Ομολογία

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ

ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ

Τήν ημέραν τήν φρικτήν, τής παναρρήτου Σου Παρουσίας φρίττω εννοών, δεδοικως προορώ, εν ή προκαθίσεις κρίναι ζώντας καί νεκρούς, Θεέ μου Παντοδύναμε.

Ότε ήξεις ο Θεός εν μυριάσι καί χιλιάσι, τών Αγγελικών, ουρανίων αρχών, καμέ εν νεφέλαις, υπαντήσαί Σοι Χριστέ, τόν άθλιον αξίωσον.

Δεύρο λάβε μοι ψυχή, αυτήν τήν ώραν καί τήν ημέραν, όταν ο Θεός εμφανώς επιστή καί θρήνησον, κλαύσον, ευρεθήναι καθαρά, εν ώρα τής ετάσεως.

Εφέστηκεν η ημέρα, ήδη πρό θύραις η κρίσις, ψυχή γρηγόρει, όπου βασιλείς ομού καί άρχοντες,

πλούσιοι καί πένητες αθροίζονται, καί λήψεται τά κατ αξίαν, τών πεπραγμένων, ο τών

αθρώπων έκαστος.

Εν τάγματι τώ οικείω, μονάζων καί Ιεράρχης, πρέσβυς καί νέος, δούλος καί δεσπότης

ετασθήσονται, χήρα καί παρθένος ευθυνθήσεται, καί άπασιν δεινά τά τότε, τοίς μή τόν βίον,

έχουσιν ανεύθυνον

γέγραπται.

Αδέκαστός Σου η κρίσις, αλάθητόν Σου τό Βήμα τεχνολογίας, ου ρητόρων πιθανότης κλέπτουσα,

ου μαρτύρων σκήψις παρακρούουσα τό δίκαιον, εν Σοι γάρ πάντων τά κεκρυμμένα, τώ Θεώ

παρίστανται.

Μή έλθω εις γήν κλαυθμώνος, μή ίδω τόπον τού σκότους, Χριστέ μου Λόγε.
Μή δεθώ χείρας καί

πόδας μου, έξω τού νυμφώνός Σου ριπτόμενος, τό ένδυμα τής αφθαρσίας ρερυπωμένον έχων ο

πανάθλιος

Τό φοβερόν Σου κριτήριον ενθυμούμενος, υπεράγαθε Κύριε, καί τήν ημέραν τής Κρίσεως, φρίττω

καί πτοούμαι υπό τής συνειδήσεως τής εμής ελεγχόμενος, όταν μέλλης καθέζεσθαι επί τού

θρόνου Σου, καί ποιείν τήν εξέτασιν, τότε αρνείσθαι τάς αμαρτίας ουδείς εξισχύσει, αληθείας

ελεγχούσης, καί δειλίας κατεχούσης, μέγα μέν ηχήσει τότε, πύρ τό τής γεέννης, αμαρτωλοί δέ

βρύξουσι·
Διό με ελέησον πρό τέλους, καί φείσαι μου, Κριτά Δικαιότατε.