Ομολογία

ΤΑ ΔΥΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΑ 

ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ 

ΕΣΤΩΤΑ ΕΝ ΤΟΠΩ ΑΓΙΩ


Ο βλάσφημος χαιρετισμός του Οικουμενικού(-ιστικού) Πατριάρχου προς τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων στις 23 Μαϊου 2014 



του Αποτειχισθεντος Θεολογου 

Νικολαου Πανταζη



Ανατριχιάζω κυριολεκτικά στη σκέψη πως περνούν παντελώς απαρατήρητες οι μεγαλύτερες βλασφημίες και προσβλητικότερες ύβρεις που ακούσθηκαν ποτέ από στόμα ιερωμένου, και δή Πατριάρχου, εναντίον των Αγίων Θεοφόρων ημών Πατέρων. 
Και δεν διαμαρτύρεται κανείς. 
Ούτε ένα "Αίσχος!" 
Ούτε ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων που τον άκουσε, να τον διακόψει επί τόπου, ούτε οι δεκάδες παρόντες ιερείς να διαμαρτυρηθούν και να "τον πετάξουν έξω", ούτε ένας από τους παρόντες πιστούς της Νινευί, ούτε ένας από "τους παροικούντες εν Ιερουσαλήμ." (Λουκά κδ' 18). 

Κατά την υποδοχή του Πατριάρχου Βαρθολομαίου υπό του Πατριάρχου Ιεροσολύμων στο Πανίερο μα Πανβεβηλωμένο Ναό της Αναστάσεως, στον αυτοαποκαλούμενο "χαρμόσυνο χαιρετισμό" που απηυθυνε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος "πάση τη οικουμένη", ανάμεσα σε άλλα τυπικά, άρθρωσε και τα εξής απαράδεκτα, αισχρά και λίαν βλάσφημα λόγια: 

"Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία κατέβαλε πρό τοῦ μεγάλου Σχίσματος τοῦ 1054 μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀλλά καί μετ᾿ αὐτό, προσπαθείας πρός ὑπέρβασιν τῶν διαφορῶν, προερχομένων ἐν ἀρχῇ καί ἐν πολλοῖς ἐξ ἀλλοτρίων τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας παραγόντων. Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν «θεολογικῶν», «πρακτικῶν» καί «κοινωνικῶν» αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν πολεμικήν." 


"Έγιναν προσπάθειες, λέγει, υπερβάσεως των διαφορών." 

Πρώτον, οι προσπάθειες, ήταν αποκλειστικώς Συνοδικές, εκ των Μεγίστων Φωστήρων και Διδασκάλων της Οικουμένης, των Υπερμάχων Θεοφόρων, Αγίων Πατέρων ημών. 
Οι διαφορές μας δεν ήταν καθόλου απλές ή συνηθισμένες, αλλά βασικές, Δογματικές, ασυμβίβαστες, απαρασάλευτες και αυστηρώς αδιαπραγμάτευτες. 

Δεύτερον, δεν προήλθον εκ παραγόντων αλλοτρίων του περιβόλου της Εκκλησίας. 
Προήλθαν από Επισκόπους της Ρώμης, οι οποίοι απεδείχθησαν στην πορεία μεγάλοι Αιρεσιάρχες. Οι Ψευδενωτικές και Φιλενωτικές προσπάθειες, πάλι, δεν προήλθον "εκ παραγόντων αλλοτρίων του περιβόλου της Εκκλησίας", αλλά από Οικουμενιστές Επισκόπους της καθ' ημάς Ανατολής, Λατινόφρονες και "κοπέλια του Πάπα" (σύμφωνα με τη φράση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού προς τον Αποστάτη Βησαρίωνα) οι οποίοι απεδείχθησαν στην πορεία Ψευδεπίσκοποι και Λυκοποιμένες. 

Στη φρικτή συνέχεια, ο "ΒΒΒ"=Βέβηλος, Βλάσφημος Βαρθολομαίος, αποδίδει την αποτυχία σε υπερίσχυση του ανθρωπίνου παράγοντος, του εωσφορικού εγωϊσμού επιδεικνυομένου εξ' αμφοτέρων των πλευρών, και ότι αμφότεραι αι πλευραί, "αι κατά τόπους Εκκλησίαι, ωδηγήθησαν εις διάσπασιν διά της συσσωρεύσεως "θεολογικών", "πρακτικών" και "κοινωνικών" προσθηκών. 
Δεν ήταν δηλαδή ο Πάπας της Ρώμης μόνον, που εισήγαγε την προσθήκη του "Φιλιόκβε", δεν ήταν Λατίνοι που εκάρφωσαν τον "αφορσιμό" των Ορθοδόξων στην Πύλη της Αγια-Σοφιάς, "αι κατά τόπους Εκκλησίαι", αις "οδηγήθησαν" (παθητικό αορίστου) οδηγηθήκαμε από μόνοι μας, θέλαμε και τα πάθαμε, φταίξαμε δηλαδή και οι δυό... 
Και όχι μόνο αυτό, αλλά οδηγηθήκαμε στην σκοταδιστική, ψυχρή απομόνωση. 
Θέσαμε τους "αγαπητούς μας αδελφούς" σε απομόνωση και ακοινωνησία. 

Ο Ορατός και Αόρατος Πόλεμος των Αγίων Πατέρων, η μάχαιρα και σφενδόνη του Πνεύματος, η Πύρινη Ρομφαία, δηλαδή η φλεγόμενη αγία Εμμονή των Αγίων Πατέρων να μην θυσιάσουν τα θεία Δόγματα, χαρακτηρίζεται από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ως άχαρη και άκαρπη "εξελιχθείσα εχθρική πολεμική!" Και συνεχίζουν οι βλασφημίες, η μία μετά την άλλη.... 

Συνεχίζει με απύθμενο θράσος και αντίχριστη αναίδεια να προκαλεί, να δυσφημεί και να προσβάλλει την αγία μνήμη των Αγίων μας Πατέρων! 



Λέγει: "Ἄν καί ἐνεφανίσθησαν κατά τήν διάρκειαν τῆς Β΄ μετά Χριστόν χιλιετίας ἱεροί ἄνδρες καί εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τήν Δύσιν, ἀτυχῶς, συνεργείᾳ τοῦ μισοκάλου, οὐδεμία πρόοδος ἐσημειώθη, μέχρις ὅτου «ἀπεστάλησαν» ἀληθῶς «ἀπό Θεοῦ», δύο ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος Στ΄, οἱ ὁποῖοι ὑπερέβησαν τήν «πρακτικήν τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν», «ἠγνόησαν τήν ἀντίδρασιν» καί ἐνεκαινίασαν τήν «δρᾶσιν» τοῦ διαλέγεσθαι ἐν ἀγάπῃ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἀρξάμενοι διά προσευχῆς, ἐπικαλούμενοι τό Ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τούτους, εἰς τούς ὁποίους «ὁ τοῖς Χερουβείμ ἐποχούμενος» διελέχθη πρός τήν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπότητα, τούς ἀπογόνους τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, καί «κατήργησε τό μεσότοιχον» καί «ἥνωσε τά διεστῶτα». 
Οι Άγιοι Πατέρες δηλαδή, δεν ήταν μόνο αποτυχημένοι, χαμένοι και "ανεμοπαρμένοι" αλλά και κατά δική του φράση του ιδίου του Πατριάρχου Βαρθολομαίου: "θύματα του αρχεκάκου όφεως οι οποίοι κληροδότησαν εις ημάς την διάσπασιν".
 Ήταν απλώς και μόνον "ιεροί άνδρες"... 
Τί πεζό, Θεέ μου. Τί υποβαθμιστικό. 

Και εμφανίσθησαν λέγει, "εις την Ανατολήν και εις την Δύσιν" (να 'το πάλι το αμφότεροι) αλλά, "ναι μεν, αλλά".... Αυτό το αποτυχημένο, θλιβερό, απελπιστικό "αλλά" υπογραμμίζεται με το αποκαρδιωτικό "ατυχώς" ("αν έχεις τύχη διάβαινε" και "τύχη βουνό"), τί κρίμα, τί ατυχία που απέτυχαν, οι κατά πάντα "αποτυχημένοι" Πατέρες, και το τονίζει πολύ, ο πολύ πετυχημένος Πατριάρχης, "ατυχώς, συνεργεία του μισοκάλου, ουδεμία πρόοδος εσημειώθη!" 
Με άλλα λόγια, οι Άγιοι Πατέρες, δεν ήταν Θεοφώτιστοι και Θεόπνευστοι, αλλά "συνεργάτες του μισόκαλου", συνεργοί διαβόλου οι οποίοι δεν κατάφεραν να σημειώσουν ουδεμία πρόοδο. 
Και αυτά δεν τα λέγει ασυνόδευτα, αστήρικτα και αναπόδεικτα αλλά προσθέτει άλλες δύο απανωτές βλασφημίες, το "μέχρις ότου" και το "αληθως". 
Μιλά με ανεπίτρεπτα υπονοούμενα και συμπεραίνει εωσφορικά δικές του, "αληθινές" επιτυχίες εξ' "αληθώς" απεσταλμένων από Θεού! 
Τόσα χρόνια δηλαδή, τόσες Σύνοδοι και τόσες άκαρπες προσπάθειες από "ιερούς άνδρες" οι οποίοι δεν ήταν "αληθώς" απεσταλμένοι από Θεού αλλά ψευδώς, παρατύπως και αντικανονικώς, απεσταλμένοι του διαβόλου, "μέχρις ότου" (δηλοί διαφορά εκ διαμέτρου αντίθετη) "απεστάλησαν αληθώς από Θεού" (σύμφωνα με το Ιωάννου α' 6) "εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ"...Βαρθολομαίος). 

Εμφανίστηκαν οι δύο Εκκλησιαστικοί Ηγέτες, Αρχιαιρεσιάρχες, Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ο ΣΤ', και σημείωσαν μεγάλη πρόοδο στο Ενωτικό Τραγούδι και στο Οικουμενιστικό Παρατράγουδο. 
Τούτοι-τούτοι οι δυό, ξεπέρασαν όλους τους προ αυτών Αγίους Πατέρες, ανεδείχθησαν οι όντως, εξόχως προοδευτικοί. 
Οι Επιτυχημένοι. 
"Υπερέβησαν την πρακτικήν των ανθρωπίνων αδυναμιών" στην οποία πρακτική υπέπεσαν οι Άγοι Πατέρες και από τις οποίες "αδυναμίες" διεκινήθησαν οι Άγιοι Πατέρες. 

Τούτοι οι προεξάρχοντες, οι ισόθεοι δύο, "ηγνόησαν την αντίδρασιν" των Αγίων Πατέρων οι οποίοι αντέδρασαν σθεναρώς, πυρίνη ρομφαία, πολέμησαν και κατεδίκασαν τις παπικές αιρέσεις! 

Ηγνόησαν και αγνοούν ημάς τους αντιδρούντας υγιεστάτω, μετρίω, διακριτικώ και αγίω ζήλω. 
Αγνοούν τους Πατέρες και Ακαθαίρετους Αρχιμανδίτες οι οποίοι θείω ζήλω Ηλιού και φωνή την του Προδρόμου εξαπολύουν το διαιώνιον "ουκ εξεστί σοι!" (Ματθ. ΙΔ' 4). 

Τούτοι όμως οι δύο (ούτε Χιώτες να ήταν) "πάνε πακέτο", δίδυμο σκέτο και καταργούν την αντίδραση (και εμάς που αντιδρούμε μαζί τους) και πανηγυρικώς εγκαινιάζουν την "δράσιν", την άμεσο δράση για άμεσο ένωση! 

 Τούτοι οι δυό, σε αντίθεση με τους φανατικούς και μισοκίνητους Πατέρες, "εγκαινίασαν την δράσιν του διαλέγεσθαι εν αγάπη, (όχι διά μίσους... βλέπε Αποκαλ. β' 6: "τα έργα των Νικολαϊτών "μισείς" ά Καγώ "μισώ!"). 
Είναι η πλάνα, αντίθεος, κοσμική και οικουμενιστική αγάπη η οποία υπερτερεί του Θεϊκού, του Αγιοπατερικού του μίσους. 

Τούτοι οι δυό, διαλέγονται "εν ειρήνη" σε κόντρα με τους πολεμοχαρείς Πατέρες οι οποίοι προτίμησαν τον πόλεμο παρά την ειρήνην που χωρίζει από το Θεό! 

Τούτοι οι δυό, διαλέγονται "εν ομονοία", στο κέντρο της "Ομονοίας", της συμπορεύσεως με την παναίρεση, "αρξάμενοι διά (συμ-)προσευχής, ενώ οι Θεοπρόβλητοι Πατέρες εφήρμοζαν παντού και πάντοτε το "από Θεού άρξασθαι" και εάν διέβλεπαν πως οι οποιοιδήποτε διαλεγόμενοι δεν ήταν εκ Θεού και δεν είχαν το Πνεύμα του Θεού αλλά το Πνεύμα του Διαβόλου, τους κατεδίκαζαν αυτομάτως και επέβαλον εκ Θεού τα Θεία Αναθέματα τα οποία ήρε, κατήργησε με αρκετή δόση διαβολοπνευστίας και Παποφιλίας ο Πατριάρχης Αθηναγόρας. 

 Και δεν τελειώνουν, οι μεγάλες οι βλαστήμιες δεν τελειώνουν:
 "Ἐνταῦθα, λοιπόν, ἐκυοφορήθη τό «μυστήριον» τοῦ «δια-λόγου» τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Ἐντεῦθεν ἤρξατο καί πρό πεντηκονταετίας ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως (καί ἀργότερον συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας) καί Ρώμης. (Ε, όχι και "συνόλου της Ορθοδοξίας!" Στα αγγλικά υπάρχει μία πολύ σοφή φράση "speak for your self!" - Μίλα μόνο για τον εαυτό σου και εκπροσώπευσε τον εαυτό σου). 

 Και συνεχίζει: "Ἐνταῦθα, λοιπόν, ὁδηγούμενοι ὑπό σφοδρᾶς ἐπιθυμίας ἐπικοινωνίας καί δια-λόγου ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, ἵνα συνομιλήσωμεν καί μεθ᾿ Ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά συνεχίσωμεν ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσδοκίαις τήν διαλεκτικήν πορείαν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. 
Κατανοοῦμεν ὅτι τό «φρέαρ» παραμένει ἔτι «βαθύ». Γνωρίζομεν ὅτι τά ἐφόδια καί αἱ δυνάμεις ἡμῶν εἶναι πενιχραί. Πιστεύομεν ὅμως, ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ καλέσας ἡμᾶς» εἰς τήν διαλογικήν διακονίαν. Βλέπομεν, ἰδιαιτέρως εἰς τήν σημερινήν ἀνθρωπότητα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος, ὅτι «αἱ χῶραι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη» (πρβλ. Ἰωάν. δ΄ 35-36). «Ἤδη», δηλαδή παρῆλθεν ὁ χρόνος." Σου λέει, το πηγάδι βαθύ. Δεν έχουμε και κουβά. "Χάσμα μέγα εστήρικται!" (Λουκ. ιστ' 26). Μόνον που "ο καλέσας υμάς" ουκ έστιν ο "ο Θεός ο Μέγας" αλλ' ο σμικρότατος μυρμηγκολέοντας Σατάν! 
Ήδη, μας λέει, πέρασε ο Αγιοπατερικός ο χρόνος. Μετήλθε πλέον ο Μεταπατερικός. Ελύληθεν ο Ενωτικός. 
Επέστη ο Οικουμενιστικός ο χρόνος. 
Έτοιμος ο θερισμός, να θερίσουμε κεφαλές των αντιδρούντων, να πετύχουμε την πολυπόθητη ένωση! 

Και κατακλείει ο άκλητος και ακατονόμαστος... "Διά τοῦτο καί θέλομεν νά ἐπαυξήσωμεν τήν μεταξύ τῶν δύο κόσμων σποράν τῆς ἀγάπης, «μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», ἵνα κατά τόν Θεῖον Παῦλον ἐπιστελλόμενον τοῖς Ἐφεσίοις εἴπωμεν (μέχρι να καταντήσουμε ενωμένοι, και πολύ καλά λέγει "καταντήσουμε" στην ενότητα της πίστεως, στο "κοινό ποτήριο", διότι είναι κατάντια και πολύ μεγάλη μάλιστα του χειρίστου είδους!) 
Διά τοῦτο, διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀρξαμένου ἔργου, ἀναλαμβάνομεν μετά ἥμισυν αἰῶνα νέαν πορείαν, (δηλ. Νέα Εποχή, η Παγκοσμιοποίηση του Οικουμενισμού) τιμῶντες τήν ἀπαρχήν τῆς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ συναντήσεως ἐκείνης. 

Ἐρχόμεθα ὁ Πάπας καί ἡμεῖς (αναφέρει τον Πάπα πρώτα, αποδίδει πρωτείο, δεν λέγει "ημείς και ο Πάπας" αλλά "ο Πάπας και ημείς" σκοπίμως τούτο προτάσσων, ουχί διά λόγους ευγενείας αλλ' υποτελείας) διά νά «τάμωμεν ὁδούς», πεποιθότες ὅτι ἡ ἀγάπη θά ἄρῃ ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια, (η κοσμική όμως αυτή αγάπη δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να "άρη η αγάπη εκ μέσου πάντα τα εμπόδια" διότι εμπόδια είναι τα αμετάθετα Ορθόδοξα Δόγματά μας τα οποία δεν αίρονται ΠΟΤΕ, αλλά η Αλήθεια θα άρη της αιρέσεις και καινοτομίες, τις οποίες οι Παπικοί ΔΕΝ διατίθενται να θυσιάσουν ποτέ!) διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος." Μόνο που "ο Ων, ο Ήν και ο Ερχόμενος, (Αποκ. α' 8), ένα μόλις στίχο πριν, στο επτά, λέγει ότι "έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν ΠΑΣ (Πατριαρχικός και Οικουμενιστικός) οφθαλμός και οιτινες Αυτόν εξεκέντησαν (διά των ψευδενωτικών, οικουμενιστικών αυτών έργων) και κόψονται επ' Αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης, ναι, αμήν!" 

Ο κοπετός, ο θρήνος και ο μαλλιοτραβηγμός, είναι αυτών που ξεπούλησαν την Πίστη, που κατεπάτησαν τους Κανόνες, που κατεφρόνησαν το Θεό και ακύρωσαν τους Αγίους Πατέρες, που συμπορεύτηκαν με την αίρεση και προώθησαν την παναίρεση με την συνύπαρξη και μολυσματική τους Κοινωνία. 

 Ο Θρήνος και ο κοπετός δεν θα είναι αυτών που εν τέλει κράτησαν την Πίστη ανόθευτη, αγνή και παρθένο. "Ούτοι εισίν οι μετά γυναικών (αιρέσεων) ουκ εμολύνθησαν, παρθένοι γαρ εισίν, ούτοι εισίν οι ακολουθούντες τω Αρνίω όπου αν υπάγη!" (Αποκ. ΙΔ' 4). 

Εμείς ακολουθούμε το Εσφαγμένον Αρνίον όπου εάν υπάγη και όχι τον Πατριάρχη που πηγαίνει κατά Πάπα και κατά διαόλου. 

Προτιμούμε να σφαγιασθούμε παρά να σφαγιάσουμε την ΜΙΑ Ορθόδοξη Εκκλησία σε πολλές, "αδελφές και βαπτισματικές" Ομάδες του Εωσφορικού Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών. 

Προτιμούμε να ξεσκίσουν τις σάρκες μας παρά να ξεσκίσουμε το Χιτώνα του Χριστού με τα Σχίσματα και τις Αιρέσεις του Οικουμενισμού. 

Προτιμούμε την Αγιοπατερική Οδό και Εντολή, προτιμούμε την της Αποτειχίσεως τιμή παρά τοις Ορθοδόξοις, παρά την ατιμία της "Εντειχισμένης" Κοινωνίας μετά Οικουμενιστών Ψευδεπισκόπων και Λυκοποιμένων. 
Ο καθένας θα είναι υπεύθυνος και θα απολογηθεί για τις προτιμήσεις του και τις επιλογές του. 
Καλή απολογία!