Αντιρρητικός λόγος στη δεύτερη ανακοίνωση Ιερών Μονών και Ησυχαστηρίων σχετικά με τον προσωπικό αριθμό (Γ)

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Σχόλια στον Επίλογο της ανακοίνωσης

(τα κείμενα στα πλαίσια είναι από την Ανακοίνωση)

Πρωτοφανείς απόψεις  διατυπώνουν στον επίλογο  οι αντιρρησίες ηγούμενοι.

1.      Η συναίνεση στη λήψη του Π.Α. ισοδυναμεί με πνευματική αυτοχειρία (!!!)

Ἡ Ἐκκλησία γιά παιδαγωγικούς λόγους δέν κηδεύει τόν αὐτόχειρα, αὐτόν πού ἀφαίρεσε τή ζωή τοῦ σώματος, ὥστε νά μήν ἀποτολμήσουν ἄλλοι τό ἀπονενοημένο αὐτό διάβημα. Ὁ αὐτόχειρας πρῶτα ἀφαιρεῖ τή ζωή τῆς ψυχῆς του μέ τήν ἀπελπισία. Ὅπως λοιπόν ὑπάρχει ἡ αὐτοχειρία τοῦ σώματος, ὑπάρχει καί ἡ αὐτοχειρία τῆς ψυχῆς. Συνεπῶς, συναινώντας στή λήψη τοῦ ΠΑ καί στό ἠλεκτρονικό φακέλωμα ἀπεμπολοῦμε ἑκουσίως τήν ἐλευθερία μας, αὐτοχειριαζόμαστε πνευματικά, καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἀπομακρύνεται ἡ δυνατότητα σωτηρίας μας.

ΣΧΟΛΙΑ

Το θέμα της ελευθερίας του ανθρώπου είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα στην ορθόδοξη ανθρωπολογία. Σύμφωνα με αυτή ο άνθρωπος είναι πλασμένος να είναι ελεύθερος. Η ελευθερία είναι αποτέλεσμα της κατ’ εικόνα δημιουργίας του ανθρώπου από τον Θεό και έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το αυτεξούσιο, για να φθάσει στο καθ’ ομοίωση. Η πραγματική ελευθερία βιώνεται από τον άνθρωπο, όταν βρίσκεται μακριά από τα πάθη, τα οποία τον δεσμεύουν και τον περιορίζουν. Στην ορθόδοξη παράδοση η ελευθερία δεν είναι μία ιδέα, αλλά ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο αυτό δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Χριστού.

Στο  το βιβλίο: Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική, Δεύτερος τόμος, Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 238 (απόσπασμα από το κεφάλαιο 16. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ) διαβάζουμε τα παρακάτω:

«Η ελευθερία μέσα στον κόσμο εκδηλώνεται κυρίως ως δυνατότητα εκλογής ανάμεσα στο αγαθό και το κακό».

Η απόλυτη, όμως, ελευθερία δεν περιορίζεται στην εκλογή αυτή, αλλά επεκτείνεται πέρα από την αντίθεση αγαθού και κακού. Η απόλυτη ελευθερία του Θεού, που είναι η πηγή του αγαθού, βρίσκεται επάνω από την αναγκαιότητα για οποιαδήποτε εκλογή. Αντίστοιχα και ο άνθρωπος μετέχει στην ελευθερία αυτή, όταν ενώνεται με τον Θεό και γίνεται κοινωνός της ζωής του. Ήδη όμως, η ασκητική τοποθέτηση απέναντι στον κόσμο εισάγει τον άνθρωπο στην ελευθερία από τον κόσμο και προσφέρει τη δυνατότητα ζωής μέσα στον κόσμο με υπερβατική προοπτική. Η αξία του κόσμου είναι πάντοτε σχετική.

Στη σχετικότητα αυτή εντάσσεται και η πολιτική ελευθερία. Αυτή νοείται συνήθως ως ελευθερία μέσα στο πλαίσιο της πολιτείας. Στον προχριστιανικό κόσμο ο άνθρωπος ήταν υποταγμένος στην πόλη ή το κράτος, οπότε και η ελευθερία του περιοριζόταν στο πλαίσιο αυτό. Στη συνέχεια η πολιτική ελευθερία κατανοήθηκε ως δυνατότητα επιλογής της μορφής και των φορέων της κρατικής εξουσίας. Έτσι δημιουργήθηκε κάποια διεύρυνση στην έννοια της πολιτικής ελευθερίας. Για πολλούς, μάλιστα, η έννοια της ελευθερίας εξαντλείται στην πολιτική ελευθερία ή και ταυτίζεται με αυτήν. Και οι θυσίες που γίνονται για την κατάκτηση ή τη διατήρησή της φανερώνουν τη σπουδαιότητα που αποδίδει ο κόσμος σε αυτήν.

Η λεγόμενη «θεόσδοτη ελευθερία» ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η «Θεόσδοτη ελευθερία» μας δίνει τη δυνατότητα της κοινωνίας μαζί Του, αλλά και της αποστασίας από το  θέλημα και την αγάπη Του.

Ο άνθρωπος μετέχει στην ελευθερία αυτή, όταν ενώνεται με τον Θεό και γίνεται κοινωνός της ζωής του.

Πού λοιπόν οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες περιορίζουν την ελευθερία αυτή;;; Μήπως η παραλαβή των ταυτοτήτων συνοδεύεται και με ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ;;;; Φυσικά όχι. Επομένως, είναι ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ Η ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΤΟΥ Π.Α. ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ.

Τι εννοούν, όταν μιλάνε για ελευθερία; Τι περιεχόμενο δίνουν στην έννοια;; Ποια ελευθερία είχαν και τώρα την έχασαν; Μπορεί κανείς να δώσει απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο ο σημερινός άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν:

– το σώμα μας απαιτεί καθημερινά να καλύπτονται κάποιες ανάγκες και επιδιώκει, όσο περνά ο χρόνος, όλο και περισσότερες ανέσεις ή ευκολίες,

– ακόμα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται και παραβιάζονται απροκάλυπτα,

– όταν στην κοινωνία του το δίκαιο που επικρατεί είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου,

– όταν η οικονομική του εξάρτηση ολοένα και μεγαλώνει,

– όταν οι καταναλωτικές του ανάγκες πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς,

– όταν η σκέψη του χειραγωγείται από μηχανισμούς εμπορικής, πολιτικής και άλλης προπαγάνδας,

– όταν εμφορείται από την άγνοια, από προκαταλήψεις ή δεισιδαιμονίες,

– όταν η ψυχή του εξουθενώνεται από την καθημερινή βιοπάλη και

– η υποταγή του στην μηχανή διευρύνεται όλο και περισσότερο;

– Και πώς μπορούμε να θεωρήσουμε ελεύθερο έναν άνθρωπο που, πρόδωσε τα ιδανικά του και υιοθέτησε ευτελείς αξίες;

Τελικά για ποια ελευθερία μιλάμε;;;

2.      Η μη λήψη του Π.Α. αποτελεί ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ. (!!!)

Πρέπει διαρκῶς νά καλλιεργοῦμε τό μαρτυρικό καί ὁμολογιακό φρόνημα, νά ἀγαποῦμε καί νά ἐμπιστευόμαστε τόν Θεό καί νά ἔχουμε τήν πεποίθηση πώς ὅ,τι ἔρχεται στή ζωή μας εἶναι ἤ κατ᾿ εὐδοκίαν ἤ κατά παραχώρησιν Θεοῦ. Καί νά μήν ξεχνοῦμε τό ἁγιογραφικό: «πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσοντα». Ὅπως ἐπίσης δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε τό: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἕνας πολιός Γέροντας ἔλεγε: «Τά παιχνιδάκια τῶν μωρῶν τοῦ κόσμου αὐτοῦ μᾶς δοκιμάζουν. Καιρό εἴχαμε νά δοῦμε μαρτύρια, ἐξορίες. Ἴσως ὁ Θεός ἐπιτρέψει νά ἔλθουνε κι αὐτά. Ὅσος πόλεμος καί νά γίνει, τελικά τοῦ Θεοῦ θά γίνει. Καί νά μή φοβούμεθα».

ΣΧΟΛΙΑ

Ρωτάμε ευθέως τους υπογράφοντες.

-Στο ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ υπάρχει ΟΜΟΛΟΓΙΑ που σχετίζεται με τον Π.Α;

-Σε ποιο εκκλησιαστικό κείμενο υπάρχει ως έκφραση της Ορθόδοξης Ομολογίας η μη συμμόρφωση  με κρατικές και πολιτικές επιλογές, που ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ;;;

-Καλούν  οι υπογράφοντες τους πιστούς σε ΕΙΣΠΗΔΗΣΗ ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ;;;; Ήδη από την εποχή των διωγμών η Εκκλησία απαγόρευσε στους ενθουσιώδεις πιστούς την «εισπήδηση» στο μαρτύριο (κατά το λαϊκόν “σφάξε με αγά μου ν᾽ αγιάσω”).

Ομοίως, θα ήταν ανώφελο σήμερα οι πιστοί να θυσιάσουν και τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους αρνούμενοι την ταυτότητα και την χρήση του Π.Α. , από τη στιγμή, που δεν τους ζητείται ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. Τι έχουν να προτείνουν οι Αββάδες και Αμμάδες σε ένα οικογενειάρχη, που αν δεν συμμορφωθεί με τον νόμο, ούτε μισθό θα έχει, ούτε σύνταξη, ούτε στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη;;; Θα περιμένει να αμειφθεί εξ ουρανού ως ομολογητής και για ποια ομολογία;;; Η χριστιανική μας ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ιδιότητα έχει άμεση σχέση ΜΟΝΟ με τη ψηφιακή κοινωνία;

3.      Η αριθμοποίηση του ανθρώπου εκμηδενίζει ψυχικά τον άνθρωπο, επειδή απεμπολούμε την ελευθερία μας.

Εἰσερχόμαστε χωρίς ἐπιστροφή σέ ἕνα δυστοπικό περιβάλλον. Ἡ ἐλευθερία εἶναι δῶρο ἀπό τόν Θεό, δηλώνει τή θεία μας καταγωγή. Ἀντιθέτως, ἡ ἀριθμοποίηση τοῦ ἀνθρώπου καταστρατηγεῖ τήν ἐλευθερία του. Ὁ ἄνθρωπος μόνον ὡς πρόσωπο σώζεται, τό πρόσωπο εἶναι αὐτό πού ἔχει δυνατότητα ἐπικοινωνίας καί κοινωνίας μέ τόν Θεό. Ὁ ἀριθμός δέν ἔχει τέτοια δυνατότητα. Ἀριθμούς εἶχαν οἱ κρατούμενοι στά ναζιστικά στρατόπεδα, στά σοβιετικά γκούλαγκ, στά «ἀμελέ ταμπουρού» τῶν Νεότουρκων. Ὁ ἀριθμός ἐκμηδενίζει ψυχικά τόν ἄνθρωπο.

ΣΧΟΛΙΑ

Η αριθμοποίηση του ανθρώπου.

Στο ληξιαρχείο, στο σχολείο, στο στρατό, στην εφορία, στην ταυτότητα, στο τηλέφωνο, στον τραπεζικό λογαριασμό, στην κοινωνική ασφάλιση, στην πιστωτική κάρτα, στους εκλογικούς καταλόγους, στη διεύθυνση του σπιτιού, στην πόρτα του διαμερίσματος, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΕ, στην πινακίδα του αυτοκινήτου, στη θέση του θεάτρου, στη ληξιαρχική πράξη θανάτου, στο νεκροταφείο ακόμη και στο οστεοφυλάκιο, είμαστε ένας αριθμός.

Όλοι αυτοί οι αριθμοί είμαστε εμείς και τους κουβαλάμε στην πλάτη μας τόσο στην επίγεια ζωή μας, όσο και μετά θάνατον. Κανέναν δεν τον ενδιαφέρει το όνομά μας. Με τη νέα ταυτότητα (κάρτα του πολίτη), όλοι αυτοί οι αριθμοί που φέρει ο καθένας από εμάς (11 επίσημοι και σωρεία ανεπίσημων) θα γίνουν ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ και θα πάψουμε πια να είμαστε διχασμένες αριθμητικά προσωπικότητες και να εξουσιαζόμαστε (υποτίθεται) από πολλούς αριθμούς, αλλά μόνον από ένα.  Η πολιτεία μάς αναγνωρίζει ως αριθμούς. Η Εκκλησία όχι. Έγραφε ένας μακαριστός συνεργάτης και αρθρογράφος.

«Εάν πάμε στο Ταχυδρομείο να παραλάβουμε ένα συστημένο, ο υπάλληλος δεν θα μας το δώσει, εάν δεν σημειώσει τον αριθμό της ταυτότητάς μας. Δημήτριοι Κολιόπουλοι μπορεί να υπάρχουν πεντακόσιοι στην Ελλάδα, αλλά ο αριθμός ταυτότητας Π 344378 είναι μοναδικός και βεβαιώνει, ότι ο Δημήτριος  Κολιόπουλος, που υπέγραψε για την παραλαβή του συστημένου, είναι αυτός που τον πατέρα του τον λένε Λάζαρο, την μητέρα του Δήμητρα, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 κλπ, κλπ. Είναι δηλαδή πληροφορίες, που διασταυρώνουν και εξακριβώνουν τα στοιχεία της ταυτότητάς μας και είναι απαραίτητες για την Πολιτεία.

Όταν, όμως, πάμε να κοινωνήσουμε, ο ιερέας δεν θα ειπεί: «Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Δημήτριος  Κολιόπουλος του Λαζάρου και της Δήμητρας με τον αριθμό δελτίου ταυτότητας Π 344378 κλπ, κλπ.», Αλλά θα ειπεί: «Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Δημήτριος» και τίποτε περισσότερο. Διότι εκείνη την ώρα, εκείνο το «Δημήτριος» και μόνο είναι ανεπανάληπτο, έστω και εάν το χρησιμοποιούν 500000 Δημήτριοι  ανά την Ελλάδα και σημαίνει: «ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον, ό ουδείς οίδεν ει μη ο λαμβάνων». Με εκείνο το «Δημήτριος» και μόνο, ξέρει ο Θεός να εντοπίσει στα δικά του κατάστιχα τον συγκεκριμένο Δημήτριο, χωρίς να ανατρέξει στο Π 344378.».

Και ρωτάμε τους συγχρόνους Αββάδες και Αμμάδες. ΠΏς αποδεικνύουν ότι η  αριθμοποίηση του ανθρώπου εκμηδενίζει ψυχικά τον άνθρωπο;;;

4.Η μαζικότητα στη ΜΗ ΛΗΨΗ ΤΟΥ Π.Α. αποτελεί εφαρμογή της εντολής «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις».

Οἱ νόμοι ἑνός κράτους γίνονται τόσο καλύτεροι ὅσο φωτίζονται ἀπό τούς νόμους τοῦ Θεοῦ.  Στήν περίπτωση πού ἔρχεται σέ ἀντίθεση ἕνας νόμος τοῦ κράτους μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ τότε ὁ πιστός ὀφείλει νά ἐφαρμόσει τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις

ΣΧΟΛΙΑ

Διαβάζοντας τον παραπάνω επίλογο προκύπτουν οι εξής εύλογες ερωτήσεις.

Διδάσκει, δηλαδή, το Ευαγγέλιο η Εκκλησία του Χριστού να λειτουργεί ως “κράτος εν κράτει”; Θέλει τους Χριστιανούς να μην υποτάσσονται στους νόμους; Μας θέλει αναρχικούς έναντι της πολιτείας;

Για την απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων ας δούμε τη θέση αυτού του στίχου

««πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις»  μέσα στην Αγία Γραφή, επισημαίνοντας ότι η προσέγγιση ενός στίχου γίνεται αναφορικά με τους προηγούμενους ή και επόμενους. Ποτέ δεν λαμβάνεται μεμονωμένα.

Η ερμηνεία του χωρίου «εντολής «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» .

Κοιτάζοντας, λοιπόν, το συγκεκριμένο κεφάλαιο θα δούμε την εξιστόρηση ενός περιστατικού μεταξύ των Αποστόλων και των Ιουδαϊκών αρχών.

Οι Απόστολοι, ως γνωστόν, μετά την Πεντηκοστή, ξεκίνησαν το κήρυγμα στην Ιερουσαλήμ για το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού σε αναφορά με την Παλαιά Διαθήκη και την εκπλήρωση των Γραφών στο πρόσωπο του Χριστού. Έκαναν θαύματα πολλά και πολύς κόσμος μετανοούσε. Ομολογούσε την πίστη του στη νέα διδασκαλία και βαφτίζονταν. Τόσοι ήταν οι μετανοημένοι, ώστε να φθάσουν να συγκεντρώνονται στη στοά του Σολομώντα. Αυτό στους Ιουδαίους δεν άρεσε και ιδιαίτερα, όταν γινόντουσαν στόχος, επειδή αυτοί προκάλεσαν το θάνατο του Χριστού. Συνέλαβαν, λοιπόν, τους Αποστόλους, το κόμμα των Σαδουκαίων με πρωτεργάτη έναν Αρχιερέα, και τους φυλάκισαν. Το ίδιο βράδυ εμφανίστηκε Άγγελος και τους ελευθέρωσε δίνοντάς τους την εντολή να πάνε στο ναό του Σολομώντα και εκεί να κηρύξουν, «…πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης…». Την επομένη το πρωί οι Απόστολοι ήταν στο Ιερό και δίδασκαν, σύμφωνα με την ανανεωμένη εντολή. Οι Αρχιερείς κάλεσαν να φέρουν τους Αποστόλους από τη φυλακή από όπου διαπιστώθηκε η απουσία τους. Έμειναν, λοιπόν, με την απορία της ανεξήγητης απουσίας τους, έως ότου ήρθε κάποιος και ενημέρωσε τη συναγωγή, ότι αυτούς που δέσμευσαν στη φυλακή βρίσκονται στο ιερό και διδάσκουν. Τους κάλεσαν λοιπόν να παρουσιαστούν ενώπιόν τους, έχοντας το φόβο μιας πιθανής βίαιης εξέγερσης του λαού που θα υπεράσπιζε τους Αποστόλους. Ο διάλογος μεταξύ τους έχει ως εξής «…οὐ παραγγελίᾳ παρηγγείλαμεν ὑμῖν μὴ διδάσκειν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τούτῳ; καὶ ἰδοὺ πεπληρώκατε τὴν ῾Ιερουσαλὴμ τῆς διδαχῆς ὑμῶν, καὶ βούλεσθε ἐπαγαγεῖν ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ αἷμα τοῦ ἀνθρώπου τούτου. ἀποκριθεὶς δὲ Πέτρος καὶ οἱ ἀπόστολοι εἶπον· πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις…».

Διαπιστώνεται από την παραπάνω διήγηση, ότι ο λόγος του Αποστόλου Πέτρου και όλων των Αποστόλων « …πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις …» είναι, επειδή από το προηγούμενο βράδυ Άγγελος Κυρίου τους παρακίνησε να κηρύξουν και όχι να σιωπήσουν, όπως ζητούσαν οι άνθρωποι. Υπάρχει μια ευθεία αντίθεση των ανθρώπων με το θέλημα του ουρανού και έναντι του θελήματος του ουρανού οι άνθρωποι πρέπει να σιωπούν και να υπακούν, διότι ο λόγος ο ουράνιος έχει αιωνιότητα, έχει την αλήθεια που δεν τη φθείρει ο χρόνος σε αντίθεση με τον ανθρώπινο λόγο που έρχεται και παρέρχεται και με την αλλαγή της εξουσίας χάνεται ή ακόμα με το θάνατο εξαφανίζεται. Εδώ είναι σημαντικό να διακρίνουμε ότι ο στίχος αυτός ομιλεί για το θέλημα των ανθρώπων και όχι για το θέλημα των αρχόντων ή της πολιτείας ή της εκάστοτε εξουσίας. Αυτό γίνεται, θεωρούμε, για να εκφραστεί αυτή η αντίθεση όπως την εκφράσαμε παραπάνω του αιώνιου λόγου που έρχεται από τον ουρανό έναντι του φθαρτού και πρόσκαιρου λόγου που έρχεται από τους ανθρώπους. Θέτουμε λοιπόν τα ερωτήματα: Από ποιον η Χάρις του Θεού ζήτησε να μην εισακουστούν οι Αρχές και η συμβουλή των ειδικών ή γενικώς των ανθρώπων; Μήπως πολεμείται το κήρυγμα της Αναστάσεως; Μήπως βρεθήκαμε σε κάποιο κατηγορητήριο απολογίας;

Μήπως οι Αββάδες και οι Αμμάδες  είχαν οράσεις;;; Δεν γνωρίζουν ότι η Εκκλησία μιλάει  δια των Συνόδων;; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να διαστρεβλώνουν με τον τρόπο αυτό το πολίτευμα της Εκκλησίας;; Μήπως η ομάδα αυτή των μοναχών ΑΥΤΟΑΝΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΤΥΠΑ  ΣΕ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ;;;

5.Κάλεσμα σε ανταρσία και ΑΝΥΠΑΚΟΗ σε ψηφισμένο νόμο.

Είναι φανερό, πλέον, ότι οι Πατέρες και Μητέρες, εμμέσως πλην σαφώς, καλούν το χριστεπώνυμο πλήρωμα σε ανταρσία και ΑΝΥΠΑΚΟΗ.

Ὡς ἐκ τούτου καλούμαστε –ἔναντι τῆς παρακαταθήκης, τήν ὁποίαν ἐλάβαμε ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί τῆς εὐθύνης τῶν ψυχῶν, γιά τίς ὁποῖες θά λογοδοτήσουμε στόν Κύριο–, νά ἀρνηθοῦμε τόν συγκεκριμένο τρόπο ταυτοποίησης τοῦ προσώπου καί συναλλαγῆς μέ τό δημόσιο, ὁ ὁποῖος ἔρχεται νά ἀντικαταστήσει τόν προηγούμενο πού ἐσέβετο τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς ἐλεύθερης κοινοποίησης τῶν προσωπικῶν στοιχείων καί τοῦ δικαιώματος ἀπόκρυψης προσωπικῶν δεδομένων καί ὁ ὁποῖος ἤδη καταλύθηκε ἐμμέσως μέ τήν ἐπίδειξη καί κοινοποίηση ἰατρικῶν πράξεων κατά τή διάρκεια τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἡ μαζικότητα στή μή λήψη τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ εἶναι αὐτή πού θά καθορίσει τελικά κατ᾿ ἄνθρωπον καί τήν ἔκβαση αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης. Παράλληλα ἰσχύουν καί ὅσα προτείναμε στούς ἐν τῷ κόσμῳ ἀγωνιζομένους ἀδελφούς μας ὀρθοδόξους χριστιανούς..

ΣΧΟΛΙΑ

Μας λένε με απλά λόγια οι αντιρρησίες μοναχοί, ότι οι προηγούμενοι νόμοι ταυτοποίησης ήταν σύμφωνοι με τον Ευαγγελικό νόμο και τώρα άρχισαν οι παρανομίες. Θα τους θυμίσουμε μόνο τον νόμο των ταυτοτήτων ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ, που τελικά εφαρμόστηκε, παρά τις διαμαρτυρίες και τα συλλαλητήρια.

Επίσης, θα τους θυμίσουμε τους νόμους, που καθιερώνουν το ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΛΩΜΑ σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής των πολιτών. Εκεί υπήρχε και υπάρχει ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του ανθρώπου;;; Η περίοδος του κορωνοϊού (με τον έμμεσο υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν)  τους διαψεύδει παταγωδώς. Από πότε η μη συμμόρφωση σε ένα ψηφισμένο νόμο καθορίζει και την τύχη του νόμου αυτού;;; Μπορούν να μας αναφέρουν ένα παράδειγμα;;;

 

AKOΛΟΥΘΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ