Ομολογία

Το παρασκήνιο

των δύο

αρχιερατικών εκλογών

στην Αττική

Μέσα στον Ιούνιο, έγιναν οι εκλογές στις δυο νέες μητροπόλεις που δημιουργήθηκαν από την διχοτόμηση της μητροπόλεως Αττικής.
Έτσι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, εξαλείφοντας ακόμα και την ονομασία «μητρόπολη Αττικής», και προχωρώντας μετά από πεντέμυσι χρόνια τοποτηρητείας σε εκλογές, νόμισε πως έβαλε τέλος στο εδώ και 36 χρόνια εκκλησιαστικό πρόβλημα που ταλανίζει την Εκκλησία.
(Τα γεγονότα βέβαια των χρόνων αυτών απέδειξαν ότι κανονικές εκτροπές πλείστες φορές δεν ευοδώνονται.
Παράδειγμα:
από των καταιγισμό των εκκλησιαστικών σκανδάλων σε βάρος πλειάδος μητροπολιτών, που είδαν τό φως της δημοσιότητας το 2005, αυτοί που βρέθηκαν εκτός μητροπόλεως ήταν μόνο οι δυο αντικανονικοί «Θεσσαλιώτιδος» Θεόκλητος και «Αττικής» Παντελεήμων).

Θέλοντας κανείς να κάνει μια κρίση για την κίνηση αυτή του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου (που προσπάθησε να βάλει αυτός την ταφόπλακα στο εκκλησιαστικό θέμα) μπορούμε να πούμε τα εξής.
Τι έφταιξε;
Δεν ήθελε να το λύσει;
Δεν μπορούσε;
Συνέβη κάτι που ανέτρεψε τα σχέδιά του για την λύση;
Η αλήθεια που απαντάει στα ερωτήματα αυτά είναι πολύ πικρή, εκφράζει όμως την ποιότητα του ανθρώπου που βρίσκεται στην κεφαλή της ελληνικής Εκκλησίας.

Είναι γνωστό ότι ήδη προεκλογικά, πριν την αναρρίχησή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ο Ιερώνυμος υποσχέθηκε την ξεκάθαρη λύση του εκκλησιαστικού και την αποκατάσταση του Νικόδημου.
Το αποκάλυψε ο μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος στη συνέντευξή του στο Amen.gr.
Ότι δηλαδή ο Ιερώνυμος προεκλογικά του έστειλε τον π. Αθηναγόρα (τον νυν «Ιλίου») να τον διαβεβαιώσει για την καθαρή λύση του εκκλησιαστικού με την επαναφορά του στην Κηφισιά.
Και λίγο μετά την εκλογή του επαναβεβαίωσε την υπόσχεσή του.
Ζήτησε μάλιστα από τον Αττικής Νικόδημο ποια είναι η νομοκανονική φόρμουλα που πρότεινε για να λυθεί το θέμα (την οποία εκείνος του έδωσε).

Το παράξενο είναι ότι ο Ιερώνυμος(γνωστός ως άνθρωπος του παρασκηνίου στους εκκλησιαστικούς κύκλους) διέρρεε την θέλησή του αυτή, για λύση του εκκλησιαστικού, σε διαφόρους κύκλους επισκόπων, κληρικών και λαϊκών που γνώριζε ότι έχουν τοποθετηθεί υπέρ της λύσεως του εκκλησιαστικού στο πρόσωπο του Αττικής Νικόδημου.
Σε μικρό χρονικό διάστημα δημιουργήθηκε στους εκκλησιαστικούς κύκλους, εξ αιτίας αυτών των διαρροών, μια υπεραισιοδοξία ότι θέλησή του είναι η λύση.

Γνωρίζοντας την θέλησή του αυτή, πολλοί επίσκοποι, που, είτε ήθελαν από πριν την λύση του εκκλησιαστικού, είτε ήταν νεότεροι και ήθελαν να μπει ένα τέλος στην εμπάθεια εναντίον ενός ακατηγόρητου μητροπολίτη όπως ο Αττικής Νικόδημος, μπήκαν στη διαδικασία, παραμονές της 1ης Ιεραρχίας που θα γινόταν υπό την προεδρία του Ιερώνυμου (Οκτώβριος του 2008), να ζητήσουν με υπογραφές τους την συζήτηση στην Ιεραρχία της άρσεως του επιτιμίου του Αττικής Νικοδήμου. Μαζεύτηκαν 33 υπογραφές για την συζήτηση του θέματος στην Ιεραρχία.
Το παράξενο είναι ότι στην συνεδρίαση της Ιεραρχίας ο Ιερώνυμος άφησε το θέμα αυτό τελευταίο, προφασίσθηκε ότι δεν προλαβαίνουν για να συζητηθεί, και όρισε τον, δικό του, Ζακύνθου να κάνει την εισήγηση στην ερχομένη Ιεραρχία (σημειωτέον ότι η επόμενη Ιεραρχία έγινε ένα χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2009).

Στο διάστημα αυτό της αναμονής ο Ιερώνυμος άρχισε λίγο-λίγο να τα γυρίζει τα πράγματα.
Πάντα μέσω τρίτων (του π. Αθηναγόρα προς τον Αττικής Νικόδημο και άλλων προς τους άλλους).
Σιγά-σιγά οι νέες προτάσεις φτάνανε από την λύση στη μη λύση.
Το γενικό πνεύμα που καλλιεργούσε πλέον ήταν ότι η άρση του επιτιμίου ήταν υπεραρκετή και από κει και πέρα δεν θα γινόταν τίποτε άλλο.
Και ότι αυτό έπρεπε να το αποδεχθεί ασυζητητί ο Νικόδημος.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα έφτασε ο επόμενος Οκτώβριος (του 2009) με ένα από τα θέματα στην ημερησία διάταξη (κατόπιν γραπτής θέλησης και πάλι πολλών μητροπολιτών) την άρση του επιτιμίου της ακοινωνησίας.
Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και πάλι αρνήθηκε, όπως είχε υποχρέωση, να βάλει το θέμα που του ζήτησαν οι συνιεράρχες του σε συζήτηση.

Με την πρόφαση των εκλογών των βοηθών επισκόπων (διαδικασία που ροκάνισε τον χρόνο αλλά έδωσε την δυνατότητα και νέων συμμαχιών στον Ιερώνυμο για την εκλογή του εκλεκτού του-Αθηναγόρα), άφησε και πάλι την άρση του επιτιμίου ως τελευταίο θέμα, επικαλέστηκε και πάλι αδυναμία συζητήσεως λόγω ελλείψεως χρόνου, παρά την συνεχή όχληση που είχε από ιεράρχες για την συζήτηση του θέματος.
(Σημειωτέον ότι την προηγούμενη μέρα είχε παρατείνει για άλλο θέμα την συνεδρίαση της Ιεραρχίας καί τις απογευματινές ώρες).
Ήταν πλέον γνωστό ότι ο λόγος της συνεχούς αναβολής ήταν η δημιουργία τετελεσμένων.

Αφού θα ξεκαθάριζε το θέμα του Παντελεήμονα(έπρεπε να περιμένει λόγω του εκκλήτου στον Πατριάρχη από τον Παντελεήμονα Μπεζενίτη), και αφού θα σιγούρευε και την εκλογή του Αθηναγόρα, θα έκανε την εκλογή στην Αττική και μετά θα προχωρούσε στην άρση του επιτιμίου της ακοινωνησίας για να φέρει τον μητροπολίτη Αττικής Νικόδημο προ τετελεσμένων.
Το αρχικό σχέδιο του Ιερώνυμου τροποποιήθηκε, όταν κατανόησε ότι έχει μπει δυναμικά στην εκλογή ο αρχιγραμματέας της Συνόδου Κύριλλος Μισιακούλης με αρκετούς μητροπολίτες να υποστηρίζουν την υποψηφιότητά του.
Ο μόνος τρόπος πλέον για να παραμείνει στο προσκήνιο ο Αθηναγόρας ήταν να διχοτομηθεί η Αττική και να συνεχίσει την συλλογή ψήφων για τον Αθηναγόρα για τήν δεύτερη μητρόπολη («Ιλίου»).

Έτσι αλλάζοντας και το όνομα της μητροπόλεως Αττικής, νόμιζε ότι μπορούσε πλέον να βγάλει εκτός παιχνιδιού τόσο τον Αττικής Νικόδημο όσο και τον Παντελεήμονα Μπεζενίτη.
Τον Φεβρουάριο του 2010 πέρασε από την Βουλή η διχοτόμηση της μητροπόλεως Αττικής στις μητροπόλεις Κηφισίας και Ιλίου (χωρίς να τεθεί σε ψηφοφορία στην Ιεραρχία μια τέτοια απόφαση όπως μαρτυρούν οι μητροπολίτες).

Τέλος, μετά την μικρή εμπλοκή από το Πατριαρχείο, που απαίτησε:
α) την εκδίκαση από το δευτεροβάθμιο εκκλησιαστικό δικαστήριο για αρχιερείς του θέματος του Παντελεήμονα,
και β) την αναβολή των εκλογών στις μητροπόλεις Κηφισίας και Ιλίου, τελικά τον Ιούνιο του 2010 συγκλήθηκε η Ιεραρχία και εξέλεξε τους δυο παραπάνω Ιεράρχες (Κύριλλο και Αθηναγόρα).
Σ’ όλο αυτό το παρασκήνιο αναζητάει μάταια κανείς να διακρίνει την ειλικρίνεια των προθέσεων από την πλευρά του Αρχιεπισκόπου.
Πασχίζει χωρίς αποτέλεσμα να βρει την εντιμότητα των χειρισμών, όχι για προσωπικά θέματα, αλλά για σοβαρά κανονικά θέματα, που για τέταρτη δεκαετία βασανίζουν το εκκλησιαστικό σώμα.
Αδυνατεί να διαπιστώσει την ευθύτητα στις αρχιεπισκοπικές κινήσεις.
Αντί λοιπόν για ειλικρίνεια αδελφική, εντιμότητα και ευθύτητα που απαιτεί το επισκοπικό αξίωμα, ο Ιερώνυμος, άνθρωπος του παρασκηνίου, προτίμησε τις ψεύτικες διαρροές και διαδόσεις.

Τις συνεχείς αναβολές και παρατάσεις μέχρι την δήθεν λύση σε ένα κλίμα αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών σε σχέση με τις προθέσεις του.
Την δημιουργία τετελεσμένων (διχοτόμηση μητροπόλεως Αττικής, εκλογές στις νέες μητροπόλεις που δημιουργήθηκαν).
Η απαράδεκτη αυτή στάση του αποκαλύφθηκε.

Και τώρα έχει να αντιμετωπίσει την κριτική για όλες αυτές τις πράξεις του από τον μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημο.

Έχει να αντιμετωπίσει και δυο προσφυγές του Αττικής Νικόδημου στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση των εκλογών των μητροπολιτών Κυρίλλου και Αθηναγόρα.

Έχει να αντιμετωπίσει και το θέμα κλοπής στη Σύνοδο από υπάλληλο ο οποίος όμως εγκαλεί ως συνένοχο, όπως αναφέρουν τα δημοσιεύματα, τον τότε αρχιγραμματέα και νυν «Κηφισίας» Κύριλλο, αφού λείπουν όπως λέγεται από την αρχιγραμματεία τα πρωτότυπα των εγγράφων για την εκταμίευση των χρηματικών ποσών της Συνόδου (εν αγνοία άραγε του αρχιγραμματέως;
κι αν είναι εν αγνοία, δεν είναι άραγε υπεύθυνος ο αρχιγραμματέας για την ασφάλεια των εγγράφων της Συνόδου;)

Έφτασε πια η ώρα της αλήθειας για τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.
Δεν μπορεί πλέον να κρύβεται και να λειτουργεί στο παρασκήνιο.
Πρέπει να βγει στο προσκήνιο και να δώσει καθαρά τις απαντήσεις στα γεγονότα όπως ξετυλίχτηκαν.
Η διαδικασία αυτή είναι ανυπόφορη για τον αρχιεπίσκοπο, αλλά πρέπει να πάρει απόφαση ότι ως δημόσιο πρόσωπο πρέπει να μπορεί να δώσει δημόσιες εξηγήσεις σε διάφορα θέματα που θα βγουν στο επόμενο διάστημα.
Αλλιώς θα κατηγορηθεί από το πλήρωμα της Εκκλησίας ως ένοχος.

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Αυγούστου