Ομολογία

ΜΩΥΣΗΣ

Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ο "υποστάς"

μεταμόσχευσιν

Είναι στο σύμπαν μερικά άτομα, τα οποία, γαντζωμένα στο πείσμα της λαθεμένης και φίλαυτης γνώμης των, δεν την αλλάζουν ποτέ, παρ’ όλο που, αν μετανοούσαν, ο Θεός θα τα συγχωρούσε. Κι όχι μόνο δεν μετανοούν, για να μη ταπεινοφρονήσουν,

αλλά προσπαθούν να παρασύρουν και άλλους ν’ ακολουθήσουν την αμαρτωλή γνώμη τους, μόνο επειδή έχουν κομμένη την ουρά τους, και δεν θα ησυχάσουν ποτέ, αν δεν μας πείσουν να την κόψουμε κι εμείς. Ο κάθε κοψονούρης δεν ησυχάζει, αν δεν έχη συνενόχους, και όσο γίνεται περισσοτέρους. Ένα απ’ αυτά τα άτομα είναι κι ο οσιευόμενος Μωϋσής ο Αγιορείτης των ημερών μας, ο οποίος κατά την ψευδοταπεινόφρονα και ψευδομαρτυρική έξι του συνηθίζει να λέη ότι «υπέστη μεταμόσχευσι ήπατος». «Υπέστη»! Όπως ακριβώς στα βασανιστήρια οι μάρτυρες! Μόνο που εδώ το θύμα που «υπέστη» τη σφαγή είναι ο αναίσθητος και ανερώτητος τραυματίας, τον οποίο έσφαξαν οι γιατροί, για να του αρπάξουν το συκώτι και να το βάλουν στον όσιο Μωϋσή. « Ο θάνατός σου η ζωή μου». Αυτός είναι ο καννιβαλικός νόμος των χειρουργών των μεταμοσχεύσεων. Τον δε τέτοιον τραυματία τον εγκαταλείπουν προδοτικά πολλές φορές και οι πιο στενοί συγγενείς του, αναλογιζόμενοι φίλαυτα πόσο θα ταλαιπωρηθούν, μια ζωή ίσως, και πόσα θα δαπανήσουν, μιά περιουσία ίσως, στην περίθαλψί του, και τον παραδίδουν στους καννιβάλους για σφαγή και κατασπάραξι, οι οποίοι ζούν και πορεύονται με τη νοοτροπία και την πρακτική «Άλλος τα γένεια του καίγονται, κι άλλος το τσιμπούκι του ανάβει». Ετσι κάποιοι τέτοιοι γιατροί, άναψαν και το τσιμπούκι της ζωής του οσιωτάτου Μωϋσή του Αγιορείτου, ο οποίος κυκλοφορεί μόνο για δώδεκα μήνες το χρόνο στα χλιδάτα σαλόνια των μεγαλουπόλεων, για να παραδίνη μαθήματα νήψεως και οσιότητος στους θαυμαστάς της καημένης της πρόσθετης υπάρξεώς του που «υπέστη μεταμόσχευση» αρπαγμένου ήπατος, περίπου όπως ο Χριστός υπέμεινε σταυρόν (Εβρ.12,2). Τι συγκινητικό! Και τι κατανυκτικό! Μαστουρώσαμε από κατάνυξι.

Δεν θα τον ελέγχαμε ποτέ γι αυτό που διέπραξε, παρ’ όλο που το ξέραμε, αν δεν μας το έλεγε ο ίδιος, σαν κήρυγμα και προπαγάνδα μάλιστα, και καυχηματικά σαν άθλο του που «υπέστη», για να στηρίζη τον εγκληματικό θεσμό της τέτοιας καννιβαλικής ανθρωποφαγίας.

Κι αφού μετά από κάποιον απαντητικό μόνο έλεγχό μας λούφαξε για λίγον καιρό, μέχρι να ξεχαστή ο έλεγχος, τώρα σήκωσε πάλι κεφάλι, και προπαγανδίζει τον καννιβαλισμό που διέπραξαν για χάρι του κάποιοι ακριβοπληρωμένοι χειρουργοί. Διότι δεν μπορεί να ησυχάση.

Μας λέει μάλιστα σε δημοσίευμά του (Ανάπλασις, τεύχος 442, Αυγούστου 2009, σελ 111, 2009), ότι και «μνημονεύει» τον σφαγμένο. Σιγά σιγά θα μας πή κι ότι ο σφαγμένος του χρωστάει κι ευγνωμοσύνη για την κατασπάραξί του και την αρπαγή του συκωτιού του! Αλήθεια, ο ίδιος ο Μωϋσής θα ήθελε, τότε που έπασχε το δικό του σηκώτι, αντί να του μεταμοσχεύσουν το καννιβαλικώς αρπαγμένο συκώτι του ανερώτητου τραυματίου, να σφάξουν αυτόν και να μεταμοσχεύσουν σε δύο άλλους το σπλήνα του και τα μάτια του, για να τον μνημονεύουν εκείνοι; Κι αν ο σφαγμένος, οσιώτατε Μωϋσή, είναι στον παράδεισο, τι ανάγκη την έχει τη μνημόνευσί σου; Τη δική σου μνημόνευσι μάλιστα! Κι αν, ό μη γένοιτο, είναι αλλού, θα τον βγάλης από εκεί με τη μνημόνευσί σου εσύ, που του στέρησες τον επίγειο καιρό μετανοίας, και θα τον πάς στον παράδεισο εσύ; Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, που ζή με αρπαγμένο συκώτι. Και φαντάζεσαι ότι, μετά την εισδοχή του ξένου συκωτιού του φονικώς αρπαγμένου, εισακούγεσαι; Το προεξοφλείς κιόλας. Από τώρα αυτοαναγορεύεσαι; Δεν λές στους καννιβάλους χειρουργούς σου να τον μνημονεύουν κι εκείνοι; Ολοι σας μαζί θα τον μεταθέσετε στον παράδεισο γρηγορώτερα μετά τη σφαγή του. Δήτε τώρα και τις μεθοδείες του μοναχού Μωϋσή στο διαβολεμένο προπαγανδιστικό δημοσίευμά του.

1. Προοιμιαζόμενος μας αποκαλύπτει ότι το σχετικό επαίσχυντο κείμενό του το εμπνεύσθηκε και το έγραψε ανάμεσα στα μυρίπνοα άνθη του «ανθοβολούντος Αθωνος», κατά την πιό λαμπρή ενιαύσια λιτανεία του Αγίου Ορους, πάνω σε μεταπασχάλιες υψιπετείς συζητήσεις, κι ενώπιον της «θαυματουργής» (sic) εικόνος της Παναγίας του ιερού Πρωτάτου. Σοφία! Πρόσχωμεν! Τάδε λέγει Μωϋσής ο «υποστάς» μεταμόσχευσιν αρπαγμένου σηκωτιού, εν τη εμπνεύσει αυτού για τις μεταμοσχεύσεις σαν αυτή που «υπέστη». Και «δόξα τω Θεώ» την «υπέστη» «επιτυχώς». Αφού ο τραυματίας δεν μπορούσε να υπερασπιστή τη ζωή του, και τα μαχαίρια τα κρατούσαν οι έμποροι της ζωής. Εχετε ξανακούσει άλλοτε δοξολογία

προς το Θεό για την επιτυχία σε μια τέτοια θεοστυγή πράξι;

2. Διαφωνεί μαζί του, λέει ο Μωϋσής, «μια μικρή ομάδα ρασοφόρων Αγιορειτών» - απαξιοί να τους πή «μοναχούς» - και «μια ακόμη μικρότερη ομάδα λαϊκών» - απαξιοί να τους πή χριστιανούς – «που αντίκεινται σφόδρα στις μεταμοσχεύσεις». Μικρή μικρούτσικη ομάδα, σαν εκείνο το κακόμοιράκι αξιοκαταφρόνητο μικρόν ποίμνιον, προς το οποίο ο Κύριος είπε: Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον. Εδώ ο αββάς Μωϋσής παρατάσσει τη λεγεώνα του. Αλοίμονό σου μικρόν ποίμνιον. Δεν μπορεί ούτε ο Χριστός να σε σώση από τα στίφη του αββά Μωϋσή. Δεν είναι λίγοι, Μωϋσή, εκείνοι που καταδικάζουν το φόνο των τραυματιών κατά τις μεταμοσχεύσεις σαν εκείνη που «υπέστης». Είναι ασύγκριτα περισσότεροι κι επιστημονικότεροι και πιστότεροι και ειλικρινέστεροι κι ευσυνειδητότεροι από σένα και τη λεγεώνα σου. Αλλά κι αν ήταν μια ομάδα μικρή, πάρα πολύ μικρή, αυτό θα σήμαινε ότι η γνώμη τους δεν είναι η χριστιανική; Μικρή ομάδα δεν ήταν κάποτε και οι ένδεκα άνθρωποι του Χριστού; Στίφος και λεγεώνα δεν ήταν οι φωνασκούντες : Αρον άρον σταύρωσον αυτόν; Θα μας φοβερίξης με τη λεγεώνα σου, Μωϋσή; Σοβαρολογείς; Στην πλειοψηφία του ο κόσμος εν τω πονηρώ κείται. Δεν το άκουσες αυτό ποτέ; Οι πλείστοι γιατροί δεν είναι που εγκρίνουν και πραγματοποιούν τις εκτρώσεις, το άλλο αυτό είδος σφαγής το παρόμοιο με τις μεταμοσχεύσεις, ώ Μωϋσή, άνθρωπε του κόσμου τούτου; Τα μεγάλα σαλόνια, όπου οσιεύεσαι και κανακεύεσαι δώδεκα μήνες το χρόνο, Αγιορείτα, σε έβλαψαν μέχρι το μεδούλι σου. Η πλειοψηφία του κόσμου τούτου, από τον οποίο κάθε μέρα κι όλη μέρα παίρνεις μαθήματα, δεν εγκρίνει και διαπράττει τις εκτρώσεις; Γιατί να μην εγκρίνη και τις μεταμοσχεύσεις; Κι εκεί στις εκτρώσεις οι σφαγείς ισχυρίζονται τον ισχυρισμό σου. Ότι τα σφαζόμενα πρόσωπα δεν ζουν ακόμη. Ότι δεν έχουν ψυχή ακόμη. Εκείνοι λένε «Ούπω», εσύ λές «Ουκέτι». Ο ίδιος υπαγορευτής σας υπαγορεύει το κοινό σας επιχείρημα της πονηρίας.

3. Και οι κατά τον μοναχό Μωϋσή τρισάθλιοι «ελάχιστοι», που είναι κατά του καννιβαλισμού των μεταμοσχεύσεων, «αγχώνονται», λέει ο Μωϋσής, «να πείσουν» τον Μωϋσή «ότι αυτοί έχουν δίκαιο». Δεν αγχώνονται, Μωϋσή. Πρώτον διότι οι ίδιοι αυτό που διέπραξες δεν το διέπραξαν, και δεύτερον διότι ξέρουν ό,τι ούτε συ ούτε οι χειρουργοί σου θα μετανοήσετε ποτέ γι αυτό που διαπράξατε. Μήπως αγχώνεσαι σύ και γι αυτό γράφεις αυτό το δημοσιευμένο γραπτό σου μετά τη μακροχρόνια λούφα σου; Ποιος σε προκάλεσε; Εσύ αυθόρμητος πετάγεσαι. Δεν μπορείς να ησυχάσης, έ; Το ξέρουμε ότι σας συμβαίνει αυτό. Αλήθεια, έτσι από μικρό παιδί την είχες αυτή την οσιακή αρετή να θέλης πάντα να βγαίνης λάδι, ακόμα κι όταν έχης άδικο; Ακόμα κι όταν την τέτοια πράξι σου πασχίζης να την κάνης Ευαγγέλιο;

4. Αυτοί που δεν πείθονται στο κατά Μωϋσήν Ευαγγέλιον των μεταμοσχεύσεων, λέει ο ίδιος ο Μωϋσής, «έφτασαν στο σημείο» -άκουσον άκουσον οι τρισάθλιοι! – «να γράφουν ότι οι μεταμοσχευμένοι ζούμε με όργανα δολοφονίας!». Η αποτελείωσι του ανυπεράσπιστου τραυματίου που ζή ακόμη (διότι και του νεκρού ενός δευτερολέπτου τα όργανα είναι τελείως άχρηστα, εκτός από τους φακούς των ματιών) η αποτελείωσί του, επαναλαμβάνω, είναι ασφαλώς δολοφονία. Πές το φόνο. Πές το ξέκαμα. Πές το σφαγή. Πές το αφαίρεσι ζωής. Το ίδιο δεν είναι; Συναινούν και οι γονείς του σφαζομένου; Και στην έκτρωσι των παιδιών οι γονείς τους συμφωνούν. Και στη λεγόμενη «ευθανασία» οι γονείς συμφωνούν ή και τα τέκνα, τ’ αδέρφια, οι σύζυγοι. Αυτό κάνει το φόνο μη φόνο; Οι σημερινοί ευδαιμονισταί άνθρωποι ευδαιμονίζονται και πατώντας σε πτώματα. Και σύ αυτοδιωρίστηκες ευαγγελιστής της απανθρωπίας των; Και το έχεις αυτό για νηπτική διδασκαλία του «υποστήναι»(μεταμόσχευσιν); Και θέλεις να τραβήξης στο τάγμα σου όλη τη Χριστιανωσύνη, αββά Μωϋσή σαν αρχάγγελος; Θα τραβήξης πολλούς, αλλ’ όχι τους Χριστιανούς. Νυν κρίσις εστί. Με τίποτα δεν θα ήθελα να είμαι στη θέσι σου. ΄Ο ποιείς, ποίησον τάχιον. Καλόν ήν σοι ει ούκ εγεννήθης.

5. «Οι άγιοι Ανάργυροι αναφέρεται ότι έκαναν μεταμόσχευσι ποδιού. Στα νεώτερα χρόνια ο ιατρός άγιος Λουκάς αρχιεπίσκοπος Κριμαίας, έκανε μία πρώτη μεταμόσχευσι! Αυτά είναι τα … «ευαγγελικά» στηρίγματα του Μωϋσή. Άλλος πιο μπροστά χρησιμοποίησε χωρία ακόμη κι από την Αγία Γραφή(Ψα 9,11-12), προκειμένου να πείση κάποιον να κάνη την κακή του εισήγησι (Μθ4,1-11.Λκ4,1-11). Δηλαδή μας τάπαν κι άλλοι αυτά, Μωϋσή, πρίν από σένα. Μπορεί εσένα να σ’ έπεισαν κάποτε κάποιοι καννίβαλοι, αλλ’ εμάς, Μωϋσή, μη μας περνάς για Κάφρους. Γράφοντας πέρα από το ζήτημα της αξιοπιστίας των αορίστων αυτών και χωρίς κείμενο και παραπομπή συναξαριστικών αφηγήσεων αγνώστων συγγραφέων και της αξιοπιστίας του Μωϋσή, επισημαίνω για μεν και τις δυό ότι σε καμμιά τους δεν λέγεται καθόλου ότι τα σχετικά μεταμοσχευμένα μέλη ή όργανα αφαιρέθηκαν από τραυματισμένους, για δε την περίπτωσι του αγίου Λουκά, ότι λέγεται ότι το μόσχευμα ήταν μοσχαρίσιο, πράγματα που ο Μωϋσής πολύ φακιρικά και κακόπιστα τ’ αποκρύπτει. Σατανική μεθοδεία. Και χιλιαστική χρήσι μαρτυριών. Και δεν ντρέπεται. Για δε το μοσχαρίσιο μόσχευμα του χειρουργού Λουκά, για το οποίο έχω γράψει άλλο άρθρο δημοσιευμένο στην «Ιερά Παρακαταθήκη» παλιότερα, ρώτησα καθηγητάς πανεπιστημίου χειρουργούς που κάνουν μεταμοσχεύσεις, και μου είπαν ότι μέχρι σήμερα η επιστήμη δεν επέτυχε ποτέ να μεταμοσχεύση σε άνθρωπο μόσχευμα ζώου κι ότι, αν είχε επιτύχει κάτι τέτοιο, δεν θα γινόταν τόσος ντόρος για την ηθική των μεταμοσχεύσεων, όσο δεν γίνεται ντόρος και για τα μοσχαρίσια σουβλάκια που τρώμε, και δεν θα υπήρχε τόσο αγχώδης ζήτησι ανθρωπίνων οργάνων-μοσχευμάτων. Ούτε κάν αίμα δεν μπορεί να πάρη από ζώα για τον άνθρωπο η επιστήμη. Ούτε από τον κάθε άνθρωπο για τον κάθε άνθρωπο. Μην τρελλαθούμε κιόλας στα ψέμματα και στις απάτες!

6. Λέει ο Μωϋσής για όσους δεν συμφωνούν μαζί του για τη σφαγή των τραυματιών, που σκυλεύονται και κατασπαράσσονται για τα πολύτιμα όργανά τους: «Εφθασαν στο σημείο να γράφουν…ότι η λήψι οργάνων από εγκεφαλικά νεκρούς είναι φόνος…, πάσχουν να επιβάλουν τις απόψεις τους…, έφθασαν να πούν ότι ο χαρακτηρισμός ενός ασθενούς ως εγκεφαλικά νεκρού είναι μία πονηρή εφεύρεσι των επιστημόνων. Τότε θα έπρεπε τόσοι και τόσοι ιατροί να είναι κλεισμένοι στις φυλακές ως δολοφόνοι.κ.λ.π κ.λ.π». Πολλοί αθώοι, Μωϋσή, σαν τον πάγκαλο Ιωσήφ, και τον προφήτη Ιερεμία, και τον τίμιο Πρόδρομο, και χιλιάδες μαρτύρων είναι στις φυλακές, και πολύ περισσότεροι εγκληματίες, και υψηλής επιστημοσύνης εγκληματίες, είναι έξω απ’ αυτές. Και οι χειρουργοί των εκτρώσεων είναι όλοι έξω. Οι δε στηρίζοντες την κραυγαλέα αλήθεια, που πρόδωσες και καταπατείς εσύ, δεν «πάσχουν να επιβάλουν τις απόψεις τους», όπως πάσχεις να επιβάλης εσύ τις δικές σου, μόνο και μόνο για να δικαιώσης τον εαυτό σου και να βγής λάδι. Και δεν είναι «εγκεφαλικά νεκρός» εκείνος του οποίου το αίμα, με εντολή του εγκεφάλου του ασφαλώς, κυκλοφορεί ζωντανό στα μέλη του, και δεν σταμάτησε ούτε κρύωσε ακόμη. Και πολλοί τέτοιοι δήθεν «εγκεφαλικά νεκροί» ανένηψαν ακόμη και μετά 20 χρόνια, γερασμένοι πιά αλλά υγιείς, και έζησαν δεκαετίες από κεί και πέρα. Αν σφάζονταν, για να σου βάλουν οι σφαγείς εσένα το συκώτι τους, δεν θα ζούσαν τη δεύτερη περίοδο της ζωής των, να μην αναφέρω τώρα πάλι πλήθος περιστατικών, που ανέφερα σε προηγούμενα σχετικά άρθρα μου, περιστατικών παρμένων από συγκλονιστικές ειδήσεις δημοσιευμένες σε πρωτοσέλιδα πολλών και μεγάλων εφημερίδων ελληνικών και ξένων. Δεν μιλάς σε τυφλά και κουτά κουτάβια, αββά Μωϋσή, κατάλαβέ το. Και για τον προσδιορισμό του πραγματικού θανάτου αποφάνθηκαν πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες της ιατρικής, διεθνούς κύρους, πολύ μεγαλείτεροι από τους ακριβοπληρωμένους σωματεμπόρους σωματικών οργάνων και καννιβάλους, οι οποίοι σου έβαλαν το ξένο συκώτι, με αποτέλεσμα να πεθάνη ο τραυματίας οριστικά. Ξέρεις ποιος είναι ο σωστός ορισμός του νεκρού; Νεκρός είναι εκείνος του οποίου το αίμα δεν κυκλοφορεί πλέον καθόλου και τα όργανά του όλα είναι νεκρά κι ακατάλληλα για μεταμόσχευσι. Μη θεωρής τον εαυτό σου απαραβίαστη αυθεντία, διότι έχεις και κίνητρο, το κατάλαβες; Και ισχυρό κίνητρο. Αν όχι μετάνοια, λίγο τάκτ θα σου έκανε καλό.

7. Λέει ο αββάς Μωϋσής: «Οι μεταμοσχεύσεις δεν δίνουν απλά παράτασι ζωής, αλλά και ποιότητα ζωής». Σκέτο διαφημιστικό σλόγκαν. Ώστε σου άρεσε η κλεμμένη ζωή, έ; Και δεν ντρέπεσαι καθόλου που το λές. Μωϋσή, δεν μετράει το αν σου άρεσε η ζωή του άλλου κι αν είσαι ευχαριστημένος από την ποιότητα της βιολογικής και σαρκικής ζωής που απολαμβάνεις με τη σφαγή κάποιου αλλου, μετράει το ότι εκείνου του αφαιρέθηκε η ζωή, για ν’ απολαμβάνης εσύ «ποιότητα ζωής». Αυτό είναι κατάντια, και όχι το ότι οι άλλοι δεν πείθονται να σε χειροκροτήσουν. Το κατάλαβες;

8. Είπεν ο αββάς Μωϋσής: «Με σεβασμό, προσοχή, δέος, και ιερότητα θα πρέπη πάντοτε να θεάται η ζωή, ο θάνατος, το ανθρώπινο πρόσωπο». Αυτά τα φθέγματα, Μωϋσή, να τα πής στον εαυτό σου. Ετσι «εθεάσω» εσύ τη ζωή και το πρόσωπο εκείνου που σφάχτηκε, για ν’ απολαμβάνης τώρα εσυ «ποιότητα ζωής»;

9. Λέει ο αββάς Μωϋσής ακάθεκτος: «Εμείς υπογράφουμε τα λόγια μας αυτά με αίμα». Επί τέλους είπες και μια φορά την αλήθεια. Με το αίμα εκείνου που έσφαξαν οι ανθρωποφάγοι χειρουργοί σου, για να σου δώσουν το συκώτι του, υπογράφεις στο επίλοιπο της ζωής σου. Είναι γεγονός αναντίρρητο.

10. Ξαναλέει ο αββάς Μωϋσής στο ακατάσχετο παραλήρημά του: «Δικαιολογεί η Θεολογία τόση μεγάλη σκληρότητα;». Όχι, αββά Μωϋσή, δεν δικαιολογεί τόσο μεγάλη σκληρότητα, που έδειξες εσύ στον τραυματία, του οποίου φοράς τώρα το συκώτι.

11. Ξαναλέει καταλήγοντας ο όσιος αββάς Μωϋσής: «Είναι αυτή ορθόδοξη ανθρωπολογία;». Όχι βέβαια, οσιώτατε αββά Μωϋσή, δεν είναι καθόλου ορθόδοξη η τέτοια σου ανθρωπολογία, αλλά πολύ κακόδοξη. Δεν είναι ούτε κάν ανθρωπολογία, αλλά απανθρωπία, με το να σφάζεται ένας ανερώτητος κι ανυπεράσπιστος τραυματίας, ως αμνός άφωνος, για να φοράς εσύ το συκώτι του. Η ανθρωπολογία σου πολύ απάνθρωπη. Δεν θα μας την επιβάλης.

Από δω και πέρα, αββά Μωϋσή, λέγε ό,τι θέλεις. Όπως από άλλον, αθώο κι αδικοσφαγμένο, έχεις το συκώτι, με το οποίο χωνεύεις αυτά που τρώς, έτσι και άλλος μετά από τότε σου μεταμόσχευσε στο νού σου αυτά που λές. Λέγε λοιπόν ό,τι σου κατέβη. Ξέρουμε από πού προέρχονται όλα τα λεγόμενά σου. Συνέχισε να φλυαρής, για να παρακολουθούμε και τις παρενέργειες και το σφάδασμα της συνειδήσεώς σου ευχερέστερα. Και μην ελπίζης στη μετά το θάνατό σου αγιοποίησί σου. Θα μείνης χωρίς ναό, εικόνισμα, λειψανοθήκη, απολυτίκιο. Ο εσφαγμένος Κύριος δεν θα επιτρέψη να ψάλλεσαι σε πανηγύρι σου με τεριρέμ και τενανά και να λένε λάτρεις σου καννίβαλοι ότι «Να, και ο άγιος αββάς Μωϋσής δέχτηκε να σφαχτή κάποιος, για να «υποστή» τη μεταμόσχευσι του συκωτιού του αυτός και ν’ απολαύση μια επίγεια ποιοτική ζωή» στα μεγάλα και χλιδάτα σαλόνια που τριγυρνούσε.

Από το περιοδικό "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ" 1ης Οκτωβρίου 2009