Από την Άλωση της Πόλης στην Άλωση του Αιγαίου μας;

 

 

ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΑΛΩΣΗ  ΤΗΣ  ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ  ΑΛΩΣΗ  ΤΟΥ  ΑΙΓΑΙΟΥ ΜΑΣ  ;

Παπανικολόπουλος Νικόλαος, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

   Η  Άλωση  της  Πόλης

   29  Μαΐου  2024. Άλλη μια πικρή μνήμη της Άλωσης της Πόλης.   29  Μαΐου,  μια ημερομηνία που ματώνει αιώνες τώρα κάθε ελληνική καρδία.

  Τρίτη 29 Μαΐου 1453, τα οθωμανικά στρατεύματα του σουλτάνου Μωάμεθ Β’, μετά από πολιορκία 53 ημερών (6 Απριλίου-29 Μαΐου), καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη , δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

  Έκτοτε, η  29^η Μαΐου χαρακτηρίστηκε ως«Αποφράς Ημέρα του Ελληνισμού» (δυσοίωνη,  καταραμένη μέρα).

   Ωστόσο, το Βυζάντιο μας άφησε ένδοξη κληρονομία και το Γένος μας επέζησε. Οι προγονοί μας το κατόρθωσαν.

   Αμέσως μετά την άλωση της Πόλης και τους θρήνους, γεννήθηκε στους Ρωμιούς μια νέα ελπίδα, μια ‘’Μεγάλη ιδέα’’, ένας πόθος για την απελευθέρωσή  της κι όλου του ελληνικού πληθυσμού.

   Ήταν μια ιδέα ναι μεν με εδαφική έκφραση, αλλά κατά βάθος με πνευματικό, ηθικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Ένα περιεχόμενο που ενέπνεε και ένωνε. Εκφράστηκε ελληνορθόδοξα, με μια υπόσχεση στην Παναγία, μέσα από το Δημοτικό τραγούδι που βρέθηκε σε χειρόγραφο του 15^ου αιώνα και με τη σημερινή του μορφή μας το παρέδωσε το 1914, ο λαογράφος και καθηγητής στο ΕΚΠΑ, Νικόλαος Πολίτης (Καλαμάτα 1852 – Αθήνα 1921) :

         « Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα ουράνια

            Σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι…

                                        και καταλήγει 

            …Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις

             Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι ».

   Οι Έλληνες, στα 400 χρόνια σκλαβιάς, στηρίχτηκαν στην Ορθόδοξη Χριστιανική τους πίστη, τη διδασκαλία, την ιστορία και τις παραδόσεις. Αυτό τους ενέπνευσε και τους ένωσε ώστε το όραμα του 1453 να αρχίσει να πραγματώνεται το 1821.

   Σήμερα, τη «Μεγάλη Ιδέα» άλλοι την έχουν λησμονήσει, άλλοι τη συκοφαντούν, άλλοι την έχουν βάλει σε «καραντίνα», άλλοι την αναθεματίζουν και άλλοι λένε ότι πέθανε μαζί με τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922.

   Όμως, σήμερα, με όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο, που απρόσκοπτα υλοποιείται η στρατηγική του νεο-οθωμανισμού, υπαγορεύουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά την αναγκαιότητά της.

   Η  Άλωση  του  Αιγαίου

   Όπως είναι γνωστό, τα εν υπνώσει προβλήματα στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις της περιόδου 1923-1973, άρχισαν να «ξυπνούν», τον Ιούλιο του 1974, με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την de facto διχοτόμησή της. Η Τουρκία άρχισε πλέον να φέρνει στην επιφάνεια, ανοικτά, καθαρά και με θρασύτητα, τις βλέψεις - θέσεις της για το Αιγαίο.

   Η Τουρκία, πενήντα χρόνια μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, μέσα από «πολιτικά παιχνίδια», «θεωρίες» «παραβιάσεις», «υλικοτεχνικές υποδομές», «casus belli», «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», «ονοματοδοσίες» και άλλες «πονηριές», επιδιώκει την άλωση του Αιγαίου. Μια άλωση που θα επέλθει είτε από την συνεκμετάλλευση είτε από τη διχοτόμησή του. Για το σκοπό αυτό έχει αναπτύξει ένα ευρύ φάσμα διεκδικήσεων και αιτιάσεων σε βάρος της Ελλάδος που με την πάροδο του χρόνου διευρύνονται.

   Τι  να  πρωτοθυμηθούμε  ;

   Την κρίση στο Αιγαίο το 1976 (από 23/7 μέχρι 17/8) για την υφαλοκρηπίδα με το τουρκικό ερευνητικό «ΧΟΡΑ».

   Την κρίση στο Αιγαίο το 1987 (από 19/3 μέχρι 11/3) για τον ίδιο λόγο και με το ίδιο ερευνητικό σκάφος που είχε μετονομαστεί σε «Σισμίκ Ι».

   Την κρίση των Ιμίων (1996) που η ίδια προκάλεσε και κατασκεύασε όχι μόνο τη «θεωρία των γκρίζων ζωνών» με την οποία αμφισβητεί την κυριαρχία ακατοίκητων νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, αλλά ακόμη και την κυριαρχία μεγάλων κατοικημένων νησιών.

  Το «δόγμα της γαλάζιας πατρίδας» (τουρκικά: Mavi Vatan) από το 2006, δηλαδή το βάπτισμα ως Τουρκικής μιας θαλάσσιας έκτασης 462.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο, όπου η Τουρκία δεν θα ασκεί μόνο «ενεργειακά δικαιώματα» αλλά και «καθαρά κυριαρχικά».

   Τη θεωρία της «μειωμένης επήρειας», που με επίσημο έγγραφο κατέθεσε το 2016 στον ΟΗΕ. Με αυτό δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στο Καστελόριζο με την αιτιολογία ότι δεν βρίσκεται στο Αιγαίο αλλά στη θάλασσα της Λεβαντίνης.

   Το «τουρκολιβυκό μνημόνιο» το 2019, για τις θαλάσσιες ζώνες, στο οποίο κατά παράβαση κάθε εννοίας της Διεθνούς Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS 82), γίνεται ουσιαστικά υπεξαίρεση των θαλασσίων ζωνών από Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρο και Αίγυπτο με ότι αυτό συνεπάγεται.

  Τη  μετονομασία, το Φεβρουάριο του 2021, του Αιγαίου σε «Θάλασσα των νησιών» (τουρκικά: Adalar Denizi) από τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος.

   Τις συνεχείς δεσμεύσεις περιοχών του Αιγαίου με την έκδοση παράνομων Navtex.

   Την πρόσφατη (Απρίλιος 2024) ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας της Τουρκίας, ότι εντάσσει στα σχολικά βιβλία του, τη θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας» τονίζοντας μάλιστα και τη σημασία της αναγκαιότητας προστασίας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων και συμφερόντων της.

   Τα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων ότι στη νέα διδακτέα ύλη, που αποκαλείται «το διδακτικό σύστημα του αιώνα της Τουρκίας», οι χάρτες και το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» θα διδάσκονται στο μάθημα της Γεωγραφίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

  Το δημοσίευμα (23-5-2024) της αγγλόφωνης έκδοσης  της φιλοκυβερνητικής DAILY SABAH ότι η Τουρκία ξεκινά τη χαρτογράφηση θαλάσσιων πάρκων στο Αιγαίο.

   Όλα αυτά δεν δείχνουν ξεκάθαρα ότι η Τουρκία επιδιώκει, την «άλωση» του Αιγαίου μας ;

  Το  καθήκον  μας

   Σήμερα, «η Μεγάλη Ιδέα» πρέπει γίνει ο θώρακας της εδαφικής μας ακεραιότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαιτούμε αλλαγή των συνόρων ή παραβίαση Διεθνών Συνθηκών και Συμβάσεων.

   Άλλοι τα απαιτούν αυτά …

   Εμείς πρέπει να καταλάβουμε ότι οι σχέσεις Τουρκίας και Ελλάδος είναι άλλης φύσεως, εντάσεως και διαρκείας. Ξεπερνούν τα συνηθισμένα και ευκόλως  θεραπευόμενα. Οι κύκλοι συναντήσεων – γύροι διερευνητικών επαφών για τα ΜΟΕ έχουν ξεπεράσει τους 64 (64^ος Φεβρουάριος 2022 στην Αθήνα) και δεν έχουν τελειωμό…

   Κι αυτό γιατί εδώ, συγκρούονται δύο ξένοι κόσμοι, δύο κόσμοι διαφορετικών αντιλήψεων για το νόημα και την αξία της ζωής.                                           

   Ως Έλληνες δεν λησμονούμε το σύγκρυο που προκαλεί στην ψυχή μας η ανάσα του βάρβαρου γείτονα με τις ανείπωτες και βάρβαρες πράξεις του.

   Στην Κύπρο το 1974, στα Ίμια το 1996, στα σύνορα του Έβρου το 2020 και τώρα με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» να διεκδικεί με θράσος, πέρα από κάθε στοιχειώδη νόμο και δίκαιο, τον τόπο μας, την ιστορία μας, τη θάλασσά μας… 

    Αλλοίμονο σ’ όσους λησμονήσουν.

                                            Αλεξανδρούπολη   29  Μαΐου 2024

                                            ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  Νικόλαος

                                                    Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)