Ομολογία

Ο ΛΑΟΣ

ΤΟΥ ΚΟΣΣΟΒΟΥ

ΟΡΦΑΝΕΨΕ

του αρχιμανδρίτου Συμεών Βιλόβσκι

Δημοσιεύουμε κείμενο συνέντευξης τοῦ π.Συμεών Βιλόφσκι στήν εφημερίδα "Ἀντιφωνητής" της Θράκης.

Δημοσιεύθηκε σέ δύο συνέχειες, σέ δύο φύλλα τῆς ἐφημερίδος αὐτῆς, συγκεκριμένα στό 300-301 (16-8-2010) καί στό 302 (1-9-2010), ὑπό τόν τίτλο "Ὁ σερβικός λαός τοῦ Κοσόβου ὀρφάνεψε".

Τή συνέντευξη αὐτή παρεχώρησε ὁ π.Συμεών στήν ἐφημερίδα αὐτή μετά τήν ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου γιά μή ἔκδοσή του στή Σερβία.

Φρονοῦμε ὅτι ὁ π.Συμεών μέσα καί ἀπό αὐτό τό κείμενο ἀναδεικνύει καί ἐπισημαίνει τό πραγματικό πρόσωπο τῶν ἐξελίξεων στό Κόσοβο καί στά νότια Βαλκάνια ἐν γένει.

Μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια παίζονται στήν περιοχή εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων λαῶν.

Ὅποιοι βρεθοῦν στό διάβα τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καλοῦνται ἤ νά ὑποταχθοῦν ἤ νά ἐξαλειφθοῦν...

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος, ὁ π.Συμεών, οἱ ἑκατό καί πλέον διωκόμενοι μοναχοί ἀλλά καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι μοναχοί τοῦ Κοσόβου πού μένοντας στά μοναστήρια τους διαμαρτύρονται γιά τίς ἀντικανονικές πράξεις τῆς Τριανδρίας (Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς) ἀλλά καί γιά τήν σύμπραξή της μέ τήν σερβική κυβέρνηση στό... ξεπούλημα τοῦ Κοσόβου (ἤ, χρησιμοποιώντας πιό κόσμια διατύπωση: στήν "ἥπια ἀναγνώριση" τοῦ Κοσόβου), ὅλοι αὐτοί εἶναι σύγχρονοι μάρτυρες καί ἥρωες.

Ὁ πολυπαθής καί σταυρωμένος σερβικός λαός τοῦ Κοσόβου, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς Σερβίας τό ἀναγνωρίζει αὐτό καί προστρέχει συχνά-πυκνά στόν ἅγιο Γέροντα Ἀρτέμιο γιά νά φιλήσει τό χέρι του καί νά πάρει τήν εὐχή του.

Ἀκόμη καί αὐτό πειράζει τήν Τριανδρία καί διατείνονται διά στόματος Πατριάρχου Εἰρηναίου ὅτι θά τόν ἀπομονώσουν σέ κελλί στό Πατριαρχεῖο. Ἄκουσον-ἄκουσον!!!

Ὅμως, ὁ λαός μέ τό ἁγνό πατριωτικό καί ὀρθόδοξο αἰσθητήριό του ἀποστρέφεται πιά κρατᾶ πλέον ἀποστάσεις ἀπό τήν Τριανδρία.

Δέν γνωρίζουμε ἄν θά προλάβει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος νά δικαιωθεῖ σέ αὐτήν τήν σύντομή ζωή.

Ὅμως ἕνα γνωρίζουμε: ὅτι ὡς μόνος γνήσιος μαθητής τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου καί ὡς μόνος αὐθεντικός φορέας τῶν διδαχῶν του, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος, ὁ μικρός τήν ὄψη ἀλλά μέγας στό πνευματικό ἀνάστημα, πῆρε τήν θέση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου.

Δέν εἶναι τυχαῖο πού τήν Κυριακή 1 Μαΐου 2010 σύσσωμη ἡ Ἱεραρχία τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνακήρυξε ὡς Ἁγιο τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς.

Καί ἀμέσως ἔτσι δημιουργήθηκε ἕνα κενό: ποιός θά ἔπαιρνε τή θέση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου; Ποιός θά εἶναι ὁ ἑπόμενος ἅγιος;

Τήν ἀπάντηση ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ Ἱεραρχία -πρωτοστατούσης τῆς Τριανδρίας- τήν ἀμέσως ἑπόμενη ἡμέρα, Δευτέρα 2 Μαΐου 2010, "συνταξιοδοτώντας" παράνομα καί ἀντικανονικά, χωρίς στοιχεῖα, χωρίς δίκη, χωρίς ἀπολογία, χωρίς καταδίκη τόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο, τό ἄκακο αὐτό ἀρνί τοῦ Θεοῦ. Τόν ἔστειλαν στήν ἐξορία, τόν ἔστειλαν κατ᾿ οἰκονομίαν Θεοῦ στόν ἴδιο μαρτυρικό δρόμο πού ἀκολούθησε καί ὁ ἅγιος Γέροντάς του π.Ἰουστῖνος.

Πόσο ἆραγε μοιάζουν τά γεγονότα αὐτά μέ τό ἑξῆς ἀπόσπασμα τοῦ Εὐαγγελίου (Ἰω. ια', 47-53):

47 συνήγαγον οὖν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι συνέδριον καὶ ἔλεγον· Τί ποιοῦμεν, ὅτι οὗτος ὁ ἄνθρωπος πολλὰ σημεῖα ποιεῖ;

48 ἐὰν ἀφῶμεν αὐτὸν οὕτω, πάντες πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν, καὶ ἐλεύσονται οἱ Ρωμαῖοι καὶ ἀροῦσιν ἡμῶν καὶ τὸν τόπον καὶ τὸ ἔθνος.

49 εἷς δέ τις ἐξ αὐτῶν Καϊάφας, ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς· Ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν,

50 οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ὑμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται.

51 τοῦτο δὲ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν ὁ Ἰησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους,

52 καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλ' ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν.

53 ἀπ' ἐκείνης οὖν τῆς ἡμέρας συνεβουλεύσαντο ἵνα ἀποκτείνωσιν αὐτόν.

Λοιπόν, ἡ κύρια κατηγορία ἦταν ὅτι ὁ "λωποδύτης Συμεών" ἔκανε κουμάντο στήν Μητρόπολη καί ἔτρωγε χρήματα. Τί ἔχουν νά ποῦν τώρα πού ὁ Ἄρειος Πάγος ἀθώωσε τόν π.Συμεών καί θεώρησε τήν δίωξή του ὡς προσχηματική ;

Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν.

-Πάτερ, τόν προηγούμενο μῆνα, σέ μιά πολύ σημαντική του ἀπόφαση ὁ Ἄρειος Πάγος σᾶς δικαίωσε καί δέν ἐκδοθήκατε στή Σερβία, ὅπου σᾶς κατηγοροῦν γιά διάφορα ζητήματα, ἐκκλησιαστικῆς καί οἰκονομικῆς φύσεως. Πῶς δικαιολογήθηκε ἡ ἀπόφαση αὐτή;

Θά ἤθελα πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά σᾶς εὐχαριστήσω γιατί μοῦ παρέχετε τήν δυνατότητα νά καταθέσω τίς σκέψεις μου στήν φιλόξενη καί ἔγκριτη ἐφημερίδα σας. Μιά ἐφημερίδα πού ὅπως ὁ ἴδιος διαπίστωσα ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι ἐπιμαρτυροῦν, ὑπηρετεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια τήν ἀλήθεια καί τίς διαχρονικές ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀπαντώντας στό πρῶτο σκέλος τοῦ ἐρωτήματός σας θά ἔλεγα ὅτι ἄν κανείς μελετήσει νηφάλια τήν ἀπόφαση τοῦ ἀνωτάτου ἑλληνικοῦ δικαστηρίου θά διαπιστώσει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος ἐνδελεχῶς καί ἐπισταμένως ἐρεύνησε τό φάκελο τῆς δικογραφίας πού μέ ἀφοροῦσε. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά ἐπισημάνω γιά τούς ἔχοντες γνώσεις νομικῆς ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε τήν ὑπόθεσή μου ὡς ἐφετεῖο καί ὄχι ὡς ἀναιρετικό δικαστήριο. Ἔτσι, ἀφοῦ διαπίστωσε σκόπιμες παραλείψεις, στοχευμένες ἀνακρίβειες ἀλλά καί ἀντιφάσεις ἐκ μέρους τῆς σερβικῆς δικαιοσύνης, ἀποφάσισε νά εἰσέλθει στήν οὐσία τῆς ὑποθέσεώς μου, δηλαδή ἐάν ἡ δίωξη ἐναντίον μου ἀφοροῦσε ποινικές πράξεις (κατάχρηση ἐξουσίας, ὑπεξαίρεση ἐκκλησιαστικοῦ χρήματος) ἤ ἦταν προσχηματική καί ἀφοροῦσε τίς θρησκευτικές καί πολιτικές πεποιθήσεις μου.

Τό σύνολο τῶν ἐπισήμων στοιχείων πού κατατέθηκαν στό δικαστήριο ἀλλά κυρίως ἡ ἀκροαματική διαδικασία πού ἀκολουθήθηκε (ἀγορεύσεις δικηγόρων, μαρτυρία Σεβασμιω-τάτου Ἀρτεμίου, ἀπολογία δική μου) ὁδήγησαν τόν Ἄρειο Πάγο ὥστε μέ ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης, ἀβίαστα καί ἀμερόληπτα νά δεχθεῖ τήν δική μου ἄποψη καί ὄχι αὐτήν τοῦ σερβικοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης. Θά ἤθελα σ᾿ αὐτό τό σημεῖο νά ἐξάρω τό σημαντικό ρόλο πού διαδραμάτισε ἡ κατάθεση τοῦ –ὄντως Σεβασμιωτάτου– Ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος μέ χαρακτηριστική ἐνάργεια, σαφήνεια, εὐθύτητα καί εἰλικρίνεια, ἀφοῦ ἐξέθεσε τήν δική του ἄποψη γιά τό ζήτημα πού ἀπασχολοῦσε τό δικαστήριο, ἀπάντησε μέ πληρότητα καί ἐπάρκεια σ’ ὅλες τίς ἐρωτήσεις τῶν δικαστῶν –πού δέν ἦταν λίγες– καί ἔτσι συνέβαλε ἀποφασιστικά στήν ἀνάδειξη τῆς ἀλήθειας.

Ἀκόμη ἐπιτρέψτε μου νά ἐπισημάνω ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ Ἄρειος Πάγος στήν ἀπόφασή του τονίζει ἰδιαιτέρως τήν ταύτιση τῶν θεολογικῶν καί ἐθνικῶν μου ἀπόψεων μέ αὐτές τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου, μιά ἀναγνώριση πού ἦταν ἀναγκαία συνθήκη γιά νά προχωρήσει τό ἀνώτατο αὐτό ἑλληνικό δικαστήριο στήν δόμηση τοῦ σκεπτικοῦ τῆς ἀποφάσεώς του ἀλλά καί ἡ ὁποία ἀναγνώριση μέ τιμᾶ ἰδιαίτερα ὡς πνευματικό τέκνο τοῦ Σεβασμιωτάτου.

Ἀπολύτως δικαιολογημένα ὁ Ἄρειος Πάγος μέ τήν ἀπόφασή του ἀποφαίνεται μέ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο ὅτι τά αἴτια τῆς διώξεως μου εἶναι τά θρησκευτικά καί ἐθνικά φρονήματά μου, οἱ θεολογικές διαφωνίες μου μέ Ἱεράρχες τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἡ δράση μου γιά τήν προστασία τῶν Σέρβων τοῦ Κοσόβου. Σκοπός δέ τῆς δίωξής μου εἶναι ἡ περιέλευσή μου σέ δυσχερῆ θέση προκειμένου νά ἐπιτευχεῖ ἡ καταστολή τῶν ἀντιδράσεών μου καί ἡ δημόσια ἔκφραση τῶν ἀντιθέτων ἀπόψεών μου σέ ζητήματα θεολογικά, θρησκευτικῆς γλώσσας, σέ ζητήματα πού ἀφοροῦν τήν προστασία τῶν Σέρβων στην περιοχή του Κοσόβου, σέ θέματα προστασίας τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν καί μοναστηριῶν στήν ἴδια περιοχή ὡς στοιχείων τῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τοῦ σερβικοῦ λαοῦ, καθώς καί ἡ ἐναντίωσή μου στίς πρωτοβουλίες τῆς ἀλβανικῆς διοίκησης στό Κόσοβο ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑλοποίηση διεθνοῦς προγράμματος γιά τήν ἐπισκευή καί ἀναστήλωση ὀρθοδόξων χριστιανικῶν μνημείων πού καταστράφηκαν κατά τίς συγκρούσεις τοῦ ἔτους 2004.

Συνοψίζοντας διαπιστώνει κανείς ἀβίαστα ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος ἀπέρριψε τό αἴτημα τῶν σερβικῶν ἀρχῶν νά εκδοθῶ στή Σερβία γιά νά δικαστῶ γιά τήν κατηγορία τῆς «κατάχρησης ἐξουσίας», ἀποφαινόμενος ὅτι: α) πρόκειται γιά προσχηματική δίωξη, ὄπισθεν τῆς ὁποίας ὑποκρύπτεται δίωξη πολιτικῶν καί θρησκευτικῶν φρονημάτων, καί ὅτι: β) δέν θά τύχω δίκαιης δίκης στή Σερβία.

-Πῶς νιώθετε καί πῶς τό σχολιάζετε;

Καταρχήν μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου ἔλαβε τέλος γιά μένα μιά ὑπέρ τό τρίμηνον δοκιμασία μου στίς ἑλληνικές φυλακές. Αὐτό ἦταν θά λέγαμε τό πρῶτο, ἁπτό ἀποτέλεσμα. Ἡ ἀπόφαση ἀκόμη ἀναφέρεται στή σερβική κρατική ἔννομη τάξη, ἀλλά εἶναι σαφές ἀπό τό κείμενο ὅτι ἡ εὐθύνη δέν περιορίζεται ἐκεί, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στή Σερβική Εκκλησία. Καί δέν εἶναι καθόλου κολακευτικά γιά τούς ὑπευθύνους ἐν Σερβίᾳ τά ὅσα καταμαρτυρεῖ ὁ Ἄρειος Πάγος.

Ἡ ἀπόφαση ἐκθέτει, ξεσκεπάζει τήν ἐν Σερβίᾳ πολιτική ἡγεσία, τῆς ὁποίας ἡ συνεργασία μέ τήν ἀντίστοιχη ἐκκλησιαστική γιά τήν δημιουργία ὅλης αὐτῆς τῆς σκευωρίας καθώς καί γιά παρόμοιες περιπτώσεις κοινῶν κακῶς ἐννοουμένων «συμφερόντων» ἀποδεικνύεται ἀγαστή. Ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφαση ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι παρόμοιοι διωγμοί ίσως να ακολουθήσουν καί στό μέλλον, ξεσκεπάζοντας ἔτσι τήν κατ᾿ ἐπίφαση δημοκρατικότητα στη Σερβία καί παρουσιάζοντας τό πραγματικό πρόσωπό της, αὐτό τοῦ στυγνοῦ ολοκληρωτισμού, πού κληρονόμησε τελεολογικά ὕστερα ἀπό δεκαετίες ὁλόκληρες σκληροῦ, ἀπάνθρωπου καί ἀδίστακτου ἀθεϊστικοῦ κομμουνισμοῦ.

Συγκεκριμένα τό γεγονός τῆς μή ἐκδόσεώς μου στή Σερβία θά πρέπει νά σηματοδοτήσει σοβαρές ἐξελίξεις στήν δικαστική, πολιτική καί ἐκκλησιαστική ζωή τῆς χώρας μου, τῆς Σερβίας. Ὁ συγκατηγορούμενός μου στήν ὑπόθεση αὐτή, οἰκογενειάρχης μέ δύο παιδιά, ἐπί ἕξι μήνες βρίσκεται κρατούμενος σέ φυλακές ὑψίστης ἀσφαλείας στή Σερβία, ἀδυνατώντας νά δεῖ τό ἀνήλικό παιδί του, ὡσάν νά ἦταν ἕνας φοβερός ἐγκληματίας. Ἡ συζυγός του ἔχει φθάσει στά ὅρια τῆς ἀπελπισίας. Καί ἡ κράτησή του συνεχίζεται ἀπό τόν ἀνώτατο Ἀνακριτή χωρίς νά ὑπάρχουν ἀποδεικτικά στοιχεῖα ἐνοχῆς εἴτε ἐναντίον του εἴτε ἐναντίον μου.

Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ὁ συγκατηγορούμενός μου κ.Σουμποντίτσκι, εἶναι τό ἐξιλαστήριο θύμα, καί ὑφίσταται ὁ δυστυχής ὅσα προετοιμάζονταν καί γιά μένα μετά τήν τυχόν ἔκδοσή μου: μακροχρόνια προφυλάκιση χωρίς στοιχεῖα, ἐξευτελισμός τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, καταρράκωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων... Βεβαίως, ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου θά πρέπει σφόδρα νά προβληματίσει τούς ἐν Σερβίᾳ δικαστικούς λειτουργούς, ὥστε ἐπιτέλους, ἔστω καί τώρα, νά παύσουν τήν καθ᾿ ἡμῶν ἄδικη καί δίχως στοιχεῖα δίωξη, νά ἀπελευθερώσουν τόν ἄνθρωπο αὐτόν πού ἀδίκως κρατεῖται τόσον καιρό σέ ἄθλιες συνθῆκες καί νά ἀναθεωρήσουν τήν ἀξιοπιστία τῶν σημερινῶν μελῶν τῆς ΔΙΣ ὅσον ἀφορᾶ τήν παροῦσα ἤ καί μελλοντικές καταγγελίες ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀντιπάλων τους.

Ἀκόμη, στόν ἐκκλησιαστικό τόμέα, ἡ ποινική δίωξή μου ἦταν ἡ ἀφορμή ἀπομακρύνσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ἀπό τήν Ἐπισκοπή Ράσκας καί Πριζρένης ἤ ἀλλιῶς Κοσόβου καί Μετοχίων. Συνεπῶς, ἐάν ἡ Ἱεραρχία θέλει νά σέβεται τόν ἑαυτό τῆς καί νά ἀποκαταστήσει τό τρωθέν συνοδικό κῦρος της, ὀφείλει νά ἀποκαταστήσει τόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο στήν Ἐπισκοπή Ράσκας καί Πριζρένης ἀπ᾿ ὅπου ἀδίκως ἐξεδιώχθη.

-Λέτε ὅτι ἄλλοι εἶναι οἱ λόγοι τῆς δίωξής σας καί τό ὑπόβαθρό της εἶναι πολιτικό. Μπορεῖτε νά τό ἀποσαφηνίσετε αὐτό;

Ἐπιτρέψατέ μου νά κάνω ἐδῶ μιά ἀναφορά στίς ἀξίες μέ τίς ὁποῖες γαλουχηθήκαμε ἀπό τόν πνευματικό μας πατέρα ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο. Στήν καρδιά μας τό ὑπέρτατο ἀγαθό τῆς Ὀρθοδοξίας πάντοτε συμβάδιζε καί συμβαδίζει μέ μιά ὑγιῆ ἀγάπη καί σεβασμό πρός τό ἔθνος καί τήν Πατρίδα, μέ τήν προσήλωση στήν ἱερά Παράδοση, μέ τόν σεβασμό πρός τήν ἱστορία, τή γλώσσα, τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ ὀρθοδόξου σερβικοῦ λαοῦ. Ὅπως δηλαδή ἰσχύει καί στήν Ἑλλάδα: πατριῶτες ἀποδεικνύονται τελικά μόνον οἱ πιστοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ἐάν κανείς κρατήσει τήν πίστη του, τότε, καί νά χάσει πρόσκαιρα τήν πατρίδα του, κάποια στιγμή θά τήν ξαναβρεῖ. Ὅπως ἔγινε μετά ἀπό 400 χρόνια τουρκοκρατίας στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε μετά 500 χρόνια τουρκοκρατίας στή Σερβία. Ἄν ὅμως χάσει τήν πίστη του προκρίνοντας δῆθεν τήν πατρίδα του, τότε καί τήν πίστη του θά ἔχει χάσει καί κατόπιν θά χάσει ἀναμφίβολα καί τήν πατρίδα του.

Αὐτά ἦταν τό πιστεύω καί ὁ τρόπος ζωῆς ὄχι μόνον τῶν Μοναχῶν τοῦ Κοσόβου, ἀλλά καί ὅλου τοῦ πιστοῦ λαοῦ του, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονταν καί ἔπαιρναν κουράγιο ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ἰδίου τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου. Αὐτό τό γεγονός ὑπῆρξε κάρφος στόν ὀφθαλμό τῶν δυτικῶν (εὐρωπαϊκῶν κυβερνήσεων καί ἡγεσίας τῶν ΗΠΑ) καί δυτικόφιλων Σέρβων καί ἐμπόδιο στά σχέδιά τους γιά ἀνεξαρτητοποίηση τοῦ Κοσόβου. Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι μετῆλθαν κάθε μέσο γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτό τό ἐμπόδιο.

Ἐνδεικτικά θά ἀναφέρω μερικά μόνον παραδείγματα ὅπου φαίνεται καθαρά ἡ μεθόδευση πού ὑπῆρξε ὥστε νά καμφθεῖ ἡ ἰσχυρότερη ἐθνοπολιτική καί θρησκευτική φωνή ἀντίστασης, πού ἦταν καί παραμένει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος.

Α) Καταρχήν, στά μέσα τοῦ Ἰανουαρίου τό 2010 στή πόλη Πεκίου (δυτικό Κοσσυφοπέδιο) σέ μιά ἐπίσημη συνάντηση πού ἀφοροῦσε θέματα ἀσφαλείας, ἕνας ἀξιωματικός τῆς ΚΦΟΡ ἀνήγγειλε στούς συμμετάσχοντες ὅτι εἶναι βέβαιο πώς ὁ Ἐπίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης Ἀρτέμιος σύντομα θά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν θρόνο του καί στή θέση του θά ὀριστεῖ ἄλλος Ἐπίσκοπος, ὁ οποῖος θά εἶναι πιό ἀνοιχτός γιά συνεργασία καί διάλογο μέ τήν Δύση (Julia Gorin, Totalitarianism In Service To The West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324).

Ἐδώ ἀβίαστα ἀναφύονται πολλά ἐρωτήματα. Πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα, πώς ἡ Δύση, στό πρόσωπο τῶν ἀπεσταλμένων της, ἤξερε, ἀκόμα καί πρίν ἀπό τήν ἐκλογή τοῦ νέου Πατριάρχου Εἰρηναίου, ὅτι ὁ Ἀρτέμιος θά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν θρόνο του; ἡ ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου ἔγινε στά τέλη τοῦ Ἰανουαρίου 2010. Εἶναι βέβαιο δέ ὅτι μέ τήν ἐκλογή ἄλλου προσώπου στή θέση τοῦ Πατριάρχου Σερβίας (π.χ. τοῦ συνυποψήφιου γιά τήν Πατριαρχεία παραδοσιακοῦ Ἐπισκόπου Ἐφραίμ) τό θέμα «Ἀρτέμιος» σίγουρα δέν θά εἶχε ξεκινήσει, καί πολύ περισσότερο δέν θά ἐξελισσόταν μέ τέτοιο παράνομο καί βίαιο τρόπο. Συνεπῶς ἡ ἀνάρρηση στό θρόνο τοῦ νῦν Πατριάρχου ἦταν κάτι περισσότερο ἀπό «ἐπιβεβλημένη».

Β) Ἀμέσως μετά τήν ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου Εἰρηναίου, σέ σύντομο χρονικό διάστημα 15-20 ἡμερῶν (ἕως ὅτου ἄρχισε ἡ διαδικασία ἀπομακρύνσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ἀπό τόν θρόνο του), οἱ πρέσβεις τῶν ἰσχυρῶν δυτικῶν κρατῶν σύχναζαν στό Πατριαρχεῖο, προφανῶς γιά νά ἐνθαρρύνουν τό κλίμα γιά τήν ἐπικείμενη φοβερή τομή στή ζωή τῆς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης.

Ἔτσι φθάσαμε στό σημεῖο νά ἐκδιωχθεῖ ὁ Ἀρτέμιος ἀπό τό Κόσοβο καί νά ἀπαγορευτεῖ ἡ ἐπιστροφή καί ἡ διαμονή του στήν Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης. Καί διώκτης δέν ἦταν τό ΝΑΤΟ (οὔτε μέ τούς βομβαρδισμούς τοῦ 1999 δέν ἐπιτεύχθηκε τέτοιο πράγμα) οὔτε τό μουσουλμανικό-ἀλβανικό UCK, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ΔΙΣ καί ὁ Πατριάρχης Σερβίας, οἱ οποίοι ἐκπλήρωσαν εἰς τό ἔπακρο τήν ἐπιθυμία τῶν ὡς ἄνω ἀναφερθέντων. «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. ι΄, 36).

Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ὁ Ἀρτέμιος ἦταν «ὁ κατέχων» καί ὅτι πολλοί ποθοῦσαν ἵνα ὁ Ἀρτέμιος «εκ μέσου γένηται» (Β΄ Θεσ., β΄, 7).

Γ) Μετά τήν ἀνάληψη διοικητικῶν καθηκόντων ἀπό τόν τοποτηρητή ἐπίσκοπο Ἀθανάσιο Γιέφτιτς στήν Ἐπαρχία Ράσκας καί Πριζρένης, ἄλλαξε ἄρδην ἡ πολιτική ὡς πρός τίς σχέσεις μέ τούς Δυτικούς καί τά σχέδιά τους, καθώς καί μέ τούς μουσουλμάνους Ἀλβανούς καί τήν παράνομη κυβέρνηση τους. Βέβαια τό σερβικό κράτος καί ἡ σερβική Ἐκκλησία δέν ἀναγνώρισαν ποτέ ἐπίσημα αὐτήν τήν κυβέρνηση. Στήν πράξη ὅμως ἡ σημερινή πολιτική σερβική ἡγεσία ὁδηγεῖ τίς ἐξελίξεις πρός μία ἤπια ἀναγνώριση τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσόβου...

Σέ αὐτήν τήν μειοδοτική πολιτική βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες (μέ τό ἀζημίωτο;) μιά μικρή ἀλλά ἰσχυρή καί δραστήρια ὁμάδα Ἱεραρχῶν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας (Ἀμφιλόχιος Ραντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἀθανάσιος Γιέφτις, Θεοδόσιος Σίμπαλιτς, Γρηγόριος Ντούριτς...), πού ἐξαιτίας τῆς δίψας τους γιά δόξα καί ἐξουσία προσκολλῶνται στό ἅρμα τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας, κρατικῆς ἤ διεθνοῦς (αὐτῆς πού ὑπολογίζουν ὅτι θά ἐπικρατήσει), ταυτίζονται ἐνσυνείδητα μαζί της καί καθίστανται ὑποχείριά της. Καί ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ μεγάλη ὑποκρισία καί ἀνεντιμότητα πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στόν γενναῖο καί περήφανο σερβικό λαό, ἀλλά καί ἀπό ἐδῶ πηγάζει ἡ δίωξη ὅλων ἡμῶν τῶν ἐκφραζόντων δημοσίως μέ ἔργα καί λόγια ἀντίθετη πολιτική ἄποψη στήν ἐφαρμοζόμενη μειοδοτική πολιτική τῆς σερβικῆς κυβέρνησης καί ἡγεσίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀνέκαθεν ἡ μερίδα αὐτή τῶν Ἱεραρχῶν ἀναμιγνυόταν ἐνεργά στά παιχνίδια ἐξουσίας κάθε εἴδους (πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς), ὄχι βέβαια γιά κάποιο ὄφελος τοῦ ποιμνίου, ἀλλά γιά προσωπικό, κακῶς ἐννοούμενο, συμφέρον.

Ὁ πόθος γιά τήν δόξα ὥθησε αὐτούς τούς Ἱεράρχες νά ἐπιθυμήσουν τήν προσωπική καταξίωση καί προβολή περισσότερο ἀπό τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Βλέπετε, ὁ ταπεινός Ναζωραῖος δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει τήν ἀνθρώπινη ματαιοδοξία τους· καί ἔτσι ὑπέπεσαν στούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου. Ἔτσι ἔγινε αὐτό πού πάντα γίνεται ὅταν κάποιος δέν ἔχει ἁγνά κίνητρα καί ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί δέν ἔχει τήν ἐλπίδα του σέ Αὐτόν. Μεταβάλει προσωπεῖο ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις. Ἀνέριστος πνευματικά, κλίνει πάντα στό πλευρό τῶν ἰσχυρῶν. Στά ἑλληνικά ὑπάρχει ἡ πολύ ταιριαστή ἔκφραση «ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος»...

Γιά νά δεῖτε πῶς αὐτοί πολιτεύονται θά ἀναφέρω τό ἑξῆς: παλαιότερα, ἐπί Μιλόσεβιτς, ἡ στάση τῶν περισσοτέρων ἀπό αὐτούς ἦταν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀντιδυτική, ὅπως ἦταν καί ἡ κρατική γραμμή. Στή συνέχεια ὅμως ἡ πρώην Γιουγκοσλαβία ἔχασε τόν πόλεμο τόσο μέ τίς ἀποσχισθεῖσες περιοχές τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, ὅσο καί μέ τό ΝΑΤΟ τό 1999. Καί τότε τί ἀκολούθησε; Οἱ μερίδα αὐτή τῶν Ἱεραρχῶν, ἴσως ἀπειλούμενοι ἀπό τό ΝΑΤΟ (βλέπε ὁμιλία Κόσαρα Γκαβρίλοβιτς, http://thriskeftika.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html), ἴσως δελεαζόμενοι ἀπο διάφορες «προσφορές», ἴσως πάλι ἁπλῶς ἐπειδή αὐτό θεωρησαν ὅτι ἦταν τό προσωπικό τους συμφέρον (πράγμα πού κατ᾿ ἐμέ εἶναι καί ἡ πιθανότερη ἐξήγηση), πέταξαν τό προσωπεῖο τοῦ ἐθνικιστῆ καί φόρεσαν τό προσωπεῖο τοῦ διεθνιστῆ, τοῦ κοσμοπολίτη, τοῦ πολιτισμένου εὐρωπαίου. Σφιχταγκάλιασαν τό ἅρμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἄρχισαν νά κηρύττουν νέον θεό, τήν νομοτελειακή ὑποτέλεια στήν παγκοσμιοποίηση.

Πρεσβεύουν πλέον τήν θέση ὅτι πρέπει να δεχτούμε τήν πραγματικότητα, εφόσον ήδη τά πιο ισχυρά κράτη του κόσμου έχουνε αναγνωρίσει τήν ανεξαρτησία τοῦ Κοσόβου. Ἡ συμβουλή αὐτῶν καί τῶν ὁμοίων τους πρός τό ἔθνος συμπίπτει μέ αὐτήν ἕλληνα πολιτικοῦ καί εἶναι ἡ ἑξῆς: «Εἶναι καλύτερα νά ἔχουμε μερικά στρέμματα γῆς λιγότερα ἀπό ἐκεῖνα πού μᾶς ἀνήκουν, καί νά κοιμόμαστε τά βράδια ἥσυχοι καί ἀσφαλεῖς, παρά νά ἔχουμε ὅτι μᾶς ἀνήκει καί νά μήν μποροῦμε νά κλείσουμε μάτι ἀπό τόν κίνδυνο κάποιας ξαφνικῆς ἐπίθεσης κακόβουλων γειτόνων ἐναντίον μας.» Ὅμως, ὅπως ξέρετε πολύ καλά, ἔτσι σκέφτονται καί δροῦν οἱ ἐθνικοί μειοδότες. Καί προδότες στίς μέρες μας ὑπάρχουν ἄφθονοι, καί μάλιστα σέ ὑψηλά πόστα.

Οἱ Ἱεράρχες αὐτοί τῆς Σερβίας σήμερα ἔχουν καταστεῖ φερέφωνα τῆς Δύσεως... Ἀπό τότε μάλιστα πού ἀνέβηκε ἡ φιλοδυτική κυβέρνηση τοῦ Μπόρις Τάντιτς στήν ἐξουσία, οἱ συγκεκριμένοι συναγωνίζονται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα μέ τό Κράτος ποιός θά φανεῖ πιό ἀρεστός στούς δυτικούς, ποιός θά ἐκπληρώσει πιό γρήγορα καί πιό δουλικά τά θελήματα τῆς Δύσεως εἴτε αὐτή λέγεται ΝΑΤΟ, εἴτε ΗΠΑ, εἴτε ΕΕ, εἴτε ... πάπας.

-Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τῶν Σέρβων στό Κόσοβο καί στά Μετόχια σήμερα;

Ὁ πιστός λαός τῶν Σέρβων τοῦ Κοσσόβου καί Μετοχίων ἀναζητᾶ τόν ποιμενάρχη του καί αἰσθάνεται προδομένος ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἐνέργειες τῆς Τριανδρίας καί τῆς σημερινῆς σερβκῆς κυβέρνησης. Ἀναζητᾶ τόν πνευματικό του πατέρα, τό στήριγμα καί τήν ἀπαντοχή του, μετά τόν Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους στούς ὁποίους καθημερινά μέ πιστή καταφεύγει. Εἶναι ὅπως τό μικρό παιδί πού κλαίει ὅταν χαθεῖ ἀπό τά μάτια του ἡ ἀγαπημένη του μητέρα· ἔτσι καί ὁ λαός τοῦ Κοσόβου θρηνεῖ γοερᾶ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ γνήσιου πνευματικοῦ του πατέρα, αὐτοῦ πού πατρικά μοιραζόταν τόν καθημερινό πόνο καί τήν ἀγωνία του μαζί του. Τώρα ποιός θά στηρίξει αὐτόν τόν λαό;

Σᾶς πληροφορῶ ὅτι στόν τόπο ὅπου ἡ ΔΙΣ τῆς ΣΟΕ ἐξόρισε οὐσιαστικά τόν Σεβασμιώτατο, στή Μονή τοῦ Σισάτσοβατς, συρρέουν χιλιάδες πιστοί Σέρβοι, ὑπό τύπον προσκυνήματος σχεδόν, γιά νά πάρουν τήν εὐχή τοῦ πολυπόθητου πνευματικοῦ τους ἡγέτου. Μάλιστα, δέν προσέρχονται μόνον Σέρβοι τοῦ Κοσόβου, ὄχι μόνον οἱ κατατρεγμένοι ἀπό τήν Τριανδρία μοναχοί, ἀλλά καί πιστοί Σέρβοι ἀπό ὅλες τίς γωνιές τῆς Σερβίας, ἀκόμη καί ἁπλοί πατριῶτες πού δέν ἔχουν ἴσως τόση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, ὅμως βλέπουν ὅτι μόνον ὁ Ἀρτέμιος τούς ἔλεγε τήν ἀλήθεια καί τήν ὑποστήριζε σθεναρά ἕως τέλους.

Οἱ Σέρβοι τοῦ Κοσόβου ζοῦν μέσα σέ μιά καθημερινή ἀγωνία καί ἀνασφάλεια. Ἐπί Ἀρτεμίου, ἡ Μητρόπολη Κοσόβου καί Μετοχίων ἔπαιζε ἕναν ἐθναρχικό ρόλο στήν περιοχή ὡς τελευταῖα ὀργανωμένη παρουσία τοῦ σερβισμοῦ στήν περιοχή καί συσπείρωνε τόν κόσμο κυρίως γύρω ἀπό τά μοναστήρια καί τόν ἐμψύχωνε. Πέρα ἀπό τό ποιμαντικό καί πνευματικό ἔργο της, ἐξασκοῦσε καί τεράστιο κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο μέ τά ἐκτεταμένα συσσίτια καί παρεῖχε οὐσιαστική βοήθεια στόν κόσμο. Ἐκτός αὐτῶν, σέ καθε περίπτωση ἄδικης συμπεριφορᾶς ἐκ μέρους εἴτε τῶν Ἀλβανῶν εἴτε καί τῆς ἴδιας τῆς ΚΦΟΡ, διαμαρτυρόταν ἔντονα καί ἔκανε οὐσιαστικές παρεμβάσεις σέ ὅλα τά διεθνῆ ὄργανα, μέ σκοπό τήν προστασία τῶν Σέρβων καί τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων μνημείων σύμφωνα μέ τό ψήφισμα 1244 τοῦ ΟΗΕ. Τέλος δέν συνεργαζόταν μέ Ἀλβανούς τοῦ ψευδοκράτους.

Κάτι τέτοιο ἦταν ἀδιανόητο ἐπί Ἀρτεμίου, ὁ οποῖος ἀρνεῖτο νά ἀναγνωρίσει τούς ἐκπροσώπους τῶν δυτικῶν πρεσβειῶν στήν Πρίστινα ὡς πρέσβεις, συνεπής στίς ἐπίσημες ἀποφάσεις τοῦ σερβικοῦ κράτους καί τῆς σερβικῆς Ἐκκλησίας νά μήν ἀναγνωρίσουν τό παράνομο κράτος τοῦ Κοσόβου. Ἐπίσης ἀρνεῖτο νά ἀναγνωρίσει ἀκόμη καί τούς ἐπισήμους ἐκπροσώπους τῶν κρατῶν αὐτών στήν Πρίστινα, τά ὁποῖα κράτη ἀμέσως μετά τήν ἀναγνώριση τῆς παράνομης ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσόβου ἀνεβίβασαν τίς ἀντιπροσωπεῖες τους στήν Πρίστινα σέ ἐπίπεδο πρεσβειῶν. ἡ Ἑλλάδα δέν ἔπραξε κάτι τέτοιο ἀλλά διατηρεῖ τό Ἑλληνικό γραφεῖο συνδέσμου στήν Πρίστινα. Ἀρνεῖτο ἀκόμη νά συνεργαστεῖ μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ΝΑΤΟ στόν τομέα τῆς σύστασης τοῦ νέου κράτους τοῦ Κοσόβου. Ἀρνεῖτο νά προβεῖ σέ θυρανοίξια ναῶν ἀνακαινισμένων μέ συμμετοχή τῶν μουσουλμάνων Ἀλβανῶν καί μέ τά χρήματά τους (πράγμα τό ὁποῖο ἀνοίγει τόν δρόμο γιά ταχεῖα καί βέβαιη ἀναγνώριση-σφετερισμό τῆς σερβικῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς στό Κοσσυφοπέδιο ὡς «κοσοβάρικης-ἀλβανικῆς» κ.ο.κ.)

Ἔτσι μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου καί πρίν ἀκόμη ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ ΔΔ τῆς Χάγης, ἤδη εἶχε ἀρχίσει νά διαμορφώνεται μιά ἐντελῶς διαφορετική συμπεριφορά τῶν ἐκπροσώπων τῆς ΣΟΕ στή Μητρόπολη Κοσόβου καί Μετοχίων ἀπέναντι στίς ἐπιταγές τῆς Δύσεως, ὅπως προαναφέραμε.

1) ἡ ἐπιδοκιμασία ἀπό τήν Δύση αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς στάσεως τῶν διοικητικῶν ὀργάνων τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας δέν ἄργησε νά ἔρθει, καί τόν Ἰούνιο τοῦ 2010 ὁ εἰδικός ἐντεταλμένος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἔνωσης στό Κοσσυφοπέδιο Pieter Feith (τοῦ ὁποίου ἐπίσημο καθῆκον εἶναι ἡ βοήθεια στήν σύσταση τοῦ νέου κράτους τοῦ Κοσόβου καί ἡ προώθηση τῆς ἀνεξαρτησίας του, μέ ἐπιστράτευση δυτικῶν χρημάτων, γνώσεων καί προσωπικοῦ) χαιρέτησε τήν ἀλλαγή στάσεως τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στό θέμα τοῦ Κοσσυφοπεδίου. Μιλώντας γιά τήν κατάσταση στό Κοσσυφοπέδιο ἐνώπιον τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου τήν Τρίτη 22-6-2010 ὁ Φέϊθ δήλωσε: «Ἡ ἀλλαγή τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας καί ἡ μετάβαση πρός μιά περισσότερο μετριοπαθή προσέγγιση στό θέμα τοῦ Κοσσυφοπεδίου εἶναι ἐπίσης μιά ἄλλη θετική ἐξέλιξη» (http://www.eusrinkosovo.eu/?id=20&n=39).

2) Δέν πρέπει νά παραθεωρηθεῖ καί τό γεγονός ὅτι ἡ ΕΕ ἐνθαρρυμένη ἀπό τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ξεκίνησε καινούργιες πρωτοβουλίες καί ἐνέτεινε τίς ὑπάρχουσες στόν τομέα προστασίας τῆς σερβικῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομίας στό Κόσοβο καί τά Μετόχια. Κυριάρχο στοιχεῖο αὐτῶν εἶναι ἡ συμμετοχή βέβαια τῶν μουσουλμάνων Ἀλβανῶν καί ἡ ἀνάδειξη τους σέ βασικούς παράγοντες σέ ἕναν τόσο εὐαίσθητο καί κρίσιμο τομέα, μέ ταυτόχρονη περιθωριοποίηση τῶν σερβικῶν θεσμῶν καί γνώσεων. Σύμφωνα μέ μιά τέτοια νέα πρωτοβουλία ὁ ἐκπρόσωπος τῆς ΕΕ κ.Μοσχόπουλος(Ἕλληνας, δυστυχῶς), ὁ καί ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στήν Πρίστινα, θά μεσολαβεῖ καί θά συντονίζει τίς ἐνέργειες τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως τῆς Πρίστινας καί τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ἀναφύονται νέα ἐρωτήματα: Γιατί δέν συμμετέχει σ΄ αὐτή τήν πρωτοβουλία ἡ σερβική κυβέρνηση, ἀφοῦ πρόκειται γιά σερβική κληρονομία στό σερβικό ἔδαφος; Γιατί δέχτηκε αὐτήν τήν πρωτοβουλία ἡ Σερβική Εκκλησία;

-Πάτερ τί μέλλον βλέπετε νά προδιαγράφεται γιά τούς Σέρβους στό Κόσοβο;

Τά πρῶτα δείγματα γραφῆς τῆς φιλοδυτικῆς κυβέρνησης τῆς Σερβίας εἶναι τά ἀκόλουθα: Μετά τήν ἀπόφαση τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης ὁ πρόεδρος τῆς Σερβίας Boris Tadic στήν ἀγόρευσή του ἐνώπιον τοῦ σερβικοῦ Κοινοβουλίου ἔστειλε τό μήνυμα ὅτι ἐπ΄ οὐδενί λόγῳ δέν πρέπει νά ἔλθουμε σέ σύγκρουση μέ τίς μεγάλες Δυνάμεις. Και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε την απόσπαση 15% του σερβικού κρατικού εδάφους, και μάλιστα του πιο συμαντικού και λίκνου του σερβικού κράτους, ώστε να μην έλθουμε σε σύγκρουση με τις μεγάλες δυνάμεις, εμείς είμαστε πρόθυμοι να το κάνουμε, εἶπε ὁ Tadic. Και γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες δυνάμεις το θέλουν και το ζητούνε επίμονα από την Σερβία εδώ και χρόνια.

Μετά ἀπό μερικές μέρες ἡ Σερβία ἔστειλε στόν ΟΗΕ τήν πρόταση Ψηφίσματος (Resolution) πού ἀφορᾶ τό Κοσσυφοπέδιο μέ ἀφορμή τήν ἀπόφαση τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, μέ τήν ὁποία δέχεται τήν γνώμη τοῦ ΔΔ καί προτείνει στόν ΟΗΕ νά καλέσει τίς δύο πλευρές (τήν Σερβία δηλαδή καί τό Κόσοβο) νά βροῦν λύση κοινά ἀποδεκτή! Η Σερβία με αυτήν την πράξη αναγνωρίζει ότι το Κόσοβο είναι μια άλλη οντότητα, κάτι άλλο από την ίδια, δηλαδή εμμέσως πλήν σαφώς αναγνωρίζει την ύπαρξη του ψευδοκράτους του Κόσοβου και του δίνει την ποθητή νομιμότητα, την οποία κανείς εκτός της Σερβίας δεν μπορεί να του προσδώσει.

Ὅσον ἀφορᾶ τήν ΣΟΕ, δέν πρέπει νά διαφύγει τῆς προσοχῆς μᾶς τό γεγονός ὅτι ὁ Πατριάρχης καί ἡ ΔΙΣ ὄρισαν ὅτι τήν ἡμέρα πού ἐπρόκειτο νά ἀνακοινωθεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ ΔΔ στίς 17:00 νά χτυπήσουν γιά 5 λεπτά ὅλες οἱ καμπάνες στήν χώρα καί στή συνέχεια νά γίνει Παράκληση γιά καλή ἔκβαση τοῦ ζητήματος. ἡ ἀνταπόκριση τοῦ λαοῦ ἦταν μηδαμινή. Ἐπί παραδείγματι στόν τεράστιο καθεδρικό ναό τοῦ Ἁγίου Σάββα στό Βελιγράδι, ὅπου πρωτοστάτησε ὁ Πατριάρχης Εἰρηναῖος, συγκεντρώθηκαν μόνον ἑκατό (100) ἄτομα. Μά ποιός θά ἐλάμβανε σοβαρά τήν πρόσκληση γιά Παράκληση τήν ἡμέρα τῆς ἀνακοινώσεως, βλέποντας ὅλες τίς ὑποχωρήσεις τῆς ΔΙΣ στό θέμα τοῦ Κοσόβου καί τῶν Μετοχίων μέχρι ἐκείνη τή στιγμή; τό παράξενο ἐπίσης εἶναι ὅτι ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἀνακοινώσεως τῆς ἀποφάσεως οὔτε ὁ Πατριάρχης οὔτε ἡ ΔΙΣ δέν ἔκαναν καμμία δήλωση μέ τήν ὁποία νά σχολιάσουν τήν προκειμένη ἀπόφαση.

Ἡ ἀπόφαση τοῦ ΔΔ ἦταν μιά ὁλοκληρωτική ἦττα καί ἕνας ἐθνικός ἐξευτελισμός. τό λάθος τῆς προσφυγῆς τῆς Σερβίας στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης, τό ὁποῖο καί ἐπισήμαιναν πολύ ἐπιφανεῖς εἰδικοί, ἦταν φανερό ἀπό τήν ἀρχή. Ὅμως ἡ προσωπική μου ἄποψη εἶναι ὅτι ἡ προσφυγή τῆς Σερβίας ἦταν μιά ἐσκεμμένη ἐκ μέρους τῆς σερβικῆς κυβερνήσεως πράξη, ὥστε μέ τήν ἔκδοση ἀρνητικῆς ἀποφάσεως αὐτή νά ἀποποιηθεῖ τῶν εὐθυνῶν τῆς ἀπέναντι στό μεῖζον ἐθνικό θέμα τοῦ Κοσόβου. Καί φυσικά, ὅταν κάποιος ξεκινᾶ μέ αὐτήν τήν ἠττοπαθῆ προοπτική, δέν πρόκειται καθόλου νά ὑποστηρίξει τά δίκαιά του, ἀλλά ἀντίθετα θά τά ὑπονομεύσει.

Ἡ προσωπική μου αὐτή ἄποψη τεκμηριώνεται ἀπό τά ἀκόλουθα γεγονότα. ἡ γραμμή πού ἀκολουθεῖται ἀπό τούς νῦν ἐκπροσώπους τῆς ΣΟΕ στό Κοσσυφοπέδιο καί τά Μετόχια μετά καί τήν ἀπόφαση τῆς Χάγης, μεταξύ ἄλλων, κατέστη ἔτι περισσότερο μειοδοτική καί περιλαμβάνει:

1) Συναντήσεις μέ τούς ἐκπροσώπους τῶν δυτικῶν πρεσβειῶν στήν Πρίστινα, ἀποδεχομένων τῶν ἐκπροσώπων τῆς ΣΟΕ τήν ἰδιότητα τοῦ πρέσβεως στό ψευδοκράτος τοῦ Κοσόβου.

2) Συναντήσεις μέ ἀλβανική διοίκηση τοῦ Κοσόβου. Ἁπτό παράδειγμα εἶναι οἱ συναντήσεις τοῦ τοποτηρητή Ἀμφιλοχίου Ράντοβιτς μέ τόν Ilber Hisa, ὁ ὁποῖος εἶναι μέλος τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως τῆς Πρίστινας, ὑπεύθυνος γιά τήν ἐνσωμάτωση τοῦ βορείου μέρους τοῦ Κοσσυφοπεδίου (τό ὁποῖο βρίσκεται ἀκόμα ὑπό τόν ἔλεγχο τῶν Σέρβων) στό θεσμικό σύστημα τοῦ ψευδοκράτους τοῦ Κοσόβου. Ὁ μουσουλμάνος Hisa ἦρθε στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιοῦ στό Vucitrn τήν ἡμέρα τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιοῦ στίς 20-8-2010 καί συμμετεῖχε ἐπίσημα στήν ἑορτή. Αὐτό σημαίνει, βέβαια, ὅτι δέν ἦρθε τυχαίως, ἀλλά ἦταν προσκεκλημμένος. Τέτοια πράγματα ἦτο ἀδιανόητα ἐπί Ἀρτεμίου.

Σημειωτέον ὅτι ὁ ναός αὐτός κάηκε τόν μάρτιο τό 2004, καί συναριθμήθηκε στό πρόγραμα ἀναστηλώσεως πού ἐκτελεῖτο ἀπό μουσουλμάνους, μέ εὐλογία τῆς Τριανδρίας (Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἀθανάσιος Γιέφτιτς), καί μέ ἐνεργή συμμετοχή τοῦ Ἐπισκόπου Θεοδοσίου καί ἱερομονάχου Σάββα Γιάνιτς τῆς Μονῆς Ντέτσανι. Ἡ ἐκτίμηση τῶν εἰδικῶν εἶναι ὅτι ἡ ποιότητα τῶν ἔργων σ΄ ὅλους τούς ναούς πού ἀναστηλώνονται σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα Memorandum τῆς ΕΕ εἶναι ἀπαράδεκτη. Μάλιστα ὁ ναός τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ εἶναι τό χειρότερο δεῖγμα τοῦ προγράμματος αὐτοῦ, οἱ δέ εἰδικοί τό ἔχουν ἐπισημάνει ἀρκετές φορές σέ ἐκθέσεις καί ἀναφορές τους. Αὐτές οἱ ἐκθέσεις, βέβαια, ἀπερρίπτοντο ἐκ μέρους τῆς Τριανδρίας.

Τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ Hisa στήν ἐκκλησία στό Vucitrn καί τήν συνάντηση του μέ τόν Ἀμφιλόχιο τά ἀλβανικά ΜΜΕ τήν προέβαλαν ἰδιαιτέρως...

3) Τίς ἴδιες μέρες ἡ ἀλβανική ἀστυνομία KPS (Kosovo Police Service) ἀρχίζει νά ἀναλαμβάνει τήν προστασία τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων μνημείων, διαδεχόμενη σέ αὐτόν τόν τόμέα τήν ΚΦΟΡ (πού εἶχε ἀναλάβει τήν προστασία τους ἕως τώρα). Ἀκολούθησαν οἱ δηλώσεις ἀπό τή Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης ὅτι ἡ Σερβική Ἐκκλησία δέν συνευδοκεῖ σέ μιά τέτοια ἐξέλιξη καί δέν εἶχε ποτέ συνεργασία μέ τήν KPS. Αὐτό εἶναι χονδροειδές ψεῦδος, διότι γνωρίζουμε ὅτι μέ πρόσκληση τῆς Μονῆς Ντέτσανι, (διάβαζε ἐπίσκοπο Θεοδόσιο Σίμπαλιτς Σάββα Γιάννιτς, καί φυσικά ευλογία τῆς ΔΙΣ) ἡ KPS ἀνέλαβε τά περασμένα χρόνια τήν προστασία τῶν σερβικῶν ἐκκλησιῶν πού ἀναστηλώνονταν σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα Memorandum.

4) Ἄλλο δεῖγμα ἀλλαγῆς στάσεως εἶναι ἡ συμμετοχή τῶν κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης (συγκεκριμένα Ἱερομονάχων καί Μοναχῶν τῆς Μονῆς Ντέτσανι) στίς 29-7-2010 στήν Πριζρένη σέ διαθρησκειακή συνάντηση μέ ἀναποφεύκτες συμπροσευχές μέ μουσουλμάνους, παπικούς... μέ τήν εὐλογία τοῦ Τοποτηρητοῦ κλπ.

Συνοψίζοντας ὅλα τά προηγούμενα φρονῶ ὅτι ἄν δέν ληφθοῦν ἄμεσα μέτρα ἀπό τήν ΣΟΕ ἀλλά καί ἀπό τήν Σερβική Πολιτεία, ὥστε νά ἀποκατασταθεῖ ἡ κανονική τάξη στήν Μητρόπολη Ράσκας καί Πριζρένης μέ τήν ἐπάνοδο τοῦ κανονικοῦ Μητροπολίτου κ.Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐξέχουσα ἡγετική μορφή τοῦ σερβικοῦ πατριωτισμοῦ καί γνήσιος φορέας τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως (τῶν μόνων στοιχείων πού μποροῦν νά ἀναχαιτίσουν τόν ἐξαλβανισμό τοῦ Κοσσυφοπεδίου) τότε, πολύ φοβᾶμαι ὅτι τό Κόσοβο πολύ σύντομα θά ἀποτελέσει ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς Μεγάλης Ἀλβανίας μέ ὅσα δεινά συνεπάγεται αὐτό γιά τούς Σέρβους τοῦ Κοσόβου καί τήν σερβική πολιτιστική κληρονομιά. Ἐπίσης εἶναι βέβαιο ἀπό ἀσφαλεῖς πληροφορίες πού ἔχω στή διάθεσή μου ὅτι, δυστυχῶς, τά κέντρα τῆς Δύσεως σχεδιάζουν τήν δημιουργία ἀνεξάρτητης-αὐτόνομης «Κοσοβαρικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», πού δέν θά ἔχει καμιά σχέση μέ τήν Σερβική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καί ἔτσι δέν θά ὑπάρξει ποτέ πιά δρόμος ἐπιστροφῆς καί συνένωσης τοῦ Κοσόβου μέ τήν μητέρα Σερβία.

-Οἱ διώξεις δέν ἀφοροῦσαν μόνον ἐσάς ἀλλά καί τόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο καί ὅλους τούς Μοναχούς τοῦ Κοσόβου πού τοῦ συμπαραστάθηκαν. Ποιά εἶναι ἡ σημερινή κατάσταση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν;

Καταρχήν ὁ Σεβασμιώτατος βρίσκεται σήμερα ἐξορισμένος στή Μονή Σισάτσοβατς, ὕστερα ἀπό τήν παράνομη χωρίς δίκη ἀπομάκρυνσή του. Οἱ κανόνες (πζ΄ ἐν Καρθαγένῃ, ιστ΄ τῆς Πρωτοδευτέρας, α΄ Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας) ἀπαγορεύουν ρητῶς τήν ἀπομάκρυνση ἐπισκόπου ἀπό τήν ἐπισκοπή του ἄνευ δίκης, καταδίκης καί καθαιρέσως. Κατάφερε ὅμως ἡ Τριανδρία καί ἐξοβέλισε τόν πράο, ταπεινό καί ὑπάκουο ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο ἐκτός τῆς Ἐπισκοπῆς του χωρίς δίκη. Διότι ἄν γινόταν δίκη ἆραγε ποιός θά βρισκόταν νά τόν καταδικάσει; Ἕνα ἐπισκοπικό δικαστήριο πρέπει νά ἀπαρτίζεται ἀπό τουλάχιστον δώδεκα ἀρχιερεῖς (ιβ΄ ἐν Καρθαγένῃ). Τό δέ δευτεροβάθμιο ἀπό ἄλλους δώδεκα. Ἀνάμεσα στούς δικαστές σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες δέν πρέπει νά συμπεριλαμβάνονται ἐγνωσμένοι διῶκτες του, πού δημοσίως ἐκφράστηκαν ἀρνητικά ἤ συμμετεῖχαν σέ ὁποιοεσδήποτε ἐπιτροπές ἐλέγχου. (Ἐπίσκοποι Ἀθανάσιος Γιέφτις, Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἰωαννίκιος, Γρηγόριος Ἐρζεγοβίνης) Κι ὅμως στήν ὑπόθεση του Ἀρτεμίου οἱ κατήγοροι ὑπῆρξαν καί οἱ πρωτεργάτες τῆς ἀπομακρύνσεως, χωρίς δίκη, χωρίς στοιχεῖα, χωρίς δυνατότητα ἀπολογίας. Ἄν καταπέσει μιά κατηγορία, δέν ἐξετάζονται οἱ ὑπόλοιπες (ρλ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ). Καί ὁ Σεβασμιώτατος ἀπεμακρύνθη κυρίως καί ἐξαιτίας τοῦ «λωποδύτη» Συμεών. Ὅμως ὁ Ἄρειος Πάγος ἀθώωσε τόν Συμεών, ἐνῶ μέχρι καί σήμερα, μετά ἀπό ἑπτά (7) μήνες δέν ἔχει ἀπαγγελθεῖ κατηγορία οὔτε ἐναντίον μου οὔτε ἐναντίον τοῦ κρατουμένου κ.Σουμποντίσκι ἀπό τόν Ἀνακριτή τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῆς Σερβίας, ὥστε νά ὁριστεῖ καί τακτική δικάσιμος. Ἄρα κατέπεσε ἡ πρώτη καί σημαντικότερη κατηγορία. Ἑπομένως δέν θά πρέπει πλέον νά ἐφαρμοσθεῖ ὁ ρλ΄ Ἱερός Κανών τῆς ἐν Καρθαγένῃ ἀλλά καί ὁ στ΄ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ὁρίζει ὅτι ἄν ἡ κατηγορία κατά ἐπισκόπου δέν ἀποδεχθεῖ, τότε πρέπει ὁ κατήγορος ἤ οἱ κατήγοροι νά ὑποστοῦν τό ἐπιτίμιο πού θά ἐπεβάλετο στόν κατηγορούμενο, ἄν αὐτός ἀποδεικνυόταν ἔνοχος;

Σήμερα ὁ «συνταξιοῦχος» Ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος βρίσκεται φτωχός χωρίς σύνταξη(!), ἀλλά συντηρεῖται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Σᾶς πληροφορῶ ὅτι δέν εἶναι λίγοι οἱ Ἐπίσκοποι πού τοῦ τηλεφωνοῦν καί τοῦ συμπαραστέκονται καί τοῦ ἐκφράζουν τήν ἀγάπη τους. Ὁ δέ πιστός λαός συρρέει κατά χιλιάδες γιά νά πάρει τήν εὐχή τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ ἁγίου, γνησίου πνευματικοῦ υἱοῦ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβις, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἀκολουθεῖ τήν ἴδια μαρτυρική ὁδό τελείωσης τοῦ ἁγίου πατρός του, τήν ἐξορία. Οἱ δέ ἀντίπαλοί του «διαπρίονται ταῖς καρδίαις αὐτῶν» βλέποντες ὅτι ἡ πονηρία τους γύρισε στήν κεφαλή τους καί ἀποδύονται πλέον σέ συγγραφή πολυσέλιδων λιβέλλων προσπαθώντας νά ἀποδείξουν εἴτε τήν θεολογική του ἀνεπάρκεια εἴτε τίς δῆθεν ἐκκλησιολογικές του ἀποκκλίσεις ἀποδεικνύοντας ὅμως ἔτσι περίτρανα τήν δική τους ἀνεπάρκεια, μιά πού βάζουν στό στόμα του λόγια πού ποτέ δέν εἶπε καί στό ἐνεργητικό του πράξεις πού ποτέ δέν ἔκανε. Ἤθελαν νά ἀποκόψουν τόν Ἀρτέμιο ἀπό πνευματικό πατέρα τοῦ Κοσόβου καί τῶν Μετοχίων, καί τόν κατέστησαν ἄθελά τους πνευματικό πατέρα, ἡγέτη καί ἐθνάρχη ὁλόκληρης τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ σερβικοῦ ἔθνους ἐν γένει!

Ὅσον ἀφορᾶ τούς μοναχούς, πάνω ἀπό ἑκατό (100) πιά μοναχοί καί μοναχές έχουνε εγκαταλείψει τά μοναστήρια τους, τους τόπους διαμονής τους. Ακόμη καί σήμερα, 7 μήνες μετά τήν απομάκρυνση τοῦ Σεβ. Ἀρτεμίου, φεύγουν μοναχοί ἀπό τούς τόπους τῆς μετανοίας τους εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας. Κύρια αἰτία, ἀλλά ὄχι μοναδική, γιά νά καταφύγουν σέ μιά τέτοια διαμαρτυρία ἦταν ἡ ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ μέ τήν ὁποία ἀπαγορεύθηκε στόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο νά ἀσκεῖ πλέον καθήκοντα πνευματικοῦ στούς μοναχούς τῆς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μοναχούς εἶχαν χειροθετηθεῖ ἀπό τόν ἴδιο καί ἦταν δικά του πνευματικά τέκνα. Μία τέτοια ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχου καί τῆς ΔΙΣ, ἡ ὁποία στήν οὐσία ἰσοδυναμεῖ μέ καθαίρεση, δέν βασίζεται στούς ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί δέν ἔγινε ποτέ ἀποδεκτή ἀπό τούς μοναχούς, τούς τεθραμμένους μέσα στό πνεῦμα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης παρά τούς πόδας τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ καί ἰατροῦ τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν Ἐπισκόπου Ἀρτεμίου. Ἄλλωστε ἡ ἁγιοπνευματική παράδοση ἔχει πλεῖστα ὅσα τέτοια παραδείγματα ἀφοσιώσεως στόν πνευματικό πατέρα. Καί πῶς θά ἦταν δυνατόν ἄνθρωποι προικισμένοι μέ τό ἐκ Θεοῦ τιμιώτερο δῶρο, τό αὐτεξούσιο, νά καταπατήσουν τή συνείδησή τους συνεργαζόμενοι μέ τούς παρανομοῦντας ἀρχιερεῖς;

Καί σάν νά μή ἔφθανε αὐτό, ὁ ἴδιος τοποτηρητής Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς συνιστοῦσε τόν ἑαυτό του σέ κάποιους μοναχούς νά τόν ἀποδεχθοῦν ὡς νέο πνευματικό τους (σά νά λέει ὁ δήμιος μέ τά χέρια γεμάτα αἷμα ἀπό τή σφαγή τοῦ πατέρα πρός τά ὀρφανευμένα παιδιά: «ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς ἐμένα θά ἔχετε ὡς πατέρα»!) ἐμποδίζοντας ἐπίσης τήν κανονική ἀπόλυσή τους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι γνωστό ὅτι τό 2000 δέχθηκε δέκα μοναχές πού ἀποσκίρτησαν χωρίς εὐλογία ἀπό τήν Γερόντισσα Γλυκερία τοῦ Τσέλιε. Ποιός λοιπόν εἶναι αὐτός πού συστηματικά καί ἐπανειλημμένα καταλύει τήν κανονική τάξη στήν Ἐκκλησία; Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος πού ἀποδέχεται καί ἐφαρμόζει, ἄν καί διαφωνεῖ, ὅλα τά ἀντικανονικά κελεύσματα τῆς ΔΙΣ ἤ ὁ ἐπίσκοπος Ἀμφιλόχιος καί οἱ ὅμοιοί του πού κυβερνοῦν τήν Ἐκκλησία ὡς μικροί πάπες;

Καί ἐνῶ ἔγινε προσπάθεια νά ἐπιβληθεῖ κλίμα ψυχαναγκασμοῦ, ἐκφοβισμοῦ καί τρομοκρατίας ἀντί τοῦ πνεύματος τῆς ἀγάπης, πού ἐπικρατοῦσε ἕως τότε (ἡ ὁποία ἀγάπη ὅμως μοιάζει νά ἔχει φυγαδευθεῖ μαζί μέ τόν Ἀρτέμιο ἀπό τήν Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης), ἐν τούτοις πολλοί μοναχοί (ὅπως παλαιά συνέβη καί μέ τόν ἅγιο προφήτη Μωϋσῆ, τόν «μείζονα πλούτον ἡγησάμενον τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ»), ἐπέλεξαν «συγκακουχεῖσθαι» τῷ Ποιμένι αὐτῶν «ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν», δηλαδή ἐπέλεξαν νά ἀπαρνηθοῦν τά ὅποια προσφερόμενα προνόμοια καί δῶρα ἀπό τήν νέα διοίκηση καί ἔτσι «ἠρνήσαντο λέγεσθαι υἱοί θυγατρὸς Φαραώ» (Ἑβρ. ια΄, 24-26).

Ἐν τῷ μεταξύ ὁ πρώην τοποτηρητής Ἀθανάσιος Γιέφτιτς ἄρχισε νά διαδίδει καί νά κατηγορεῖ τόν Ἀρτέμιο γιά τό πνευματικό του ἔργο καί τήν ποιμαντική του δράση, πλήττοντας οὐσιαστικά τόν παραδοσιακό καί καθιερωμένο στήν ἱερά Παράδοση θεσμό τοῦ πνευματικοῦ, προσπαθώντας νά διαλύσει τόν δεσμό τοῦ πνευματικοῦ τέκνου μέ τόν πνευματικό πατέρα. Σωστοί, κατά τόν ἐπίσκοπο Ἀθανάσιο Γιέβτιτς, εἶναι μόνο ἐκεῖνοι οἱ μοναχοί οἱ ὁποῖοι ἄφησαν τόν πνευματικό τους πατέρα Ἀρτέμιο καί στράφηκαν σ΄ αὐτόν (ἀκολουθώντας τίς διαστρεβλωμένες διδασκαλίες του πού ἀφοροῦν τήν πνευματική ζωή τοῦ χριστιανοῦ, τήν χωρίς ἐξομολόγηση). Πού τό βρίσκουμε αὐτό, ἀπό ποιόν ἅγιο Πάτερα διδάσκεται τέτοια πράξη;

Καί αὐτό τό λέει καί τό διδάσκει ποιός; Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, ὅπως καί ὁ Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, ὅπως ὁ Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, οὐδέποτε ἔζησαν σέ Κοινόβιο Μοναστήρι. Ἄλλωστε πόσους μοναχούς ἔκειραν; Πόσα πνευματικά τέκνα ἀπέκτησαν; Πόσα μοναστήρια ἐπάνδρωσαν μέ τήν ἐπισκοπική-ποιμαντική φροντίδα τους;

Στή Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης διώκεται σήμερα ὁ παραδοσιακός ὀρθόδοξος τρόπος ζωῆς καί διδασκάλιας, καί εἰσάγονται οἰκουμενιστικές καινοτομίες, ἀδιανόητες ἐπί διαποιμάνσεως Ἀρτεμίου.

Δεύτερη ἀλλά ἐξίσου σημαντική αἰτία φυγῆς τῶν μοναχῶν εἶναι ἡ μειοδοτική-ὑποκριτική στάση τῆς ΔΙΣ στό ἐθνικό θέμα τοῦ Κοσόβου. Οἱ μοναχοί φεύγουν ὥστε νά μήν ἐπικυρώσουν μέ τή παραμονή τους τήν ἀντεθνική πολιτική πού ἀσκεῖται ἀπό τή ΔΙΣ καί ἀποδειχθοῦν συμμέτοχοι στήν ἐνεργούμενη προδοσία.

Ὅλα τά παραπάνω γίνονται φανερά ἀπό πλῆθος ἐπωνύμων δημοσιεύσεων στό διαδίκτυο μοναχῶν, ἱερομονάχων καί ἡγουμένων πού ἐγκατέλειψαν τά μοναστήρια τους, ὅπου ἐκφράζουν τήν ἀγωνία καί τόν πόνο τους καί ἐπικρίνουν τά κακῶς κείμενα στήν Μητρόπολη Ράσκας καί Πριζρένης (http://www.mancr.org).

Οἱ μοναχοί οἱ ὁποῖοι ἔχουν φύγει ἀπό τήν Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης σήμερα φιλοξενοῦνται σέ ἰδιωτικά καταλύματα, διότι, ὁ Τοποτηρητής Ἀμφιλόχιος, συνευδοκούσης τῆς ΔΙΣ καί τοῦ Πατριάρχου, δέν τους χορηγεῖ κανονικό Ἀπολυτήριο. Στούς Ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν προθυμία νά τούς δεχθοῦν ἀσκήθηκαν πιέσεις ὥστε νά ὑποχωρήσουν, ἐνῶ οἱ ἴδιοι μοναχοί ἀπειλοῦνται μέ αὐστηρότατες ἐκκλησιαστικές ποινές καθαιρέσεως, ἀποσχηματισμοῦ καί ἀφορισμοῦ.

Αὐτό βέβαια ἐπ΄ οὐδενί λόγῳ δέν σημαίνει ὅτι οἱ μοναχοί πού ἔχουν μείνει στή Μητρόπολη καί δέν ἔχουν ἀκόμα ἐγκαταλείψει τίς μονές τους συμφωνοῦν καί συνευδοκοῦν μέ τά πραττόμενα καί δρώμενα ἐκ μέρους τῆς καινούργιας διοικήσεως. Ἁπλῶς ὑπομένουν προσευχόμενοι, ἐλπίζοντας στήν ἐπάνοδο τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου.

-Ἡ ὑπόθεση σας εἶχε καί τήν «οἰκουμενιστική» της διάσταση. Θεωρεῖτε ὅτι ὑπάρχουν κάποια μηνύματα καί πρός τήν ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀπό τίς ἐξελίξεις;

Πράγματι πολλά θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς γιά τήν οἰκουμενιστική διάσταση τοῦ θέματος στήν ὁποία πολύ σωστά ἀναφέρεστε, ὅμως θά προσπαθήσω νά εἶμαι σύντομος. Ὁ Σεβασμιώτατος καί ὅλοι ἐμεῖς, τά πνευματικά του τέκνα, ἐδῶ καί πολλά χρόνια, τηρώντας πιστά τή διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἤρθαμε σέ σύγκρουση μέ τούς ἐκφραστές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στή Σερβία, καί ὄχι μόνον ἐκεῖ. Ἔτσι μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στήν πεποίθηση τῆς Ἐκκλησίας ὅπως αὐτή ἐκφράζεται στό σύμβολο τῆς Πίστεως ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, γίναμε στόχος ὄχι μόνον τῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Πατρίδας μας ἀλλά κυρίως τοῦ πάπα καί τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖο, ἄς μήν ξεχνοῦμε, κρύπτεται πίσω ἀπό κάθε δίωξη Ὀρθοδόξων λαῶν. Χαρακτη-ριστήκαμε ἀπό πολλούς ὡς φανατικοί, φονταμενταλιστές, ἀκραῖοι κ.λπ. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, καί ἐνῶ τά τελευταῖα χρόνια ἦταν ξεκάθαρο ὅτι ἡ ἐμμονή μας στήν Ὀρθοδοξία θά στοίχιζε σέ ὅλους μας, δέν σταματήσαμε νά ὑπερασπιζόμασε τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐλέγχοντας τίς κακόδοξες θεωρίες τοῦ παπισμοῦ καί τῶν ἐκφραστῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ πλῆθος δημοσιευμάτων, κηρυγμάτων ἀπό ἄμβωνος, μέ τήν ὑπογραφή ὁμολογιακῶν κειμένων (ὅπως τήν «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ») κλπ. Μεταξύ ἄλλων στιγματίζαμε καί ἀποκαλύπταμε –καί ἀκόμη τό πράττουμε– τά πολλά θεολογικά καί ὁμολογιακά προσωπεῖα τῶν Οἰκουμενιστῶν πού ἐναλλάσσονται ἀνάλογα μέ τό ἀκροατήριο καί τούς σκοπούς πού ἐπιδιώκουν.

Ἔτσι ὁ διωγμός του Σεβασμιωτάτου ἦταν πλέον ἀναπόφευκτος. Γιά μέν τά ἐθνικά θέματα ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο στήν ἐφαρμογή τῶν σχεδίων τῆς Δύσεως λόγῳ τοῦ ἁγνοῦ καί ἀνυποχώρητου πατριωτισμοῦ του, γιά δέ τά οἰκουμενιστικά ὁ ἐλεγκτικός καί ὁμολογιακός του λόγος ὑπῆρξε πόλος συστράτευσης καί ἀντίστασης τῶν παραδοσιακῶν πιστῶν ἐναντίον τῆς νοθεύσεως τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως.

Ὁ διωγμός αὐτός δέν βρίσκει ὁμόφωνη τήν Ἱεραρχία τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἀντικατοπτρίζει τήν θέληση λίγων ἰσχυρῶν Ἱεραρχῶν της, ἐκφραστῶν τοῦ πνεύματος καί τοῦ ἤθους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζοντας ἕνα ἀπό τά δόγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα», κατέλυσαν μέ συγκεκριμένες μεθοδεύσεις τό συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κατάφεραν αὐτοί (Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς καί δύο-τρεῖς ἄλλοι Ἐπίσκοποι τῆς ἐπιρροῆς τους) νά ἐγκατασταθοῦν ὡς μόνιμα μέλη τῆς ΔΙΣ, τουλάχιστον τά τελευταῖα ἕξι (6) χρόνια, παραβιάζοντας κατάφωρα τόν Καταστατικό χάρτη τῆς ΣΟΕ, ὁ ὁποῖος προβλέπει τόν ὀρθό τρόπο ἐναλλαγῆς τῶν μελῶν τῆς ΔΙΣ.

Ἡ κατάλυση τῆς συνοδικότητος ἀπό τούς οἰκουμενιστές καί ἡ συγκέντρωση τῆς ἐξουσίας στά χέρια ἀκατάλληλων καί ἀπροετοίμαστων πνευματικά ἀνθρώπων, τούς ὁδηγεῖ στήν ἀμετροέπεια καί τήν ἀλαζονεία. Ἐπί παραδείγματι ἀμέσως μετά τήν ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου ὑπῆρξαν δηλώσεις ἀπό τά ἴδια αὐτά πρόσωπα πώς ἡ ἀπόφαση αὐτή εἶναι προϊόν «παρεμβάσεων», προσβάλοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν ἑλληνική Δικαιοσύνη καί τήν ὑπόληψη τῶν ἀρεοπαγιτῶν Δικαστῶν.

Ὁ δέ πρώην τοποτηρητής Ἀθανάσιος Γιέβτιτς δέν δίστασε νά κατηγορήσει τόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο γιά ψευδομαρτυρία ἐνώπιον τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἐνῶ ὁ Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, μέλος τῆς ΔΙΣ, ἀποφαίνεται σέ μία δήλωσή του ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά βρεθει κάποιος ἔνοχος, καί, ἑάν ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτός δέν εἶναι ὁ Συμεών, πρέπει νά θεωρηθεῖ ὡς ἔνοχος ὁ Ἀρτέμιος, ὁ ὁποῖος ἐπ᾿ οὐδενί δέν πρέπει νά γυρίσει στή Μητρόπολή του.

Τό μήνυμα πού πρέπει ὅλοι μας νά λάβουμε καί νά μᾶς προβληματίσει σοβαρά εἶναι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἀποτελεῖ δυστυχῶς μιά λοιμική νόσο ἀπό τήν ὁποία δυνητικά κινδυνεύουν ὅλες οἱ Τοπικές Ἐκκλησίες. Ταπεινά πιστεύω ὄτι ὀφείλει ἡ ἑλλαδική Εκκλησία νά περιχαρακώσει τίς ὅποιες τέτοιου εἴδους παραφωνίες πού ἐκφράζονται στούς κόλπους της, πρίν λάβουν ἔκταση, καί νά προσπαθήσει νά τίς θεραπεύσει, διότι, ὅπου ἐπικρατεῖ ὁ οἰκουμενισμός, ὁδηγεῖ σέ θεολογικούς μονισμούς, σέ νοσηρές καταστάσεις αὐταρχικότητος καί διχάζει τήν Ἐκκλησία, ὅπως ἤδη βλέπουμε νά γίνεται καί στή Σερβική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.

Τέλος, ἀς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά κάνω μιά παρότρυνση στόν φίλο καί ἀδελφό ἑλληνικό λαό. Ἡ περίπτωση τοῦ Κοσσυφοπεδίου θά πρέπει νά μελετηθεῖ πολύ σοβαρά, καί, ἀφοῦ ἐξαχθοῦν ὅλα τά ἀπαραίτητα συμπεράσματα, νά ὀργανωθεῖ συστηματική ἀντίσταση ἐνάντια στά σχέδια τῶν ἰσχυρῶν καί σέ ὅσα ἐκεῖνοι θέλουν νά ἐπιβάλουν ἐγείροντας «μακεδονικό» καί «θρακικό» ζήτημα. Εὔχομαι τό ταχύτερο δυνατό νά ξεκινήσει αὐτή ἡ ἀντίσταση, γιά νά ἀποφευχθοῦν τά χειρότερα.

«Οἱ καιροί οὐ μενετοί».

Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν φιλοξενία.

Καί ἐγώ σᾶς εὐχαριστῶ, πάτερ!