Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Αποτειχισι:Ωστε χωλαινομεν εις πολλα περι την Πιστιν!!!



O AΙΡΕΤΙΚΟΣ και ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ,


δεν ανακηρυσσεται ΑΓΙΟΣ...



του Γεροντος Ιερομοναχου Ευθυμιου Τρικαμηνα




Δημοσιευουμε αποσπασμα απο το βιβλιο του Γεροντα Ευθυμιου περι του Χρυσοστομου Σμυρνης στο σημειο που αναφερεται αν ενας Αιρετικος μπορει να ανακηρυχθη αγιος εστω και αν υποστη το ειδεχθεστερο μαρτυριο.

 ======================


Ἄς ἔλθωμε ὅμως καί στά ἑπόμενα ἐπιχειρήματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδουλου.   
Λέγει λοιπόν σχετικά μέ τήν κατηγορία διά τήν μασονική ἰδιότητα τοῦ Χρυσοστόμου: « καί ἄν ἀκόμη γίνει δεκτόν ὅτι ὄντως ὑπῆρξε μασόνος ὁ ἅγιος -πρᾶγμα πού ἀμφισβητεῖται ζωηρῶς- ,  τό μαρτυρικό του τέλος λειτουργεῖ, κατά τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς λουτρό βαπτίσματος.  Στό ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο ἔχουμε ἀναγνώριση ὡς ἁγίων ἀνθρώπων πού ἐμαρτύρησαν ὑπέρ Χριστοῦ, ἔστω καί ἄν ἦσαν ἀβάπτιστοι. » (Σελ. 14).





          Σ' αὐτό τό σημεῖο πρέπει νά ἰδοῦμε  ποῦ καί πῶς ἰσχύει αὐτή  ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας.  Ὄντως ἔχουμε πολλούς ἁγίους μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ὡμολόγησαν πίστι στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ἐθανατώθησαν ὄντες ἀβάπτιστοι, ἡ δέ Ἐκκλησία δέχεται ὡς βάπτισμα τόν μαρτυρικό τους θάνατο καί ὡς λουτρό καθάρσεως τό ἴδιο τό αἷμα τους μέ τό ὁποῖο ἐπορφυρώθησαν.  Τέτοιοι εἶναι π.χ. ὁ ἅγιος Ἀγλάϊος ὁ δεσμοφύλαξ, ὁ συναριθμηθείς  μέ τούς ἁγίους τεσσαράκοντα μάρτυρες τούς ἐν Σεβαστείᾳ, οἱ ρήτορες οἱ διά τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης πιστεύσαντες, πάμπολλοι δεσμοφύλακες καί στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι βλέποντες τήν ἀνδρεία τῶν μαρτύρων ἐπίστευαν στόν Χριστό καί ἐμαρτυροῦσαν ὁμολογοῦντες αὐτήν τήν πίστι κλπ. Ὅλοι αὐτοί ἦταν ἀδύνατον τήν ὥρα αὐτή νά βαπτισθοῦν καί ἡ Ἐκκλησία τούς ἐδέχθη ὡς βαπτισμένους λόγῳ τῆς εἰς Χριστόν ὁμολογίας καί τελειώσεώς των. Στήν περίπτωσι ὅμως τῶν ἁγίων δισμυρίων μαρτύρων τῶν ἐν Νικομηδείᾳ  καέντων καί τοῦ Ἐπισκόπου Ἀνθίμου, διαβάζουμε τά ἑξῆς στό συναξάρι τῆς ἡμέρας τήν 28η Δεκεμβρίου:





« Τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, μετά νίκης ὑποστρέψαντος ἐκ τοῦ κατά τῶν Αἰθιόπων πολέμου, καί βουλομένου ἐπινίκια θῦσαι τοῖς Εἰδώλοις, γράμματα ἐπέμφθησαν πανταχοῦ, συνελθεῖν, προτρεπόμενα ἅπαντας ἐν Νικομηδείᾳ, εἰς προσκύνησιν τῶν παρ'ἐκείνῳ θεῶν.  Ὁ δέ Ἅγιος Ἄνθιμος, Ἐπίσκοπος ὤν τῆς τοιαύτης Πόλεως, συναθροίσας ἐν τῇ ὑπ' αὐτόν Ἐκκλησίᾳ τόν τοῦ Χριστοῦ λαόν (ἦν γάρ ἑορτή τηνικαῦτα τῆς Χριστοῦ γεννήσεως), συνεώρταζεν αὐτοῖς, καί ἐδίδασκε τήν ἀληθινήν πίστιν.  Μαθών δέ τοῦτο ὁ Μαξιμιανός, προσέταξε κύκλῳ τῆς Ἐκκλησίας τεθῆναι φρύγανα, καί ἐξαφθῆναι, καί κατακαῆναι τούς Χριστιανούς·  ὅπερ γνούς ὁ Ἐπίσκοπος, σπεύσας καί βαπτίσας τούς κατηχουμένους, τήν θείαν ἱερουργίαν ἐπετέλεσε, καί μετέδωκεν ἅπασι τοῖς Χριστιανοῖς τῶν Θείων καί ἀχράντων μυστηρίων.  Καί οὕτως ἀναφθέντων τῶν φρυγάνων, ἐτελειώθησαν ἅπαντες. Ὁ δέ Ἅγιος Ἄνθιμος διεφυλάχθη Θεοῦ χάριτι, ἵνα καί ἑτέρους ὠφελήσας, καί διά βαπτίσματος προσαγαγών τῷ Χριστῷ, διά πολλῶν βασάνων πρός αὐτόν μεταστῇ, τήν τῶν οὐρανῶν βασιλείαν ἀποληψόμενος. » (Μηναῖο Δεκεμβρίου). 







          Δηλαδή ἐδῶ βλέπουμε τόν ἅγιο Ἄνθιμο νά βαπτίζη τούς κατηχουμένους ἐπειγόντως, μολονότι σέ λίγο θά ἀκολουθοῦσε τό μαρτύριο.  Ἡ ἐκκλησία λοιπόν δέχεται τό μαρτύριο ὡς βάπτισμα κατ' οἰκονομίαν, ἐφ' ὅσον δέν μπορεῖ αὐτό νά τελεσθῆ λόγῳ τῆς θανατώσεως τοῦ μάρτυρος καί ἐφ' ὅσον αὐτός ὁμολογεῖ τήν ὀρθόδοξη πίστι, χάριν τῆς ὁποίας θυσιάζεται.  Τί συμβαίνει ὅμως στήν περίπτωσι κατά τήν ὁποία εἶναι κάποιος αἱρετικός  ἤ εἶναι βαπτισμένος; Στήν περίπτωσι μέν τοῦ αἱρετικοῦ  ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται τό μαρτύριό του, οὔτε τόν ἴδιο ὡς  μάρτυρα τῆς πίστεως, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς πλάνης καί τῆς διαστροφῆς τῆς πίστεως.  Ἡ ὀρθόδοξη πίστις εἶναι ἡ βάσις καί τό θεμέλιο στό ὁποῖο οἰκοδομοῦνται τά πάντα διά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.  Ἄνευ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι ἀπρόσδεκτα καί δαιμονικά καί οἱ προσευχές καί οἱ νηστεῖες καί οἱ ἐλεημοσύνες καί οἱ ἀρετές καί τό μαρτύριο καί ἀνώφελα πρός σωτηρία.  Αὐτό τό λέγει καθαρά ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐκφράζοντας τό φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἑξῆς: «Καί γάρ ἀσελγείας ἁπάσης ἡ τῶν αἱρετικῶν  σωφροσύνη χείρων ἐστίν.....Πῶς οὖν παρθένος ἡ τῆς πίστεως ἀποστᾶσα, ἡ τοῖς πλάνοις προσέχουσα καί τοῖς δαίμοσι πειθομένη καί τιμῶσα τό ψεῦδος;» .





          Εἶναι ἀναγκαῖο στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρωμε καί ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς παράδειγμα, ὅτι κατά τήν χρονική περίοδο κατά τήν ὁποία ἐμαρτύρησε ὁ Ἅγ. Πολύκαρπος στή Σμύρνη, δέν ἔγινε δεκτό τό μαρτύριο τῶν ὁπαδῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Μαρκίωνος ( Μαρκιωνιστῶν) καί τοῦ πρεσβυτέρου αὐτῶν Μητροδώρου ἄν καί ἐβασανίσθησαν κι ἐρρίφθησαν κι αὐτοί στήν πυρά, ἐπειδή  ἀκριβῶς ἦσαν αἱρετικοί·  δέν ἁγίασαν διότι δέν ὡμολόγησαν κατά τό μαρτύριό τους τήν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως. Πέραν αὐτοῦ κατά τήν ἴδια ἐποχή ἀκόμη κι οἱ  ὀρθόδοξοι χριστιανοί κληθέντες στό μαρτύριο τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἐφρόντιζαν νά διαχωρίζωνται καί νά πεθαίνουν χωρίς νά ἔρχωνται σέ ἐπαφή μέ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι κι αὐτοί ὡδηγοῦντο στό ἴδιο μαρτύριο, διά νά μή συγκατατεθοῦν κι αὐτοί στήν αἵρεσι, (Ἐκκλησ. Ἱστορία Εὐσεβίου, ΕΠΕ 2, Δ' 15,46 καί Ε'16. 21,22).





            Αὐτό καθαρά τό ἐκφράζει καί στίς ἡμέρες μας ὁ μακαριστός π. Χαράλ. Βασιλόπουλος στό βιβλίο του «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ» ὡς ἑξῆς: «....Τό μαρτύριον εἶναι τό μεγαλύτερον βραβεῖο καί παράσημο.  Ὅλα τά ἁμαρτήματα μέ αὐτό σβήνονται, ἀφοῦ καί ἀβάπτιστοι γίνονται ἅγιοι, ὅταν μαρτυρήσουν.  Ἕνα μόνον ἁμάρτημα δέν συγχωρεῖ καί δέν ξεπλένει  τό  αἷμα τοῦ μαρτυρίου: Τ ή ν  α ἵ ρ ε σ ι   καί  τό   σ χ ίσ μα.  Ἡ  Ἀποκάλυψις τά λέγει αὐτά γιά ὅλους:«ὁ  ἔ χ ω ν   ο ὖ ς   ἀ κ ο υ σ ά τ ω ». Ἑπομένως τά λέγει καί γιά τόν καθένα μας καί ἄς τά ἀκούσωμε  ...» (8η ἔκδοσ. σελ. 128) . 





          Στήν περίπτωσι δέ τοῦ βαπτισμένου, ἡ Ἐκκλησία ἐξετάζει ἐάν τό μαρτύριο ἔγινε διά τήν πίστι καί ὁμολογία στόν Χριστό ἤ διά ἄλλους λόγους, ἔστω καί καλούς καί ἐάν ὁ βαπτισμένος καί μαρτυρήσας εἶχε ὀρθόδοξη πίστι καί φρόνημα, διότι αὐτό εἶναι, ὅπως προαναφέραμε, ἡ βάσις καί τό θεμέλιο ὅλων τῶν πρός σωτηρία ἀρετῶν. Ἔτσι λοιπόν δέν εἶναι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ὅσοι ἀπέθανον ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, διότι δέν ἦτο ἡ  στόν  Χριστόν πίστις τό μόνο κίνητρο διά τό μαρτύριό των. Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία μέσα στήν δισχιλιετῆ πορεία της ἐδέχθη ἔστω καί ἕνα μάρτυρα ὡς ἅγιό της, ὁ ὁποῖος νά ἐθυσιάσθη ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος· οὐδέποτε στίς ὑμνολογίες της ὑμνήθηκαν οἱ ὑπέρ πατρίδος ἀγῶνες κάποιου ἤ συνδυάσθηκαν μέ τούς ἀγῶνες γιά τήν  πίστι των, οὐδέποτε ἁγιοποίησε κάποιον χωρίς νά γνωρίζη διατί ἀκριβῶς ἀπέθανε, ὅπως ἀπερίσκεπτα  ἔκανε ἡ Σύνοδος τοῦ 1992, σέ ὅσους ἐθανατώθησαν στήν μικρασιατική καταστροφή.




           Ἄς ὑποθέσωμε, διά νά τό καταλάβωμε αὐτό, ὅτι ὁ Βησσαρίων, ἐπίσκοπος Νικαίας ἤ ὁ Πατριάρχης Ἰωάννης ὁ Βέκκος ἤ τόσοι ἄλλοι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἀλλαξοπίστησαν, μαρτυροῦσαν γιά τόν Χριστό, χωρίς ὅμως νά πιστεύουν ὀρθόδοξα σ' αὐτόν.  Θά ἦτο δυνατόν νά διανοηθῆ κάποιος ὅτι ἡ Ἐκκλησία θά ἐδέχετο αὐτό τό μαρτύριο ὡς λουτρό καθάρσεως διά νά συγχωρηθοῦν στά θέματα τῆς πίστεως, στά ὁποῖα ἔσφαλλαν,  καί νά τούς ἀνακηρύξη ὡς ἁγίους της;

          Δέν πρέπει νά παραλείψωμε στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρωμε τήν περίπτωσι ἑνός μάρτυρος μοναχοῦ, τοῦ ὁποίου τό μαρτύριο δέν ἐδέχθη ἡ Ἐκκλησία λόγῳ τῆς ἀνυπακοῆς στό γέροντα του:





          « Διήγησις περί ἀθλήσεως τινος Μοναχοῦ·  καί ὅπως διά τό ἐκπεσεῖν αὐτόν τῆς ὑπακοῆς, οὐκ ἠξιοῦτο παρά Θεοῦ τελείας τῆς δόξης.

          +Παρήκοός τε καί ἀθλητής ὤν ἅμα,

           Τῷ μέν διώκη, τῷ δέ προσδεχῃ πάλιν.

          Εἶς μοναχός εὑρίσκετο εἰς μίαν σκῆτιν, ὑποτασσόμενος εἰς ἔνα γέροντα ἐν διαστήματι τινῶν χρόνων· κατά δέ φθόνον τοῦ δαίμονος, παρεξετράπη μίαν φοράν ἀπό τήν ὑπακοήν τοῦ γέροντος, χωρίς νά εἶναι καμμία εὔλογος καί ἐπιβλαβής ἀφορμή.  Ὅθεν ἐπιτιμηθείς ὑπό τοῦ γέροντος καί κανονισθείς διά τήν παρακοήν κατεφρόνησε καί αὐτό τό δοθέν ἐπιτίμιον καί τόν κανόνα.  Καταβάς λοιπόν εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν, συνελήφθη ὡς χριστιανός ἀπό τόν ἐκεῖ εὑρισκόμενον ἕλληνα ἄρχοντα, καί ἀφοῦ
ἐκδύθη τό μοναχικόν σχῆμα, ἠναγκάζετο νά θυσιάσῃ εἰς τά εἴδωλα· ἐπειδή δέ ὁ ἄρχων δέν ἐδύνατο νά καταπείσῃ αὐτόν εἰς τοῦτο, πρῶτον μέν ἐπρόσταξε νά δέρνουν αὐτόν ἄσπλαχνα μέ νεῦρα βοῶν, ἔπειτα δέ ἐπρόσταξε νά τόν ἀποκεφαλίσουν,  Τούτου δέ γενομένου ἔρριψαν τό σῶμά του ἔξω τῆς πόλεως, διά νά τό φάγουν οἱ σκύλοι· τινές δέ φιλόθεοι χριστιανοί, ἐπῆγαν ἐν καιρῷ νυκτός καί ἐπῆραν αὐτό καί τυλίξαντες μέ μῦρα καί σινδόνια, ἔβαλον αὐτό εἰς θήκην, τήν δέ θήκην ἐναπέθεσαν ἐντός τοῦ ἁγίου βήματος τοῦ ναοῦ, τιμήσαντες αὐτό ὡς περιέχον μαρτυρικόν λείψανον.
          Ὅτε λοιπόν ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία καί ὁ διάκονος ἐφώναζε τό, ὅσοι κατηχούμενοι προέλθετε, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθύς ἔβλεπον ὅλοι οἱ ἐν τῇ λειτουργίᾳ εὑρισκόμενοι, ὅτι τό κιβώτιον ἀφ'ἑαυτοῦ κινούμενον χωρίς νά πιάσῃ τις αὐτό, ἐξήρχετο ἔξω ἀπό τό βῆμα καί ἀπό τόν ναόν, καί ἔστεκεν εἰς τόν νάρθηκα, ἕως εἰς τήν ἀπόλυσιν τῆς λειτουργίας· ἀφοῦ δέ ἡ λειτουργία ἐτελείωνε, τότε καί τό κιβώτιον ἀφ' ἑαυτοῦ κινούμενον, ἔμβαινε πάλιν μέσα εἰς τόν ναόν καί εἰς τό ἅγιον βῆμα. Τοῦτο τό θαυμάσιον ἐγίνετο εἰς κάθε λειτουργίαν· ὅθεν καί ἔκαμνε τούς βλέποντας νά θαυμάζουν καί νά ἐκπλήττωνται.  Μαθών δέ περί τούτου εἷς ἀπό τούς τότε ζῶντας μεγάλους καί θεοφόρους πατέρας, παρεκάλεσε τόν Θεόν νά τοῦ ἀποκαλύψῃ τήν αἰτίαν τοῦ τοιούτου θαύματος· ὅθεν εἰσακούσας ὁ Θεός τῆς δεήσεώς του, ἐφανέρωσεν γρήγορα εἰς αὐτόν τήν αἰτίαν καί λύσιν.

          Ἄγγελος δηλαδή Κυρίου παρασταθείς, λέγει εἰς αὐτόν·  Τί θαυμάζεις καί ἀπορεῖς διά τό παράδοξον ὅπερ γίνεται; δέν ἔλαβον οἱ ἀπόστολοι ἀπό τόν Χριστον ἐξουσίαν νά δένουν καί νά λύνουν; ἀπό τούς ἀποστόλους δέ πάλιν δέν ἔλαβον τήν αὐτήν ἐξουσίαν οἱ ἐκείνων διάδοχοι; ἀλλ'ὅμως οὗτος ὁ ἀδελφός, ὅστις ἔχυσε τό αἷμα του διά τόν Χριστόν , καί δέν συγχωρεῖται νά μένῃ μέσα εἰς τό ἅγιον βῆμα, ὅταν τελῆται ἡ θεία καί ἱερά λειτουργία, αὐτός κατεφρόνησε τήν ἐντολήν καί τόν κανόνα τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ πατρός καί γέροντος, καί διά τοῦτο διώκεται ὑπό θείου Ἀγγέλου ὡς εἰς τόν νάρθηκα.  Διότι αὐτός μαθητής ὤν  καί ὑποτακτικός τοῦ δεῖνος συνασκητοῦ σου, ἀπό ἐπήρειαν τοῦ δαίμονος ἠθέλησε νά ἀφήσῃ τήν πρός τόν γέροντά του ὑπακοήν· καί ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλά καί δεθείς ἀπό αὐτόν μέ  δεσμόν καί ἐπιτίμιον εὔλογον, κατεφρόνησε καί τόν μισθόν τῆς ὑπακοῆς καί τόν εὔλογον δεσμόν, καί ἀνεχώρησεν ἀπό τόν γέροντά του.  Διά τοῦτο ἐπειδή μέν ἐβασανίσθη καί ἀπεκεφαλίσθη διά τόν Χριστόν, ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τόν στέφανον, ἐπειδή δέ  εἶχε δεσμόν, διά τοῦτο δέν συγχωρεῖται νά στέκῃ μέσα εἰς τό ἅγιον βῆμα, ὅταν τελῆται ἡ θεία λειτουργία· καί ἄν ὁ γέρων ὅστις ἔδεσεν αὐτόν δέν τόν λύσῃ, ἀπό ἄλλον τινά δέν ἠμπορεῖ νά λυθῇ.

          Ἀφοῦ ἀπεκαλύφθησαν ταῦτα παρά Θεοῦ, ὁ θεῖος ἐκεῖνος γέρων, ἐπῆρε τό ραβδίον του καί ἐπῆγεν εἰς τόν ἀσκητήν, τόν γέροντα τοῦ μάρτυρος, καί ἐδιηγήθη εἰς αὐτόν ὅλην τήν ὑπόθεσιν.  Ὅθεν παραλαβών αὐτόν κατέβη μετ'αὐτοῦ εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν καί ἀνοίξαντες τό κιβώτιον μέσα εἰς τό ὁποῖον ἦτο τό σῶμα τοῦ μάρτυρος, ἔδωκαν εἰς αὐτόν καί οἱ δύο τήν συγχώρησιν·  καί τοῦτον ἀσπασάμενοι, ἐστάθησαν καί ἐδοξολόγησαν τό Θεόν. Καί λοιπόν ἀπό τότε καί ὕστερον ἔμενεν ὁ μάρτυς ἀκίνητος μέσα εἰς τό ἄγιον βῆμα, ὅταν ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία...» (Συναξαριστής Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, 15η Ὀκτωβρίου, σελ. 358).






          Τό ἐρώτημα λοιπόν τό ὁποῖο εὐλόγως τίθεται εἶναι, ἐφ' ὅσον τό μαρτύριο συγχωρεῖ ὅλες τίς ἁμαρτίες, γιατί δέν συγχώρεσε τήν ἀνυπακοή τοῦ μοναχοῦ, ὥστε νά μή βγαίνη τό λείψανό του κατά τή διάρκεια τῆς Θ. Λειτουργίας στό νάρθηκα τοῦ ναοῦ; Καί ἄν μία ἁπλή ἀνυπακοή δέν ἦτο δυνατόν νά συγχωρεθῆ διά τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, πόσον μᾶλλον εἶναι δυνατόν νά συγχωρεθοῦν οἱ πλάνες καί οἱ αἱρετικές ἀποκλίσεις τοῦ Χρυσοστόμου; Ἄρα λοιπόν τό μαρτύριο λειτουργεῖ ὡς βάπτισμα μόνον ὅταν ὑπάρχει ἡ στόν Χριστό ὁμολογία, χάριν τοῦ ὁποίου γίνεται καί ἡ διάθεσις τῆς μεταστροφῆς ἀπό τήν πεπλανημένη ὁδό στήν ὀρθόδοξη. Πρέπει συνάμα νά ἐπισυνάψωμε καί τό ἑξῆς ἐρώτημα: Ἐάν κάποιος, ἀβάπτιστος ὤν κλέψη κάποια χρήματα, καί κατόπιν βαπτισθῆ, συγχωρεῖται τό ἁμάρτημα τῆς κλοπῆς; Ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὄχι, ἐφ' ὅσον μετά τό βάπτισμα ἤ πρό αὐτοῦ ὁ ἴδιος δέν ἐπέστρεψε τά χρήματα τά ὁποῖα ἔκλεψε.  Διότι ἐδῶ ἔχουμε δύο ἁμαρτίες: τήν κλοπή τῶν χρημάτων καί τήν κατακράτησι αὐτῶν, ἡ ὁποία συνεχίζεται καί μετά τό βάπτισμα.  Ἄρα λοιπόν ἐφ' ὅσον ἡ προαίρεσίς του δέν συνηγορεῖ στό νά ἐπιστρέψη τά χρήματα, τό βάπτισμα δέν μπορεῖνά ἀμνηστεύση τήν πρᾶξι του αὐτή.  Τό βάπτισμα λοιπόν καί τό μαρτύριο λειτουργοῦν κατά τόν ἴδιο τρόπο, ὡς λουτρόν καθάρσεως τῆς ψυχῆς, ἐφ' ὅσον ὑπάρχουν οἱ δύο αὐτές προϋποθέσεις:  Ἡ ὁμολογία τῆς στόν Χριστό πίστεως, χάριν τῆς ὁποίας γίνεται  τό βάπτισμα ἤ τό μαρτύριο καί ἡ ἀλλαγή, μέ ὁδηγό τήν ἀγαθή προαίρεσι, τοῦ τρόπου ζωῆς καί σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου.






          Τό μαρτύριο λοιπόν αὐτό τό ὁποῖο ἐδέχθη κατ' οἰκονομίαν ὡς βάπτισμα ἡ Ἐκκλησία, ἦτο ἡ σφραγίδα τῆς ἀλλαγῆς τῆς ζωῆς καί τῆς πίστεως τοῦ μάρτυρος.  Δι' αὐτόν τόν λόγο συνεδυάζετο πάντοτε μέ τήν ὀρθόδοξη στόν Χριστό ὁμολογία.  Δηλαδή, ὁ δεσμοφύλαξ  ἤ ὁ στρατιώτης ἔλεγε ὅτι καί αὐτός ἦτο χριστιανός καί ἐβασανίζετο καί ἀπέθαινε μέ τούς μάρτυρες.  Τό ἴδιο ἐγένετο ἐπί Τουρκοκρατίας μέ τούς νεομάρτυρες.  Αὐτοί, ἐπειδή ἀρνήθηκαν ἔστω καί μέ ἕνα λόγο τόν Χριστό, ὡμολογοῦσαν αὐτήν τους τήν πλάνη καί μάλιστα πολλές φορές στό μέρος ὅπου ἀρνήθηκαν, ἐθεάτριζαν τήν πλάνη τοῦ Μωάμεθ καί ἐθανατώνοντο ἀπό τούς Τούρκους, χάριν τῆς εἰς Χριστόν πίστεως.   Ἡ ἀπόδειξις τῆς μεταστροφῆς  ἀπό τήν πλάνη στήν ὀρθόδοξη πίστι ἦταν ἡ θυσία καί τό μαρτύριο.  Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἄν ἐτύχαινε νά μήν θανατωθῆ ὁ πρός τό μαρτύριο πορευόμενος, ἡ μετέπειτα ζωή του ἦτο σύμφωνη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστι, διότι ἡ πορεία του πρός τό μαρτύριο ὑποδήλωνε,  ὅπως εἴπαμε, τήν ἀλλαγή τῆς ζωῆς του.  Τό ἴδιο λέγουν καί οἱ πατέρες καί διά τόν ληστή ἐπί τοῦ σταυροῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε τό «μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ', 42), ἄν δέν ἐθανατώνετο καί ζοῦσε δέν θά ἦτο πλέον ληστής, ἀλλά θά ἀκολουθοῦσε τούς Ἀποστόλους στό εὐαγγελικό κήρυγμα καί τό μαρτύριο.  Ἐρωτοῦμε λοιπόν ἐάν ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης δέν ἐθανατώνετο ἀπό τούς Τούρκους θά ἔπαυε να εἶναι μασόνος, θά ἔπαυε νά εἶναι οἰκουμενιστής, νά πιστεύη στή δαιμονική θεωρία τῶν κλάδων, νά ἔχη εἰδωλολατρικές ἰδέες, νά εἶναι πολέμιος τοῦ μοναχισμοῦ κ.λ.π; Ἀσφαλῶς ὄχι.  Ἄρα λοιπόν τό  μαρτύριό του, ἔστω καί ἄν γιά μιά στιγμή δεχθοῦμε ὅτι ἔγινε γιά τήν πίστι του στόν Χριστό, δέν ἦτο δεῖγμα μετανοίας γιά τίς πλάνες στήν πίστι του, στίς ὁποῖες εἶχε ὑποπέσει.  Ἐφ' ὅσον λοιπόν δέν εὑρίσκετο σέ ὀρθόδοξο ἔδαφος, κατ'οὐδένα λόγο εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε ὅτι τό μαρτύριό του ταυτίζεται μέ αὐτό τῶν ἀβαπτίστων δημίων, ἤ τῶν νεομαρτύρων ἐπί Τουρκοκρατίας, τά ὁποῖα λόγῳ τῆς ἀποκηρύξεως τῆς πλάνης καί τῆς ὁμολογίας τῆς ὀρθοδόξου εἰς  Χριστόν πίστεως λειτουργοῦν ὡς λουτρόν καθάρσεως καί βάπτισμα μετανοίας καί ἀναδεικνύει μάρτυρες πίστεως καί ἁγίους ἐν στενῇ ἐννοίᾳ, αὐτούς οἱ ὁποῖοι τό δέχονται.  Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι στήν περίπτωσι τοῦXρυσοστόμου Σμύρνης δέν ὑπῆρχε ὁμολογία, οὔτε  κἄν νύξις μετανοίας διά τίς πλάνες στά θέματα τῆς πίστεως, οἱ τοῦρκοι δέ τόν ἐφόνευσαν ἀποκλειστικά καί μόνον, σύμφωνα  καί μέ τήν ὁμολογία τοῦ βασανιστοῦ δημίου Νουρεντίν, διά τούς πατριωτικούς του ἀγῶνες.





          Ἀκόμη πρέπει  νά προσθέσωμε  καί τά ἑξῆς  στά λεγόμενα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἄν ὁ ἴδιος πιστεύη αὐτό τό ὁποῖο λέγει, ὅτι δηλαδή τό μαρτύριο συγχωρεῖ τά πάντα καί λογίζεται ὡς βάπτισμα καί λουτρόν καθάρσεως, διατί προτρέπει τούς χριστιανούς νά καταθέσουν τά στοιχεῖα τά ὁποῖα ἔχουν περί μασονίας καί αἱρέσεως διά τόν Χρυσόστομο Καλαφάτη, γιά νά τά ἐξετάση ἡ Σύνοδος, ἐφ'ὅσον τό μαρτύριο τά ἐκαθάρισε ὅλα αὐτά ;  Συμβαίνει δηλαδή, ἤ καί ὁ ἴδιος δέν πιστεύει σ' αὐτά τά ὁποῖα λέγει, ἤ κοροϊδεύει τούς χριστιανούς νά καταθέσουν ἄσκοπα στοιχεῖα, ἐφ' ὅσον θά βγῆ στό τέλος τό ἴδιο ἀποτέλεσμα.  Πάντως εἶναι φοβερή ἡ πολιτική τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν, καί εἶναι γεγονός ὅτι  ἡ  πολιτική τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν ὠχριᾶ μπροστά της.





          Ἄς ἔλθωμε ὅμως καί στήν συνέχεια τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.  Συνεχίζει λέγοντας τά ἑξῆς: «  Καί ὁ ἅγιος Σμύρνης Χρυσόστομος ἐμαρτύρησε ὄχι μόνο ὑπέρ πατρίδος ἀλλά καί ὑπέρ πίστεως» καί λίγο πιό κάτω «ἔμεινε ὅμως διότι ἦταν πνευματικός ποιμενάρχης τοῦ λαοῦ του καί ἐθυσιάσθη, τολμῶ νά πῶ, πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ πατρίδος».  (Σελ. 15).  Στήν ἔκφρασι « ὄχι μόνο ὑπέρ πατρίδος ἀλλά καί ὑπέρ πίστεως» δείχνει ὅτι ἀποδέχεται ὅτι βασικά καί πρωτίστως ὁ Χρυσόστομος ἐμαρτύρησε ὑπέρ πατρίδος καί κατά δεύτερο λόγο ὑπέρ πίστεως, στήν ἔκφρασι δέ «τολμῶ νά πῶ, πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ πατρίδος» δείχνει ὅτι λέγει κάτι τολμηρό, τό ὁποῖο εἶναι δύσκολο κανείς νά τό πιστέψη.  Ἀλλά γιά ποιά πίστι ἐθυσιάσθη ὁ Χρυσόστομος; Διά τήν πίστι του στή θεωρία τῶν κλάδων, διά τήν πίστι ὅτι οἱ προτεστάντες Ἀγγλικανοί καί Ἐπισκοπιανοί τῆς Ἀμερικῆς εἶναι καθ'ὅλα ὀρθόδοξοι καί ἀρχέγονες χριστιανικές ἐκκλησίες, διά τήν πίστι ὅτι ἔχουν χρίσμα ἅγιο καί  ἔγκυρα μυστήρια, διά τήν πίστι ὅτι οἱ διαφορές μας θά λυθοῦν διά τῆς ὁδοῦ τῆς ἀγάπης, διά τήν πίστι ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη, διά τήν πίστι στήν ὑπάτη ἀρχιερωσύνη τοῦ Πάπα, ἤ διά τά μασονικά του πιστεύω καί τίς εἰδωλολατρικές του ἀντιλήψεις; Ἡ ἔκφρασις ὅτι ἐθυσιάσθη ὑπέρ πίστεως  χρειάζεται διευκρίνισι καί ἔρευνα τοῦ  τί ἐπίστευε ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, ἐπειδή δι'αὐτά τά ὁποῖα ἐπίστευε δι'αὐτά προφανῶς  καί ἐθυσιάσθη.  Ἄν λοιπόν δέν εἶχε ὀρθόδοξη πίστι, εἶναι ματαία ἡ ὑπέρ πίστεως θυσία του καί ἀπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό.  Ἐκτός βέβαια καί ἄν δευτερολογώντας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μᾶς ἀποδείξει ὅτι ὁ Χρυσόστομος εἶναι ὀρθοδοξότατος καί ἐμεῖς τόν συκοφαντοῦμε, ὁπότε ἔτσι θά ἀποδείξη ὅτι ἐμεῖς εἴμεθα οἱ χειρότεροι τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή διασύρουμε τήν μνήμη ἑνός νεκροῦ. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι διά τά θέματα τῆς πίστεως, στά ὁποῖα ἐξέκλινε ὁ Χρυσόστομος, οὐδόλως ἀναφέρεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, πρᾶγμα τό ὁποῖο δείχνει ὅτι, ἤ δέν τόν ἐνδιαφέρουν ἤ ὅτι καί ὅλα αὐτά συγχωροῦνται διά τοῦ μαρτυρίου, ἐφ' ὅσον αὐτό   δηλώνει, ὅτι λειτουργεῖ ὡς βάπτισμα μετανοίας.





          Λέγει ἀκόμη τά ἑξῆς ἄξια πρός σχολιασμό ὁ κ. Χριστόδουλος: «Ὅσοι γνωρίζουν τίς συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες ὡδηγήθη στό μαρτύριο ὁ ἀοίδιμος εἶναι σέ θέση νά ἀντιληφθοῦν ὄτι α) Ὁ Χρυσόστομος συνεκέντρωνε τή μῆνι τῶν Τούρκων, ἐπειδή ἦτο ὁ πνευματικός ἡγέτης τῶν Ρωμηῶν, μιά καί ἦσαν ἀνύπαρκτοι οἱ πολιτικοί ἡγέτες.  Γι' αὐτό καί πιστεύω πώς, ἐάν ὁ Χρυσόστομος δέν ἦτο Ἱεράρχης, θά ἦτο δυνατόν νά μή σφαγιασθῆ. β) Ἐάν ὁ Χρυσόστομος δέν ἦτο Ἱεράρχης ἀλλά πολιτικός ἤ ἔστω καί ἐθνικός Ἡγέτης τῶν Ρωμηῶν, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι «ἡγέτες» τῶν Ἑλλήνων στή Σμύρνη ἐφρόντιζαν τά τῆς διαφυγῆς καί σωτηρίας των, θά ἠκολούθει καί αὐτός, ἀντί νά προκρίνει τήν παραμονή πού ἰσοδυνάμει μέ παράδοση καί ἑκούσιο θάνατο.  Ἄν μέ  ἄλλα λόγια ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Χρυσόστομος ἐνδιεφέρετο μόνο γιά τήν Πατρίδα δέν θά ἦτο κουτός νά παραμείνει στή θέση του γιά νά σφαγιασθῆ δωρεάν καί ἄνευ λόγου, μιά καί ἡ ὑπόθεση τῆς Πατρίδος εἶχε πλέον χαθῆ.» (Σελ. 14,15).





          Ἐδῶ ὄντως ὑπάρχει διαστροφή τῆς ἀληθείας καί ἀποπλάνησις τῶν ἀθώων καί ἀστηρίκτων.  Διότι ναί μέν ὁ Χρυσόστομος συνεκέντρωνε τήν μῆνι τῶν Τούρκων, ὄχι ὅμως ἐπειδή ἦτο πνευματικός ἡγέτης τῶν Ρωμηῶν, ἀλλά ἐπειδή ἐξέχασε ὅτι ἦτο πνευματικός ἡγέτης καί ἀσκοῦσε καθήκοντα πολιτικοῦ καί στρατιωτικοῦ ἡγέτου εἰς βάρος τῶν Τούρκων.  Καί μάλιστα τά ἀσκοῦσε κατά τρόπον μοναδικό καί ἀπαράμιλλο.  Εἶναι γεγονός ὅτι ἄν ἐλάχιστοι πολιτικοί καί στρατιωτικοί ἡγέτες εἶχαν τά πατριωτικά αἰσθήματα καί τόν παλμό καί τήν ἀγωνιστικότητα τοῦ Χρυσοστόμου, σήμερα δέν θά ὑπῆρχαν ὑποδουλωμένα ἑλληνικά μέρη, οὔτε χαμένες πατρίδες, ἀλλά ὅλα θά εἶχαν ἐλευθερωθῆ.  Δέν εἶναι τυχαῖο τό ὅτι οἱ συγγραφεῖς καί βιογράφοι του προκειμένου νά σημαδέψουν τήν  ἄμετρη φιλοπατρία του  καί τούς ἀγῶνες του ὑπέρ τῆς πατρίδος, τοῦ προσέδωσαν δύο χαρακτηρισμούς , τοῦ Ἐθνικιστῆ καί Πατριδολάτρη.




           Εἶναι ἀναγκαῖο στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρουμε δύο   ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Πασχάλη Κιτρομηλίδη«ΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΤΗΣ ΕΘΝΑΡΧΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ» μέ σκοπό νά παρουσιάσουμε ἀφ' ἑνός μέν τήν ἔντονη ἀνάμειξι τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη στήν πολιτική καί ἀφ' ἑτέρου τούς δύο προβληματισμούς πού ἀπασχολοῦν πολλούς ἀπό τούς μελετητές τοῦ βίου τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη καί πού ὀφείλουν νά προβληματίσουν καί τούς ἀναγνῶστες μας, ὅσον ἀφορᾶ στό θέμα τοῦ Ἐθνικισμοῦ,  προκειμένου νά κρίνουν  ἐάν αὐτά τά στοιχεῖα ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν καί ἐάν συνεπῶς ὀρθῶς ἁγιοποιήθηκε ὁ Χρυσόστομος:




          α) «..Θαυμάζω  μαζύ Σας τῇ ἀληθεῖᾳ, ὅταν μοί γράφητε ὅτι ἐφροντίζετε νά μοί δίδωνται ἑκάστοτε ὁ δ η γ ί α ι, πρός ἅς νά προσαρμόζω τήν πολιτείαν μου, καί ἐγώ δέν τό ἔπραξα!.....Καί ἔχετε παρακαλῶ νά μοί δείξητε ἕν καί μόνον, ἕν καί μοναδικόν ἔστω παράδειγμα καθ'ὅ ἐγώ δέν προσήρμοσα τήν πολιτείαν μου πρός τάς ἄνωθεν ἤ κάτωθεν δεδομένας ὁδηγίας; Ναί δέν προσήρμοσα τήν πολιτείαν μου πρός τήν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως καί ἐξ Ἀθηνῶν ὁδηγίαν νά προτιμήσω ὡς Βουλευτήν Σμύρνης τόν Λάζαρον Σταματιάδην·  ἀλλά τοῦτο ἔπραξα, ἵνα προφυλάξω τήν ἀδίκως ἐκτεθειμένην ὑπέρ ἑνός ἀληθῶς τυχοδιώκτου καί πατριδοκαπήλου ὑπόληψιν τόσον τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει ὅσον καί τῶν ἐν Ἀθήναις Κέντρων·  ἐθεώρησα ὕβριν διά τήν πρός τό ἔθνος στοργήν μου τό πρόσταγμα ὑπέρ τοιαύτης γελοίας ὑποψηφιότητος καί ἔκρινα καθῆκον μου, ἐπί θυσίᾳ νά λυπήσω τούς φίλους καί συναθλητάς μου, τό νά πολεμήσω τάς ἰδέας σας, αἵτινες ἐπί τοῦ προκειμένου δέν ἦσαν διόλου ὀρθαί.  Αὐτό εἶνε τό μόνον καί μοναδικόν μου ἔγκλημα! Δι'αὐτό ἐγένετο ἡ κατ'ἐμοῦ ἐκστρατεία τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει. Δι' αὐτό ἐτέθησαν εἰς κυκλοφορίαν ἕωλοι μύθοι περί    ἀ μ φ ι ρ ρ ε π ο ύ σ η ς    π ο λ ι-    τ ε ία ς, π ε ρ ί  σ κ ο τ ε ι ν ῶν  σ η μ ε ί ω ν  ἐν ταῖς πρός τούς Νεοτούρκους σχέσεσί μου. Πτύω κατά πρόσωπον τῶν συκοφαντῶν μου τούτων τήν ποταπήν καί ἄνανδρον ταύτην συκοφαντίαν των...





          Τό παρελθόν τρανῶς ἐμαρτύρησε, τό παρόν εὐγλώττως φωνάζει, καί τό μέλλον ἡλίου φαεινότερον θά δείξῃ ὅτι ὁ Σμύρνης ἦν καί ἔστι καί ἔσται ὁποῖος ἦτο καί εἶνε καί θά εἶνε πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας ἀναλλοίωτος καί ἀμετάβλητος, διότι γνωρίζει τί ζητεῖ ὡς ἀρχηγός λαοῦ καί πῶς νά τό ζητήσῃ.  Καί παρακαλῶ ὡς τοιοῦτον νά μέ γνωρίζητε, καί ν'ἀνακαλέσητε ἐν τῇ μετ'ἀγωνίας ἀναμενομένῃ ἀπαντήσει  Σας πᾶν ὅ,τι ὕποπτον καί σκοτεινόν ἐπιστεύσατε ποτέ καί ἐγράψατε δι'ἐμέ. ..»(Ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου  πρός τόν Ἴωνα Δραγούμη, 11-10-1912, σελ.497) καί




          β) «....Ἐκτός ἀπό τά ἱστορικά ζητήματα πού ἀνακύπτουν ἀπό τίς ζυμώσεις πού προκάλεσε ἡ διείσδυση τοῦ ἐθνικισμοῦ στούς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας, ἡ μελέτη τοῦ φαινομένου τῶν ἐθνικιστῶν ὀρθοδόξων ἱεραρχῶν στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή θέτει δύο ἀκόμη κατηγορίες προβλημάτων πού παρουσιάζουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον.




          Ἡ πρώτη κατηγορία αὐτῶν τῶν προβλημάτων συνδέεται μέ τήν ἠθική ἀντινομία μεταξύ τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν καί τοῦ ἐθνικισμοῦ ὡς κώδικα συμπεριφορᾶς πού ὑποδεικνύει τήν ὑπέρβαση κάθε ἀναστολῆς στή χρήση μέσων γιά προώθηση ὑπερτάτων στόχων ξένων πρός τό μεταφυσικό περιεχόμενο τῆς πίστης καί τοῦ δόγματος.  Οἱ ἱεράρχες πού ἀγωνίζονταν «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» συνειδητοποιοῦσαν ἄραγε ὅτι ὁ ἐθνικιστικός μυστικισμός ὑποκαθιστοῦσε ψυχολογικά σέ κάποιο ποσοστό τή θρησκεία καί μποροῦσε νά ὁδηγήσει σέ πρόταξη θύραθεν καί κοσμικῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες μακροπρόθεσμα θά ὑπέσκαπταν τίς κοσμοθεωρητικές προτεραιότητες τοῦ Χριστιανισμοῦ; Πόσο οἱ ἀναγκαιότητες καί οἱ ἐπείγουσες προτεραιότητες τῆς πολιτικῆς πράξης ἐπέτρεψαν στή δραματική αὐτή ἀντίφαση τῆς ἠθικῆς συνείδησης νά ἀπασχολήσει ὀρθοδόξους ἱεράρχες ὅπως ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος, εἶναι ἄγνωστο.





          Ἡ δεύτερη κατηγορία  τῶν προβλημάτων πού ὑπαινιχθήκαμε ἀναφέρεται συγκεκριμμένα στίς συνέπειες τῶν πολιτικῶν ἐπιλογῶν καί τῆς πολιτικῆς δράσης, πού ὑπαγόρευσε ὁ ἑλληνικός ἐθνικισμός στούς φορεῖς του στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία στίς δύο πρῶτες δεκαετίες τοῦ αἰῶνα μας.  Τό ἐρώτημα εἶναι κρίσιμο, δεδομένου ὅτι ὁ ἐθνικισμός ἀποτελεῖ κατ'ἐξοχήν δόγμα πού κρίνει καί ἀξιολογεῖ μέ βάση συνέπειες, ἀποτελέσματα καί ἐπιτεύγματα.  Τό ἐρώτημα θά μποροῦσε νά ἐντοπιστεῖ εἰδικά στό χῶρο τοῦ μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ, ἐπικεφαλῆς τοῦ ὁποίου ἔδρασε καί μαρτύρησε ὁ Χρυσόστομος.  Ἡ ἐθνική δράση τῆς ἱεραρχίας στή Μικρά Ἀσία, πού ἀντιπροσώπευε τήν ἐγκατάλειψη τῆς ἐθναρχικῆς παράδοσης καί συμβόλιζε τήν ταύτιση τῆς ἐκκλησίας μέ τίς ἐπιδιώξεις  τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, συνδέθηκε ὄχι ἁπλῶς μέ τήν ἦττα τῶν βλέψεων τοῦ «ἰοστεφοῦς ἄστεος», ὡς ἐθνικοῦ κέντρου στήν Ἀνατολή, ἀλλά καί μέ τόν ἀφανισμό τῆς ἴδιας τῆς ἐκκλησίας ἀπό τή Μικρά Ἀσία ὑπό συνθῆκες ἴδιαίτερα βίαιες καί τραγικές, πού πληρώθηκαν μέ τό μαρτύριο πολλῶν ἱεραρχῶν ἀλλά καί μέ τίς ἑκατόμβες τοῦ ποιμνίου.  Θά μποροῦσαν τά πράγματα νά εἶχαν διαφορετική ἔκβαση, ἄν ἡ τελευταία γενεά τῶν ἱεραρχῶν τοῦ μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ δέν δροῦσε ὅπως ἔδρασε, καί προσπαθοῦσε, μέ βάση τήν πολιτική τοῦ λεγομένου «ἰωακειμισμοῦ», νά συντηρήσει τήν ἐθναρχική παράδοση ὑπό τήν ἔννοια τῆς ἐξεύρεσης ἑνός νέου «mοdus vivendi  τοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου τους στό τουρκικό κράτος; Ἡ ἀναμέτρηση μέ τό ἐρώτημα αὐτό δέν εἶναι τῆς στιγμῆς.  Ἡ ἐπισήμανσή του ὡστόσο στήν κατακλείδα αὐτῆς τῆς ἀνάλυσης ὑποδηλώνει τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους τό παρελθόν καί τό παρόν συνυπάρχουν στήν ἀδιάσπαστη συνέχεια τῶν προβλημάτων τῆς συλλογικῆς ζωῆς.» (Σελ. 506,507).





          Ἐδῶ καταδεικνύεται ὄχι μόνο ἡ ἀνάμειξις τοῦ Χρυσοστόμου στούς σκοτεινούς χώρους τῆς πολιτικῆς ἀλλά καί ἡ τυφλή ὑπακοή του στά κελεύσματα καί στά προγράμματα τῶν πολιτικῶν, καθώς ἐπίσης καί ἡ τοποθέτησίς του σέ πολιτικές παρατάξεις, κόμματα καί ἴντριγκες καί ἡ διαμάχη μέ τούς ἀντιθέτους. Ὁ Χρυσόστομος ἐδῶ ἐπίσης ὑπόσχεται νά εἶναι ὁ αὑτός ἰσοβίως ὡς πολιτικός ἡγέτης καί ἀρχηγός λαοῦ καί νά καθοδηγῆ σύμφωνα μέ τίς ἐντολές πού λαμβάνει τό λαό.  Θά θέλαμε ἐπιπροσθέτως νά ἐκφράσωμε τήν ἀνησυχία μας γιά τό ὅτι ἐνῶ οἱ προβληματισμοί, οἱ ὁποῖοι προαναφέρθησαν καί πού ἀφοροῦν στή διαμάχη πού ὑπῆρχε μεταξύ τοῦ νεολληνικοῦ ἐθνικισμοῦ, ἐκπρόσωπος τοῦ ὁποίου ἦτο ὁ Χρυσόστομος καί τῆς ἐθναρχικῆς παραδόσεως, ἐκφραστής τῆς ὁποίας ἦταν ὁ Πατριάρχης  Ἰωακείμ ὁ Γ', ἀπασχόλησαν ἐπιφανεῖς πανεπιστημιακούς καθηγητές, ἱστορικούς κλπ.  πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἄγγιξαν καθόλου τούς ἱεράρχες τῆς Δ. Ι. Συνόδου οἱ ὁποῖοι καί ἁγιοποίησαν τόν Χρυσόστομο;




          Συνεχίζοντας τίς σκέψεις μας  λέγομε ὅτι ὁ ἰσχυρισμός ἐπίσης, ὅτι ἐάν ὁ Χρυσόστομος δέν ἦτο Ἱεράρχης θά ἦτο δυνατόν νά μή σφαγιασθῆ, δέν εὐσταθεῖ, διότι ναί μέν οἱ Τοῦρκοι ἀνέκαθεν ἐμισοῦσαν τό ράσο καί τόν κλῆρο, στήν περίπτωσι ὅμως τοῦ Χρυσοστόμου ὅλα αὐτά εἶχαν πολλαπλασιασθῆ ἀφάνταστα ἀπό τήν πατριωτική καί πολιτική του δρᾶσι, τήν ὁποία ἐξεδήλωνε παντοῦ καί πάντοτε.





          Ὁ δεύτερος ἰσχυρισμός τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἶναι τό ἀπόσταγμα τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς ἀπάτης.  Διότι προσπαθεῖ νά ἀποδείξη  τόν Χρυσόστομο ὡς ἅγιο ὑποθέτοντας τί θά ἔκανε ἄν δέν ἦτο Ἱεράρχης, ἀλλά πολιτικός ἡγέτης.  Κατ' αὐτόν λοιπόν τόν τρόπο μποροῦμε νά κάνωμε ἁγίους τούς πάντας. Διότι ἀκολουθώντας τήν ἴδια μέθοδο τοῦ κ. Χριστοδούλου θά ποῦμε ὅτι ὁ καπετάνιος, ὁ ὁποῖος μένει τελευταῖος στό πλοῖο ὅταν αὐτό βυθίζεται εἶναι ἅγιος διότι, ἄν δέν ἦτο καπετάνιος θά μποροῦσε ἐλεύθερα νά φύγη ὅταν οἱ ἄλλοι στό πλοῖο κοιτοῦν πῶς νά διαφύγουν καί νά σωθοῦν.  Ἀκόμη ὁ στρατιώτης, ὁ ὁποῖος θυσιάζεται στό πεδίο τῆς μάχης καί δέν ἐγκαταλείπει τή θέσι του, πολεμώντας ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος εἶναι ἅγιος, διότι ἄν δέν ἦτο στή θέσι αὐτή, ἀλλά ἦτο στίς διαβιβάσεις ἤ στό μηχανικό ἤ στούς νοσοκόμους θά κοιτοῦσε τά τῆς διαφυγῆς καί σωτηρίας. Ἐπίσης ἅγιοι θά γίνουν ἔτσι ὅλοι οἱ μάρτυρες τῶν αἱρετικῶν, διότι καί αὐτοί λόγῳ τῆς θεσεώς των ἔμειναν καί ἐθυσιάστηκαν ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἐγλύτωσαν. Ἅγιοι θά γίνουν καί ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα, οἱ ὁποῖοι θυσιάζονται γιά νά γλυτώσουν τό παιδί τους ἐνῶ ἄν δέν ἦταν σ'αὐτήν τή θέσι θά ἐγλύτωναν.  Εἶναι ὄντως ἀδιανόητη αὐτή ἡ λογική, ἄν μπορεῖ κανείς νά τήν ὀνομάση λογική.





            Ὅταν ὅμως λέγει ἐν συνεχείᾳ ὁ κ. Χριστόδουλος ὅτι ὁ Χρυσόστομος παρέμεινε στή Σμύρνη λόγῳ τῆς πίστεώς του στόν Χριστό, διά τήν ὁποία καί ἐμαρτύρησε καί τό συμπεραίνει αὐτό ἐπειδή ἡ ὑπόθεσις τῆς πατρίδος, ὅσον ἀφορᾶ τήν Σμύρνη, εἶχε χαθῆ, αὐτό εἶναι ἐντελῶς ψευδές καί προδήλως κατεγνωσμένον.  Διότι ἀπό τά κείμενα, τά ὁποῖα ἀναφέραμε καί τήν ὅλη ζωή καί νοοτροπία τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι κατάδηλο, ὅτι συνέβη τό ἐντελῶς ἀντίθετο.  Δηλαδή ὁ Χρυσόστομος οὐδέποτε ἔπαψε νά πιστεύη, ὅτι θά ἐγίνετο κάτι τήν τελευταία ἔστω στιγμή καί θά ἐγλύτωνε ἡ Σμύρνη ἀπό τά χέρια τῶν Τούρκων.  Δέν μποροῦσε νά διανοηθῆ ὅτι θά συμβῆ αὐτό τό μοιραῖο.  Τίς προφητεῖες τίς εἶχε προσαρμόσει στά μέτρα καί στά ὅρια τῆς Μ. Ἀσίας καί διεκήρυσσε ὅτι ἦλθε ὁ καιρός νά ἐκπληρωθοῦν· ὅσους ἐπίστευον ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἐγκαταλειφθῆ ἡ Μ. Ἀσία ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό, τούς ὠνόμαζε δειλούς καί νοσηρούς·  εἴκοσι ἡμέρες πρίν τήν μικρασιατική καταστροφή ἀσχολεῖτο μέ τό νά δίδη ὁδηγίες στήν κοινότητα τῆς πατρίδος του Τριγλείας περί ἀναρτήσεως στά σχολεῖα τῶν βοτανολογικῶν πινάκων·  ὀκτώ ἡμέρες πρίν τήν εἴσοδο τῶν Τούρκων στήν Σμύρνη ἀσχολεῖτο μέ τό νά στέλνη ἐπιμανίκια καί χρυσούς σταυρούς στόν στρατιωτικό ἱερέα  π. Ἀντώνιο Πολίτη, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο στό μέτωπο, εὐχόμενος  καί αἰσιοδοξώντας  ὅτι ἡ νίκη θά μείνη μέχρι τέλους μέ τό μέρος μας, σύμφωνα μέ τίς ἀφηγήσεις τῶν βιογράφων του·  τήν ἴδια ἡμέρα τῆς καταλήψεως τῆς Σμύρνης, σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ μετέπειτα  Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Χατζησταύρου,  ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἦταν αἰσιόδοξος, διότι τήν προηγούμενη ἡμέρα εἶδε τήν μεραρχία τοῦ ἱππικοῦ ὑπό τόν Καλίνσκη νά διασχίζη τήν προκυμαία κλπ.  Ἀλλά καί ἡ τελευταία του ἐπιστολή, δύο ἡμέρες πρίν τόν θάνατό του, πρός τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο δείχνει ὅτι ὁ Χρυσόστομος περίμενε ὅτι κάτι θά συνέβαινε καί θά μποροῦσε νά ἀποφευχθῆ τό κακό.  Ἄν ἦταν ἀπελπισμένος ὅτι ὅλα ἐχάθησαν  γιά τήν πατρίδα δέν θά ἐκλιπαροῦσε τόν Βενιζέλο, ὀνομάζοντάς τον μεσσία καί σωτῆρα καί ἐλπίδα καί ἀπό μηχανῆς Θεό κλπ.  Ἔπειτα ἄν εἶχε τήν γνώμη ὅτι ὅλα ἐχάθησαν γιά τήν πατρίδα, ἔστω τίς δέκα τρεῖς τελευταῖες ἡμέρες μετά τήν κατάρρευσι τοῦ μετώπου στό Ἀφιόν Καρά Χισάρ καί τήν προέλασι τῶν Τούρκων, πρέπει νά δεχθοῦμε ὅτι ἦταν ἐγκληματική ἡ στάσις του ἔναντι  τοῦ λαοῦ τῆς Σμύρνης, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὅλο αὐτό τό διάστημα, οὐδεμία ἐνέργεια ἔκανε διά νά φυγαδευθῆ μέ τά πλοῖα ὁ κόσμος καί νά σωθῆ στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε,  ὁ Χρυσόστομος ἦταν ἀντίθετος σέ κάθε σκέψι νά φύγη ὁ λαός ἀπό τήν Μ. Ἀσία, ξεκινώντας ἀπό τό σχέδιο τοῦ Βενιζέλου περί ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν, τό ὁποῖο ἐχλεύασε καί ἀπεδοκίμασε.  Μέχρι δέ τό τέλος τήν  ἴδια ἀδιαφορία εἴδαμε  ὅτι εἶχε καί ὅσον ἀφορᾶ στήν φυγή τοῦ λαοῦ ἀπό τήν  Μ. Ἀσία.  Τό κύριο αὐτό σημεῖο τῆς παντελοῦς ἀδρανείας τοῦ Χρυσοστόμου, διά τήν διάσωσι τοῦ λαοῦ, μόνο μέ τά ξέφρενα καί ἀνεξέλεγκτα πατριωτικά του αἰσθήματα μπορεῖ νά δικαιολογηθῆ.  Διότι ἐγνώριζε πλήρως τί θά συνέβαινε στό λαό, ἐάν οἱ Τοῦρκοι ἔμπαιναν στή Σμύρνη.  Αὐτό τό εἶχε δηλώσει στό σχέδιο τῆς Μικρασιατικῆς ἀμύνης, τό ὁποῖο εἶχε  ὑποβάλει ὡς ἑξῆς:

 «διότι δέν πρέπει νά ἀγνοεῖτε ὅτι ἄν, ὁ ἑλληνικός στρατός ἀποσυρθῇ ὡς πολλοί τό διαλαλοῦσιν ἤ καμφθῇ πρό τῆς ἐπιθέσεως τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ὥς τινες τό πιστεύουσι καί τοῦτο, ἡμᾶς τότε μᾶς  προσμένει χειροτέρα τύχη ἀπό ἐκείνην ἥν ὑπέστησαν οἱ δυστυχεῖς κάτοικοι τῆς Κιλικίας ἤ ἀπό ἐκείνην, ἥν ὑπέστησαν καί πρό τοῦ πολέμου καί κατά τόν πόλεμον τοῦτον οἱ τά παράλια οἰκοῦντες χριστιανοί.  




 Εἰς ἐκείνους τοὐλάχιστον ἐδόθη καί προθεσμία νά ἀναχωρήσουν δύο μηνῶν διά τούς ἐν Κιλικίᾳ, καί 24 ὡρῶν διά τούς ἐκ τῶν παραλίων ἐκδιωκομένους, καί   μόνον   ἐν   Περγάμῳ ἐδόθη    τ ε  τ ρ ά ω ρ ο ς προθεσμίᾳ καί ἔφευγον οἱ ἄνθρωποι πανικόβλητοι,  ἀφήσαντες  τά  πάντα  ὄπισθέν  των  κλαίοντες. Τ ώ ρ α  ὅ μ ω ς  ἡ    φ υ γ ή  μ α ς    θ ά    λ ά β ῃ    μ ο ρ- φ ή ν    π α ν ι κ ο ῦ,     ὡ ς  ἐ κ  τ ο ῦ  γ ε ν ι κ ο ῦ   δ ι ω γ μ ο ῦ, ὅστις θά ἐπακολουθήσῃ τήν ἐπάνοδον τῶν Κεμαλικῶν στρατευμάτων, μεθ' ὧν θά συνενωθῶσι καί ὅλοι οἱ ἐντόπιοι Τοῦρκοι, οἵτινες πάνοπλοι, πνέοντες μῖσος καί ἐκδίκησιν... (ἴδ. σελ. παρ. 36).  Ποιός λοιπόν ἄλλος θά μποροῦσε νά φροντίση διά τή διάσωσι τοῦ λαοῦ καί ποιός ἦτο ἁρμοδιώτερος  ἀπό τόν Ἐπίσκοπό του;  Ὁ Ἐπίσκοπος ὡς γνωστόν, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου, (Ἰωαν. 10 -  11,15)  θυσιάζει τόν ἑαυτόν του διά νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι. Ὁ Χρυσόστομος μέ τόν ξέφρενο πατριωτισμό του ἄφησε τόν λαό τοῦ Θεοῦ στό ἔλεος τῶν Τούρκων, ἐλπίζοντας στίς  ψεύτικες ὑποσχέσεις τῶν ξένων καί τρέφοντας πατριωτικές αὐταπάτες.

          Πότε ἄραγε ὁ Χρυσόστομος συνειδητοποίησε τήν κατάστασι καί τήν ἀνάγκη τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἐχρειάζετο πλέον τροφές καί φάρμακα, τά ὁποῖα τούς ἐμοίραζε ὁ Χρυσόστομος ἀλλά κάποιο σαπιοκάραβο ἔστω γιά νά μεταφερθῆ στήν ἐλεύθερη  Ἑλλάδα;  Ἡ τραγική αὐτή στιγμή τῆς συνειδητοποιήσεως ἀπό τόν Χρυσόστομο τῆς πραγματικῆς ἀνάγκης τοῦ λαοῦ ἦταν ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία ἔμπαιναν οἱ Τοῦρκοι στή Σμύρνη.  Τήν περιγραφή αὐτή τήν κάνει ὁ δημοσιογράφος Ν. Παρθένης ὡς ἑξῆς:




 « Ὁ Χρυσόστομος, μόλις μέ εἶδε μέ ρώτησε ἄν ὑπάρχουν νέα.

          -Κατελήφθη ἡ Σμύρνη, τοῦ ἀνήγγειλα. Οἱ πρῶτοι τσέτες μπῆκαν στή Σμύρνη. Καί ἡ πρώτη διαδήλωση τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου ξεκίνησε ἀπό τό Διοικητήριο πρός τά κάτω.

          Κανείς δέν εἶπε τίποτε. Διακρινόταν ὅμως σ'ὅλων τά πρόσωπα ἡ ἀπόγνωση, πού προκάλεσε ἡ τρομερή εἴδηση. Ὁ Χρυσόστομος, ὕστερα ἀπό 2-3 λεπτῶν σιγή, προχώρησε ἀργά στό βάθος τῆς αἰθούσης καί κάθισε στό γραφεῖο του.  Τά πρῶτα νέφη τῆς ἀνησυχίας τόν κύκλωσαν. Δέν τόλμησε κανείς νά τοῦ μιλήσει.  Μόνο ἀπό κάτω, τόν ἀπέραντο αὐλόγυρο τοῦ ναοῦ, ἀκουγόταν κλάματα καί φωνές ἀπελπισίας.

          -Καί τώρα τί σκέπτεσθε Σεβασμιώτατε; τόλμησα νά πῶ.

          - Δέν σκέπτομαι τίποτα παρά τό ποίμνιόν μου. Τά ἄλλα θά πάρουν τό δρόμο, πού τούς ἔταξε ἡ θεία πρόνοια.

          Καί βυθίστηκε σέ σκέψεις.  Τραβήχτηκε πρός τό παράθυρο....» (Ἀφήγησις τοῦ Παρθένη  ἀπό τό βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη,   «Xρυσόστομος Σμύρνης» β' τόμος, σελ. 128).




          Καί σέ κάποιο ἄλλο σημεῖο  παρόμοια περιγραφή κάνει  καί ὁ Χρ. Ἀγγελομάτης  στό βιβλίο του «Χρονικό Μεγάλης Τραγωδίας»,  ὅπου εὑρίσκεται ὁ Χρυσόστομος μέ τόν στενό συνεργάτη του τότε μητροπολίτη Ἐφέσου καί μετέπειτα ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, Χρυσ. Χατζησταύρου μόλις εἶχαν εἰσβάλει οἱ Τοῦρκοι στή Σμύρνη καί ὅπου πάλι φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης  ἄρχισε νά σκέπτεται καί νά  ἀνησυχῆ γιά τό λαό του, τήν τελευταία στιγμή,  λίγο πρίν τό μαρτύριό του:




          ...«Ἐξιστόρησιν τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους τοῦ Χρυσοστόμου ἔχομεν καί ἀπό τόν κατόπιν ἀρχιεπίσκοπον  'Αθηνῶν, Μακ. Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος ἔμεινε παρά τό πλευρόν τοῦ μάρτυρος μέχρι τῶν ὑστάτων στιγμῶν τῆς ζωῆς του....

......... Εἰς τήν μητρόπολιν τῆς ἁγίας Φωτεινῆς εὗρε τόν Χρυσόστομον αἰσιοδοξοῦντα διότι δέν εἶχε λάβει γνῶσιν τῆς εἰσόδου τῶν τούρκων καί διότι τήν προηγουμένην εἶδε τήν μεραρχίαν ἱππικοῦ ὑπό τόν Καλλίνσκην διασχίζουσαν τήν προκυμαίαν.

          Ἀνήγγειλεν εἰς τόν μετ' ὀλίγον μάρτυρα Χρυσόστομον ὅτι οἱ τοῦρκοι εἰσῆλθαν εἰς τήν Σμύρνην:

          «  Ἀπό ἐκείνης τῆς στιγμῆς, λέγει ὁ 'Αρχιεπίσκοπος βαρεῖα μελαγχολία ἐκυρίευσε τόν μέχρι τῆς στιγμὴς ἐκείνης γενναῖον εἰς τάς συμφοράς καί ὁρμητικόν εἰς τήν ἀποτροπήν τούτων.  Ἔμμονος ἰδέα  τόν ἐκυρίευσεν ὅτι ὁ θάνατός του ἦτο ἀναπόφευκτος. Ἔπαυσεν ὁμιλῶν. Ἔλαβεν ἀνά χεῖρας τήν Καινήν Διαθήκην καί ἐμελέτα βρέχων διά θαλερῶν δακρύων τάς σελίδας τά ἐν τῇ πρός ἑβραίους ἐπιστολῇ ( 11  33 καί ἑξῆς) ἀναγραφόμενα ὅτι « Ἅγιοι πάντες διά τῆς πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας»  καί ἐφεξῆς.

          »Τό βιβλίον τοῦτο τῆς Καινῆς Διαθήκης, φέρον εἰς τάς ἄνω μνημονευθείσας σελίδας καταφανῆ τά ἴχνη τῶν δακρύων τοῦ μέλλοντος ἱερομάρτυρος, περιέσωσεν, εὐτυχῶς, ὁ ἐπί σειράν ἐτῶν ὑπηρετήσας παρ'αὐτῷ καί ἔτι  ζῶν ἐν Ἀθήναις, Θωμᾶς Βοῦλτσος».

          ....Ὁ Ἐφέσου τοῦ εἶπε:

          « -Ὅσα μέλλομεν νά πάθωμεν εἶναι συνέχεια τῶν προηγουμένων παθημάτων. Δέν εἶναι εὐχῆς ἔργον ν' ἀποθάνωμεν ὡς μάρτυρες;»

           «  Ὁ Χρυσόστομος ἐσήκωσε τό κεφάλι, τόν ἐκοίταξε γαλήνιος καί τοῦ εἶπε:

          « -Ναί, αὐτό εἶναι τό ποθητόν τέλος δι'ἡμᾶς.  Τί θά γίνουν ὅμως τόσοι καί τόσοι ἀπροστάτευτοι χριστιανοί μας, ποῦ ἀφέθησαν ἤδη εἰς τήν μανίαν τοῦ τουρκικοῦ πλήθους;»

          Καί ὅταν εἶπεν αὐτά ὁ μάρτυς ἐβυθίσθη εἰς βαθεῖαν συλλογήν, ἀπό τήν ὁποίαν προσεπάθησε νά τόν ἀποσπάσῃ ὁ συνομιλητής του μητροπολίτης...........» (Σελ.       ).




          Εἶναι ὄντως φοβερό γιά ἕναν πνευματικό ἡγέτη νά κατανοήση τόσο  ἀργά τήν τραγική αὐτή πραγματικότητα, ἡ ὁποία ἐστοίχισε τή ζωή χιλιάδων λαοῦ, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀποτελοῦσαν τό ἐμπιστευθέν σ' αὐτόν ποίμνιο.  Ἴσως ὅμως νά προεγνώρισε ὅτι κάποτε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά ἀνεκηρύσσοντο ἅγιοι καί δι'αὐτό τούς ἄφησε νά σφαγιασθοῦν, προκειμένου νά τούς κάνη διά τῆς βίας μάρτυρες.  Πάντως τό μόνο σίγουρο εἶναι  ὅτι αὐτά τά ὁποῖα ἰσχυρίζεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος διά τίς χαμένες πατριωτικές ἐλπίδες τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι ψευδῆ καί ἀναληθῆ. 





          Στή συνέχεια ὁ Ἀρχιεπίσκοπος λέγει «ἐπί λέξει» ὅτι ἡ προσωπικότης τοῦ Χρυσοστόμου πρέπει νά κριθῆ ὄχι ἀπό μεμονωμένα περιστατικά ἀλλά ἀπό τήν ἐκτίμησι ὅλων συλλήβδην τῶν στοιχείων πού τήν συνθέτουν.  Αὐτό εἶναι ἀληθές.  Καί εἶναι ἴσως ἡ μόνη ἀλήθεια ὅλου αὐτοῦ τοῦ κειμένου καί τῆς ἐπιχειρηματολογίας του.  Ὅμως στή συνέχεια διά νά τό ἀποδείξη κάνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό τό ὁποῖο λέγει προηγουμένως.  Δηλαδή παίρνει μεμονωμένα περιστατικά καί μάλιστα ἀπό τήν νεαρή του ἡλικία, τά ὁποῖα ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι εἶναι εὐμετάβλητα καί λέγει,  ὅτι  εἶχε  ἀπό μικρός τήν ἱερατική κλίσι,  ἐσπούδασε στή σχολή τῆς Χάλκης, διέπρεψε ὡς ἱεροκῆρυξ καί διδάσκαλος, ὑπῆρξε συγγραφεύς ἀξιολόγων πνευματικῶν βιβλίων, τά ὁποῖα τόν καθιέρωσαν ὡς κατηχητή, διδάσκαλο κλπ.  Ὅλα αὐτά βέβαια, τό γνωρίζουν ἀκόμη καί τά μικρά παιδιά, ὅτι δέν ἔχουν καμμία σχέσι μέ τήν ἁγιότητα.  Ἀποσιωπᾶ δέ σκοπίμως τά ἄλλα περιστατικά τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν του, τῶν κατηγοριῶν περί τῆς μασονικῆς του ἰδιότητος, τῶν εἰδωλολατρικῶν ἀντιλήψεών του, τῶν ἀντιμοναχικῶν αἰσθημάτων του κ.λ.π.  Γίνεται ἐσκεμμένα λοιπόν παραπλάνησις, διότι παρουσιάζεται «ὁ κόρακας ὡς περιστερά ἀπό τά πούπουλα τά ὁποῖα φέρουν καί τά δύο».

         

 Ἐν συνεχείᾳ λέγει ὁ κ. Χριστόδουλος, ὅτι ὁ Χρυσόστομος δέν ἐπρόδωσε τήν πίστι οὔτε τήν ἐτοποθέτησε σέ δευτερεύουσα μοίρα.   
Αὐτό εἶναι  ψευδές καί μόνο   ἀπό τό ὅτι  ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐπίστευε στήν θεωρία τῶν κλάδων. 
 Δηλαδή ὄχι μόνον ἐτοποθετοῦσε σέ δεύτερη μοίρα τήν πίστι ἀλλά τήν ἐξίσωνε μέ τίς ἄλλες πίστεις τῶν αἱρετικῶν, τίς ὁποῖες οἱ πατέρες ὀνομάζουν «θνήσεις».


8 σχόλια:

  1. Με δυσκολια βεβαια μπορει να διαβασει κανεις οπως ειναι γραμμενα τα κειμανα αυτα και απαιτουν κοπο κλπ Οχι βεβαια ενας αιρετικος οποια αιρεση και αν εχει,συνεπως και αυτη του οικουμενισμου,δεν μπορει να ειναι αγιος.Μαλιστα υπαρχει κανονας που απαγορευει στους πιστους να τιμουν μαρτυρες οι οποιοι ησαν ομως αιρετικοι στην πιστη πριν τους φονευσουν.Αυτο ειναι γνωστο.Εκεινο ομως που δεν γνωριζουμε ειναι ΠΟΤΕ ενας ανθρωπος ειναι αιρετικος-εκτος βεβαια των περιπτωσεων που εχει καταδικαστει απο την Εκκλησια.Διοτι εχουμε και αγιους οι οποιοι ειχαν πη λανθασμενα πραγματα οσο ζουσαν για τον α η β λογο και εως οτου κοιμηθουν δεν το διορθωσαν (διοτι δεν το εγνωριζαν...)και ομως ειναι αγιοι της Εκκλησιας.Σε αυτα (συν τοις αλλοις βεβαια)παιζει ρολο η διαθεσις του καθενος δηλαδη τι στασι θα κρατουσε ο οιοσδηποτε εαν με καταλληλο τροπο καποιος που εχει χαρι μεσα του και με φοβο Θεου του υποδεικνειε το σωστο.Ειδ'αλλως με το να κανει καποιος καποια λαθη και να τον αρχισουμε στο βρισιδι οτι ειναι οικουμενιστης κλπ κλπ δεν κανουμε τιποτε.ΝΑΙ λοιπον ενας αιρετικος δεν μπορει να ειναι αγιος ΑΛΛΑ το θεμα ειναι ΠΟΙΟΣ θα του δωσει την "υπογεγραμμενη" βεβαιωσι οτι ειναι αιρετικος(εννοειται με οτι αυτο συνεπαγεται )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην πλανη,μας λεγει ο αγιος Σιλουανος ,πεφτει κανεις απο αγνοια η απο υπερηφανεια.Αν πεσει απο αγνοια,τον θεραπευει...το θεμα ειναι μην πεσει απο υπερηφανεια.Οταν δηλ.εμμενει στην πλανη,αλλοιωνοντας το φρονημα της Εκκλησιας,κ.λ.π...Αυτοι λοιπον οι αιρετικοι που καταδικαστηκαν η δεν καταδικαστηκαν απο την εκκλησια συνοδικα και αυτοεκκλησιαζονται αφου πρωτα ομως εχουν καταδικαστει απο το ''αορατο μερος της εκκλησιας'' ως ''αντιπιπτοντες τω πνευματι τω αγιω''[εφοσον ο αιρετιζων προτιμα φιλαυτως την γνωμη του..Ο οσιος Σαββας περιγραφει θειον οραμα ,περι του Ακινδυνου οπου ολη ηθριαμβευουσα εκκλησια βροντοφωναζε Αναθεμα! Σιγουρα,ενας αμετανοητος αιρετικος δεν ειναι αγιος ουτε μπορει να γινει αγιος και αυτο επειδη η αγιοτητα [μας λεγει το ευαγγελιο] προερχεται απο την αληθεια.Εφ4-24].Τωρα,ποιος θα του δωσειτη βεβαιωση οτι ειναι αιρετικος,οσο ειναι εν ζωη ειναι απαραιτητος ο καλοπροαιρετος ελεγχος του ,οταν ομως κοιμηθει θα κριθει αναλογως.Δεν λεγω κατι διαφορετικο απο τονπροηγουμενο συνομιλητη,απλως συμπληρωνω[εαν θελετε ].Το ερωτημα ειναι οχι που ειναι η αγιοτητα αλλα που ειναι το πνευμα...αφου το πνευμα ειναι η αληθεια και οπου υπαρχει το πνευμα εκει υπαρχει και η ελευθερια..π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διαβαζω <<...Τωρα,ποιος θα του δώσει τη βεβαίωση οτι ειναι αιρετικος,... >> Διαβάζω και η σκέψη μου φεύγει απο το θέμα μας Πρόσφατα εκτέλεσαν κληρικούς και λαϊκούς στην Συρία του αιρεσιάρχη Αντιοχείας . θα πάνε εκεί που είναι η Αγίας Ευφημία και οι 630 Θεοφόροι πατέρες της Δ οικουμενικής ή εκεί που είναι ο Ευτυχής και οι Μονοφυσίτες ? Και αν αυτοί αν και μάρτυρες πάνε όπου πάνε όσοι είναι σε κοινωνία με τον Βαρθολομαίο και την μαφία του που ελπίζουν ότι πάνε ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτοι που δεν κατεδικασε η εκκλησια τελουν αυθεντικα Μυστηρια και ειναι φορεις χαριτος.Ομως,νομιζω πως η αυτοαποκοπη τους απο την εκκλησια δια της εκπτωσεως τους απο την Ορθη πιστη ,θα τους συνοδευει και μετα.Η πιστη σε αιρεση και σαθρο δογμα δεν μπορει να οδηγησει στην αιωνιο ζωη ακομη και αν μαρτυριου αιμα παραδοθει ,μας λεγει ο Ιερος Χρυσοστομος..Το ζητημα ειναι οτι πρεπει να μεινουμε σταθεροι στην αληθεια του ευαγγελιου,στην αληθεια που διδαχτηκαμε.Β !Πετρ.1-12],εντος εκκλησιας αφου το θεμελιο της εκκλησιας παραμενει ακλονητο στην αληθεια και την ακριβεια και δεν εξαρταται απο την αμαρτωλοτητα η τις αιρεσεις των μελων της ουτε μειωνει το αηττητο της αλλα κυριως την ανθιση της,η οποια απο τα μελη της εξαρταται.Το ευαγγελιο ζητα να παραμεινουμε ενωμενοι με Τον Κυριο στην αληθεια της γνωσης,στην αγαπη με εκεινον και τους αδελφους μας ,να μεινουμε στερεωμενοι δηλαδη πανω στο θεμελιο της παναγιας πιστης μας,ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΜΑΣ ΕΔΙΔΑΞΕ.Α ! Ιωαν2,18-28] και να μη φευγουμε απο την εκκλησια ..''Μεινετε ενωμενοι μαζι μου,τοτε και εγω θα ειμαι ενωμενος μαζι σας.Αν καποιος δε μενει μαζι μου ενωμενος ,θα τον πεταξουν εξω σαν την κληματοβεργα και θα ξεραθει.Ιωαν 15-6]..Αυτο σημαινει οτι εκτος εκκλησιας δεν υπαρχει σωτηρια.Και ο λογος περι του ''μικρου ποιμνιου''που στην ιστορια της εκκλησιας επεξε ουσιαστικο ρολο,ειναι αυτος,οτι δηλαδη το σωμα της εκκλησιας,οσο μικρο και αν ειναι πρεπει να παραμεινει στην πιστη εντος αυτης προσμενοντας και αγωνιζωμενος για την αληθεια,μεχρι να ερθει το ελεος Του Θεου,ενωμενος δηλαδη στη Θεια Ευχαριστια και στη συμμετοχη στον ιδιο αρτο ,διοτι η Θεια Χαρη υπαρχει εκει που ειναι ολοι στο ιδιο θεμελιο και στην ιδια πιστη και στην ιδια αγια ζωη [εαν ειναι δυνατον]..στο ιδιο φρονημα,με το εν πνευμα.Και αυτο γιατι ειμαστε ενωμενοι μεσω του Υιου με τον αληθινο Θεο Α!Ιωαν 5-20].Τωρα ,κατα τον Μεγα Βασιλειο,τα σχισματα χωριζουν τον ανθρωπο απο το σωμα της εκκλησιας,δημιουργουν παρασυναγωγες και αλλα θυσιαστηρια και οπως λεγει το ευαγγελιο''οπως η κληματοβεργα δε μπορει να καρποφορησει απο μονη της εαν δεν ειναι ενωμενη με το κλημα.Ιωαν 15-4].Το λοιπον δοπως δε θα υπαρχει δικαιολογια για αυτους που ξεπεσαν τη πιστει και ενω τους εγινε ελεγχος,κατεπατησαν ολο το θεμελιο της εκκλησιας ,το ιδιο αναπολογητοι θα ειναι και εκεινοι που εσχισαν την εκκλησια και παρ ολο που ορθοτομουν τον λογο της αληθειας,ομως αποκοπηκαν απο το Ποτηριο και διεσπασαν την αληθεια ενω σε αντιθεση οι αιρετικοι την διαστρευλωσαν.Αυτα γνωριζουμε τα ολιγα και αυτα κηρυττουμε και συγχωρηστε με εαν κανω λαθος!Ειναι αδυνατον να πλανηθει ολη η εκκλησια.Απο την αλλη μερια,σιγουρα οι αιρεσεις δεν ειναι εκκλησιες και για αυτο δεν εχουν αυθεντικα μυστηρια .Επισης ο Μαρκιανος,ο μαθητης του οσιου Ιακωβου του νεου ,ερωτησε τον οσιο''δια ποιαν αιτιαν δεν αποστρεφεται η Χαρις τους αναξιους ιερεις'' και ο οσιος του ειπε''ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ...ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΟΧΙ..ΒΛΕΠΟΝΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ,ΣΤΕΛΛΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΥΣ[!].διοτι θα μεναν οι ανθρωποι αβαπτιστοι και αμετανοητοι,εαν η Χαρις δεν ηρχετο εις τους αναξιους ιερεις,οι οποιοι εαν δεν μετανοησουν και παραιτηθουν θα σταλουν στο πυρ το ασβεστον κατα την ημερα της κρισεως.Εαν ομως μετανοησουν δια την μεγαλη φιλανθρωπια του Θεου,θα πανε εις την Βασιλεια Των Ουρανων με τους αξιους...π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστούμε τους σχολιαστές , οι οποίοι με πολλή ευγένεια και αγαθή προαίρεση θέτουν ένα θέμα, το οποίο συνοψίζεται στο εξής Υπάρχουν άγιοι , οι οποίοι εξέφρασαν λανθασμένες θέσεις και όσο ζούσαν κανείς δεν τους υπέδειξε το λάθος για να το διορθώσουν Το κακό δεν είναι το να πέφτει κανείς σε λάθη , αλλά να έχει την υπερηφάνεια να μην τα διορθώνει Επίσης λέγεται, ότι οι άγιοι ΄΄ δεν αγίασαν δια ταύτα αλλά παρά ταύτα΄΄ , το οποίο έχει σχέση περισσότερο με το ήθος και την ορθοπραξία παρά με θέματα πίστεως .Ετσι καταθέτοντας ο καθένας τις σκέψεις μας θα διαμορφώσουμε μία συνείδηση. Θεωρώ, ότι οι λανθασμένες θέσεις που εξέφρασαν ενίοτε οι άγιοι , ήταν απλώς θέσεις, οι οποίες δεν είχαν διασαφηνιστει απόλυτα από την διδασκαλία της εκλλησίας και δεν συνιστούσαν αίρεση , δεν είχαν τα χαρακτηριστικά της αιρέσεως καθώς και την οργάνωση της αιρέσεως. Ο οικουμενισμός όμως δεν είναι απλώς αίρεση , αλλά και παναίρεση , αφού ανατρέπει το θεμέλιο της πίστεως , που είναι η πίστη στο Χριστό ως την μόνη οδό σωτηρίας, έχει δε και μια στρατηγική οργάνωση και πολεμική φοβερή. Δεν μπορεί κανείς οικουμενιστής τωρινός ή προγενέστερος να ισχυριστεί , έστω και κανείς να μην του το έχει υποδειξει , ότι με όσα λέγει ανατρέπει το σύμβολο της πίστεως. Δεν μπορεί κανείς οικουμενιστής να μην είναι συνειδητά αιρετικός , να μην γνωρίζει, ότι έρχεται σε σύγκρουση με την Πατερική διδασκαλία , γι’αυτό και θέλουν να την καταργήσουν και στην θέση της να ιδρύσουν την ΄΄μεταπατερική θεολογία΄΄ Ο Χρυσόστομος Σμύρνης , που φαίνεται να εστερείτο παντελώς ενός ορθοδόξου βιώματος , είχε όμως διασώσει μια ηθική συνείδηση , η οποία τον οδήγησε στο μαρτύριο . Οι σημερινοί καλοπερασάκηδες οικουμενιστές θέλουν να ξεπλύνουν τη δική τους καλοπέραση με το αίμα του Χρυσοστόμου Σμύρνης και αυτό δεν θα το ήθελε ούτε ο ίδιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εμεις μιλαμε εκ του ασφαλους για τον οικουμενισμο και για τις τοσες πληροφοριες που εχουμε γι'αυτον,τις οποιες δεν γνωριζω καν ποσοι απο εμας μπορουμε και τις μελετουμε(λογω του πληθους),αλλα και διιτι εγενηθημεν και ανετραφημεν σε αναλογο περιβαλλον που αυτα που γνωριζουμε τα θεωρουμε "φυσικα".Ενας που ζη σε διαφορετικο περοβαλλον το οποιο εκ των πρσγματων του κανει λιγο η πολυ πλυση εγκεφαλου του φαινονται διαφορετικα αυτα που για εμας ειναι αυτονοητα.Πριν απο 100 περιπου χρονια οι γνωσεις για τον οικουμενισμο εισαν πολυ πενιχρες.Αυτο το βλεπομε και απο το πως ετοποθετουντο απεναντι του οι τοτε αντιοικουμενιστες.Το προβλημα ονομαζετο τοτε "ημερολογιο".Εξ αλλου τα σημερινα αφεντικα του οικουμενισμου,ησαν τοτε πτωχοι συγγενεις.Απο τους ιδιους εχω πληροφοριες οτι τοτε τους εβλεπαν αν οχι οπως οι Αμερικανοι τους Ινδιανους ,παντως κατι παραπλησια.Σημερα τσ πρσγματα εχουν αλλαξει δραστικα.Νομιζω οτι εχουμε μπη στην τελικη ευθεια. Για ολα αυτα ,αλλα και για αλλα που δεν γνωριζουμε οπως τα γνωριζει ο καθε ενας για τον εαυτον του χρειαζεται κανεις να ειναι ....κουμπομενος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι απλοί άνθρωποι , οι λιγότερο γραμματισμένοι , πού μπορούν να ισχυριστούν άγνοια, δεν πέφτουν σ’αυτή την πλάνη Ακούσαμε ποτέ κάποιον απ’αυτούς να λέει τί Χριστός, τί Αλλάχ , τί Βούδας όλοι θεοί είναι; Ο οικουμενισμός δεν είναι η αίρεση των ολιγογραμμάτων , αλλά των διανοουμένων, ίσως αυτό να ισχύει για πολλές ή για όλες τις αιρέσεις ( μου έρχεται στο μυαλό ο Αρειος ), ούτε βέβαια ο Χ.Σ. μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι ανήκει στους ολιγογράμματους, που μπορούν να επικαλεσθούν άγνοια Δεν γνώριζε τί το Σύμβολο της Πίστεως ή την Πατερική διδασκαλία; Ο π. Παΐσιος λέει, ότι σήμερα ο διάβολος έχει πιάσει τους φτωχούς με τον κομμουνισμό , τους πλουσίους με την μασωνία και τους θεολόγους με τον οικουμενισμό, οι οποίοι νομίζουν, ότι αν ξεκόψουν από την παράδοση , θα γίνουν αετοί και θα πετάξουν και στο τέλος γίνονται κοράκια και πέφτουν στη γή και τους τρώνε τα ποντίκια (η τελευταία διατύπωση ανήκει στον Μίκη Θεοδωράκη )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πραγματι ετσι ειναι!
    Ο λαος φωναζει δυνατα με ολες του τις δυναμεις προς τους Οικουμενιστες.''Αδελφοι, αποθνησκομεν...αποθνησκομεν...''.Τι δεν καταλαβαινουν;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου