Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

"Δοκίμιο στην Αποτείχιση"! Ένα αποκαλυπτικό βιβλίο του κ. Ιωάννη Ρίζου.

Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τὰ πτερὰ ἐδόθησαν εἰς τὰ πτηνὰ διὰ νὰ ἀποφεύγουν τὰς παγίδας. Καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἐδόθη τὸ λογικὸν διὰ νὰ ἀποφεύγουν τὴν ἁμαρτίαν». Ἐκ μέρους κυρίως τῶν Ἐπισκόπων ἔχει προκύψει ζήτημα, γιὰ τὸ ἂν ὁ πιστὸς εἶναι σὲ θέση  νὰ κρίνει τί εἶναι Ὀρθόδοξο καὶ τί ὄχι.  Καὶ τό τί τελικὰ εἶναι ἀλήθεια καί τί πλάνη, ἰσχυρίζονται, μπορεῖ μόνο ὁ Ἐπίσκοπος νὰ τὸ κρίνει. Στὸ Α΄ Μέρος τοῦ βιβλίο μας στὸ κεφάλαιο: «Δὲν εἶναι δική μου δουλειά», παραθέσαμε ἄφθονα ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικὰ ἀποσπάσματα ποὺ ἀποδείκνυαν ὅτι ἡ εὐθύνη ἑκάστου πιστοῦ εἶναι μεγάλη στὸ νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ  προασπίσει τὸ Ὀρθόδοξο καὶ νὰ ἀπορρίψει τὴν αἵρεση. Ἐπίσης ἀποδείξαμε καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία παρέχει στὸν πιστὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη μὲ τὴν ὁποία τὸν καθιστᾷ ἱκανὸ νὰ κρίνει, νὰ διακρίνει καὶ νὰ ἐπιλέξει τὸ Ὀρθόδοξο ἀπὸ τὸ αἱρετικό. Μία ἱκανότητα  ποὺ πρωτίστως δωρίζεται καὶ διασφαλίζεται γιὰ κάθε βαπτισμένο μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Χρίσματος.
Ἐπιχειρεῖται  ἀπὸ τὸν Κλῆρο νὰ μεταβιβαστεῖ ἡ συνείδηση καὶ ἡ κρίση τοῦ πιστοῦ (σὰν μία  διοικητικὴ δικαιοδοσία) στὰ χέρια τοῦ Ἐπισκόπου. Μᾶλλον ἔχει γίνει πεποίθηση στὸν Κλῆρο ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει τὸν ἄνθρωπο ἀνάλογα μὲ τὸ διοικητικὸ ἀξίωμα ποὺ ἔχει στὴν Ἐκκλησία κι ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸν βίο καὶ τὴν πρόοδό του στὴν ἁγιότητα. Ἄδηλα, αὐτοὶ οἱ εὑρεσιολόγοι θεολόγοι, προωθοῦν μία νέα θεωρία ποὺ θὰ πρότεινα νὰ ὀνομαστεῖ «θεωρία τοῦ εὐλαβοῦς βοδιοῦ».
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης μᾶς προτρέπει: «Ἀγαπητοί, νὰ ἐξετάζετε καὶ νὰ διακρίνετε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸ ἂν πράγματι, ὅπως ἰσχυρίζονται, ἐμπνέονται [στὰ λόγια τους] ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα», φυσικὰ καὶ θεωρεῖ τὸν καθένα πιστὸ κατάλληλο γιὰ κάτι τέτοιο καὶ δὲν θέτει ὡς προαπαιτούμενο καὶ τὴν ταυτόχρονη ἔγκριση τοῦ Ἐπισκόπου του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καθιστᾷ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας κριτὲς τῶν Ἀποστόλων, ἀκόμα καὶ τῶν ἀγγέλων στὴν περίπτωση ποὺ ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἀντίθετη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία. Λέει στοὺς πιστούς: «Μιλάω σὲ ἐσᾶς ὡς φρόνιμους καὶ συνετοὺς ποὺ εἶσθε. Κρίνετε ἐσεῖς γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ ἀμέσως». Καὶ ἀλλοῦ: «Κρίνετε μόνοι σας». Ἀδειοδοτεῖ τὸ Ἐκκλησίασμα νὰ κρίνει ἀκόμα καὶ αὐτοὺς ποὺ προφήτευαν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸ ἂν προφήτευαν ἀληθινὰ ἢ ἦταν ἀγύρτες!
Τὸ ὅτι  ἑρμηνεύουμε σωστὰ τὸ ζήτημα ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὸν Μ. Ἀθανάσιο: «Ὁ πιστὸς λοιπὸν μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελίου, ἐπειδὴ ἔχει τὸ χάρισμα νὰ διακρίνει τὰ πνευματικὰ καὶ ἐπειδὴ οἰκοδόμησε ἐπάνω εἰς τὴν πέτρα τὴν οἰκίαν τῆς πίστεώς του, στέκει σταθερὸς καὶ παραμένει ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὴν ἀπάτη [τῶν αἱρέσεων]… διὰ τοῦτο εἶναι καλὸν καὶ ἀναγκαῖον νὰ προσευχόμεθα νὰ λάβωμεν τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων διὰ νὰ γνωρίζει ὁ καθένας ποιοὺς ὀφείλει νὰ ἀποστρέφεται καὶ ποιοὺς νὰ προσεταιρίζεται ὡς ὁμοδόξους…». Καμία ἀναφορὰ σὲ Ἐπίσκοπο.
Ἡ Δεσποτοκρατία -χωρίς «ζῆλο εὐσεβείας»- γιὰ μία ἀκόμα φορὰ πληγώνει τὸ ποίμνιο. Ὁ κάθε πιστὸς εἶναι ἱκανὸς ὄχι νὰ θεολογεῖ, ἀλλὰ νὰ συγκρίνει ἂν αὐτὰ ποὺ ἀκούει ἀπὸ τὸν διδάσκοντα εἶναι τὰ ἴδια ἢ διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δίδαξαν οἱ Πατέρες. Στοὺς Ἐφεσίους γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Μὴ γίνεστε χαζοί· νὰ καταλαβαίνετε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ». Κι ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι, γιατὶ ἀλλιῶς, πῶς καὶ γιατί καλεῖται ὁ πιστὸς νὰ ἐπικυρώσει τὴν κάθε χειροτονία, ἀκόμα καὶ τοῦ Ἐπισκόπου μὲ τὴν ἐκφώνηση «ἄξιος»; Κι ἂν ὁ πιστὸς λαὸς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ κρίνει τί εἶναι Ὀρθόδοξο καὶ τί ὄχι, πῶς ἀκύρωσε ὁλόκληρες (ληστρικές) συνόδους; Καὶ πῶς ἀπὸ τὸν λαὸ ἀνάβλυσαν οἱ μυριάδες τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων τῆς Πίστης; Γιατὶ βέβαια οἱ μυριάδες τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν δὲν ἦταν Ἐπίσκοποι! Οὔτε πῆραν τὴν ἔγκριση κάποιου ἐπισκόπου γιὰ νὰ φτάσουν στὴν ὁμολογία καὶ στὸ μαρτύριο. Καὶ ποῦ ἀλήθεια βρίσκονταν οἱ τότε Ἐπίσκοποι, ὅταν οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ γίνονταν Μάρτυρες; Λοιπόν «μηδεὶς ὑμᾶς ἐξαπατάτω κενοῖς λόγοις», καὶ ἂς μὴ δεχόμαστε οἱ Ἐπίσκοποι νὰ καταδουλώσουν τὴν κρίση τοῦ πιστοῦ, γιατὶ ἔχουμε «εὐλογία» ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπ. Παῦλο «νὰ μὴν συγκοινωνοῦμε μὲ κούφια ἔργα ἀλλά…νὰ ἐλέγχουμε». Γιατὶ ἂν ἡ σοφία εἶναι δουλειὰ μόνο τοῦ Ἐπισκόπου, τότε γιατί ὁ Παῦλος ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ γίνουμε σοφοί; Θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ζητάει μόνο ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους!
Τὰ ἴδια διδάσκει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Τί νὰ κάνουμε γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπινοοῦν θέσεις διαφορετικὲς ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν ἀποστόλων;» τὸν ρώτησαν. «Ἐκκλίνατε ἀπ’ αὐτῶν», [ἀπάντησε] «καὶ ἀποπηδᾶτε». «Διὸ παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾶν αὐτῶν τοὺς συλλόγους». «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενὸς ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι». Ἐναποθέτει ξεκάθαρα ὁ ἱερὸς Πατὴρ στὸν κάθε πιστὸ τὴν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς.
Τὰ ἴδια λένε ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. «Διὰ τοῦτο ἀδελφοὶ πρέπει νὰ ἀγρυπνοῦμεν ὅπως εἶπε ὁ Κύριος καὶ νὰ εἴμεθα προσεκτικοὶ μήπως ἐξαπατηθῶμεν ἀπὸ τὴν ὡραιότητα τῶν λόγων ἢ μήπως ἔλθει κανεὶς μὲ χριστιανικὸν ὄνομα καὶ μᾶς εἰπῇ ὅτι “ἐγὼ κηρύσσω Χριστόν” καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγο ἀποδειχθῇ ἀντίχριστος». Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὸ ἂν ὁ κάθε πιστὸς ἔχει ἐναποθέσει τὴν κρίση του στὰ χέρια ἄλλου; Καὶ ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ διδασκαλία ποὺ ὁρίζει τὸν παροπλισμὸ τοῦ Ὀρθόδοξου αἰσθητηρίου τοῦ κάθε πιστοῦ, ὅταν ὁ  Ἀπ. Παῦλος θεωρεῖ αὐτονόητο καὶ ἀποδεκτὸ οἱ χριστιανοί νὰ κρίνουν τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τὰ τῆς Ἐκκλησίας; «Οὐχὶ τοὺς ἔσω ὑμῶν κρίνετε;».
Ὁ Μ. Βασίλειος λέει:  «Ἀρχαία συνήθεια ἦταν νὰ μὴν δεχόμαστε  κάποιον ἂν δὲν κρίνουμε τὸ τί πιστεύει γιὰ νὰ μὴ βρεθοῦμε ἔνοχοι ἐπικοινωνῶντας μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως». Ὁ Μ. Ἀθανάσιος συμφωνεῖ: «Aὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμεθα τὸ φρόνημα, ἀπὸ αὐτῶν τὴν κοινωνία πρέπει νὰ φεύγουμε». Καὶ ἐδῶ καμμία προϋπόθεση ἔγκρισης τῆς δικῆς μας κρίσης ἀπὸ Ἐπίσκοπο ἢ Σύνοδο. Διακρίνουμε εὔκολα ὅτι ἡ ὁδηγία τοῦ Ἁγίου, σὲ περίπτωση ποὺ κάποιος πιστεύει ἄλλα ἀπὸ τὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν εἶναι νὰ τὸν δεχτοῦμε καὶ νὰ περιμένουμε τὴν καταδίκη του ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο ἢ τὴν Σύνοδο, ἀλλὰ νὰ τὸν διώξουμε ἀμέσως.
Σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι θεωροῦν τὸν πιστὸ ἠλίθιο νὰ διακρίνει τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ ἀπαιτοῦν αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι καὶ μόνοι νὰ ὑπάρχουν κριτές. Ἀπαλλάσσοντας ὅμως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸ βασικὸ καθῆκον τῆς γνώσης καὶ τοῦ ἐλέγχου πετυχαίνουν αὐτὸ ποὺ θέλουν. Τὸ ποίμνιο νὰ βρίσκεται  στὸ σκοτάδι καὶ αὐτοὶ νὰ ἐπιβαίνουν ἐπάνω του σύμφωνα μὲ την δολιότητά τους. Ὁ  Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης προέτρεπε τοὺς πιστοὺς νὰ κλείνουν τὰ αὐτιά τους καὶ νὰ φεύγουν μὲ ὅλη τους τὴν δύναμη ἀπό ἀκούσματα ἀσεβῆ -γιὰ τὴν πίστη- νὰ μὴ κοινωνήσουν μὲ τὸν μολυσμό. Τοὺς ἔλεγε πρότυπά τους νὰ εἶναι οἱ Ἅγιοι, καὶ ὅτι ἡ Χάρις δὲν δόθηκε μόνο στοὺς Ἁγίους ἀλλὰ οἱ ἐντολὲς καὶ ὁ τρόπος σωτηρίας εἶναι κοινὸς γιὰ ὅλους.
Κάποιοι κάποτε δὲν ὑπάκουαν στὸν Μ. Βασίλειο. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἔγραψε γιὰ αὐτούς: «...[αὐτοί] νὰ ὑπακούουν [στὸν Βασίλειο] σὰν παιδιά σὲ πατέρα καὶ νὰ μὴν προβάλλουν ἀντιρρήσεις σὲ ὅσα αὐτὸς διδάσκει, κατόπιν ἐξετάσεως. Γιατὶ ἂν μὲν ἦταν ὕποπτος ἔναντι τῆς ἀληθείας καλὰ ἔκαναν καὶ τοῦ ἀντιστέκονταν….κ.λ.π». Βλέπουμε ἐδῶ πὼς ἀκόμα καὶ τὰ λόγια τοῦ οὐρανοφάντωρος Βασιλείου ἔπρεπε οἱ πιστοὶ νὰ τὰ ἐξετάζουν καὶ μάλιστα ἂν ἦταν ὕποπτα ἔπρεπε νὰ ἀντισταθοῦν σὲ αὐτά! Στὶς μέρες μας ὅμως πολλοὶ κληρικοί «ξερνοῦν μέσα ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ καρδιά τους», καὶ ἀφοῦ συνετέλεσαν καὶ συντελοῦν στὸν πνευματικὸ νανισμὸ τοῦ ποιμνίου, τὸ κατηγοροῦν μετὰ ὡς νάνο.
Κάτι ἀντίστοιχο συμβαίνει καὶ στὸν χῶρο κυρίως τοῦ κοινοβιακοῦ Μοναχισμοῦ στήν Ἑλλάδα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας ποὺ ἀπευθυνόταν συνήθως σὲ ἀγράμματους ἢ ὀλιγογράμματους Μοναχούς, ποὺ εἶχαν ὑποσχεθεῖ ἰσόβια ὑπακοή, ἀναγνώριζε τὴν ἰδιότητά τους νὰ κρίνουν ἄνευ ἐπισκοπῆς ἄλλου. Ἔλεγε συγκεκριμένα:  «Ὅσα ἐναντιοῦνται φανερὰ τοῖς θείοις προστάγμασι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ ἐρωτῶμεν, μήτε νὰ λαμβάνωμεν περὶ αὐτῶν συμβουλήν, ἀλλὰ νὰ τὰ ἀποφεύγομεν ὅλαις ἡμῶν ταῖς δυνάμεσιν». Στὴν πράξη ὅμως σήμερα ἄλλη διδασκαλία ἐπιφορτίζει τὶς πλάτες τῶν Μοναχῶν. Ὁ φημισμένος καὶ πολυγραφότατος Ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανὸς ὁ Σιμωνοπετρίτης προκάλεσε βαθειὰ ταραχὴ  ὅταν ἔγραψε: «Γιὰ τὸν μοναχὸ πάνω ἀπ΄ ὅλα εἶναι ὁ γέροντας. Δὲν εἶναι οὔτε τὸ Εὐαγγέλιο, οὔτε ὁ Χριστός, οὔτε ὁ Θεός, οὔτε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μόνον ὁ γέροντας». Καὶ ἀλλοῦ: «Γιὰ τὸν μοναχό, ἡ γνῶσις καὶ τὰ διάφορα διαβάσματα -πολλῷ μᾶλλον τῆς Ἁγίας Γραφῆς- εἶναι πέσιμο…ὁπωσδήποτε μία πτῶσις κι ἕνας κίνδυνος»(!) Καὶ ἀλλοῦ: «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ στηρίζει στὴν Ἁγία Γραφὴ τὴν ζωή του, τὴν γνώση του, τὴν γνώμη του, τὸ θέλημά του, τὸν ἑαυτό του, ἀγνοεῖ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πλοῦτο Του»(!) Λένε πολλοί μοναχοί: «Καλύτερα νά τά χαλάσεις μέ τόν Χριστό, παρά μέ τόν Γέροντά σου»!!! Νυμφίος λοιπόν δέν εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλὰ ὁ Γέροντας.
Νὰ γιατὶ ὁ κοινοβιακὸς μοναχισμὸς δὲν ξέρει, δὲν ἀκούει, δὲν θέλει νὰ ξέρει καὶ  δὲν θέλει νὰ ἀκούει. Μόνο νὰ εὔχεται θέλει στὸν Θεό, νὰ δίνει στοὺς κακόδοξους Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους «πολλὰ τὰ ἔτη». Ἡ Γεροντολατρεία καὶ ὁ γκουρουϊσμὸς στὰ Κοινόβια, καὶ ἡ Δεσποτοκρατία στὸν κόσμο ἀφήνουν ἐλεύθερα τοὺς ληστὲς τῆς Θείας διδασκαλίας νὰ ρημάζουν τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου.
Ὁ ὅρος λοιπὸν τῆς «ἐξ ἐνστίκτου» Ἀποτείχισης ποὺ μπορεῖ νὰ κινητοποιήσει τὸν κάθε πιστὸ γιὰ νὰ προφυλαχθεῖ καὶ νὰ προφυλλάξει, ἔχει καὶ πρέπει νὰ ἔχει σὰν ἔδαφος στήριξης τὴν παραδεδομένη Ἁγιογραφικὴ καὶ Ὀρθόδοξη  Παρακαταθήκη κι ὄχι μία τρόπον τινα ἀτομική-προσωπικὴ  γνωμάτευση. Ὡς τέτοια νομίζω –καὶ ὀρθά– τὴν ἐννόησε ὁ ἐμπνευστὴς τοῦ ὅρου π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς (ἂν δὲν κάνω λάθος).
 Λέει ὁ ἅγιος Συμεὼν στὸν πιστό: «Εὐχαῖς καὶ δάκρυσι τὸν Θεὸν καθικέτευσον πέμψαι σοὶ ὁδηγὸν ἀπαθῆ τε καὶ ἅγιον. Ἐρεῦνα δὲ καὶ αὐτὸς τὰς Θείας Γραφάς, καὶ μάλιστα τὰς τῶν Ἁγίων Πατέρων πρακτικὰς συγγραφάς, ἵνα ταύταις ἀντιπαρατιθεὶς τὰ παρὰ τοῦ διδασκάλου καὶ προεστῶτος σοὶ διδασκόμενα καὶ πραττομενα, ὡς ἐν κατόπτρῳ δύνασαι βλέπειν ταῦτα καὶ καταμανθάνειν καὶ τὰ μὲν συνᾴδοντα ταῖς Γραφαῖς, ἐγκολποῦσθαι κατέχειν τῇ διανοίᾳ. Τὰ δὲ νόθα καὶ ἀλλότρια, διακρίνειν καὶ ἀποπέμπεσθαι, ἵνα μὴ πλανηθῇς. Πολλοὶ γάρ, ἴσθι, πλάνοι καὶ ψευτοδιδάσκαλοι, ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις γεγόνασιν».  Καὶ φυσικὰ τὰ παραπάνω συμφωνοῦν μὲ τὸν Ἀπ. Παῦλο καὶ Ἰωάννη: «Βλέπετε ἑαυτούς͵ ἵνα μὴ ἀπολέσητε ἃ εἰργάσασθε ὅτι πολλοὶ πλάνοι εἰς τὸν κόσμον ἐξῆλθον». Λοιπόν,  «Ἀγαπητοί͵ μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε͵ ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἐστιν· ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται εἰς τὸν κόσμον εἰσεληλύθασι». «Δοκιμάζετε» λέει ὁ ἀπόστολος καὶ ὄχι «ἀφῆστε τὸν Ἐπίσκοπό σας νὰ δοκιμάζει γιὰ ἐσᾶς»!
Οἱ Ἀποστολικὲς Διαταγὲς ὁρίζουν τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ λαϊκοί:  «...Ὁμοίως καὶ οἱ Λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασι μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ ὁ Θεός. ”ΑΠΟΣΧΙΣΘΗΤΕ ἐκ μέσου τῶν ἀνδρῶν τούτων, ἵνα μὴ συναπόλησθε αὐτοῖς”. καὶ πάλιν. “ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς”».
 Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος  ὁ Θεοφόρος διατείνεται:  «Μὴ πλανᾶσθε ἀδελφοί μου, οἰκοφθόροι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἰ δὲ οἱ τοὺς ἀνθρωπίνους οἴκους διαφθείροντες, θανάτῳ καταδικάζονται. πόσῳ μᾶλλον οἱ τὴν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν νοθεύειν ἐπιχειροῦντες, αἰωνίαν τίσουσιν δίκην, ὑπὲρ ἧς σταυρὸν καὶ θάνατον ὑπέμεινεν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ τοῦ Θεοῦ μονογενὴς Υἱός; Οὗ τὴν διδασκαλίαν ὁ ἀθετήσας, λιπανθεὶς καὶ παχυνθείς, εἰς γέενναν χωρήσει. Ὁμοίως δὲ καὶ πᾶς ἄνθρωπος, ὁ τὸ διακρίνειν παρὰ Θεοῦ εἰληφώς, [ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἱκανότητα νὰ διακρίνει, δηλαδὴ ὅλοι] κολασθήσεται ἀπείρῳ ποιμένι ἐξακολουθήσας, καὶ ψευδῆ δόξαν [πίστη] ὡς ἀληθῆ δεξάμενος». Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει ἐπισήμανση γιὰ τὴν ἀνικανότητα τοῦ πιστοῦ, γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα ἀναμονῆς τῆς ἔγκρισης ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν Σύνοδο.
 

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Tίθενται τὰ ἑξῆς σοβαρὰ ἐρωτήματα: Οἱ ᾿Ορθόδοξοι, διακόπτοντες τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἐν προκειμένῳ μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς, μήπως ἐξέρχονται τῆς ᾿Εκκλησίας; Μήπως ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό; Μήπως χωρίζονται ἀπὸ τοὺς ῾Αγίους; Μήπως καταλύουν τὴν ἑνότητα τῆς ᾿Ορθοδοξίας;

Tίθενται τὰ ἑξῆς σοβαρὰ ἐρωτήματα: Οἱ ᾿Ορθόδοξοι, διακόπτοντες τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἐν προκειμένῳ μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς, μήπως ἐξέρχονται τῆς ᾿Εκκλησίας; Μήπως ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό; Μήπως χωρίζονται ἀπὸ τοὺς ῾Αγίους; Μήπως καταλύουν τὴν ἑνότητα τῆς ᾿Ορθοδοξίας;

Ο Ατλας της Ορθοδοξιας που ταπεινωσε την επηρμενην οφρυν του Παπα.
Οι τελευτιες στιγμες του Μεγαλου Μαχητου της Ορθοδοξιας και του Ελληνισμου.

Συ υπαρχεις κοπελιν και εποιησας και ως κοπελιν, απαντησε στον εξωμοτη Βησσαριωνα.
Ο ῞Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμᾶς, διέκοψε τὴν κοινωνία δηλαδη ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΗΚΕ απο τὸν Λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ᾿Ιωάννη Καλέκα (1334-1347), ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου ἐφυλακίσθη, ὑβρίσθη καὶ ἀνεθεματίσθη, αλλα εμεινε ανυποχωρητος.
Οταν ο Μεγαλος Μονομαχος καταλαβε οτι ολοι προδιδαν και εμεινε ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΩΤΑΤΟΣ να μαχεται κατα των Λατινων απεσυρθη ....σιωπων και αλγων..αλλα μολις οι Γραικολατινοι υπεγραψαν τον προδοτικο Ορο ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΗΚΕ απο αυτους οριστικα και αμετακλητα και δεν ηθελε να εχη με αυτους πλεον καμμια επικοινωνια, ουτε εν ζωη, ουτε και μετα θανατον.  
Φανατικος και ακραιος, Ε;
ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ Βησσαριων και Ισιδωρος ΣΤΕΦΑΝΩΝΟΝΤΑΙ...Γινονται Καρδιναλιοι...

᾿

Tίθενται τὰ ἑξῆς σοβαρὰ ἐρωτήματα: Οἱ ᾿Ορθόδοξοι, διακόπτοντες τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἐν προκειμένῳ μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς, μήπως ἐξέρχονται τῆς ᾿Εκκλησίας; Μήπως ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό; Μήπως χωρίζονται ἀπὸ τοὺς ῾Αγίους; Μήπως καταλύουν τὴν ἑνότητα τῆς ᾿Ορθοδοξίας;
Ασφαλῶς καὶ βεβαίως, ὄχι! Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ζήτημα ποὺ θὰ ἤθελα νὰ ἐξετάσουμε ἐν συνεχείᾳ μὲ κάθε δυνατὴ συντομία, σαφήνεια καὶ ἁπλότητα. Πρωτίστως θὰ ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα ἀρκετὰ εὔλογο ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ ῾Αγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Εφέσου (1392-1445). 

Οἱ Βίοι τῶν ῾Αγίων εἶναι πάντοτε γιὰ τοὺς ᾿Ορθοδόξους οἱ ἀσφαλεῖς ὁδηγοὶ θεωρίας καὶ πράξεως. ῾Ο ῞Αγιος Μᾶρκος, εὑρισκόμενος στὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπιγείου ζωῆς του (ἐκοιμήθη τὴν 23.6.1445), δηλώνει κατηγορηματικά, ὅτι δὲν θέλει ὅλως διόλου καὶ μὲ κανέναν ἀπολύτως τρόπο νὰ ἔχη κοινωνία μὲ τὸν τότε Λατινόφρονα πατριάρχη Γρηγόριο (Γρηγόριος Γ´ Μάμας, 1443-1450) καὶ μὲ ὅσους κοινωνοῦσαν μαζί του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἑνωτικὴ καὶ παπόφιλη τακτική τους εἰργάζοντο «ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας»44. 44. ῾Αγίου Μάρκου ᾿Εφέσου, PG τ. 160, στλ. 536C («᾿Απολογία, ῥηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως»).


Τὸ ἀξιοπρόσεκτο εἶναι, ὅτι ὁ ῞Αγιος δὲν θέλει νὰ ἔχη κοινωνία μαζί τους, ὄχι μόνον ὅσο ζῆ, ἀλλὰ οὔτε καὶ μετὰ τὴν κοίμησί του· οὔτε στὴν κηδεία του, οὔτε καὶ ὕστερα στὰ μνημόσυνά του!... ῎Ας θαυμάσουμε αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ λόγια τῆς παρακαταθήκης τοῦ ῾Αγίου: «Οὔτε βούλομαι», παραγγέλει ὁ ῎Ατλας τῆς ᾿Ορθοδοξίας, «οὔτε δέχομαι τὴν αὐτοῦ (τοῦ πατριάρχου) ἤ τῶν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν τὸ παράπαν, οὐδαμῶς, οὔτε ἐπὶ τῆς ζωῆς μου, οὔτε μετὰ θάνατον»· «ὥσπερ παρὰ πᾶσαν μου τὴν ζωὴν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτῶν, οὕτω καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καὶ ἔτι καὶ μετὰ τὴν ἐμὴν ἀποβίωσιν· καὶ ἐξορκῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδεὶς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου· ἀλλ᾿ οὐδὲ ἄλλου τινὸς τῶν τούτου μέρους ἡμῶν ὥστε συμφορεύειν ἐπιχειρῆσαι, καὶ συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις. Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ τὰ ἄμικτα μίγνυσθαι. Δεῖ γὰρ παντάπασιν (παντελῶς) ἐκείνους εἶναι κεχω- ρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἂν δῷ ὁ Θεὸς τὴν καλὴν διόρθωσιν καὶ εἰρήνην τῆς ᾿Εκκλησίας αὐτοῦ».  


῾Ο λόγος τοῦ ῾Αγίου εἶναι αὐστηρὸς καὶ ἄκαμπτος· ἆρά γε, ποῦ ὀφείλεται αὐτό; πῶς δικαιλογοῦσε τὴν ἀπόλυτη αὐτὴν στάσι του ἔναντι τῶν Λατινοφρόνων ἑνωτικῶν τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι σημειωτέον - προσέξατε, παρακαλῶ, ἰδιαιτέρως - δὲν εἶχαν ἀκόμη κριθῆ ἁρμοδίως ὑπὸ Συνόδου ᾿Ορθοδόξων καὶ ἀποτελοῦσαν τότε τὴν λεγομένην «ἐπίσημη ᾿Εκκλησία»; ῎
Ας ἀκούσουμε λοιπὸν τὸν ῞Αγιο, πῶς ἐξηγεῖ μὲ θαυμαστὴ ἀκρίβεια καὶ θεολογικὴ διαύγεια τὴν στάσι του: 
«Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι (ἀποχωρίζομαι / ἀπομακρύνομαι) τούτου (τοῦ πατριάρχου) καὶ τῶν τοιούτων (τῶν ἑνωτικῶν), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς πιστοῖς καὶ ἁγίοις Πατράσι· καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας». 

Κατὰ τοὺς ῾Αγίους λοιπόν, χωρισμὸς ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς σημαίνει προσέγγισι καὶ ἕνωσι μὲ τὸν Θεό, τὴν ᾿Αλήθεια, τοὺς Πατέρας. 
Έτσι όμως φθάνουμε πλέον φυσιολογικὰ στον ὅρο «᾿Αποτείχισις»· ἄς τον διευκρινίσουμε ἐν συντομίᾳ. 
῾Η διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς / μυστηριακῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τοὺς κηρύττοντας αἱρετικὰ δόγματα, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος, καλεῖται «᾿Αποτείχισις», ἡ ὁποία μάλιστα ἐφαρμόζεται ἀκόμη καὶ «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως», δηλαδὴ καὶ «προτοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσις περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης» καὶ τοῦ αἱρετικοῦ, ὅπως διευκρινίζει ὁ ῞Οσιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης. 
Οἱ «ἀποσχίζοντες», δηλαδὴ οἱ «χωρίζοντες ἑαυτοὺς τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας», χαρακτηρίζονται ὡς «ἀποτειχιζόμενοι», διότι τὸ «τεῖχος» τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Αληθείας προστατεύει καὶ χωρίζει πλέον αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐκτὸς.

Η σωτήριος αὐτὴ «᾿Αποτείχισις» ἀποτελεῖ μέρος τοῦ γενικωτέρου ἀγῶνος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ενστάσεως. ᾿Εκεῖνοι, ποὺ καταπολεμοῦν καὶ ἀποκρούουν μίαν αἵρεσι καὶ ὑπερασπίζονται τὴν ᾿Αλήθεια τῆς ᾿Ορθοδοξίας, λέγονται «᾿Αποτειχισμενοι», διότι αποτειχιζονται, δηλαδὴ ἀγωνίζονται ὀρθοδόξως, νομίμως καὶ θεαρέστως ὑπὲρ τῆς ῾Αγίας Πίστεως καὶ γιὰ νὰ ἀπαλλάξουν «ἀπὸ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ᾿Εκκλησίαν».
 Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες - καὶ μάλιστα ὁ ῞Οσιος Θεόδωρος Στουδίτης - λέγουν, ὅτι «πᾶς ὁ ὑπὲρ τῆς ᾿Αληθείας ἐνιστάμενος» εἶναι ἀγωνιστὴς τοῦ καλοῦ ἀγῶνος «τῆς ὀρθοδόξου καὶ θεαρέστου ἐνστάσεως»· καὶ γιὰ τὸν λόγο τοῦτον λογίζεται ὡς «ὁμολογητὴς πᾶς ὁ ἐνιστάμενος» κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας. 
Κατὰ τοὺς ῾Αγίους Πατέρας, ἡ περίοδος τοῦ ὀρθοδόξου ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος εἶναι «καιρὸς ῾Ομολογίας, καιρὸς ἐνστάσεως, καιρὸς ἀθλήσεως, τυχὸν καὶ ἄλλων παθημάτων· ἀλλὰ καὶ στεφάνων καὶ δόξης ἐπουρανίου». 
῾Η ἔννοια ἑπομένως τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Αποτειχισεως περιλαμβάνει τὴν «᾿Αποτείχισιν», ἀλλὰ δὲν ἐξαντλεῖ. Απαιτεῖται ἕνας συνεχὴς ἀγών, μία - κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειο - «καρτερὰ καὶ ἀνένδοτος ἔνστασις» «ὑπὲρ τῆς ᾿Αληθείας», ἡ ὁποία ἀρχίζει πρακτικῶς μὲ τὴν «᾿Αποτείχισιν», συνεχίζεται μὲ τὴν διακήρυξι τῆς ᾿Αληθείας καὶ τὴν ἀναίρεσι τῆς πλάνης, ὁλοκληρώνεται δὲ μὲ τὴν κατάκρισι τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν ὑπὸ ᾿Ορθοδόξου Συνόδου. 

Ένα ακόμη παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία θὰ συμβάλη μὲ πρακτικὸ τρόπο στὴν βαθύτερη κατανόησι τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Αποτειχίσεως. ῎Ας μεταφερθοῦμε στὴν Κωνσταντινούπολι ἐπὶ πατριαρχείας Νεστορίου (428-431). Σὲ μία ᾿Εκκλησία τῆς Βασιλευούσης, κατὰ τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας, ὁ ἐπίσκοπος Δωρόθεος, παρουσίᾳ τοῦ Νεστορίου, ἀπετόλμησε «μεγάλῃ τῇ φωνῇ» νὰ διακηρύξη τὴν δεινὴ αἵρεσί του56. Τὶ ἐπηκολούθησε; Εὐθὺς ἀμέσως «γέγονε κραυγὴ μεγάλη παρὰ παντὸς τοῦ λαοῦ καὶ ἐκδρομή», δηλαδὴ ἔξοδος ὁμαδικὴ καὶ ὁρμητικὴ ἀπὸ τὸν Ναό.
 «῏Ην ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπος ὀνόματι Δωρόθεος, τὰ αὐτὰ φρονῶν αὐτῷ (τῷ Νεστορίῳ), ἀνὴρ χρειοκόλαξ, καὶ προπετὴς χείλεσι, καθὼς γέγραπται· ὃς ἐν συνάξει, καθεζομένου ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὐλαβεστάτου Νεστορίου, ἀναστὰς μεγάλῃ τῇ φωνῇ τετόλμηκεν εἰπεῖν· εἴ τις Θεοτόκον εἶναι λέγει τὴν Μαρίαν, οὗτος ἀνάθεμα ἔστω» (῾Αγίου Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας, PG τ. 77, στλ. 81Β / Σ.Μ.Π.Σ., τ. Α´, σελ. 443β, ᾿Επιστολὴ ΙΑ´ 
«Τῷ ὁσιωτάτῳ καὶ θεοφιλεστάτῳ Πατρὶ Κελεστίνῳ (Ρώμης)». ῾Η «ἐκδρομή», ἡ αὐθόρμητη αὐτὴ ἔξοδος καὶ ἀπομάκρυνσις τῶν εὐσεβῶν ἀπὸ τὸν τόπο τῆς κηρύξεως τῆς νεστοριανικῆς αἱρέσεως καὶ ὁ ἀποχωρισμὸς ἀπὸ τὸν αἱρετικό, ἐκφράζει ἄριστα τὴν ἔννοια τῆς «᾿Αποτειχίσεως». Στὸ ἑξῆς οἱ ᾿Ορθόδοξοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν ἤθελαν νὰ κοινωνοῦν ἐκκλησιαστικῶς μὲ τοὺς Νεστοριανούς, μέχρι καὶ τοῦ σημείου νὰ μὴν ἐκκλησιάζωνται πλέον στοὺς Ναοὺς τῆς Πόλεως, φοβούμενοι - ὅπως ἔγραφε ὁ ῾Αγιώτατος Πατριάρχης ᾿Αλεξανδρείας Κύριλλος - φοβούμενοι νὰ μὴ βλαφθοῦν. ᾿Απὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ἄρχισε ὁ ἀγὼν τῆς «᾿Ορθοδόξου καὶ Θεαρέστου ᾿Αποτειχισεως»· ἐστοίχισε βεβαίως διωγμοὺς καὶ βασανιστήρια καὶ στερήσεις, ἀλλὰ εἶχε αἴσιο πέρας, δηλαδὴ τὴν σύγκλησι τῆς Γ´ ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία διεσάφησε καὶ διεκήρυξε τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Αλήθεια καὶ ἀναθεμάτισε τὴν αἵρεσι καὶ τὸν αἱρεσιάρχη Νεστόριο. 
῎Ετσι συνέβαινε καὶ μὲ κάθε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο: ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Αποτειχίσεως.
" Οὐ γὰρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν· ὥστε καὶ νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τοὺς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλὴν ὀλίγων ἐλαφροτέρων, καὶ τῶν κολακευόντων αὐτόν· τὰ δὲ Μοναστήρια σχεδὸν ἅπαντα, καὶ οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται, καὶ τῆς συγκλήτου πολλοὶ οὐ συνάγονται, δεδιότες μὴ ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν αὐτοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, πάντων λαλούντων τὰ διεστραμμένα» (῾Αγίου Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας, PG τ. 77, στλ. 81BC, ἔνθ᾿ ἀνωτ.). 

Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὄντως αἵρεσις, ἐκκλησιολογικὴ αἵρεσις, ἔναντι τῆς ὁποίας ἐπιβάλλεται νὰ τηρηθῆ ἡ ᾿Ορθόδοξος ῎Αποτείχισις· καὶ τοῦτο, διότι - κατὰ τοὺς ῾Αγίους Πατέρας τῆς Ζ´ ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου - «ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ᾿Εκκλησίας πάντα ἄνθρωπον». 


Δεύτερον· ματαίως κατηγοροῦνται οἱ ᾿Ορθόδοξοι  ὅτι δῆθεν ἐξέρχονται τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀποτειχιζόμενοι ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς· 
διότι ᾿Αποτείχισις δὲν σημαίνει ἀπομάκρυνσις, ἀλλὰ προσέγγισις πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀσφάλεια ἐντὸς τῶν ἀδαμαντίνων τειχῶν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Αληθείας· ἀντιθέτως δέ, ὁ αἱρετικὸς μὲ τὴν πλάνη του χωρίζεται ἀπὸ τὸν Σωτῆρα μας Χριστό, ποὺ εἶναι «῾Η ᾿Αλήθεια» καὶ ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία Του, ποὺ εἶναι «Στῦλος καὶ ῾Εδραίωμα τῆς ᾿Αληθείας». 

Τρίτον· ἐκεῖνοι ποὺ ὑποστηρίζουν, ὅτι εἶναι κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς, ἀφ᾿ ἑνὸς εἶναι ἀσυνεπεῖς, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ τὴν ᾿Εκκλησία νὰ ἐξέλθη τῆς κρίσεως, ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς ῾Αγίους Πατέρας. Δὲν μιμοῦνται, λόγου χάριν, τὸν ῞Αγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος δὲν ἤθελε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως οὔτε καὶ στὴν κηδεία του, «οὔτε ἐπὶ τῆς ζωῆς (αὐτοῦ), οὔτε μετὰ θάνατον». 
᾿Επίσης δὲν μιμοῦνται τὸν ῞Αγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸν ἐπίσης, Λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ᾿Ιωάννη Καλέκα (1334-1347), ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου ἐφυλακίσθη, ὑβρίσθη καὶ ἀνεθεματίσθη. Ζ´ ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Mansi τ. 12, στλ. 1022CD (Σ.Μ.Π.Σ., τ. Β´, σελ. 733α, Πρᾶξις Α´). 59. ᾿Ιωάν. ιδ´ 6. 60. Α´ Τιμοθ. γ´ . 
Τοιαῦτα βεβαίως ἀναθέματα ὄχι μόνον δὲν ἰσχύουν, ἀλλὰ εἶναι δόξα καὶ τιμὴ γιὰ τοὺς ᾿Αποτειχισμένους κατὰ τῆς Αἱρέσεως καὶ ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ταυτοχρόνως δὲ ἀποτελοῦν ἐγγύησι τῆς ὀρθῆς πορείας καὶ τῆς νομιμότητος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος των.

Οἱ πατριαρχικοὶ ἀποκαλοῦσαν τὸν ῞Αγιο Γρηγόριο «στασιαστὴν» καὶ κατέκριναν αὐτὸν «μετὰ τῶν ἀποστατῶν καὶ δεσμωτῶν συντετάχθαι», τοὺς δὲ ὁμόφρονάς του θεωροῦσαν ὡς «ἀπειθεῖς», «ἀνυποτάκτους» καὶ «ἀποτροπαίους» (῾Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τ. Β´, σελ. 541 [Β´ Πρὸς Μακάριον, § 4], σελ. 595 [᾿Αναίρεσις γράμματος Καλέκα, § 13], Π. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1966). 


«῏Ην ποτε φευκτὸν καὶ φοβερὸν τὸ ἀνάθεμα, ὅτε κατὰ τῶν ἐνόχων τῆς ἀσεβείας, ὑπὲρ τῶν τῆς εὐσεβείας κηρύκων, ἐφέρετο»· ἀφοῦ ὅμως ἐστράφη «κατὰ τῶν προμάχων τῆς ᾿Ορθοδοξίας», «εἰς μύθους καὶ παίγνια μεταπέπτωκε, μᾶλλον δέ, τοῖς εὐσεβέσι καὶ αἱρετὸν παρεσκεύασται», ἐφ᾿ ὅσον εἰς αὐτοὺς «στεφάνους ἀκηράτους, καὶ ἀθάνατον δόξαν, ἀντὶ ποινῆς, ἀπεργάζεται. Δι᾿ ὃ καὶ ἕκαστος τῶν εὐσεβῶν καὶ ἁγίων, ὑπ᾿ αὐτῶν ἠλλοτριωμένων Χριστοῦ, μυριάκις αἱρεῖται προπηλακίζεσθαι, καὶ ἀναθεματίζεσθαι», παρὰ νὰ κοινωνήση μὲ αἱρετικοὺς (Μ. Φωτίου, PG τ. 102, στλ. 833ΑΒC / ᾿Επιστολὴ ΙΖ´ «᾿Ιγνατίῳ Μητροπολίτῃ Κλαυδιουπόλεως», Å.L.ÉÉ). 
μΚ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Θεολογε κ. Κυριακου, ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ειστε εσεις οι Ψευτοαντιοικουμενιστες που αλλοιωσατε την Πατερικη Παραδοσι περι απομακρυνσεως απο τους Αιρετικους. Εσεις που συμβιωνετε ξεδιαντροπα μαζι τους.

ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ --Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού


ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====
Ο κ. Ν. Παπαχρήστου του Εκκλησιαστικού Πρακτορείου «Αμήν» επιχειρεί να στηρίξει τους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς.  

Ενθυμείται την πρώτη συνάντηση στα Ιεροσόλυμα του Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Πάπα Παύλο Στ΄ και διαπιστώνει ότι αυτή δημιούργησε «ελπίδες και προσδοκίες». Εμείς απλώς ρωτάμε: Ποιος εξουσιοδότησε τον Αθηναγόρα, να προβεί σ’ όλα αυτά τα οικουμενιστικά τερτίπια; Μήπως Πανορθόδοξη Σύνοδος; 

Στεναχωριέται επίσης ο αρθρογράφος διότι «ο Διάλογος φαντάζει να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος». Μήπως του διαφεύγει ότι ο Παπισμός ΔΕΝ επιθυμεί αληθινή ένωση, εν αγάπη και αληθεία, αλλά στην πραγματικότητα τον εξουνιτισμό των Ορθοδόξων; 

Αναφέρει ότι πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα αν θελουμε να προχωρήσει πράγματι ο Διάλογος «ή αν θα επιλέξουμε –αμφότερες οι πλευρές- την αυτάρκεια(;) του αισθήματος της ανεξαρτησίας και της πεποίθησης ότι κατέχουμε για τον εαυτό μας, εμείς και κανένας άλλος, την απόλυτη αλήθεια. Μήπως όμως με τον τρόπο αυτό ενισχύουμε τον εγωισμό και την αυτοδικαίωσή μας; Μπορούμε να υπάρχουμε σαν Σώμα Χριστού χωρίς τον άλλο χριστιανό αδελφό μας»; 

Ο αρθρογράφος, δηλαδή, υποστηρίζει, χωρίς προσχήματα, την κακοδοξία των «δύο πνευμόνων». Εξισώνει την Ορθόδοξη Εκκλησία με τον Παπισμό. Ώστε, κατά τον κ. Παπαχρήστου, η εμμονή της Εκκλησίας ότι κατέχει την αλήθεια, ότι είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας», είναι «εγωισμός και αυτοδικαίωση»; Άρα όλοι οι Άγιοι που υποστήριξαν με σθένος τη θέση αυτή, έπασχαν από «εγωισμό και αυτοδικαίωση»!!!  

Τέλος έρχεται να μας πει ότι το Σώμα του Χριστού, δηλαδή η Εκκλησία, ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει χωρίς την παρουσία των Παπικών και των άλλων αιρετικών! Όντως! Άρρητα ρήματα.

Όταν αδικείται η πρὸς τον Θεό πίστη, δεν μπορεί να ισχύει ο σεβασμός προς τους Πατριάρχες

Όταν αδικείται η πρὸς τον Θεό πίστη, δεν μπορεί να ισχύει ο σεβασμός προς τους Πατριάρχες!

Παρουσιάσαμε κάποια κείμενα γιὰ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο, τωρα παρουσιάζουμε ἕνα κείμενο τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδερείας, ποὺ ἀποτυπώνει τὴ γραμμὴ τῶν ἁγίων Πατέρων περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, κι ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως κακόβουλα συκοφαντοῦν, ὅσοι δὲν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος εἶναι σαφής στὴν διδασκαλία καὶ τὴν πρακτική του.
Πρόκειται γιὰ μιὰ ἐπιστολὴ ποὺ στέλνει στὸν Νεστόριο, πρὶν συνέλθη ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ πρὶν τὸν καλέσει σὲ ἀπολογία, καὶ φυσικὰ πρὶν τὸν καταδικάσει (γεγονὸς ποὺ συνέβη μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες). Ὁ Κύριος, τοῦ γράφει, μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι ὅποιος ἀγαπᾶ τοὺς δικούς του περισσότερο ἀπὸ Αὐτόν, δὲν τοῦ εἶναι ἄξιος. Ὁπότε, λέγει, πῶς θὰ σωθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ποιά ἀπολογία θὰ βροῦμε, ἀφοῦ τηρήσαμε τόσο μακροχρόνια σιωπὴ ἀπέναντι στοὺς δυσεβεῖς λόγους ποὺ ἐναντίον Του διδάσκεις;
Ἐπειδή, λοιπόν, μὲ τὶς διδασκαλίες σου ἐσκανδάλισες τὴν Ἐκκλησία καὶ ἔσπειρες στοὺς πιστοὺς ζύμην κακοήθους αἱρέσεως, κι ὄχι μόνο στοὺς πιστοὺς τῆς Κων/πόλεως,  ἀλλὰ σὲ ὅλους, δὲν μποροῦμε ἄλλο νὰ σιωπήσουμε. Διότι, ὅταν ἀδικεῖται ἡ πρὸς τὸν Θεὸ πίστη, δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχύει ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς γονεῖς (καὶ τοὺς Πατριάρχες)· ἂς παύσει λοιπόν, ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς γονεῖς ὡς ἀβάσιμος καὶ ἐπισφαλής, ἂς μένει δὲ ἀργὸς ὁ νόμος τῆς φιλοστοργίας πρὸς τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδερφούς. Ἂς εἶναι τότε λοιπὸν γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς τιμιώτερος ὁ θάνατος ἀπὸ τὴν ζωή, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἄλλη ζωή, τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνιο.


 Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἐπιστολὴ ιζ΄, P.G. 77, 105C-108A.

Ο ΝΕΟΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΑΘΛΙΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Ο ΝΕΟΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΑΘΛΙΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Αυτο το χρυσουν στομα υβριζουν καποια ανθρωπαρια, μαλλον καποια σκωληκαρια.
Ενας απο αυτους τους χυδαιους υβριστας αυτου του μοναδικου και ανεπαναληπτου Νεοχρυσοστομου των χρονων μας γραφει αφρονως  τις παρακατω αρλουμπες:

Είμαστε εναντίον όλων όσων σήμερα αρνούνται κάτι που αγνοούν απολύτως. Την Πατρίδα και την αληθινή Εκκλησία. Πατρίδα μας είναι η ελληνική γλώσσα και Εκκλησία μας ο Κύριος.


O Aιρεσιαρχης Καταληψιας "πατριάρχης" Kωσταντινοπόλεως Bαρθολομαίος, είπε·
 
«Mέχρι πότε θα κρατάνε τα μίση; Γιατί να μην υποδεχόμεθα τον πάπα όπως υποδέχονται εμένα όπου και άν πάω;».


«Πρόσωπα υψηλά ιστάμενα, που βρίσκονται σε θρόνους μεγάλους και υψηλούς λένε ότι παραπάνω από τους αγώνας του M. Αθανασίου, παραπάνω από τους αγώνας του Mάρκου του Eυγενικού, παραπάνω από τους αγώνας των Πατέρων της Eκκλησίας, παραπάνω από όλα είναι σήμερον η αγάπη. Λένε την λέξη αγάπη και τρέχουν συρόπια από τα στόματά τους.
Tι έχομε ν’ απαντήσομε σ” όλους αυτούς;
 
 ΄Oλοι όσοι λένε και γράφουν τέτοια πράγματα, για να μειώσουν την αίγλην των ιερών αγώνων των μεγάλων Πατέρων της Eκκλησίας· αυτοί κάνουν μία μεγάλη αμαρτίαν. Ποια είναι αυτή η μεγάλη αμαρτία; Yποτιμούν την αξία της Πίστεως εις τον χριστιανισμό· Διότι τι είναι η Πίστις; Αγάπη και ο Γιαπωνέζος έχει, αγάπη και ο Κινέζος έχει, αγάπη και ο χιλιαστής έχει, αγάπη και ο μασόνος έχει, αγάπη έχει και ο άθεος, αλλά η αγάπη του χριστιανού είναι κάτι ιδιαίτερο, είναι ένα υπερφυσικό ρεύμα το οποίον έρχεται εκ των ουρανίων αψίδων κάτω εδώ εις την μαύρην γη. Yποτιμούν την αξία της Πίστεως, διατί; Θα σας απαντήσω μὲ μία εικόνα. O χριστιανισμός είναι ένα δένδρο αθάνατο. O χριστιανισμός είναι η πελωρία δρύς. O χριστιανισμός είναι ένα δένδρο το οποίο δεν το φύτευσεν άνθρωπος, αλλά το φύτευσεν αυτή η Αγία Tριάς και κανείς δαίμων δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεριζώσει το ιερό τούτον δένδρο, το αγλαόκαρπον και εσκιόφυλλον του χριστιανισμού. 

  Eίναι δένδρο ο χριστιανισμός. Ας πέφτουν τα τσεκούρια, ας χτυπούν οι άθεοι, δεν θα μπορέσουν ποτέ την ρίζαν να την εκριζώσουν. Tα κλαριά μπορεί να τα σπάσουν, τους ανθούς μπορεί να τους ρίψουν, τους καρπούς μπορεί να τους φάγουν, αλλά κάτω η ρίζα είναι τόσο βαθειά, που καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορέσει να εκριζώσει την Oρθόδοξο Πίστη. Διατί ποια είναι η ρίζα;
Αν ερωτήσετε ένα επιστήμονα· Ποίον είναι το σπουδαιότερον μέρος του δένδρου; Tα άνθη, οι καρποί, ο κορμός, τα φύλλα; Όχι. Eίναι εκείνο που δεν φαίνεται. Eίναι εκείνο το άσχημο πράγμα, που είναι ένα κούτσουρο κρυμμένο μέσα στην γη. Kαι όμως εκείνη η ρίζα της μηλιάς και όλων των δένδρων είναι χημείον ολόκληρον, δεν θα μπορέσει ποτέ η επιστήμη να μας φτιάξει τέτοιες ρίζες, που να βγάζουν ουράνιο χυμό και να σχηματίζουν δένδρα πελώρια.
΄Oπως λοιπόν εις το δένδρον το σπουδαιότερο μέρος είναι η ρίζα, ούτω και εις τον χριστιανισμό το σπουδαιότερον μέρος είναι η Πίστις ημών.

Tο κηρύττει ο απόστολος Παύλος όταν λέει· ότι άνευ Πίστεως ουδείς δύναται ευαρεστείσαι τον Θεόν. Tο είπε ο Θεάνθρωπος· «ο πιστεύσας και βαπτισθεις σωθήσετε». πριν είπει· «Tο αγαπάτε αλλήλους, μας είπε· Πιστεύετε εν τω Eυαγγελίω και μετανοείτε. 

  Προηγείται η Πίστις, που είναι η ρίζα του δένδρου. Tα άνθη είναι οι ενθουσιασμοί, είναι τα ωραία αισθήματα, οι δε οι καρποί, είναι οι αρεταί, τα δε φύλλα είναι οι τύποι της Eκκλησίας. Δίνουν και αυτά την ομορφιά του δένδρου. Eίδατε τι όμορφο είναι το δένδρο την Άνοιξη, που είναι γεμάτο με φύλλα; Έχουν όλα σημασία στην Oρθοδοξία. Kαι το κεράκι που ανάβεις και το λιβάνι και οι εικόνες και τα άλλα, τύποι είναι. Αλλά όπως από ένα φύλλο καταλαβαίνεις τι δένδρο είναι. Eνα φύλλο φτάνει για να σου πω· εάν είναι ελιά. Δος μου έναν άνθρωπο για να σου πω τι πιστεύει. Mε τον τρόπο με τον οποίον εξασκεί την εξωτερική λατρεία, τους τύπους δυνάμεθα να συμπεράνουμε. 
  
Eπαναλαμβάνομε· Δένδρον ο χριστιανισμός, ρίζα η Πίστις, άνθη τα αισθήματα, καρποί οι αρεταί, ων μείζον η αγάπη και τα φύλλα είναι ο στολισμός της Eκκλησίας, οι τύποι, οι ιεραί ακολουθίαι, τα ορατά σημεία της Πίστεως μας. Λοιπόν, όταν εσύ βγάζεις την Πίστι, θέλεις να ξεριζώσεις την ρίζα, αλλά όταν φύγει η ρίζα δεν υπάρχει πλέον ούτε δένδρο, ούτε τίποτε. Yποτιμούν την Πίστη, η οποία είναι η ρίζα της χριστιανικής μας Θρησκείας. 

  Αλλά, τι ακούω; ένα άλλο παραμύθι. Θ` έρθουν ημέρες και ήρθαν αυτές οι μέρες, που θα πούνε ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτιά για να ακούνε και μάτια για να βλέπουν. θα ακούσομε τέτοια πράγματα στην γη που ο άνθρωπος θα προτιμούσε να μην έχει αυτιά. Άκουσα τις ημέρες αυτές να λένε· Mα γιατί τόσο πολύ επιμένετε. Kαλά και Προτεστάντες και Φράγκοι από τα 1000 πράγματα τα 990 συμφωνάνε, τα 10 δεν συμφωνάνε, γιατί είστε τόσο σκληροί, γιατί βλέπετε αυτά που δεν συμφωνούμε και δεν βλέπετε αυτά που συμφωνούμε; Ας παραβλέψουμε αυτά που δεν συμφωνούμε και άς ενωθούμε για να γίνουμε μία αδελφότης και μία ποίμνη και εις ποιμήν. O λογισμός αυτός αδελφοί μου, σας εξομολογούμαι δημοσία και εμένα στην αρχή με συνεκλόνισε. Προχθές εδιάβαζα τον μέγα Αθανάσιο και δίδει απάντηση στο επιχείρημα αυτό που ακουγονταν και επί της εποχής του Αρειανισμού. Διότι έλεγαν εις στον M. Αθανάσιο· Mα συμφωνούμε· και την βάπτιση παραδεχόμεθα και τα μυστήρια παραδεχόμεθα και τα πάντα παραδεχόμεθα. Ας ενωθούμε λοιπόν και να παραβλέψουμε τις διαφορές. Tι απαντά ο M. Αθανάσιος; Ακούστε το παράδειγμά του και θαυμάσατε την πανσοφία του ανδρός. Ακούστε, λέει, την πονηριά που μας κάνουν. Eίναι, σαν να υποθέσουμε, ότι έχεις κάποιον άρρωστο στο σπίτι σου και να πονάει εδώ στα στήθη και να βογγάει. Tα μάτια του είναι εντάξει. T αυτιά του είναι εντάξει, η καρδιά του είναι εντάξει, τα πόδια του είναι εντάξει, τα χέρια του είναι εντάξει, αλλά έχει έναν πόνο εδώ στα στήθη. Kαλεί τον γιατρό και κάθεται κοντά στον άρρωστο και λέει· Tι ωραία μάτια έχει αυτός ο άρρωστος! Tι ωραία χέρια και πόδια έχει ο άρρωστος! Tι γερή καρδιά έχει αυτός ο άρρωστος! Mα χριστιανέ μου, δεν σε καλέσαμε για τα γερά μέρη του σώματος. Eδώ τι γίνεται· αυτός ο πόνος μπορείς να μας πεις που οφείλεται; Α, λέει.

Έτσι κάνουν και αυτοί, παραβλέπουν τις πληγές, αλλά άνθρωπε· ένα σπυράκι βγάζεις και τρέχεις και φοβάσαι, μήπως το σπιράκι αυτό μια μέρα σε διαλύσει και σε οδηγήσει στον θάνατο. Ένα σπυράκι, ένα σφάλμα, μια παρεκτροπή από την Πίστη είναι μεγάλο πράγμα. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε, λέγει ο M. Αθανάσιος, να κρατήσομε ακαιρέαν την Πίστιν ημών.

ΕΥΧΟΜΕΘΑ, ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.....

ΕΥΧΟΜΕΘΑ, ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.....
 =====================

ΑΜΕΘΥΣΤΟΣ Ο ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ ΕΝ ΟΨΕΙ...
 
Είμαστε εναντίον όλων όσων σήμερα αρνούνται κάτι που αγνοούν απολύτως. Την Πατρίδα και την αληθινή Εκκλησία. Πατρίδα μας είναι η ελληνική γλώσσα και Εκκλησία μας ο Κύριος.
=============================================




Επισκεπτης της Ομολογιας: Ο Αμεθυστος δεν σας απαντησε;
ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Ε, οχι δα; Τι να απαντηση; 
Με τι να αντιπαλαιση τις συντριπτικες αντικρουσεις των ανιστορητων, αυθαιρετων, ψευδων και αναληθεστατων ...φληναφηματων του;

Επιχειρηματα δεν εχει, μονο πεζοδρομιακες υβρεις και χυδαιολογιες διακατεχει το περιεχομενο της καρδιας του, ισως και των τριων αλλων αμιλητων συντροφων του που τον ακολουθουν σαν πιστα και αλαλα ...κυναρια!!!
Το προφιλ τους;


Σχετικά με εμένα
Φύλο
Άντρας
Τοποθεσία
Σύνδεσμοι
Εισαγωγή
Είμαστε εναντίον όλων όσων σήμερα αρνούνται κάτι που αγνοούν απολύτως. Την Πατρίδα και την αληθινή Εκκλησία. Πατρίδα μας είναι η ελληνική γλώσσα και Εκκλησία μας ο Κύριος.
Ενδιαφέροντα
Αγαπημένα Βιβλία


Πρωτον. Δεν ειπαμε οτι συνηθιζει να κρυπτεται οταν θελει και να ...ποιει την νησσαν,ο αορατος αυτος κατοικος της Αρχικιναιδοχωρας του πλανητη;
Τι να απαντηση ο ΑΓΙΟΜΑΧΟΣ και ΚΑΝΟΝΟΜΑΧΟΣ;
Αν υπηρχε Ελευθερα και Ζωσα Εκκλησια θα επρεπε να ειχε αφορισθη και να ειχε αναθεματισθη μετα απο τις, γυμνη τη κεφαλη και καθ' υποτροπην, πρωτοφανεις Ιεροκανονολογικες και Αγιομαχικες Υβρεις και Αγοραιες Χυδαιολογιες του.
Γιατι ειναι Μεγας Υβριστης των Ιερων Κανονων που με την Αγια Γραφη αποτελουν τους δυο πυλωνες πανω στους οποιους στηριζεται η Πανασπιλη Ορθοδοξια μας.
Και αυτος ο Αρχιυβριστης τω  ονοματι Πατρωζ(ν)ος σαν τον Πατρωνα του τον Αρχιαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο, του οποιου το ονομα ακουει να μνημονευεται και γι αυτον αυτος ο Μολυσμος τον αφηνει εγκληματικα  αδιαφορο, αυτο το ανεκδιηγητο ανθρωπακι, υποτιμα, περιφρονει, γελοιοποιει και βλασφημει τους Θειους και Ιερους Κανονες της Εκκλησιας του Χριστου.

Δευτερον ειναι ενας Μεγαλος Αγιομαχος. 
Μειωνει και προσπαθει να εξευτελιση με πραξεις και με λογους Μεγαλους Αγιους και Μεγαλους Πατερες της Εκκλησιας μας και ιδιαιτερα εκεινους που παλεψαν στηθος με στηθος με τα Αγριωτερα Θηρια της Ιστοριας τον Αθεωτατο Παπισμο και τον συγχρονο μας Παναιρετικικο Οικουμενισμο.
Τον Αρχιπαλαιστη της Ορθοδοξιας Αγιο Θεοδωρο τον Στουδιτη και τον Αρχοντοαγιο Ιουστινο Ποποβιτς, τον οποιο προσπαθει και αγωνιζεται λυσσωδως και ....βλακωδως να διαψευση, αυτο που εκεινος διακηρυττει με σωρεια αρθρων και βιβλιων του, οτι υπαρχει σημερα η  Εκκλησιολογικη Παναιρεσι του Οικουμενισμου Πανθρησκειασμου που εχει ενδυθη ολοκληρον τον Διαβολον και κατελαβε ολοκληρη την Εκκλησια και ολα τα πατριαρχεα και οτι δεν υπαρχει κανενας ΜΟΛΥΣΜΟΣ νοος και καρδιας των εθελοτυφλουντων, τοπου, χωρου, διελευσις, ακομα και δια της....μνημονευσεως του ονοματος των Αιρετικων Οικουμενιστων. 
Και χρονια τωρα ψαχνει και αναζητα την Αιρεσι. 
Δεν την βλεπει, δεν την ακουει, δεν την αισθανεται, και αυτο το γραφει συνεχεια ο ...τυφλος και κωφος ητοι κωφαλαλος και αλληθωρος και προσπαθει να διαψευση ακομα και ολους τους αειμνηστους γεροντες της Ορθοδοξιας, οπως τον αγιο Παϊσιο, Φιλοθεο Ζερβακο, Αθανασιο Μυτιληναιο, Επιφανιο Θεοδωροπουλο, Νεοχρυσοστομο Αυγουστινο Καντιωτη και αλλους ομοιους τους, οπως τον ιερομοναχο π. Ευθυμιο Τρικαμηνα τον Σπηλαιωτη, οπως ειρωνικα και σκωπτικα τον αποκαλει, ο αηδης σκωληξ αυτος της γης (ολοι σκωληκες ειμαστε) και οχι απλα προσπαθει Σατανικα να τους διαψευση αλλα εναν εναν με την σειρα, τους υποτιμα και τους εξυβριζει και τους σαρκαζει, και τους προσφωνει μεχρι και με χυδαιες υβρεις των σημερινων χαμινιων και αλητων των οδων και των τριοδων.
Αισθανομεθα ντροπη να επαναλαβουμε τις αλητικες υβρεις και χυδαιολογιες με τις οποιες περιλουει, ιδιαιτερα τον σεμνο και ταπεινο ιερομοναχο πατερα Ευθυμιο Τρικαμηνα, αυτον τον αγγελικο ανθρωπο που μας εστειλε ο Θεος να συναναστραφουμε και να ωφεληθουμε.

Μαλλον ετοιμαζεται να εμφανισθη αυριο, μεθαυριο, για να πεταξη καποια κοπρια τυλιγμενα σε χρυσοχαρτα, εναντιον των Ιερων Κανονων, εναντιον ιδιαιτερα του θεοφρονος αρχιπαλαιστου της Αιρεσεως των Εικονομαχων Αγιου Θεοδωρου του Στουδιτου, του Πατρος και Διδασκαλου Νεοχρυσοστομου Αυγουστινου, που ο Θεος θα μας ξαναστειλη παρομοιον του υστερα απο 200 χρονια λογω της αναξιοτητος ημων των σημερινων ψευτοχριστιανων της εποχης μας.
Και αυτο για να κανει απλα τον εξυπνο και να εμφανιζη την αηδη παρουσια του και την ανυπαρκτη Αρειανικη αιρετικοτατη οντοτητα του.
Θα τον δειτε ομως καμαρωτο καμαρωτο να εμμφανιζεται, ειτε με την ...Μαρια Λουιζα του, ειτε με τις ατερμονες αμπελοφιλοσοφιες του να αραδιαζη σεντονια ολοκληρα  με αλαλα και μπαλαλα και αχρηστα και βλακωδη πραγματα.

Δεν θα πουμε σημερα αλλο τιποτα παρα μονο να εκφρασουμε μια ευχη τωρα και με την ελευσι και της νεας χρονιας.

Βλασφημε και υβριστα και χυδαιολογε Κανονων, Αγιων και Πατερων, αναδελφε Αμεθυστε και η σιωπηλη παρεα σου.
Μετανοησον και μεταστραφηθι απο αγριελαιος εις καλλιελαιον, αλλαξε τον νουν, την ψυχην και την καρδιαν σου και αποκτησον τους ...ωραιους ποδας τους ευαγγελιζομενους την ειρηνην, τους ευαγγελιζομενους τα αγαθα της Πατρωας Ευσεβειας της Αγιας Ορθοδοξιας μας, ης ουδεν πολυτιμοτερον επι της γης αλλα και εν τω Ουρανω. 

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Ο άγιος Μάξιμος και η διακοπή της κοινωνίας με την επίσημη Εκκλησία και τους Πατριάρχες λόγω της υπαρχούσης αλλά μη καταδικασμένης ακόμα αιρέσεως!

Ο άγιος Μάξιμος και η διακοπή της κοινωνίας με την επίσημη Εκκλησία και τους Πατριάρχες λόγω της υπαρχούσης αλλά μη καταδικασμένης ακόμα αιρέσεως!

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ κ. Ἰωάννη Ρίζου "Οἱ ληστὲς τῆς Θείας Διδασκαλίας" (Β΄ τόμος).

Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε νὰ κλυδωνίζεται ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ (615), μέγας ἐκφραστὴς καὶ μέχρι θανάτου ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναδείχθηκε ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ὁ βιογράφος τοῦ ἁγίου Μαξίμου, μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Μαξίμου  ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεώς του ἦταν ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Ἔφυγε ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα καὶ τὸν κόσμο γιὰ νὰ μὴν ἔχει καμμία ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Τὴν ἐπικοινωνία αὐτὴ τὴν ἐθεωροῦσε μολυσμὸ τῆς ψυχῆς του: «Καταλείπει μὲν ἅπαντα, ψυχῆς ὥσπερ κοίνωσιν τὸ τοῖς τοιούτους ἀνεστράφθαι οἰόμενος».
Τὸ 646 μετέβη στὴ Ρώμη καὶ ὀργάνωσε Σύνοδο στὸ Λατερανό (649), ὅπου καὶ καταδικάστηκε ὁ Μονοθελητισμός. Ἡ δράση του αὐτὴ στρεφόταν ἐνάντια στὴν θέληση τοῦ αὐτοκράτορα Κώνστα Β΄, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν προσαγωγή του στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἀπείθειας σὲ αὐτοκρατορικὸ πρόσταγμα, τῆς συνωμοσίας καὶ τῆς συμμετοχῆς σὲ στάση. Τὸ 653 μεταφέρθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου δικάστηκε καὶ καταδικάστηκε σὲ ἐξορία στὴ Βιζύη τῆς Θράκης. Ἀργότερα προσήχθη ἄλλες δύο φορὲς σὲ δίκη καὶ τελικὰ τὸ 662 καταδικάστηκε σὲ ἐξορία στὴ Λαζικὴ τοῦ Πόντου.
Ὅταν συνελήφθη ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κώνστα καὶ τὸν συνεργάτη του αἱρετικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παῦλο, ἀνακρινόταν μὲ βασανιστήρια, ἀπειλές, ἀλλὰ καί  «πατρικές» καί «ἀγαπητικές» ὑποσχέσεις προκειμένου, νὰ ἀλλάξει τὸ φρόνημά του καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὴν «ἐκκλησία» στὰ προστάγματά της. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἦταν ἀνένδοτος. Τὰ βασανιστήρια καὶ οἱ ἐξορίες δὲν τὸν μετακινούσαν οὔτε χιλιοστὸ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων τοῦ 634 (ἐπὶ Πατριάρχου Σωφρονίου), τῶν Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ἀφρικῆς (τῶν ἐπαρχιῶν  Νουμιδίας,  Βυζακινῆς,  Μαυριτανίας  καὶ  Ἀνθυπατικῆς  Ἀφρικῆς), καὶ φυσικὰ τῆς  Συνόδου  τοῦ Λατερανοῦ.  Ὁ Ἅγιος σ’ ὅλες τὶς διαδοχικὲς ἀνακρίσεις καὶ πιέσεις, ποὺ  δέχθηκε, εἶχε πρὸ ὀφθαλμῶν του τὶς ἀποφάσεις τῶν παραπάνω Συνόδων καὶ μάλιστα αὐτῆς τοῦ Λατερανοῦ,  στὴν  ὁποία,  καταδικάστηκε ὄχι μόνον ἡ αἵρεση, ἀλλὰ ἐπιπλέον ἀναθεματίστηκαν οἱ αἱρετικοὶ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, Πύρρος καὶ  Παῦλος.
 

Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Απάντηση στους Οικουμενιστές που μας προτείνουν να σιωπήσουμε)

Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής 

(Απάντηση στους Οικουμενιστές που μας προτείνουν να σιωπήσουμε)


ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ 

Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης.
 

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μέγας θεολόγος και Πατήρ της Εκκλησίας, ωμολόγησε την Ορθόδο­ξο Πίστι σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ο­μοιότητες με την ιδική μας. Η πολιτική των τότε αυ­τοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε η υποστήριξις της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιη­θή και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεσι χάριν των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. Είχαν πιστεύσει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησια­στική οικονομία. Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι πατριαρ­χικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεσι του Μονοθελη­τισμού. Η Ορθόδοξος Πίστις ζούσε μόνο στην συνεί­δησι του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την εστερέω­σαν με το μαρτύριό τους.
Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραμα­τίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότησι της ορθο­δόξου τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κα­τεδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό ευρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πα­τριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκ­πέσει στην αίρεσι. Η αναφορά του είναι στην ορθο­δοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο Πάπα Μαρτίνο.
Με σκοπό να μεταβάλλουν την γνώμη του και να τον προσεταιρισθούν, ο επίσκοπος Θεοδόσιος και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι τον επισκέπτονται στην Βιζύη και διεξάγουν τον κατωτέρω διάλογο. Ο Άγιος με αταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει την αλήθεια από την αίρεσι, το φως από το σκότος, και με γνώμονα την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ανασκευάζει τα επιχειρήματα των μονοθελη­τών συνομιλητών του. Είναι συγκινητική η ταπείνω­σις του Αγίου που συνοδεύει όλες τους τις εκφράσεις και κινήσεις, ακόμη και την ώρα που η αδικία εναντίον του είναι κατάφωρη. Προφανώς, ο φόβος του Θεού, η σταθερή ομολογία και η αληθινή ταπείνωσις συνιστούν το ιερό τρίπτυχο που χαρακτηρίζει κάθε Ορθόδοξο ομολογία.
Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνή­σια Ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του.
Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθή­ση τον λαό του Θεού να αντιληφθή ποιοι είναι σε κά­θε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του, αλλά και να δώσουμε αφορμές θεολογικής αυτοκριτικής σε όσους λόγω της εκκλησιαστικής τους ευθύνης ευρίσκονται μπροστά σε προφανή κίνδυνο να αθετήσουν και σήμε­ρα την ακρίβεια της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως λόγω άλλων σκοπιμοτήτων.

Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμή­σεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κά­στρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυ­τοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνε­ται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος: 
ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασι­λεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια εί­ναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. 
ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι όποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθη­καν από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρί­ζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εν­νοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυ­τήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τάβαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε α­κανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως καυχώ­νται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβα­λαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου