Ομολογία

«Ψηλαφήσατέ με και ίδετε...»

(Ο Κύριος – Λουκ.:κδ΄,39)

Στην εβδομαδιαία έκδοση της εφημερίδας «Εθνικός Κήρυκας» (Η.Π.Α.), που έχει τίτλο «ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ» (12-13 Αυγούστου 2017), υπάρχει αφιέρωμα για το μήνυμα της έκτακτης διπλής Ιεράς σύναξης (Άγιο Όρος) τον Ιούνιο 2016, για τη «σύνοδο» της Κρήτης.

Ο συντάκτης χαρακτηρίζει «ομάδες φονταμενταλιστών», όσους συνειδησιακά αντιδρούν στην οικουμενιστική λογική της «συνόδου». Πάντα, σχεδόν, οι εξουσίες τους αντίθετους, θεωρητικά ή πρακτικά, όταν δηλ. αυτές ελέγχονται από την αλήθεια, τους δίνουν τίτλους (μετονομασία γεγονότων), που συνηγορούν γι’ αυτές.

Ο όρος «φονταμενταλιστές» της εφημερίδας, προσδίδει ιδεολογική απαξίωση και δημιουργεί στον δέκτη – αναγνώστη μια προδιάθεση κατευθυνόμενου συμπεράσματος, χωρίς πλαίσιο ελεύθερου διαλόγου, Ορθοδόξου διαλόγου!

Είναι φανερό, ότι τον αρθρογράφο δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια, το ευσεβές δόγμα, η υγιαίνουσα πίστη, η Ορθοδοξία, γι’ αυτό και δεν τολμά να επιχειρηματολογήσει θεολογικά. Στην εισαγωγή του άρθρου δεν υπάρχει ούτε μία θεολογική καταγραφή επιχειρήματος, παρά μόνο ακολουθεί το κείμενο της Αγιορειτικής συνάξεως.

Για την εκκλησιολογική υπόσταση της «συνόδου» και για τη θεολογική – δογματική εκτροπή της, ας τα πληροφορηθεί η εφημερίδα από τη σοφία – αγιότητα των Πατέρων.

Στην ανακοίνωση της Ιεράς σύναξης διαβάζουμε:

«Η Σύνοδος έγινε μετά από πολυχρόνιον προετοιμασίαν. Προ της Συνόδου τα προετοιμασθέντα κείμενα εκοινοποιήθησαν προς γνώσιν των πιστών και με τη δυνατότητα εκφράσεως κάποιας γνώμης».

Πότε, σεβαστοί Πατέρες, το θεματολόγιό της έγινε προσβάσιμο στο απλό Ορθόδοξο πλήρωμα; Πότε δόθηκε σε Ορθοδόξους Ιεράρχες, για παράδειγμα στον π. Αυγουστίνο Καντιώτη, η ποιμαντική δυνατότητα να το μελετήσει;

Στην εφημερίδα του Βόλου «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» (28/11/1976), ο τότε επίσκοπος κ. Χριστόδουλος δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΟΔΟ».

Έγραφε: «Τα θέματα που θα απασχολήσουν την Μεγάλη Σύνοδο θα είναι πρακτικής φύσεως, από εκείνα που ενδιαφέρουν κλήρο και λαό. Αυτό σημαίνει πως πρέπει όλοι μας να λάβουμε μέρος στις συζητήσεις που θα προηγηθούν για την τελική επεξεργασία. Έγκαιρα θα γίνουν γνωστά τα θέματα και θα προκληθεί διάλογος, στον οποίο θα μετάσχουν βέβαια ειδικοί θεολόγοι, αλλά και όλο το πλήρωμα. Αυτό σημαίνει να αποκτήσουμε όλοι συνοδική συνείδησι».

Ουδέποτε ο Σεβ. Χριστόδουλος δημιούργησε μηχανισμό ενημέρωσης με μορφή διαλόγου ή συνεδρίου ή κληρικολαϊκής σύναξης, με θέμα την «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΟΔΟ».

Σε επιστολή μου προς τον κ. Χριστόδουλο (υπάρχει στο αρχείο μου), του ζήτησα να υποδείξει τρόπους συμμετοχής στο διάλογο, μα δεν απάντησε.

Για το άρθρο του κ. Χριστόδουλου υπάρχει σχολιασμός και στην εφημερίδα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ» (20/12/76).

Οι θέσεις – προτάσεις του Σεβασμιωτάτου διατυπώθηκαν επικοινωνιακά, ως θεωρίες, μη δυνάμενες να ελεγχθούν και να εφαρμοσθούν από τις τοπικές εκκλησίες της Ελλάδος και από το πλήρωμα της Ι. Μ. Δημητριάδος. Απλές θεωρίες και οι δικές σας θέσεις, περί «κάποιας γνώμης», συμπληρωματικές του κ. Χριστόδουλου. Βλέπουμε, μια «μυστηριώδη» ιστορική συνέχεια – σύνδεση σε θέσεις, ευθυγραμμισμένες με όσα επιτάσσει ένα οικουμενιστικό κατευθυντήριο σύστημα αναθεωρήσεως των Ορθοδόξων αξιών.

Στο «Μήνυμα του Αγίου Όρους» υπάρχει, ακόμη, και η εξής τοποθέτηση: «Επειδή είμεθα αποδέκται αυτών των ανησυχιών, και ευρισκόμενοι εντός της Εκκλησίας, απευθύνομεν προς όλους τον χαιρετισμόν του Αναστάντος Χριστού: Ειρήνη υμίν. Δεν υπάρχει λόγος ταραχής, εφ’ όσον ευρίσκεται μεθ’ ημών ο Αναστάς Κύριος».

Οι μαθητές του Κυρίου, όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς «πτοηθέντες δε και έμφοβοι γενόμενοι εδόκουν πνεύμα θεωρείν και είπεν αυτοίς· τι τεταραγμένοι εστέ, και διατί διαλογισμοί αναβαίνουσιν εν ταις καρδίαις υμών; Ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμί· Ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα και τούτο ειπών επέδειξεν αυτοίς τας χείρας και τους πόδας» (Λουκ. Κδ΄, 37-40).

Ο Κύριος έδωσε στους μαθητές μια μορφή οντολογικής ευρυχωρίας, για να τον ψηλαφήσουν! Ήθελε ο Κύριος, η εξοβέλιση του φόβου – ταραχής να είναι και καρπός μιας γνώσης στα όρια του νου, της καρδιάς, της βουλήσεως και των αισθήσεων.

Η «σύνοδος» της Κρήτης, σεβαστοί Πατέρες, ως θεολογικός λόγος και ως θεολογική εμπειρία, δεν εκφράζει την αληθινή θεολογία, την θεολογία των Αγίων Πατέρων, που αποτελεί και τον οικείο χώρο μας, ως Ορθοδόξων. Γι’ αυτό και δεν τόλμησε τον λόγο: Ψηλαφήσατέ με και ίδετε. Έπρεπε, χωρίς επιζήμια πολυπλοκότητα και φιλοσοφία, απορρίπτοντας τον οικουμενισμό, ως αίρεση και ειδωλολατρία των ιδεολογιών, να τόνιζε: Ψηλαφήσατέ με! Ιδού διαφύλαξα ανέγγιχτο το θησαυρό της Ορθοδοξίας, της Θείας οικονομίας.

Ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στην Ορθόδοξη παράδοση.

Ψηλαφήσατέ με, για να βιώσετε τη μυστηριακή ομορφιά της Εκκλησίας, ως ελευθερώνουσα αλήθεια, χωρίς αυθαίρετες φιλοσοφικές – διανοητικές τοποθετήσεις (βαπτισματική θεολογία, για παράδειγμα).

Ψηλαφήσατέ με, προς αυτογνωσία και καθολική Ορθόδοξη γνώση, για να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε, για να αγοράσουμε (διαφυλάξουμε από τον οικουμενισμό) τον πολύτιμο μαργαρίτη (Ματθ. 13, 46), που είναι ο Χριστός και η αληθινή Εκκλησία. Δυστυχώς δεν το έπραξε.

Ερωτήματα: Σεβαστοί Πατέρες ψηλαφήσατε, θεολογικά, την εκκλησιολογική υπόσταση της «συνόδου» της Κρήτης; Ο οικουμενισμός της είναι αληθής Χριστοκεντρισμός;

Η «Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης», σεβαστοί αγιορείτες ηγούμενοι, διατήρησε και απεικονίζει την καθολικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Δεχόμενη ως νέα πίστη τον οικουμενισμό, είναι σταθερός παράγοντας ενότητας πίστεως; Είναι δηλ. εντός της Εκκλησίας;

Ο κανονιστικός της ρόλος είναι συνέχεια της Αποστολικής αυθεντίας και της θεολογίας των Πατέρων;

Όταν αποδεχώμεθα μια «συμφωνία» επισκόπων και επισκοπούμενων, που αλλοιώνει την Ορθόδοξη θεολογία, την Ορθόδοξη λειτουργική ζωή και το ορθόδοξο ήθος, τότε μπορεί να ευρίσκεται «μεθ’ ημών ο Αναστάς Κύριος»; Ασφαλώς, όχι!

Το «Μήνυμα του Αγίου Όρους» αποτελεί μια προέκταση – συνιστώσα της «συνόδου» της Κρήτης, διότι έχει τα εξής πνευματικά χαρακτηριστικά:

- Δεν αναφέρει, ότι ο οικουμενισμός είναι αίρεση.

- Δεν ονομάζει ως αίρεση την «απομάκρυνση» της Ρώμης.

- Τονίζει τη Λειτουργική Χάρη αόριστα και όχι στα όρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

- Δεν αναφέρει με αγιοπατερικές θέσεις, πότε είσαι «εντός Εκκλησίας»

- Καταλογίζει ως αιτία των σχισμάτων τις ταραχές και την απόγνωση και όχι το αιρετικό φρόνημα.

- Εφιστά την προσοχή στους πιστούς που αντιδρούν και αποσιωπά την ευθύνη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

- Δεν μνημονεύει τους παλαιότερους αγώνες των αγιορειτών εναντίον του οικουμενισμού, αλλά ομιλεί αόριστα περί παλαιοτέρων θέσεων του Αγίου Όρους.

- Πολλές εκκλησιολογικές διατυπώσεις του, είναι απλά «πανηγυρικοί» λόγοι.

- Ομιλεί περί «αυτοκρατορίας αγάπης», όπως ο αιρετικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.

- Δεν αναφέρει, πως αντιμετώπισαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι τις αιρέσεις.

- Δεν ερμηνεύει τον όρο «Εκτός Εκκλησίας», πως δηλ. νοείται Αγιοπατερικά.

- Δεν ενημέρωσε, ότι δημιουργείται μια «νέα, οικουμενιστική Εκκλησία».

Άξιο παρατηρήσεως, ότι το «Αγιορειτικό Μήνυμα» ενώ επικαλείται την ιστορική εγκύκλιο (1848) των 4 Πατριαρχών, δηλ.:

«ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις θέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού», στην πράξη το επίσημο Άγιο Όρος την αναιρεί και διώκει τους Αγιορείτες Πατέρες, που δεν εμόλυναν τα ιμάτιά τους με οικουμενισμό, ενώ μέμφεται τους πιστούς που αντιδρούν. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου: «αλλά έχεις ολίγα ονόματα εν Σάρδεσιν, ά ουκ εμόλυναν τα ιμάτια αυτών και περιπατήσουσι μετ’ εμού εν λευκοίς, ότι άξιοι εισιν» (Αποκ. 3,4).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ