ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΤΑ ΤΕΛΗ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΤΑ ΤΕΛΗ 

ΤΟΥ «ΝΕΟΥ ΣΑΟΥΛ»;

Νὰ ὀργανωθῆ εἰρηνικὸν συλλαλητήριον ἔμπροσθεν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς.

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος

Ο Φεβρουάριος του 2008 ήτο καθοριστικός δια τας εκκλησιαστικάς και εθνικάς εξελίξεις του τόπου, ήτο ο μήνας κατά τον οποίον ανήλθεν εις τον θρόνον των Αθηνών ο από Θηβών Ιερώνυμος και εις την προεδρίαν του τότε Συνασπισμού ο από «Αλαβάνου» Αλέξης Τσίπρας. Αι επαφαί των δύο ανδρών επύκνωναν συν τω χρόνω με εκατέρωθεν δηλώσεις αλληλοεκτιμήσεως. Αι φήμαι ανέφεραν ότι ο Αρχιεπίσκοπος συνεδέετο με τον πατέρα του κ. Τσίπρα. Αυτό μάλλον επεβεβαιώθη, όταν τον Οκτώβριον του 2012 ο Αρχιεπίσκοπος προεξήρχε κατά την εξόδιον ακολουθίαν αυτού.

Έπειτα και από την ανάδειξιν του κ. Τσίπρα εις Πρωθυπουργόν το 2015 υπήρχε πλέον και θεσμικός λόγος που ωθούσε εις μυστικάς συναντήσεις. Ο Αρχιεπίσκοπος είχεν αφιερώσει την ζωήν του εις το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας και ο κ. Τσίπρας εις το όραμα της καθιερώσεως της ουδετεροθρησκείας. Επομένως δεν έλειπεν η αφορμή δια συζητήσεις.

Το έτος εκείνο ο κ. Τσίπρας είχεν ορκισθή με πολιτικόν όρκον εις τον εαυτόν του είχε διέλθει το κατώφλι της Ι. Αρχιεπισκοπής, δια να ενημερώση τον κ. Ιερώνυμον. Ο Αρχιεπίσκοπος τον εστήριξεν ακόμη και εις το δημοψήφισμα το καλοκαίρι του ιδίου έτους. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, λέγει ο λαός. Δύο έτη μετέπειτα, το 2017, ο Αρχιεπίσκοπος θα εδήλωνε «Λυπάμαι τον Τσίπρα για όλα αυτά που τραβάει. Έπεσε στα βάτα. Έχει διάθεση, αλλά…»… η συμφωνία προχωρούσε καλά…

Τον παρελθόντα Ιανουάριον, όταν εκκίνησε το «Σκοπιανόν» ο κ. Πρωθυπουργός δι’ ακόμη μίαν φοράν, πριν καν ενημερώση το Κοινοβούλιον, επεσκέφθη την Ι. Αρχιεπισκοπήν. Και ενώ ήρχισαν οι τριγμοί με τον κυβερνητικόν του εταίρον δια το μει­ζον εθνικόν ζήτημα, αι σχέσεις με τον κ. Ιερώνυμον παρέμειναν αμετάβληται. Δεν εξησφαλίσθη μόνον η ουδετερότης του, αλλά επιπλέον ο κ. Τσίπρας εισέπραξε κατά την πρόσφατον Ιεραρχίαν του Νοεμβρίου κολακευτικά σχόλια, ως έγραψεν ο έντυπος τύπος, ότι «εμπιστεύομαι τον Τσίπρα απολύτως, γιατί εμπιστεύομαι την ποιμαντική μου. Ο Τσίπρας μέσα από τη σχέση μαζί μου γίνεται ένας σύγχρονος Σαούλ»!, παρά το γεγονός ότι ο Απ. Παύλος είδε τον Κύριον, ενώ ο κ. Τσίπρας είχεν εμποτισθή με βιβλία, όπως εκείνο που μετέφερεν εις την Βουλήν το 2015 με τίτλον «Θρησκευτικός Λόγος – Το χαλινάρι της ελευθεροσύνης». Το βιβλίον αυτό επραγματεύετο ζητήματα, όπως «Γιατί η θρησκεία στηρίζεται στο συναίσθημα και όχι στη λογική; Γιατί το ιερατείο εξαπατά τους πιστούς; Ποιούς εξυπηρετεί η άμορφη μάζα του άβουλου ποιμνίου; Τι σχέση έχει η πολιτική εξουσία με τη θρησκεία;», δια να καταλήξη μεταξύ άλλων και εις το «Η θρησκευτική με την πολιτική εξουσία αποτελούν έννοιες αλληλένδετες, όπου η μία βοηθά την άλλη, ώστε να ελέγχει πιο αποτελεσματικά τα μέλη της κοινωνίας που εξουσιάζει. Ακόμα κι αν η πολιτική εξουσία είναι τυραννική, η θρησκευτική έδειξε ότι δεν έχει πρόβλημα να τη θεωρεί απ’ το Θεό ευλογημένη. Αρκεί μόνο να μη θίγονται τα συμφέροντά της».

Προφανώς τα συμφέροντα της Εκκλησίας δεν εθίγοντο με το «Σκοπιανόν», το οποίον το 2008 εις το Βουκουρέστι είχε λάβει άλλην τροπήν και τώρα έπρεπε να κλείση με την αρμονικήν συνεργασίαν Πρωθυπουργού – Αρχιεπισκόπου.

Ο «Σαούλ» Βελουχιώτης

Ο κ. Τσίπρας τον Μάρτιον του 2016 είχεν εισέλθει εις την Βουλήν με άλλο βιβλίον υπό τον τίτλον «Άρης Βελουχιώτης: Ανηφορικοί δρόμοι». Ίσως προσεπάθει να ανηφορήση προς τας Πρέσπας και ανεζήτει οδόν… Δια τον Βελουχιώτην κυκλοφορείται απόσπασμα λόγου του από την Δεσφίνα το 1943, εις τον οποίον φέρεται να λέγη:

«…μας επιβάλανε στο 1912 και στο 17 και μετά στα 20 να πολεμήσουμε για να κατακτήσουμε τη Μακεδονία και τη Θράκη και τη Μικρά Ασία και να υποδουλώσουμε λαούς σαν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους και να ανοίξουμε έτσι ένα άσπονδο μίσος μεταξύ μας, ιδίως με τους Βουλγάρους, ενώ τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος, δεν είναι πέραν από τον Όλυμπο και μπορού­με πολύ καλά να ζήσουμε χωρίς να έχουμε υποδουλώσει άλλο λαό…».

Ίσως ο λόγος να είναι πλαστός, όπως κάποιοι αμφισβητούν. Ακόμη και έτσι όμως αι απόψεις του με βεβαιότητα θα εξέφραζαν τας θέσεις του ΚΚΕ, αι οποίαι δεν απείχαν από εκείνου που εκφράζει το ανωτέρω παράθεμα. Ένα χρόνον όμως αργότερα ο Βελουχιώτης όντως κάνει μίαν μεταστροφήν και εις τον λόγον του εις την Λαμίαν αναφέρει και τα εξής:

«Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε η τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές; Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη… Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πως θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές… Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο… Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ’ απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα…».

Ο «Σαούλ» Ζαχαριάδης

Τελικώς ο κ. Τσίπρας εύρε τον δρόμον δια τας Πρέσπας μετά από την καθοδήγησιν του… Ζαχαριάδη! Εις τον ι. ναόν του χωρίου Ψαράδες είχε συνέλθει το 1949 το 2ο συνέδριον του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου», όπου εδέσποζεν η μορφή του Νίκου Ζαχαριάδη. Εις τας αποφάσεις του αναφέρεται και το εξής:

«Το δεύτερο συνέδριο… θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του». 

Είχαν προηγηθή αι αποφάσεις εις το Γράμμον από την 5ην ολομέλειαν του ΚΚΕ, όπου από την γραμμήν της ισοτιμίας των μειονοτήτων προχώρησαν εις την υιοθέτησιν της αυτοδιαθέσεως των λαών:

«Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μία ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως το θέλει ο ίδιος».

Το κακόν είχε συντελεσθή! Δυστυχώς η μετάνοια του Ζαχαριάδη ήλθε με εγκληματικήν αργοπορίαν. Το 1986 εκυκλοφορήθη «Η διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη». Επρόκειτο δια τας συζητήσεις του εξορίστου Ζαχαριάδη με τον Αχιλλέα Παπαϊωάννου, που τον επεσκέφθη εις το Σουργκούτ. Εκεί ο Ζαχαριάδης εξομολογείται:

«Στα τέλη του 1949 το κόμμα, με δική του πρωτοβουλία, άλλαξε προσωρινά τη σωστή θέση της ισοτιμίας με το σύνθημα της αυτοδιάθεσης… παιζόταν η τύχη της επανάστασης… Έπρεπε να καταπολεμήσουμε τα απατηλά και διαλυτικά συνθήματα των Σκοπίων. Γι’ αυτό και προσωρινά ρίξαμε το σύνθημα της αυτοδιάθεσης. Με προοπτική να επανέλθουμε στη σωστή θέση σύντομα, μετά την έκβαση της αποφασιστικής αναμέτρησης του 1949… Αμέσως μετά την ήττα επανήλθαμε στην ισοτιμία».

Ο «Σαούλ» Γλέζος

Τον Μανώλην Γλέζον εκράδαινε μέχρι και το 2015 ο κ. Τσίπρας ως έμβλημα της αριστεράς ιδεολογίας του. Τον απηρνήθη μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου και μετά τα συλλαλητήρια δια το «Σκοπιανόν» διεγράφη από τους οραματισμούς του κ. Πρωθυπουργού.

Ιούλιος του 1963 ήτο, όταν ο κ. Γλέζος μετέβη εις την Μόσχαν, δια να παραλάβη το βραβείον «Λένιν». Η εφημερίς «Ελευθερία» του Πάνου Κόκκα, αναμεταδίδουσα ανταπόκρισιν του Γαλλικού Πρακτορείου, ανέφερεν ότι ο κ. Γλέζος «εξεφράσθη υπέρ της λύσεως του προβλήματος των μακεδονικών μειονοτήτων δια διαπραγματεύσεων, διετύπωσε δε την ελπίδα ότι τριμερείς βαλκανικαί διαπραγματεύσεις, θα επέτρεπαν εις δεδομένην στιγμήν την ίδρυσιν μιας αυτονόμου Μακεδονίας». Η είδησις εδημοσιεύθη και εις την «Αυγή». Οι Σοβιετικοί διέψευσαν το τηλεγράφημα των Γάλλων, αλλά και ο ίδιος ο Γλέζος κατά την επιστροφήν του εις την Ελλάδα προέβη εις παρομοίους δηλώσεις εις το αεροδρόμιον του Ελληνικού, όπου τον υπεδέχθη και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ποία είναι η πλήρης αλήθεια δεν θα μάθη ποτέ κανείς, διότι ακόμη και αν επρόκειτο απλώς δια φαντασιώσεις των Γάλλων και όχι κάτι χειρότερον, αποδεικνύεται ότι αι τρεις «Μακεδονίαι» που ηκούσαμεν να υπερασπίζεται ο κ. Τσίπρας και η παράταξίς του εις την Βουλήν, όπως επίσης η επιδίωξις «Βορείου Μακεδονίας» ως αυθυπάρκτου κράτους εξυπηρετεί η τα… Σοβιετικά η τα Γαλλικά σχέδια.

Πάντως και ο κ. Γλέζος, ακόμη και αν κάποτε ίσως επίστευεν άλλα εις δήλωσίν του της 15ης Οκτωβρίου 2018 ήτο κατηγορηματικός:
«Τα Σκόπια μπορούσαν να ζητήσουν να ονομαστούν Ελλάδα. Που στηρίζονται όμως; Δεν υπάρχει καμία ιστορική συνέχεια με τους κατοίκους της περιοχής αυτής».

Ο «Σαούλ» Τσίπρας

Όλα τα ινδάλματα του κ. Τσίπρα, αν δεν μετεστράφησαν, τουλάχιστον αντελήφθησαν εις κάποιον βαθμόν το πραγματικόν εθνικόν συμφέρον. (Προφανώς δεν προβαίνομεν εις αναλυτικήν αποτίμησιν της δράσεως αυτών, όπου πολλά θα ηδυνάμεθα να γράψωμε…). Αντιθέτως ο κ. Τσίπρας είναι ο μοναδικός, ο οποίος μεταστρέφει ανθρώπους προς την αντίθετον κατεύθυνσιν. Χαρακτηριστικόν παράδειγμα η νυν προϊσταμένη του Νομικού Γραφείου της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού κ. Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου, η οποία στηρίζει τον κ. Τσίπραν, ενώ το 2009 συνυπέγραφε μνημειώδη απόφασιν του Αρείου Πάγου (1448/2009), όπου αναφέρεται ότι:
«Σύμφωνα με όσα προεξετέθηκαν, δεν υπάρχει Μακεδονικό Έθνος και κατά συνέπεια μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα… Είναι αυτονόητο ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί σε εξήντα χρόνια να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία».

Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας χαράσσει την πορείαν που εχάραξαν τα ινδάλματά του και όχι η «ποιμαντική» του Αρχιεπισκόπου. Θα ζημιώση ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και έπειτα, όταν θα είναι εμφανής η καταστροφή και τίποτε δεν θα είναι αναστρέψιμον, θα εξαφανισθή από το προσκήνιον. Δεν εδιδάχθη από την ιστορίαν. Ίσως κάτι εγνώριζεν ο Λ. Κύρκος, όταν το 2010 απέκλεισε τον κ. Τσίπραν από το δει­πνον των 45. Και αυτός είχεν αντιληφθή από παλαιά, που ωδηγείτο η Ελλάς με «Σύμφωνα» τύπου «Πετριτσίου», δηλώνων «Ευ­τυχώς που χάσαμε, διαφορετικά θα είχαμε Πρωθυπουργό τον γελοίο Καπετάν Μάρκο». Πως άραγε θα εχαρακτήριζε σήμερα τον κ. Τσίπρα;

Δύο ισχυρά καθεστώτα, της Σοβιετικής Ενώσεως το 1991 και του Τσαουσέσκου το 1989, συνετρίβησαν ανήμερα τα Χριστούγεννα. Πλησιάζομεν τώρα εις το Πάσχα που φημολογείται ότι θα έχωμεν εκλογάς. Ας ελπίσωμεν το τέλος του κ. Τσίπρα να μη είναι όπως το τέλος των ινδαλμάτων του…

Η αντιμετώπισις του κ. Τσίπρα με ψευδαισθήσεις ότι είναι «θεοσεβούμενος» με σκοπόν την επίτευξιν «τακτοποιήσεως» της εκκλησιαστικής περιουσίας οδηγεί μόνον εις την de facto ήτταν της Εκκλησίας, τόσον με την επιβολήν ουδετεροθρήσκου μαθήματος θρησκευτικών, όσον και την αποδοχήν «Μακεδονικής Εκκλησίας». Τελικώς η ανάρρησις του Αρχιεπισκόπου το 2008 είχεν εξ αρχής προδιαγεγραμμένην ως κατάληξιν την εισαγωγήν της «ουδετεροθρησκείας» και την αποδυνάμωσιν του ρόλου της Εκκλησίας δια την Ελλάδα;