Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009















O Oικουμενισμός


και οι Οικουμενιστές


είναι πραγματικά όντα


ή πλάσματα


της φαντασίας μας;

Στο ιστολόγιό σας δημοσιεύσατε ένα κείμενο με τίτλο «Αντι-οικουμενιστικός αγώνας με διάκριση». Ασφαλώς και η διάκριση πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε ενέργειά μας.

Όμως, επειδή «διάκρισις σημαίνει συνείδησις αμόλυντη και καθαρότης των αισθήσεων» (Ιω. Κλίμακος), -άρα η ορθή διάκριση είναι κτήμα των ολίγων-, η γνωμοδότηση εν ονόματι της διακρίσεως δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, όταν πρόκειται για θέματα Πίστεως και αιρέσεων.

Εκεί, μαζί με τη διάκριση ως προς το χρόνο και τον τρόπο του πρακτέου, πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν δεδομένα περισσότερο σταθερά και ασφαλή.

Και αυτά είναι οι καθοδηγητικές γνώμες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων σε όμοιες περιπτώσεις.


Με αυτή τη βάση, και επειδή σχημάτισα την εντύπωση ότι όσα, -στην παραπάνω δημοσίευσή σας- διατυπώνονται από τον Σεβασμιώτατο Μητρ. Πειραιώς π. Σεραφείμ, τον σεβαστό π. Θεόδωρο Ζήση και τον υπεύθυνο του ιστολογίου, έχουν και τον αντίλογό τους, γι’ αυτό διατυπώνω τις σκέψεις μου κυρίως ως προς τις τοποθετήσεις του Σεβ/του και έμμεσα τις δικές σας, ώστε με την καλοπροαίρετη συζήτηση να ξεκαθαρίσουν τα θέματα, να κατορθώσουμε σ’ αυτή την κρίσιμη για την Εκκλησία μας ώρα, να διατηρήσουμε την ενότητα ενεργειών στον αγώνα κατά των Οικουμενιστών, που προβλέπεται δύσκολος.

Μας χρειάζεται σύμπνοια και διάθεση ομολογίας (έστω και με διαφορετικό τρόπο) και όχι υποτίμηση του αγώνος των μεν από τους δε.

Ασφαλώς και δεν έρχομαι ως συνήγορος, ούτε συμφωνώ με την όλη συλλογιστική του καθηγητή Πανεπιστημίου, στον οποίο απαντά ο Σεβ/τος Πειραιώς (μέρος της Επιστολής του αναδημοσιεύσατε), αφού μέσα στον χαώδη χώρο αντιμαχόμενων Επισκοπών-Εκκλησιών και των αποτειχιζόμενων πιστών του Παλαιού είναι δύσκολο κανείς να βρει άκρη, παρά την ορθότητα των περισσοτέρων τους θέσεων.

Θέλω να σημειώσω, όμως ταυτόχρονα, ότι στην περίπτωση της παύσεως του μνημοσύνου των Οικουμενιστών, δεν μπορούμε να υποβαθμίζουμε το θέμα και αντί για τους συγκεκριμένους οικουμενιστές να ομιλούμε ως να πρόκειται απλώς περί κάποιων άγνωστων και εναλλασσόμενων σε δηλώσεις προσώπων, που εκφράζουν «κάποιες» θέσεις: «των κατά καιρούς (δηλ.) δηλούντων συγκρητιστικάς οικουμενιστικάς θέσεις», όπως στην Επιστολή του γράφει ο Σεβ/τος.

Πράγματι, αν τους εντάξουμε σ’ αυτό το ακαθόριστο και ρευστό πλαίσιο, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αιρετικοί ή ως «κοινωνούντες με αιρετικούς» και αφήνονται έτσι «ελεύθεροι» να συνεχίσουν το καταλυτικό έργο τους.


Αντίθετα:


α) Η παύση του μνημοσύνου επιβάλλεται, γιατί εδώ πρόκειται για συγκεκριμένα πρόσωπα Οικουμενιστών, των οποίων έχουμε επίσημες δηλώσεις, κείμενα και πράξεις. Κι αυτοί οι συγκεκριμένοι, είναι οι ηγέτες του οικουμενιστικού αγώνος, δρουν με συγκεκριμένο σχέδιο και το υλοποιούν μαζί με τους αιρετικούς και υπό την προστασία των, έχουν προαποφασίσει ή αποδεχθεί την ένωση των Εκκλησιών υπό τον Πάπα, έχουν υποπέσει σε πληθώρα παραβάσεων Ιερών Κανόνων και ασεβούν προς αυτούς, αμνηστεύουν αιρετικές δοξασίες και πρακτικές, δεν υπερασπίζονται την Εκκλησία μας, π.χ. όταν πρόσφατα ο Πάπας την χαρακτήρισε ως ελλειμματική(!) και επιτρέπουν έτσι να εξοικειώνεται και να μολύνεται ο πιστός από την αίρεση.

Αυτά έχουν καταγγελθεί από πολλούς και δεν χρειάζεται να παραθέσω εδώ τα σχετικά κείμενα. Θα αναφέρω μόνο δύο απ’ εκείνους που έχουν διατυπώσει τέτοιες θέσεις, τους καθηγητές Πανεπιστημίου π. Θεόδωρο Ζήση και π. Γεώργιο Μεταλληνό, οι οποίοι προΐστανται της Συνάξεως που συνέταξε την «Ομολογία Πίστεως» και την οποία ο Σεβ/τος συνυπέγραψε και -είναι αλήθεια- αυτή η ομολογιακή του ενέργεια μας γέμισε χαρά. Το ότι οι ελάχιστοι Οικουμενιστές, αλλά ισχυροί λόγω των θεσμικών ηγετικών θέσεων που κατέχουν, προχωρούν με σχέδιο και προσπαθούν να εξοικειώσουν το λαό στην αιρετική Οικουμενιστική ιδεολογία, ώστε ο λαός να αποδεχθεί χωρίς αντίδραση την Ένωση, φαίνεται από δικές τους δηλώσεις[1].


β) οι δηλώσεις τους αυτές δεν είναι ευκαιριακές -όπως χαρακτηρίζονται- ως προερχόμενες υπό «των κατά καιρούς δηλούντων συγκρητιστικάς οικουμενιστικάς θέσεις».

Είναι δηλώσεις των ιδίων συγκεκριμένων προσώπων, όπως του κ. Βαρθολομαίου, οι οποίοι συντελούν θεωρητικά και πρακτικά στην διατύπωση, εκδήλωση, υποστήριξη και προώθηση εντός της Εκκλησίας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Τι άλλο απαιτείται, δηλαδή, για την εφαρμογή των «Θείων και Ι. Κανόνων 13ου και 15ου της Ακαί Β λεγομένης Συνόδου» που αναφέρει ο Σεβ/τος;

Δεν υπάρχει εδώ συγκεκριμένη αίρεση, δηλ. ο Οικουμενισμός;

Δεν υπάρχουν τα πρόσωπα που την προωθούν, δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο επιβολής της, όπως τούτο ομολογούν από χρόνια προσωπικότητες ως ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης, ο Ανδρέας Θεοδώρου, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (στην γνωστή δήλωσή του πριν φέρει τον Πάπα και το Συνέδριο του Π.Σ.Ε. στην Αθήνα), ο Ιω. Ρωμανίδης, ο π. Θ. Ζήσης, ο π. Γ. Μεταλληνός κ.ά.;

Αυτό δεν το αναφέρει και η «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» που προσυπόγραψε και ο Μητρ. Πειραιώς;

Τώρα γιατί αυτό αμφισβητείται υπ’ αυτού;

Γράφει, ακόμη, πως για να αντιδράσει, περιμένει όχι απλώς την διατύπωση από τους οικουμενιστές, κάποιων συγκρητιστικών οικουμενιστικών θέσεων, μα «δημοσία κήρυξιν αιρέσεως και γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας αιρετικήν διδασκαλίαν…».

Να θυμίσουμε, λοιπόν, τι υπογράψαμε όλοι -και ο Σεβ/τος- στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»;


«…Ο Παπισμός προκάλεσε στην Εκκλησία μεγαλύτερη ζημία από όση προκάλεσαν όλες μαζί οι αιρέσεις και τα σχίσματα... Για τον λόγο αυτό τον εκά­στοτε πάπα “ου μόνον ου κοινωνικόν έχομεν, αλλά και αιρετικόν αποκαλούμεν”…

Εφ' όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ' αυτών κοινωνία...

Οι ιεροί κανόνες στο σύνολο τους απαγορεύουν … τις εντός των ναών συμπροσευχές, αλλά και τις απλές συμπροσευχές σε ιδιωτικούς χώρους…

Η αίρεση του Οικουμενισμού… προσβάλλει το δόγμα της Μιας… Εκκλησίας…

Επιβάλλεται από Πα­τριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας...

Σύμφωνα με αυτό καμμία Εκκλησία δεν δικαιούται να διεκδικήσει αποκλειστικά για τον εαυτό της τον χαρακτήρα της καθολικής και αληθινής Εκκλησίας...

Αυτήν την παναίρεση έχουν αποδεχθή εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι...

Την διδάσκουν «γυμνή τη κε­φαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμ­προσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνερ­γασίες, θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας.

Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής.

Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του».


Το παραπάνω απόσπασμα της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» που και ο Σεβ/τος υπέγραψε, μιλά για την αίρεση του Οικουμενισμού που κηρύσσεται «γυμνή τη κε­φαλή», στην οποία συμμετέχουν Πατριάρχες και Επίσκοποι, οι οποίοι με τη συμμετοχή τους αυτή τίθενται εκτός Εκκλησίας.

Αντίθετα, στην Επιστολή του ο Σεβ/τος λέγει ότι η αίρεση του Οικουμενισμού, δεν κηρύσσεται ακόμα «γυμνή τη κε­φαλή» από συγκεκριμένα πρόσωπα και ότι, όταν διαπιστώσει κάτι τέτοιο, τότε θα αντιδράσει.

Μα έτσι ο Σεβ/τος (από συμπαράσταση στο χειμαζόμενο Φανάρι) δικαιολογεί τον ηγέτη του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίο.

Πόσοι Πατριάρχες χειμαζόμενοι, προτίμησαν την ομολογία και το μαρτύριο;

Στη συνέχεια, δηλώνει, ότι θα διακόψει το μνημόσυνο μόνο αν η αίρεση καταδειχθεί «…με ενσυνείδητον μετοχήν εις την αίρεσιν αποδεικνυομένην διά της κοινωνίας έως το κοινόν ποτήριον.

Τοιούτον τι, όμως δεν έχει ευτυχώς επισυμβεί».

Ας αφήσω το δεύτερο σκέλος της φράσεως, για να μην μακρύνω περισσότερο το λόγο. Μένω στο πρώτο και ερωτώ:

Τότε τι νόημα έχουν οι παραπάνω Ιεροί Κανόνες που αναφέρει;

Οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι πιστοί όλων των εποχών, περίμεναν πρώτα να παγιωθεί η αίρεση και μετά να αντιδράσουν;

Δεν ευοδώνουν και προτρέπουν οι Πατέρες στην άμεση αντίδραση των πιστών ακόμα και επί υποψία αιρέσεως;

Οι παραπάνω Ι. Κανόνες, δεν ομιλούν για σύσσωμη αντίδραση της Εκκλησίας, αλλ΄ αναφέρονται για την αντίδραση κάποιων πιστών ή ομάδων πιστών που για διάφορους λόγους έχουν κατανοήσει τη σοβαρότητα της καταστάσεως.

Αντιγράφω κι ένα σχετικό σχόλιο από την ιστοσελίδα σας:

«O Άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης μας λέει:

Ο μνημονεύων αιρετικόν είναι αιρετικός, καν τοις λογισμοίς ουκ εναυάγησεν αλλά τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυται!».

Σταματώ όμως εδώ, για να παραθέσω κάποια ανάλογα παραδείγματα από την ιστορία της Εκκλησίας μας που μας φέρνουν μπροστά στις ευθύνες μας:


Ι) Κατά τον Μητρ. Νικοπόλεως Μελέτιο, η ενότης της Εκκλησίας «παρασαλεύεται μόνον από τας ετεροδοξίας.

Ο ετέρως, παρ’ ο παρέλαβε, φρονών, παύει να έχη την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος.

Δια τούτο, κατά την Ε’ Οικουμ. Σύνοδον (πράξ. Α’ § 3,17) υπέρτατον χρέος των ιερέων… είναι η περιφρούρησις και η διασφάλισις της ενότητος της πίστεως. Η έκπτωσις ιερέως από την ενότητα της πίστεως μιαίνει τα υπ’ αυτών τελούμενα μυστήρια και αίρει από αυτούς το χάρισμα της πνευματικής πατρότητος. Αντί ποιμένων αποβαίνουν λύκοι (βλ. Ε’ Οικουμ. Σύνοδ., Πράξ. ΣΤ’ § 15,10 και Πράξ. Α’ 3,14)... Και οι ορθόδοξοι καθ’ όλον το διάστημα του ακακιανού σχίσματος ηρνήθησαν να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων από χειρών απλώς υπόπτων. “Ακοινώνητοι δια τι μένομεν επί τοσαύτα (35) έτη;... Ιερείς και πατέρες είναι μόνον οι τηρούντες την πίστιν ανόθευτον (Πραξ. Α § 3, 14)» (Τα κείμενα αυτά, όπως και των επομένων τριών §§, είναι από τη μελέτη του Μητρ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου, Η Πέμπτη Οικουμ. Σύνοδος, σελ. 104-106, 52, 360, 361).


ΙΙ) Αλλά και κατά την εποχή του Αγ. Κυρίλλου παρόμοια συνέβαιναν. «Κατά την διετίαν 431-433 μ.Χ. εκράτησε, συνεπεία του σχίσματος, μεγάλη αταξία. ”Έμεινε η Σύνοδος η Ανατολική (σ.σ. δηλ. οι περί τον Πατρ. Αντιοχείας Ιωάννη) μη κοινωνούσα τοις επισκόποις τοις κοινωνούσι Κυρίλλω… Κατά το διάστημα αυτό οι Ανατολικοί κατηγόρουν τους κοινωνούντας με τον άγ. Κύριλλον ορθοδόξους ως αμαθείς… Αλλ’ η κατάστασις, εις την οποίαν είχε περιέλθει το πατριαρχείον Αντιοχείας ήτο θλιβερά… Διό και τεταπεινωμένοι εζήτησαν την κοινωνίαν με τον άγ. Κύριλλον υπό όρους… (ο οποίος) απαντών ηρνήθη να δεχθή τους Ανατολικούς εις κοινωνίαν, πριν α) δεχθούν την καθαίρεσιν του Νεστορίου…, β) αναθεματίσουν τον Νεστόριον και τας διδασκαλίας του, γ) …αποδεχθούν όλας τας πράξεις της Γ’ Συνόδου…, διότι δεν είχεν εμπιστοσύνην (σ.σ. μετά όσα είχε πράξει) εις τον Ιωάννην Αντιοχείας».


ΙΙΙ) Οι άγιοι πατέρες δεν ανέχονταν ούτε καθ’ υποψίαν να κατηγορηθούν, ότι καθ’ οιονδήποτε τρόπο εκοινώνουν μετά των αιρετικών, αλλά κι αν έδειχναν κάποια «οικονομία» αυτή διετηρείτο για βραχύ χρονικό διάστημα και όχι για δεκαετίες. Π.χ., ο άγ. Πρόκλος, παρόλο που επιτιμάται από τον άγ. Κύριλλο για πρόθεσή του να αναθεματισθεί ο αιρετικός Θεόδωρος, και τούτο χάριν οικονομίας, μήπως και κερδίσουν κάποιους φίλα προσκείμενους προς τους αιρετικούς, αυτός επιμένει και στέλνει επιστολή στους επισκόπους «συμβουλεύων αυτούς…να αναθεματίσουν τας βλασφημίας του Θεοδώρου, διότι μόνον έτσι θα απήλλαττον τους εαυτούς των από την σχετικήν υποψίαν».

Αργότερα φάνηκε πως είχε δίκιο ο αγ. Πρόκλος, γιατί αποδείχτηκε ότι οι φιλοαιρετικοί «συνέχισαν να υπερασπίζονται ακόμα και τας βλασφημίας του Θεοδώρου». Τότε και «ο άγ. Κύριλλος, επειδή έβλεπε την ασέβειαν αυξανομένην και …την ως εκ τούτου βλάβην…, ηναγκάσθη να συγγράψη τα βιβλία του κατά του Θεοδώρου και των βλασφημιών του».


ΙV) Άλλο παράδειγμα, που δείχνει την ευαισθησία της ορθοδόξου συνειδήσεως σε θέματα πίστεως. Γράφει ο καθηγητής Π. Μπούμης: «Τοιαύτη είναι η ευαισθησία του χριστιανικού πληρώματος εις ζητήματα πίστεως, ώστε δεν ανέχεται την παραμικράν υπεκφυγήν η ασάφειαν η αμφιβολίαν, αλλά επιμένει εις την συγκεκριμένην και βεβαίαν αντιμετώπισιν αυτών. Εύγλωττος είναι επί τούτω η στάσις την οποίαν επέδειξε το πλήθος των πιστών της Κων/λεως τω 518, όταν εκάλεσε τον Πατρ. Ιωάννην Β τὸν Καππαδόκην... “να κηρύξη απ' άμβωνος την αναγνώρισιν της Δ΄ Οἰκ. Συνόδου, να εγγράψη εις τα δίπτυχα τα ονόματα των ορθοδόξων προκατόχων αυτού...και να αναθεματίση τον μονοφυσίτην πατριάρχην Αντιοχείας Σεβήρον”. Οι πιστοί δεν ηρκέσθησαν εις την διαβεβαίωσιν του Πατριάρχου, ότι δεν εκινδύνευεν η πίστις και ότι θα προβή εις τας σχετικάς ενεργείας, αλλά “τω καιρώ των διπτύχων μετά πολλής ησυχίας συνέδραμαν άπαν το πλήθος κύκλω του θυσιαστηρίου και ηκροώντο, και μόνον (όταν) ελέχθησαν αι προσηγορίαι των ειρημένων... φωνή μεγάλη έκραξαν άπαντες· δόξα σοι Κύριε”».


Και τότε, λοιπόν, όπως βλέπουμε, Επίσκοποι εκήρυτταν την αίρεση ή έκαναν πλάτες στους αιρετικούς επικοινωνώντας μαζί τους.

Και σήμερα η «ιστορία επαναλαμβάνεται»: Πατριάρχες, Επίσκοποι και θεολόγοι (τους οποίους στο ιστολόγιό σας είχατε την τόλμη να κατονομάσετε), ηγούνται της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Το χρέος όλων, όσων θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί, είναι προδιαγεγραμμένο από τους Αγίους μας και θα είναι ευχής έργο, ιεράρχες όπως ο Μητροπολίτης Πειραιώς, να πρωτοστατήσουν πρακτικά στην εφαρμογή των λόγων τους.

Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος


[1] Ο εκπρόσωπος μας στις Βρυξέλλες, επίσκοπος Αθανάσιος, χαρακτήρισε την πλειονότητα των πιστών ως φονταμενταλιστές και δήλωσε ότι:

προσπάθειά μας είναι «να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει,… (στους οικουμενιστικούς διαλόγους) να σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου»!

14 σχόλια:

  1. H αίρεση του filioque υπήρχε πέντε αιώνες πριν επισυμβεί το οριστικό σχίσμα του 1054. Επομένως οι πατέρες δεν έκαναν "οικονομία" για βραχύ χρονικό διάστημα αλλά για αιώνες ολόκληρους. Επομένως σωστά είναι αυτά που λέει ο Πειραιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οχι δεν ειναι αλήθεια οτι η Εκκλησια ανεχονταν τους παπικους με το φιλιοκβε τους για ολοκληρους αιωνες.
    Η αποκοπη τους εγινε αμεσως.
    Οποιος λεει τετοια να φερη τις μαρτυριες του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτά τα λέει ο π. Επιφάνιος, ο οποίος στο βιβλίο του "τα δύο άκρα" γράφει, ότι επί τρείς αιώνες κηρύσσονταν το"Φιλιόκβε", χωρίς όμως να γίνει σχίσμα στην Εκκλησία!
    Δυστυχώς όμως, ο π. Ελιφάνιος δεν μπορεί να φέρει τις μαρτυρίες του, γιατί δεν ζει πλέον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σαν ιστορικος γνωριζω οτι ειχε διακοπει το μνημοσυνο του παπα πολυ πριν γινει το επισημο σχισμα. το αναφερει και ο georg ostrogorsky στο τεραστιο εργο του για την βυζαντινη ιστορια. για οποιον δεν γνωριζει ο ostrogorsky θεωρειται απο πολλους ο καλυτερος βυζαντινολογος.

    οσον αφορα την επιστολη του κ. Σηματη ενα εχω να πω. ευγε και παλι ευγε. υπηρχε αναγκη καποιος να βγει και να πει την αληθεια. αληθεια γνωριζετε αν ο κ. Σηματης ειναι αποτειχισμενος?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. και φυσικα μην ξεχναμε την εικονομαχια η οποια δεν αφηνε το πατριαρχειο κων/λεως να ανασανει και να αρχισει αγωνα κατα του παπισμου.ευθυς αμεσως το εργο αναλαβε ο Μ. Φωτιος.

    τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα.

    εχουμε την μεγαλυτερη αιρεση ολων των εποχων. εχουν κανει την ενωση απο εποχης Αθηναγορα(διαβαστε το βιβλιο του Σακαρελλου),αποδεχτηκαμε τα "μυστηρια" και την εκκλησιαστικη υποσταση ολων αυτων των αιρετικων παραφυαδων(παπισμος,προτεσταντισμος κτλ) και εμεις ακομα συζηταμε για το αν υπαρχει αιρεση. Ω της τυφλομαρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. To προβλημα του φιλιοκβε υποκινηθηκε πρωτη φορα κατα τον Η΄αιωνα και αρχομενου του Θ΄αιωνα, απο τους γαλλους θεολογους του Καρολου, δια λογους πολιτικης σκοπιμοτητος.
    Ο παπας Ρωμης αρνηθηκε την αξιωσι του Καρολου να δεχθη το φιλιοκβε.

    Δεν ειναι αληθεια οτι η Δυσι πιστευε ως αληθεια το φιλιοκβε ολοκληρους αιωνες.

    Στη συνοδο του Ααχεν που εγινε το 810 ο Καρολος ζήτησε απο τον παπα Ανδριανο να δεχθη το φιλιοκβε και εκεινος αρνηθηκε.

    Το 795 στην συνοδο της Φορου Ιταλιας ο Παυλινος επισκοπος Ακηλυίας διακηρυξε το αναλλοιωτο του συμβολου.

    Ο Καρολος χρησιμοποιουσε το φιλιοκβε σαν παιγνιοχαρτο εναντιον των αυτοκρατορων του Βυζαντιου, τους οποιους προσπαθουσε να εμφανιση ως αιρετικους, για να παρουσιαζεται αυτος ως ο μονος μονοκρατωρ δυναμενος να εκπροσωπη ολον τον χριστιανικο κοσμο.

    Την ιδια τακτικη εφαρμοσε και ο γερμανος αυτοκρατωρ Ερρικος β΄ο οποιος ειναι ο πρωτος που το εισηγαγε στο συμβολο της Ρωμαικης εκκλησιας.
    Ο Καιαροπαπισμος των αυτοκρατορων της δυσεως επεβαλε την δεινην αιρεσιν του φιλιοκβε που αρνουνταν επι μακρον να δεχθη και η Εκκλησια της Ρωμης, που τελικα υποχωρησε και το δεχθηκε.

    Ο παπας Λεων ο Γ΄αντεδρασε εντονωτερα για το φιλιοκβε και το 809 αποκηρυξε συνοδικως το φιλιοκβε και διεταξε να χαραχθη το συμβολο ελληνικα και λατινικα σε δυο αργυρες πλακες χωρις το φιλιοκβε και να αναρτηθουν σε περιοπτη θεσι στην βασιλικη του αγιου Πετρου. Εκει παρεμεναν επι αιωνες αναρτημενες ως αλλος θυρεος πιστεως.
    Ακομα και ο Βεκκος το καταγραφει αυτο 1275-1282. Μεχρι τοτε υπηρχαν αναρτημενες.
    Αλλα και ο Μεγας Φωτιος το αναφερει σε επιστολη του στον επισκοπο Ακηλυιας "ως αχραντον της ευσεβείας μάθημα".

    Ηλθε κατοπιν η 8η οικουμενικη συνοδος του Φωτιου το 879 στην οποια εστειλε αντιπροσωπους και υπεγραψαν και ο παπας Ιωαννης ο Η΄, αλλα και ο επομενος παπας του Ιωαννου ο Αδριανος ηταν πολεμιος του φιλιοκβε.

    Ολοι οι παπαι της Ρωμης των δεκα πρωτων αιωνων ωμολογουν το συμβολον της πιστεως χωρις το φιλιοκβε.

    Ακομα και ο παποκαισαρας Νικολαος Α΄ που προκαλεσε το σχισμα της Βουλγαριας το 867 δεν τολμησε την προσθηκην του φιλιοκβε στην νεοπαγη εκκλησια της Βουλγαριας ενω ειχε ανεχθει την νεοπαγη διδασκαλια του φιλιοκβε απο τους φραγκους ιεραποστολους.

    Ειναι, λοιπον, τελειως ανιστορητα οσα λεγονται περι ανοχης της Εκκλησιας του φιλιοκβε επι αιωνες.

    Ολοι, λοιπον, οσοι δεχθηκαν την αιρετικην προσθηκην, κριθηκαν απο την ιστορια "αλλοτριοι της αγιας καθολικης Εκκλησιας'.

    Και ομως σημερα, οι Οικουμενισται επισκοποι και πατριαρχες και θεολογοι, προσφωνουν τους σημερινους αιρετικους παπες της Ρωμης ομοψυχους αδελφους εν Χριστω και τους εξυμνουν κατα τροπον αηθη και απαραδεκτον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο π. Επιφανιος σε ποια σελιδα του βιβλιου του λεει αυτα περι του φιλιοκβε;
    Καποιος να μας ενημερωση παρακαλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο π. Επιφάνιος γράφει στο βιβλίο του "Τα Δύο Άκρα" ότι η Εκκλησία επί αιώνες ανέχονταν το Φιλιόκβε και άλλες κακοδοξίες του Παπισμού στις σελίδες 59-60 και 152-153.
    Συγκεκριμένα γράφει:

    α. "Τα πρωτεία και το Φιλιόκβε του Πάπα δεν ενεφανίσθησαν ούτε κατά
    το 1054, ότε απεκηρύχθη η Ρώμη, ούτε κατά το 1053, ούτε κατά το 1052. Επί
    αιώνας όλους προηγουμένως εδιδάσκοντο ταύτα εν τη Δύσει. Και όμως, η
    Εκκλησία – οικονομία χρωμένη – ηνείχετο και τον Πάπαν και τας
    κακοδοξίας αυτού. Ναι, π. Νικόδημε! Αυτός ούτος ο μέγας Φώτιος ου μόνον
    ηνείχετο επί μακρόν να μνημονεύη, εν τοις Διπτύχοις, του κακοδόξου Πάπα, αλλά και εν έτει 885 έγραψε περί του προ τριετίας αποθανόντος πάπα Ιωάννου Η΄: «Ούτος τοίνυν ο Ιωάννης ημέτερος, ο τον νουν ανδρείος, ανδρείος δε την ευσέβειαν… Ούτος ο κεχαριτωμένος της Ρώμης Αρχιερεύς…» («Περί της του Αγ. Πνεύματος μυσταγωγίας» κεφ. 89). ΄Ω! Εάν έζων τότε ωρισμένοι σύγχρονοι ΥΠΕΡζηλωταί και ΥΠΕΡορθόδοξοι! (Υπήρχον, άλλωστε, και τότε παρόμοιοι). Δεν θα εδίσταζον, ένεκα των ανωτέρω εκφράσεων φιλοφροσύνης, να ρίψωσι κατά πρόσωπον του ιερού ανδρός την «ρετσινιάν» του προδότου! Θα απεκάλουν προδότην ποίον; Εκείνον, ον η των πραγμάτων αλήθεια ανέδειξε μέγιστον πρόμαχον της Πίστεως, αληθινόν ήρωα της Ορθοδοξίας!… "

    β. "Ο κ. Κ. λησμονεί τι το ουσιώδες. Αι κακοδοξίαι της Δύσεως
    υπήρχον και προ του έτους 867. Η προσθήκη του «Φιλιόκβε» εις το Σύμβολον
    της Πίστεως εγένετο το πρώτον εν Ισπανία κατά το έτος 589 και μάλιστα
    εγένετο δια Συνόδου! Θα είπη ίσως ο κ. Κ. ότι ναι μεν η Ισπανία
    έπραττε ταύτα, αλλ’ η Ρώμη ήτο ακόμη Ορθόδοξος. Αλλ’ εν τοιαύτη
    περιπτώσει δεν έχομεν ανοχήν της κακοδοξίας της εν Ισπανία Εκκλησίας υπό
    της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρώμης;;;
    Πώς λοιπόν είνε "πονηρόν και ασύστολον ψεύδος" η γνώμη ότι η
    Εκκλησία, οικονομίαν εφαρμόζουσα, "ηνείχετο επί αιώνας" κακοδοξίας
    τινάς; Προχωρούμεν, αντιγράφοντες εκ της "Εκκλησιαστικής Ιστορίας"
    ( α΄ εκδόσεως) Βας. Στεφανίδου: «Εκ της Ισπανίας η προσθήκη μετά το 767,
    η δε Ρώμη αν και είχε δεχθή την σχετικήν διδασκαλίαν (συνοδική Επιστολή
    του Ρώμης Μαρτίνου του Α΄ 650. Ιδέ 20ην επιστολήν Μαξίμου του
    Ομολογητού (+662) προς Μαρίνον, Migne τόμος 91) απέκρουε την
    Προσθήκην της φράσεως "και εκ του Υιού" εις το σύμβολον…"
    Τι έπεται εκ τούτου; Η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία, βλέπουσα
    την Ρώμην να έχη δεχθή την περί Φιλιόκβε διδασκαλίαν, έστω και αν
    ακόμη δεν είχε τολμήσει να αλλοιώσει το κείμενον του Συμβόλου δια της
    προσθήκης, ηδύνατο να καλέση αυτήν εις απολογίαν, να ζητήση εκκαθάρισιν
    της καταστάσεως δια ρητής και σαφούς ομολογίας, και, εν περιπτώσει
    εμμονής εις την πλάνην, να αποκηρύξη αυτήν. Ουδέν τοιούτον όμως έπραξεν. Ανέμενεν, υπέμενεν, ηνείχετο!
    Και ότε η Ρώμη, συνεχώς προϊούσα, έφθασεν εις το μη περαιτέρω,
    εξηντλήθη η υπομονή της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας η Ρώμη απεκηρύχθη, Είνε λοιπόν ψεύδος η γνώμη περί "ανοχής της Εκκλησίας"»;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι όντως ψεύδος "ψευδέστατον" η άποψη του
    π. Επιφανίου ότι δήθεν η Εκκλησία ανέχθηκε επί αιώνες το Φιλιόκβε και τις άλλες αιρέσεις του παπισμού!
    Η άποψη αυτή του π. Επιφανίου είναι ανεκτίμητο δώρο στους Οικουμενιστές, που διδάσκουν την ανοχή των Ορθοδόξων στις πλάνες και αιρέσεις των σύγχρονων αιρετικών,πράγμα το
    οποίο ασφαλώς ποτέ δεν θα ήθελε ο ίδιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. o Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής


    Γιὰ πρώτη φορὰ πληροφορήθηκε ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία περὶ τούτου «τοῦ ἀλλόκοτου δόγματος» (τοῦ Filioque) τὸν 7ο αἰῶνα ἐπὶ Πάπα Ρώμης Μαρτίνου.
    Ὡς ἐκ τούτου «ταραχθεῖσα, ἐπυνθάνετο διὰ τοῦ ἱεροῦ Μαξίμου, τὸν Πάπαν, τί βούλεται τὸ καινὸν τοῦτο δόγμα, ὁ δὲ Πάπας… ἐβεβαίου ρητῶς, ὅτι διὰ τῆς ἐκπορεύσεως καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, οὐ νοοῦσιν οἱ δυτικοὶ τὴν αἰτίαν, ἀλλὰ τὴν ἀποστολήν».
    Μετὰ τὶς πληροφορίες αὐτὲς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ποὺ ἔδωσε δι’ ἐπιστολῆς,
    «ὅτι οἱ Λατῖνοι δὲν παρεδέχονται διὰ τοῦ Filioque τὸν Υἱὸν ὡς αἰτίαν τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ μεταχειρίζονται αὐτό, “ἵνα τὸ δι’ αὐτοῦ προϊέναι δηλώσωσι…”» καὶ ἄρα τὸ ἀντιλαμβάνονταν ὀρθόδοξα, «ἡσύχασαν τότε αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἀνατολῆς».
    Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος «ὑμνεῖ τῆν Ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης ὡς ὀρθόδοξον».

    Ἐκ τούτου ἀποδεικνύεται ὅτι «ἡ Ἀνατολὴ οὐδέποτε εἶδεν ὡς θεολογούμενον τὸ Filioque» (Μπιλάλη Σπ., Το Filioque, σελ. 114, 115, 147.).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Από το μπλογκ του Οικουμενιστή Ανδριόπουλου:


    Oι Επίσκοποι, κυρίως, που υπέγραψαν την παραληρηματική "Ομολογία Πίστεως", έχουν τεράστια ευθύνη γι' αυτή τους την ολωσδιόλου άστοχη - τουλάχιστον - ενέργεια. Και φυσικά δεν θα ...ξεμπερδέψουν έτσι εύκολα με τους φανατικούς που υποστηρίζουν. Ο Πειραιώς Σεραφείμ από κει που ήταν το "ίνδαλμα" του "αντι - οικουμενισμού" τώρα ...αποτειχίζεται, γιατί δεν κάνει όλα τα χατήρια των "κυρίων - μη αιρετικών" (άπαγε!) και δεν κόβει, όπως επιθυμούν διακαώς, το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου και όποιων άλλων θέλουν, σύμφωνα με τη λίστα προγραφών τους!

    Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι κατ' ουσίαν οι αιρετικοί! Γι' αυτούς οι άλλοι είναι "παναιρετικοί, εκτός Εκκλησίας, προδότες, άξιοι καθαιρέσεως, μη μνημονευτέοι" κ.ο.κ. Ποιοι είναι αυτοί που θέτουν δυναμίτιδα στα θεμέλια της Εκκλησίας και εισάγουν αφρόνως και με περισσή θρασύτητα μανιχαϊσμό πρωτόφαντο και εγείρουν αξιώσεις διαβολικές;

    Το να πουν τη γνώμη τους, το ξαναλέω, είναι δικαίωμά τους και το προασπίζομαι. Το να ζητούν καθημερινά καθαιρέσεις και διακοπή μνημοσύνου και τα συναφή είναι μια παράνοια και θα πρέπει να στηλιτεύεται.

    Οι ιερείς και μοναχοί που υπέγραψαν την "Ομολογία Πίστεως" πήραν την ευλογία του Επισκόπου τους; Μάλλον όχι. Έδρασαν αυτοβούλως, επικαλούμενοι την "συνείδησή" τους, όταν σε άλλα θέματα είναι οσφυοκάμπτες απέναντι στον Δεσπότη τους.

    Άλλη σχιζοφρένεια!...

    Και δεν υπάρχει τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τον γνωριζουμε καλα τον Ανδριοπουλο.
    Κακως σπουδασε θεολογια.
    Μετανοιωσε που σπουδασε θεολογια.
    Δεν τον βλέπετε που φερεται σαν Γενιτσαρος;
    Και ασχολειται με τους τραγουδιστας και τις γελοιες μουσικες τους;
    Τι δουλεια εχει στον χωρο της Εκκλησιας;
    Θα του ελεγα Αϊ-σιχτίρ ρε Ανδριοπουλε, κοπελι του Βαρθολομαιου και του πάπα. Αϊ - σιχτιρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το πρόβλημα με τον Σημάτη είναι γιατί το στέλνει αυτό στον misha έναν άνθρωπο με διεφθαρμένες αντιλήψεις, νοοτροπία και τακτική.
    δες σχετικά: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=1024744972657237101&postID=521695395880975535
    και
    http://thriskeftika.blogspot.com/2009/08/blog-post_1049.html
    και
    https://www.blogger.com/comment.g?blogID=1024744972657237101&postID=5052979685235221708

    Βέβαια κάνει τον αντιοικουμενιστή αλλά με τις τόσες χυδαιότητες που υποστηρίζει μολύνει τον αγώνα τον αντιοικουμενιστικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δείτε για τον Mισha τα σχόλια στις σελίδες: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/08/blog-post_20.html

    http://thriskeftika.blogspot.com/2009/08/blog-post_1954.html

    http://thriskeftika.blogspot.com/2009/08/blog-post_1049.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου