Ομολογία

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ

ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ

ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ

Κυρ ΚΖ΄ Εβ 13,17-21

Η αποστολική περικοπή της ΚΖ΄ κυριακής είναι από την προς Εφεσίους Επιστολή (6,10-17), αλλ’ επειδή σήμερα τιμάται η μνήμη του αγίου Αντωνίου, διαβάζεται άλλη περικοπή, που συνηθίζεται στις γιορτές ιεραρχών, από την προς Εβραίους Επιστολή, μολονότι ο ίδιος δεν ήταν ιεράρχης, αλλ’ ασκητής.

Στην προς Εβραίους Επιστολή, όπως έχουμε πει και άλλοτε, ο απόστολος Παύλος, αφού αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός, και ότι στη νέα πίστη έχει γίνει αλλαγή της θρησκείας, της λατρείας, της διαθήκης, της ιεροσύνης, του ιλασμού, κλπ, κάνει λίγες τελευταίες προτροπές. Οι περισσότερες απ’ αυτές περιλαμβάνονται στην αποστολική μας περικοπή. Ας τις παρακολουθήσουμε.

«Να πείθεσθε, λέει, και να υποτάσσεσθε στους εκκλησιαστικώς προϊσταμένους σας. Διότι αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, επειδή θα δώσουν λόγο γι’ αυτές. Να πείθεσθε και να τους υπακούτε, για να κάνουν αυτό το έργο της αγρυπνίας και απολογίας με χαρά και όχι με στεναγμούς. Διότι δεν σας συμφέρει πνευματικά ν’ αναστενάζουν εξαιτίας σας οι εκκλησιαστικοί σας προεστοί. Έχετε ευθύνη απέναντι στο Θεό».

Επειδή γίνεται κατάχρηση της φράσεως «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε» από πολλούς επισκόπους που έχουν δεσποτοκρατικές και αυταρχικές αντιλήψεις έναντι των υφισταμένων τους ιερέων διακόνων και πιστών, δεν είναι άκαιρο να τονιστεί εδώ ότι η πειθώ και υποταγή των πιστών στους επισκόπους είναι μεν επιβεβλημένη, αλλ’ είναι νωρίτερα επιβεβλημένη και η αγωνία και η εν προσευχή αγρυπνία των επισκόπων για τους πιστούς και η αδιάλειπτη συνείδηση της λογοδοσίας τους απέναντι στο Θεό. Αν οι επίσκοποι είναι αδιάφοροι ή διακατέχονται από κοσμικές ή αιρετικές αντιλήψεις, δια των οποίων εκτρέπονται και απομακρύνονται φανερά από την αλήθεια και την εναγώνια φροντίδα υπέρ των ψυχών του ποιμνίου τους, οι πιστοί πρέπει να είναι τουλάχιστον επιφυλακτικοί απέναντί τους, αν όχι αρνητικοί.

Και κάτι ακόμη. Η πειθώ και η υποταγή πρέπει ν’ αναβλύζει ελεύθερα και αβίαστα από τις καρδιές των πιστών, καθώς αυτοί θα εμπνέονται από το πατρικό και αγαπητικό και θυσιαστικό παράδειγμα του προϊσταμένου, και όχι βέβαια να γίνεται με αυταρχικό και πιεστικό τρόπο εκ μέρους των λεγομένων πνευματικών. Κάτι τέτοιο, που δυστυχώς γίνεται σε ευρεία κλίμακα στα εκκλησιαστικά και μοναστικά στάτους, είναι ξένο προς το πνεύμα του αποστόλου Παύλου.

Και συνεχίζει τις προτροπές ο Απόστολος· «Να προσεύχεσθε για μας. Παίρνω θάρρος και σας ζητώ τις προσευχές σας, διότι είμαι βέβαιος ότι έχουμε καλή συνείδηση, και επειδή θέλουμε η συμπεριφορά μας σε όλα να είναι καλή».

Μιλάει σε πληθυντικό (έχουμε, θέλουμε) από ταπεινοφροσύνη προς αποφυγή της προσωπικής του προβολής (έχω, θέλω). Ο κορυφαίος απόστολος με άκρα συνείδηση των ευθυνών του απέναντι στο Θεό και στο σύνολο των πιστών ζητεί ταπεινοφρόνως τις προσευχές των πιστών, για να τον ενδυναμώνει ο Κύριος στις βαρειές υποχρεώσεις του. Οι επίσκοποι, που η συνείδησή τους μαρτυρεί αγαθά, έχουν ανάγκη από τις προσευχές των πιστών. Εννοείται ότι οι άλλοι, δεν έχουν ανάγκη, αισθανόμενοι εγωϊστικώς επαρκείς. Εδώ έχουμε μετριασμό του κορυφαίου αποστόλου έναντι των πιστών. Η εξουσία ανήκει στο Θεό, ενώ απόστολος και πιστοί μέσα σε πνεύμα αμοιβαίας αδελφοσύνης έχουν ανάγκη ο ένας από τους άλλους και οι άλλοι από τον έναν.

«Ιδιαίτερα σας παρακαλώ, λέει ο Παύλος, να προσεύχεσθε για να δώσει ο Θεός να γυρίσω κοντά σας το συντομότερο». Σα να τους λέει· Βοηθείστε με με τις προσευχές σας, συνεργείστε με την προθυμία σας. Διότι ποθώ να σας δω. Ο πόθος του αυτός δείχνει την καθαρή του συνείδηση απέναντί τους. Φαίνεται δε πως κάποιο συγκεκριμένο εμπόδιο υπήρχε, που δεν επέτρεπε να εκπληρώσει τον άγιο πόθο του. Πιθανώς το εμπόδιο να ήταν κάποια πρόσωπα της εκκλησίας των Εβραίων που αντιδρούσαν στην επίσκεψη και παραμονή του Παύλου κοντά τους. Όταν δε κάποτε, δεμένος από το άγιο Πνεύμα, πέρασε από τα Ιεροσόλυμα, τον άρπαξαν και θέλησαν να τον θανατώσουν, αλλ’ εκείνος ως Ρωμαίος πολίτης ζήτησε να δικαστεί από τον ίδιο τον Καίσαρα. Και σώθηκε μεν τότε, αλλ’ αποκεφαλίστηκε μετά τέσσερα χρόνια στη Ρώμη.

Και αφού πρώτα ο απόστολος ζήτησε τις προσευχές των πιστών, δίνει και αυτός σ’ αυτούς τις δικές του ευχές με μια μεγάλη και εκτενή και συμπυκνωμένη σε νοήματα πρόταση, σα να μη θέλει να τελειώσει την ευχή του αυτή από την πολλή αγάπη που τους έχει.

Λέει· «Ο δε Θεός που αγαπά και χορηγεί την ειρήνη, και ο οποίος ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού Χριστό, το μεγάλο ποιμένα των λογικών προβάτων, που πρόσφερε γι’ αυτά σαν ιλαστήρια θυσία το αίμα του και μ’ αυτή την προσφορά του υπογράφτηκε η αιωνίου ισχύος διαθήκη του αίματός του μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο Θεός που άρχισε μέσα σας τη χορηγία της χάριτός του, είθε να συνεχίσει να σας επιχορηγεί και να σας κάνει άρτιους και τέλειους σε κάθε καλό έργο, για να κάνετε πάντοτε το άγιο θέλημά του, εννοώ το Θεό που ενεργεί μυστικώς μέσα σας, ώστε να κάνετε το αρεστό ενώπιόν του, ενδυναμούμενοι από τον Ιησού Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα σε όλους τους αιώνες. Αμήν».

Ας σταθούμε στην καθαυτό ευχή· «Είθε ο Θεός που ενεργεί μέσα σας να σας κάνει άρτιους και τέλειους σε κάθε καλό έργο, για να κάνετε πάντοτε το άγιο και αρεστό θέλημά του».

Η εσωτερική διάθεση του ανθρώπου που έχει φυσική κλίση να κάνει το κακό λόγω της βαρειάς κληρονομιάς του από τον Αδάμ, για να ισορροπήσει και ευθυγραμμιστεί προς το αγαθό, χρειάζεται οπωσδήποτε την από Θεού χορηγία βοηθείας. Μόνη της είναι κουτσή και αδύνατη. Το καλό λοιπόν που τυχόν κάνουμε ως Χριστιανοί είναι «δόσις αγαθή και δώρημα τέλειον άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων», όπως επιβεβαιώνει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Γι’ αυτό και δεν αρμόζει να καυχόμαστε, αλλά ν’ αποδίδουμε αξιοχρέως τον έπαινο στο μεγάλο Δωρητή, του οποίου η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ιεροκήρυξ