ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (VΙIΙ)-Περί της Β’ Βατικανής Συνόδου και υπογραφής κοινών κειμένων.

 Πατερα Στεφανε Στεφοπουλε, με ολον μου τον σεβασμον, σας ερωτω: Πως ειναι δυνατον με ολα αυτα που γραφετε τα τοσο εγκριτα, ακριβη και κατατοπιστικα για την ενημερωσι των χριστιανων, να παραμενετε μαζι με τους Θεοκαταρατους και Λαομισητους  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ και να συμπλεετε μαζι τους; 

Δεν φοβαστε τον ΜΟΛΥΣΜΟΝ ΤΟΥΣ;

Ο.Τ.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (VΙIΙ)-Περί της Β’ Βατικανής Συνόδου και υπογραφής κοινών κειμένων.

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (VΙIΙ)

“Απροετοίμαστοι οι Ορθόδοξοι θεολόγοι;”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ 1’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 2’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 3’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

- 4’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ  - 5’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 6’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ - 7’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Παραπάνω έγινε εκτενής αναφορά στις δόλιες τακτικές του Βατικανού. Τώρα είναι ανάγκη, όμως, να αναφέρουμε και όλες αυτές τις συμπεριφορές που δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα στους διαλόγους και καθιστά ευάλωτη την επιχειρηματολογία των Ορθοδόξων.

Συχνά μας λένε ότι στους διαλόγους αυτούς υπερασπίζονται την πίστη και δεν υποχωρούν σε κανένα σημείο. Πολύ φοβάμαι πως τα γεγονότα του παρελθόντος – τουλάχιστον – τους διαψεύδουν.

Συγκεκριμένα, ας δούμε τι αποκάλυπταν σε συγκεκριμένη Έκθεσή τους οι αντιπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος   (Μητροπολίτης Περιστερίου κ.κ. Χρυσόστομος και καθηγητής και νυν πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης) σχετικά με τις εργασίες της Μικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών που είχε πραγματοποιηθεί στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης (30/5/1984).

Στην Έκθεση (“Ορθόδοξος Τύπος”, 5/7/1985) βεβαιώνεται πως “οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι εις τους διαλόγους παρουσιάζονται τελείως απαράσκευοι και δε συμφωνούν μεταξύ των. Η ασυμφωνία αυτή εκδηλούται πολύ συχνά και καταλαμβάνει το μέγιστον σχεδόν μέρος των συζητήσεων υπό τα χαιρέκακα και ειρωνικά βλέμματα των Ρωμαιοκαθολικών.
Πολλά Ορθόδοξα μέλη υιοθετούν ρωμαιοκαθολικές απόψεις ως ορθόδοξες, και απορρίπτουν τας μεμαρτυρημένας εν τη ζωή και τη θεολογία της Ορθοδοξίας γνησίας ορθοδόξους θέσεις. Υπάρχουν δε και μέλη, τα οποία υποτιμούν παντελώς την θεολογίαν και τας θεολογικάς διαφοράς και είναι έτοιμα να δεχθούν οτιδήποτε προτείνει η ετέρα πλευρά… Πολλοί θεωρούν τον διάλογο προσωπικήν των υπόθεσιν και βάσει των προσωπικών των γνωριμιών και συμφερόντων καθορίζουν την θέσιν των…” !!!

Και δεν ήταν αυτό κάποιο μεμονωμένο περιστατικό όπως αποδεικνύει το παρακάτω που φτάνει στο σωτήριον έτος 2003.

Προσέξτε εδώ τώρα προχειρότητα και κακώς εννοούμενη μεταστροφή σε σοβαρό ζήτημα μεταξύ των ετών 1988 και 2003. Πρόκειται γιά το θέμα της γυναικείας ιερωσύνης.

Ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, π. Θεόδωρος Ζήσης, γράφει σχετικά με το Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο της Ρόδου (30/10-7/11/1988) με θέμα “Η θέσις της γυναικός εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία”, απ’ όπου επιλέγει τα κάτωθι : “Κατά την κήρυξη των εργασιών του συνεδρίου ο προεδρεύων αυτού Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος τόνισε ότι “σκοπός του συνεδρίου είναι να επιβεβαιώσωμεν με σύνεσιν και προσεκτικότητα το αδύνατον της χειροτονίας των γυναικών εις την ιερωσύνην”. Εις τα πορίσματα του Συνεδρίου, συνεχίζει ο π. Θ. Ζήσης, κατοχυρώνεται ως αυτονόητο γιά την Ορθόδοξο Παράδοση το αδύνατον της χειροτονίας των γυναικών που θεμελιώνεται ως εξής :… α) επί του παραδείγματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,…β) επί του παραδείγματος της Θεοτόκου…γ) επί της Αποστολικής Παραδόσεως… δ) επί τινών θέσεων της Παυλείου διδασκαλίας… ε) επί του κριτηρίου της αναλογίας… “.

Στο σημείο αυτό πρέπει να μνημονευθεί η πλούσια επιχειρηματολογία (άνω των 12 θεολογικών επιχειρημάτων συμπεριλαμβάνει και ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής μακαριστός Ι. Καρμίρης στο βιβλίο του “Η θέσις και η διακονία των γυναικών εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία” (Αθήναι 1978, σελ. 29-46), ενώ εκ των νεωτέρων αξιομνημόνευτη τυγχάνει η παρέμβαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ.κ. Χρυσοστόμου.

Συνεχίζει, όμως, ο π. Θ. Ζήσης με τη θλιβερή διαπίστωση ότι “απέναντι στην αδαμάντινη αυτή θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έρχονται οι εκπροσωπούντες μόνο τον εαυτό τους, αλλά δυστυχώς καλυπτόμενοι υπό της επισήμου Εκκλησίας, οργανωτές  του Διεθνούς Επιστημονικού Συμποσίου της Θεσσαλονίκης (Ιούνιος 2003), να συμπεράνουν στα πορίσματά τους τα εξής εξευτελιστικά και απαράδεκτα : “Σ’ ένα ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο υπογραμμίσθηκε η ανάγκη αναβάθμισης του ρόλου των γυναικών στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, ενώ παράλληλα διαπιστώθηκε η αδυναμία της εναντίον της χειροτονίας των γυναικών θεολογικής επιχειρηματολογίας των Ορθοδόξων”!

Το 1988 το αδύνατο της χειροτονίας των γυναικών θεωρείτο αυτονόητο γιά την Ορθόδοξο Παράδοση, ενώ το 2003 μετατράπηκε σε “ασθενή επιχειρηματολογία”!!! Τι μεσολάβησε; Ποιά η σκοπιμότητα; Μήπως τα “συγχαρίκια” του Γενικού Γραμματέως του ΠΣΕ κ. Samuel Kobia, ο οποίος τον Μάϊο του 2006 στη Γενεύη στην προσφώνησή του προς την Ορθόδοξη Αντιπροσωπεία δήλωσε ευχαριστημένος με την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος που προώθησε το θέμα της συμμετοχής των γυναικών στη ζωή και μαρτυρία της Εκκλησίας; (www.oikoumene.org/en/resources/documents/general-secretary/visits/archbishop...)
Μήπως γι’ αυτό συνεστήθη εκείνα τα χρόνια η Συνοδική Επιτροπή Γυναικείων Θεμάτων; 

 

Περί της Β’ Βατικανής Συνόδου και υπογραφής κοινών κειμένων.

   Ένα ακόμη κρίσιμο σημείο στις σχέσεις μας με τους Παπικούς, η υπογραφή κοινών κειμένων και ειδικά όταν αυτά εμμέσως αναγνωρίζουν την εγκυρότητα και “αλήθεια” της Β’ Βατικανής Συνόδου. Ένα τέτοιο κείμενο υπεγράφη μεταξύ μας στις 14/12/2006 επί Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ και Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.

Το πρόβλημα εδώ υπήρξε η 3η παράγραφος η οποία κάνει από κοινού αποδεκτή την Β’ Βατικανή Σύνοδο η οποία όμως υποβαθμίζει την Ορθόδοξη σε “ελλειμματική” Εκκλησία και προωθεί την αυτο(α)συνειδησία της παπικής ως της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Μάλιστα, στη συγκεκριμένη συνάντηση, ειπώθηκε από τα τότε πλέον επίσημα χείλια πως η πράξη μας αυτή εκπροσωπούσε το σύνολο των Ορθοδόξων Εκκλησιών! Αλλιώς, τι ακριβώς σήμαιναν τα λόγια “Ήρθαμε ως ταπεινοί διάκονοι της Μεγάλης Ορθόδοξης Οικογένειας, γιά να δώσουμε στους Ρωμαιοκαθολικούς αδελφούς μας μαρτυρία της εν ημίν ελπίδος”;

Και τι είναι αυτό που υπογράψαμε, γνωρίζουμε;
Συμφωνήσαμε, γιά να αναφέρουμε μόνο 3 κρίσιμα σημεία των αποφάσεων της Β’ Βατικανής Συνόδου, ότι :
α) Η Παπική Εκκλησία είναι η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία διά της οποίας ο άνθρωπος σώζεται, χωρίς να αποκλείεται και η δυνατότητα σωτηρίας και μέσω άλλων Εκκλησιών.
β) Ο Πάπας κατέχει το “πρωτείο” και είναι αλάθητος (παρά τις πολλές “συγγνώμες” αρχής γενομένης απ τον Πάπα Ιωάννη-Παύλο για λάθη του παρελθόντος!)
γ) Η Ουνία αποτελεί το ιδανικό “μοντέλο” γιά την επίτευξη της “ενότητος” μεταξύ μας.

Για να μη παραβλέψω κάτι σημαντικό στην κριτική της υπογραφής του κειμένου αυτού από μέρους των Ορθοδόξων, θα επικαλεστώ τη σχετική  μαρτυρία του μακαριστού Μητροπολίτου Περιστερίου κυρού Χρυσοστόμου (“Θεολογία”, τομ. 53, Ιαν. – Μαρτ. 1982, τευχ. 1, σελ. 63-90).

Διατύπωνε ο μακαριστός πως “η μυστηριακή κοινωνία προϋποθέτει απαραιτήτως την εκ μέρους των κοινωνούντων αποδοχήν παντός εν γένει δόγματος της αρχεγόνου Εκκλησίας ως θεμελιακής βάσεως προς επίτευξιν ενότητος μεταξύ αυτών. Σύμφωνα με τη Β’ Βατικάνειο Σύνοδο, οι αδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί εμμέσως ή αμέσως αφήνουσι να νοηθή, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δύναται να ενωθή μετά της Ρωμαιοκαθολικής δι’ ενός είδους ενώσεως ομοίου ή παραλλήλου προς εκείνο, το οποίον υφίσταται μεραξύ αυτής και των εκκλησιαστικών ομάδων των Ουνιτών. Δι’ αυτούς το κέντρον βάρους δεν τίθεται εις την αποκατάστασιν της ενότητος της πίστεως, αλλ’ εις την πραγματοποίησιν ενός είδους διακοινωνίας, μη υπαρχούσης έτι ταυτότητος εν τη πίστει και τη αληθεία”.

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Λίγους μήνες μετά την υπογραφή αυτή, οι συνέπειες της υπογραφής του επαίσχυντου κειμένου επιβεβαιώθηκαν όταν σε ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’, με την ευκαιρία της απαλείψεως από των Διπτύχων του τίτλου του Πάπα “Πατριάρχης της Δύσης”, η σεβασμία Ιερά Σύνοδος διαπίστωνε πως “ο σημερινός Πάπας επιμένει εις την εφαρμογήν της Β’ Βατικανής Συνόδου, η οποία ενίσχυσε το παπικόν πρωτείον και αλάθητον”!!!

Έχετε καταλάβει τι υπογράψατε κάποιοι κληρικοί και λαϊκοί το 2006;
Να σας θυμίσω μήπως τι εστί Β’ Βατικανή Σύνοδος; Διαβάστε, λοιπόν, τι επισήμαινε ο αείμνηστος Κ. Μουρατίδης (” Η αλήθεια διά τον Θεολογικόν Διάλογον Ορθοδόξων και Παπικών”, Αθήναι 1980, σελ. 7) “ΣΤΗ Β’ ΒΑΤΙΚΑΝΗ ΣΥΝΟΔΟ Ο ΠΑΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΣΤ’ ΔΙΕΚΗΡΥΞΕ: ΗΜΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΠΑΠΑΣ, ΟΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩ ΕΝ ΤΩ ΠΡΟΣΩΠΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΑΞΙΩΜΑΤΙ ΜΟΥ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΩ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΑΥΤΗΝ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ”!

Ας με συγχωρήσει ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος, αλλά η συνέχεια των διαλόγων και των προθέσεων της Παπικής Εκκλησίας σε σύγκριση με τις ανεδαφικές, υπερφίαλες δηλώσεις του Πάπα διόλου δεν είναι συμβατικές και προδίδουν άγνοια κατ’ επίγνωσιν αν μη και δόλο κατά της δήθεν αδελφής Εκκλησίας των Ορθοδόξων.

Αυτό Αρχιεπίσκοπε κ. Νικόλαε δεν είναι μόνο δική μου κρίσις. Είναι θέσις του μακαριστού Μητροπολίτου Περιστερίου κυρού Χρυσοστόμου ο οποίος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου αλλά, βλέπετε, όταν τα σαράκια κυριαρχήσουν πάνω μας δυσκολευόμαστε να δούμε μπροστά μας. Τι έγραφε, όμως, ο μακαριστός; “… 4) το σύστημα των κοινών κειμένων…δεν προσφέρονται διά τοιαύτην εμπειρίαν και δεν παρέχουν κοινόν έδαφος διά κοινά κείμενα…δύνανται ν αποβούν επικινδύνως παραπλανητικά για το Ορθόδοξον ποίμνιον και την ορθήν κοινήν γνώμην…”.

Διερωτάται δε με αγωνία επισκοπική και νόημα ο μακαριστός, “Ποιά θα είναι η εγκυρότης, αξία, βαρύτης, σημασία και σπουδαιότης των τοιούτων μικτών κειμένων άνευ της εγκρίσεως τούτων εκ μέρους των Συνόδων των κατά τόπους Αυτοκεφάλων και Αυτονόμων Εκκλησιών… Ποία Ορθόδοξος Εκκλησία θα προβή εις την έγκρισιν τούτου ή εκείνου του κειμένου συμφωνίας των 2 Επιτροπών και θα προσπαθήση ακολούθως να θέση τούτο εις πρακτικήν εφαρμογήν εις την ζωήν των μελών αυτής πριν ή εκ των προτέρων ίδη τον προσηλυτισμόν, και δη την Ουνίαν καταργουμένην υπό της ετέρας πλευράς;”.

Οπότε, μάλλον περιττό ή ανώφελο να ρωτήσω – έτσι, από ενδιαφέρον – αν υπήρξε στην περίπτωση όλων των μικτών κειμένων προεγκρίσεις, θεωρήσεις, συνοδικές αποφάσεις, ενημερώσεις γιά τις επιπτώσεις που αυτές οι υπογραφές μπορεί να έχουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και το πλήρωμα αυτής!

Υπάρχει, όμως, και ένα ακόμη πολύ κρίσιμο σημείο το οποίο μπορεί να δώσει το “πάτημα” στον Πάπα γιά να αυθαιρετεί διαγράφοντας ή αυξάνοντας τα κοινώς αποδεκτά υπογεγραμμένα. Κι αυτό δεν είναι δική μου γνώμη αλλά εμπειρία του μακαριστού κυρού Χρυσοστόμου ο οποίος πολύ έξυπνα εντόπισε τον κίνδυνο. Έγραφε, λοιπόν, πως “οι Ορθόδοξοι, ομιλούντες περί καταρτισμού κοινών κειμένων μετά των μελών της Ρ/Κ αντιπροσωπείας, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να είναι περισσότερον επιφυλακτικοί εις το εγχείρημα τούτο,…διότι εκ της διδασκαλίας αυτής ταύτης της Ρ/Κ Εκκλησίας, καθ’ ην οι εκπρόσωποι αυτής εν εκάστω διαλόγω ομιλούσι, συναποφασίζουσι και συνυπογράφουσι αποφάσεις και έτερα κοινά οικουμενικά κείμενα ΟΥΧΙ ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΥΤΩΝ, ΑΛΛ ΩΣ ΑΠΛΟΙ ΙΔΙΩΤΑΙ… Πάσα τυχόν συμφωνία των μελών αυτών (των Επιτροπών) δύναται ανά πάσα στιγμή να αναιρεθεί δι’ αποφάσεως του Πάπα”!!!

Να θυμίσω στο σημείο αυτό την δεσμευτική υπογραφή της Διακηρύξεως των Βρυξελλών του 2001 από τις 3 μονοθεϊστικές θρησκείες (γιά τους Ορθοδόξους υπέγραψε τότε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος). Στην παράγραφο 13α η Διακήρυξη (Δελτίο “Επίσκεψις” τευχ. 603, 31/12/2001, Άρθρο Β. Ι. Φειδά “Η Διαθρησκειακή Συνάντηση Κορυφής των Βρυξελλών”) έκανε λόγο γιά μήνυμα  συστράτευσης σε “εκπροσώπους των Μέσων Γενικής Ενημερώσεως, διαμορφωτάς πολιτικής, θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών” χωρίς να εξαιρεί και τους εκπαιδευτικούς αφού κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην Παιδεία. Και γιά να επιτευχθεί ο στόχος υποδεικνύεται ακολούθως και ο τρόπος. Δηλαδή, όπως προβλέπει η υπογραφείσα Διακήρυξις,”τούτο επιβάλλει την αφαίρεσιν εκ των διδακτικών εγχειριδίων πασών των δηλώσεων ή αναφορών  εις προκαταλήψεις ή διακρίσεις των θρησκειών, των πολιτιστικών παραδόσεων και των εθνικών ομάδων“!!!

Μήπως ζητηθεί στο μέλλον, βάσει αυτής της Διαξήρυξης των Βρυξελλών η απαλοιφή όλων των σχετικών με τη δράση, ύπαρξη, πορεία μέσα στην ιστορία του” μιαιοφόνου” λαού του Ισραήλ από Μηναία, Πεντηκοστάριο, Τριώδιο, Παρακλητική της Εκκλησίας μας;

Μήπως η μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε συγκρητιστική θρησκειολογία έχει κάποια σχέση μ’ αυτήν ή το πνεύμα της;

Μήπως η αφαίρεση κάποιων εγκωμίων απ’ αυτά της Μ. Παρασκευής που αναφέρονται στον Ισραήλ, από νέες εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας έχουν κάποια σχέση μ αυτήν;

Μήπως ο θλιβερός εκείνος “συνωστισμός” της ιστορικού κ. Ρεπούση ή η έκδοση της νέας ανιστόρητης ιστορίας των βαλκανικών κρατών που γράφτηκε “ξανά” από το CDRSEE έχει κάποια σχέση μ’ αυτήν;

Μήπως οι νέες αφηρημένες έννοιες ή η αλλοίωση των παλαιών γιά να χωρέσουν τα σχέδια της μεγάλης επανεκκίνησης, γιά τις μεσογειακές και όχι μόνο, χώρες όπως “παράτυποι μετανάστες”, “ασυνόδευτα ανήλικα”, “ανθρώπινα δικαιώματα”,……..επινοήθηκαν για να ταιριάξουν στο μήνυμα των Βρυξελλών ότι όλα, όλοι χωρούν παντού; 

   Επιστρέφοντας στα περί των υπογραφών διαφόρων κειμένων, παρατηρούμε μιά σοβαρή διάσταση απόψεων μεταξύ των παλαιών θεολόγων και των συγχρόνων μας με μιά δόση θεολογικής ελαφρότητος μάλλον. Και εξηγούμαι.

Είδαμε παραπάνω τη θέση του μακαριστού Μητροπολίτου Περιστερίου, κυρού Χρυσοστόμου. Ας δούμε και την τοποθέτηση του αειμνήστου δογματολόγου Π. Τρεμπέλα ο οποίος σε απάντησή του προς την εισηγητική έκθεση της Μονίμου Συνοδικής Επιτροπής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος που απεστάλη προς τους τότε ελλογιμοτάτους καθηγητάς των δύο εν Ελλάδι Θεολογικών Σχολών (σχετικά με τη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι της Οικουμενικής Κινήσεως) διευκρινίζει τα εξής αξιομνημόνευτα.

“Κατ’ απόφασιν της εν Ρόδω Γ’ Πανορθοδόξου Διασκέψεως, διά την προώθησιν του μετά των ετεροδόξων Διαλόγου χρειάζεται απόφασις Πανορθοδόξου επιπέδου λαμβανομένη δι’ απολύτου ομοφωνίας. Τυχόν δημιουργία δεσμεύσεως εκ μέρους τοπικών Εκκλησιών μετά ετεροδόξων είναι κατάκριτος και απαράδεκτος. Ωσαύτως ενέργειαι προτρέχουσαι (σ.σ. προφανώς και τα κοινά κείμενα που δεν υπογράφονται κατόπιν Συνοδικής εγκρίσεως!) του Διαλόγου, ή αποφάσεις προσώπων οσονδήποτε υψηλά ισταμένων, ή ακόμη και Συνόδων Τοπικών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών μονομερώς λαμβανόμεναι, όχι μόνον δεν γίνονται αποδεκταί εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και θεωρούνται κατάκριτοι… Ζητήματα εφαπτόμενα δογματικών διδασκαλιών δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζονται ως εσωτερικά ζητήματα αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Τα ανωτέρω δεν αφορούν τας θεολογικάς επαφάς τας μη πανορθοδόξως αποφασισθείσας. Αύται δύνανται να γίνωνται μόνον επί επιπέδου ιδιωτικής πρωτοβουλίας επιστημόνων και άνευ ουδεμιάς δεσμεύσεως διά τας Ορθοδόξους Εκκλησίας”.

Γιατί, λοιπόν, υπεγράφη το 2006 κοινό κείμενο με τον Πάπα το οποίο μεταξύ άλλων αναγνωρίζει εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος (3η παράγραφος) τις αποφάσεις της Β’ Βατικανής Συνόδου η οποία προσβάλλει ευθέως το εκκλησιολογικό – και όχι μόνο – δόγμα της Εκκλησίας μας;

Στον αντίποδα των παραπάνω τοποθετήσεων η εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσοστόμου ο οποίος υποστηρίζει πως :
“Τα κείμενα αυτά, ως μιά πρώτη συγκλίνουσα έκφραση της παραδεδομένης κοινής αποστολικής και συνοδικής πίστης και παράδοσης, αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση γιά την οποιαδήποτε μορφή αποκατάστασης της εκκλησιαστικής ενότητας, και εξαιτίας ακριβώς της εκκλησιολογικής τους σπουδαιότητας τίθενται ad referendum προς τας κατά τόπους Ορθοδόξους Εκκλησίας, και υπό την αίρεσιν ή την έγκριση και των αντιστοίχων Ι. Συνόδων της Ιεραρχίας των,… με τον τρόπο αυτό…αποκλείεται κάθε μορφή θεολογικής υπέρβασης ή συγκρητιστικής αυθαιρεσίας… “!!!

Να θέσω κάποια ερωτήματα με σεβασμό προς το πρόσωπο και το σχήμα του Σεβασμιωτάτου.
Τι ακριβώς εννοεί (Περ.”Εκκλησία”, τευχ. 3, Μάρτιος 2006, Αρχιμ. Χρυσοστόμου Σαββάτου “Παρατηρήσεις επί των πορισμάτων του Διορθοδόξου Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα : “Οικουμενισμός. Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις”, σελ. 205-208) όταν αναφέρεται σε “συγκλίνουσες εκφράσεις της παραδεδομένης κοινής αποστολικής και συνοδικής πίστης και παράδοσης”;

Στα κοινά κείμενα που ανευθυνουπεύθυνοι “ιδιώτες” (;) υπογράφουν, οι εκφράσεις συγκλίνουν σε μιά “παραδεδομένη” κοινή αποστολική και συνοδική πίστη και παράδοση;

Μήπως, εκτός από την κοινή αποστολική πίστη αποδίδει και αποστολική διαδοχή στον Πάπα;
Και “συνοδική πίστη”; Δηλαδή, οι παπικοί δέχονται τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων; Και τότε γιατί δεν συμμορφώνονται στα θέματα των ενδοτριαδικών σχέσεων;

Επίσης, τι προηγείται σε έναν θεολογικό διάλογο; Η επίλυση των σοβαρών  διαφορών μεταξύ μας ή τα κοινά κείμενα;

Επίσης γράφει : “Τα κείμενα αυτά…αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση γιά την οποιαδήποτε μορφή αποκατάστασης της εκκλησιαστικής ενότητας”!

Δηλαδή; Θέτουν τα όρια και τους όρους για περαιτέρω διαπραγμάτευση; Δηλαδή, στην υπογραφή του κειμένου του 2006 μεταξύ Βατικανού και Εκκλησίας της Ελλάδος, η Εκκλησία μας σύρθηκε να υπογράψει την έμμεση έστω αποδοχή της Β’ Βατικανής Συνόδου; Ως τί; Ως όρο γιά τη συνέχιση της “αποκατάστασης” της ενότητας των Εκκλησιών μας;

Και τέλος, υποστηρίζει ότι τα υπογεγραμμένα αυτά κοινά κείμενα τίθενται υπό την αποδοχή ή απόρριψη των αντίστοιχων Συνόδων της Ιεραρχίας των για να αποφευχθούν έτσι οι συγκρητιστικές αυθαιρεσίες και οι θεολογικές υπερβάσεις.

Ώστε, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλαδή 80 αρχιερείς, συμφώνησαν με την αποδοχή της Β’ Βατικανής Συνόδου; Αν ναι, έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα.

Το ίδιο θέμα έχουμε και σε άλλες σοβαρές εκκλησιαστικές, και μη, καταστάσεις και μάλιστα χωρίς την υπογραφή κοινών κειμένων. Όπως ακριβώς έγινε το 2001 με την έλευση του Πάπα στην Ελλάδα. Θυμηθείτε την πληροφορία που μας είχε δώσει λίγο μετά την επίσκεψη εκείνη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος (“Εκκλησιαστική Παρέμβαση”, Νοέμβριος 2001, σελ. 6, 11), σύμφωνα με την οποία “το θέμα αυτό έπρεπε να το αντιμετωπίσει η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος… Είναι γνωστόν ότι η Ιεραρχία δε συνήλθε…“!

Προ της υπογραφής κοινών και δεσμευτικών κειμένων ή μετά απ’ αυτά επιλαμβάνεται η Ιεραρχία; Κάποια απόφαση μπορείτε να μας κοινοποιηθεί γιά να αντιληφθούμε το σκεπτικό και τις διαδικασίες;

   Ένα ακόμη τελευταίο πρόβλημα θα ήθελα να σχολιάσω σχετικά με όλες αυτές τις συναντήσεις στα πλαίσια των θεολογικών διαλόγων.
Αφορά στην, μάλλον, υποκριτική διάθεση των δύο πλευρών να αντιμετωπιστούν  δήθεν κοινά κονωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά προβλήματα.

Σχετικά με το θέμα διαβάζουμε σε ενημερωτικό φυλλάδιο της Ι. Μ. Παρακλήτου πως “οι Οικουμενιστές διατείνονται ότι τα ποικίλα σύγχρονα προβλήματα…οφείλουν να μας ενώνουν…ωστόσο η από κοινού με τους αιρετικούς αντιμετώπισή τους παρουσιάζει τα εξής μειονεκτήματα :
α) η φωνή της Ορθοδοξίας χάνει τη διαύγειά της και αδυνατεί να κοινοποιήσει στο σημερινό άνθρωπο το δικό της μοναδικό τρόπο ζωής που είναι θεανθρωποκεντρικός σε αντίθεση με τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής των ετεροδόξων,
β) η Εκκλησία υποκύπτει στον πειρασμό της εκκοσμικεύσεως, χρησιμοποιώντας στο κοινωνικό της έργο κοσμικές πρακτικές των άλλων ομολογιών σε βάρος του σωτηριολογικού της μηνύματος,
γ) ο Ορθόδοξος πιστός βλέποντας τους ετεροδόξους να συνεργάζονται με τους εκκλησιαστικούς τους ποιμένες, αποκομίζει την εσφαλμένη εντύπωση ότι ανήκουν κι αυτοί στην Εκκλησία του Χριστού, παρά τις δογματικές διαφορές.

Τέλος, επισημαίνεται στο φυλλάδιο πως οι κλιματικές ευαισθησίες όπως αφορισμοί, διακηρύξεις, συμφωνίες, δακρύβρεχτες εισηγήσεις, ως και οι “ευλογίες” των υδάτων του Αμαζονίου υπό πολλών ταυτοχρόνως ηγετών θρησκειών, δεν αποφέρουν τίποτα περισσότερο από χαρακτηρισμούς όπως “πράσινος”, και αρκετή δημοσιότητα”!!!

Αλήθεια, αυτές όλες οι “ευλογίες” που αφειδώς προσφέρονται και ως “αλογίες” αφού κάποιες προέρχονται από θρησκευτικούς ηγέτες (όπως του Ινδουϊσμού) που λατρεύουν δαιμόνια, πόσο μπορούν να θεραπεύσουν την συνωδίνουσα φύση; Ξεχνάμε ότι η κατάσταση της “συνωδίνης” ξεκινά από το γεγονός ότι ο άνθρωπος ζει εν τη οδύνη της απομάκρυνσής του και τελικά της άρνησης του Θεού-Δημιουργού; Δεν είναι, συνεπώς, λογικό η επιστροφή της φύσης στη δική της “κανονικότητα” να φιλτράρεται μέσα από τη δική μας επιστροφή σε υγιή κοινωνία με τον Θεό και Πλάστη μας; Και όπως σοφά αναφέρει ο σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδας κ.κ. Χρυσόστομος. Η θεραπεία θα έρθει μόνο μέσα από την Ορθόδοξη θεολογία και πρακτική: «Ἡ λύση προσφέρεται καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ λειτουργικό, εὐχαριστιακὸ καὶ ἀσκητικὸ ἦθος τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης. Αὐτή καὶ μόνον εἶναι ἡ ὥρα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἀληθινά σωστική ὥρα τῆς γῆς!».

   Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου σχολιάζει σχετικά (“Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ως αγιορείτης”, Β’  Έκδ. Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου, 1996, σελ. 350 κεξ) : “η άκτιστη Χάρη που έρχεται στην ψυχή του ανθρώπου διαπορθμεύεται και στο σώμα και στη συνέχεια μεταβιβάζεται και στην άλογη δημιουργία. Έτσι, όλη η κτίση δέχεται τα ευεργετικά αποτελέσματα της θεώσεως του ανθρώπου. Γι’ αυτό, όπως η πτώση του ανθρώπου είχε και κοσμολογικές προεκτάσεις, κατά τον ίδιο τρόπο και η αναγέννηση και θέωση του ανθρώπου έχει παγκόσμιες και κοσμολογικές διαστάσεις”!

Αυτή είναι η μόνη αληθινή οικολογία. Η πορεία του ανθρώπου προς την κατά χάριν θέωση.