Η Θεσσαλονίκη ηττάται
του Ελ. Κοσμιδη
Εκκοσμίκευση και απουσία ορθοδόξου βιώματος χαρακτηρίζουν πλέον την πόλη του Αγίου Δημητρίου
Βλέπουμε μετά λύπης ολοένα και περισσότερες Μητροπόλεις, ολοένα και περισσότεροι Μητροπολίτες αυτοπροσώπως, να συνδιοργανώνουν / συμμετέχουν / ευλογούν δρώμενα που είναι συνηθισμένο να γίνονται από κοσμικούς φορείς, αλλά ήταν άγνωστα στην Ορθόδοξη πίστη και ζωή.
Έτσι βλέπουμε να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο φαινόμενα όπως η χρήση μουσικών οργάνων εντός των Ιερών Ναών, σαν να πρόκειται για συναυλιακούς χώρους, με αποτέλεσμα την σταδιακή αποϊεροποίησή τους.
Έχουμε την υιοθέτηση μουσικών οργάνων ακόμα και κατά τη διάρκεια της Θείας Λατρείας, κατά μίμηση παπικών προτύπων.
Την ενθάρρυνση της αδιάκριτης ανόδου γυναικών στο ψαλτήρι, σαν να ήταν πουριτανική αντίληψη ή ρατσιστική η γνώμη των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που απαγόρευαν την πρακτική αυτή (στο περιθώριο βεβαίως μιας πολύ χειρότερης πρακτικής, εκείνης της Ιερωσύνης των γυναικών στην Ορθοδοξία).
Βλέπουμε να ευλογούν κοσμικές συναυλίες, αθλητικά δρώμενα και εσχάτως να λαμβάνουν πρωτοβουλίες για την αποκλειστική διοργάνωση τέτοιων δραστηριοτήτων.
Ένας αγώνας δρόμου λόγου χάριν, προς τιμήν ενός Αγίου σχεδόν θεωρείται μια αυτονόητα χαριτωμένη πρωτοβουλία.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Βιώνουμε μια πρωτοφανή έξαρση φαινομένων που γεννά ο ηδονισμός, η φιληδονία και το κοσμικό φρόνημα που θρέφουν τα πάθη. Συνιστά πνευματική αυτοχειρία για έναν Επίσκοπο ή ποιμένα να υποτιμά τόσο επιδεικτικά τον διάβολο, που ενορχηστρώνει και εκμεταλλεύεται κάθε δικαίωμα για να οδηγήσει ψυχές στην απώλεια.
Η κοινωνία μας είναι σε πλήρη αποσύνθεση. Η εκκλησιαστική μας διοίκηση μοιάζει να αναζητά σωσίβια σε τρόπους και μεθόδους κοσμικές και αδιέξοδες.
Η επιστροφή στην θεόσδοτη ευσέβεια, στο ήθος και την Χάρη της εν Χριστώ Ζωής, μάλλον δεν αποτελούν ελκυστικά μέσα για τους σύγχρονους ποιμένες.
“Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.” Κορ. 6:12
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου