Ομολογία

Aνάθεμα Ρωσικής

Συνόδου

κατά του Οικουμενισμού

και άλλα τινα

Το 1983 η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς, υπό τον οσιακής μνήμης, μητροπολίτη Φιλάρετο, καταδίκασε την παναίρεση του Οικουμενισμού και την θεωρία των κλάδων με απόφαση, η οποία παραμένει ακόμα εν ισχύι.

Είχαν προηγηθεί την δεκαετία του 1960 αυτό που ο γέρων Ιουστίνος Πόποβιτς χαρακτήρισε ως «προδοσία του Ιούδα», δηλαδή η απόφαση της, υπό ασφυκτικό σοβιετικό έλεγχο ευρισκομένης ,Συνόδου του Πατριαρχείου Μόσχας για διακοινωνία με τους παπικούς και ο θανατηφόρος (κυριολεκτικώς) εναγκαλισμός του ποντίφηκος προς τον, τότε Μητροπολίτη Λένινγκραντ και ταυτοχρόνως πράκτορα της KGB , Νικόδημο γνωστό και ως «ορθόδοξο καρδινάλιο», λόγω των ουνιτικών του απόψεων .

Mε τις γραμμές αυτές θέλουμε να δώσουμε μιά μικρή απάντηση σε άρθρο οικουμενιστή θεολόγου

Επισημαίνουμε ότι ο νέος Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος είναι γνωστός, παλαιόθεν, για τις διπλωματικές του ικανότητες.
Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών του, κάποιοι πρόσμεναν ότι άμα τη εκλογή του, η Μόσχα θα ακολουθήσει ασμένως τας βουλάς του Φαναρίου.

Οι προσδοκίες τους διεψεύσθησαν αμέσως μετά την πρώτη συνάντηση των προκαθημένων τών δύο τοπικών Εκκλησιών και έκτοτε οι κύκλοι αυτοί, προσκείμενοι ή/και επιδοτούμενοι από την αρχιεπισκοπή Κωνσταντινουπόλεως, άρχισαν τις επιθέσεις κατά του Πατριαρχείου Μόσχας.

Τώρα, διακηρύσσουν , κατά τις επιθυμίες τους, ότι η Μόσχα θα σπεύσει να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως έκανε το Φανάρι από της εποχής Αθηναγόρου και τούδε, ελπίζοντας ότι με αυτές τις προβλέψεις τους θα απογοητεύσουν όσους από τους έλληνες ορθοδόξους ελπίζουν στην σθεναρή στάση του Πατρ.Μόσχας απέναντι στα ουνιτικά σχέδια τους.

Όμως, λησμονούν ότι:

Α. πλέον η Ρωσική Εκκλησία δεν βρίσκεται εν αδυναμία, λόγω της καταπιέσεως και της διεισδύσεων των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών στο εσωτερικό της, όπως συνέβαινε στο παρελθόν όταν μαρξιστές ηγέτες της ΕΣΣΔ πίεζαν τους εκάστοτε προκαθημένους για στενές σχέσεις με το Βατικανό, ώστε έτσι να αποφεύγονται οι καταγγελίες για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πλευρά της Λατινικής ομολογίας.

Σήμερα, δόξα τω Θεώ, η ρωσική εκκλησία δρά και κινείται ελευθέρως και μάλιστα τής αναγνωρίζεται πρωτεύων ρόλος στην μεταμαρξιστική περίοδο της ρωσικής κοινωνίας, ο οποίος και υποστηρίζεται από τις αρχές της χώρας.

Β. τα μείζονα προβλήματα της ρωσικής εκκλησίας συνδέονται με την δράση της βατικανοκίνητης ουνίας, η οποία υποκινεί σχίσματα και φυσικές επιθέσεις εναντίον ρωσικών ναών και των λειτουργών τους, τόσο στην ίδια την Ρωσία αλλά κυρίως στις άλλες χώρες δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Μόσχας , όπως η Ουκρανία ,η Λευκορωσία ,οι χώρες της Βαλτικής κλπ

Γ. στην πρόσφατη συμφωνία επανένωσης Πατριαρχείου Μόσχας και Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς εκφράστηκαν σαφέστατες δεσμεύσεις για την αποφυγή οικουμενιστικών παρεκτροπών.

Μετά από αυτή την συμφωνία, το Πατριαρχείο Μόσχας δείχνει να τηρεί επιφυλακτικότερη στάση στο θέμα των λατρευτικών συναναστροφών με τους εκ δύσεως ετεροδόξους.

Έτσι , κατά πως δείχνουν τα πράγματα, η εκκλησιαστική διοίκηση της Μόσχας δεν έχει κανέναν λόγο να προστρέξει στις αγκάλες του Βατικανού.
Κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετεί κανένα από τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσικής Εκκλησίας ακόμη και εάν αυτά εννοηθούν υπό κοσμική έννοια.

Τελειώνοντας, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι περί του ζητήματος των διαλόγων.

Δεν είμαστε αντίθετοι με τον διάλογο, τόσο στην προσωπική όσο και στην κοινωνική ζωή.
Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό άλλωστε την στιγμή που οι απόψεις συναντώνται και διαπλέκονται εξαιτίας αυτής καθαυτής της παγκοσμιοποιήσεως και της φύσεως των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας;

Aυτό που ζητούμε είναι να τηρηθούν τα όρια της αυτοσυνειδησίας μας τα οποία αποκλείουν την συμμετοχή σε διομολογιακές και διαθρησκειακές, πνευματιστικής υφής, φιέστες.

Μπορούμε να έχουμε καλές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως χρώματος,φυλής και θρησκείας, δίχως να θέλουμε να τους κάνουμε με το ζόρι χριστιανούς, ούτε όμως να φτιάξουμε έναν πολυπολιτισμικό χυλό που θα ικανοποιεί τα γούστα των σχεδιαστών της Νέας Τάξης πραγμάτων, οι οποίοι ονειρεύτηκαν ΜΙΑ παγκόσμια διακυβέρνηση, ΕΝΑ παγκόσμιο νόμισμα, ΜΙΑ παγκόσμια θρησκεία.

Επειδή κάτι τέτοιο επιχειρείται στις μέρες μας, με την συμμετοχή και των ιθυνόντων του Φαναρίου, γι αυτό υποχρεούμεθα να γίνουμε «ορθόδοξοι καθολικώς διαμαρτυρόμενοι» κατά το ευφυολόγημα του γέρου της Δημοκρατίας.

Από τον Μισα