Ομολογία

Θέατρο του παραλόγου

Έγινε της μόδας και τούτο το αφύσικο από τον μεθυσμένο για την «αξιοσύνη» του ναρκισσισευόμενο άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας του παραλόγου. Οι νέοι παντρεύονται συνήθως μετά τα 30 τους και αποκτούν παιδί (δεν μιλάμε για παιδιά) στα 35-45 τους. Το ποσοστό αυτών των γάμων σ’ αυτή την ηλικία έχει φτάσει περίπου στο 20% και βαίνει αυξανόμενο, και τα μισά παιδιά (περίπου το 50%) που γεννιούνται, έχουν πια μεσήλικες γονείς (35-45), κι όχι νεαρούς (18-25 ετών).

Το «φρούτο» μας ήρθε από μια χώρα που περνάει μέρες κατακόρυφης καταπτώσεως και αθεράπευτου γεροντισμού, τη χώρα όλων των παραδοξοτήτων και παρανοϊκοτήτων, τη γριά Βρετανία. Εκεί παρουσιάστηκε και γιγαντώθηκε το φαινόμενο την τελευταία δεκαετία, εκεί στη χώρα του ακραίου προτεσταντισμού, και τώρα αθεϊσμού, που αναδεικνύει δεσποτίνες, που στηρίζει την ασχημοσύνη του κιναιδισμού και «παντρεύει» τους άντρες με άντρες, τη χώρα της ηρωΐνης και της κοκαΐνης, της σχιζοφρένειας και της παραφροσύνης, της σήψεως και της πτωμαΐνης. Από κει, σαν άλλη επιδημία, έφτασε και στην Ελλάδα των Ελλήνων της ελαφρότητος και του άκριτου μιμητισμού. Οι Έλληνες μιμούνται, ρέπουν στον μιμητισμό, αρκεί το προς μίμησιν να έχει αγγλοαμερικανική προέλευση…

Ας δούμε τώρα και τα αίτια του κοινωνικού αυτού μορφώματος. Οι «ειδικοί» αποδίδουν τη μετάθεση της μητρότητος στις σπουδές της γυναίκας, στη δημιουργία καριέρας, και στην εξασφάλιση οικονομικής αυτοδυναμίας, για «το καλύτερο δυνατόν» για τις ίδιες και τα παιδιά τους. Επισημαίνουν επίσης οι ειδικοί ότι σ’ αυτό συμβάλλουν και η χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, ο εντονότερος ατομισμός και η αύξηση των διαζυγίων. Δικλείδα ασφαλείας για την απόκτηση παιδιού και ενθάρρυνση για την αναβολή του γάμου είναι και η λεγόμενη υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, τεχνολογικό επίτευγμα της σύγχρονης ιατρικής.

Σ’ όλη αυτή την υπόθεση μπορεί να διακρίνει κανείς την απουσία του Θεού από τη σκέψη και τη βιωματική του σύγχρονου νέου ανθρώπου. Καμία έννοια Θεού. Όλα τα ζητήματα οι κοπέλες –γιατί κυρίως το ζήτημα εστιάζεται στις κοπέλες - τα «λύνουν» με την ανθρώπινη λογική τους. Και «οικοδομούν» την «ευτυχία» τους στα προγράμματά τους. Και καθιερώνεται η κόλαση σαν τρόπος ζωής. Και θέλουν, ύστερα, να μην έχουν άγχος, και να μην εξαρτώνται από ψυχιάτρους, ψυχολόγους, νευρολόγους, μάγους, γκουρού, και αγχολυτικά. Ξεχνούν όμως ότι ο Θεός λείπει μόνο από την κόλαση.

Διότι, αν λάμβαναν υπόψη τους το Θεό, θα είχαν δώσει άλλη ιεράρχηση στο γάμο τους, που είναι ζήτημα αληθινής και παντοτινής ζωής και ευτυχίας. Και ιδού η ανατροπή του θείου θελήματος. Ο Θεός δεν θέλει τη γυναίκα έξω από το σπίτι· οι γυναίκες βγαίνουν από το σπίτι με το πρόσχημα των σπουδών ή της καριέρας ή της εξασφαλίσεως οικονομικής αυτοδυναμίας. Ο Θεός δίνει προτεραιότητα στο γάμο· οι γυναίκες δίνουν προτεραιότητα στην εργασία και στο διορισμό.

Ο Θεός θέλει το γάμο και την τεκνογονία νωρίς· οι γυναίκες μεταθέτουν το γάμο και την τεκνογονία στη μέση ή πρώτη γεροντική ηλικία, εφαρμόζοντας το ασεβές σλόγκαν γυναίκας των αναβολικών «Παιδί; Άστο για αργότερα».

Ο Θεός θέλει πολλά παιδιά· οι γυναίκες αρκούνται σε 1-2. Ο Θεός θέλει οι νέοι να συνάπτονται στο γάμο καθαροί και αγνοί· Οι νέοι περνούν πρώτα από την μακροχρόνια πορνεία, τη μοιχεία, την παράνομη και ανώμαλη και στείρα και ατομικιστική και ηδονιστική συμβίωση, κι ύστερα παντρεύονται.

Ο Θεός μισεί το φόνο και τις εκτρώσεις, που είναι το απανθρωπότερο είδος φόνου· οι γυναίκες σπάνια να μην έχουν κάνει έκτρωση, και μία και περισσότερες.

Ο Θεός θέλει τα αντρόγυνα να μην χωρίζουν. Οι νέοι σήμερα κάνουν το γάμο τους ένα χρόνο πριν από το διαζύγιό τους, διότι δεν τους έμεινε ικμάδα νεότητος, κουράγιου, δημιουργίας, ανοχής, πίστεως στο Θεό, στην οικογένεια, στην εντιμότητα, και διότι δεν διαθέτουν ίχνος θυσίας για τον σύζυγο τη σύζυγο τα παιδιά, κι έτσι ο αριθμός των διαζυγίων μάχεται τον αριθμό των γάμων. Και πως όχι, όταν πριν από το γάμο τους έχουν παντρευτεί 100 φορές με το νόμο των γαϊδάρων, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Αυγουστίνος; Γι’ αυτό και δεν λέγονται σήμερα σύζυγοι, άνθρωποι ορκισμένοι στην αγάπη, για να ζήσουν κάτω από τον ίδιο ζυγό της έγγαμης ζωής, αλλά «σύντροφοι», άνθρωποι που συμβιούν, για να συντρώνε και συνασχημονούν και συνηδονίζονται με γάμο ή χωρίς γάμο, αφού εξάλλου ο γάμος τους είναι περιθώριο, κι αφού και η σαρκική τους σχέση, που κατά κανόνα είναι ανώμαλη, δικαιολογεί το «σύντροφοι».

Ο Θεός δεν θέλει τον λεγόμενο πολιτικό «γάμο»· οι νέοι σήμερα τον θεωρούν απαραίτητο και τον έχουν αναγάγει σε νομοτελειακή μόδα. Ο Θεός δίνει τη φυσική γέννηση παιδιών· οι γυναίκες βασίζονται σήμερα στη υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, δίνοντας την ευκαιρία στους γιατρούς να σκοτώνουν ή να εμπορεύονται χιλιάδες γονιμοποιημένα ωάρια, δηλαδή ανθρώπους.

Ο Θεός δίνει τα παιδιά σαν ευλογία και πηγή χαράς· οι νέοι τα θεωρούν εμπόδιο στην προσωπική τους ζωή και «ευτυχία».

Ο Θεός θέλει οι γονείς να θυσιάζονται για τα παιδιά τους, τα πολλά παιδιά τους· οι νέοι σήμερα στο βωμό του ηδονιστικού και θεοποιημένου σεξουαλισμού, χωρίζουν για το τίποτα και εγκαταλείπουν άστοργα τα 1-2 παιδιά τους, για να γίνουν αύριο θύματα των «νονών» της νύχτας.

Ο Θεός θέλει ένας άντρας να έχει μία γυναίκα· οι έγγαμοι νέοι έχουν μία γυναίκα για να τους πλύνει, να τους μαγειρεύει, να τους περιποιείται, και μία ή και περισσότερες για να περνάει «καλά». Και οι έγγαμες γυναίκες έχουν τον ένα επίσημο άντρα, και τους πολλούς καθημερινούς και ανεπίσημους.

Έτσι την έκανε τη ζωή η αποστασία των ανθρώπων από το Θεό. Κόλαση. Θάνατο. Κι επειδή δεν τους ακούγονται καλά οι δυο αυτές λέξεις, αντί να επιστρέψουν στο Θεό, αλλάζουν το νόημα των λέξεων, έτσι ώστε την κόλαση να τη λένε ζωή («εγώ θέλω να κάνω τη ζωή μου»), έστω κι αν αυτό τους ρίχνει στην κατάθλιψη και στη σχιζοφρένεια.

Ας ελπίσουμε η ανοχή του Θεού να φέρει κάποιους αθώους και ανύποπτους νέους, θύματα των επιτηδείων, στην αληθινή συζυγική ζωή, η οποία υπόσχεται κόπο και θυσίες, αλλά ανάλαφρη συνείδηση και ανεκλάλητη χαρά.