Η δογματική διαστροφή του Παπικού «αλαθήτου»

Η δογματική διαστροφή του Παπικού «αλαθήτου»

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 

 

Η δογματική διαστροφή του «αλαθήτου», μαζί με το Παπικό πρωτείο, καθίστανται οι κατ’ εξοχήν εμμονές, για τη μη επιστροφή των Παπικών στην Μία Αγία Εκκλησία. Tο αλάθητο ενισχύει το εξουσιαστικό Παπικό Πρωτείο. Αυτές οι δύο Παπικές πλάνες πρέπει να συζητούνται μαζί, καθότι η μία φανερώνει της άλλης το άτοπον. Ο παραλογισμός του «αλαθήτου» στη Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, βρήκε τη μεγαλύτερη εδραίωσή του.

Το Παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας». Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται. Ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, μιλώντας γι’ αυτούς που προσπαθούν «να αντικαταστήσουν την πίστη στον Θεάνθρωπο με την πίστη στον άνθρωπο, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιο κατ’ άνθρωπο, τη φιλοσοφία κατά Θεάνθρωπο με την φιλοσοφία κατ’ άνθρωπο, την κουλτούρα κατά Θεάνθρωπο με την κουλτούρα κατ’ άνθρωπο. Με μια λέξη να αντικαταστήσουν τη ζωή κατά Θεάνθρωπο με τη ζωή κατ’ άνθρωπο», σημειώνει ότι «το 1870 στην Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν στο δόγμα του αλάθητου Πάπα» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς – Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Kατά τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί. Και όπως είναι φυσικό το «αλάθητον», καθίσταται σοβαρός λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς σημείωνει τα εξής για το παπικό ‘’αλάθητο’’ : «Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού. Το δόγμα αυτό είναι φευ! Η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην»

«Αλάθητος εις την Ορθοδοξία δεν είναι εις άνθρωπος, αλλά η Εκκλησία. Αντιθέτως εις την Δύσιν η Τριαδική συνοδική αρχή αντικατεστάθη δια της αντιτριαδικής ολοκληρωτικής παπικής συγκεντρωτικής αρχής. Ο ρωμαίος ποντίφιξ εκηρύχθη με μια εωσφορικήν υπερηφάνειαν ‘’αλάθητος’’ και υπέρτατος αρχή της Εκκλησίας», αναφέρει ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης.