Ομολογία

Έκφραση Ευγνωμοσύνης 

 

προς Χριστίνα Νάκου

του Αποτειχισμενου Θεολογου  κ. Νικολαου Πανταζη απο τη μακρινη Αυσταρλια

Αγαπητή μου Αδελφή εν Χριστώ Χριστίνα,

Αληθώς Ανέστη!

Κι' αν μας χωρίζουν αληθώς, χίλια και πλέον μίλια, είν' η δική μας "η ψυχή και η καρδία μία". 
Έχουμε "το αυτό νοϊ" και διακαίεται διαρκώς η ύπαρξή μας, τη ιδία της Ορθοδοξίας φλογί, που καταφλέγει τα εσώτερα των αντιφρονούντων, μικροψύχων και ολιγοπίστων.

Όχι πως τους μισούμε, ούτε πάλι αλάνθαστους τους εαυτούς μας θεωρούμε. 
Αλλά δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης, πιστούς πατέρες έχοντες, μετά φόβου Θεού Πίστεως και αγάπης τη Αληθεία προσέχοντες, βρισκόμαστε μακάριοι, τα πάντα κατέχοντες, εφ' όσον έχουμε τον Χριστό μαζί μας.

Σε λένε Χριστίνα και όπως διαισθάνομαι και διαπιστώνω, δεσπόζει ο Λατρευτός μας Χριστός στα γραπτά σου, στις σκέψεις σου, στη ζωή σου και διαφεντεύει ολόκληρο το είναι σου.

Ο κοινός αγώνας γεννά κοινά συναισθήματα και αναγεννά γνωριμίες πρωτόγνωρες, ταυτοχρόνως δε πολύ γνωστές, λες κι' είναι από παλιά επιγνωσμένες, διά της Ευαγγελικής Αληθείας και ομοψυχίας ενωμένες.

Δύο μεγάλοι και ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ Γέροντες, αδελφή μου Χριστίνα, και ένας αγιαζόμενος Θεολόγος, στάθηκαν σωτηριολογικά ορόσημα στη ζωή μου, αλλά και κολάσιμα συνάμα, εάν δεν ανταποκριθώ ισάξια στην κλήση και επάξια του ονόματός τους και των ιστορικών τους αγώνων.

Προς δόξαν της Παναγίου και αδιαιρέτου Τριάδος, τους αναφέρω ανεξαιρέτως και τους τρεις:

Ο πρώτος, χρονολογικώς πάντοτε, ο όντως ΑΓΙΟΣ και Νέος ΘΕΟΛΟΓΟΣ της Εκκλησίας μας εν καιρώ ευθέτω, ο υψηπέτης και υψοποιός, ο παιδιόθεν μου εξομολόγος και ακριβέστατος καθοδηγός, ο κεχαριτωμένος και πάντων των καρπών του Αγίου Πνεύματος λουσμένος, το πάγχρυσο στόμα του Λόγου, ο λόγιος, ελλογιμώτατος και θεαρχικώτατος Γέρων, π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.

Ο δεύτερος, ο περίλαμπος Πρύτανις και η Θεόστεπτος Κορωνίς των Θεολόγων απάντων, ο τον σταυρόν του διωγμού ένεκεν του Αναμαρτήτου ημών Χριστού επ' ώμων αράμενος και τον στέφανον της αδίκου συκοφαντίας καταδεξάμενος, ο ταύτην την Αυστραλιανήν Ήπειρον επισκεψάμενος και τοις δικτύοις αυτού σαγηνεύσας εμέ τον πανάθλιον. 

Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος, στο Αεροδρόμιο της Συγκαπούρης, τον Ιανουάριο του 1987, διά της θείας δυνάμεως και της χάριτος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, τεμάχιον του οποίου φέρει πάντοτε πάνω του, κατεστάθη κοινωνός και μάρτυς μετά του αγαπητού μας αδερφού Αντωνίου Μάρκου, ενός μεγάλου και τελείως απροσδοκήτου Θαύματος εν εμοί, όθεν και απηύθυνε προς ημάς: "Εν Αυστραλία υιούς εγέννησα εν τω Ευαγγελίω!" Δοξάζω τον Πανοικτίρμωνα Θεό που μου παρέχει κάθε δικαίωμα να τον αισθάνομαι και να τολμώ να τον αποκαλώ Αγιογραφικό και Θεολογικό μου πατέρα!

Ο τρίτος και επιβλητικοτερος, ο Αγιοπατερικός και ηρωϊκότερος, ο πανθομολογουμένως ΑΓΙΟΣ (και όχι με λειτουργική τάχα έννοια όπως θέλουν μερικοί) Φλωρίνης Αυγουστίνος, με τον οποίο αξιώθηκα (ο όντως ανάξιος) πολλαπλές ουράνιες Θεοσημείες οι οποίες απεκάλυψαν τρανότατα χαρίσματα διορατικού και προφητείας εντός του, σε θέματα που δύναμαι "ομώσαι όλως" πως μόνον ο Χριστός γνωρίζει...

Δεν καυχώμαι που συνδέομαι μαζί τους, ούτε τους θεωρώ ίνδαλματα μου. 
Έχω ακράδαντη, εσωτερική πληροφορία πως ευλογούν και επιστατούν την Αποτείχισή μου.

Ναι, αδερφή μου Χριστίνα, ο Γέροντά σας π. Ευθύμίος είναι και δικός μας Γέροντας και μας παρηγορεί όλους μυστικώς εικονίζοντας με την πανάδικη και παναγία καθαίρεσή του, το Εσφαγμένο Αρνίο.
Ο χριστολογικός διωγμός του αποτελεί θυρανοίξια θείας χάριτος, ελκυστήριο φωτισμού, προοίμιο καθαρμού και θεώσεως πρόξενος.

Επιπλέον, ο διωγμός και ονειδισμός που αγαλλομένω ποδί και κατευφραινομένη ψυχή υφιστάμεθα, συνιστά σαφέστατα στοιχείο μαρτυρίου. 
Τα πονηρά ρήματα που εκτοξεύουν οι αντικείμενοί μας, προστίθενται στη δυσμενή πολεμική του αντιδίκου ημών εωσφόρου και αντί να παραστέκονται συστρατιώτες Χριστού αποδεικνύονται σύμμαχοι του διαβόλου.

Το "Στώμεν καλώς", αποτελεί πια ποινικό αδίκημα και ο αντιαιρετικός αγώνας απαγορεύεται εξ' αιτίας της δημιουργίας σχιαμάτων. 
Η ομολογία Χριστού σταμπάρεται παλαιοημερολογήτικη και η έννομη Αγιοπατερική μάχη κατά του Οικουμενισμού, παλιομοδήτικη.

Αγαπητή μου Χριστίνα και αγαπητά Αποτειχιμένα αδέρφια.

ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ και ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ η πεποίθηση μέσα μας πως κάτι καλό θα βγεί και κάτι θα συνεισφέρει η ελαχιστότητά μας στο Μέγιστο αυτό σκοπό που επισκοπούμε διά αποκοπής από ψευδοεπισκόπους, διά της Νομοκανονικής, Αγιοπατερικής Αποτειχίσεως, οίος σκοπός Αυτός εστί Χριστός, η Νίκη ημών, η νικήσασα τον κόσμον, όπως θριαμβεύσει επί του Οικουμενισμού, δι' επισήμου Συνοδικής καταδίκης!

Φίλτατά μου Αποτειχισμένα αδέρφια: ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ η ελπίδα και ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΖΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ του Χριστού, Η ΦΙΛΤΑΤΗ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. 
Η Εκκλησία του Χριστού, εν ωκεανώ Οικουμενισμού "βυθίζεται αλλ' ΟΥ καταποντίζεται!" (Αγ. Ιωάν. ο Χρυσόστομος).

Και προσθέτει σήμερα ο Άγιος Γέροντάς μου, π. Αθανάσιος, ο Νέος Θεολόγος: "Δεν θα σώσουμε ΕΜΕΙΣ την Εκκλησία, αλλά η Εκκλησία θα σώσει ΕΜΑΣ. Δεν χρήζει σωτηρίας η Εκκλησία, αλλ' εμείς." 
Έτσι λοιπόν κι' εμείς δεν επιχειρούμε να "σώσουμε το Σώμα του Χριστού" αλλά πιανόμαστε σφιχτά υπ' αυτού και κρεμόμαστε, προς στιγμήν, από την Άγκυρα της Αποτειχίσεως.

Δεν ειν' αυτοί, οι Οικουμενιστές Ιεράρχες, πραγματικό Σώμα Χριστού, αλλά επίγειο, κοσμικό, διοικητικό. 
Δεν είναι Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ αλλά ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΤΥΡΡΑΝΙΑ και ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΦΑΤΡΙΑ. 
Οι ίδιοι αποκοπήκαν μόνοι τους τη στιγμή που κήρυξαν συνταυτισμό και σύμπλευση με τον Αιρεσιάρχη Πάπα. Αποκοπηκαν ως αρρωστημένα μέλη από το καρκίνωμα του Οικουμενισμού. 
Εμείς απλώς αρνούμαστε να διατηρούμε κοινωνία και ένωση με αυτούς για να μην επέλθει ταχεία μετάσταση και ο δεύτερος θάνατος, από τον οποίο ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΩΣ υπάρχει ανάσταση.

Η Ανάσταση του Χριστού να ανασταίνει και άλλα αδέρφια μας και ιδίως Μητροπολίτες, Ιερείς, Μοναχούς και Θεολόγους, προς δόξαν Θεού, ΑΜΗΝ ΤΡΙΣΓΕΝΟΙΤΟ!!!

Υ. Γ.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, Χριστίνα μου, για την ΘΡΙΑΜΒΙΚΗ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ και ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΤΙΚΗ σου παραπομπή του Μεγάλου Αθανασίου!