Ομολογία

Δεύτερη Ανοικτή Επιστολή

Του Ιωάννη Κανελλόπουλου, Δικηγόρου Πατρών

ΠΡΟΣ

Τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτη Ναυπάκτου

και Αγ.Βλασίου κ. ΙΕΡΟΘΕΟ

Κοινοποίηση:

1) Σε όλους τους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος

2) Μακαριώτατον Πρόεδρο της Ι. Συνόδου και Αρχιε-

πίσκοπο Αθηνών, κ. Ιερώνυμο

3) Δ.Ι. Σύνοδο

4) Μ.Μ.Ε.

Σεβασμιώτατε, την ευχή Σας.

Στις 23 Αυγούστου 2011 αναρτήθηκε στην «Ρομφαία» η πρώτη ανοικτή επιστολή μου προς την Ιερά Σύνοδο και προς Εσάς, Σεβασμιώτατε «Άγιε» Ναυπάκτου, με την οποία αποφάσισα ως νομικός να απευθύνω δύο λόγους πνευματικούς. Όπως ενθυμείσθε, στο Ευαγγέλιο αναφέρεται ότι: «προσήλθεν νομικός τις εκπειράζων τον Ιησούν και λέγων·». Και παρ’ότι ο νομικός προσήλθε με κακή πρόθεση, ο μόνος αληθινός Αρχιερέας δεν τον καταφρόνησε, αλλά του απάντησε. Εσείς δεν απαντήσατε όμως στον νομικό της ανοικτής επιστολής. Αντιθέτως, μόλις η «Ρομφαία» ανήρτησε θετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Κόσμος του Επενδυτή», αμέσως στείλατε την απάντηση στις 27 Αυγούστου 2011 στην «Ρομφαία», που φέρει τίτλο: «Η Μητρόπολη Ναυπάκτου για τον έλεγχο στην Μονή Μεταμορφώσεως». Θα κάνω επί του δημοσιεύματός Σας αυτού, τις κάτωθι επισημάνσεις και «ο νοών νοείτω».

1) Στην αρχή της επιστολής Σας, καθιστάτε σε όλους γνωστό ότι το πρόβλημα με την Ι.Μ.Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου είναι κατ’εξοχήν θεολογικό. Αμέσως μετά από την γνωστοποίηση αυτή, όλο το κείμενό Σας αναφέρεται μόνο σε οικονομικούς ελέγχους όπου τα πορίσματα των αρμοδίων υπηρεσιών δεν έχουν ακόμα βγει, σε διαχειριστικούς ελέγχους οικονομικής φύσεως που πρέπει να γίνουν σε σωματεία για επενδύσεις που αυτά πραγματοποίησαν, για άγνοια των ποσοστών συμμετοχής της Ι.Μονής στις επενδύσεις, για επιστροφές Φ.Π.Α. που πρέπει να κάνει η Μονή, για καταστρατήγηση του νόμου περί επιστροφών Φ.Π.Α. Για όλα αυτά περιμένουμε τις αρμόδιες οικονομικές αρχές να βγάλουν τα πορίσματά τους, και τα αρμόδια δικαστήρια να εκδώσουν τις αποφάσεις τους. Ενώ καταγγέλλετε την Μονή, μας γνωστοποιείτε ότι εάν εκ του διαχειριστικού οικονομικού ελέγχου δεν υπάρξει επιβαρυντικό πόρισμα για την Μονή, «εννοείται ότι η Ιερά Μητρόπολη θα χαρεί». Από το πνεύμα που όλο το διάστημα αυτό κατατίθεται εκ μέρους της Μητροπόλεώς Σας, φαντάζομαι το τι χαρά θα κάνετε, τι δοξολογίες πανηγυρικές θα πραγματοποιήσετε και το πόσο ευτυχής θα αισθάνεσθε με τόσα που συνεχώς ανακοινώνετε εις βάρος της Μονής.

2) Όλο αυτό το οικονομικό πρωτοφανές θεολογικό κείμενό σας, εξαντλείται στην ανησυχία για τυχόν παραγραφή των αδικημάτων και για το ότι οι Επιθεωρητές επισημαίνουν ότι θα υπάρξει οικονομική ζημία που θα υποστεί το κράτος.

α) Σεβασμιώτατε, να φοβούνται οι Επιθεωρητές «την παραγραφή των αδικημάτων», αυτό το κατανοούμε. Αλλά Εσείς που ως Πνευματικός έχετε λάβει εντολή να συγχωρείτε τα αδικήματα ακόμα και των εγκληματιών και φονιάδων, πόρνων κ.λ.π., δεν κατανοούμε γιατί να έχετε τέτοιο φόβο, αυτόν τον φόβο Σας σύμφωνα με την «αγωγή της ψυχοθεραπείας» μόνον η ΑΓΑΠΗ μπορεί να Σας τον βγάλει και ουδείς άλλος. Έχει γραφτεί: «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο». Φαντασθείτε να ήσασταν όχι πνευματικός Πατέρας αλλά σαρκικός, και οι Επιθεωρητές να έκαναν οικονομικό έλεγχο στα παιδιά Σας και Εσείς να είχατε αγωνία να τελειώσουν οι Επιθεωρητές γρήγορα, μην τυχόν και παραγραφούν τα αδικήματα των παιδιών Σας! Άγιε Ναυπάκτου, έχετε γίνει απολύτως κατανοητός. Αυτή η «πατρική» Σας αγάπη είναι απαράμιλλη. Γι’αυτό η Εκκλησία μας αναφέρεται μόνο σε όσους υπήρξαν «ΠΑΤΕΡΕΣ» και δεν λέμε «οι Δεσπότες της Εκκλησίας» ούτε «οι παπάδες της Εκκλησίες» ούτε «οι Πατριάρχες της Εκκλησίας», αλλά «οι Πατέρες της Εκκλησίας»· δηλ. αναφέρεται μόνο σε όσους το ιδίωμα του Πατρός υπερκέρασε κάθε άλλο εκκλησιαστικό αξίωμά τους.

β) Όσον αφορά την επίκληση τού «τι ζημία θα υποστεί το κράτος», Σεβασμιώτατε αν θέλετε, συνεννοηθείτε με την Ιερά Σύνοδο και να καθήσουμε να δούμε με τους οικονομικούς Επιθεωρητές τι ζημία έχει υποστεί το κράτος από πλήθος οικονομικών ενεργειών εκ των Ι.Μητροπόλεων, εκ των επιδοτήσεων που έχουν λάβει, από έργα που έχουν συντελεσθεί, από μη καταβολή Φ.Π.Α., από μη παροχή αποδείξεων εκ της τελέσεως μυστηρίων, από διπλά βιβλία, από… από… από… από διορισμούς Ιερέων διπλοθεσιτών… και δεν θέλω αυτή την στιγμή να αναφέρω άλλα που αφορούν τις ΜΚΟ για ευνόητους λόγους. Από τους Αγίους Αρχιερείς αυτοί που λιθοβολούν την Ιερά Μονή βάλλοντας πρώτοι τον λίθο πριν καν αποφανθούν οι οικονομικές υπηρεσίες, πρόκειται περί αναμαρτήτων ή περί υποκριτών;

3) Αναφέρετε ότι ο ξενώνας που ανοικοδόμησε η Μονή στερείται αδείας εκ της Ναοδομίας και της Πολεοδομίας (και αυτό όμως το θέμα βρίσκεται στην δικαιοσύνη).

Αν οι Συνοδικοί Αρχιερείς καταδικάζουν την Μονή γι’αυτό, τότε οι Άγιοι Αρχιερείς προφανώς προβάλλουν τους εαυτούς τους ως αναμάρτητους, και ως εκ τούτου πρώτοι τον λίθον βάλλουν για τους «αμαρτωλούς». Θέλετε, Σεβασμιώτατε, να δούμε πόσα αυθαίρετα κτίσματα υπάρχουν στις Ιερές Μητροπόλεις; Θέλετε να δούμε πόσοι Αρχιερείς μόνοι τους άνευ εγκρίσεων εκ της Ναοδομίας αδειοδοτούν εκκλησιαστικές εγκαταστάσεις;

4) Στο εν λόγω κείμενό Σας αναφέρετε: «η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως κινείται σε αδιαφάνεια έχοντας δημιουργήσει ένα πλέγμα παράλληλων διαχειρίσεων που όλα πρέπει να ελεγχθούν». Σεβασμιώτατε, να είσθε σίγουρος ότι αν οι πατέρες της Μονής γνώριζαν ότι ο Μητροπολίτης τους είναι πάνω από όλα στοργικός Πατέρας, δεν θα είχαν καμία υποτιθέμενη αδιαφάνεια. Κανένα παιδί δεν κρύβει από τον πατέρα του τα όποια οικονομικά -ή μη- δεδομένα του. Εάν όμως δει ότι αυτός που έχει απέναντί του μοιάζει με οικονομικό ελεγκτή του Δημοσίου που ψάχνει να βρει κάτι για να τον καταστρέψει, τότε -να με συγχωρείτε- κι εγώ σε αδιαφάνεια προς αυτόν θα εκινούμην. Μήπως λοιπόν η αδιαφάνεια που επικαλείσθε δεν οφείλεται σε αυτούς;

Για όλα αυτά τα οικονομικά «θεολογικά», Σας απάντησε στην «Ρομφαία» ο επ. Εισαγγελέας Εφετών κ. Γεώργιος Κουβέλης στις 28 Αυγούστου 2011 και δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

5) Μέσα σε αυτή την επιστολή Σας, καθιστάτε γνωστή την αγωνία Σας α) να μην χάσει το κράτος εκ της Μονής το Φ.Π.Α., β) να μην υποστεί το κράτος οικονομική ζημία, γ) ότι πριν παρέλθει η δεκαετία από την επένδυση, μέρος του ξενώνα εισήλθε σε άλλο επενδυτικό πρόγραμμα, καίτοι εισπράχθηκε υψηλό ποσό επιστροφής Φ.Π.Α., δ) δεν υπήρξαν αποφάσεις εκ της Πολεοδομίας για τον ξενώνα. Βλέπουμε λοιπόν, μια μεγάλη αγωνία Σας για να μην χάσει το διεφθαρμένο κράτος κάποια έσοδα εκ των εσόδων της Μονής. Να το έκανε αυτό ο οικονομικός έφορος της Ναυπάκτου, θα το κατανοούσαμε. Αλλά να αγωνιάτε Εσείς γι’αυτό, είναι ακατανόητο για εμάς και γίνεται περισσότερο ακατανόητο όταν γίνεται από τον μοναδικό Μητροπολίτη που διδάσκει την «θέωση» και την «θεοπτία». Σαν Πατέρας που είσθε των αδελφών, θα περιμέναμε από Εσάς και να είχαν αδίκημα τέτοιας φύσεως οι αδελφοί, Εσείς με στοργή να προβαίνατε μυστικά στην διευθέτησή τους και όχι σε καταγγελίες. Πραγματικός πατέρας δεν κάνει καταγγελίες για τα παιδιά του, σε όποιες αμαρτίες κι αν πέσουν αυτά.

Ο ένας φόβος Σας που διατυπώνετε, είναι ο ανωτέρω, μην τυχόν και χάσει το διεφθαρμένο κράτος κάποια έσοδα από τα παιδιά Σας και ο ουσιαστικότερος λόγος που προβάλλετε είναι ότι: «Η αδιαφορία ή η συγκάλυψη τέτοιων γεγονότων συνιστά για Εσάς κανονικό και ποινικό αδίκημα και δεν θέλετε να θεωρηθείτε συμμέτοχος». Αφού εκδηλώσατε τον φόβο Σας μην χάσει κάτι το δημόσιο από τα παιδιά Σας, τώρα εκδηλώνετε έναν φόβο για τον εαυτό σας: φοβάσθε μην θεωρηθείτε συμμέτοχος συγκαλύπτοντας τις αμαρτίες τους και είσθε υπόλογος από πλευράς Κανόνων και εκκλησιαστικής νομοθεσίας. Ό,τι αγαπά κανείς αυτό και φοβάται μην θιχτεί. Αν ήσασταν φιλεύσπλαχνος πατέρας, έναν φόβο μόνο θα είχατε: Μην εκτεθούν σε κάτι τα παιδιά Σας. Αυτό όμως προϋποθέτει να έχει καθαρθεί ο νους από την φιλαυτία και να τηρεί την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον. Μετά τον καθαρμό έρχεται ο φωτισμός. Φωτίζεται ο Πατέρας και βλέπει ότι πρέπει να αγαπά τα παιδιά του όχι σαν τον εαυτό του ούτε απλώς θυσιάζοντας τα δημόσια έσοδα, αλλά θυσιάζοντας και αυτή την ίδια του την ψυχή, διότι «μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού». Βασική προϋπόθεση του καθαρμού και φωτισμού είναι το μίσος του νοός στην εαυτού ψυχή: «όστις δεν μισήσει την εαυτού ψυχή ου δύναται είναι μου μαθητής». Και «όστις εάν θελήσει να σώσει την εαυτού ψυχή απωλέσει αυτή». Έτσι ο νους διά του μίσους στην εαυτού ψυχή και την θυσία της για τον πλησίον φθάνει στην θέωση. Αγαπά και σκεπάζει τότε όχι μόνο τα παιδιά του όπως κάνει ο πιο άσημος πατέρας, αλλά αγαπά, ευεργετεί και σκεπάζει και τους αντικειμενικά και αποδεδειγμένα εχθρούς του. Η εντολή του Μόνου Αληθινού Αρχιερέως δεν είναι να αγαπάμε και να σκεπάζουμε τα παιδιά μας και τους αδελφούς μας (γιατί αυτό το κάνει ο κάθε πατέρας), αλλά: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Εάν γαρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; Ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι; Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστιν» (Ματθ.ε΄).

Οι εντολές του Θεού επέχουν θέση νόμων της Θείας Δικαιοσύνης και η τήρησή τους από τους ΠΑΤΕΡΕΣ επέχει θέση παρόμοια με τις αποφάσεις των Δικαστηρίων. Ό Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης είναι αυτός που έχει γράψει για την εκκλησιαστική Ιεραρχία. Δείτε λοιπόν κάτωθι τι διηγείται (βλ. Μ. Συναξαριστής της Ορθ.Εκκλησίας, τόμος Ι΄, μην.Οκτώβριος, εκδ.Λαγγή 1988, σελ.68-69):

«Αφού μετέβην εις την Κρήτην (λέγει εις ένα από τα συγγράμματά του ο ίδιος ο σοφός Διονύσιος) με εφιλοξένησεν ο Ιερεύς Κάρπος, όστις ήτο τόσον ενάρετος άνθρωπος και εις τον νουν καθαρώτατος, ώστε δεν ήρχιζε ποτέ την Θείαν Λειτουργίαν, εάν δεν έβλεπεν οπτασίαν τινά και όρασιν πρότερον. Ούτος ο θαυμάσιος Ιερεύς μου έλεγεν, ότι είς άπιστος τον παρεπίκρανε, διότι εχώρισεν ένα πιστόν Χριστιανόν από την Εκκλησίαν και τον έσυρεν εις την αθεΐαν. Ενώ δε είχε τοιαύτην πικρίαν, δεν έκαμεν, ως έπρεπε, προς τον Θεόν ευχήν αγαθοπρεπώς διά να τον βοηθήση να επαναφέρη και τους δύο με νουθεσίαν και καλωσύνην εις την ευσέβειαν, αλλά (δεν γνωρίζω πώς) έμεινεν η έχθρα εις την ψυχήν του, και εκοιμήθη με την αγανάκτησιν κατ’αυτών οργιζόμενος· εγερθείς δε το μεσονύκτιον να αναγνώση τους θείους ύμνους, κατά την συνήθειάν του, καθώς ίστατο εις την προσευχήν ελυπείτο απρεπώς και εδυσχέραινε, λέγων ότι δεν ήτο δίκαιον να ζουν άνδρες άθεοι, οι οποίοι διαστρέφουσι τας ορθάς και αγίας οδούς του Κυρίου· ταύτα λέγων παρεκάλει τον Θεόν να στείλη από τους ουρανούς κεραυνόν, και να κατακαύση αμφοτέρους χωρίς κανένα οίκτον.

Τοιαύτα συλλογιζόμενος, του εφάνη αίφνης ότι εσείσθη όλος ο οίκος εκείνος εις τον οποίον ευρίσκετο· έπειτα διηρέθη εις δύο, από την στέγην έως κάτω εις τα θεμέλια, φλοξ δε πυρός κατέβαινεν εκ του ουρανού μέχρις αυτού. Ο δε ουρανός ήτο ανοικτός, και επάνω εις αυτον εκάθητο ο Ιησούς, πέριξ δε Αυτού παρίσταντο εις σχήμα ανθρώπων αναρίθμητοι Άγγελοι. Ταύτα μεν βλέπων άνωθεν εθαύμαζε, κύπτων δε εις το κάτω μέρος είδε το έδαφος της γης εσχισμένον, εις την άκραν δε του σκοτεινού εκείνου χάσματος έβλεπε τους δύο εκείνους ανθρώπους, τους οποίους κατηράτο, οίτινες ίσταντο εκεί ελεεινοί και περίτρομοι τόσον, ώστε εκινδύνευον να κρημνισθούν από τον τρόμον των ποδών των. Κάτωθεν του χάσματος εξήρχοντο όφεις συρόμενοι εις τους πόδας αυτών και ποτέ μεν εσφύριζον, ποτέ δε τους εκτύπων με τας ουράς των, και προσεπάθουν να τους ρίψουν εις τον κατήφορον, ώστε ευρίσκοντο εις μέγαν κίνδυνον. Ο δε Κάρπος βλέπων αυτούς ελυπείτο, ότι δεν έπεσον κάτω το συντομώτερον. Μετά ταύτα υψώσας προς το άνω μέρος τα όμματα βλέπει πάλιν τον ουρανόν και τον Δεσπότην Χριστόν ως πρότερον, όστις ηγέρθη από τον θρόνον Του και κατέβη με τους Αγγέλους, οίτινες εβοήθουν εκείνους τους δύο, άλλοι τον ένα και άλλοι τον άλλον, και τους έδιδον χείρα βοηθείας, διά να μη πέσωσιν· ο δε Ιησούς απλώσας την χείρα λέγει προς τον Κάρπον·

“Kρούε λοιπόν εναντίον Μου, επειδή δεν λυπείσαι τους αδελφούς σου, ότι εγώ είμαι πάλιν έτοιμος να πάθω και άλλας πολλάς φοράς διά την σωτηρίαν των ανθρώπων και χαίρω εις τούτο μόνον, άλλοι να μη αμαρτήσωσι· πλην ιδέ και στοχάσου επιμελώς, εάν νομίζης καλόν να ανταλλάξης την μετά του Θεού και των αγαθών και φιλανθρώπων Αγγέλων διαγωγήν, διά της συγκατοικίσεως μετά των όφεων εις αυτήν την σκοτεινήν φάραγγα”» .

Αυτό, Σεβασμιώτατε, είναι το «Άγιο Πνεύμα της Αγάπης του Ευαγγελίου». Τα υπόλοιπα είναι πνεύματα, ανθρώπων το λιγότερο.

Στα βιβλία Σας «ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ» για τον Π.Ρωμανίδη, αναφέρετε ότι ο Επίσκοπος παλαιά προήρχετο από τα Μοναστήρια. Εκεί ασκούντο και επιμελούντο την κάθαρση του νοός τους, περνούσαν στο στάδιο του φωτισμού και εν συνεχεία έφθαναν στην θεοπτία και την θέωση, και μετά εγίνοντο Επίσκοποι. Και οι Μητροπολίτες τότε ήταν πράγματι ΠΑΤΕΡΕΣ και ενεργούσαν σαν ΠΑΤΕΡΕΣ και δεν είχαν φόβους μήπως συγκαλύπτοντας τον αδελφό (όχι από αστεία οικονομικά πράγματα) θεωρηθούν συμμέτοχοι και μείνουν εκτεθειμένοι στους Κανόνες της εκκλησιαστικής νομοθεσίας. Σας παραθέτω το περιστατικό που καταγράφεται στον Γ΄ τόμο του Ευεργετινού, έκδοση ΣΤ΄ 1985 Λαγγή, σελ. 50-52. Εκεί λοιπόν αναφέρει ότι ο Αββάς Αμμωνάς, ασκητής στην έρημο, έφθασε στην απάθεια και εμφορήθηκε υπό του πνεύματος της ανεξικακίας και καλωσύνης και έτσι η Εκκλησία τον επέλεξε και τον κατέστησε Επίσκοπο. Σε ένα μέρος της Επισκοπής του, ασκήτευε κάποιος Μοναχός ο οποίος ήταν πόρνος και συζούσε με μια γυναίκα. Οι κάτοικοι της περιοχής εκείνης πήγαν στον Επίσκοπο Αββά Αμμωνά και του κατήγγειλαν το γεγονός και τον παρακάλεσαν σκανδαλισμένοι να μεταβούν από κοινού -κάτοικοι και Επίσκοπος- στο κελλί του Μοναχού, για να διαπιστώσει ο Επίσκοπος ότι είναι πόρνος ο Μοναχός και ότι όντως συζεί με γυναίκα, ώστε να τον τιμωρήσει και να τον διώξει από την περιοχή και από την Επισκοπή του. Ξεκίνησαν λοιπόν όλοι μαζί για το κελλί του Μοναχού. Ο Μοναχός αντιλήφθηκε ότι πλησίαζαν στο κελλί του και έσπευσε εγκαίρως και έκρυψε την γυναίκα μέσα σε ένα μεγάλο πιθάρι, το οποίο είχε το στόμιο στο επάνω μέρος. Καθώς έφθασαν ο Επίσκοπος με τους κατοίκους, ο Αββάς Αμμωνάς προορατικός ων, γνώρισε την ενέργεια του Μοναχού. Μπήκε λοιπόν πρώτος μέσα στο κελλί του Μοναχού και πήγε και κάθισε κατ’ευθείαν επάνω στο πιθάρι και ζήτησε από τους κατοίκους να προβούν σε συστηματική έρευνα στο κελλί, για να αποδειχθεί αν συζεί ο Μοναχός κι έχει γυναίκα. Αφού οι κάτοικοι έψαξαν εξωνυχιστικά και δεν βρήκαν τίποτα, ο Αββάς Αμμωνάς τους επέπληξε και τους είπε να προσέχουν και να μην κρίνουν και τους είπε να επιστρέψουν αφού τους ευχήθηκε να τους συγχωρήσει ο Θεός. Όταν οι κάτοικοι έφυγαν, κατέβηκε ο Αββάς Αμμωνάς από το πιθάρι, έπιασε πατρικά το χέρι του Μοναχού και με στοργή και αγάπη του είπε: «Πρόσεχε σεαυτώ, αδελφέ», και χωρίς να του πει τίποτα άλλο αναχώρησε».

Αυτός ο Μητροπολίτης, Σεβασμιώτατε, γιατί συγκάλυπτε τους αμαρτωλούς Μοναχούς; Δεν φοβόταν μην θεωρηθεί συμμέτοχος και παραβάτης των Κανόνων της εκκλησιαστικής νομοθεσίας; Όχι, δεν φοβόταν, διότι είχε καθαρθεί, είχε φωτισθεί, είχε θεωθεί και ήταν ΠΑΤΕΡΑΣ κι όχι ΔΕΣΠΟΤΗΣ με φόβους μην χάσει το κράτος έσοδα, μην παραγραφούν τα αδικήματα των παιδιών του.

Επίσης στον ίδιο Ευεργετινό, στην σελ.55, αναφέρεται:

«Επληροφορήθη κάποτε ο Πρεσβύτερος του Πηλουσίου, ότι μερικοί Μοναχοί καταβαίνουν συχνά εις την πόλιν και λούονται εις τα δημόσια λουτρά και δεν φροντίζουν διά τα πνευματικά των καθήκοντα. Μόλις δε ήλθεν εις την σύναξιν των Μοναχών, αμέσως, ενώπιον όλων, αφήρεσεν από τους απροσέκτους αυτούς Μοναχούς το μοναχικόν σχήμα, ως τιμωρίαν διά τας πράξεις των. Μετά όμως από αυτό τον έτυπτεν η συνείδησίς του και μετενόησε διά την διαπόμπευσιν των αδελφών εκείνων. Σαν μεθυσμένος δε από την πάλην των λογισμών ήλθε προς τον Αββάν Ποιμένα, μεταφέρων και τα μοναχικά ενδύματα των αποσχηματισθέντων αδελφών, εξιστορών εις αυτόν την υπόθεσιν. Αφού τον ήκουσε μετά προσοχής ο Γέρων, τον ηρώτησε: “Δεν έχεις συ τίποτε από τον παλαιόν άνθρωπον; Τελείως τον έχεις αποβάλει;’’ O Πρεσβύτερος απήντησεν: “Ακόμη διατηρώ τον παλαιόν άνθρωπον’’. Τότε ο Γέρων επαναλαμβάνει αυτούσιον το ρητόν του Αποστόλου: “Ενώ γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις, τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων’’ (Ρωμ. Β΄1). Και μετά το ρητόν προσέθεσε: “Να λοιπόν, ότι και συ, όπως και οι αδελφοί, υπόκεισαι οπωσδήποτε υπό το κράτος της αμαρτίας, έστω και εάν μόνον ολίγον μετέχης του παλαιού ανθρώπου’’. Κατόπιν του διαλόγου αυτού εγύρισεν ο Πρεσβύτερος και αμέσως εκάλεσε τους αδελφούς, ένδεκα τον αριθμόν. Αφού δε εξεδήλωσεν ενώπιόν των την μετάνοιά του, τους ενέδυε και πάλιν με το μοναχικόν σχήμα, και εν συνεχεία τους απέλυσε».

Βλέπετε ότι ο Πατέρας πήγε και δήλωσε ενώπιον των Μοναχών την μετάνοιά του; Έτσι όλοι απεδείκνυαν την Πατρική τους ιδιότητα.

Μου διηγήθηκαν ένα γεγονός με έναν Μητροπολίτη της ελλαδικής Εκκλησίας, ο οποίος κοιμήθηκε πριν λίγα χρόνια, ότι πήγαν σε αυτόν κάποιοι Ιερείς και κατηγόρησαν έναν Ιερέα για διάφορες αμαρτωλές ενέργειές του. Ο Μητροπολίτης κάλεσε τον Ιερέα και ιδιαιτέρως του είπε: «Πάτερ, για όλα αυτά που ενήργησες, επειδή οι Ιερείς σε καταγγέλουν, θέλω να κάνουμε οι δυο μας μια συμφωνία: Θα κάνεις υπακοή να την κρατήσεις μυστική;» Ο Ιερέας που γνώριζε ότι ο Μητροπολίτης του ήταν πάνω από όλα στοργικός Πατέρας, του είπε προκαταβολικά: «Ό,τι μου πείτε, Δεσπότη μου, θα κάνω». Τότε ο Δεσπότης του είπε: «Θα σου δώσω έγγραφη άδεια μετ’αποδοχών για δύο μήνες τιμής ένεκεν για την πολυχρόνια αναφορά σου, για να ξεκουραστείς και αυτό θα λες εσύ σε όποιον θα σε ρωτά. Εσύ όμως θα γνωρίζεις ότι κάνεις τον κανόνα σου». Ο Ιερέας συγκινήθηκε, έβαλε μετάνοια στον Πατέρα του, έκανε τον κανόνα του και ποτέ δεν έμαθε κανείς κάτι γι’αυτό, παρά μόνον όταν ο Άγιος αυτός Μητροπολίτης κοιμήθηκε. Τότε ο ίδιος ο Ιερέας το κατέστησε γνωστό. Αυτοί είναι ΠΑΤΕΡΕΣ, που δεν δημοσιεύουν στις δημόσιες υπηρεσίες, σε κοσμικούς, στα Μ.Μ.Ε., στο διαδίκτυο τι έπραξαν τα παιδιά τους, όπως αν φανώσι οι ίδιοι δίκαιοι έμπροσθεν των ανθρώπων.

Για όλα αυτά προβάλλετε αποφάσεις της Ι.Συνόδου και των Συνοδικών Δικαστηρίων και την έκδοση 35 αποφάσεων, και λέτε ότι δεν είναι πρόβλημα μόνο της Μονής με τον Μητροπολίτη, αλλά με όλη την Εκκλησία.

Πότε όμως λήφθηκαν όλες αυτές οι αποφάσεις κατά της Ι.Μονής; Μετά την δική Σας ενθρόνηση το 1995, Εσείς ως επιχώριος Επίσκοπος καταγγέλατε τους αδελφούς στην Σύνοδο και εκείνη αναγκαζόταν να αποφαίνεται. Συνεπώς ο υπαίτιος της έκδοσης όλων αυτών των αποφάσεων είσθε Εσείς που με την ευαισθησία Σας «για να μην χάσει το κράτος έσοδα από τα παιδιά Σας», και να «μην θεωρηθείτε συμμέτοχος στην συγκάλυψη των αταξιών των παιδιών Σας και είσθε υπόλογος στους Κανόνες», τους καταγγέλλετε συνεχώς. Συνεπώς, το πρόβλημα αναγκαστικά το μεταθέσατε Εσείς στην Ιερά Σύνοδο.

Παραπέμψατε τους αδελφούς στην Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Εγώ –όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου- ως δικηγόρος που έχω χειριστεί υποθέσεις εκκλησιαστικές, γνωρίζω πολύ καλά τι εστί Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη και αν υπάρχει και αν αποδίδεται δικαιοσύνη. Ωστόσο, αξία έχει η δήλωση του νυν Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου στην δημοσιογράφο κα Θωμά Τσάτση στην «Ελευθεροτυπία» της 19^ης Οκτωβρίου 2002, σελ. 57, όπου επί λέξει δήλωσε: «Όσο για την εκκλησιαστική δικαιοσύνη, την αναζητώ, έχω όμως την αίσθηση -μακάρι να κάνω λάθος- ότι δεν υπάρχει. Υπνώττει, για να μην πω ότι πολλές φορές καταντά διατεταγμένη υπηρεσία…». Και όταν αυτά αισθάνεται ο νυν Αρχιεπίσκοπος ως τότε Μητροπολίτης, φαντάζεσθε πώς την εισπράττουμε εμείς οι κοσμικοί αλλά και οι Μοναχοί. Επίσης στην εφημερίδα «Βραδυνή της Κυριακής» της 26-1-2003, σελ. 17, πάλι ο νυν Αρχιεπίσκοπος δηλώνει δημοσίως στον δημοσιογράφο κ. Δήμτσα, αναφερόμενος στην Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη:

«Το επαναλαμβάνω: Η εκκλησιαστική δικαιοσύνη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν τολμώ να κάνω λόγο για την ανακριτική διαδικασία και τον τρόπο διεξαγωγής της δίκης. Παρακολουθήστε μια προσωπική εμπειρία: Με το Σεβασμιώτατο Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο, είναι γνωστό ότι, ήμασταν συνυποψήφιοι για την Αρχιεπισκοπή. Ο ίδιος, στο περίφημο πλέον “οικονομικό σκάνδαλο των 4 δισ.”, είναι ο καταγγέλων, ο κατήγορος. Ο ίδιος δεν διστάζει να γίνει, στη συνέχεια, ο εισαγγελεύς. Μετά ενδύεται την ιδιότητα ανακριτού μας. Σε λίγο, γίνεται ο δικαστής μας και, συγχρόνως, ο γραμματεύς της όλης διαδικασίας, με άνθρωπο δικό του και της επιλογής του. Τέλος, είναι ο ίδιος ο συντάκτης των ανακοινωθέντων προς ενημέρωση του λαού. Αναρωτιέμαι, κύριε Δήμτσα, σε ποια δικαιοσύνη και σε ποιον άλλο χώρο μπορούν να συμβούν τέτοια πράγματα; Τέτοιες δίκες-παρωδία δεν γίνονται ούτε σε στυγνά καθεστώτα!»

Αυτή είναι η Εκκλησιαστική «Δικαιοσύνη» που παρέχουν τα Συνοδικά δικαστήρια που Εσείς επικαλείσθε, προκειμένου να δείξετε ότι επέβαλε δίκαια τις ποινές στα παιδιά Σας.

Με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Δικαιοσύνη Σας, είναι πιο εύκολο να ελπίζει κάποιος πιστός να ενεργήσει ο Θεός για έναν Ιερέα διά μέσου μιας αποδεδειγμένα δαιμονισμένης γυναικός παρά διά των Συνοδικών Αρχιερέων και των μελών του Συνοδικού Δικαστηρίου, όταν πρόκειται για υπόθεση με αντιδίκους έναν Αρχιερέα και έναν απλό Ιερέα, και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κάτωθι:

Ο πατήρ Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, πνευματικό παιδί του αγ. Νεκταρίου, ήταν ένας Πνευματικός που αναγέννησε την πόλη των Πατρών, που βοήθησε χιλιάδες Πατρινούς να έρθουν κοντά στον Θεό και έκανε το μεγαλύτερο πνευματικό έργο στην Πάτρα. Ο τότε Μητροπολίτης Πατρών μεθόδευσε την συκοφάντηση του π. Γερβασίου και τον καταδίκασε διά του Μητροπολιτικου Δικαστηρίου με τις γνωστές διαδικασίες. Ο π. Γερβάσιος προσέφυγε στην Ιερά Σύνοδο όπου και εκείνοι ικανοποιώντας την επιθυμία του Δεσπότη αδελφού τους, καταδίκασαν με τις γνωστές διαδικασίες και αυτοί τον ενάρετο και Άγιο αυτό κληρικό και τον τιμώρησαν με εξάμηνη αργία και εγκλεισμό στην Ι.Μ.Γηροκομειού. Ο π. Γερβάσιος έφυγε από την ενορία του και πήγε στην Μ. Γηροκομειού. Ενώ ο π. Γερβάσιος εκτελούσε την άδικη απόφαση των Αρχιερέων, ενώ ο Μητροπολίτης Πατρών χοροστατούσε μέσα στον Ι.Ναό όπου μέχρι τότε ήταν εφημέριος ο π. Γερβάσιος, μπήκε μέσα στον Ι.Ναό μια δαιμονισμένη γυναίκα μουγκρίζοντας, φωνάζοντας και στάθηκε μπροστά στον Μητροπολίτη και ενώπιον όλου του κόσμου του λέει: «Να είσαι καλά, Δεσπότη μου, ό,τι δεν μπόρεσα να κάνω τόσα χρόνια εγώ στον Γερβάσιο, το κατάφερες με την Σύνοδο εσύ». Ο Δεσπότης τότε φοβήθηκε, συναισθάνθηκε το σφάλμα του, ανακάλεσε την απόφασή του και επανέφερε και πάλι τον π. Γερβάσιο στην ενορία του. Ακούγοντας ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών το τι συνέβη, κάλεσε τον π. Γερβάσιο και τον διόρισε Πρωτοσύγκελο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Έτσι ο Θεός, ο Οποίος έβλεπε τους Αρχιερείς Του να μην δέχονται να ενεργήσει δικαιοσύνη δι’αυτών για το παραπάνω περιστατικό, ενήργησε δικαιοσύνη διά της δαιμονισμένης, αποδεικνύοντας ότι είναι πιο εύκολο να ενεργήσει διά δαιμονισμένων παρά διά Αρχιερέων.

Και αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο γεγονός. Δείτε τι αναγγέλλει Αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς για το Συνοδικό Δικαστήριο των Αρχιερέων: «…. δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν, και αποδοκιμασθήναι από των πρεσβυτέρων και των Αρχιερέων και αποκτανθήναι» (Μαρκ.Η΄). Και «οι αρχιερείς εζήτουν πώς αυτόν απολέσωσιν» (Μαρκ. ΙΑ΄). Και οι αδέκαστοι αυτοί Συνοδικοί κριτές είναι γνωστό τι είδους δίκη επιφύλαξαν για τον ίδιο τον Δημιουργό τους· νύχτα διά προδοσίας Τον συνέλαβαν, έβαλαν ψευδομάρτυρες να ψευδομαρτυρήσουν κι επειδή δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους, γνωμάτευσαν το: «τι έτι έχομεν χρεία μαρτύρων;» και Τον καταδίκασαν σε θάνατο. Και όλα αυτά τελέσθηκαν την νύχτα στην αυλή του Αρχιερέως, το δε πρωί έγινε το Συμβούλιο των Αρχιερέων και επικύρωσαν την απόφαση, Τον έστειλαν στον Πιλάτο και όπως είναι γνωστό, ζήτησαν την σταύρωση του Δημιουργού Τους, εκβιάζοντας γι’αυτό και την πολιτική εξουσία από την οποία απαίτησαν να ελευθερωθεί ο εγκληματίας Βαραββάς. Και όλα αυτά τα έπραττε το Συμβούλιο των Αρχιερέων και οι Αρχιερείς. Την ίδια εποχή οι δαιμονισμένοι «τα πνεύματα τα ακάθαρτα, όταν αυτόν εθεώρουν, προσέπιπτον αυτώ και έκραζον λέγοντα ότι συ ει ο υιός του Θεού και πολλά επετίμα αυτοίς (ο Ιησούς) ίνα μη φανερόν αυτόν ποιήσωσι» (Μαρκ. Γ΄, 11-12). Και ο δαιμονισμένος των Γεργεσηνών «ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν…» (Μαρκ. Ε΄, 6). Οι δαιμονισμένοι Τον αναγνώριζαν, Τον ομολογούσαν, Τον προσκυνούσαν, οι δε Αρχιερείς Τον δίκαζαν σύμφωνα με τους «εκκλησιαστικούς» νόμους σε ατιμωτικό θάνατο.

Η εκκλησιαστική ιστορία είναι γεμάτη με επαίσχυντες αποφάσεις Συνόδων, διά των οποίων δικάσατε, καταδικάσατε, διώξατε, καθαιρέσατε, επιβάλατε ακοινωνησία σε κάποιους από τους μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας. Τρανό παράδειγμα είναι ο Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος που πέθανε σε ακοινωνησία, καθηρημένος και στην εξορία, και σήμερα όλοι Εσείς οι διάδοχοι των αρχιερέων εκείνων, κοινωνείτε και λειτουργείτε στο όνομά του και στην Λειτουργία του. Και γι’αυτόν οι τότε πρόγονοί Σας Αρχιερείς –όπως γίνεται και σήμερα- επικαλούντο τις Συνοδικές αποφάσεις τους και τα Συνοδικά Δικαστήρια. Το ίδιο έκαναν και στον σύγχρονο Άγιο του αιώνα μας, τον Άγιο Νεκτάριο, τον οποίο με κανονικές Συνοδικές αποφάσεις και με αποφάσεις Συνοδικών Δικαστηρίων τον καθαίρεσαν και τον έδιωξαν και οι «Άγιοι» Αρχιερείς μας, οι προκάτοχοί Σας, ακόμα και όταν πλέον ήταν νεκρός ο Άγιος Νεκτάριος, δεν συνήνεσαν να μπει το φέρετρό του μέσα στην Μητρόπολη Αθηνών, αλλά έκλεισαν την πόρτα και τον άφησαν στον εξωνάρθηκα και σήμερα συνωστίζονται στην μνήμη του για να τον μεγαλύνουν, να τον τιμήσουν!

Η επίκληση των αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου ή των Συνοδικών Δικαστηρίων για εμάς δεν σημαίνει ότι είναι αλάνθαστες, έχοντας υπ’όψιν μας ότι οι μεγαλύτεροι Άγιοι της Εκκλησίας μας καθαιρέθηκαν και εκδιώχθηκαν με κανονικές Συνοδικές αποφάσεις και αποφάσεις Συνοδικών Δικαστηρίων. Εάν ζούσαμε στην εποχή τους, όταν οι τότε Αρχιερείς επικαλούντο τις κανονικές Συνοδικές αποφάσεις και τις αποφάσεις των Συνοδικών Δικαστηρίων, εμείς οι απλοί πιστοί ποια στάση θα έπρεπε να είχαμε; Η επίκληση από Εσάς αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου και των Συνοδικών Δικαστηρίων, για εμάς δεν είναι το ζητούμενο. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι τι αποφάσεις ελήφθησαν και εκδόθηκαν, αλλά ποιοι τις εξέδωσαν· αυτοί οι Αρχιερείς που τις εξέδωσαν είναι άνθρωποι που εκάθαραν εαυτόν και εισήλθαν στον χώρο των φωτισμένων και ευρίσκονται στην κατάσταση της θεοπτίας και θεώσεως ή μήπως δεν επιμελήθηκαν ακόμα και δεν πέτυχαν τον εξαγνισμό, τον φωτισμό, τη θέωση του νοός τους; Διότι εάν οι συμμετέχοντες στο Συνοδικό Δικαστήριο Αρχιερείς έφθασαν στην κατάσταση της θεώσεως, τότε οι αποφάσεις ως προϊόν θεοπτίας είναι αποδεκτές ως αλάνθαστες. Εάν όμως δεν είναι προϊόν κεκαθαρμένου, φωτισμένου, θεουμένου νοός, τότε είναι προϊόντα εμπαθείας. Ποιοι λοιπόν είναι οι Αρχιερείς; Και εκλέγονται από το Άγιο Πνεύμα λόγω του ότι έφθασαν στην θέωση; Σας παραθέτω τα όσα δήλωσε ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος στον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Βραδυνή» κ. Δήμτσα (βλ. 26-1-2003, σελ.17). Αναφέρει λοιπόν για τον τρόπο εκλογής Αρχιερέων: «φαινόμενα όπως η σχεδόν επικύρωση υπό της Ιεραρχίας επιλογών συγκεκριμένων προσώπων, όπως φαίνονται και σε δημοσιεύματα εφημερίδων μήνες προ της εκλογής των, όπως επίσης το να ψηφίζει ο κάθε Ιεράρχης με τον γραφικό του χαρακτήρα, αφού υποστεί προηγουμένως την βάσανον των πιέσεων, πρέπει να τελειώσουν. Αλλιώς, θα συνεχίζουμε να εμπαίζουμε τον Θεό και τους ανθρώπους! Τελικά δεν είναι υπερβολικό το λεχθέν ότι, δεν πρόκειται για εκλογές Ιεραρχών, αλλά διορισμό»! Ο δημοσιογράφος τον ρωτά: «Σεβασμιώτατε, μου λέτε ότι η επιλογή των Αρχιερέων δεν γίνεται διά της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος;» Και απαντά ο νυν Αρχιεπίσκοπος και τότε Μητροπολίτης: «Θα σας πω κάτι που είπε ο Ιερός Χρυσόστομος “το Άγιον Πνεύμα πάντας χειροτονεί, αλλά ου πάντας εκλέγει” Δυστυχώς… θα πρόσθετα».

Και στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» της 19-10-2002, σελ.57, ο δημοσιογράφος κ. Θωμάς Τσάτσης αναφέρει ότι στην Ιερά Σύνοδο ο νυν Αρχιεπίσκοπος κατέθεσε: «Δεν πρέπει να μας φοβίζει ο ρεαλισμός και δεν μπορούμε εμείς, κυρίως οι της γενιάς μου, να μην παραδεχθούμε ότι επί σαράντα χρόνια ζούμε στον τραγικό απόηχο τέτοιων επιλογών και είδαμε την εμπιστοσύνη των πιστών μας να κλονίζεται. Κλονίζεται από τις ίντριγκες και τις μεθοδεύσεις μας. Τα υποστηριζόμενα εκ μέρους μας, ότι δήθεν το Άγιο Πνεύμα λειτουργεί μέσα και απ’αυτούς τους τρόπους, είναι λόγια αποενοχοποίησης».

Αυτή την χρονική στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Αρχιεπίσκοπος διά της Δ.Ι.Σ. εξέδωσε εγκύκλιο διά της οποίας ζητά την «φίμωση» των Αρχιερέων. Πριν να γίνει Αρχιεπίσκοπος, αγωνιζόταν και διετράνωνε ότι οι Αρχιερείς δεν πρέπει να φιμώνονται. Τι να υποθέσουμε; Ότι εντός των Αρχιερέων ενοικεί το Πνεύμα του Θεού και είναι το λαλούν εν Αυτοίς και η Δ.Ι.Σ. δεν επιθυμεί να λαλεί; Ή μήπως δεν είναι το λαλούν εν Αυτοίς Πνεύμα του Θεού, και ο Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί να υποτάξει τα διάφορα πνεύματα που κυκλοφορούν;

Στην εφημερίδα «Βραδυνή» της 26-1-2003, ο νυν Αρχιεπίσκοπος γνωστοποιεί ότι «η υποκρισία και το θέατρο στις σχέσεις των Αρχιερέων μετά του Αρχιεπισκόπου είναι σύνηθες φαινόμενο… ακόμα και στην εκλογή του Αρχιεπισκόπου (καταγγέλει) βρώμικα παιχνίδια, δολοπλοκίες, συκοφαντίες, διασυρμό προσώπων, απόκρυψις επιμελώς καταλυτικών στοιχείων, συναλλαγές, βρώμικες μεθοδεύσεις».

Στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» της 13-1-2001, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου ζήτησε να αλλάξει ο τρόπος της ψηφοφορίας, διότι σε μια εκλογή βρέθηκαν πλαστογραφημένα έξι ψηφοδέλτια με τον ίδιο χαρακτήρα. Πλήθος δημοσιευμάτων αναφέρουν σκάνδαλα περί της εκλογής των Αρχιερέων. Όλα αυτά είναι μαρτυρίες από τους ίδιους τους Αρχιερείς. Αυτοί λοιπόν είναι οι δικαστές.

Κι Εσείς στην «ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ» του Π.Ρωμανίδη (τ.Α΄, σελ. 349), γράφετε: «Εάν εκείνος ο Επίσκοπος, ο οποίος πήρε το δίπλωμά του, που δεν θα το έπαιρνε ποτέ, αλλά επειδή ο Μητροπολίτης του συνέχεια τηλεφωνούσε όλους τους καθηγητάς, και πήρε το δίπλωμα με πέντε, ενώ δεν του άξιζε ούτε μηδέν, ας πούμε· αυτός, δηλαδή, με άλλους εβδομήντα τέτοιους Επισκόπους αν συνέλθουν σε ένα επισκοπικό συνέδριο, που λέγεται Σύνοδος, θα βγάλουν σωστές αποφάσεις, δηλαδή; Επειδή κατέβηκε το Πνεύμα το Άγιον; Ή είναι παράλληλη υπόθεση με την υπόθεση όλων των άλλων θετικών επιστημών; Σε τι διαφέρει, δηλαδή, η θεολογία από τις άλλες θετικές επιστήμες;………….. Από αυτής της απόψεως, εάν συνέλθουν ποτέ οι ορθόδοξοι Επίσκοποι, που είναι μαθηταί των θεολόγων εκείνων, που δεν είναι οπαδοί της πατερικής παραδόσεως, αυτοί, εάν συνέλθουν σε Σύνοδο, το ότι κάνουν συνέδριο, δηλαδή, θα τους κάμη Πατέρες της Εκκλησίας; Και ας το ονομάσουν το συνέδριο Οικουμενική Σύνοδο, είναι δυνατόν να βγάλουν καμμιά σωστή απόφαση;…»

Το θέμα λοιπόν, όπως Εσείς διδάσκετε, δεν είναι αν κάποιοι Επίσκοποι εξέδωσαν κάποιες αποφάσεις, αλλά εάν οι συμμετέχοντες είναι θεόπτες και θεούμενοι ή διορισμένοι εμπαθείς άνθρωποι, οι οποίοι έχουν την εκ της διαδοχής κανονική χειροτονία, δύνανται να τελούν τα Μυστήρια, να χειροτονούν, αλλά δεν δύνανται να καθοδηγούν απαθώς τους πιστούς και να έχουν κρίση φωτισμένη.

Και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται τελικά είναι να μας πείτε Εσείς ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, σε ποια κατάσταση εκ των τριων που διδάσκετε βρίσκεσθε; Σε αυτήν του εξαγνισμού, σε αυτήν του φωτισμού ή της θεώσεως; Για να γίνετε Μητροπολίτης θα έπρεπε –σύμφωνα με τα γραφόμενά Σας και τα γραφόμενα του Αγ.Διονυσίου Αρεοπαγίτου- να έχετε περάσει τα στάδια του εξαγνισμού, φωτισμού και να είσθε νους θεόπτης και θεούμενος. Είσθε Σεβασμιώτατε;

Ο Προφήτης Δανιήλ, προ Χριστού, με την χάρη της θεοπτίας βοήθησε τον εγκληματία φονιά Ναβουχοδονόσορα να υμνήσει και να μεγαλύνει τον Θεό. Εσείς, μετά την Πεντηκοστή, αδυνατείτε να βοηθήσετε τον πατέρα Σπυρίδωνα;

Τελειώνοντας θα ήθελα να Σας παρακαλέσω για δύο πράγματα:

Α) Εσείς ευρισκόμενος μέσα στο πλοίο που λέγεται Εκκλησία, ως Δεσπότης έχετε την πολυτελή σουίτα Σας και νομίμως, πολυτελώς, ανέτως ταξιδεύετε προς την άλλη ζωή συγγράφοντας και θεολογώντας περί θεώσεως. Οι πατέρες της Μονής Μεταμορφώσεως και εμείς παρανόμως, σαν πάροικοι, παρεπίδημοι και μετανάστες, άλλοι ταξιδεύουμε στο κατάστρωμα και δερνόμαστε από τα κύματα και τους αέρηδες και άλλοι είμαστε κρυμμένοι στα αμπάρια του πλοίου μη δυνάμενοι να αναπνεύσουμε. Γίνετε ίλεως και μην μας πετάτε στο πέλαγος να πνιγούμε ή να φαγωθούμε από τους καρχαρίες· «μάθετε τι εστιν έλεον θέλω και ου θυσίαν» (Ματθ.Θ΄,13).

Β) Αναμένεται να ανακοινωθεί η απόφαση της Ι. Συνόδου που προκαλέσατε Εσείς για να θέσει σε ακοινωνησία όλους τους πατέρες και να διαλύσει την Μονή.

Σκέπτομαι λοιπόν, αφού Εσείς με τις τόσες θεολογικές γνώσεις Σας περί θεώσεως, τις τόσες καταγγελίες και ενέργειες, δεν δυνηθήκατε να βοηθήσετε τα άτακτα παιδιά Σας, αφού όπως φαίνεται τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος που είχε ο Προφήτης Δανιήλ δεν τις διαθέτετε για να βοηθήσετε με αυτές τα παιδιά Σας όπως εκείνος βοήθησε τον Ναβουχοδονόσορα, αφού η Σύνοδος των Ιεραρχών διά 35 αποφάσεών της, διά τόσων Συνοδικών Δικαστηρίων επί τόσο πολλά χρόνια δεν ηδυνήθη να βοηθήσει τα παιδιά της, πριν να «εκτελέσετε» τα παιδιά Σας δεν καλείτε την «ΝΤΑΝΤΑ ΠΡΩΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙΩΝ» (βλ. στο τηλεοπτικό κανάλι ΣΚΑΪ), να τα βοηθήσει;

Βλέπω ότι χωρίς θεολογία περί θεώσεως, χωρίς ενέργειες του Αγ. Πνεύματος, χωρίς πλήθος Συνοδικών αποφάσεων, η «Νταντά» αποκαθιστά όλες τις άσχημες σχέσεις γονέων μετά των παιδιών, όσο άτακτα κι αν είναι τα παιδιά, όσο ανυπάκουα, όσο κι αν βρίζουν τους γονείς τους, όσο κι αν τους χτυπούν, αυτή έχει τον τρόπο να τα ειρηνεύει και να επιβάλει στο σπίτι την αγάπη, την ειρήνη, την ευτυχία.

Εάν δεν είναι πρόθεσή Σας η «εκτέλεση εν ψυχρώ» των παιδιών Σας, αφού υπάρχει η «ΝΤΑΝΤΑ ΠΡΩΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙΩΝ» που μπορεί να τα βοηθήσει, φρονώ ότι πρέπει να κληθεί.

Μετά τιμής,

δικηγόρος Ιωάννης Κανελλόπουλος