Ομολογία

Γιατί η Ι. Σύνοδος αρνείται πεισμόνως
να απαντήσει σε ερωτήματα Πίστεως,
και να ορθοτομήσει έτσι τον λόγον της Αληθείας;

του κ. Παναγ. Σημάτη, Θεολόγου


Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθήσαμε κάποια πολυσήμαντα εκκλησιαστικά γεγονότα.

1ον.
Τις εσπευσμένες και συντονισμένες ενέργειες Βατικανού και Φαναρίου για την άμεση διεκπεραίωση θεμάτων του «Διαχριστιανικού Διαλόγου», όπως η προσπάθεια της «τακτοποίησης» του Πρωτείου του Πάπα εις βάρος της Ορθοδοξίας.
Αυτό φάνηκε από τις εισηγήσεις των Πανεπιστημιακών και τις έντονες αντιδράσεις των πιστών στην Ημερίδα της Θεσσαλονίκης (20/5/09).

2ον.
Την κυκλοφορία της γνωστής πλέον «Ομολογίας της Πίστεως», που συνέπεσε επικαίρως και λειτούργησε ως αντίποδας της Ημερίδας, υπογράφεται δε από χιλιάδες Ορθοδόξους (Επισκόπους, ιερείς, μοναχούς και λαϊκά μέλη της Εκκλησίας) και

3ον.
Την κυκλοφορία του περιοδικού της Ι. Μονής Μεγάλου Μετεώρου, «Εν Συνειδήσει», τα κείμενα και οι φωτογραφίες του οποίου, όχι με συλλογισμούς και εικασίες, αλλά με χειροπιαστά γεγονότα-ντοκουμέντα αποδεικνύουν τα αντορθόδοξα οικουμενιστικά ανοίγματα και την καταπάτηση Κανόνων Οικουμενικών Συνόδων από τους ελάχιστους πρωτοστατούντας του Φαναρίου και τους συνοδοιπόρους τους, οι οποίοι θέλουν στανικά να επιβάλλουν την θέλησή τους στο Ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας που κρατούν απληροφόρητο.

Ταυτόχρονα ο π. Γεώργιος Τσέτσης (Οικουμ. Πατριαρχείο) και ο π. Παύλος Κουμαρινός (που εκπροσώπησε τον Αρχιεπίσκοπο στην Ημερίδα), διετύπωσαν απαράδεκτες θέσεις, και παρόλο που δέχθηκαν δριμεία κριτική από τα Μ.Μ.Ε., δεν έδωσαν καμία απάντηση.

Μ’ αυτά τα γεγονότα συνδέεται, φωτίζεται και εξηγείται ένα παλαιότερο γεγονός, και είναι τώρα ο κατάλληλος καιρός να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα, ώστε οι πιστοί να προσθέσουν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ των οικουμενιστικών δρωμένων, να αντιληφθούν το ρόλο των Ποιμένων τους, να αναλογισθούν τις ευθύνες τους και να πάρουν θέση.

Συγκεκριμένα:
Εδώ και τρία χρόνια ετέθησαν επωνύμως και επιμόνως συγκεκριμένα Ερωτήματα, για ζωτικότατα προβλήματα Πίστεως στην Ι. Σύνοδο, που έχουν σχέση με τους Θεολ. Διαλόγους και τον Παπισμό και τα προκάλεσαν οι αντορθόδοξες απόψεις και ενέργειες του Μητρ. Καλαβρύτων.
Τα Ερωτήματα:
αποτελεί αιρετική δοξασία το filioque ή είναι θεολογούμενο;
είναι αίρεση ο Παπισμός ή μόνο σχίσμα;
απαγορεύεται η μνημόνευση αιρετικών στην Θ. Λειτουργία ή επιτρέπεται; απαγορεύεται η παραχώρηση ορθόδοξου ναού σε αιρετικούς ή επιτρέπεται;
Όλα τα ανωτέρω διδάσκει ο Καλαβρύτων. Τι απαντά σ’ αυτά η Ι. Σύνοδος;

Η γρήγορη απάντηση εκ μέρους της Ι. Συνόδου επιβαλλόταν, διότι:
α) υπήρχε διάσταση μεταξύ του κυρίως διδασκάλου (που είναι ο Επίσκοπος κάθε τοπικής Εκκλησίας) και του κατά σύμβαση δασκάλου, που μπορεί να είναι κάθε θεολόγος.
β) απασχολούν πολλά μέλη της Εκκλησίας και έχουν τεθεί και από άλλους .
γ) και διότι, όπως φάνηκε στην προαναφερθείσα Ημερίδα της Θεσσαλονίκης, η λαίλαπα της αιρέσεως του οικουμενισμού είναι συνεχούς διαρκείας και κλιμακούμενης εντάσεως και η «εκποίηση» της Πίστεως συντελείται ημών μακαρίως αδόντων περί «υπακοής» στον Επίσκοπο και τους «πνευματικούς» και περί της «ατομικής» μας σωτηρίας.
(Ήδη, τα κοινά σχέδια Βατικανού και Φαναρίου περί βελούδινης «τακτοποιήσεως» ερήμην του λαού, του δαιμονικού Πρωτείου του Πάπα, αποκαλύφτηκαν στη Θεσσαλονίκη σε λεπτομέρειες, και όπως βασίμως διαδίδεται , τα σχέδια αυτά θα υλοποιηθούν τον Οκτώβριο, στην νέα συνάντηση της Κύπρου).

Η Ι. Σύνοδος, όμως, αντί να ξεκαθαρίσει το θέμα, δεν έδωσε καμία απάντηση στα Ερωτήματα αυτά! Εσιώπησε πλήρως.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με στέλεχος της Ι. Συνόδου στις αρχές του 2009 και στην και δια του τηλεφώνου διαμαρτυρία, μου είπε:
μην περιμένεις να βγάλει ανακοίνωση η Ι. Σύνοδος για το αν το filioque είναι αίρεση.
Συμφωνώ μαζί σου ότι είναι, αλλά δεν ενεργούμε μόνοι μας, ακολουθούμε την γραμμή του Οικουμ. Πατριαρχείου στο θέμα!

Επανέρχομαι στο τοπικό επίπεδο και πάλι.
Αυτή την σιωπή της Ι. Συνόδου, ο κ. Αμβρόσιος εξέλαβε ως δικαίωση των θέσεών του, και εφέτος επανέλαβε κάποια από τα κηρύγματα αυτά.
Πίστευε, ίσως, ότι δεν θα αντέξουμε να υποστούμε ξανά την δοκιμασία των ύβρεων από τους επισκέπτες του δικού του «εκκλησιαστικού» blog, όπως έγινε πέρυσι, προς όσους αντιδράσαμε και υποστηρίξαμε τις ορθόδοξες θέσεις∙
οι φίλοι του blog, μας είχαν χαρακτηρίσει ως: άκαρδους, ανάλγητους, ψυχοπαθείς, σκληροπυρηνικούς, τυπολάτρες... του ιδίου του Μητροπολίτου συνευδοκούντος.

Βέβαια, στο φετινό του σημείωμα, σπεύδει εξ αρχής να δηλώσει, πως «όσα καταγράφονται παρακάτω αποτελούν την προσωπική άποψη» του Μητροπολίτη. «Αποτελούν γνώμην και όχι εντολήν».
Ποια σημασία, όμως, έχει αυτή η δήλωση, όταν η γνώμη του έρχεται σε αντίθεση με την πράξη της Εκκλησίας;
όταν, παρότι του υποδείχτηκε η ορθή άποψη των Πατέρων και χωρίς να την αναιρέσει, την διαγράφει αυθαίρετα;
Όταν η γνώμη του γίνεται εντολή για τους ιερείς, που αναγκάζονται να μνημονεύουν αιρετικούς κατά την Θ. Λειτουργία;
(Αυτό ομολόγησε κάποιος λευΐτης εις επήκοον άλλων, όταν διαμαρτυρήθηκα γι’ αυτήν την μνημόνευση την ώρα που μας έδιδε το αντίδωρο: είμαι υπάλληλος και εκτελώ εντολές ανωτέρων μου, είπε).
Όταν -εξ αιτίας αυτής της γνώμης του Επισκόπου- αναγκάζονται οι πιστοί ή να υποστούν την αντι-κανονική μνημόνευση ή να απέχουν;
Εφ΄ όσον o Επίσκοπος είναι «στόμα Χριστού», μπορεί να εκφράζει διαφορετική γνώμη, για θέματα που η Εκκλησία διδάσκει «άλλως»;
Όλοι -ως άνθρωποι ατελείς- μπορεί να κάνουμε κάποια λάθη.

Είναι δυνατόν, όμως, να καταγγέλλεται στην Ι. Σύνοδο κάποια κατ’ επανάληψη λανθασμένη διδασκαλία Επισκόπου, που ως εκ της θέσεώς του επηρεάζει τους πιστούς, και η Ι. Σύνοδος να αρνείται να πάρει θέση;
Τι επιδιώκει, άραγε, η Ι. Σύνοδος με τη στάση αυτή, αρνούμενη να «ορθοτομήσει τον λόγο της αληθείας»;
Προς τα πού θέλει να «στρέψει» τους πιστούς, που κάνουν τις ενοχλητικές ερωτήσεις και εισπράττουν σιωπή;
Λογικά, λοιπόν, συνδέεται το όλο θέμα με τα τεκταινόμενα στους μετά των Παπικών και το Π.Σ.Ε. Διαλόγους, τους οποίους, η υπό τον πρώην Αρχιεπ. Χριστόδουλο (αυτάδελφο εν Χρυσοπηγή του κ. Αμβροσίου) Ι. Σύνοδος, αλλά και τώρα η υπό τον νυν Αρχιεπ. κ. Ιερώνυμο, δεν θέλει να κακοκαρδίσει.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχει και εγκάρδιες σχέσεις με τους Αγγλικανούς, όπως φαίνεται από τους θερμούς χαιρετισμούς του κ. Ιερώνυμου προς τον Αρχιεπ. Των Αγγλικανών, παρά το ότι εγκρίνει τον γάμο των ομοφυλοφίλων (Επίσκοπός του ενυμφεύθη μετά …ανδρός) και ο οποίος εδήλωσε με τρόπο αναιδή (που θα ανάγκαζε τον Απ. Παύλο όχι να τον συγχαίρει, αλλά να του αποστείλει επιτιμητική επιστολή, παρόμοια με εκείνη που τότε έστειλε προς Κορινθίους) τα εξής:
«Η ενεργός σεξουαλική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου ενδέχεται να αντικατοπτρίζει την αγάπη του Θεού, με τρόπο παρόμοιο όπως συμβαίνει στον γάμο» («Ελευθεροτυπία», 08/08/2008).

Αυτή η οικουμενιστική συγκριτιστική νοοτροπία, φαίνεται είναι και ο λόγος, που η Ορθόδοξος Εκκλησία (και μαζί της η Εκκλησία της Ελλάδος) δεν αντιδρά, γιατί είναι δέσμια του δόγματος του Φαναρίου για Ένωση με τους Παπικούς και υπό τον Πάπα, με τις οδηγίες και τις ευλογίες του Π.Σ.Ε.

Εδώ να υπενθυμίσω την πρόσφατη απόφαση της Ι. Συνόδου της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που αποτελεί μια φωτεινή ελπίδα.
Αποφάσισε «να μην στείλει εκπροσώπους στην Συνάντηση …μεταξύ ΡΚαθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας», (θα γίνει στην Κύπρο τον Οκτώβριο), διότι «τέτοιοι θεολογικοί διάλογοι δεν οδήγησαν …ούτε στην ελάχιστη συνδιαλλαγή ΡΚαθολικής και Ορθόδοξης Δογματικής».

Μετά την παράθεση των γεγονότων, εκ των οποίων αποδεικνύεται ότι οι θέσεις του Καλαβρύτων για τους παπικούς, η αντιμετώπιση του όλου θέματος από την Ι. Σύνοδο και η στάση του Πατριαρχείου ως προς τους Διαλόγους συνδέονται άμεσα, απευθύνω και πάλι τα ίδια Ερωτήματα, τόσο στην Ι. Σύνοδο που απαξιοί να απαντήσει, όσο και προς τους πιστούς που ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν γι’ αυτά τα θεμελιακά για την διατήρηση της Πίστεως θέματα, και που έχουν την δυνατότητα να παρέμβουν επωνύμως και να ζητήσουν εξηγήσεις.
Παρακαλώ δε άλλη μια φορά και ζητώ να πάρω απάντηση, όπως ως μέλος της Εκκλησίας και θεολόγος δικαιούμαι (παρά την αναξιότητα, τα λάθη ή την επιμονή μου, που από κάποιους παρεξηγείται χαρακτηριζόμενη ως προσωπική κόντρα, ώστε έτσι να αναγκαστώ να παύσω να μιλώ), γιατί το θέμα -όπως τίθεται- είναι σοβαρότατο.
Επίσης, κάνω έκκληση στην Ι. Σύνοδο -σταθμίζοντας την βαρύτητα των εξελίξεων- να ακολουθήσει την Βουλγ. Εκκλησία και να μην στείλει εκπρόσωπο στην Κύπρο.
Για την αντικειμενική ενημέρωση των πιστών, παραθέτω:

α) αποσπάσματα της Ερώτησης, με την οποία ζητούσα να επιβεβαιώσει ή να διορθώσει η Ι. Σύνοδος τις αντιπατερικές θέσεις του Καλαβρύτων, και

β) αποσπάσματα από το φετινό κείμενο του κ. Αμβρόσιου, ο οποίος εναντιούμενος προς την Αλήθεια την οποία «υπηρετεί», επιμένει να χρησιμοποιεί αθεολόγητες εξηγήσεις για να δικαιολογήσει τις απόψεις του. (Δες mkka.blogspot.com, στις ημερομηνίες 7-17/6/08 και 14/6/09).

«Προς Δ. Ι. Σύνοδο… ΘΕΜΑ: Ερώτηση για τη Μνημόνευση ετεροδόξων στη Θ. Λειτουργία
Σεβαστοί Πατέρες, …Κάποιοι επεσήμαναν στο Σεβ/το: τις προηγούμενες χρονιές «επιτρέψατε να αναφερθούν τα ονόματα των μη ορθοδόξων θυμάτων του σεισμού στα Άγια… Ο Σεβ/τος απαντώντας παραδέχτηκε, πως «ναι, …πολλές άλλες τα εμνημόνευσα». Και ισοπεδώνοντας τις περιπτώσεις, σαν να μην υπάρχει διαφορά στη μνημόνευση των αιρετικών από τη μη μνημόνευση, αντί να εκφράσει τη θεολογική εξήγηση της Εκκλησίας …απαντά ανακατεύοντας τα πάντα: «Προς τι η έμφαση; …Μπορούμε και πρέπει να προσευχόμεθα υπέρ όλων, …υπέρ των Ετεροδόξων Αδελφών μας, …επίσης προσευχόμεθα: "τους πεπλανημένους επανάγαγε"… Η εντολή του Κυρίου είναι: "εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε". …Ο Κύριος εδίδαξε να αγαπάμε και τους εχθρούς μας…. Με τους ατυχείς Γάλλους λοιπόν θα τα βάλλουμε; …Τους χρεωστούμε μια προσευχή!».
…Επανέρχονται λοιπόν οι Αιγιώτες και τον ερωτούν: Φυσικά και συμφωνούμε για τις προσευχές της Εκκλησίας υπέρ όλων. Τα αιτήματα όμως αυτά διαφέρουν από το αίτημα του μνημοσύνου, κατά το οποίο παρακαλούμε να τοποθετήσει ο Θεός την ψυχή του κοιμηθέντος αιρετικού “μετά δικαίων και των αγίων”. Μνημονεύοντάς τους δηλαδή ονομαστικά στη Θ. Λειτουργία (κατά την οποία μνημονεύονται μόνο τα μέλη της) ζητούμε από το Θεό να τους τοποθετήσει σ’ ένα χώρο τον οποίο οι ίδιοι ελεύθερα δεν είχαν επιλέξει, να τους σώσει δια της βίας και με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που Αυτός μας υπέδειξε! Και παραθέτουν δυό-τρία κείμενα του Αγίου Νεκταρίου, του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου, μέσα στα οποία διατυπώνεται η Ορθόδοξη θέση της Εκκλησίας, ότι απαγορεύεται η μνημόνευση των αιρετικών στη Θ. Λειτουργία, γιατί έτσι «καταλύονται τα όρια της Εκκλησίας».
Ο Σεβασμιώτατος όμως, επιμένει στην άποψη, ότι μπορούμε να μνημονεύουμε στη Θ. Λειτουργία τους αιρετικούς (αγνοώντας τελείως τις γνώμες των Αγίων). Όπως θα δείτε στα ελάχιστα αποσπάσματα πού επισυνάπτω οι «φίλοι» του blog συγχαίρουν τον Σεβασμιώτατο, γιατί είναι τόσο προοδευτικός, τους κάνει Ορθόδοξη κατήχηση και τους δίνει την Ορθόδοξη κατεύθυνση στο θέμα..
Σεβασμιώτατοι, Σας παρακάλεσα πριν από δυο χρόνια με «Ερώτηση»… να πάρετε επίσημα θέση στο «αν είναι αίρεση ο Παπισμός …ή σχίσμα και ακόμα δεν πήρατε θέση. Σας παρακαλώ και ελπίζω, πως τώρα θα κάνετε το αυτονόητο καθήκον σας, θα μας δώσετε, δηλαδή, επίσημα τη θέση της Εκκλησίας στο ερώτημα.. Με σεβασμό… 16/6/2008
Απόσπασμα από το κείμενο του Μητροπ. Καλαβρύτων http://mkka.blogspot.com (13 Ιουνίου 2009)
«ΜΙΑ ΑΚΑΡΔΗ ΣΤΑΣΗ!… Όσα καταγράφονται παρακάτω αποτελούν την προσωπική μας άποψη. Αποτελούν γνώμην και όχι εντολήν... Ο χριστιανός προσεύχεται υπέρ πάντων. Άκόμη και για τούς ετερόδοξους; θα ερωτήσει κάποιος. Μάλιστα υπέρ πάντων ανθρώπων! …Ας προσεγγίσουμε λοιπόν τα λειτουργικά κείμενα. ΕΙΡΗΝΙΚΑ. Στα «ειρηνικά» προσευχόμεθα: …Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου... Σημείωση: όταν παρακαλούμε υπέρ της ειρήνης του κόσμου ολοκλήρου, περιλαμβάνονται ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όλος ο κόσμος. …Στο Κάϊρο, όπου υπάρχει η Μονή του Αγ. Γεωργίου, οι Μουσουλμάνοι της περιοχής προσέρχονται ως προσκυνητές του Αγίου και οι ιερείς μας διαβάζουν σ’ αυτούς ευχές για τη βασκανία και εξορκισμούς. Όταν παρακαλούμε υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων κλπ. συμπεριλαμβάνονται όλοι όσοι ταξιδεύουν, …δηλ. άνθρωποι παντός θρησκεύματος. ΚΑΤΗΧΟΥΜΕΝΟΙ… Γιατί άραγε μπορώ να προσευχηθώ για ένα μη βαπτισμένο και κατηχούμενο και δεν μπορώ να το πράξω για ένα ήδη βαπτισμένο στο όνομα του Χριστού, κι ας είναι καθολικού δόγματος χριστιανό, που ήλθε στη χώρα μου ως ταξιδιώτης και τουρίστας και βρήκε τραγικό θάνατο στα ερείπια του ξενοδοχείου; …Μπορώ να προσευχηθώ γι΄ αυτόν, αλλά δεν μπορώ να συμπροσευχηθώ με τους συγγενείς του και δεν μπορώ να κοινωνήσω από το ίδιο Άγιο Ποτήριο, επειδή δεν έχω κοινωνία πίστεως μαζί τους! ΑΓΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ… Στη θεία λειτουργία του Μ. Βασιλείου γίνεται μνεία υπέρ των πεπλανημένων και των σκορπισθέντων από την μάνδρα της μιάς, αγίας και καθολικής Εκκλησίας... Άρα μέσα στη θεία λειτουργία προσευχόμεθα για τους σχισματικούς και για τούς αιρετικούς!... ΚΗΔΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ, ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΘΗ! Στο Μικρό Ευχολόγιο της Εκκλησίας περιλαμβάνεται ειδικό κεφάλαιο περί «ταφής ετεροδόξων υπό ορθοδόξων ιερέων»…: «Συμφώνως προς την υπ΄ αριθμ. 1621/343 από 15 Μαρτίου 1891 Εγκύκλιον Ι. Συνόδου, επιτρέπεται εις ορθοδόξους ιερείς να κηδεύσωσιν ετεροδόξους Χριστιανούς, όταν δεν υπάρχωσιν εκεί ιερείς της ιδίας αυτών ομολογίας».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

α) Η Ορθοδοξία μας είναι οικουμενική.
Αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και προσεύχεται για όλο τον κόσμο.

β) Μπορούμε να προσευχώμεθα για όλους, αλλά δεν μπορούμε να συμ-προσευχώμεθα με όλους!

γ) Τελικά, παρά το γεγονός ότι οι αμφισβητίες αναγνωρίζουν ως «παρατυπία» την μνημόνευση των ονομάτων κάποιων αλλοδαπών, εδημιούργησαν ολόκληρο ζήτημα εκ του μηδενός.
Όπως κι αν έχει το πράγμα, η Ορθοδοξία μας δεν κινδυνεύει εξ αυτού. Χρειαζόμαστε μεγάλη καρδιά…

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ.
Διασκευή από post που αναρτήθηκε πέρισυ. 13/6/09».