Περί του εξωεκκλησιαστικού εφευρήματος του παπικού ‘’αλαθήτου’’

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

_____________________

Η προσπάθεια παραλληλισμού των παραπομπών σε θεολογικές θέσεις   του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ως δήθεν ανάλογες  με την παραπομπή στο παπικό ‘’αλάθητο’’,  αποτελεί μεγάλη παρανόηση.  Προβλήθηκε  με εξωεκκλησιαστική αυθάδεια, ότι δήθεν εφόσον εμείς οι Ορθόδοξοι για θέσεις της Εκκλησίας παραθέτουμε θεολογικούς λόγους του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά για παράδειγμα, γιατί παρεπόμενα να απορρίπτουμε το παπικό ‘’αλάθητο’’;   

 Έτσι προσμετρείται η  παραπομπή στους λόγους ενός  Αγίου της Εκκλησίας, ο οποίος ερμηνεύει ορθά τη διδασκαλία της;  Ποια σχέση έχει μια τέτοια παραπομπή, με το εξωεκκλησιαστικό εφεύρημα του παπικού ‘’αλάθητου’’;  Η θεολογική ερμηνεία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του μεγάλου αυτού Αγίου της Εκκλησίας μας, είναι επόμενη ‘’τοις Αγίοις Πατράσι’’.  Μια τέτοια παραπομπή ουδόλως συνηγορεί στην εξωεκκλησιαστική παρανόηση του παπικού ‘’αλάθητου’’, το οποίο ενισχύει τη μάνητα του παπικού εξουσιαστικού πρωτείου, το οποίο πολλοί των οικουμενιστών το ‘’ορέγονται’’ και για την Εκκλησία.

 Την εξωεκκλησιαστική παρανόηση του παπικού ‘’αλάθητου’’, πως την ανακάλυψαν στον Παπισμό;  Ποια Οικουμενική Σύνοδος αναφέρει τέτοια θεολογική πλάνη;  Το παπικό δόγμα του «αλάθητου», θεσπίστηκε αυθαίρετα κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας». Ο παραλογισμός του «αλάθητου» στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, βρήκε τη μεγαλύτερη εδραίωσή του, με την υπόδειξη μάλιστα, ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω». Κι ύστερα ομιλούν και για άρση αναθεμάτων στον Παπισμό.

 

Το παπικό δόγμα του «αλάθητου», αποτελεί μια ακόμη αυθαίρετη θεολογική πλάνη των Παπικών.  Το περί Παπικού αλάθητου δόγμα, καταρρίπτεται από τη στάση κάποιων Παπών πριν το Σχίσμα του 1054μ.Χ.  Ο Πάπας Λιβέριος (352-366 μ.Χ), είχε καθαιρεθεί επειδή υπέγραψε την αρειανίζουσα ομολογία περί «ομοιουσίου».  Αλοίμονο αν η Εκκλησία δεχόταν το αλάθητο για τον Πάπα Λιβέριο.  Ο Πάπας Ονώριος ο Α΄ (625-638 μ.Χ.) καταδικάστηκε από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, επειδή ασπάστηκε τον Μονοθελητισμό.  Τι θα γινόταν αν η Εκκλησία δεχόταν το αλάθητο του Πάπα;  Θα δεχόταν τον Μονοθελητισμό, το οποίο υπόγραψε ο Πάπας Ονώριος ο Α΄;  Ο Πάπας Σέργιος Δ΄ (1009-1012 μ.Χ.) έβαλε την αιρετική προσθήκη του «filioque», ενώ προηγουμένως ο Πάπας Λέων Γ΄ (796-816 μ.Χ.) δεν δέχθηκε την αιρετική αυτή προσθήκη. 

 

Αντί άλλων αναφορών παραθέτομε τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς : «Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού. Το δόγμα αυτό είναι φευ! Η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην»*.

Αυτά τα οποία αναφέρει ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αποτελούν εκκλησιαστική απάντηση στη παρανόηση της σύγχυσης της  παραπομπής στον θεολογικό λόγο ενός Αγίου, η οποία είναι σύμφωνη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, με το εξωεκκλησιαστικό εφεύρημα του παπικού ‘’αλάθητου’’.

*(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς – Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).