Ευθύνη

Ευθύνη 

και όχι κομπορρημοσύνη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            

Η διαφύλαξη και η προβολή της διαχρονικής κουλτούρας μας είναι πράξη ευθύνης και όχι εκδήλωση κομπορρημοσύνης και σωβινισμού, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι διεθνιστές και νεομαρξιστές. Μια σύντομη ματιά στα γεγονότα αυτού του καλοκαιριού δείχνει αυτή την παγκόσμια αποδοχή της ελληνικής κουλτούρας.

Στις 26 και 27 Ιουλίου ο θίασος της Comedie Francaise, σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε έπαιξε στην Επίδαυρο τη σύνθεση των τραγωδιών του Ευριπίδη «Ηλέκτρα» και «Ορέστης». Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στη Γαλλία τον περασμένο Μάιο.

            Στα πλαίσια του φεστιβάλ της Αβινιόν στα μέσα Ιουλίου παίχθηκαν οι «Φοίνισσες» του Ευριπίδη. Την τραγωδία μετέφερε στη σύγχρονη εποχή ο βρετανός συγγραφέας Μάρτιν Κριμπ και σκηνοθέτησε ο Ντανιέλ Ζανετώ. Στην Αβινιόν επίσης γνώρισε θερμότατη υποδοχή από το κοινό η θεατρική μεταφορά της Ομηρικής Οδύσσειας από την Κριστιάν Ζαταχύ. Στο ίδιο φεστιβάλ ανέβηκε από μαθητές της Εθνικής Σχολής Θεάτρου του Στρασβούργου η τριλογία της Ορέστειας, σε σκηνοθεσία του Ζαν – Πιέρ Βενσάν.
         Στο θέατρο Public της Νέας Υόρκης από τις 17 Ιουλίου παίζεται, με σκηνοθεσία Λουίς Αλφάρο, η «Μήδεια» του Ευριπίδη, μεταφερμένη στη σύγχρονη προσφυγική κρίση. Συγκεκριμένα Μήδεια είναι μια μεξικανή μετανάστρια και η νέα της χώρα είναι οι ΗΠΑ του Τραμπ...

            Στη βελγική Γάνδη παίζεται η τραγωδία του Αισχύλου «Ορέστης», μεταφερμένη στο σύγχρονο Ιράκ. Τίτλος του έργου «Ο Ορέστης στη Μοσούλη». Παίχθηκε στο Ιράκ και στη Γαλλία με ιρακινούς και γάλλους ηθοποιούς και σε σκηνοθεσία του MiloRau. 

            Στη γαλλική Λυών ο Georges Lavandant ανέβασε με σκηνοθεσία δική του την Ορέστεια του Αισχύλου στην κλασσική μορφή της.

            Οι αμερικανίδες καθηγήτριες του πανεπιστημίου του Γέϊλ Τόνι Ντόρφμαν και Έλεν Μακ Λάφλιν αναδεικνύουν μέσα από το έργο τους τη σημασία των αρχαίων τραγικών στις ημέρες μας. Οι ως άνω καθηγήτριες σημείωσαν ότι τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας «μελετώνται σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, ωστόσο η έρευνα στην Ελλάδα υπολείπεται».

            Στη Γαλλία ο εκδοτικός οίκος Gallimard εξέδωσε το βιβλίο του καθηγητού Michael Lucken «Le Japon Grec. Culture etpossession” ( Η Ελληνική Ιαπωνία. Κουλτούρα και κατοχή». Ο Γάλλος καθηγητής υποστηρίζει ότι « Η ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα αποτελεί μέρος των θεμελίων της κουλτούρας της σύγχρονης Ιαπωνίας».

            Ο ομ. καθηγητής γλωσσολογίας του αυστραλιανού πανεπιστημίου Charles Sturt Γιώργος Καναράκης εξέδωσε σε τόμο και στα ελληνικά (Εκδ. Παπαζήση) την μελέτη του «Η διαχρονική συμβολή της Ελληνικής σε άλλες γλώσσες». Στον τόμο συγκέντρωσε την παρουσία της Ελληνικής σε συνολικά 30 γλώσσες. Μεταξύ αυτών η κοπτική, η σουαχίλι, η νεότερη εβραϊκή, η ιαπωνική και η κορεατική.

Η ελληνική κουλτούρα εκτιμάται από όλο τον κόσμο πλην κάποιων Ελλήνων. Αυτοί από μικρόνοια εθελοτυφλούν και δεν θέλουν να υπάρχει η Ελλάδα, αφού, όπως είπε ο μέγας αρχιμουσικός Ρικάρντο Μούτι, «η Ελλάδα χωρίς την ταυτότητά της δεν είναι πια Ελλάδα» (ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/10/2018, σελ. Α23).