Ομολογία

Δύο φοβεροί και διαχρονικοί λόγοι 

 

του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη!

	του Θεολογου Νικολαου Πανταζη

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

Α. «Οία η κεφαλή, τοιούτον και το όλον σώμα» (P.G. 99, 1556A)

Β. «Οίον τό άρχον, και το αρχόμενον πέφυκε γίνεσθαι» (P.G. 99, 1633D)

Δεν βλέπω γιατί δυσανασχετούν (είχα γράψει αρχικώς "γιατί δαιμονίζονται" αλλά το έσβησα χωρίς όμως να το αναιρώ...) δεν κατανοώ γιατί μερικοί ατακτούντες και συνευδοκούντες μετά των Οικουμενιστών αδελφοί, σαν δάντες διανοούμενοι μειδιούν και οι διογένηδες ποιητές διανοούνται, δηλούντες σαρκασμόν στο άκουσμα και μόνον του δεινοτάτου ονόματος του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, λες κι' είναι κάνας "μικρός, τιποτένιος και περιφρονητέος" ενώ είναι όντως Μέγας Ιερός Προδρονικός Πατήρ, ισότιμος, ισόκυρος και εφάμιλλος των Αγίων Πατέρων.

Τον θεωρούν δυστυχώς οι δύστυνοι υποδεέστερο, όχι μόνο επειδή ήταν "απλώς Ηγούμενος" της Περιφήμου Μονής Στουδίου και δεν "έτυχε" του πρώτου λαχείου να είναι Ιεράρχης-Δεσποτοκράτης, αλλά διότι ήταν εξέχων και προεξάρχων Δεινός και Διαπρύσιος Ομολογητής της Αγιοπατερικής Αποτειχίσεως!

Στην πλάνα και αντίχριστη εποχή που ζούμε, η Αποτείχισις κατήντησε συνώνυμη και επώνυμη της αποκοπής και απομακρύνσεως από την Εκκλησία του Χριστού, ενώ είναι αποκοπή και απομάκρυνση από Αιρετικούς Ψευδοεπισκόπους και Αιρετίζοντες Λυκοποιμένες, ενώ είναι ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΙΣ διά της Αληθείας (και όχι δια της "Εισκοπολατρείας") εις αυτό το Σώμα Χριστού.

Οι αδιαλείπτως, αδιακρίτως και εμπαθώς κατηγορούντες ημάς, αρέσκονται να κάνουν συστηματική χρήση και κατάχρηση του Συμβολισμού της Εκκλησίας ως Κιβωτού, ότι είμαστε πλέον "εκτός αυτής" μόνο και μόνο για να επικολλήσουν διπλωματικά, μαεστρικά και πονηρά έπειτα τον περίφημο λόγο πως η Κιβωτός παραμένει αβύθιστος εις τον αιώνα και άρα κακώς, αντικανονικώς και ματαίως "αποπηδούμε" εξ' αυτής.

 Δεν θα τους κάνω τη χάρι λοιπόν να χρησιμοποιήσω την Εικόνα της Κιβωτού, αν και η Ναυς μου είναι η πλέον αρεστή ως Εικόνα της Εκκλησίας, αλλά θα δανειστώ την εικόνα του σώματος. Άλλο Σώμα Χριστού, και άλλο Σώμα Αρχόντων και αρχομένων.

Το ανθρώπινο σώμα διαποτίζεται από αίμα. Όταν το αίμα αυτό μολυνθεί αναστρέψιμα και αθεράπευτα, τότε όλο το σώμα ασθενεί και πεθαίνει, από τη κεφαλή μέχρι και τα πόδια.

Νοσηρή και νεκρή η ορατή, διοικητική κεφαλή; Νοσηρό και νεκρό ολόκληρο το σώμα.

Μολυσμένη η κεφαλή; Μολυσμένο και το σώμα.

Αιρετική η διοικητική κεφαλή; Αιρετικό αυτόχρημα κι' ολόκληρο το σώμα.

Είναι αιρετικός ο Μνημονευόμενος; Αυτομάτως αιρετικοί και οι μνημονεύντες αυτόν, έστω και εάν είναι Ορθόδοξοι στην προσωπική τους διδασκαλία.

Μνημονεύει ηγέτη ο ιερεύς, ο οποίος ηγέτης με τη σειρά του μνημονεύει αιρετικό Οικουμενικό Πατριάρχη, που μνημονεύει Πάπα; Αμέσως καθίστανται φορείς της αιρέσεως και όλοι όσοι εκπροσωπούνται από τους 

μνημονεύοντες ιερείς, οι εντέλλοντες λαϊκοί.

Οι αρχόμενοι, οι λαϊκοί, γίνονται ακριβώς ότι είναι και οι άρχοντές τους, διά της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Η Εκκλησιαστική Αρχή, αρχήν λαβούσα της αιρέσεως, όχι μόνο διά λόγων αλλά το χειρότερον διά ΕΡΓΩΝ, άρχεται ενοχής και μετέρχεται διαβολής. Πρόξενος γίνεται αράς, μήτηρ δογματικής διαφθοράς.

Η μόλυνση η μυστηριακή, καθίσταται επίκτητη, κληρονομική και εξάπαντος κολλητική στο αρχόμενον σώμα.

Τα υγειά όμως μέλη του νοσούντος σώματος που δεν θέλουν να μολυνθούν διά της ρεύσεως και συμπορεύσεως, που δεν επιθυμούν να διαιωνίσουν την αίρεση, επιτελούν χειρουργική τομή, Αποτείχιση Απολυτρωτική και Επιβιωτική!

Αποκόβονται απο το νεκρωμένον σώμα και ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ στο υγιές, διαχρονικό της Αληθείας Σώμα, το Απομακρυνσμένο από την αίρεση Ζωοποιό Σώμα Χριστού.
 
Το Εκκλησιαστικο Σώμα Χριστού δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν περιφέρεια δικαιοδοσιακή, σαν εξουσία και αρχή Πατριαρχική, αλλά σαν σύνολο πιστευόντων στην Ορθόδοξη Αλήθεια την Διαχρονική.

Δεν υπάρχει μόνο ένας Πατριάρχης, ο Οικουμενικός, (που σημαίνει απλά και ΜΟΝΟ πρεσβεία τιμής, όχι Πρωτείο Εξουσίας Διοικητικής) αλλά υπάρχουν πολλοί Πατριάρχες. Υπάρχουν δηλαδή και άλλα σώματα.
Αυτά τα Πατριαρχικά υποτίθεται Αντισώματα, γίνονται επίσης καρκινώματα και αλληλοενσωματώνονται διά της κοινής Μνημονεύσεως και Παπικής συμπορεύσεως.

Υπάρχουν όμως και σώματα Χριστού τα οποία δεν να έχουν Πατριαρχική Κεφαλή και εξουσία. Είναι ακέφαλα επί γης και εγκεφαλικά εν ουρανοίς. Είναι απομακρυνσμένα από Λυκοποιμένων κεφαλή οικουμενιστική, και ενσωματωμένα σε ποίμνη Αγιοπατερική.

Το αποκαλυπτικό παράδειγμα του Χριστού, "όπου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις ΤΟ ΕΜΟΝ ΟΝΟΜΑ" (όχι "υποταγμένοι εις Πατριαρχικόν όνομα") πουθενά δεν υπονοεί ότι απαραιτήτως ένας από αυτούς τους δύο-τρεις πρέπει να είναι Πατριάρχης...

Ας είναι βλαχοτσοπάνοι χωρικοί, σαρακατσανέοι νομαδικοί, δεν παραδίδουν εύκολα αμαχητί το μανδρί στους Λυκοποιμένες. Δεν αφήνουν έρμαια τα πρόβα να συμπορεύονται, ψυχές λιχουδιές να λιγουρεύονται χορεύοντας με τους λύκους.

Το σύνολο των πιστευόντων νοείται ως κέντρο έχον την Αλήθεια, τον Χριστό, και όχι Επίσκοπο αιρετικό, τρεπτό, με θρόνο μεταθετό και "κινητό" σύμφωνα με το "κινήσω σου την λυχνίαν." Ο κάθε Επίσκοπος, αν δεν προσέξει, ενδέχεται ν' ακούσει το φρικτό και καταδικαστικό "έχω κατά σου, οίδα σου τα οικουμενιστικά τα έργα!"

Ο Οικουμενικός θρόνος ενδέχεται να μετατεθεί, ακόμη και να απωλεσθεί και ο Πρώτος να καταντήσει Τιτουλάριος, μακάβριος. Ενδέχεται ο θούρειος όρος "Οικουμενικός" να καταλήξει μια μέρα θρύλος και Εκκλησιολογικός Ρομαντισμός.

Κακώς, καταχρηστικώς και λίαν επιεικώς αποκαλείται το Πατριαρχείο "Κέντρον της Ορθοδοξίας". Κέντρον Ορθοδοξίας, της Ορθής Λατρείας είναι ο Χριστός, η Αυτοαλήθεια.

Ενοποιό Στοιχείο η Ορθοδοξία, όχι οι Υπερυψωμένοι Θρόνοι και οι επαρμένοι, βαρύγδουποι Τίτλοι "τρίτος και δέκατος" και εκατοστός ενδέκατος (111 = τρεις άσοι!). Δεν κατέχει πρόσωπο θνητό, διοικητικό και εξουσιαστικό "τα δευτερεία της Υπερθέου Τριάδος!"

Μια μέρα θα δούμε δίπλα από το Δικαστικό Θρόνο του Θεού, δίπλα από την "Γυνή περιβεβλημένη τον Ήλιον", δίπλα από τους Αποστόλους και Άγιους Πατέρες, θα δούμε Αποτειχισθέντες χωριάτες "βλάχους" λαϊκούς, πιστούς ασπούδαστους, απλοϊκούς, κρίνοντες τας φυλάς του Ισραήλ!
 

(Και μη χασκογελάτε, δεν υπονοώ και δεν συγκαταλέγω τον κολασμένο και μηδαμινό εαυτό μου).