Ομολογία

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Οἱ Ἄγγελοι πάντα βοηθοί μας

 «Οὕτω, λέγω ὑμῖν, χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄, 10). (Δηλ.: Ὅπως λοιπὸν ἡ γυνὴ χαίρει διὰ τὴν ἀνεύρεσιν τῆς δραχμῆς, ἔτσι σᾶς βεβαιῶ, γίνεται χαρὰ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἐπὶ παρουσίᾳ τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι καὶ συμμετέχουν εἰς τὴν χαρὰν αὐτήν, δι’ ἕνα ἁμαρτωλὸν ποὺ μετανοεῖ).

Πόση χαρὰ αἰσθάνονται οἱ Ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ ἰδιαίτερα ὅταν εἴμαστε σὲ μετάνοια. Εἶναι πρόθυμοι στὸ νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν.

Στὸ βιβλίο «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα Ἀγγέλων» ἀναφέρεται:

Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκει ὅτι κάθε χριστιανός ἔχει τόν προσωπικό του φύλακα Ἄγγελο. Ἡ ἀφετηρία τῆς παραδόσεως αὐτῆς ἀνάγεται στή γνωστή διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τόν Τωβίτ καί τό γιό του Τωβία (Τωβίτ 5:4), καί στή μαρτυρία τοῦ προφήτη Ζαχαρία: «καὶ εἶπε πρός με ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν ἐν ἐμοὶ» (1:9). Ἐπίσης στή μαρτυρία τοῦ Κυρίου, στήν Καινή Διαθήκη: «Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου» (Ματθ. 18:10).

Ἀκόμη ἔχουμε καί στίς Πράξεις τή διήγηση γιά τή φυλάκιση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὅπου γίνεται λόγος γιά τόν φύλακα ἄγγελό του.

Ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος, διδάσκοντας κάποια φορὰ τοὺς μαθητές του γιὰ τὴν πρόθυμη συμμετοχὴ στὴ νυκτερινὴ ἀκολουθία, διηγήθηκε τὸ ἀκόλουθο περιστατικό:

«Ἄκουγα γιὰ κάποιο μεγάλο καὶ διορατικὸ γέροντα, ὅτι, καθὼς στεκόταν στὴν ἐκκλησία, ἔβλεπε στὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας ἕνα λαμπροφορεμένο ἄνδρα νὰ βγαίνη ἀπὸ τὸ ἱερό. Κρατοῦσε ἕνα μικρὸ σκεῦος μὲ ἁγίασμα κι ἕνα χριαλίδιο, ποὺ τὸ βουτοῦσε μέσα στὸ ἁγίασμα καὶ σταύρωνε μὲ τὴ σειρὰ ὅλους τοὺς ἀδελφούς.

Τὶς θέσεις ὅσων ἔλειπαν ἄλλοτε τὶς σφράγιζε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἐνῷ ἄλλοτε προσπερνοῦσε χωρὶς νὰ τὶς σφραγίση.

Στὴν ἀπόλυση τῆς ἀκολουθίας, τὸν ἔβλεπε πάλι νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ νὰ κάνει τὸ ἴδιο.

Μία μέρα λοιπὸν τὸν σταμάτησε ὁ γέροντας καὶ τὸν ρωτάει:

– Πές μου, σὲ παρακαλῶ, ποιὸς εἶσαι καὶ τί νόημα ἔχει αὐτὸ ποὺ κάνεις;

– Ἐγώ, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, εἶμαι ἄγγελος Κυρίου καὶ ἔχω ἐντολὴ νὰ σφραγίζω ὅσους βρίσκονται στὴν ἐκκλησία ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας μέχρι τὸ τέλος, γιὰ τὴν προθυμία καὶ τὴν ἐπιμέλειά τους.

– Τότε γιατί σφραγίζεις καὶ τὶς θέσεις μερικῶν ποὺ λείπουν;

– Ὑπάρχουν ἀδελφοί, ἐξήγησε ὁ ἄγγελος, ἐπιμελεῖς καὶ καλοπροαίρετοι, ποὺ ἀπουσιάζουν ἀπὸ κάποια ἀνάγκη, ἀρρώστια ἢ ἐργασία, ἀλλὰ μὲ τὴν εὐλογία τῶν πατέρων. Αὐτοὺς ὅλους τοὺς σφραγίζω, γιατί μπορεῖ νὰ λείπουν, ἀλλὰ μὲ τὴν προαίρεσή τους εἶναι παρόντες. Ἐκείνους ὅμως ποὺ λείπουν ἀπὸ ἀμέλεια, ἔχω ἐντολὴ νὰ μὴ τοὺς σφραγίζω, γιατί γίνονται ἀπὸ μόνοι τους ἀνάξιοι».

Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Κ. Ἀναγνωστόπουλος στὸ βιβλίο του «Ἐγὼ φταίω… Ἐσύ;», ἀναφέρεται στὴ προστασία τοῦ Φύλακα Ἀγγέλου στὴν Ἁγία Εὐθασία (12 Ἰαν.)

Ὅπως σὲ κάθε ἐποχή, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Ἁγίας Εὐθασίας, οἱ ἠθικοὶ κίνδυνοι ἦσαν πολὺ μεγάλοι γιὰ τὶς νέες κοπέλες, πολὺ δὲ περισσότερο ἐὰν ὁ Θεὸς τὶς εἶχε στολίσει μὲ ἔκτακτη σωματικὴ ὀμορφιά. Καὶ ἄν λάβη κανεὶς ὑπ’ ὄψιν του, ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀρετῆς ὀμορφαίνει πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τῆς κακίας, γίνεται φανερό, ὅτι τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς τῆς Ἁγίας Εὐθασίας, κοσμοῦσε ἀκόμα περισσότερο τὴν ἐξωτερική της ἐμφάνιση, προκαλώντας καὶ αὐτὸν τὸν φθόνο τοῦ διαβόλου.

Γι’ αὐτό, ἡ Ἁγία παρακαλοῦσε ἔντονα τὸν Φύλακα Ἄγγελό της νὰ τὴν φυλάγη ἀπὸ κακὲς συναναστροφὲς καὶ συντυχίες.

Κάποτε, κάποιοι ἀκόλαστοι καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι, ποὺ γνώριζαν ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ σπίτι της ἦταν γεμάτος ἀπὸ ἐρημικὰ καὶ στενὰ σοκάκια, τῆς ἔστησαν καρτέρι, μὲ σκοπὸ νὰ τὴν κακοποιήσουν, νὰ τὴν διαφθείρουν καὶ νὰ τὴν ἀτιμάσουν.

Ὅμως, πρὶν φθάση ἡ Ἁγία Εὐθασία σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο τοῦ δρόμου ποὺ τὴν παραφύλαγαν, ἐμφανίστηκε μπροστά της ἕνας ὁλόλευκος Ἄγγελος – ὁ Φύλακας Ἄγγελος τῆς ψυχῆς της, ὁ ὁποῖος τὴν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τῆς εἶπε:

– Μὴ φοβᾶσαι, Εὐθασία μου… Ἔλα μαζί μου, ἀδελφούλα μου, ὄχι ὅμως ἀπὸ αὐτὸ τὸ στενό, γιατὶ ἀπὸ δῶ σὲ περιμένουν νὰ σοῦ κάνουν κακό. Ἀκολούθησέ με…

Ἀπὸ τότε ἡ ζωὴ τῆς Ἁγίας Εὐθασίας ἦταν δοσμένη ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Χριστό μας, στὸ Ὁποῖον δὲν ἐδίστασε νὰ δώση καὶ τὸ αἷμα της διὰ τοῦ Μαρτυρίου. Ἀποκεφαλίστηκε διὰ ξίφους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Σωτῆρός μας Χριστοῦ».