Ομολογία

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΣΙ

ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

ΣΑΒΒΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

απέναντι στην

ΛΥΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΔΗΛΩΣΙΣ

ὑπέρ τοῦ διωκομένου ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου Ράσκας καί Πριζρένης

κ. Ἀρτεμίου (Ραντοσλιάβλεβιτς)

ἐλαχίστου Μοναχοῦ Σεραφείμ Ἁγιοταφίτου

ἐκ τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα παρ’ Ἰεροσολύμοις

Ἐχθές τό βράδυ ἔφθασε ὡς ἐμᾶς ἡ εἴδηση γιά τά ἑξῆς γεγονότα:

(α) ὅτι διεδόθη στά Μ.Μ.Ε. τῆς Σερβίας ἡ πληροφορία, πώς οἱ Ἁγιοταφῖται τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα συμπαρίστανται στόν ἀδίκως διωκόμενο Μητροπολίτη Ράσκας καί Πριζρένης τῆς Σερβίας κ. Ἀρτέμιο καί ὅτι προτίθενται νά ἀρνηθοῦν τήν ὑποδοχή στή Λαύρα ὁποιουδήποτε Ἐπισκόπου ἐκ Σερβίας ἔχει συνεργήσει στήν παράνομη δίωξη καί καθαίρεση τοῦ κ. Ἀρτεμίου

καί (β) ὅτι ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης π. Μακάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Πατριαρχείου μας στό Κατάρ, σερβομαθής καί ἐσπουδασμένος στή Σερβία, ἐδήλωσε μετά ταῦτα στά σερβικά Μ.Μ.Ε. ὅτι ὁ ὡς ἄνω ἰσχυρισμός εἶναι ψευδής καί ὅτι ὁ Πνευματικός τῆς Ἱερᾶς Λαύρας Ἀρχιμανδρίτης κ. Εὐδόκιμος καί οἱ ἐν αὐτῇ Πατέρες συντάσσονται μέ τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι μέ τόν κ. Ἀρτέμιο.

Ἐπειδή τό προκείμενον ζήτημα εἶναι θέμα μοναχικῆς συνειδήσεως καί κατά τό μέγιστον μέρος θέμα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί σεβασμοῦ στούς ἱερούς Κανόνες, ἐπειδή δέ περαιτέρω οὐδείς ἐκ τῆς Λαύρας ἐξουσιοδότησε τόν, κατά τά ἄλλα ἀγαπητό μας Ἀρχιμανδρίτη π. Μακάριο, νά θέσει στό στόμα μας τοιούτους λόγους ἀνυπόστατους, ἀναγκάζομαι νά προβῶ στήν ἑξῆς δήλωση, ἐκφράζοντας τυπικῶς μόνο τόν ἑαυτό μου, οὐσιαστικῶς δέ καί σχεδόν ὅλoυς τούς Ἀδελφούς τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἡ ὁποία ὅμως ἐνδέχεται γιά «εὐνόητους λόγους» νά σιωπήσει.

Γνωρίζω καλῶς ἐκ τῶν κατ’ ἰδίαν συζητήσεων ποία εἶναι ἡ θέση τῶν Πατέρων καί Ἀδελφῶν ἐν προκειμένῳ, ὅπως ἔχει ἐκφρασθεῖ κατά καιρούς καί σέ Προσκυνητές.
Θά ἦταν προτιμότερο ὁ π. Μακάριος, στενός φίλος καί μαθητής τοῦ Ἐπισκόπου κ. Ἀθανασίου Γιέφτιτς, ἑνός ἐκ τῶν διωκτῶν τοῦ Ἐπισκόπου κ. Ἀρτεμίου, ἁπλῶς καί μόνο νά διαψεύσει, ὅτι ἡ Ἱερά Λαύρα ἔχει προβεῖ σέ ἐπίσημη δήλωση περί τοῦ θέματος.
Ὅμως, προχωρώντας περαιτέρω, ἐκμεταλλεύθηκε (;) τήν – ὡς ἀνέμενε – σιωπή μας καί προσπάθησε νά μεταστρέψει τήν κοινή γνώμη καί τίς πρῶτες ἐντυπώσεις, ἐμφανίζοντας τή σιωπή αὐτή ὡς συναίνεση στήν καταπάτηση τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπό τήν Σερβική Ἱεραρχία καί στήν πολιτική πλεκτάνη ὄπισθεν τοῦ διωγμοῦ τοῦ Ὁμολογητοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀρτεμίου.

Διωγμοῦ πού ἔχει ἀπώτερο στόχο τήν καταπάτηση τῶν ἐθνικῶν δικαιωμάτων τῶν Σέρβων στήν Κοιτίδα τῆς ἱερᾶς Πατρίδος τους, Κόσσοβο καί Μετόχια, ἀλλά καί μιάν ὑπαγορευόμενη ἀθέμιτη ἕνωση μέ τόν Πάπα.

Ὁ π. Μακάριος, ἐκ τῶν συζητήσεων πού εἶχε μέ Μοναχούς τῆς Λαύρας μας τίς τελευταῖες ἡμέρες, ἐγνώριζε καλῶς τήν ἀλήθεια, ὡς πρός τό πῶς βλέπουμε τό θέμα.
Ὡς ἐκ τούτου, διορθώνοντας τόν π. Μακάριο, δηλώνω ἀληθῶς περί τῶν ἑξῆς:

(α) Τό ὅτι θά γίνουν δεκτοί Σέρβοι Ἐπίσκοποι στή Λαύρα, εἶναι θέμα δεδομένο, ἐφ’ ὅσον ἅπαντες οἱ ἐπισκέπτες γίνονται δεκτοί.
Ἀπό κεῖ καί πέρα τό πόσο ἐγκαρδίως θά γίνουν δεκτοί, εἶναι θέμα προσωπικῆς συνειδήσεως ἑκάστου τῶν Πατέρων τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἔναντι Ἐπισκόπων οἱ ὁποῖοι λησμονώντας τούς ὄρκους τῆς Χειροτονίας τους, παρεβίασαν τούς ἱερούς Κανόνες, ἐξορίζοντας, ἀντικαθιστώντας καί καθαιρώντας ἄνευ ἱεροκανονικῆς βάσεως καί δίκης τόν ὁμολογητή Πίστεως καί Πατρίδος, Ἐπίσκοπο κ. Ἀρτέμιον.

(β) Εἶναι ἀδιανόητο, ὅσον καί ἄν σεβώμεθα καί τά πρόσωπα καί τό θεσμό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, νά ταυτισθοῦμε μέ ἀποφάσεις Της ἄδικες.
Ὅποιος δέν θά ἤθελε νά μετάσχει στή μερίδα τῆς Συνόδου «Ἐπί Δρῦν» (τό 403) ἡ ὁποία γιά πολιτικούς λόγους κατεδίκασε, ἐξόρισε καί ἐξόντωσε τόν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, οὔτε καί μέ τήν παροῦσα Σύνοδο μπορεῖ νά ταυτισθεῖ.

(γ) Δηλώσεις χθεσινές φιλο-παπικοῦ δημοσιογράφου τῆς Σερβίας καί ἡ διά πολλῶν ἐτῶν δυνατή δράση τοῦ Δεσπότου κ. Ἀρτεμίου καί τοῦ Πρωτοσυγκέλλου του π. Συμεών, κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς λατινιζούσης ἐκκλησιολογίας τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου, βοοῦν στεντορείως, ὅτι ἡ δίωξη τοῦ κ. Ἀρτεμίου γίνεται γιά λόγους Ὀρθοδόξου Πίστεως.

(δ) Ἡ πλήρης σιωπή τῶν Σέρβων Συνοδικῶν Ἐπισκόπων κατά τῶν ἀν-ορθοδόξων δηλώσεων τοῦ Πατριάρχου τους πρό δύο μηνῶν στήν Αὐστρία, τούς καθιστᾶ ὑπευθύνους γιά τήν ἐφαρμογή «δύο μέτρων καί δύο σταθμῶν» στήν ὑπέρ «τῆς τάξεως» εὐαισθησία τους. Σύμφωνα μέ τίς ἀπαράδεκτες αὐτές δηλώσεις τοῦ Πατριάρχου Σερβίας:

(1) ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει, ἀλλά εἶναι ἐπιταγή (“imperative”) γιά τίς ἐπιμέρους χριστιανικές κοινότητες· ἄρα κατά τόν κ. Εἰρηναῖο, ὅταν λέγομε ὅτι πιστεύομεν «εἰς Μίαν, Ἁγίαν κ.λπ. Ἐκκλησίαν» αὐτή δέν εἶναι κάτι τό ὑπαρκτό· ἄρα «ματαία ἡ πίστις ἡμῶν»·

(2) καθιστᾶ τήν Ὀρθοδοξία «σέκτα» ἡ ἀποχώρησή της ἀπό τά οἰκουμενιστικά δρώμενα·

(3) ἡ δογματική ἑτερότητα τοῦ λατινισμοῦ ὡς πρός τήν Ὀρθοδοξία περιορίζεται στό ἀλάθητο τοῦ Πάπα

καί (4) εἶναι παραδεκτή «ἡ ἑνότης ἐν τῇ (δογματικῇ) διαφορετικότητι» (“unity in [dogmatic] diversity”).

Δυστυχῶς ἀγνοεῖ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Εἰρηναῖος, ὅτι ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστική συνείδηση καί ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Λυῶνος σαφῶς διακηρύττουν, ὅτι «αὐτό τό κήρυγμα ἔχοντας παραλάβει ἡ Ἐκκλησία, καί αὐτή τήν Πίστη, καθώς προείπαμε, μολονότι εἶναι διεσπαρμένη σέ ὅλο τόν κόσμο τά φυλάσσει ἐπιμελῶς, σάν νά κατοικεῖ σέ ἕνα σπίτι· καί πιστεύει ὁμοίως σέ αὐτά, σάν νά ἔχει μία ψυχή καί τήν ἴδια καρδία καί τά κηρύσσει αὐτά ὁμοφώνως καί τά διδάσκει καί τά παραδίδει, σάν νά ἔχει ἕνα στόμα» (PG 7, 552A).

Ἄρα, δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἐν φαντασίᾳ καί «ἐν ἑνότητι δογματική διαφορετικότης» μεταξύ ἐκκλησιῶν.

Τέλος, (ε) δηλώσεις δυτικοῦ ἀξιωματούχου στό Κόσσοβο τόν παρελθόντα Ἰανουάριο περί ἐπικειμένης ἀντικαταστάσεως τοῦ Μητροπολίτου Ράσκας καί Πριζρένης, ἤδη πρό τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου Πατριάρχου Μακαριωτάτου κ. Εἰρηναίου, δείχνουν, ὅτι ἡ δίωξη τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀρτεμίου ἦταν προσυμφωνημένη καί προσχεδιασμένη (Julia Gorin, Totalitarianism in service to the West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324).

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, εἶναι πασιφανής ἡ ἀπόκλιση τῆς παρούσης γραμμῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἐκ τῆς ὀρθοτομίας τῆς Πίστεως, ἀφοῦ καί μόνον ἡ περιφρόνηση τῶν ἱερῶν Κανόνων καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο «μισό» καί ὄχι ὁλόκληρο Ὀρθόδοξο.

Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τό ἐκφράζει σαφῶς λέγοντας·
«μηδέ γάρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον͵ ἀλλ΄ ἐξ ἡμισείας͵ τόν τήν πίστιν ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δέ θείοις κανόσι μή ἀπευθυνόμενον» (PG 99, 989).

Ἀπευθυνόμενος ταπεινῶς στούς διωκομένους καί ἐξορίστους χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀδελφούς Μοναχούς τοῦ Κοσσόβου, οἱ ὁποῖοι ἐστενοχωρήθησαν προσωρινῶς ἀπό τίς ἀνακριβεῖς εἰδήσεις τοῦ π. Μακαρίου, τούς διαβεβαιῶ γιά αὐτό πού ἤδη γνωρίζουν καλά καί ὅτι εὑρισκόμεθα νοερῶς μαζί τους.

Ἀρυόμενος καί πάλιν ἀπό τόν Ὅσιο Θεόδωρο, τούς ἐπαινῶ, ὁ τιποτένιος καί ἄχρηστος ἐγώ, ἤ μᾶλλον τά ἴδια τά πράγματα τούς ἐπαινοῦν, λέγοντάς τους :
"Ἄν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος καί Δεσπότης ἁπάντων προσέφερε θυσία τόν ἑαυτόν Του στό Θεό καί Πατέρα χάριν πάντων, τί ὀφείλουμε ἐμεῖς καί πόσο δέν χρεωστοῦμε γι’ Aὐτόν νά πάθουμε καί νά ὑπομείνουμε, καί βεβαίως οἱ Μονάζοντες, πού σταυρωθήκαμε μέσῳ τῆς ἀποταγῆς, ἄν βέβαια δέν κάναμε ἀποταγή ἀνώφελα, ἀλλά ἀληθινά";

Διότι δέν πρέπει μόνον ἀπό τό ἔξω σχῆμα νά κρίνουμε τά πράγματα (ἀφοῦ εἶναι πολλοί αὐτοί πού ὑποδύονται προσωπεῖα καί δέν εἶναι αὐτό πού φαίνονται), ἀλλά εἶναι φανερό ὅτι ἀπό τά ἔργα κρίνονται τά περιβλήματα.
Ἄν λοιπόν κάποιοι εἶναι Μοναχοί τόν τωρινό καιρό, νά τό δείξουν στά ἔργα.
Ἔργο δέ Μοναχοῦ εἶναι τό νά μή ἀνέχεται οὔτε στό παραμικρό νά καινοτομεῖται τό Εὐαγγέλιο - γιά νά μή δώσουν στούς λαϊκούς παράδειγμα πρός αἵρεση καί αἱρετική συγκοινωνία, καί δώσουν ἔτσι λόγο γιά τήν ἀπώλεια ἐκείνων» (PG 99, 1049C.D).

Δέν θά ὡδηγούμην ποτέ στό νά ἐκφρασθῶ δημοσίως, ὡς τώρα, μέ ἰδία πρωτοβουλία καί εὐθύνη, ἄν δέν εἶχε γίνει ἡ σιωπή μας θήραμα τῆς οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας καί “argumentum ex silentio” πρός στήριξιν τῆς μοιχεπιβασίας τοῦ Θρόνου Ράσκας-Πριζρένης καί τοῦ διωγμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἀντι-οικουμενιστῶν ἐν Σερβίᾳ.

Παρά τῇ Βηθλεέμ 11/24 Νοεμβρίου σ.ἔ. 2010
μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Από την Ι.Μ.Μελισσοχωρίου