Ομολογία

τσοπάνηδες και λύκοι…



Η Κυριακή (των Πατέρων), είπε ο παπάς,
είναι η Κυριακή των τσοπάνηδων και των λύκων.

Και, για να μην πείτε ότι λέω υπερβολές, θα σας διευκρινίσω ότι τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου, αλλά του Παύλου.

Ο Παύλος, μας λέει η σημερινή περικοπή των Πράξεων των Αποστόλων, πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, όπου τον περιμένει, για να τον κατασπαράξει, η εβραϊκή λυκόστανη.

Δεν φαίνεται ωστόσο να τον απασχολεί τόσο η εβραϊκή λυκόστανη, που θα βρει μπροστά του, όσο η χριστιανική λυκόστανη, που θ’ αφήσει πίσω του. Κι αυτό τον απασχολεί πολύ περισσότερο, γιατί δεν θα έχει πλέον την δυνατότητα να επανέλθει. Αφού θα συλληφθεί και θα παραμείνει δέσμιος, μέχρι το μαρτυρικό τέλος του.

Γι’ αυτό και κάλεσε το ιερατείο της Εφέσου και της περίγυρα περιοχής να ’ρθουν στη Μίλητο, για να τους δώσει τις τελευταίες του συμβουλές:

Σας κάλεσα τους είπε γιατί προβλέπω ότι, μετά την αναχώρησή μου, θα κάμουν την εμφάνισή τους λύκοι αχόρταγοι και αδυσώπητοι. Που θα χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία, για να καταπιέζουν και να λεηλατούν το λαό.

Και σας καλώ να θυμηθείτε τον τρόπο, με τον οποίο πολιτεύτηκα ανάμεσά σας. Θυμηθείτε πως ποτέ και από κανένα δεν ζήτησα αργύρια και χρυσάφι. Αλλά ούτε και ενδύματα. Αντίθετα μάλιστα. Για τις ανάγκες, τις προσωπικές και των ανθρώπων της συνοδείας μου εξοικονομούσα τα απαραίτητα με την προσωπική μου εργασία. Γιατί πιστεύω ότι οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας δεν πρέπει να αργυρολογούν. Αλλά και τις τυχόν προσφορές των πιστών να τις προσφέρουν σ’ εκείνους, που έχουν ανάγκη. Αφού άλλωστε και ο Χριστός είπε πως αυτό, που κάνει ευτυχισμένο κάποιον δεν είναι το να παίρνει, αλλά να προσφέρει….

Αυτά, μεταξύ και πολλών άλλων, είπε ο Παύλος Και συγκρίνετε αυτά, που είπε, με αυτά, που έγιναν στη συνέχεια. Αλλά και με αυτά, που γίνονται και σήμερα! Που καλύτερα να μη σας τα πω εγώ, είπε ο παπάς, αλλά ν’ αφήσουμε να μας τα πει ο μακαριστός μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων:

«Το λειτούργημα του επισκόπου και του πρεσβυτέρου, λέει ο Μητροπολίτης, είναι μεγάλο. Αλλά η εξουσία, που κρατούν στα χέρια τους και τα υλικά αγαθά, που τους εμπιστεύεται το ποίμνιό τους για τους φτωχούς, για να σπογγίζουν μ’ αυτά τα δάκρυα των πονεμένων και να ανακουφίζουν τον πόνο και τη δυστυχία και να γίνονται των ορφανών πατέρες, των αδικουμένων προστάτες, των νέων παιδαγωγοί, των γερόντων στήριγμα, πολλές φορές τα χρησιμοποιούν να τυραννούν, για ταπεινούς σκοπούς, το ποίμνιό τους. Ή σφετερίζονται τα δώρα του λαού, για να σχηματίζουν και να μεγαλώνουν την ατομική τους περιουσία και να κτίζουν σπίτια δικά τους και να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών με τα καταραμένα χρήματά τους. Και η δίψα τους γίνεται πάθος. Και τότε πια όλα τα ιερά και τα όσια τα καταπατούν. Και φθάνουν στο σημείο, ώστε κι απ’ τις χειροτονίες ακόμη να ζητούν και να παίρνουν χρήματα. Και κυριευμένοι από τα πάθη της καρδιάς τους δεν ανέχονται κανένα να στέκεται στη θέση του άξιο της Εκκλησίας λειτουργό. Και, όταν μάθουν ή ακούσουν ή συναντήσουν κανένα τέτοιον, ρίχνουν απάνω του λύσσας αφρούς, κακίας και κίτρινου φθόνου. Κι απ’ την κακία τους αυτή το αίμα τους το ψυχικό γίνεται δηλητήριο και το χαμόγελό τους σκοτώνει…».

Τι ύστερα απ’ αυτά να προσθέσω εγώ; είπε ο παπάς. Συγκρίνετε τα λόγια του Παύλου, με τη σύγχρονη πραγματικότητα, που περιγράφει, ο μακαριστός Μητροπολίτης. Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Ή μάλλον επιτρέψτε μου να προσθέσω και να πω πως βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα προκλητικό και εξοργιστικό φαινόμενο: Κάποιοι να μιλούν για το Χριστό, και να ενδιαφέρονται μόνο και μόνο για το χρυσό. Να εξυμνούν την ανιδιοτέλεια των Αγίων Αναργύρων, ενώ οι ίδιοι είναι στο έπακρο φιλάργυροι. Να διεκτραγωδούν τις περιπέτειες των μαρτύρων, που ντυμένοι προβειές και γιδοτόμαρα, κρύβονταν στις σπηλιές, όταν οι ίδιοι ζουν στα μεγαλοπρεπή ανάκτορά τους, «ενδυόμενοι πορφύραν και βύσσον και ευφραινόμενοι καθ’ ημέραν λαμπρώς»! Και, όταν, όχι δύο και τρεις και πέντε, αλλά και πενήντα και εκατό αρχιερατικές στολές διαθέτουν, αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Και αντίστοιχα πολυάριθμα, πολυτελή και πανάκριβα εγκόλπια και πατερίτσες και μίτρες.

Και μιλούν και για ταπεινοφροσύνη. Όταν δεν διστάζουν να εξοντώνουν, με καταιγισμό αγωγών, εκείνους, οι οποίοι θα τολμήσουν να τους θυμίσουν ότι ο τρόπος της ζωής τους βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με εκείνον του Χριστού και του Παύλου. Και των άλλων αποστόλων και των τόσων άλλων αξίων του λειτουργήματός των κληρικών.

Και φτάσαμε στο κατάντημα οι επίσκοποι-όπως τους ονομάζει ο Παύλος-να προσφωνούνται δεσποτάδες. Και μάλιστα να κολακεύονται και να καμαρώνουν για την προσφώνηση αυτή. Ενώ, αν είχαν και οσμήν έστω ευωδίας ευαγγελικής, θα έπρεπε να ντρέπονται. Αφού, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους προσφωνούν τυράννους.

Δεδομένου ότι οι τύραννοι είναι ασύγκριτα χειρότεροι ακόμη κι απ’ τους χειρότερους λύκους. Γιατί, ενώ οι λύκοι υπακούουν στην κατηγορική προσταγή τους ενστίκτου τους, οι τύραννοι ελαύνονται απ’ την ακατάσχετη ορμή της ακόρεστης ύβρης.

Που είναι τόσο περισσότερο αποκρουστική, όσο περισσότερο περιβάλλεται την τήβεννο της νομιμότητας. Και μυριάκις αποκρουστικότερη, όταν ομιλεί και πολιτεύεται εν ονόματι του Χριστού και του Ευαγγελίου του…


Παπα-Ηλίας