Ομολογία

ΚΑΙ Ο ΚΗΘΥΡΩΝ

κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΥΠΕΡ του μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Πληροφορουμεθα ότι και ο μητροπολιτης Κυθηρων κ. Σεραφειμ εστειλε έγγραφο μεσω της Ιερας συνοδου στην συνοδο της Σερβικης εκκλησιας και στον μητροπολιτη Ρασκας και Πριζρενης κ. Αρτεμιο υπεραμυνομενος του δικαιου του. Σήμερα δημοσιευουμε αποσπασμα ομιλίας του μητροπολιτου Κυθηρων κ.Σεραφειμ που εγινε στον ραδιοφωνικο σταθμο Κυθηρων:

Χαίρετε
Εὐλογημένη καί καρποφόρα ἡ Μεγ. Τεσσαρακοστή!

Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία φέρει τήν «ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων», πού ἔγινε θριαμβευτικά εἰς δόξαν καί ἔπαινον τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπί Πατριαρχείας τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κων/πόλεως Μεθοδίου καί ἐπί βασιλείας Μιχαήλ τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλέως καί Θεοδώρας τῆς ἁγίας αὐτοῦ μητρός, τό ἔτος 843 μ.Χ. Ἐπίσης τιμᾶται σήμερα ἡ ἀνακομιδή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου Νικηφόρου Πατριάρχου Κων/πόλεως καί ἡ ἱερή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πουπλίου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν.

Σήμερα, λοιπόν, πού γιορτάζουμε τήν περιφανῆ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας μας κατά τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας, πού ἑνάμισυ περίπου αἰώνα ἐταλάνισε τήν Ἐκκλησία μας καί τούς ὀρθοδόξους πιστούς, ἀλλά καί ὅλων τῶν αἱρέσεων, πού ἀνεφύησαν καθ' ὅλην τήν Ἐκκλησιαστικήν μας Ἱστορίαν. Σήμερα, πού κατά τόν ἱερόν ὑμνογράφον εἶναι «ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως», σήμερα πού «ἀστράπτει καί λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» μέ τήν λαμπρότητα «τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων» καί μέ τά σπουδαῖα πνευματικά της κοσμήματα, τίς ὁλόφωτες ἅγιες Εἰκόνες της, ἀκούσαμε στό Ἱερό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα τά λαμπρά κατορθώματα τῆς ἁγίας Πίστεώς μας, πού διαχρονικά ἐπετεύχθησαν μέ τήν δύναμι καί τήν κραταίωσι τῶν πιστῶν ἀπό τόν μόνον ἀληθινόν Κύριον καί Θεόν πιο.

Μιλήσαμε μέχρι τώρα γιά τήν λαμπρή γιά τήν Ὀρθοδοξία μας ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά τίς περιφανεῖς νίκες της κατά τῆς εἰκονομαχίας καί ὅλων τῶν αἰρέσεων, πού λυσσωδῶς ἐπολέμησαν τόν χριστιανισμό. Καί εἴδαμε τά θαύματα καί τά λαμπρά κατορθώματα τῆς πίστεως σέ ἁγίους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί στά σκληρά χρόνια τῶν διωγμῶν κατά τήν πρωτοχριστιανική περίοδο.

Ἐάν, στή συνέχεια, ἐπεκτείνωμε τήν ἀναφορά μας στά 300 καί πλέον χρόνια τῶν σκληρῶν διωγμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τά 11 ἑκατομμύρια τῶν γνωστῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί σκεφθοῦμε ὅτι ἡ διαδρομή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου τῶν χριστιανῶν πέρασε κάτω ἀπό τήν δυναστεία καί τήν τυραννική κυριαρχία πού εἶχαν στή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία οἱ θηριώδεις Νέρωνες καί Δέκιοι, Μαξιμιανοί καί Διοκλητιανοί, τότε ἀσφαλῶς θά θαυμάσωμε τό ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «πολεμουμένη νικᾶ, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει, κλυδωνίζεται, ἀλλ' οὐ καταποντίζεται...».

Ἀλλ' ὄχι μόνον ἐν καιρῷ διωγμῶν, ἀλλ' ὅπως εἴπαμε καί στούς δυσχείμερους καιρούς τῶν φοβερῶν αἱρέσεων ἀπό τόν τέταρτο μέχρι καί τόν 14^ο αἰῶνα, καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς χιλιετοῦς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, μέ τούς Ἀρειανούς, τούς Πνευματομάχους, τούς Νεστοριανούς, τούς Μονοφυσίτες καί τούς Μονοθελῆτες, τούς εἰκονομάχους καί τούς εἰκονολάτρες, τούς Παπικούς μέ τήν αἵρεσι τοῦ Filioque, τό Πρωτεῖο καί ἀλάθητο τοῦ Πάπα, τίς περί κτιστῆς χάριτος, κατά τοῦ ἀκτίστου Θείου φωτός καί περί ὀμφαλοσκοπισμοῦ πλανεμένες διδασκαλίες τῶν Βαρλααμιτῶν, τίς σημειωθεῖσες στή συνέχεια ἐκτροπές καί τίς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν τήν ἀπόσχισι τῶν Προτεσταντῶν - Διαμαρτυρομένων ἡ Ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία δοκιμάστηκε καί πολεμήθηκε πολύ στό διάβα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀλλά ἐξῆλθε καί ἐξέρχεται πάντοτε νικήτρια μέ τή Χάρι τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ της, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἀποτελεῖ τήν Θεία της κεφαλή καί ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἐκλεκτή Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τό Πανάγιο Σῶμά Του.

Ὁ Παπισμός μέ τίς δογματικές πλάνες καί καινοτομίες του καί οἱ Προτεστάντες μέ τίς διαρκεῖς κατατμήσεις των σέ ἑκατοντάδες προτεσταντικῶν παραφυάδων καί μέ τήν τρομακτική ἀποστασιοποίησί τους ἀπό τήν μία καί μόνη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δυστυχῶς πόρρω ἀπέχουν ἀπό τόν ἐκκλησιολογικό καί θεολογικό ὅρο καί τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχουν ἀλλοτριωθῇ ἀπό τήν γνήσια Ἀποστολική καί Πατερική Ὀρθόδοξη Παράδοσι.

Τό κοσμικό πνεῦμα καί ἡ ἐκκοσμίκευσι εἰσέρρευσαν στίς ἑτερόδοξες αὐτές παρατάξεις καί ὁμολογίες καί διαρκῶς σαλεύονται τά σαθρά τους θεμέλια πότε μέ τά ἀθρόα ὁμοφυλοφιλικά κρούσματα, τίς «χειροτονίες» γυναικῶν καί ὁμοφυλοφίλων, τίς συμπροσευχές μέ ἀλλοδόξους καί ἀλλοθρήσκους καί τόν σκανδαλισμό τῶν Χριστιανικῶν συνειδήσεων.

Στόν πολύκροτο 20ό αἰῶνα θέριεψε μαζί μέ τίς ἄλλες αἱρέσεις καί κακοδοξίες καί ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποία κατέκρινε καί κατεδίκασε ὁ σύγχρονος ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού πρόσφατα διεκηρύχθη ἅγιος, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.

Ἀλλά, δυστυχῶς, σήμερα ὡρισμένα πνευματικά παιδιά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου -ὁ ὁποῖος διεκήρυσσε ὅτι ἡ πτῶσις τῆς ἀνθρωπότητος ἐπικεντρώνεται σέ τρία πρόσωπα: Ἀδάμ, Ἰούδας, Πάπας -ὄχι μόνο δέν ἐνστερνίζονται τά κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λεχθέντα τοῦ ἁγίου αὐτῶν Πνευματικοῦ Πατρός, ἀλλά ἀνέχονται τήν ἐκπαραθύρωσι καί τήν καθαίρεσι ἐναρέτου καί ὁμολογητοῦ Ἀδελφοῦ των Ἐπισκόπου, δεινοῦ πολεμίου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Κανονικοῦ Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης κ.Ἀρτεμίου (Ραντοσάβλιεβιτς) ἄνευ κατηγορητηρίου, κανονικῆς δίκης καί ἀπολογίας καί συμβιβάζονται μέ τήν συμπροσευχή ἐν ὥρᾳ Θ.Λειτουργίας καί τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀρτοκλασίας μέ τόν Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο καί τόν Νούντσιο, οἱ ὁποῖοι καί μέ θρασύτητα προσεγγίζουν μαζί μέ τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους καί Κληρικούς τόν εὐλογούμενο ὑπό τοῦ Πατριάρχου τῶν Σέρβων ἄρτο! Τί ἄλλο θά ἴδωμεν...

Αὐτή ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δρᾶ σήμερα ἀνενόχλητα καί εἰς τόν ὀρθόδοξο χῶρο, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι παραθεωροῦντες τό ἀκοινώνητον τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἀκοινωνήτους, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, ἑτεροδόξους καί αἱρετικούς συμπροσεύχονται ἐνίοτε ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας, ἐνδεδυμένοι τά Ἀρχιερατικά των ἄμφια!

Ὅμως, ὁ τρόπος αὐτός προσεγγίσεως τῶν ἑτεροδόξων καί αἱρετικῶν δέν λύνει, ἀλλά προκαλεῖ προβλήματα αἱρετικῆς κοινωνίας. Ἐάν προηγουμένως δέν ἐξομαλυνθοῦν οἱ δογματικές, θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές διαφορές, ἐάν δέν τακτοποιηθοῦν τά θέματα πίστεως καί δόγματος, ἕνωσις, συλλειτουργία καί συμπροσευχή εἶναι ἀδύνατα νά γίνουν. Καί ἄν γίνωνται, παρά τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν ἐκκλησιαστικήν μας παράδοσιν ἀποτελοῦν σοβαρότατες θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές, οἱ ὁποῖες κωλύουν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τά πρόσωπα αὐτά, ὅσο ὑψηλά καί ἄν εὑρίσκωνται. Καί παράλληλα σκανδαλίζουν καί τραυματίζουν ψυχικά τό ὀρθόδοξο χριστιανικό πλήρωμα.

Μακρυά, λοιπόν, ἀπό τόν ἱερό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας τά βαρύτατα αὐτά ὀλισθήματα καί παραστρατήματα.

Ἡ μεγάλη καί λαμπρή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἄς φέρη τοῦτο τό μέγιστο ἀγαθό εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, «τό μή κοινωνεῖν ἀκοινωνήτοις καί αἱρετικοῖς».