Ομολογία

Στις παραστάσεις, η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και δεξιά, η "εκκλησία"- Χαβούζα, του αρχιαιρεσιάρχου Βαρθολομαίου, των Λατινοφρόνων και των Οικουμενιστών. Eνα τέτοιο ελεεινό διαβολικό μόρφωμα, αγωνίζονται "με νύχια και με δόντια" να κατασκευάσουν οι παραπάνω αναφερόμενοι.

ΑΝΤΙ

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΕΜΕΤΙΚΗ

ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ

Του Ομολογητού της Ορθοδοξίας Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου

«Μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»(Α΄ Κορ. 7, 23).

Αυτή την προτροπή ο ουρανοβάμων Παύλος απευθύνει προς πιστούς ανθρώπους, χριστιανούς. Με αυτή δε την προτροπή ο Απόστολος δεν θίγει το θέμα της δουλείας με κοινωνική έννοια, θίγει το θέμα της δουλείας με ηθική έννοια, αναφέρεται δηλαδή στη δουλοπρέπεια, στο να συμπεριφέρεται άνθρωπος, και μάλιστα χριστιανός Ορθόδοξος, σε συνάνθρωπο, σαν αυτός μεν να είνε κατώτερο ον, εκείνος δε ανώτερο ον, και να κάμπτη ενώπιον εκείνου τη σπονδυλική στήλη, και να προβαίνη σε γλοιώδεις κολακείες, και να υποκύπτη σε αλαζονικές και αμαρτωλές απαιτήσεις εκείνου.

Με την προτροπή, «Μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων», ο Απόστολος τη δουλεία με ηθική έννοια σε ανθρώπους αντιθέτει προς τη δουλεία στο Χριστό, ο οποίος δεν είνε απλώς άνθρωπος, αλλά Θεός.

Η δουλεία με ηθική έννοια σε ανθρώπους είνε δουλοπρέπεια, ενώ η δουλεία στο Χριστό, τον ενανθρωπήσαντα Θεό, δεν είνε δουλοπρέπεια, αλλ’ αληθινή ελευθερία.

Ο άνθρωπος, και δη ο Ορθόδοξος χριστιανός, δεν πρέπει να είνε δουλοπρεπής, αλλ’ αξιοπρεπής. Και πρέπει να είνε αξιοπρεπής, διότι έχει αξία, υπερέχουσα αξία.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία, υπερέχουσα αξία, από οντολογικής πλευράς. Διότι όλοι οι άνθρωποι είνε δημιουργημένοι ως προσωπικά όντα «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού», συμφώνως δηλαδή προς την πνευματική εικόνα και μορφή του Θεού, του υψίστου προσωπικού όντος. Όλοι συνεπώς είμεθα θεοί κατά χάριν και υιοί Υψίστου. Κατά τη διδασκαλία του Χριστού ένας άνθρωπος αξίζει περισσότερο από όλο το φυσικό κόσμο, από το αφαντάστως μεγάλο σύμπαν.

Από οντολογικής λοιπόν πλευράς δεν είνε ένας άνθρωπος κατώτερος και άλλος ανώτερος. Όλοι είμεθα της αυτής φύσεως. Όλοι άνθρωποι, κανείς υπεράνθρωπος. Όλοι ίσοι μεταξύ μας. Και δεν δικαιολογείται άνθρωπος να συμπεριφέρεται προς συνάνθρωπο δουλοπρεπώς, αλλ’ αξιοπρεπώς.

Ο πιστός, ο χριστιανός, δεν έχει αξία από οντολογικής μόνο πλευράς, έχει αξία, υπερέχουσα αξία, και από θρησκευτικής πλευράς. Μετά την αμαρτία και την υποδούλωσι στο κράτος της αμαρτίας αγοράσθηκε με υψηλό τίμημα, με το άπειρης δυνάμεως αίμα του Χριστού, και εντάχθηκε στο Χριστιανισμό, την αληθινή και τέλεια Θρησκεία. Και πλέον συγκεκριμένως, εντάχθηκε στην Εκκλησία, όπου υπάρχει «η άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδ. 3), η ορθή πίστι, η αγία διδασκαλία του Χριστιανισμού, η οποία περιέχει τα δόγματα και τις εντολές, τα πιστευτέα και τα πρακτέα.

Ο μεγάλος εχθρός, ο Διάβολος και Σατανάς, λυσσωδώς πολέμησε και πολεμεί την ορθή πίστι, την αλήθεια του Χριστιανισμού, και την Εκκλησία, στην οποία υπάρχει η ορθή πίστι, η ορθή διδασκαλία. Και πως πολέμησε και πολεμεί; Με διαφόρους τρόπους, και ιδίως με αιρέσεις. Χιλιάδες οι αιρέσεις στην εποχή μας. Και είνε τούτο φυσικό, αφού η εποχή μας είνε η εποχή της μεγάλης αποστασίας. Η Γραφή προείπε την αποστασία, για να μη πέφτωμε σήμερα από τα σύννεφα. Αλλ’ η αποστασία και οι αιρέσεις δεν εξαφάνισαν την πίστι, την ορθή διδασκαλία. Προείπε και τούτο η Γραφή. Η αλήθεια της πίστεως διασώζεται ακεραία, ανόθευτη, γνησία, αυθεντική μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό άλλωστε η Εκκλησία είνε ακατάλυτη, διότι κατέχει την αλήθεια. Αν η Εκκλησία έπεφτε σε μία, έστω, αίρεσι, θα έπαυε να είνε Εκκλησία.

Η ακεραία, η ανόθευτη, η γνησία, η αυθεντική αλήθεια της πίστεως, η οποία υπάρχει στην Εκκλησία, ονομάζεται Ορθοδοξία. Έτσι ωνομάσθηκε εν αντιθέσει προς τις κακοδοξίες, τις αιρέσεις. Γάλα αγνό, λέγει και γράφει στο γαλακτοπωλείο του ο τίμιος γαλακτοπώλης, όταν άλλοι νοθεύουν και πωλούν γάλα νοθευμένο.

Είμεθα Ορθόδοξοι και μέλη της «μιάς, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας». Ακριβώς δε εμείς, επειδή έχουμε την Ορθοδοξία και ανήκουμε στην Εκκλησία, συν τη οντολογική αξία έχουμε και άλλη υπερέχουσα αξία, τη θρησκευτική, της οποίας οι αλλόθρησκοι και οι αιρετικοί στερούνται. Και συνεπώς δεν πρέπει να είμεθα δουλοπρεπείς, αλλ’ αξιοπρεπείς, διπλά αξιοπρεπείς. Και να καυχώμεθα εν Κυρίω για τη διπλή αξία μας.

Δυστυχώς όμως πολλοί Ορθόδοξοι, κοινωνικώς πτωχοί και αδύνατοι, λησμονούν τη διπλή υπερέχουσα αξία τους, την οντολογική και τη θρησκευτική, και, αντί να δείχνωνται αξιοπρεπείς, δείχνονται δουλοπρεπείς απέναντι πολιτικών και εκκλησιαστικών αρχόντων και άλλων αξιωματούχων και μεγιστάνων του πλούτου και άλλων παραγόντων, επειδή αυτοί διαθέτουν κοσμική δύναμι. Οι δυνατοί κοσμικώς συνήθως υποτιμούν τους αδυνάτους κοσμικώς, τους θεωρούν ανυπολογίστους, τους εξουθενώνουν, τους θεωρούν ως «τα μη όντα» (Α΄ Κορ. 1,28). Και μόνο δε γι’ αυτή την υποτιμητική και απαξιωτική εις βάρος τους ιδέα οι υποτιμώμενοι και απαξιούμενοι έπρεπε να τηρούν στάσι και απόστασι αξιοπρεπείας απέναντι των ισχυρών του κόσμου.

Αλλά τέτοια στάσι και απόστασι δεν τηρούν απέναντι αυτών, επειδή αυτοί έχουν κοσμική δύναμι. Και γι’ αυτό υπερτιμούν, εξυψώνουν, επαινούν, εγκωμιάζουν και κολακεύουν αυτούς, μερικοί μάλιστα κατά τρόπο γλοιώδη, αηδιαστικό, εμετικό.

Στο σημείο δε τούτο ας επιτραπή να ειπούμε, ότι περισσότερο η δουλοπρέπεια επικρατεί, ενδημεί, θα λέγαμε, στο χώρο του κλήρου. Το επισκοπικό αξίωμα έχει σφόδρα εκκοσμικευθή. Είνε υπερεξογκωμένο και υπερεξυψωμένο. Και οι επίσκοποι είνε σχεδόν ανεξέλεγκτοι και αυταρχικοί. Ολίγοι, πολύ ολίγοι οι ταπεινοί επίσκοποι. Οι πλείστοι έχουν υπέρμετρο εγωισμό. Εγωισμό μεγαλύτερο από τον εγωισμό κοσμικών αρχόντων, υπουργών και πρωθυπουργών. Επειδή είνε «εις τύπον και τόπον Χριστού» και οι χριστιανοί υποκλίνονται ενώπιόν τους και βάζουν μετάνοια και τους προσκυνούν, ο εγωισμός τους ανεβαίνει πάνω από τα άστρα και τους γαλαξίες. Αν δε οι επίσκοποι είνε αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες χωρίς αίσθησι της ματαιότητος των εγκοσμίων και με πάθος μεγαλομανίας, τα πράγματα είνε ακόμη χειρότερα.

Επειδή τέτοιοι είνε οι πλείστοι επίσκοποι, όλοι σχεδόν οι υφιστάμενοί τους διάκονοι και ιερείς φέρονται απέναντί τους σαν να είνε δούλοι. Βλέπουν στους επισκόπους ελαττώματα, σφάλματα, διάφορα τρωτά, ακόμη και σκάνδαλα. Και θέλουν γι’ αυτά να ομιλήσουν στους επισκόπους, να κάνουν κάποιες παρατηρήσεις, να συστήσουν κάποια πράγματα, από αγάπη προς αυτούς και την Εκκλησία να ασκήσουν κάποιο έλεγχο προς διόρθωσι και οικοδομή. Αλλά πώς να τολμήσουν οι δούλοι να ομιλήσουν στους τυράννους; Κρατούν τα στόματά τους κλειστά, επτασφράγιστα. Διότι, αν ομιλήσουν, θα περιέλθουν στη δυσμένεια των επισκόπων και θα αρχίση διωγμός εναντίον τους. Πολλοί δε, ιδιοτελείς και ιδιοτελέστατοι τύποι, ιδίως αρχιμανδρίτες, ανοίγουν τα στόματά τους και, σαν να έχουν τα επισκοπικά πράγματα ευ και καλώς, πλέκουν εγκώμια στους επισκόπους. Σε ονομαστικές δε εορτές και άλλες ευκαιρίες και εκδηλώσεις οι ιδιοτελείς και ιδιοτελέστατοι αυτοί τύποι εξυμνούν τους επισκόπους τόσο πολύ, σαν να είνε ισάξιοι με τον ιερό Χρυσόστομο! Γλοιωδέστατες κολακείες, εμετικώτατες αηδίες.

Είνε αξιοκατάκριτοι όσοι άνθρωποι, και μάλιστα Ορθόδοξοι, φέρονται δουλοπρεπώς προς συνανθρώπους, επειδή έχουν κοσμική δύναμι. Αλλά τί είνε η κοσμική δύναμι μπροστά στην οντολογική αξία παντός ανθρώπου και τη θρησκευτική αξία του Ορθοδόξου; Και πώς αποκτάται η κοσμική δύναμι; Συνήθως με τιμιότητα η με αβαρίες στη συνείδησι και ατιμίες; Και πώς διατηρείται; Και πόσο διατηρείται; Τί λένε τα νεκροταφεία;...

Ιδιαιτέρως πρέπει ν’αναφέρωμε και να στηλιτεύσωμε τη δουλοπρέπεια Οικουμενιστών του Ορθοδόξου χώρου, ιεραρχών, άλλων κληρικών, καθηγητών πανεπιστημίου και άλλων προσώπων απέναντι του πάπα.

Ο Παπισμός είνε σύστημα όχι πλανών, αλλά σκοπίμων διαστροφών της αληθείας, σκοπίμων κακοδοξιών, προπάντων και κυρίως προς στήριξι υπερηφάνων και υπερφιάλων αξιώσεων του πάπα. Ο Παπισμός δεν έχει σχέσι προς το πνεύμα της χριστιανικής ταπεινοφροσύνης, ευθύτητος και ειλικρινείας.

Ο Παπισμός δεν είνε Χριστιανισμός, είνε Εωσφορισμός. Καινοτομώντας ο Πάπας, η μάλλον κενοτομώντας, δημιούργησε και μερικά δόγματα κατ’ εξοχήν προκλητικά, αλλά και κατ’ εξοχήν ηλίθια.

Διδάσκει, ότι αυτός είνε ο μόνος αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη και αυτός πρέπει να κυβερνά σύμπασα την Οικουμένη, και όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και πολιτικά!

Διδάσκει, ότι, όπου είναι αυτός, εκεί είνε το Άγιο Πνεύμα! Διδάσκει, ότι, αυτός είνε αλάθητος!

Διδάσκει, ότι όλη τη χάρι ο Κύριος έδωσε σ’ αυτόν και, όπου αυτός θέλει, εκεί δίνει (με το αζημίωτο βεβαίως)! Διδάσκει, ότι αυτός είνε η πηγή της ιερωσύνης, και συνεπώς ιερωσύνη έχουν εκείνοι μόνο, στους οποίους δίνει αυτός!

Η τριώφορη τιάρα του σημαίνει, ότι αυτός είνε κύριος επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων!

Με τέτοιες διδασκαλίες του Παπισμού οι επίσκοποι και οι λοιποί κληρικοί μας «πάνε περίπατο», καταργούνται, κηρύσσονται ανύπαρκτοι.

Ο σημερινός πάπας, καίτοι ο Παπισμός περιλαμβάνει 25 περίπου αιρέσεις, δεν δυσκολεύτηκε να διακηρύξη, urbi et orbi, ότι η Εκκλησία του, αυτή είνε η αληθινή Εκκλησία! Η Ορθοδοξία από το πάπα κηρύσσεται ελλειματική και πάει και αυτή περίπατο…

Τέτοιος είνε ο πάπας και ο Παπισμός.

Και οι Οικουμενισταί του Ορθοδόξου χώρου, αν είχαν Ορθόδοξο φιλότιμο, δεν έπρεπε να είνε Οικουμενισταί, αλλά σαφώς και απεριφράστως έπρεπε να δηλώσουν, ότι ο Παπισμός δεν είνε Εκκλησία, αλλά Αίρεσι, με πολλές επί μέρους αιρέσεις, και ο πάπας δεν είνε επίσκοπος, ούτε καν χριστιανός, αφού στις Αιρέσεις δεν υπάρχει το μυστήριο του βαπτίσματος, με το οποίο γίνεται κανείς χριστιανός.

Εν τούτοις οι Οικουμενισταί ονομάζουν και θεωρούν τον Παπισμό Εκκλησία και τον πάπα επίσκοπο με πρωτείο και τον προσφωνούν αγιώτατο. Και ευκαίρως ακαίρως πλέκουν εγκώμια στον πάπα.

Πόσα εγκώμια δεν ακούσαμε ιδίως για τον προηγούμενο πάπα και ιδίως από τον σημερινό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!

Και συμμετέχουν οι Οικουμενισταί σε διαχριστιανικά και διαθρησκειακά συνέδρια, τα οποία συγκαλεί και στα οποία πρωτεύει ο πάπας. Και εισάγουν τον πάπα σε Ορθοδόξους ναούς ως αδελφό και συλλειτουργό.

Είνε δε τόσο δουλοπρεπείς οι Ορθόδοξοι Οικουμενισταί (οποίο οξύμωρο!), ώστε, εάν ο πάπας ή καρδινάλιος ή άλλος παπικός αξιωματούχος τους αξιώση ενός χαμόγελου, η ψυχή τους γεμίζει από ευτυχία και αισθάνονται καθυποχρεωμένοι, λυώνουν από την υποχρέωσι ως «τήκεται κηρός από προσώπου πυρός»!

Γιατί τόση αναξιοπρέπεια, γιατί τόση δουλοπρέπεια Ορθοδόξων Οικουμενιστών απέναντι των παπικών; Προπάντων γιατί τόση αναξιοπρέπεια και δουλοπρέπεια Ορθοδόξων ιεραρχών, αφού μάλιστα ο πάπας με τις θεωρίες του τους καταργεί, τους κηρύττει ανυπάρκτους;

Επειδή ο πάπας είνε αρχηγός 1 δισεκατομμυρίου παπικών και πλέον και διαθέτει μεγάλη κοσμική δύναμι, γι’ αυτό οι ημέτεροι Οικουμενισταί δείχνουν απέναντί του την εν λόγω συμπεριφορά.

Αλλά τι είνε η κοσμική δύναμι του πάπα μπροστά στην αξία της Ορθοδοξίας;

Η Ορθοδοξία είνε το πολυτιμότερο πράγμα υπό τον ουρανόν και από τον ουρανόν. Είνε ο ανεξιχνίαστος πλούτος του Χριστού. Είνε η ιερή παρακαταθήκη. Είνε ο ασφαλής δρόμος προς σωτηρίαν των ανθρώπων.

Και λόγω της Ορθοδοξίας οι ημέτεροι Οικουμενισταί έπρεπε να έχουν το αίσθημα της ανωτερότητος και να καυχώνται εν Κυρίω απέναντι των παπικών.

Αλλά δυστυχώς αντί του αισθήματος της ανωτερότητος έχουν αίσθημα κατωτερότητος, είνε κομπλεξικοί.

Διότι δεν είνε σε θέσι να εκτιμήσουν την ανεκτίμητη αξία της Ορθοδοξίας. Επίσης δεν είνε σε θέσι να εμβαθύνουν στο θεόπνευστο κείμενο της Εκκλησίας, τη Γραφή, και να δώσουν την πρώτη σημασία στην πίστι και την αλήθεια, όπως απαιτεί η Γραφή.

Η Γραφή δεν κάνει εντύπωσι σ’ αυτούς, εντύπωσι σ’αυτούς κάνει η κοσμική δύναμι του πάπα, διότι και αυτοί είνε κοσμικοί.

Οι ιεράρχες έχουν μεγάλα αξιώματα, αλλ’ οι ίδιοι είνε μικροί άνθρωποι. «Παπαδάκια», όπως είπε κάποτε στον υποφαινόμενο ο αείμνηστος π. Πορφύριος. «Ανθρωπάκια με τα παθάκια», όπως είπε παλαιότερα ένας αγωνιστής. Υβρίζουμε; Όχι, δεν υβρίζουμε, αλλά λέμε τη μαύρη αλήθεια. Υπάρχουν οι καλοί ιεράρχες, οι οποίοι δεν είνε Οικουμενισταί. Αλλ’ οι Οικουμενισταί ιεράρχες είνε, με δηλώσεις και με ενέργειές τους, προδότες της Πίστεως. Και έχουν καταντήσει ανυπόφοροι στο μικρό ποίμνιο, στους συνειδητούς χριστιανούς.

Και ας μάθουν οι Οικουμενισταί από τη Γραφή και από την Ιστορία, ότι η Εκκλησία είνε μία και ακατάλυτη, και η αλήθεια της Πίστεως είνε αιώνια, δεν θα χαθή.

Αυτοί θα χαθούν, εάν δεν μετανοήσουν. Η μετάνοια δεν είναι κακό πράγμα, αλλά καλό. Δεν είνε προσβολή και ευτελισμός της ανθρωπίνης προσωπικότητος, αλλ’ ηρωισμός και μεγαλείο ψυχής. Επίσης η μετάνοια είνε το αναγκαιότερο όλων από την ανθρωπίνη πλευρά για τη σωτηρία.

Είθε να μετανοήσουν οι Οικουμενισταί.

Και πρώτος να μετανοήση ο αρχιοικουμενιστής πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος.

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ της 1ης Οκτωβρίου 2009