Ομολογία

ΑΡΧΙΚΑΚΟΠΟΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 Ο ΠΑΠΑΣ

του ΝεοΠαπαφλεσσα 

πατρος Ιωαννου Διωτη

Ἀπαράδεκτος ὡς ἀρχηγὸς κράτους

Μέγα σφάλμα τῆς πoλιτειακῆς καὶ πολιτικῆς Ἡγεσίας ἡ πρόσκλησις τοῦ Πάπα, διὰ νὰ παραστῇ εἰς ἑορταστικὰς ἐκδηλώσεις διὰ τὴν ἐπέτειον τῶν 200 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἔναρξιν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Οἱ Ἡγέται τοῦ Κράτους μας τελοῦν ἐν πλήρει ἀγνοίᾳ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῶν Ἑλληνορθοδόξων Παραδόσεων τοῦ Γένους ἡμῶν, ὅπως ἐτόνισε καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς π. Σεραφείμ, ἢ ἀδιαφοροῦν ἐντελῶς διὰ Πατρίδα, Θρησκείαν καὶ Οἰκογένειαν; Καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κονίτσης π. Ἀνδρέας διαμαρτύρεται ἐντόνως καὶ γράφει πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ὅτι ἡ ἔλευσις τοῦ Πάπα θὰ προκαλέση «τεράστιον σκανδαλισμὸν εἰς τὸ Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας… Ἂς μὴ αὐταπατώμεθα. Ὁ αἱρετικὸς παπισμὸς οὐδέποτε ἐβοήθησε τὸ Ἑλληνικὸν Γένος καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν».

Ὄχι μόνον δὲν ἐβοήθησεν ὁ Παπισμὸς τὸν Ἑλληνισμὸν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλ’ ὑπῆρξε φανατικὸς ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδόξου Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ παπακινουμένη Δ΄ Σταυροφορία (1204) ἐκυρίευσε τὴν Κωνσταντινούπολιν, τὴν ὁποίαν ἐλεηλάτησε καταστρεπτικῶς. Ἡ 60ετής περίπου κατοχὴ αὐτῆς τῆς Σταυροφορίας συνετέλεσε νὰ ἀποδυναμωθῆ πολὺ ἡ Αὐτοκρατορία καὶ οὕτως ὁ Παπισμὸς ὑπῆρξεν ὑπαίτιος τῆς τουρκικῆς Ἁλώσεως εἰς μέγιστον βαθμόν. Οἱ παπικοὶ ἐπανηγύρισαν τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς τουρκοκρατίας τῶν 400 ἐτῶν οὐδεμία συμπαράστασις ὑπῆρξεν ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ εἰς τοὺς ὑποδούλους Ἕλληνας. Κατόπιν αὐτῶν πρέπει νὰ ἀντιληφθῇ ὁ Πάπας ὅτι θὰ αὐτογελοιοποιηθῇ καὶ θὰ αὐτοεξευτελισθῇ μὲ τὴν συμμετοχήν του εἰς τὰς ἑορταστικὰς ἐκδηλώσεις διὰ τὰ 200 ἔτη ἀπὸ τὴν ἔναρξιν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὑπάρχει καὶ τὸ δεδομένον ὅτι οἱ ἐν Ἑλλάδι παπικοὶ εἶχον ἀποφασίσει νὰ μὴ ἐνισχύσουν τὴν Ἑλληνικὴν ἐπανάστασιν τοῦ 1821. Ὁ Παπισμὸς προσεπάθησε νὰ ἐκμεταλλευθῇ τὴν Ἐπανάστασιν, διὰ νὰ ὑποτάξῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Αἱ ἀνθελληνικαὶ διαθέσεις τοῦ Παπισμοῦ ὑπῆρξαν ἔκδηλοι ἀνὰ τοὺς αἰῶνας.

Ὁ Πάπας δὲν ἔχει οὔτε τὴν στοιχειώδη ἠθικὴν καὶ κοινωνικὴν εὐαισθησίαν. Ἐσχάτως ἐδημοσιοποιήθη παγκοσμίως ἔκθεσις διετοῦς καὶ ἐμπεριστατωμένης ἐρεύνης ὑπὸ εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς, διὰ τῆς ὁποίας ἀπεκαλύφθη τὸ σεισμικῶς ἀναταρακτικὸν μὲ πανανθρώπινον ἀντίκτυπον γεγονὸς ὅτι μόνον εἰς τὴν Γαλλίαν ἐκακοποιήθησαν σεξουαλικῶς ἀπὸ τρεῖς χιλιάδας (3.000) περίπου ψευδοϊερεῖς τοῦ Παπισμοῦ 330.000 (τριακόσιαι τριάκοντα χιλιάδες) ἀνηλίκων παιδιῶν. Τοιαύτη τρομακτικὴ κατάστασις ὑφίσταται εἰς ὁλόκληρον τὸν πλανήτην μας, διότι ὁ Παπισμὸς ἔχει ἁπλωθῆ παντοῦ. Τοιαῦτα νούμερα παγκοσμίου διαφθορᾶς εἶναι πρωτοφανῆ καὶ πρωτάκουστα. Ἐξάγεται λοιπόν, κατὰ τὴν ἐκτίμησίν μου, ὅτι τὸ Βατικανὸν εἶναι τὸ μεγαλύτερον ἠθικόν, πνευματικὸν καὶ κοινωνικὸν διαφθορεῖον τῆς ἀνθρωπότητος. Συνεπῶς, εἶναι προκλητικὴ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Πάπα νὰ πραγματοποιῇ δημοσίας ἐμφανίσεις, ἐνῷ πρέπει νὰ ἀποσυρθῇ εἰς ἔρημον τόπον, διὰ νὰ κλαίῃ ἐκεῖ συνεχῶς καὶ νὰ θρηνῇ διὰ τὰ τόσα ἀθῷα καὶ τρυφερὰ θύματα τῶν ἡγετῶν τῆς ψευδοεκκλησίας του.

Ὁ Παπισμὸς συνειργάσθη ἀπανθρώπως καὶ μὲ τὴν γνωστὴν διὰ τὴν ἀγριότητά της Γκεστάπο τῆς Ναζιστικῆς Γερμανίας. Ἰδού: «Τὴ θέση καὶ τὸ ἔργο τῶν ἱεροεξεταστῶν τοῦ Παπισμοῦ ἀνέλαβε στὸ πλαίσιο τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ τῆς Γερμανίας ἡ Γκεστάπο μὲ τὶς ἀνακρίσεις της, τὶς ἐκτελέσεις ἢ τοὺς ἐγκλεισμοὺς στὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεων, τὴν ἀναγκαστικὴ ἐργασία καὶ τὴν λιμοκτονία μέχρι θανάτου» (Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας – «Ἐνοριακὴ Εὐλογία», σελ. 355).

Καὶ ὡς θρησκευτικὸς ἡγέτης ἀπαράδεκτος ὁ Πάπας

Ἀποδεδειγμένως ὁ Πάπας εἶναι ἀρχικακοποιὸς τῆς πραγματικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔχει ἀπομακρύνει τὸν Χριστὸν ἀπὸ τὴν ἐπὶ γῆς στρατευομένην Ἐκκλησίαν καὶ ἐτοποθέτησε τὸν ἑαυτόν του ὡς ἀρχηγὸν τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς. Ἔχει παραποιήσει ἑρμηνευτικῶς χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἔχει ἀρνηθῆ θεοπνεύστους ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων (δογματικοὺς ὅρους, ἱεροὺς Κανόνας). Ἔχει περιφρονήσει ἱερὰ κείμενα τῶν Μεγάλων Ἁγίων Πατέρων. Μὲ τὸν ψευδοχριστιανισμόν του ὁ Πάπας ἔχει κακοποιήσει βαναύσως τὴν Ὀρθόδοξον Δογματικὴν καὶ Ἠθικὴν Διδασκαλίαν τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Πάπας δὲν ἀντιτίθεται εἰς τὴν ὁμοφυλοφιλίαν. Ὁ Πάπας εἶναι ἕν γελοῖον καὶ δαιμονισμένον πρόσωπον, ἐπειδὴ φρονεῖ ὅτι εἶναι ἀλάθητος. Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχιαιρεσιάρχης. Αἱ αἱρέσεις καὶ κακοδοξίαι τοῦ Παπισμοῦ ὑπερβαίνουν τὸν ἀριθμὸν 20 (εἴκοσι). Κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας, ὁ Ἐπίσκοπος καθαιρεῖται, ὅταν ἀναλάβη κοσμικὰ ἀξιώματα (ς΄ καὶ πα΄ Ἁγίων Ἀποστόλων, ζ΄ Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ὁ Πάπας ὡς θρησκευτικὸς ἡγέτης καὶ ταυτοχρόνως ὡς ἀρχηγὸς Κράτους εἶναι ἕν ἀπαίσιον δικέρατον τέρας. «Ἱερεὺς ἄρχων ἀνίερος». Ὁ Πάπας εἶναι εἷς ἐκ τῶν πολλῶν ἀντιχρίστων. «Καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (Α΄ Ἰω. β΄ 18). Πρέπει δὲ νὰ τονισθῇ ὅτι ἐκ τοῦ Παπισμοῦ προῆλθε καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς μὲ τὰς ἑξακοσίας (600) καὶ πλέον αἱρετικὰς παραφυάδας. Ὁ Παπισμὸς ἐμποδίζει κατὰ πολὺ νὰ κηρυχθῇ «τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ» (Ματθ. κδ΄ 14), διότι κηρύσσει εἰς ὅλον τὸν κόσμον ψευδοευαγγέλιον καὶ ψευδοχριστιανισμόν.

Κατὰ τὴν τρίτην ἐπιδρομήν του εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα ὁ παναιρετικὸς Πάπας ἐγνωστοποίησεν ὅτι πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου θὰ ἀκολουθήσῃ τὰ πατήματα αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς Φιλίππους. Εἶναι ἑωσφορικὴ καὶ θεομπαικτικὴ ἡ ὑποκρισία τοῦ Πάπα. Ὁ ἀθεόφοβος αὐτὸς ἄνθρωπος οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον. Ὁ Ἀπόστολος οὗτος τοῦ Χριστοῦ γράφει: «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσ. β΄ 15). Ὁ Πάπας, κατὰ περιφρόνησιν καὶ καταφρόνησιν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἐποδοπάτησεν ὅλας τὰς «Παραδόσεις» αὐτὰς καὶ πλῆθος ἄλλων διδαχῶν τοῦ μεγάλου τούτου Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν. Ἐπίσης ὁ Πάπας εἶναι ἀναθεματισμένος ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἰδού: «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α΄ 9). Τυγχάνει παγκοίνως γνωστὸν ὅτι ὅσα κηρύσσει ὁ Πάπας εἶναι ἀνατρεπτικὰ τῶν ὅσων παρέδωκαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ὄχι λοιπὸν τὰ πατήματα, ἀλλὰ τὰ νοήματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου νὰ ἀκολουθήσῃ ὁ Πάπας, ἀφοῦ μετανοήσῃ εἰλικρινῶς ἐν συντριβῇ καρδίας καὶ ἀνανήψῃ.

Ἀδήριτον συμπέρασμα: Ὁ οἱοσδήποτε ἡγέτης τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας ὑποδεχθῇ τιμητικῶς καὶ ὄχι ἐλεγκτικῶς τὸν Πάπαν, θὰ προδώση τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ θὰ εἶναι ἀνάξιος τῆς Ἱερωσύνης.