Ομολογία

Ὀφείλουμε ἅπαντες, ὡς Ἱεραρχία, καί κυρίως οἱ πταίσαντες νά ἀποδείξουμε ἐμπράκτως ὅτι δέν ἐπαχύνθη ἡ καρδία μας καί δέν ἐπορώθη ἡ διάνοιά μας. Νά ἀποδεχθοῦμε τήν ἐνοχή καί νά διακηρύξουμε τήν πρωτοφανῆ ἀδικία.
Ἐπιτέλους, ἔστω καί μέ τόση καθυστέρησι ἄς ἀναγνωρίσουμε τά διαπραχθέντα ἐγκλήματα. Ἅπαντες ἡμεῖς πού σήμερα εὑρισκόμεθα ἀκόμη εἰς τήν ζωή καί κάποτε κάποιοι ἀπό ἡμᾶς ἔσπευσαν νά καθήσουν εἰς θρόνους ἀλλοτρίους, ἄς ἐκζητήσουμε τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μας, «διά θερμῆς καί ὄχι διά ψυχρᾶς χειρός». Ἐν ταπεινώσει καί ἐν μετανοία αἰτούμεθα συγγνώμην ἀπό τούς Ποιμένες ἐκείνους τούς ὁποίους ἡμεῖς ἐσταυρώσαμε. Γονατίζουμε μπροστά εἰς τούς ζῶντες ἐξ αὐτῶν.


ΜΕΤΑ ΑΠΟ

35 ΕΜΠΟΝΑ ΕΤΗ,

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (!)

ΕΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ!

Του θεολόγου Ιωάννη Ρεντζίδη

«Καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἱερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ͵ ... καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ θρόνου
λεγούσης͵ ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων͵ ...» (Ἀποκ. κα’ 2-3).

ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ
_____________

Κάποιος ὄντως εὐλαβής χριστιανός πού πονᾶ γιά τήν Ἐκκλησία καί φοβεῖται τόν Θεό μοῦ ἐνεπιστεύθη μία φωτοφανῆ «σκέψι», ἕνα μεστόν χάριτος «ὁραματισμό», καί μία ἐξαίσια «προσδοκία», πού ἀποτυπώνει τή δική του ἄσβεστη «ἐλπίδα».

Μία «προσδοκία», «εἴτε ἐκτός πραγματικότητος, εἴτε ἐντός πραγματικότητος», μία ἱστορική πνευματική ἐπιστολή πού, ἄς ποῦμε, «κλείνει» τό ἀναφερόμενο ὡς «Ἐκκλησιαστικό ζήτημα», διά τῆς μεθόδου τῆς ταπεινῆς συγγνώμης, διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Εὐαγγελικῶν καί Ἱεροκανονικῶν ἐπιταγῶν καί διά τῆς χρήσεως τῶν ὅπλων τῆς ἀγάπης.

Ὁ ἀδελφός «προέβλεψε(!)» τό κείμενο πού συνέταξε καί ἀπηύθυνε πρός τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας καί πρός τόν λαό τοῦ Θεοῦ ἀποφασιστικός Μητροπολίτης, μέ Ἐκκλησιαστικό ἦθος καί ἀνδρεία ψυχή, καί πάραυτα τοῦτο ἐπεκυρώθη ἀπό τήν Ἱεραρχία.

Τό παραθέτω κατωτέρω, ὡς ὁραματική μία προοπτική μέ τήν κρυφή ἐλπίδα ὅτι ὑπάρχει ΕΝΑΣ (διατί, ὄχι καί περισσότεροι;), πού διαθέτει τήν προσωπικότητα τοῦ φωτισμένου ἡγέτη καί τό σθένος τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, διά νά τό ἐνστερνισθῆ καί νά τό ὑπογράψη, ἀποδεχόμενος ὅτι εἶναι ἰδικό του:

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Μακαριώτατε Προκαθήμενε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Σεβασμιώτατοι Ποιμένες καί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί,

Ἀνατρέχω ἱστορικῶς καί μέ φόβο Θεοῦ εἰς τήν περίπτωσι τῶν δύο Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖοι κατέλαβον ἀντικανονικῶς τήν Ἐπισκοπή τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Οἱ ἡρωϊκοί Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι ἐξήλειψαν ἀπό τά δίπτυχα τά ὀνόματά τους ἕως τήν στιγμή τοῦ θανάτου τοῦ Ἁγίου Πατρός!

Κατατρυχόμενος ἀπό ἐσωτερική ἀνάγκη καί προσωπική εὐθύνη ἀπευθύνω εἰς τήν ἀγάπην σας ἔμπονη πρότασι «τακτοποιήσεως» τοῦ «Ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος», πού ταλανίζει τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀπό τό 1974. Δέν λέγω «ἐπιλύσεως», διότι αὐτή ἡ μοιχεποιβασία πρακτικῶς δέν δύναται νά «ἐπιλυθῆ» μετά τόν θάνατο τῶν περισσοτέρων ἀδελφῶν πού ἐξεθρονίσθησαν βιαίως. Τό ζήτημα αὐτό ἀποτελεῖ ἐπίμονο καί ἀκοίμητο ἐφιάλτη εἰς τήν ἰδική μου συνείδησι, καί ὅπως ὑποθέτω, δίστομο μάχαιρα εἰς τήν καρδία πολλῶν ἄλλων, συνυπευθύνων.

Κατά τό ἔτος ἐκεῖνο ἕνα τμῆμα τῆς τότε Ἱεραρχίας ἐξεθρόνισε καί ἀπεμάκρυνε διά τῆς ἐξουσίας, ἀντικανονικῶς καί ἀδίκως, ἄνευ δίκης, δώδεκα ἐκλεκτούς ἀδελφούς, τήν δέ θέσι τους κατέλαβον μερικοί ἀπό ἡμᾶς, εἴτε ἀμέσως εἴτε μετά πάροδον κάποιου χρονικοῦ διαστήματος. Ἔκτοτε, παρῆλθον τριάκοντα καί πέντε ὀδυνηρά ἔτη καί τό πρόβλημα παραμένει ὡς ἕλκος ὀξύ ἐπάνω εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς μερικοί ἀμετανόητοι νομίζουν ὅτι τό θέμα «ἐπιλύεται διά τοῦ βιολογικοῦ θανάτου» τῶν σφαγιασθέντων Ποιμένων. Ἀντιθέτως! Μέ τόν βιολογικό θάνατο, τό πρόβλημα καθίσταται πιό τραγικό, καθ’ ὅσον πλέον ὁ σφαγεύς, χάνει κάθε δυνατότητα ὥστε νά ἐκζητήση συγγνώμην ἀπό τό θύμα του. Καί τό ἀκόμη μεγαλύτερο δράμα ἀνακύπτει ὅταν ὁ ἀδικήσας ἀναχωρεῖ ἀπό τήν ζωή αὐτή ἄνευ μετανοίας καί συγγνώμης γιά τή πρᾶξι του!

Παρά τήν ἰδική μας φαινομενική μακαριότητα καί προσπάθεια νά ἀπωθήσουμε τήν ἐνοχή εἰς τά ἀβόλιστα βάθη τῆς καρδίας μας, παρά τήν πνευματική πτῶσι καί ἔκπτωσι, ὁ Κύριος ὕψωσε ὑπέροχες «Καστροπολιτεῖες» ἀμύνης καί νομοκανονικότητος. Μοναστήρια, ἀδελφότητες, ἐνορίες, κληρικοί, μοναχοί κ.τ.λ., ἀποτελοῦν τούς ὑψηλούς πύργους καί τίς ἀκατάλυτες ἐπάλξεις αὐτῶν τῶν «Καστροπολιτειῶν». Ἐκεῖ ἐπάνω κυματίζουν σημαῖες ἀληθείας. Ἐκεῖθεν σειρῆνες ἀφυπνιστικές φθάνουν μέχρι τά ὦτα μας ὡς ἐγερτήρια σαλπίσματα πνευματικῆς ἀναστάσεως.

Καί ὅμως εἰς αὐτάς τάς εὐλογημένας φωνάς, ἡμεῖς ἐσφραγίσαμε τήν καρδία μας καί ἐκλειδώσαμε τά ἑρμάρια τῆς διανοίας μας. Ὁ καλός Θεός, ὅμως, εἰς τήν διαρρεύσασαν 35-τίαν ὡμίλησε καί ὁμιλεῖ, μέ ἄλλους συγκλονιστικώτερους καί ἀφυπνιστικώτερους τρόπους. Συγκεκριμένα εἴχομεν ἐνίοτε φοβεράς ἐξελίξεις εἰς ὁλόκληρο τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία μας. Ἐνδεικτικῶς μνημονεύουμε τά δεινά τῶν Ἱ. Μητροπόλεων Λαρίσης, Θεσσαλιώτιδος καί Ἀττικῆς. Καταγράφουμε ἀκόμη τή τραγική διαπόμπευσι μας μέ τά Ἐκκλησιαστικά σκάνδαλα τοῦ 2005. Ἐμφαντικῶς τονίζουμε ὅτι, ἐπίκεντρο τῶν φοβερῶν αὐτῶν καταστάσεων ὑπῆρξαν πρόσωπα ἀμέσως συσχετισθέντα μέ τό «Ἐκκλησιαστικό θέμα». Πιστεύουμε ὅτι, αὐτά ὅλα, ἦσαν ἀποτέλεσμα τῆς δικαίας θείας Βουλῆς, διά νά μᾶς ἀφυπνίση.

Ἑπομένως, ἐπί τέλους, τήν ὑστάτη ὥρα, ὀφείλουμε νά ἐκδιώξουμε τήν θανάσιμο ὕπνωσι ἐκ τῆς διανοίας μας καί νά ἐνεργήσουμε δεόντως. Ἐπιτέλους, ἔστω καί μέ τόση καθυστέρησι ἄς ἀναγνωρίσουμε τά διαπραχθέντα ἐγκλήματα. Ἅπαντες ἡμεῖς πού σήμερα εὑρισκόμεθα ἀκόμη εἰς τήν ζωή καί κάποτε κάποιοι ἀπό ἡμᾶς ἔσπευσαν νά καθήσουν εἰς θρόνους ἀλλοτρίους, ἄς ἐκζητήσουμε τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μας, «διά θερμῆς καί ὄχι διά ψυχρᾶς χειρός». Ἐν ταπεινώσει καί ἐν μετανοία αἰτούμεθα συγγνώμην ἀπό τούς Ποιμένες ἐκείνους τούς ὁποίους ἡμεῖς ἐσταυρώσαμε. Γονατίζουμε μπροστά εἰς τούς ζῶντες ἐξ αὐτῶν. Ὑψώνουμε ἔνδακρυς ὀφθαλμούς πρός τούς ἐν τῆ Ἐπουρανίω Ἐδέμ ἐπαναπαυομένους. Βάζουμε δημοσίως βαθεία μετάνοια καί πρός τόν λαό τοῦ Θεοῦ τόν ὁποῖο ἐσκανδαλίσαμε καί ἐπονέσαμε.

Σήμερον ἐκ τῶν δώδεκα, ἐκτός τοῦ ἐξορίστου Μητρ. κ. Νικοδήμου ἐπιζεί ἔτι ὁ Μητρ. Σταγῶν κ. Σεραφείμ. Ἐκζητοῦμε λοιπόν ταπεινῶς καί ἐν μετανοία συγγνώμην ἐκ τῶν δύο τούτων Συνεπισκόπων μας.

Οἱ εὑρισκόμενοι ἀκόμη ἐν ζωῇ, καί προσωπικῶς ἀδικήσαντες, εἶναι οἱ ἀκόλουθοι:

Μητρ. Θεσσαλονίκης (πρ. «Ἀλεξανδρουπόλεως») Ἄνθιμος.

Μητρ. «Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς» Προκόπιος.

Μητρ. «Παραμυθίας» Τίτος.

Μητρ. «Τρίκκης» Ἀλέξιος.

Μητρ. «Μεγάρων» Βαρθολομαῖος.

Μητρ. Γουμενίσσης Δημήτριος (πρ. «Λαρίσης»).

Μητρ. «Λαρίσης» Ἰγνάτιος.

Μητρ. «Θεσσαλιώτιδος» Κύριλλος.

Μητρ. «Μεσογαίας» Νικόλαος.

Μητρ. πρ. «Χαλκίδος» Χρυσόστομος.

Μητροπολίτης πρ. «Θεσσαλιώτιδος» Θεόκλητος.

πρ. Μητρ. «Ἀττικῆς» Παντελεήμων (καί πρ. «Ζακύνθου»).

Ὀφείλουμε ἅπαντες, ὡς Ἱεραρχία, καί κυρίως οἱ πταίσαντες νά ἀποδείξουμε ἐμπράκτως ὅτι δέν ἐπαχύνθη ἡ καρδία μας καί δέν ἐπορώθη ἡ διάνοιά μας. Νά ἀποδεχθοῦμε τήν ἐνοχή καί νά διακηρύξουμε τήν πρωτοφανῆ ἀδικία. Πάραυτα νά ἀνακαλέσουμε τήν ἀντικανονική ἀπόφασι τῶν ἐκθρονίσεων τῶν πονεμένων Ποιμένων. Ἐπί πλέον, καί κατά μείζονα λόγο, νά χαρακτηρίσουμε ἀνύπαρκτα τά λεγόμενα «ἐπιτίμια ἀκοινωνησίας», τά ὁποῖα ἀδίκως καί ἀντικανονικῶς ἐπενοήθησαν καί ἐξετοξεύθησαν. Δυστυχῶς, αὐτά ὑπῆρξαν φοβερά ἐπινοήματα τῆς μικρονοϊκότητός μας καί τῆς ἐνόχου διανοίας μας.

Πάραυτα, νά ἐπανέλθη ὁ Μητροπολίτης κ. Νικόδημος εἰς τήν καταταλαιπωρημένη Μητρόπολί του. Εἶναι ὁ μόνος ἐναπομείνας ζῶν καί ἐξόριστος ἀδελφός. Νά παρακληθῆ δέ ὁ ἐν λόγω Ἀρχιερεύς νά τακτοποιήση νομοκανονικῶς τά ἤδη ἀποσπασθέντα τμήματα τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του, ὅπως κατ’ ἀντιστοιχίαν καί ὁ Μητροπολίτης Σταγῶν κ. Σεραφείμ (ἐνν. χωρίς τόν φόβο τῆς μή μερικῆς ἀποκαταστάσεώς του ὡς ... Σταγῶν).

Προσευχόμεθα δέ πρός τόν Κύριο ἡ πρᾶξις μας νά ἔχη ἀντίκρυσμα καί συνέπειες καί εἰς τούς πέραν τοῦ τάφου ἀδελφούς. Μαζί μέ τήν συνείδησί μας ἄς ἐπαναπαυθοῦν καί οἱ ψυχές ὅσων ἐμεθόδευσαν τά μή δέοντα. Ἐξαιρέτως δέ οἱ ψυχές τῶν Προκαθημένων κυροῦ Σεραφείμ καί κυροῦ Χριστοδούλου, καθότι, ὁ μέν πρῶτος καί προεκάλεσε καί δέν ἐθεράπευσε τήν συγκεκριμένη νεοπλασία τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, παρά τίς δοθεῖσες εὐκαιρίες, ὁ δέ δεύτερος, ἠρνήθη, ἄν καί ἔνοχος καί συμμέτοχος, νά ἐπιφέρη τήν ἴασι εἰς τό χρόνιο πνευματικό καρκίνωμα.

Τό τραγικό εἶναι ὅτι καί σήμερα μεθοδεύονται τά μή δέοντα. Μακαριώτατε Προκαθήμενε, παρακαλῶ διακόψατε τήν ὑπόγειο προσπάθεια πού κάνετε. Αὐτήν τήν ὁποία ἐξεκίνησε ἀνεπιτυχῶς ὁ προκάτοχός σας. Μή προωθῆτε τόν περαιτέρω τεμαχισμό τῆς Ἱ. Μητρόπολεως Ἀττικῆς, ἐν κρυπτῶ καί παραβύστω μέ σκοπό νά «τακτοποιήσετε» ὑμετέρους. Μή ἀγωνίζεσθε δέ καί γιά τήν μετονομασία αὐτῆς. Προφανῶς, μ’ αὐτούς τούς τρόπους δέν «ἐπιλύετε» τό πρόβλημα, ἀλλά τό μεταλλάσσετε εἰς πλέον περίπλοκο.

Ἐν κατακλείδι, καί διά τήν μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας καταγράφεται πώς τόσον οἱ Ἀρχιεπίσκοποι κυρός Σεραφείμ καί κυρός Χριστόδουλος, ὅσον καί ὑμεῖς προσωπικῶς Μακαριώτατε ὑπεσχέθητε πολλάκις καί εἰς πολλούς τήν «τακτοποίησι» τοῦ θέματος. Δυστυχῶς, ἐκτός ἀπό ἄνομες μεθοδεῖες οὐδέν ἀγαθόν ἐπράχθη ἐπί μακρόν.

Εὔχομαι, ὁ Κύριος μέσα ἀπό τήν εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτο συγγνώμη, καί τήν ἐν ταπεινώσει καί ἀγάπη «ἀποκατάστασι» (τρόπον τινά) τῆς πολυετοῦς ἀδικίας, νά μᾶς συγχωρήση, νά μᾶς χαρίση τήν εἰρήνη καί νά καθοδηγῆ δι’ ἡμῶν τῶν μετανοησάντων τό λογικόν Του ποίμνιον, εἰς νομάς σωτηρίους.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Χ...

Ἱκέτης τοῦ Θείου ἐλέους καί τῆς σωτηρίας
ὀλίγον πρό τοῦ φοβερού
κριτηρίου τοῦ Κυρίου.


ΝΑ ΤΟ ΧΑΡΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
_________________

Μετά τήν κατ’ οὐσία ἐλπιδοφόρο «πρότασι» τοῦ εὐσεβοῦς χριστιανοῦ ἀναρωτήθηκα:

Αὐτό τό γεγονός ὡς τί ἆραγε λογίζεται;

-Παρακαλῶ ἐάν εἶναι ὄνειρο ἐκ Θεοῦ νά μή μέ ξυπνήσετε.

-Ἀντιθέτως, ἐάν εἶμαι ξύπνιος καί τό βλέπω πραγματικά νά μή μέ ἀφήσετε νά κοιμηθῶ.

Ἄς τό γευθῆ ἡ ψυχή μας καί ἄς τό χαρῆ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου.

Aπό το panayotistelevantos.blogspot.com