ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΑΣ ΕΝΑ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΧΑΙΜΑΛΙ ΜΕ ΤΟΝ… ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Το να κάνεις ωτοστόπ σε μια χώρα όπως η Τουρκία, στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα και μετά από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, σίγουρα δεν είναι καθόλου φρόνιμο. Ο φίλος όμως, ο Μ, επέμενε πως μόνο έτσι μπορείς να γνωρίσεις την χώρα στο «πετσί της» και όπως συνήθως με είχε παρασύρει για άλλη μια φορά.
Μόλις είχαν βγει από την πόλη της Β… όπου τους είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τα πολλά μικρά παιδιά με τις χαρακτηριστικές μαύρες ποδιές πους πήγαιναν σαν στρατιωτάκια στο σχολείο και στηθήκαν σε μια παρακαμπτήριο κάνοντας ωτοστόπ στην μεγάλη εθνική αρτηρία προς την πρωτεύουσα.

Τα φορτηγά περνούσαν χωρίς να σταματούν αν και οι οδηγοί τους κοιτούσαν περίεργα. Σε λίγο σταμάτησε ένα σιτροέν από εκείνα τα παλιά μοντέλα με την χαρακτηριστική μούρη. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και τους κάλεσε ευγενικά να μπούνε λέγοντας, «Yabanci ;». Απάντησε, Evet, και κάθισε μπροστά ενώ ο Μ κάθισε στο πίσω κάθισμα.

 
Καθώς ξεκίνησαν παρατήρησε κρεμασμένο στο καθρεφτάκι στο παρμπρίζ ένα μεγάλο χαϊμαλί που του θύμισε τα δικά τους κομποσκοίνια, με μια μικρή καλλιγραφημένε επιγραφή που έγραφε, «Maşallah» και ένα μεγάλο μάτι για φυλακτό. -Αυτά τα έχετε για να σας προστατεύουν από τα δυστυχήματα, τον ρώτησε. Ήξερε ότι στην Τουρκία τα αιματηρά δυστυχήματα είναι καθημερινό φαινόμενο. Εκείνος του απάντησε καταφατικά και τον κοίταξε περίεργα.
Συζητώντας έμαθαν πως τον έλεγαν G…, ήταν επιθεωρητής εκπαιδεύσεως και πήγαινε σε μια μικρή πόλη για να επιθεωρήσει το τοπικό σχολείο. Μετά από λίγο τον ρώτησε ξαφνικά, -Εσείς στην Ελλάδα τι βάζετε για φυλακτό στα αυτοκίνητα ; -Εμείς, του απάντησε, συνήθως βάζουμε ένα κομποσκοίνι, μια εικόνα της Παναγίας, ή ενός Αγίου Προστάτη.

Αυτός έμεινε περίεργα σκεπτικός και μετά από λίγο χαμήλωσε ταχύτητα έστριψε σε μια παρακαμπτήριο και σταμάτησε. Γύρισε και τον κοίταξε και τότε παρατήρησε έκπληκτος πως τα μάτια του είχαν μεγάλη ένταση.
Τότε αναπάντεχα ξεκούμπωσε μέσα από το σακάκι του το πάνω κουμπί του πουκαμίσου του και από μέσα είδε με έκπληξη ένα καρφιτσωμένο φυλακτό στην φανέλα, όπου πάνω του ήταν ζωγραφισμένο πολύ αμυδρά, ένας…μικρός σταυρός.
Αμέσως μετά και πριν καλά προλάβουν να συνέρθουν από την πρώτη έκπληξη, άνοιξε το ντουλαπάκι του συνοδηγού κα έβγαλε από εκεί ένα παλιό, πολύ φθαρμένο πορτοφόλι. Το άνοιξε και από μέσα έβγαλε μια παμπάλαια και πολύ φθαρμένη εικόνα της… Παναγίας.
Τους την έδειξε και είπε συγκινημένος –Είναι του πατέρα μου, (Eski Rum», είπε με χαμηλή φωνή. Αυτοί τον κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Αυτός μετά από λίγες σιωπηλές στιγμές γεμάτες ένταση, σαν να συνήρθε από κάτι, έβαλε την φωτογραφία μέσα στο πορτοφόλι και το έβαλε ξανά στο ντουλαπάκι ενώ κούμπωσε το πουκάμισο του.
-Εγώ δυστυχώς πρέπει να στρίψω στο περιφερειακό, τους είπε, γι’ αυτό και θα πρέπει να κατεβείτε. Από εδώ θα μπορέσετε εύκολα να βρείτε μέσο για να πάτε στην Άγκυρα. Παρακαλώ να ξεχάσετε ότι είδατε.
Κατεβήκαν από το αμάξι και ο Μ έβαλε μπρος γρήγορα και γρήγορα εξαφανίστηκε σαν τον ήλιο που είχε χαθεί εκείνη την ώρα πίσω από κάτι σύννεφα.
Έμειναν για λίγο σαστισμένοι από το γεγονός και μετά συνέχισαν την πορεία τους προς την Άγκυρα. Ο Μ, θα τους έμενε ανεξίτηλος στην μνήμη τους.
«Από τις περιηγήσεις δυο ελληνορθόδοξων προσκυνητών στα βάθη της Ανατολίας», (περισσότερες λεπτομέρειες, φωτογραφίες και ονόματα, για ευνόητους λόγους παραλείπονται).
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος