Ομολογία

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ:
Παραπονο και προς τον νεο μητροπολιτη Λαρισης Ιερωνυμο που πρεπει να προσεχει τι κανει:

             ;;;;;;;;;;;;;;

'Παιδί μου γιατί ακόμα με ΛΑΚΤΙΖΟΥΝ';


Διανύοντας την τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής – προ της Μ. Εβδομάδας – η σκέψη μας γύριζε στο θείο δράμα που θα εξελίσσονταν σε λίγες ημέρες. Βρεθήκαμε νοερώς στην ομάδα των δώδεκα Αποστόλων που υπήρξε ο ιερότερος όμιλος που γνώρισαν οι αιώνες. Ο Κύριός μας, ο Σωτήρας μας, ο Διδάσκαλος της Αγάπης, της Αληθείας, της Δικαιοσύνης, που με την πανσοφία Του, διάλεξε και υπερτίμησε τους εκλεκτούς μαθητές. Και όμως, μέσα απ’ αυτούς, έγινε η προδοσία. Ένας από τους δώδεκα άρπαξε τα αργύρια και “δολίω φιλήματι” παρέδωκε τον ευεργέτη και διδάσκαλό του Σωτήρα Χριστό. Το φαινόμενο τραγικό, αλλά και αποκαλυπτικό, διότι φανερώνει το μέγεθος και την διάσταση της ανθρωπίνης ψυχικής αλλοτρίωσης. Κεραυνός εν αιθρία έπεσε όταν την Παρασκευή 23 Μαρτίου διαβάσαμε και είδαμε φωτογραφίες από την εκδήλωση “ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ”, να συνυπάρχουν στο πάνελ δύο αντιθέσεις σαν μια καλή παρέα! Ο ένας - “μαθητής” του μακαριστού μητροπολίτου Λάρισας π. Θεολόγου που συνέγραψε μάλιστα και την βιογραφία του αποκαλώντας τον, «Μαρτυρικό Μητροπολίτη». “Ιεράρχη της μεγάλης αγάπης και καλοσύνης, της βαθιάς ταπείνωσης και συγγνώμης, που στο πρόσωπό του καθρεφτίζονταν ο Ουρανός. Ο Επίσκοπος που απέπνεε “Ευωδία Χριστού”» και «η “γλυκιά μορφή του” έδειχνε “πρόσωπον αγγέλου”». Και «δεν πρόκειται βέβαια για συστηματική βιογραφία. Πτυχές μόνο της πονεμένης και πικραμένης ζωής του θίγονται. Αυτές που ο ίδιος γνώρισε και έζησε…».

 Άλλος είναι αυτός που τον είχε πιάσει μανία εξόντωσης του επισκόπου πατρός Θεολόγου, μάζευε το “εξαγριωμένο” ιερατικό σώμα (“ιερή επιμελητεία”) βγάζοντας ανακοινώσεις μίσους, μεταφέροντας τους στην Αθήνα και στα Συνοδικά μέγαρα πιέζοντας και απαιτώντας από τους “τιμίους” δεσποτάδες να του παραδώσουν ως άλλη Σαλώμη την “κεφαλήν Θεολόγου επί πίνακι”. Η ορμή και το πάθος δεν το κράτησε μέσα του, ξεχύθηκε στους δρόμους. Για το στοματικό του πολυβολείο, “Θου Κύριε… Θού Κύριε…”. Εκείνο που πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία, και με συνετάραξε με άφησε για ημερόνυχτα να μην μπορώ να ησυχάσω, ήταν η σκηνή ΦΡΙΚΗΣ που έζησα τέτοιες ημέρες. 
25 Μαρτίου 1992. 
Εντός του Ιερού Βήματος στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου, όταν εισέβαλαν 6 παπάδες, με επικεφαλής τον π. Νικόδημο Γαλιατσο ως εκπρόσωπο του Μητροπολίτη Φθιώτιδος Δαμασκηνου στο ιερό, ντύθηκαν και απαίτησαν από τον Μητροπολίτη Θεολόγο και τους 7 συλλειτουργούντας ιερείς με επικεφαλής τον μακαριστό τώρα π. Ιγνάτιο Μαδενλίδη και μετά μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής, να διακόψουν την Θεία Λειτουργία και να αποχωρήσουν. 
Οι σκηνές συγκλονιστικές. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα να κλωτσούν τον Γέροντα επίσκοπο με μανία, και να υβρεολογούν, το δε… φοβερότερο τα λακτίσματα που του έδινε με τον αριστερό του αγκώνα. Ένα δε ήταν τόσο δυνατό, παρολίγον να τον σώριαζε κάτω εάν δεν τον συγκρατούσε ο π. Ιγνάτιος. 
Ένα μικρό δείγμα τι έγραψε ο τύπος την επομένη: «Ο Σεβασμιώτατος ηρέμως τους παρακάλεσε να παραμείνουν και να συλλειτουργήσουν εν πνεύματι αγάπης και ενότητας, όπως απαιτεί η ημέρα. Οι παραπάνω ιερείς, όχι μόνον δεν άκουσαν την παράκληση αλλά φωνασκούντες απεχώρησαν από το Ναό…». Και η ανακοίνωση της τοποτηρητείας τα λέει όλα: «Η αδιαλλαξία και η επιμονή του Επισκόπου κ. Θεολόγου να αδιαφορεί συνεχώς προς τις εντολές της Ιεράς Συνόδου και να αυθαιρετεί εμφανίστηκε σήμερα στη σκληρότερή της μορφή… Διαμαρτυρόμαστε εντονότατα γι’ αυτή τη συμπεριφορά προς όσους ακόμα την ανέχονται…». 
Την ώρα της Θείας Κοινωνίας όταν όλοι οι ιερείς κοινωνούσαν το εκκλησίασμα, ο π. Θεολόγος πικραμένος κάθισε να ξεκουραστεί και τότε με ένα παράπονο χαραγμένο στο πρόσωπό του μου είπε: “Κύριε Τριαντ… τί έχει αυτός ο άνθρωπος μαζί μου, και με τέτοια δύναμη με λάκτιζε;;;”. Όλα όσα διαδραματίστηκαν όπως και η εικόνα αυτή δεν μπόρεσαν να φύγουν ποτέ από την μνήμη μου. Είναι συγκλονιστικό! Κύριοι, είναι γεγονός ότι, είναι αβόλιστο το βάθος της ανθρώπινης ψυχής, και απρόσιτα τα κρυπτά της υπάρξεως του καθενός. Η τελευταία σας αυτή ενέργεια, κ. συγγραφέα της βιογραφίας του π. Θεολόγου Β.Χ.Σ., είναι παράκαιρη και παράφωνη. Είναι μία “μίξις άμικτος”. Είναι μια βλασφημία στο πρόσωπο και το βίο του οσίου Θεολόγου. Και τα όσα κατά καιρούς λέγατε και γράφατε όπως και στο βιβλίο σας για τους Αγωνιζομενους: «Ο Αγώνας – των Λαρισαίων – έγραψε ιστορία, θύμισε παλιές δοξασμένες σελίδες της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, όπου ο λαός, “φύλαξ της Ορθοδοξίας”… έδειχνε τη συγκινητική αφοσίωσή του στους άδικα διωκόμενους Πατέρες, όπως το Μ. Αθανάσιο, τον Ι. Χρυσόστομο κ.ά. Και τους αποδέχονταν, όταν επέστρεφαν από την εξορία, με απερίγραπτες εκδηλώσεις αφοσίωσης και αγάπης». Και για τον π. Θεολόγο…: «Αυτή τη χαριτωμένη μορφή του μάρτυρος Μητρ. Λαρίσης κυρού Θεολόγου, που υπήρξε η Κιθάρα του Θεού, η παναρμόνια Λύρα του Πνεύματος… έζησε πλούσιος μέσα στη φτώχεια κι ευτυχισμένος μέσα στη διαρκή περιφρόνηση και τον κατατρεγμό». Ασφαλώς δεν τα πιστεύατε …!. Τί εμπαιγμός Χριστέ μου, μ’ αυτούς που τον περιφρονούσαν, και τον κατάτρεχαν με τους ίδιους ανθρώπους σήμερα συντρώγουν, συνπίνουν και συναγελάζονται!!! Εδώ μέσα στα ενδότερα, των “κλητών και εκλεκτών” παρουσιάστηκε και η προδοσία… Δεν είναι βέβαια άνετη και ευχάριστη πράξη για κάποιον να δημοσιεύει γεγονότα που ίσως ξύνουν πληγές. Αλλά και δεν είναι έντιμη πράξη η αποσιώπηση και η κάλυψη των, διότι ο χρόνος είναι ο μέγας κριτής και η ιστορία θα μας τιμωρήση. Λυπάμαι, καταθέτοντας ένα μόνο μικρό μέρος (ενώ παράλειψα πολλά) σαν μαρτυρία αδιάψευστη τη θλιβερή εμπειρία μου. Γεγονότα που τα έχω μπροστά μου, σαν στην οθόνη κινηματογράφου. Καταστάσεις πραγματικές που φαίνονται σαν μυθιστόρημα εξωπραγματικής φαντασίας… 
Αντίκρυσα στο βάθος τα στόματα που τον περιέλουζαν με υβρεις, τα πόδια που τον κλωτσούσαν, τους αγκώνες που τον μωλώπιζαν, αλλά και τον π. Θεολόγο με την αφοπλιστική μορφή του να ρωτάει: Παιδί μου γιατί ακόμα με ΛΑΚΤΙΖΟΥΝ;
απο τον 'Αγωνα' Λαρισης, Απρ.2018.