τὸ πράττουν σήμερον καὶ ἀρκετοὶ ἀκόμη ταλαντεύονται περὶ τοῦ σωτηρίου τούτου διαβήματος καὶ παραμένουν στὴν κατάκριτη κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς. Ἡ ἔξαρσις πάντως τοῦ Ἀντι-οικουμενισμοῦ, ἡ ὁποία θορυβεῖ τοὺς ἐξάρχους τῆς αἱρέσεως καὶ τοὺς ποικίλους ὑπερασπιστὰς ἤ συναδέλφους τους, εἶναι γεγονὸς παρήγορο καὶ βεβαιωτικό, ὅτι οἱ ἀγῶνες καὶ τὰ μαρτύρια ἀκόμη πολλῶν δεκαετιῶν δὲν ἔγιναν εἰς μάτην.

Εἴθε ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐνισχύση τὸ Ὁμολογητικὸ Πλήρωμα πρὸς κατίσχυσιν τῆς θείας Ἀληθείας!

Εἴθε νὰ συγκαταλεχθοῦμε μὲ τοὺς πιστοὺς καὶ φρονίμους δούλους τοῦ Θεοῦ στὴν Βασιλεία τοῦ Φωτὸς τῆς θείας Ἀγάπης, ἕνεκα -ἄν μή τι ἄλλο- τῆς ὑπομονῆς μας καὶ τῆς καλῆς προαιρέσεως μας γιὰ ἀγαθὰ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἡ μεγαλειώδης ὅρασις τῆς Θείας Βασιλείας, τὴν ὁποίαν μᾶς περιγράφει ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Ἀποκάλυψι, ἄς μᾶς παρηγορεῖ στὶς ὅποιες θυσίες μας ὑπὲρ Πίστεως καὶ Ἀρετῆς: «καὶ νὺξ οὐκ ἔσται ἐκεῖ, καὶ χρείαν οὐκ ἔχουσι (οἱ σεσωσμένοι) λύχνου καὶ φωτὸς ἡλίου, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς φωτιεῖ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»⁷³. Ἀμήν!

(*) Εἰσήγησις στὸν Ἑορτασμὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας 2012 ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀχαρνῶν Ἀττικῆς. Τὸ κείμενο δημοσιεύεται στὴν πληρότητά του, ἐπηυξημένο καὶ ὑπομνηματισμένο.

1. Μ. Ὡρολόγιον, Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, Φωταγωγικὰ κατ’ ἦχον, ἦχος πλ. δ΄.

2. Α΄ Ἰωάν. α΄ 24.

3. Ματθ. στ΄ 24.

4. Β΄ Κορινθ. στ΄ 14.

5. Αὐτόθι.

6. PG τ. 99, στλ. 1597Β, Ἐπιστολὴ ρϞζ΄ (197): «Δωροθέῳ τέκνῳ».

7. Α΄ Πέτρ. β΄ 9.

8. Ματθ. ε΄ 14.

9. Λουκ. ιστ΄ 8, Ἰωάν. ιβ΄ 36.

10. Ἐφεσ. ε΄ 8, Α΄ Θεσ. ε΄ 5.

11. Κολασ. α΄ 12.

12. SC No 113 (Symeon le Nouveau Theologien, Catecheses 23-34, Tome III, Les Editions du Cerf, Paris, 1965), Κατήχησις ΚΗ΄, σελ. 138. Ἐπίσης, Ἅπαντα τῶν Ἁγίων Πατέρων, Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, 3, ἐκδ. «Ὠφελίμου Βιβλίου», Ἀθῆναι 1977, σελ. 284.

13. PG τ. 34, στλ. 673D, Ὁμιλίαι Πνευματικαί, ΚΕ΄, § Ι΄.

14. Νικήτα Στηθάτου, Μυστικὰ Συγγράμματα: Θεωρία καὶ Σύνοδος Ἱερὰ εἰς τὴν Οὐράνιον καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἱεραρχίαν, § 30, ἔκδ. Παν. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1957, σελ. 75.

15. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος, Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2010 («Ἀνατύπωση ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ 1970»), σελ. 415-416. Βλ. ἐπίσης ἐκτενὴ καὶ ἀναλυτικὴ παρουσίασι, ἀπολύτως τεκμηριωμένη, στὴν ἐξαιρετικὴ μελέτη τοῦ Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, Ἅγιον Φῶς-Τὸ Θαῦμα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ-Σαράντα Δύο Ἱστορικὲς Μαρτυρίες (9ος-16ος αἰ.), ἐκδ. «Ἐλαία», 2010, σελ. 107-110.

16. Πρβλ. Φιλιπ. γ΄ 18.

17. Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Μάρκου Εὐγενικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου (Εἰς τοὺς Αἴνους, τροπάριον γ΄), ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 34.

18. Διάφοροι δυτικοὶ ἱστορικοὶ ὑποστηρίζουν τὸ ἀμάρτυρον, ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Συμεὼν Β΄ ἀπεβίωσε δῆθεν τὸ 1099, ὀλίγο πρὶν ἀπὸ τὴν κατάληψι τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους (βλ. Στῆβεν Ράνσιμαν, Δύση καὶ Ἀνατολὴ σὲ Σχίσμα, ἐκδ. «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2008, σελ. 129), προκειμένου νὰ δικαιολογηθῆ ἡ ἐκλογὴ Λατίνου ψευδοπατριάρχου, ἀλλὰ τοῦτο εἶναι ἀναληθέστατο (βλ. τεκμηριωμένη ἀντίκρουσι στὸ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 417-418). Στὴν πραγματικότητα, ὁ Πατριάρχης Συμεὼν ἀπεβίωσε μόλις τὸ 1106. Τὸ ἀναφερόμενο ἐνταῦθα ἔργο τοῦ γνωστοῦ Βυζαντινολόγου Στῆβεν Ράνσιμαν, ἐκτὸς ἀπὸ κάποιες λανθασμένες ἀναφορὲς ἤ ἐκτιμήσεις ὡς πρὸς τὸ Λατινικὸ πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἀποτελεῖ μία διεισδυτικὴ καὶ ἐνδιαφέρουσα παρουσίασι τῶν σχέσεων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ὅπως αὐτὲς διαμορφώθηκαν κατὰ τὴν περίοδο τῶν Σταυροφοριῶν.

19. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 418.

20. Στῆβεν Ράνσιμαν, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 130.

21. Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 111-112.

22. Βλ. ἐκτενὴ ἀναφορὰ στὶς μαρτυρίες καὶ τῶν ὀκτὼ Χρονογράφων: Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 112-150.

23. Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 129-130.

24. Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 131-132, Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 426-427, Ἰωάννας Τσεκούρα, Τὸ Ἅγιον Φῶς στὰ Ἱεροσόλυμα, Λαμία 1987, σελ. 85-86.

25. Στῆβεν Ράνσιμαν, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 152.

26. Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 155, Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 428-429.

27. Πρβλ. Λουκ. ιε΄ 17.

28. Ἰωάν. η΄ 12.

29. Χάρη Κ. Σκαρλακίδη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 203.

30. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 456.

31. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 452-453.

32. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 458.

33. Αὐτόθι.

34. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 483-485.

35. Ἀνδρέου Παπαμωϋσέως Ζάκου, Μέγας Ὁδηγὸς τῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ Σεβασμίων Προσκυνημάτων τοῦ Χριστιανισμοῦ, Ἀστρομερίτης Κύπρου 1970, σελ. 283· Ἀρχιμ. Παντελεήμονος Δ. Πούλου, Εὐλαβικὸ Προσκύνημα στὴν Ἁγία Γῆ καὶ τὸ Θεοβάδιστο Ὄρος Σινᾶ, Ἀθῆναι 2008, σελ. 34· Ἰωάννας Τσεκούρα, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 86-87.

36. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 598-599.

37. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 628-630.

38. Τὸ κείμενο τοῦ «Ὅρου», τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ 1756, βλ. στὸ ἔργο τοῦ Πρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, «Ὁμολογῶ ἕν βάπτισμα...», Ἀθήνα 1983, σελ. 79-81.

39. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 695.

40. Πρβλ. Ἐφεσ. ε΄ 14.

41. Λουκ. ιε΄ 7, 10.

42. Ἁγίου Συμεὼν Νέου Θεολόγου, Κατήχησις ΚΗ΄, ἔνθ’ ἀνωτ.

43. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου Βλάχου, «Τὸ ἅγιον Φῶς καὶ ἡ μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν», ἐφημερ. «Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση», ἀριθ. 63/Ἀπρίλιος 2001. Περὶ τῆς μὴ αἰσθητῆς φύσεως τοῦ Ἀκτίστου Φωτὸς βλ. ἐνδεικτικὰ Ἰακώβου Ποταμιάνου, Τὸ Φῶς στὴ Βυζαντινὴ Ἐκκλησία, «University Studio Press», Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 62, 70.

● Σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Θεολόγο τοῦ Ἀκτίστου Φωτὸς Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὅσα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὰ ὄντα δὲν εἶναι τῆς φύσεως, ὄχι ἀπὸ ἔλλειψι ἀλλὰ ἀπὸ ὑπεροχή, εἶναι ὅλα πνευματικά, ἀλλὰ ὄχι ἄκτιστα: «Ἡ τοίνουν τοῦ Κυρίου Ἀνάστασις πνευματική ἐστιν, ὡς ὁ Χρυσόστομός φησι πατήρ, ἀλλ’ οὐκ ἄκτιστος ἡ ἀνάστασίς ἐστιν οὐδ’ αὐτὸ τὸ ἀναστᾶν· τοῦ γὰρ κτιστοῦ πεσόντος, ἀνάστασίς ἐστι, ταὐτὸ δ’ εἰπεῖν ἀνάκτησίς τε καὶ ἀνάπλασις. Τοιοῦτόν ἐστι καὶ ἡ καινὴ κτίστις καὶ ὁ νέος ἄνθρωπος καὶ ἡ καινὴ καὶ καθαρὰ καρδία...». Κάθε τι «τὸ ἀπορρήτως ὑπὸ Θεοῦ τελούμενον πνευματικόν ἐστιν, ἀλλ’ οὐχὶ καὶ πᾶν ἄκτιστόν ἐστιν...». Τὰ «πνευματικὰ» ἐκδηλώνονται «αἰσθητὰ» καὶ ὑποπί-πτουν στὴν «αἰσθητικὴ δύναμι», ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθῆ ὄχι μόνο τὰ ὑπεράνω τοῦ νοῦ, ἀλλὰ οὔτε τὰ ὑπεράνω τῆς αἰσθήσεως, δηλ. τὰ νοητά. «Τὰ δ’ ἄκτιστα, καὶ ὑπὲρ νοῦν ἐστι καὶ οἱ τούτοις συναπτόμενοι κρείττονί τινι καὶ ὑπεραιρούσῃ τὴν τοῦ νοῦ φύσιν συνάπτονται δυνάμει, κατὰ τὸν μέγαν Διονύσιον».

(Βλ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἅπαντα τὰ Ἔργα, ΕΠΕ τ. 6: «Πρὸς Ἀκίνδυνον Λόγος Ἀντιρρητικὸς Πέμπτος», Κεφ. ΚΓ΄, §§ 87, 88, 89, σελ. 252, 254, 256, Πατερικὲς Ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς» Ἐλ. Μερετάκη, «Τὸ Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1987).

44. Vladimir Lossky, Ἡ μυστικὴ θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔκδ. τετάρτη, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 264.

45. Βλ. ἐνδεικτικῶς: Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, «Ὀρθόδοξος Παράδοσις καὶ Παπισμός», ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 332/10.11.1978.

46. Βλ. τὴν σχετικὴ ἀνάλυσι περὶ τῆς Ἐκπτώσεως ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας στὸ ἄρθρο «Ἡ θέσις τῶν ἀκρίτων αἱρετικῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ», στὸ περιοδ. «Ὀρθόδοξος Ἔνστασις καὶ Μαρτυρία», Περιοδ. Β΄, ἀριθ. 1/Ἰανουάριος 2000, σελ. 26-27.

47. Ἐπισκόπου Βουδιμίου Δανιήλ, «Χωρὶς τὴν ἄρνησι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ὑπάρχει Ὀρθοδοξία...», ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀριθ. 21-22/Ἰούλιος-Δεκέμβριος 1996, σελ. 75.

48. Ἀρχιμανδρίτου Γαβριὴλ Διονυσιάτου, Καθηγουμένου, Ἁγιορειτικὴ Μαρτυρία, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, ἄ.χ., 185-186.

49. Βλ. κείμενο «Ἅγιος Γεράσιμος Κεφαλονιᾶς καὶ Δαιμονισμένοι» στὸ Ἱστολόγιο «Ὀρθόδοξος Κόσμος» (5.4.2008), τὸ ὁποῖο δημοσιεύεται καὶ σὲ ἄλλα Ἱστολόγια στὸ Διαδίκτυο.

50. Βλ. παράθεσι στὸ Ἀρχιμ. Ἱερωνύμου Ἰ. Κοτσώνη, Ἡ Κανονικὴ Ἄποψις περὶ τῆς Διακοινωνίας μετὰ τῶν Ἑτεροδόξων (Intercommunio), ἐκδ. «Ἡ Δαμασκός», ἐν Ἀθήναις 1957, σελ. 91-92.

51. Ἁγίου Ἰωάννου Κροστάνδης, Νουθεσίες Ἁγιοπνευματικὲς καὶ Παρακλητικὸς Κανών, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 157-158.

52. Θέσεις τοῦ Πρωτοπρ. π. Δημητρίου Στανιλοάε (+ 1993), στὸ Ἱερομ. Ἰωαννικίου Μπάλαν, Πνευματικοὶ Διάλογοι μὲ Ρουμάνους Πατέρες, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 205, 206, 208.

53. Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὸ τὸ ἑξῆς ἱστορικὸ περιστατικό: Ὅταν ἡ περὶ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανὸ Β΄ (1222-1240) Σύνοδος θέλησε πρὸς στιγμὴν νὰ φανῆ ἐπιεικὴς καὶ νὰ ἐπιτρέψη στὴν Κυπριακὴ Ἱεραρχία καὶ τὸν Κλῆρο, ποὺ διατελοῦσαν ὑπὸ στυγνὴ Λατινοκρατία, νὰ συμμορφωθῆ «κατ’ οἰκονομίαν» πρὸς προβαλλομένους ὅρους ἀπὸ τοὺς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὑποχωρητικοὶ ἔναντι ἀξιώσεων ὑπαταγῆς, προκειμένου νὰ ὑπηρετηθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἀποτραποῦν ἀπειλούμενες συμφορές, προκλήθηκε μέγας σάλος· «Μόλις ἐγνώσθη ἡ λῆψις τῆς τοιαύτης ἀποφάσεως, ἐξωργισμένα πλήθη κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν εἰσώρμησαν εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς συνεδριαζούσης Συνόδου καὶ ἀφοῦ ἐδήλωσαν εἰς τοὺς Συνοδικοὺς συνέδρους, ὅτι τὴν ὑποταγὴν ταύτην ἐθεώρουν πραγματικὴν ἀπάρνησιν τῆς πατροπαραδότου πίστεως, ἀπήτησαν ἀπὸ τοῦ Πατριάρχου νὰ μεταβληθῇ ἡ συνοδικὴ ἀπόφασις, ὅπερ καὶ πράγματι ἐγένετο»! (Ἀρχιμ. Ἱερωνύμου Ἰ. Κοτσώνη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 75).

54. Βλ. ἀναφορὰ στὸ πρὸ πεντηκονταετίας ἄρθρο τοῦ Σέρβου π. Δανιὴλ Κρίστιτς, ἔπειτα Ἐπισκόπου Βουδιμίου (+ 2002), «The Divine Fire and Man-made Steam», στὸ περιοδ. «The Faithful Steward», 14/2003, p. 8. Στὸ ἐνδιαφέρον αὐτὸ κείμενο, ὁ συγγραφεὺς ἀναφέρεται καὶ στοὺς «αὐστηροὺς παραδοσιακοὺς» Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ταυτίζουν τὰ «ὅρια» τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὰ χαρισματικὰ ὅρια τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Δὲν ὑφίσταται Θεία Εὐχαριστία ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Παραδοσιακοὶ διακρατοῦν δύο διαφορετικὲς πρακτικὲς στὴν ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων. Οἱ πλέον αὐστηροί, ἀκολουθοῦντες τὸν Ἅγιο Κυπριανὸ Καρχηδόνος, βαπτίζουν τοὺς προσηλύτους (τοῦτο πράττουν κυρίως Ἕλληνες, ὅπως καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος), ἐνῶ ἄλλοι ἀρκοῦνται νὰ τοὺς χρίουν μὲ Ἅγιο Μῦρο, θεωροῦντες ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου γίνεται ἔγκυρο καὶ ἐνεργὸ τὸ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βάπτισμά τους (τοῦτο πράττουν κυρίως οἱ Σλάβοι).

● Περὶ τῆς διαφορετικῆς πρακτικῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς εἰσδοχῆς τῶν ἑτεροδόξων ἀπὸ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἱστορικῶς, βλ. Ἀρχιμ. Ἱερωνύμου Ἰ. Κοτσώνη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 121-122.

● Δηλώσεις καὶ ἐνέργειες πρωτοπόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν τὶς βάσεις γιὰ τὴν περαιτέρω ἀνάπτυξι τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστικῶν «θεολογιῶν», ὡς τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» ἤ τῆς «θεολογίας τῆς διευρυμένης ἐκκλησίας», βλ. στὴν ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀριθ. 26/Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 1997, σελ. 103-104.

55. Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἀθῆναι 1969, σελ. 343.

56. Αὐτόθι, σελ. 344.

57. Αὐτόθι, σελ. 345.

58. Αὐτόθι, σελ. 346.

59. Βλ. λῆμμα «Ἀθηναγόρας Α΄, Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης», στὴν «Μεγάλη Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία», τ. Α΄, «Στρατηγικὲς Ἐκδόσεις», Ἀθήνα, ἄ.χ. (2010), σελ. 388.

60. Ἀρχιμανδρίτου Γαβριὴλ Διονυσιάτου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 161.

61. Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἰ. Βασιλοπούλου, Ἀπὸ τὴν πορείαν τῆς ἀγάπης..., Ἀθῆναι 1968, σελ. 53α.

62. Ἐφημερ. «Καθολική», ἀριθ. 2705/20.7.1993, σελ. 3: «Ἡ Οὐνία, ὡς μέθοδος ἑνώσεως κατὰ τὸ παρελθόν, καὶ σημερινὴ ἀναζήτησις τῆς πλήρους κοινωνίας», § 13 (Τὸ ἐπίσημο κείμενο τῆς «Ζ΄ Ὁλομελείας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου», Βελεμένδιον Λιβάνου, 17-24.6.1993).

63. Βλ. παράθεσι στὸ κείμενο: Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, «“Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι” - Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴ Μεγίστη Λαύρα», περιοδ. «Θεοδρομία», ἔτος ΙΓ΄, τεῦχος 4/Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011, σελ. 622 (ὑποσημ. 53).

64. Αὐτόθι, σελ. 623.

65. Ἀρχιμ. Κυπριανοῦ - Ἱερομ. Κλήμεντος Ἁγιοκυπριανιτῶν, Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ Ὀρθόδοξος Ἀντι-οικουμενισμὸς - Ἡ κρίσιμος ἀντιπαράθεσις ἑνὸς αἰῶνος (Συμβολὴ στὴν Ἀντι-οικουμενιστικὴ Θεολογία, 7), ἔκδ. Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων, Ἀθήνα 2001, σελ. 53.

66. Βλ. παρουσιάσεις αὐτοῦ καὶ τῶν ἐν συνεχείᾳ ἐνδεικτικῶς ἀναφερομένων Οἰκουμενιστικῶν περιστατικῶν, μὲ ὀπτικο-ακουστικὸ ὑλικό, κατὰ ἡμερομηνίαν παραθέσεως, στὸ ἐξαίρετο πνευματικῶς καὶ ἐνημερωτικῶς Ἱστολόγιο «Ἀκτῖνες» (http://aktines.blogspot.com/).

67. Β΄ Θεσσαλ. β΄ 3.

68. PG τ. 32, στλ. 463BC, Ἐπιστολὴ Ο΄ (70): «Ἀνεπίγραφος περὶ συνόδου».

69. Ματθ. κγ΄ 14.

70. PG τ. 32, στλ. 940Α, Ἐπιστολὴ ΣΝΑ΄ (251): «Τοῖς Εὐαισηνοῖς», § 4.

71. Βλ. ἄρθρο: «Ἀνεπίτρεπτος ἡ κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς ἐπισκόπους», ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀριθ. 26/Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 1997, σελ. 101.

72. Αὐτόθι (μὲ παραπομπή: PG τ. 32, στλ. 388-392, Ἐπιστολὴ ΝΑ΄ (51): «Βοσπορίῳ ἐπισκόπῳ»).

73. Ἀποκαλ. κβ΄ 4.